Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Robert Lewandowski
polski piłkarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
ⓘ (ur. 21 sierpnia 1988 w Warszawie) – polski piłkarz, występujący na pozycji środkowego napastnika w hiszpańskim klubie FC Barcelona. Od 2008 reprezentant Polski, w latach 2014–2025 i ponownie od 2025[1] kapitan reprezentacji Polski.
.jpg)
Uczestnik Mistrzostw Europy 2012, 2016, 2020, 2024 oraz Mistrzostw Świata 2018 i 2022.
Uważany za jednego z najlepszych piłkarzy swojego pokolenia na świecie i jednego z najlepszych środkowych napastników w historii piłki nożnej[2][3][4]. Zdobywca ponad 600 goli w seniorskich rozgrywkach klubowych i reprezentacyjnych.
Po zdobyciu korony króla strzelców polskiej trzeciej i drugiej ligi w 2008 trafił do Lecha Poznań, z którym sięgnął po mistrzostwo Polski i tytuł króla strzelców Ekstraklasy. W 2010 został zawodnikiem Borussii Dortmund, w barwach której zdobył dwa krajowe tytuły, koronę króla strzelców Bundesligi i dotarł do finału Ligi Mistrzów UEFA. W 2014 przeniósł się do Bayernu Monachium, z którym zdobywał mistrzostwo Niemiec w każdym z ośmiu rozegranych sezonów, poza tym sześciokrotnie został najlepszym ligowym strzelcem i przekroczył barierę 250 goli w Bundeslidze, dokonując tego najszybciej w historii. W 2020 sięgnął z klubem po potrójną koronę, wygrywając mistrzostwo, puchar Niemiec i rozgrywki Ligi Mistrzów UEFA, ponadto został królem strzelców wszystkich rozgrywek, w których występował[5]. W 2021 sięgnął z Bayernem po Klubowe mistrzostwo świata, a sam został wybrany najlepszym zawodnikiem turnieju. Jest drugim najlepszym strzelcem w historii Bundesligi, najskuteczniejszym obcokrajowcem w Bundeslidze, a także rekordzistą pod względem goli strzelonych w jednym sezonie Bundesligi (41 bramek). W 2022 za 45 milionów euro opłaty stałej jako najdroższy polski piłkarz w historii został zawodnikiem hiszpańskiego klubu FC Barcelona. W sezonie 2022/2023 zdobył z klubem mistrzostwo Hiszpanii oraz Superpuchar Hiszpanii, zostając królem strzelców obu rozgrywek, w sezonie 2023/2024 ponownie wygrał z Barceloną Superpuchar Hiszpanii, w sezonie 2024/2025 sięgnął z nią po mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Króla i Superpuchar Hiszpanii, przełamując barierę 100 bramek zdobytych dla klubu.
Jest jednym z sześciu polskich piłkarzy – zdobywców Pucharu Europy, jednym z dwóch polskich piłkarzy zdobywców – Pucharu Klubowych Mistrzostw Świata, a także trzecim najlepszym strzelcem w historii Ligi Mistrzów UEFA.
Jest członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta reprezentacji Polski[6], rekordzistą pod względem liczby występów w reprezentacji Polski i jej najlepszym strzelcem w historii, wybranym do najlepszej drużyny stulecia Polskiego Związku Piłki Nożnej. Z dorobkiem 85 goli jest jednym z najlepszych strzelców w historii reprezentacji narodowych. Jest jedynym polskim piłkarzem, który zdobywał bramki podczas trzech turniejów finałowych mistrzostw Europy.
Jako jedyny Polak w historii otrzymał nagrody Piłkarza Roku FIFA (dwukrotnie) i Piłkarza Roku UEFA, a także Europejski Złoty But (dwukrotnie). Laureat 2. miejsca w plebiscycie Złotej Piłki oraz zdobywca nagrody dla Napastnika Roku w 2021, przyznawanej przez „France Football”[7]. Jest najwyżej sklasyfikowanym Polakiem w historii w tym plebiscycie[8][9]. Z dorobkiem 27 trofeów jest najbardziej utytułowanym polskim piłkarzem w historii[10][11]. Zdobywając pięć goli w ciągu dziewięciu minut, w ligowym meczu z Wolfsburgiem w 2015, zapisał się w księdze rekordów Guinnessa. Jedenastokrotnie wybierany był Piłkarzem Roku w plebiscycie „Piłki Nożnej”, ponadto trzykrotnie zwyciężył w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” oraz został wybrany polskim piłkarzem stulecia[12]. Jest laureatem Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej Polskiego Komitetu Olimpijskiego za osiągnięcia w 2020, a także najlepszym strzelcem na świecie 2020 i członkiem drużyny dekady według Międzynarodowej Federacji Historyków i Statystyków Futbolu. W 2020 został uznany przez Światowe Stowarzyszenie Prasy Sportowej (AIPS) za najlepszego wśród mężczyzn Sportowca Roku w Europie[13] i dwukrotnie na świecie w 2020[14] i 2021, ponadto został uznany sportowcem roku w Europie w Ankiecie PAP[15] i najbardziej wpływowym człowiekiem w polskim sporcie według magazynu „Forbes”[16]. Od 2014 jest ambasadorem dobrej woli UNICEF. W 2021 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne osiągnięcia sportowe i promowanie Polski na arenie międzynarodowej”.
Remove ads
Młodość i wykształcenie
Podsumowanie
Perspektywa
Jest synem Iwony (z d. Dembek) i Krzysztofa Lewandowskich[17]. Pochodzi z rodziny o sportowych tradycjach. Ojciec uprawiał judo, a po zakończeniu kariery prowadził zajęcia z tej dyscypliny i uczył wychowania fizycznego[18]. Matka była siatkarką pierwszoligowego AZS Warszawa i lekkoatletką[19], a po śmierci męża w 2005[20] objęła po nim funkcję kierownika hali sportowej w Lesznie, poza tym była wiceprezesem miejscowego klubu Partyzant i nauczycielką wychowania fizycznego[21][22]; w 2024 przeszła na emeryturę[23]. Robert ma starszą o trzy lata siostrę, Milenę, która należała do kadry narodowej juniorek w siatkówce[24][25].
Wychowywał się w Lesznie[17], gdzie ukończył naukę w szkole podstawowej i gimnazjum w Zespole Szkół Publicznych im. Stefana Batorego[26]. Uczęszczał do LXII Liceum Ogólnokształcącego Mistrzostwa Sportowego im. Generała Broni Władysława Andersa w Warszawie[27], ale w 2005 – chcąc poświęcić się codziennym treningom w Legii Warszawa – podjął naukę wieczorową w LVIII LO im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Warszawie[28]. Po dołączeniu do Znicza Pruszków w 2006 powrócił jednak do swojego macierzystego liceum, w którym w maju 2007 zdał maturę[29]. Następnie rozpoczął studia w Wyższej Szkole Edukacji w Sporcie w Warszawie[30]. 9 października 2017 z wyróżnieniem obronił pracę licencjacką na kierunku wychowanie fizyczne o specjalizacji trenersko-menedżerskiej[31], a 5 października 2020 uzyskał tytuł magistra, broniąc pracy dotyczącej analizy składu ciała i wydolności tlenowej studentów WSES[32].
Od dzieciństwa interesował się grą w piłkę nożną, a także podbijał piłkę nogą m.in. podczas odrabiania lekcji i spożywania posiłków z rodziną[33][34]. Chcąc udoskonalić technikę gry, nagrywał swoje treningi w przydomowym ogrodzie, po czym analizował nagrania[35]. Jego piłkarskimi idolami byli Roberto Baggio, Alessandro Del Piero i Thierry Henry[36][37]. W młodości uprawiał także inne dyscypliny sportu: w okresie od szkoły podstawowej do końca gimnazjum trenował biegi przełajowe i był mistrzem województwa mazowieckiego w swojej kategorii wiekowej[38][39], poza tym ćwiczył piłkę ręczną, unihokeja[40], judo[41], boks, siatkówkę[24] i tenisa stołowego[42].
Remove ads
Kariera klubowa
Podsumowanie
Perspektywa
Początki
Karierę piłkarską rozpoczął w Partyzancie Leszno – nie był oficjalnie zawodnikiem tego klubu, ale mógł uczestniczyć w treningach dzięki swemu ojcu, który był trenerem i prezesem klubu[21][43], a czasem był wystawiany w meczach[44]. Latem 1996[45] został zapisany do Uczniowskiego Klubu Sportowego Varsovia Warszawa[46], w którym występował przez siedem lat w drużynach młodzieżowych i juniorskich[47][48]. Początkowo z powodu braku grupy szkoleniowej w jego wieku trenował ze starszymi o dwa lata od siebie zawodnikami, z czasem dołączył do nowo powstałej w klubie drużyny o nazwie „Żaki”, przeznaczonej dla chłopców z rocznika 1988[49]. W czasie, gdy występował w grupie chłopców z rocznika 1986, rocznik ten został włączony do Polonii Warszawa i przez ponad rok występował jako „Polonia/Varsovia Warszawa”[50], jednocześnie wciąż grywał w Partyzancie Leszno[51]. Jego pierwszym trenerem był Marek Siwecki, następnie trenował pod okiem Krzysztofa Sikorskiego i Marka Krzywickiego[49]. W tamtym czasie wyróżniał się niskim wzrostem i niewielką masą ciała, dlatego nosił pseudonim „Bobek”[49][52]. W 2002, z powodu drobnej postury, nie został powoływany do kadry Mazowsza na mistrzostwa Polski[53], mimo że już w tamtym czasie wykazywał się dużą celnością na boisku i zdobywał nagrody dla najlepszego zawodnika lub strzelca[54].
W lutym 2005 trafił do IV-ligowej Delty Warszawa[55], która uchodziła za zaplecze Legii[56]. Nim jednak zdążył po raz pierwszy zagrać w zespole seniorskim, zmarł jego ojciec[57]. Debiutancki mecz w barwach Delty rozegrał 24 marca 2005 w 20. ligowej kolejce przeciwko Narwi Ostrołęka (przegrana 1:2) – było to zarazem jego pierwsze oficjalne spotkanie w rozgrywkach seniorskich[58]. W końcówce sezonu 2004/2005 strzelił dla Delty cztery bramki w lidze[59], a jego drużyna zajęła piąte miejsce w tabeli mazowieckiej grupy IV ligi[60].
Po rozwiązaniu Delty przeszedł do Legii Warszawa[61], z którą latem 2005 podpisał roczny kontrakt[62]. Cały sezon 2005/2006 rozegrał w III-ligowych rezerwach Legii i zdobył w niej dwie bramki[63]. Pod koniec sezonu doznał kontuzji – naderwał mięsień w przyczepie kości guza kulszowego[64][65]. 30 czerwca 2006 wygasła jego umowa z Legią i choć pojechał z pierwszą drużyną na letnie zgrupowanie, a trener Dariusz Wdowczyk widział dla niego miejsce w zespole, to nie zaproponowano mu nowego kontraktu[66][67]. Lewandowski często określał tę sytuację „pierwszym ciosem sportowym od życia”[68].
Znicz Pruszków
W 2006 podpisał umowę z trzecioligowym Zniczem Pruszków[69]. 6 czerwca 2007 strzelił dwa gole w meczu z Concordią Piotrków Trybunalski, po którego wygraniu 4:0 klub awansował do drugiej ligi[70]. W ciągu dwóch sezonów strzelił dla Znicza 38 goli[71]. W sezonach 2006/2007 i 2007/2008 był królem strzelców odpowiednio trzeciej i drugiej ligi[72][73].
Lech Poznań
18 czerwca 2008 został sprzedany do Lecha Poznań[71][74] za 900 tys. zł[75]. W Ekstraklasie zadebiutował 8 sierpnia w 67. minucie meczu pierwszej kolejki z GKS-em Bełchatów i już w czwartej minucie spotkania zdobył swojego pierwszego gola w lidze, wykopując piłkę piętą[76][77]. W grudniu 2008 został uznany przez tygodnik „Piłka Nożna” za największe odkrycie roku w Polsce[78]. W styczniu 2009 redakcja serwisu imscouting.com umieściła go na liście „10 najbardziej obiecujących piłkarzy”[79], znalazł się także na 32. miejscu listy „50 najbardziej obiecujących zawodników do lat 23.”, sporządzonej przez brytyjski dziennik „The Times”[80].
W sezonie 2008/2009 zdobył z Lechem Puchar Polski, pokonując w finale Ruch Chorzów (1:0)[81]. Latem 2009 sięgnął po Superpuchar Polski, a w meczu o to trofeum (przeciwko Wiśle Kraków) strzelił jednego gola oraz wykorzystał „jedenastkę” w konkursie rzutów karnych[82]. 15 maja 2010 zdobył z Lechem mistrzostwo Polski, a sam – z 18 bramkami na koncie – wywalczył koronę króla strzelców Ekstraklasy[83]. Wystąpił łącznie w 82 oficjalnych spotkaniach Lecha. Strzelił dla klubu 41 bramek[84].
Borussia Dortmund
2010/2011: Pierwsze mistrzostwo Niemiec
Po zakończeniu sezonu 2009/2010 trwały negocjacje w sprawie transferu Lewandowskiego. 11 czerwca 2010 Lech Poznań osiągnął porozumienie z niemieckim klubem, Borussia Dortmund, uzgadniając warunki transakcji na kwotę 4,5 mln euro[85]. Piłkarz podpisał kontrakt obowiązujący do 30 czerwca 2014[86]. 22 sierpnia 2010 zadebiutował w Bundeslidze w meczu z Bayerem 04 Leverkusen (0:2), zmieniając w 63. minucie kapitana drużyny, Sebastiana Kehla. 19 września zdobył swojego pierwszego ligowego gola – w wygranych 3:1 Derbach Zagłębia Ruhry z FC Schalke 04[87]. W pierwszym sezonie (2010/2011), w którym występował głównie na pozycji ofensywnego pomocnika[88], zdobył z klubem mistrzostwo Niemiec[89]. W tym sezonie zagrał w 33 meczach, w których strzelił osiem goli i zaliczył trzy asysty.
2011/2012: Hat trick w finale Pucharu Niemiec
Latem 2011 powrócił do pozycji napastnika[88]. 13 września zadebiutował w Lidze Mistrzów UEFA, w zakończonym remisem (1:1) meczu przeciwko Arsenalowi – spędził na boisku pełne 90 minut. 1 października strzelił dla Borussii swojego pierwszego hat tricka, w wygranym 4:0 ligowym spotkaniu przeciwko Augsburgowi. 19 października zdobył swoją premierową bramkę w Lidze Mistrzów, w przegranym 1:3 meczu z Olympiakosem[90]. W meczu 17. kolejki ligi niemieckiej zdobył dwa gole przeciwko Freiburgowi i tym samym całą rundę jesienną Bundesligi zakończył z 12 trafieniami i 6 asystami na koncie[91]. 5 maja 2012 powtórzył ten wyczyn w spotkaniu z Freiburgiem, ostatnim meczu sezonu. Ostatecznie ukończył rozgrywki z dorobkiem 22 bramek (w rundzie wiosennej uzbierał 10 trafień). Tym samym zajął 3. miejsce wśród najlepszych strzelców ligi w ówczesnym sezonie. Jednocześnie pobił rekord goli strzelonych przez Polaka w Bundeslidze, należący wówczas do Jana Furtoka (20 bramek)[92]. Został również najlepszym strzelcem Borussii Dortmund w ligowych rozgrywkach. Ponadto władze ligi uznały go za najlepszego piłkarza minionego roku[93], a dziennik „Bild” umieścił go w gronie 11 najlepszych piłkarzy sezonu. Lewandowski drugi raz z rzędu zdobył z Borussią mistrzostwo oraz sięgnął z nią po Puchar Niemiec, strzelając w meczu finałowym (5:2) trzy bramki Bayernowi Monachium[94]. Został jednocześnie królem strzelców tamtej edycji Pucharu Niemiec (siedem goli) i jednym z trzech piłkarzy w historii tych rozgrywek, którzy uzyskali hat tricka w finale. W sezonie 2011/2012 rozegrał 47 meczów we wszystkich rozgrywkach, zdobywając 30 bramek.
2012/2013: Cztery gole przeciwko Realowi Madryt
16 marca 2013, w meczu z Freiburgiem, pobił klubowy rekord Friedhelma Konietzki, który zdobywał bramki w siedmiu kolejnych meczach Borussii w połowie lat 60. 13 kwietnia, w 29. kolejce Bundesligi (przeciwko SpVgg Greuther Fürth), przedłużył serię do 11 kolejnych spotkań, dzięki czemu stał się drugim graczem w historii Bundesligi pod względem liczby meczów z rzędu ze strzelonym golem, po Gerdzie Müllerze (16 spotkań). Strzelił łącznie 14 bramek w 12 meczach ligowych, w których jego rywalami byli, kolejno: TSG 1899 Hoffenheim, Werder Brema, 1. FC Nürnberg, Bayer 04 Leverkusen, Hamburger SV, Hannover 96, FC Schalke 04, SC Freiburg, VfB Stuttgart, FC Augsburg, SpVgg Greuther Fürth i 1. FSV Mainz 05[95].
W pierwszym półfinałowym meczu Ligi Mistrzów przeciwko Realowi Madryt (4:1), rozegranym 24 kwietnia 2013 na Signal Iduna Park w Dortmundzie, zdobył cztery bramki – w 8., 50., 55. i 60. minucie spotkania[96]. Został wówczas pierwszym piłkarzem w historii, który zdobył hat tricka w półfinale Ligi Mistrzów[97]. Jego występ podczas tego meczu był powszechnie chwalony przez międzynarodową prasę sportową, m.in. przez redakcje czasopism: „Bild”, „L’Équipe” i „Marca”[98]. W przegranym 1:2 meczu finałowym z Bayernem Monachium, rozgrywanym na Wembley, grał przez pełne 90 minut[99]. Z 10 trafieniami był drugim najlepszym strzelcem rozgrywek, ustępując jedynie Cristiano Ronaldo (12 goli)[100]. W sezonie 2012/2013 został także wicekrólem strzelców Bundesligi, zdobywając 24 bramki, a Borussia sięgnęła po wicemistrzostwo kraju[101].
2013/2014: Król strzelców Bundesligi
27 lipca 2013 sięgnął z zespołem po Superpuchar Niemiec, pokonując w finale 4:2 Bayern Monachium[102].
15 kwietnia 2014, w meczu Pucharu Niemiec z Wolfsburgiem, zdobył swoją 100. bramkę dla Borussii Dortmund, biorąc pod uwagę wszystkie rozgrywki[103]. 3 maja, przed meczem z TSG 1899 Hoffenheim, który był ostatnim występem Lewandowskiego w barwach Borussii na własnym stadionie, został oficjalnie pożegnany przez władze i kibiców klubu[104]. Jego ostatnim spotkaniem w drużynie z Dortmundu było starcie z Herthą BSC (4:0), do którego doszło 10 maja 2014 i w którym strzelił dwa gole – w tym jednego, premierowo w swojej karierze, bezpośrednio z rzutu wolnego. W całym sezonie 2013/2014 strzelił w lidze 20 bramek i po raz pierwszy został królem strzelców najwyższej klasy rozgrywkowej w Niemczech[89]. W ekipie Borussii występował wspólnie z dwoma innymi reprezentantami Polski – Jakubem Błaszczykowskim i Łukaszem Piszczkiem[105], z którymi tworzył tzw. „polskie trio z Dortmundu”[106]. W klubie rozegrał łącznie 187 meczów, w których strzelił 103 bramki i zanotował 43 asysty[107].
Bayern Monachium
.jpg)
2014/2015: Pierwszy sezon w Bayernie
4 stycznia 2014 podpisał pięcioletni kontrakt z Bayernem Monachium, którego zawodnikiem został 1 lipca, po wygaśnięciu umowy z Borussią Dortmund[108]. Umowa była warta 60 mln euro[109]. 9 lipca został oficjalnie zaprezentowany przez Bayern – jednocześnie poinformowano, że będzie występował z numerem „9” na koszulce meczowej[110]. W nowych barwach zadebiutował 13 sierpnia w przegranym 2:0 meczu z Borussią Dortmund o Superpuchar Niemiec[111]. 22 sierpnia zagrał w wygranym 2:1 meczu 1. kolejki Bundesligi przeciwko VfL Wolfsburg – na boisku spędził 79 minut, zaliczył asystę przy golu Arjena Robbena na 2:0[112]. Pierwszą bramkę w barwach Bayernu zdobył 30 sierpnia na stadionie Gelsenkirchen, w zremisowanym 1:1 meczu ligowym z FC Schalke 04. 1 listopada strzelił bramkę w ligowym meczu z Borussią, zakończonym wygraną Bayernu 2:1[111].
28 kwietnia 2015, w 117. minucie półfinału Pucharu Niemiec przeciwko Borussii Dortmund (przegranego przez Bayern po rzutach karnych), doznał kontuzji w starciu z bramkarzem rywali, Mitchellem Langerakiem. Lewandowski zdołał dokończyć spotkanie, lecz nie wziął już udziału w konkursie rzutów karnych, a bezpośrednio po meczu został przewieziony do szpitala. Badania wykazały, że wskutek starcia z przeciwnikiem doznał złamania nosa, pęknięcia kości twarzy oraz wstrząśnienia mózgu – ponadto nie pamiętał ostatnich minut gry[113]. 6 maja, w półfinałowym meczu Ligi Mistrzów UEFA pomiędzy Barceloną a Bayernem Monachium (3:0), rozgrywanym na Camp Nou, wystąpił w specjalnej, przygotowanej dla niego karbonowej masce ochronnej, mającej chronić uszkodzone kości. W rewanżu ponownie wystąpił w masce i strzelił jedną z bramek dla swojego zespołu. Ostatecznie niemiecka drużyna wygrała 3:2, lecz nie wystarczyło to do awansu (bilans bramkowy 3:5)[114]. W sezonie 2014/2015 zdobył z zespołem z Monachium mistrzostwo Niemiec, a sam, z dorobkiem 17 goli w lidze, zajął drugie miejsce w klasyfikacji strzelców Bundesligi – ex aequo ze swoim klubowym kolegą – Arjenem Robbenem.
2015/2016: Pięć goli w dziewięć minut i 200 bramek ligowych
22 września 2015, w ligowym meczu Bayernu Monachium z Wolfsburgiem, zakończonym wynikiem 5:1, wszedł na boisko na początku drugiej połowy (z powodu lekkiego urazu opuścił poprzedni mecz ligowy z SV Darmstadt 98) i w ciągu zaledwie dziewięciu minut strzelił pięć bramek (w 51., 52., 55., 57. i 60. minucie meczu)[115]. Pobił przy tym szereg rekordów, które zostały następnie zapisane w księdze rekordów Guinnessa[116][117][118] – był to najszybszy hat trick (202 s) oraz najszybciej strzelone cztery i pięć bramek (łącznie 539 s) w historii Bundesligi[119]. Lewandowski został pierwszym piłkarzem, który osiągnął taką liczbę goli, rozpoczynając mecz na ławce rezerwowych, a jego pięć bramek to także najszybciej zdobyte trafienia w historii czterech najmocniejszych lig Europy: niemieckiej, włoskiej, hiszpańskiej i angielskiej[120]. Ponadto ostatni z pięciu został uznany golem sezonu 2015/2016 w Bundeslidze[121]. Cztery dni później, w meczu z 1. FSV Mainz 05, zdobył swojego 100. gola w Bundeslidze, stając się 50. zawodnikiem w historii, który strzelił 100 bramek w najwyższej klasie rozgrywkowej w Niemczech.
29 września 2015, w meczu drugiej kolejki fazy grupowej Ligi Mistrzów pomiędzy Bayernem Monachium a Dinamem Zagrzeb (5:0), zdobył hat tricka, zostając dzięki temu najskuteczniejszym Polakiem w historii europejskich pucharów. Pobił tym samym dotychczasowy rekord Włodzimierza Lubańskiego, wynoszący 31 trafień[122].
11 stycznia 2016 zajął czwarte miejsce w plebiscycie Złotej Piłki FIFA, zdobywając 4,17% głosów[123]. 16 marca, podczas rewanżowego meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów z Juventusem (wygranego 4:2 po dogrywce), Lewandowski rozegrał swoje 48. spotkanie w Lidze Mistrzów, ustanawiając nowy rekord występów polskiego zawodnika w tym turnieju; wyprzedził Jerzego Dudka, który zagrał 47 razy w LM[124]. Został także najskuteczniejszym polskim zawodnikiem w historii rozgrywek[125]. Dotarł z Bayernem do półfinału, gdzie niemiecki klub przegrał w dwumeczu z Atlético Madryt[126]. W tamtej edycji Ligi Mistrzów strzelił łącznie dziewięć goli, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji strzelców, tuż po Cristiano Ronaldo, który zdobył 16 bramek. 7 maja 2016 w meczu przeciwko FC Ingolstadt Lewandowski strzelił dwie bramki, przy czym druga z nich była zarazem 200. ligową bramką w karierze[a].
W sezonie 2015/2016 obronił z Bayernem mistrzostwo Niemiec – był to historyczny dla klubu, zdobyty czwarty raz z rzędu (i 26. ogółem) tytuł mistrzowski. Sam napastnik, z dorobkiem 30 goli, po raz drugi w swojej karierze został królem strzelców Bundesligi – osiągnął taki wynik bramkowy jako pierwszy zawodnik od czasów Dietera Müllera z 1. FC Köln, który w kampanii 1976/1977 sięgał po koronę króla strzelców z 34 trafieniami na koncie[127]. Został również pierwszym zagranicznym piłkarzem w historii, który strzelił 30 bramek w jednym sezonie najwyższej klasy rozgrywkowej w Niemczech[128][129]. 21 maja 2016 po raz drugi w karierze zdobył Puchar Niemiec. Jego zespół pokonał w finale na Stadionie Olimpijskim w Berlinie Borussię Dortmund po rzutach karnych (0:0, k. 4:3), zaś sam Lewandowski skutecznie wykorzystał jedną z „jedenastek”. Wspomniany finał był 100. meczem Polaka w Bayernie, biorąc pod uwagę wszystkie rozgrywki. Piłkarz stał się także piątym zawodnikiem w historii, który sięgał po to trofeum z dwoma różnymi klubami[130].
W 51 meczach Bayernu w ówczesnym sezonie strzelił 42 bramki – 30 w Bundeslidze, dziewięć w Lidze Mistrzów i trzy w Pucharze Niemiec. Wraz z Thomasem Müllerem stworzyli wówczas jeden z najskuteczniejszych duetów napastników w historii Bundesligi, zdobywając łącznie 74 gole. 30 maja 2016 znalazł się w drużynie sezonu Ligi Mistrzów[131]. 21 lipca magazyn „Kicker” okrzyknął go najlepszym napastnikiem Bundesligi w sezonie 2015/2016, prezentującym „klasę światową”[132].
2016/2017: 100 goli dla klubu
14 sierpnia 2016 zdobył drugi w swojej karierze, a pierwszy w barwach Bayernu Superpuchar Niemiec, po pokonaniu Borussii Dortmund 2:0. Było to dla niego szóste starcie o wspomniane trofeum, wcześniej dokonało tego tylko dwóch zawodników – Philipp Lahm i Thomas Müller[133][134]. Pierwsze trafienia w nowym sezonie Lewandowski zanotował 19 sierpnia 2016, zdobywając hat tricka w wygranym 5:0 meczu pierwszej rundy Pucharu Niemiec przeciwko FC Carl Zeiss Jena[135]. 26 sierpnia strzelił trzy gole w pierwszej kolejce Bundesligi z Werderem Brema (6:0), stając się drugim po Gerdzie Müllerze piłkarzem Bayernu, który strzelił hat tricka w pierwszej serii spotkań[136][137].
1 października rozegrał swój 200. mecz w Bundeslidze (1:1 z 1. FC Köln), zostając tym samym dziewiątym polskim zawodnikiem, który osiągnął taką liczbę występów w najwyższej klasie rozgrywkowej w Niemczech[138]. 2 grudnia, w 90. minucie ligowego meczu z 1. FSV Mainz 05, zdobył bramkę bezpośrednio z rzutu wolnego, ustalając wynik na 3:1. Był to pierwszy tego typu gol strzelony przez Lewandowskiego w barwach Bayernu[139]. Swój wyczyn powtórzył cztery dni później, w meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów z Atlético Madryt, kiedy to strzałem w okienko bramki strzeżonej przez Jana Oblaka zapewnił swojej drużynie zwycięstwo 1:0. Po zdobyciu tej bramki, poprzez charakterystyczną cieszynkę (włożenie piłki pod koszulkę i kciuka do ust), poinformował opinię publiczną, że spodziewa się dziecka[140][141]. 13 grudnia przedłużył kontrakt z Bayernem – do 30 czerwca 2021[142].
20 stycznia 2017 strzelił dwie bramki w wygranym 2:1 meczu z SC Freiburg, dzięki czemu z dorobkiem 135 goli awansował na drugie miejsce w klasyfikacji zagranicznych strzelców Bundesligi, wyprzedzając zdobywcę 133 bramek, Giovanego Élbera[143]. 25 lutego zdobył trzy gole w wygranym 8:0 ligowym spotkaniu z Hamburgerem SV i po raz pierwszy w karierze skompletował dwa hat tricki w jednym sezonie ligowym[144][145]. 1 marca, w ćwierćfinale Pucharu Niemiec z FC Schalke 04 (3:0), zdobył dwa gole – drugi był jednocześnie dwusetnym trafieniem Lewandowskiego dla niemieckich klubów[146]. 11 marca, w spotkaniu 24. kolejki Bundesligi przeciwko Eintrachtowi Frankfurt (3:0), również strzelił dwie bramki – tym samym w 136. występie zdobył swojego 100. gola dla Bayernu[147].
8 kwietnia 2017 strzelił dwa gole w wygranym 4:1 meczu z Borussią Dortmund, kompletując w ten sposób 26 trafień po 28 kolejkach Bundesligi, jako pierwszy zawodnik od sezonu 1980/1981[148]. 12 kwietnia z powodu urazu barku nie wystąpił w pierwszym meczu ćwierćfinału Ligi Mistrzów z Realem Madryt, przegranym 1:2.
Spotkanie rewanżowe, rozgrywane 18 kwietnia na Estadio Santiago Bernabéu, rozpoczął już w wyjściowym składzie Bayernu – w 53. minucie otworzył wynik strzałem z rzutu karnego, stając się pierwszym zawodnikiem, który strzelił Realowi Madryt sześć goli na poziomie Ligi Mistrzów. Ostatecznie Bayern przegrał po dogrywce 2:4 i odpadł z rozgrywek, a Lewandowski zakończył tamtą edycję turnieju z dorobkiem ośmiu goli[149]. W 2020, w wywiadzie dla katalońskiego „Sportu”, Lewandowski ujawnił, że po wspomnianym dwumeczu Cristiano Ronaldo i Sergio Ramos przekonywali go do transferu do Realu Madryt[150].
13 maja 2017, w wygranym 5:4 meczu 33. kolejki Bundesligi z RB Leipzig, strzelił dwa gole, uzyskując 30 bramek w dwóch kolejnych sezonach Bundesligi – jako drugi po Gerdzie Müllerze zawodnik w historii, a zarazem pierwszy od 43 lat (sezon 1973/1974). Ponadto pierwsze trafienie było 150. golem strzelonym przez Lewandowskiego w jego 226. występie w Bundeslidze[151].
W sezonie 2016/2017 zdobył z Bayernem piąte w swojej karierze mistrzostwo Niemiec (trzecie z rzędu w barwach Bayernu), a sam powtórzył swój ligowy dorobek bramkowy z poprzedniego sezonu, zdobywając 30 goli, co zagwarantowało mu drugie miejsce w klasyfikacji strzelców Bundesligi – za zdobywcą 31 bramek, Pierre-Emerickiem Aubameyangiem[152]. Biorąc pod uwagę wszystkie rozgrywki w tamtym sezonie, Lewandowski w 47 meczach Bayernu strzelił 43 gole, dzięki temu o jedno trafienie poprawił indywidualny rekord bramek, strzelonych we wszystkich rozgrywkach klubowych w jednym sezonie, ustanowiony rok wcześniej. Z dorobkiem pięciu goli został również królem strzelców ówczesnej edycji Pucharu Niemiec, mimo że Bayern odpadł z tych rozgrywek na poziomie półfinału – po porażce 2:3 z Borussią Dortmund. Ponadto znalazł się w najlepszych „jedenastkach” sezonu Bundesligi i Ligi Mistrzów UEFA[153]. 5 czerwca 2017 został wybrany najlepszym piłkarzem Bundesligi sezonu 2016/2017 przez samych zawodników, a następnie przez magazyn „Kicker”[154][155].
2017/2018: Najlepszy zagraniczny strzelec w historii klubu
5 sierpnia 2017 zdobył z Bayernem Monachium kolejny, trzeci Superpuchar Niemiec. Jego zespół, w meczu rozgrywanym na Signal Iduna Park w Dortmundzie, pokonał po serii rzutów karnych miejscową Borussię (2:2, k. 5:4)[156]. 17 sierpnia Lewandowski został nominowany do nagrody Piłkarza Roku FIFA[157]. 18 sierpnia strzelił bramkę w wygranym 3:1 ligowym meczu z Bayerem 04 Leverkusen, a dzięki odniesionemu wówczas zwycięstwu stał się pierwszym piłkarzem w historii, który wygrał siedem z rzędu meczów pierwszej kolejki Bundesligi[158]. 9 października znalazł się w gronie 30 nominowanych do Złotej Piłki[159]. 14 października, w wygranym 5:0 meczu z SC Freiburgiem, strzelił 160. bramkę w Bundeslidze[160]. 28 października, zdobywając gola w wygranym 2:0 meczu z RB Leipzig, został pierwszym piłkarzem Bayernu od czasów Giovanego Élbera (sezon 2002/2003), który wpisał się na listę strzelców w każdym z pięciu pierwszych domowych spotkań Bundesligi w sezonie[161]. 18 listopada, w meczu z Augsburgiem (3:0), strzelił 163. i 164. bramkę w Bundeslidze, co pozwoliło mu wyprzedzić w klasyfikacji wszech czasów tych rozgrywek niemieckiego napastnika, Karla-Heinza Rummenigge[162].
22 listopada 2017, w wygranym 2:1 meczu Ligi Mistrzów z RSC Anderlechtem, zdobył 50. bramkę w roku, biorąc pod uwagę rozgrywki klubowe i reprezentację, osiągając taki wynik bramkowy (w jednym roku kalendarzowym) po raz pierwszy w karierze[163]. 4 grudnia 2017 amerykańska telewizja sportowa ESPN uznała go za najlepszego środkowego napastnika na świecie[164]. Dzień później, w meczu z Paris Saint-Germain (3:1), zanotował 50. trafienie w europejskich pucharach (a 43. w rozgrywkach Ligi Mistrzów)[165]. 13 grudnia, w spotkaniu przeciwko 1. FC Köln, zdobył 166. gola w Bundeslidze i awansował do dziesiątki najlepszych strzelców w historii rozgrywek[166].
21 stycznia 2018, w meczu z Werderem Brema (4:2), strzelił 93. i 94. ligową bramkę dla Bayernu, zostając najskuteczniejszym zagranicznym strzelcem w historii tego klubu w ramach Bundesligi[167]. 4 lutego został wybrany Piłkarzem Roku 2017 w plebiscycie „Piłki Nożnej”[168]. Sześć dni później, zdobywając bramkę w 22. kolejce Bundesligi w wygranym 2:1 meczu z FC Schalke 04, wyrównał wieloletni rekord Juppa Heynckesa (ówczesnego trenera Bayernu) – w sezonie 1972/1973 strzelał co najmniej jednego gola w każdym z pierwszych 11 domowych spotkaniach w Bundeslidze (w barwach Borussii Mönchengladbach)[169].
W lutym 2018 światło dzienne ujrzała informacja o zakończeniu współpracy pomiędzy Lewandowskim a jego wieloletnim menedżerem, Cezarym Kucharskim. Piłkarz związał się wówczas z izraelskim agentem, Pinhasem Zahavim, mającym swój udział m.in. w transferze Neymara z FC Barcelony do Paris Saint-Germain w 2017[170]. Ruch ten wywołał lawinę spekulacji transferowych odnośnie do ewentualnej zmiany barw klubowych przez Lewandowskiego[171][172].
20 lutego 2018, dzięki dubletowi uzyskanemu w starciu z Beşiktaşem JK (5:0), Lewandowski awansował do dziesiątki najlepszych strzelców w historii Ligi Mistrzów (z dorobkiem 45 goli)[173]. Cztery dni później, w zremisowanym 0:0 meczu 24. kolejki Bundesligi z Herthą, rozegrał swój 250. mecz w Bundeslidze[174]. 10 marca, kompletując hat tricka w meczu z Hamburgerem SV (6:0), zdobył 100. ligową bramkę w barwach Bayernu Monachium, czego wcześniej dokonało tylko pięciu zawodników: Gerd Müller (365 goli), Karl-Heinz Rummenigge (162), Roland Wohlfarth (119), Dieter Hoeneß (102) i Thomas Müller (wtedy 102), jednak to Polak uzyskał wspomniany wynik szybciej niż jakikolwiek inny piłkarz, strzelając setnego gola w swoim 120. występie dla Bayernu w Bundeslidze. Z dorobkiem 142 goli został również najskuteczniejszym zagranicznym piłkarzem w historii tego klubu[175]. Żaden inny zagraniczny zawodnik nie osiągnął takiego rezultatu od początku istnienia ligi, tj. od 1963[176].
31 marca 2018 zdobył trzy gole w meczu z Borussią Dortmund (6:0) i z dorobkiem 177 goli awansował na 8. miejsce w klasyfikacji strzelców wszech czasów Bundesligi, zrównując się z Dieterem Müllerem i Klausem Allofsem. Gole zdobyte w meczu przeciwko Borussii pozwoliły mu także awansować na 5. miejsce w klasyfikacji najlepszych strzelców w historii Bayernu[177]. 21 kwietnia, w ligowym meczu z Hannoverem 96 (3:0), strzelił 106. bramkę dla Bayernu Monachium w Bundeslidze i został najskuteczniejszym obcokrajowcem w barwach pojedynczego klubu w tych rozgrywkach[178].
W sezonie 2017/2018 wystąpił łącznie w 48 meczach, strzelając w nich 41 goli – zdobył ponadto szóste w swojej karierze, a czwarte z rzędu w barwach Bayernu mistrzostwo Niemiec. Z drużyną dotarł także do finału Pucharu Niemiec (porażka 1:3 z Eintrachtem Frankfurt) oraz półfinału Ligi Mistrzów, gdzie lepszy w dwumeczu okazał się Real Madryt. Indywidualnie, z dorobkiem 29 goli, po raz trzeci w karierze został królem strzelców Bundesligi, dokonując tego jako pierwszy zagraniczny zawodnik. Został też najskuteczniejszym strzelcem ówczesnej edycji Pucharu Niemiec, zdobywając sześć bramek. Występy w rozgrywkach Ligi Mistrzów zakończył wówczas z pięcioma golami, uzyskanymi w 11 występach[179]. 18 maja 2018 znalazł się także w najlepszej „jedenastce” sezonu Bundesligi[180].
2018/2019: Najskuteczniejszy obcokrajowiec w historii Bundesligi
.jpg)
Pomimo narastających spekulacji odnośnie do transferu Lewandowskiego, polski napastnik ostatecznie pozostał w Bayernie[181]. Sezon 2018/2019 Bawarczycy rozpoczęli pod wodzą nowego szkoleniowca, Niko Kovača. 12 sierpnia 2018, w spotkaniu o Superpuchar Niemiec przeciwko Eintrachtowi Frankfurt, Lewandowski skompletował hat tricka, stając się pierwszym zawodnikiem w historii, który zdobył trzy bramki w starciu o to trofeum. Bayern zwyciężył 5:0, a Lewandowski mógł cieszyć się ze zdobycia 15. klubowego trofeum w karierze, stając się najbardziej utytułowanym polskim piłkarzem w historii – obok Huberta Kostki, Erwina Wilczka i Macieja Żurawskiego[182]. Został także najlepszym strzelcem w historii Superpucharu Niemiec (z łącznym dorobkiem pięciu bramek), a sam mecz był ósmym tego typu, w którym wystąpił[183].
15 września 2018, w wygranym 3:1 meczu trzeciej kolejki Bundesligi z Bayerem 04 Leverkusen, rozegrał 200. mecz w barwach Bayernu Monachium[184]. 19 września, w spotkaniu fazy grupowej Ligi Mistrzów z Benfiką (2:0), zdobył 400. bramkę w profesjonalnej karierze, a także 46. w rozgrywkach samej Ligi Mistrzów, co pozwoliło mu zrównać się w klasyfikacji wszech czasów tych rozgrywek z Eusébio oraz Filippo Inzaghim[185]. Wcześniej jedynymi wówczas aktywnymi zawodnikami, którzy przekroczyli barierę 400 goli w karierze, byli: Cristiano Ronaldo (678), Lionel Messi (651), Zlatan Ibrahimović (500), Luis Suárez (430) i David Villa (407)[186].
7 listopada 2018, w wygranym meczu czwartej kolejki fazy grupowej Ligi Mistrzów z AEK Ateny (2:0), Lewandowski rozegrał 100. mecz w europejskich pucharach. Dzięki dwóm zdobytym wtedy trafieniom polski napastnik awansował na 7. miejsce w tabeli najlepszych strzelców Ligi Mistrzów, zrównując się z Alfredo Di Stéfano (49 bramek)[187].
2 marca 2019 strzelił dwa gole w meczu z Borussią Mönchengladbach w 24. kolejce Bundesligi (5:1), dzięki czemu wyrównał rekord, ustanowiony przez Claudio Pizarro – z dorobkiem 195 goli został najskuteczniejszym obcokrajowcem w historii Bundesligi[188]. 9 marca, w ligowym meczu przeciwko Wolfsburgowi, zdobył 196. i 197. bramkę w Bundeslidze, zostając samodzielnym zagranicznym liderem strzelców tych rozgrywek. 6 kwietnia strzelił dwie bramki w wygranym 5:0 meczu z Borussią Dortmund w 28. kolejce Bundesligi, z czego pierwszy gol był jego 200. trafieniem w Bundeslidze, dzięki czemu stał się pierwszym obcokrajowcem w historii ligi niemieckiej, który zdobył w niej 200 goli[189].
W sezonie 2018/2019 wystąpił łącznie w 47 meczach i strzelił 40 bramek. Ponadto sięgnął po siódme w karierze, a piąte z rzędu (w barwach Bayernu) mistrzostwo Niemiec, jak również po trzeci (a drugi dla Bawarczyków) Puchar Niemiec. Ponadto po raz czwarty został królem strzelców Bundesligi, strzelając 22 bramki w sezonie[190], a także zanotował najwięcej trafień (siedem) w ówczesnej edycji krajowego pucharu. Poza tym w rozgrywkach Ligi Mistrzów zdobył osiem goli w ośmiu spotkaniach i dotarł z drużyną do 1/8 finału, gdzie Bayern odpadł w dwumeczu (1:3) z Liverpoolem[191].
.jpg)
2019/2020: Potrójna korona
Sezon 2019/2020 rozpoczął 3 sierpnia 2019 przegranym 0:2 meczem o Superpuchar Niemiec z Borussią Dortmund[192]. 16 sierpnia 2019 zdobył dwie bramki, zapewniając drużynie remis w meczu 1. kolejki Bundesligi z Herhą BSC (2:2)[193]. 29 sierpnia przedłużył umowę z Bayernem Monachium do 30 czerwca 2023[194].
18 września 2019, w wygranym meczu I kolejki fazy grupowej Ligi Mistrzów z Crveną zvezdą Belgrad (3:0), zdobył swoją 200. bramkę w barwach Bayernu Monachium. Oprócz niego tę barierę przekroczyło tylko dwóch zawodników: Gerd Müller (508) oraz Karl-Heinz Rummenigge (217)[195]. 28 września, zdobył bramkę w wygranym 3:2 meczu 6. kolejki Bundesligi z SC Paderborn 07, zostając pierwszym zawodnikiem w historii Bundesligi, który w pierwszych sześciu kolejkach strzelił 10 goli[196][197]. Został też pierwszym zawodnikiem w historii Bayernu Monachium, który strzelał gole w każdym z sześciu pierwszych spotkań sezonu Bundesligi[198].
1 października 2019 zdobył dwie bramki w wygranym meczu II kolejki fazy grupowej Ligi Mistrzów z Tottenhamem Hotspur (7:2), zrównując się z Ruudem van Nistelrooyem w klasyfikacji strzeleckiej Ligi Mistrzów i zarazem awansując na 5. miejsce z 56 golami w tych rozgrywkach[199]. 5 października, w przegranym meczu 7. kolejki Bundesligi z TSG 1899 Hoffenheim (1:2), zdobył swoją 213. bramkę w Bundeslidze, dzięki czemu awansował na 4. miejsce w klasyfikacji strzelców wszech czasów Bundesligi, zrównując się z Manfredem Burgsmüllerem[200]. 19 października, w meczu 8. kolejki Bundesligi z FC Augsburg (2:2), zdobył swoją 214. bramkę w Bundeslidze, dzięki czemu pozostał samodzielnie na 4. miejscu w klasyfikacji strzelców wszech czasów Bundesligi, a także wyrównał dwa rekordy – zrównał się z Carstenem Janckerem (który jako jedyny piłkarz w historii Bayernu Monachium zdobył przynajmniej jedną bramkę w 11 meczach z rzędu) oraz wyrównał rekord Pierre-Emericka Aubameyanga, który w sezonie 2014/2015 strzelał gole w każdej z pierwszych ośmiu pierwszych kolejek Bundesligi[201]. 9 listopada, w wygranym meczu 11. kolejki Bundesligi z Borussią Dortmund (4:0), zdobył dwie bramki, bijąc 50-letni rekord Gerda Müllera, który w sezonie 1968/1969 jako pierwszy zawodnik w historii zdobywał bramki w pierwszych 11. kolejkach Bundesligi (15 goli w 11 meczach); Lewandowski na tym etapie rozgrywek zdobył 16 goli w 11 meczach[202].
26 listopada 2019, w wygranym meczu V kolejki fazy grupowej Ligi Mistrzów z Crveną zvezdą (6:0), Lewandowski zdobył cztery bramki i awansował na 5. miejsce w klasyfikacji strzelców wszech czasów Ligi Mistrzów. Były to również najszybszej strzelone cztery bramki historii rozgrywek – Polakowi zajęło to 14 minut i 31 sekund (53', 60' 64', 68'). Z dorobkiem 45 goli został wówczas najskuteczniejszym zawodnikiem Bayernu Monachium w Lidze Mistrzów, a także stał się drugim piłkarzem w historii tych rozgrywek, który zdobył dwukrotnie cztery gole w jednym spotkaniu[203]. 2 grudnia 2019 zajął 8. miejsce w plebiscycie „Złotej Piłki”, zdobywszy 44 pkt[204]. Podczas uroczystej gali plebiscytu, odbywającej się w paryskim teatrze Châtelet, zasiadł w pierwszym rzędzie obok Lionela Messiego oraz Virgila van Dijka i wręczył Alissonowi Beckerowi trofeum Lwa Jaszyna, nagrodę dla najlepszego bramkarza 2019[205].
14 grudnia 2019, w wygranym meczu 15. kolejki Bundesligi z Werderem Brema (6:1), zdobył dwie bramki, zrównując się z Juppem Heynckesem na 3. miejscu w klasyfikacji strzelców wszech czasów Bundesligi z 220 golami[206]. 25 stycznia 2020, w wygranym meczu 19. kolejki Bundesligi z FC Schalke 04 (5:0), zdobył bramkę, zostając pierwszym zawodnikiem w historii Bundesligi, który strzelał gole w dziewięciu meczach z rzędu przeciwko FC Schalke 04, a także wyrównał 50-letni rekord Bundesligi, zostając drugim zawodnikiem w historii tych rozgrywek po Klausie Fischerze, który w latach 1969–1974 strzelał gole w dziewięciu meczach z rzędu jednemu klubowi: z VfB Stuttgart[207].
25 lutego 2020 zdobył bramkę oraz zaliczył dwie asysty, w rozgrywanym na Stamford Bridge, wygranym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów z Chelsea (3:0). Podczas tego spotkania doznał kontuzji kolana, która wyłączyła go z gry na miesiąc[208]. Do gry powrócił 17 maja, po przerwie spowodowanej pandemią COVID-19, w meczu 26. kolejki Bundesligi przeciwko Unionowi Berlin. Rozegrał w tym meczu 90 minut i zdobył bramkę z rzutu karnego[209]. W następnej kolejce zdobył bramkę w meczu z Eintrachtem Frankfurt, przyczyniając się do wygranej Bayernu 5:2[210]. 30 maja strzelił dwie bramki w meczu z Fortuną Düsseldorf[211]. 6 czerwca w ligowym meczu z Bayerem Leverkusen uzyskał kolejne trafienie, zdobywając swoją 30. bramkę w sezonie, jako pierwszy piłkarz spośród pięciu najlepszych europejskich lig[212]. 16 czerwca zdobył zwycięską bramkę w meczu z Werderem Brema (1:0), co pozwoliło Bayernowi na zapewnienie sobie tytułu mistrzowskiego na dwie kolejki przed końcem rozgrywek[213]. Był to 30. tytuł mistrzowski Bayernu, a 8. w karierze i 6. z rzędu Lewandowskiego[214].
20 czerwca 2020 w meczu z SC Freiburg zdobył swoje 32. i 33. trafienie w sezonie[215], bijąc rekord należący do Pierre Emericka-Aubameyanga i tym samym zostając najlepszym obcokrajowcem pod względem liczby zdobytych bramek w jednym sezonie Bundesligi[216]. 27 czerwca zdobył bramkę z wygranym 4:0 meczu z VfL Wolfsburg i, notując 34 trafienia, po raz piąty w karierze zdobył tytuł króla strzelców Bundesligi[217]. Klubowe rozgrywki ligowe zakończył również jako lider klasyfikacji Europejskiego Złotego Buta[218]. 4 lipca 2020 strzelił dwie bramki w meczu finałowym przeciwko Eintrachtowi Frankfurt (4:2), wraz z Bayernem zdobył tym samym Puchar Niemiec[219]. Z dorobkiem sześciu goli jako pierwszy zawodnik w historii, po raz piąty w karierze został królem strzelców Pucharu Niemiec[220].
.jpg)
Zwycięstwo w Lidze Mistrzów
8 sierpnia 2020 powrócił z Bayernem do rozgrywek Ligi Mistrzów UEFA. W 10. minucie rewanżowego spotkania 1/8 finału z Chelsea został sfaulowany w polu karnym przez bramkarza gości, Wilfredo Caballero, a następnie skutecznie wykorzystał rzut karny. W 83. minucie zdobył swoją drugą bramkę, ustalając wynik spotkania na 4:1[221]. Poza tym zanotował także asysty przy bramkach Ivana Perisicia (na 2:0) oraz Corentina Tolisso (na 3:1) i został wybrany zawodnikiem meczu[222]. Druga bramka Lewandowskiego w tym spotkaniu była jego 66. w historii rozgrywek, co pozwoliło mu wyprzedzić Karima Benzemę i awansować na 4. miejsce w klasyfikacji strzelców wszech czasów Ligi Mistrzów[223]. W dwumeczu Bayern pokonał Chelsea 7:1, a Lewandowski miał udział we wszystkich zdobytych przez jego drużynę bramkach. W ćwierćfinałowym meczu Bayernu z Barceloną, z uwagi na historię pojedynków i klasę sportową drużyn określanym przez media jako „hit” tej fazy rozgrywek[224], Lewandowski zdobył bramkę i zanotował asystę przy otwierającym wynik meczu, golu Thomasa Müllera, w 4. minucie spotkania, które zakończyło się zwycięstwem Bayernu 8:2[225]. Był to pierwszy przypadek od 1949, kiedy Bayern stał się pierwszą drużyną w historii, która zdobyła osiem bramek w jednym meczu ćwierćfinału Ligi Mistrzów[226]. Rywalem Bayernu w półfinale okazał się francuski Olympique Lyon[227], a media w Polsce zapowiadały mecz jako pojedynek dwóch byłych gwiazd Ekstraklasy, Lewandowskiego i Marcelo, byłego defensora Wisły Kraków[228]. W meczu półfinałowym, rozegranym 19 sierpnia 2020, Lewandowski zdobył bramkę oraz asystował przy golu Serga Gnabry’ego i ostatecznie po zwycięstwie 3:0 po raz drugi w karierze awansował do finału Ligi Mistrzów[229]. W finale, rozegranym 23 sierpnia 2020 na Estádio da Luz, przeciwnikiem Bayernu był zespół Paris Saint-Germain[230]. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Bayernu Monachium 1:0 po bramce Kingsleya Comana[231]. Lewandowski jako jeden z liderów drużyny rozegrał całe spotkanie, mając szanse na zdobycie gola i po raz pierwszy w karierze, jako piąty Polak w historii (po Zbigniewie Bońku, Józefie Młynarczyku, Jerzym Dudku i Tomaszu Kuszczaku), zdobył puchar Ligi Mistrzów UEFA[231].
W zwycięskim dla swojej drużyny sezonie zdobywał w bramki w 9 z 10 rozegranych spotkań i z dorobkiem 15 goli pierwszy raz w karierze został królem strzelców Ligi Mistrzów[232]. Zwycięstwo w rozgrywkach zadedykował swojej rodzinie – żonie, córkom oraz nieżyjącemu ojcu[233].
Rozgrywki klubowe zakończył z dorobkiem 55 goli i 10 asyst uzyskanych w 47 występach, zdobywając mistrzostwo Niemiec, Puchar Niemiec, wygrywając rozgrywki Ligi Mistrzów UEFA, a także zostając królem strzelców wszystkich rozgrywek w jakich występował. Po zakończeniu sezonu został wybrany najlepszym piłkarzem Bundesligi[234] oraz jako szósty obcokrajowiec w historii, piłkarzem roku w Niemczech[235].
2020/2021: Piłkarz z największą liczbą goli w jednym sezonie Bundesligi
Sezon rozpoczął od wygranego meczu 1. kolejki Bundesligi z FC Schalke 04 (8:0). W 31. minucie spotkania wykorzystał rzut karny podyktowany po faulu na nim, a także zaliczył dwie asysty, w tym jedną po dośrodkowaniu raboną[236][237]. Dzięki zdobytej bramce stał się pierwszym zawodnikiem w historii Bundesligi, który zdobywał bramki przeciwko FC Schalke 04 w 10 meczach z rzędu[238].
24 września 2020, pokonując drużynę Sevilli, zdobył z klubem Superpuchar Europy UEFA[239]. Mecz pomiędzy triumfatorami Ligi Mistrzów UEFA i Ligi Europy UEFA został rozegrany na stadionie Puskás Aréna w Budapeszcie i zakończył się zwycięstwem Bayernu 2:1 po dogrywce[240]. Lewandowski rozegrał całe spotkanie oraz zanotował asystę przy bramce Leona Goretzki na 1:1 w 34. minucie[241].
30 września zanotował dwie asysty przy golach Corentina Tolisso oraz Joshuy Kimmicha i, pokonując 3:2 zespół Borussii Dortmund, zdobył z Bayernem szósty w karierze Superpuchar Niemiec[242].
Piłkarz Roku UEFA
23 września 2020 ogłoszono nominację Lewandowskiego do nagrody dla najlepszego piłkarza w Europie, przyznawanej przez UEFA[243]. W finałowej trójce corocznego plebiscytu znalazł się wraz z Manuelem Neuerem oraz Kevinem De Bruyne[244]. 1 października podczas ceremonii losowania grup Ligi Mistrzów w Nyonie został wybrany najlepszym napastnikiem minionego sezonu oraz jako pierwszy Polak w historii otrzymał nagrodę Piłkarza Roku UEFA, przyznawaną dla najlepszego piłkarza występującego w europejskim klubie[245]. W głosowaniu wzięło udział 80 trenerów europejskich klubów piłkarskich, a także 55 dziennikarzy[246]. Lewandowski zwyciężył w plebiscycie, zdobywając 477 punktów, z przewagą 387 nad drugim w klasyfikacji De Bruyne[246].
4 października zdobył wszystkie cztery bramki dla Bayernu w wygranym 4:3 ligowym meczu z Herhą BSC[247]. Pierwsza bramka Polaka w tym spotkaniu, była jego 100. strzeloną na stadionie Bayernu – Allianz Arenie, natomiast druga – 500. trafieniem w jego seniorskiej karierze. Był to drugi przypadek, kiedy to Lewandowski strzelił co najmniej cztery bramki w jednym meczu Bundesligi[248]. 17 października zdobył dwie bramki i zanotował asystę w meczu z Arminią Bielefed, trafiając tym samym przeciwko ostatniej drużynie spośród występujących w Bundeslidze w sezonie 2020/2021, której bramkarza dotychczas nie miał okazji pokonać[249]. 24 października trafił trzykrotnie w spotkaniu z Eintrachtem Frankfurt i stał się pierwszym piłkarzem w historii Bundesligi, który uzyskał 10 trafień w pierwszych pięciu kolejkach[250]. 3 listopada w meczu fazy grupowej z Red Bull Salzburg zdobył dwie pierwsze bramki w nowym sezonie Ligi Mistrzów[251]. 7 listopada zdobył bramkę oraz zaliczył asystę w ligowym meczu z Borussią Dortmund[252]. Mecz był jego 300. oficjalnym spotkaniem w barwach Bayernu Monachium, dla którego zdobył w tym czasie 259 goli[253]. 10 listopada 2020 został wybrany najlepszym piłkarzem świata w plebiscycie Goal 50, organizowanym przez największy, międzynarodowy portal informacyjny o piłce nożnej[254]. 14 grudnia włoski dziennik „Tuttosport” uhonorował go nagrodą Golden Player Award[255], dzięki czemu Lewandowski został pierwszym zawodnikiem wyróżnionym tą nagrodą[256].
16 grudnia w wygranym 2:1 meczu z VfL Wolfsburg zdobył swoją 250. i 251. bramkę w Bundeslidze, stając się trzecim w historii, po Gerdzie Müllerze (365 goli) i Klausie Fischerze (268 goli), zawodnikiem, który tego dokonał[257][258].
Piłkarz Roku FIFA
11 listopada 2020 został nominowany do nagrody dla najlepszego piłkarza na świecie, przyznawanej corocznie przez FIFA[259]. Osiągnięcia drużynowe i indywidualne stawiały go w roli faworyta do zwycięstwa[260]. 17 grudnia podczas gali plebiscytu jako pierwszy Polak w historii otrzymał nagrodę Piłkarza Roku FIFA[261][262]. Wygrał plebiscyt, uzyskując maksymalną liczbę 52 punktów, na które składały się głosy selekcjonerów reprezentacji narodowych, kapitanów tych drużyn, a także przedstawicieli światowych mediów[263]. W głosowaniu trenerów otrzymał 554 punkty, ponad dwuipółkrotnie więcej niż Leo Messi (196), natomiast w wyborach kapitanów reprezentacji, 631 pkt, tj. ponad dwa razy więcej niż Cristiano Ronaldo (259)[263]. W głosowaniu przedstawicieli mediów uzyskał 807 na 945 możliwych punktów[263]. Mimo wirtualnej formy gali wręczenia nagród, Lewandowski otrzymał trofeum osobiście z rąk prezydenta FIFA, Gianniego Infantino, który specjalnie w tym celu przyleciał do Monachium[264]. Po ceremonii piłkarz wziął udział w konferencji prasowej, podczas której poza podziękowaniami docenił klasę sportową swoich rywali, Messiego i Ronaldo, którzy także oddali na niego swoje głosy[b][265][266].
Po odebraniu nagrody z Lewandowskim w formie wideorozmowy połączył się jego idol piłkarski z czasów młodości, Thierry Henry, który pogratulował mu sukcesu[267][268]. Dwa dni po otrzymaniu nagrody Lewandowski wraz z drużyną Bayernu udał się do Leverkusen, gdzie czekał go kolejny ligowy mecz – w spotkaniu z Bayerem strzelił dwie bramki: pierwszą, dającą remis, w końcówce pierwszej połowy, natomiast drugą w ostatniej doliczonej minucie spotkania. Tym samym zapewnił swojej drużynie zwycięstwo, jak również awans na pozycję lidera rozgrywek na czas przerwy świąteczno-noworocznej[269].
Rok 2020 zakończył jako najskuteczniejszy strzelec roku kalendarzowego w Europie, z dorobkiem 47 goli uzyskanych w 43 spotkaniach[270]. 24 grudnia został wybrany piłkarzem roku w plebiscycie dziennika „The Guardian”[271]. 26 grudnia jako trzeci Polak w historii, po Zdzisławie Krzyszkowiaku i Irenie Szewińskiej, został wybrany najlepszym sportowcem roku w Europie, w 63. Ankiecie Polskiej Agencji Prasowej[272], jednym z najstarszych plebiscytów sportowych świata, organizowanym od 1958[273] – w głosowaniu 25 europejskich agencji prasowych otrzymał 180 pkt, wyprzedzając m.in. Lewisa Hamiltona i Armanda Duplantisa[273]. 27 grudnia został wybrany piłkarzem roku w plebiscycie Globe Soccer Awards[274]; po zdobyciu wyróżnienia jego wizerunek został wyświetlony na najwyższym budynku świata – Burdż Chalifie[275]. Na uroczystej gali plebiscytu odbywającej się w Dubaju, wraz z Ikerem Casillasem i Cristiano Ronaldo wziął udział międzynarodowej konferencji sportowej pod hasłem „Football at the Top” (pol. Futbol na szczycie)[276], a także – jako przedstawiciel Bayernu Monachium – odebrał nagrodę dla najlepszego klubu roku[277].
_01.jpg)
1 stycznia 2021 wraz z Naomi Ōsaką został wybrany najlepszym sportowcem roku 2020 na świecie w głosowaniu Światowego Stowarzyszenia Prasy Sportowej AIPS[278], a dzień później wraz z Igą Świątek triumfował w 38. plebiscycie AIPS Europe jako najlepszy sportowiec w Europie[13]. 3 stycznia zdobył dwie bramki oraz zanotował asystę w wygranym 5:2 ligowym meczu z 1. FSV Mainz 05[279]. Był to szósty mecz w trwającym sezonie Bundesligi, w którym Lewandowski zdobył co najmniej dwie bramki, a także 56. dublet strzelony w historii jego występów w Bundeslidze[280]. Pobił tym samym rekord należący do Gerda Müllera, wynoszący 55 dubletów[280]. 8 stycznia zdobył bramkę z rzutu karnego w spotkaniu z Borussią Mönchengladbach, po raz pierwszy w karierze kompletując 20 goli już po 15 ligowej kolejce[281]. 9 stycznia wraz z Igą Świątek został laureatem Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej Polskiego Komitetu Olimpijskiego im. Piotra Nurowskiego w kategorii „Zawodnik” za osiągnięcia w 2020[282], a także zwyciężył w 86. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski 2020, triumfując w plebiscycie po raz drugi w karierze[283].
17 stycznia 2021 dzięki bramce zdobytej w ligowym meczu z Freiburgiem (2:1) stał się pierwszym piłkarzem w historii, który zdobył 21 goli po rundzie jesiennej sezonu Bundesligi[284]. Pobił rekord należący do Gerda Müllera, który na tym samym etapie sezonu 1968/1969 zgromadził 20 bramek[285]. 20 stycznia znalazł się w wybranej głosami kibiców drużynie roku UEFA[286]. 24 stycznia, strzelając bramkę w meczu z Schalke 04, stał się pierwszym piłkarzem w historii, który zdobywał bramki w ośmiu z rzędu wyjazdowych spotkaniach, a także poprawił rekord najdłuższej serii meczów z golem przeciwko jednemu klubowi do 11 spotkań[287].
W lutym 2021 Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu (IFFHS) z dorobkiem 47 goli uznała go za najskuteczniejszego napastnika na świecie[288], a także uhonorowała tytułem piłkarza roku 2020[289] i umieściła w najlepszej drużynie dekady[290].
Klubowe mistrzostwo świata
1 lutego 2021 znalazł się w składzie Bayernu Monachium na Klubowe Mistrzostwa Świata 2020[291]. Bayern jako zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA zmagania na rozgrywanym w Katarze turnieju rozpoczął od półfinału, w którym zmierzył się ze zdobywcą afrykańskiej Ligi Mistrzów, egipskim Al-Ahly[292]. W spotkaniu rozegranym 8 lutego na Ahmed bin Ali Stadium Lewandowski strzelił dwa gole, a także został wybrany zawodnikiem meczu i dzięki zwycięstwu 2:0 awansował z drużyną do finału[293]. Rozgrywając mecz z Al-Ahly, Lewandowski stał się pierwszym Polakiem, który zagrał na klubowych mistrzostwach świata[c], a zarazem pierwszym polskim strzelcem i najskuteczniejszym zawodnikiem Bayernu Monachium w historii turnieju[295]. W finale, rozegranym 11 lutego 2021 na Education City Stadium w Ar-Rajjan, Bayern mierzył się ze zwycięzcą Ligi Mistrzów CONCACAF, meksykańskim zespołem Tigres UANL. Lewandowski rozegrał w tym spotkaniu 73 minuty i miał udział przy zwycięskiej bramce Benjamina Pavarda z 59. minuty spotkania, które zakończyło się zwycięstwem niemieckiej drużyny 1:0[296]. Po zakończeniu meczu Lewandowski otrzymał Złotą Piłkę dla najlepszego zawodnika turnieju, a także został wybrany najlepszym zawodnikiem meczu finałowego[297][298]. Stał się wówczas drugim, po Tomaszu Kuszczaku, polskim piłkarzem, który sięgnął po klubowe mistrzostwo świata, i trzecim, biorąc pod uwagę Puchar Interkontynentalny[296], natomiast Bayern jako druga drużyna w historii, po FC Barcelonie z 2009, zdobył szóste trofeum podczas jednej kampanii[299].
13 lutego 2021 po raz dziewiąty w karierze został wybrany piłkarzem roku w plebiscycie „Piłki Nożnej”[300]. 15 lutego w meczu z Arminią Bielefeld (3:3) zdobył swoją 30. bramkę we wszystkich rozgrywkach w trwającym sezonie, osiągając ten wynik najszybciej spośród piłkarzy występujących w pięciu najlepszych europejskich ligach[301]. Z 28 goli zdobytych w tym sezonie Lewandowski 23 z nich zdobył poprzez strzały w dolne rogi bramki, 25 po maksymalnie dwóch kontaktach z piłką, a 10 po uderzeniach z dystansu większego niż 11 metrów[302]. 23 lutego zdobył bramkę w pierwszym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów z S.S. Lazio (4:1)[303]. 6 marca zdobył hattricka w meczu z Borussią Dortmund, stając się pierwszym piłkarzem w historii Bundesligi, który zdobywał co najmniej dwie bramki w szóstym meczu z rzędu przeciwko tej drużynie rozgrywanym na Allianz Arena[302]. 12 marca został wybrany piłkarzem roku 2020 w plebiscycie serwisu 433, otrzymując pamiątkowy pierścień na wzór przyznawanych zwycięzcom koszykarskiej NBA[304]. 13 marca w meczu z Werderem Brema (3:1) zdobył swoją 268. bramkę w Bundeslidze, zrównując się z wiceliderem klasyfikacji wszech czasów, Klausem Fischerem[305]. Był to 300. gol Lewandowskiego zdobyty łącznie na najwyższych poziomach ligowych w Polsce i Niemczech[306]. 17 marca zdobył bramkę w rewanżowym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów z Lazio (2:1) i awansował z drużyną do ćwierćfinału[307]. 20 marca strzelił trzy bramki w meczu z VfB Stuttgart i z dorobkiem 271. goli został samodzielnym wiceliderem klasyfikacji strzelców wszech czasów Bundesligi[308].
Rekord Gerda Müllera
Ze względu na regularność strzelecką stał się kandydatem do pobicia rekordu liczby bramek strzelonych w jednym sezonie Bundesligi, ustanowionego przez Gerda Müllera, który w sezonie 1971/1972 zdobył 40 ligowych bramek[309]. 28 marca 2021 Lewandowski doznał urazu w meczu drużyny narodowej z Andorą[310], przez co nie wystąpił w czterech ligowych meczach (z RB Leipzig, 1. FC Union Berlin, VfL Wolfsburg oraz Bayerem Leverkusen), a także opuścił dwumecz 1/4 finału Ligi Mistrzów UEFA z Paris Saint-Germain, po którym Bayern odpadł z rozgrywek[311]. Dążenie Lewandowskiego do poprawienia rekordu stało się jednym z głównych tematów dyskusji sportowej w polskich i niemieckich mediach[312][313][314], a także przedmiotem zakładów bukmacherskich[315]. Portal Sport.pl uruchomił licznik goli Lewandowskiego, a multimedialny nośnik, odliczający bramki pozostałe piłkarzowi do osiągnięcia celu, zawisł przy skrzyżowaniu Alei Jerozolimskich i ul. Marszałkowskiej w Warszawie[316].
Lewandowski powrócił do gry 24 kwietnia 2021, strzelając w meczu z 1. FSV Mainz 05 (1:2) swoją 36. ligową bramkę w sezonie i wyrównując tym samym wyczyn Gerda Müllera z sezonu 1972/1973[317]. 8 maja dzięki porażce wicelidera tabeli RB Lipsk z Borussią Dortmund 2:3, Bayern przystąpił do meczu 32. kolejki Bundesligi z Borussią Mönchengladbach jako mistrz Niemiec[318] – Lewandowski zdobył w tym spotkaniu (6:0) hat tricka oraz zanotował asystę, kompletując 39 bramek i zbliżając się na dystans jednego gola do legendarnego rekordu[313]. Pierwsza bramka zdobyta przez Lewandowskiego w drugiej minucie gry była najszybciej strzeloną przez niego bramką w historii występów w Bundeslidze[319]. Lewandowski został również najskuteczniejszym polskim piłkarzem w jednym sezonie na najwyższym poziomie ligowym[320] oraz pobił liczący 94 lata rekord, ustanowiony przez Henryka Reymana, który w 1927 zdobył 37 bramek dla Wisły Kraków[321].
W meczu 33. kolejki, wykorzystując rzut karny przeciwko SC Freiburg, strzelił swojego 40. gola w rozgrywkach ligowych, tym samym wyrównując rekord Gerda Müllera z sezonu 1971/1972[322]. Po zdobyciu bramki zaprezentował podkoszulkę z wizerunkiem Gerda Müllera i napisem 4ever Gerd (pol. Na zawsze Gerd), a następnie przebiegł przez szpaler utworzony dla niego przez kolegów z drużyny oraz sztab szkoleniowy[323]. W Monachium i Düsseldorfie zawisły billboardy z hasłem: „Robert Lewandowski – wir sind sehr stolz auf dich in Polen!” (pol. Robert Lewandowski – jesteśmy z ciebie dumni w Polsce!), ufundowane przez grupę Wirtualna Polska[324].
22 maja 2021 w meczu 34. kolejki Bundesligi z FC Augsburg (5:2) strzelił 41. bramkę w sezonie i pobił rekord Gerda Müllera z sezonu 1971/1972[325]. Dokonał tego w swoim 350. występie w Bundeslidze (250 zwycięskim)[326]. Oddał w tym spotkaniu sześć strzałów, natomiast kluczową bramkę zdobył w 90. minucie spotkania, pokonując polskiego bramkarza Rafała Gikiewicza[327]. Ustanowił tym samym nowy rekord bramek strzelonych przez piłkarza w jednym sezonie Bundesligi[325]. Potrzebował do tego 29 występów, zdobywając bramki w 25 z nich[325]. Strzelał gola co 60 rozegranych minut, zdobywając średnio 1,41 bramki na mecz i wyrównał również rekord Bundesligi, który sam ustanowił w poprzednim roku[328]. Po ustanowieniu rekordu wraz z prezydentem klubu Karlem Heinzem-Rummenigge spotkał się w klubowym muzeum z żoną Gerda Mullera, Uschi, której przekazał pamiątkową koszulkę z dedykacją dla jej ciężko chorego już wówczas męża[329].
Europejski Złoty But
W sezonie wystąpił w 40 meczach we wszystkich klubowych rozgrywkach, zdobywając w nich 48 goli i notując 8 asyst. Zdobył z Bayernem siódme z rzędu, a dziewiąte w swojej karierze mistrzostwo Niemiec[330]. Sięgnął także po Klubowe mistrzostwo świata, Superpuchar Europy UEFA, Superpuchar Niemiec, a także zdobył najważniejsze piłkarskie nagrody indywidualne na świecie, zostając wybranym Piłkarzem Roku UEFA oraz Piłkarzem Roku FIFA. Zdobywając rekordową liczbę 41 bramek, po raz szósty w karierze został królem strzelców Bundesligi i jako pierwszy piłkarz w historii dokonał tego czwarty raz z rzędu[331]. Jako najlepszy strzelec spośród wszystkich najwyższych lig zrzeszonych w UEFA został laureatem Europejskiego Złotego Buta[332], dokonując tego jako pierwszy Polak w historii[333]. Po zakończeniu sezonu został wybrany najlepszym piłkarzem Bundesligi w głosowaniu zawodników zorganizowanym przez niemiecki związek piłkarzy[334], a także znalazł się w najlepszej drużynie sezonu[335]. 9 czerwca 2021 został wybrany polskim piłkarzem stulecia w plebiscycie „Sportowiec Stulecia'' Przeglądu Sportowego[336]. 25 lipca 2021 został wybrany piłkarzem roku w Niemczech[337]. Polak jako pierwszy piłkarz od czasu Michaela Ballacka w 2003 triumfował w plebiscycie magazynu Kicker drugi raz z rzędu i dokonał tego jako szósty ogółem i pierwszy zagraniczny piłkarz w historii[338].
_65.jpg)
2021/2022: 2. miejsce w plebiscycie Złotej Piłki
13 sierpnia 2021 zdobył bramkę, która zapewniła Bayernowi remis 1:1 w meczu 1. kolejki Bundesligi z Borussią Mönchengladbach[339]. Dzięki zdobytej bramce Polak wyrównał indywidualny rekord 11 meczów ligowych z rzędu ze strzelonym golem, a także ustanowił rekord trafiając do siatki w siódmym z rzędu meczu inaugurującym sezon Bundesligi[340].
17 sierpnia 2021 zdobył dwa gole w wygranym 3:1 finale Superpucharu Niemiec z Borussią Dortmund i trafiając w 14. meczu Bayernu z rzędu, sięgnął po pierwsze trofeum w sezonie[341].
W drugiej ligowej kolejce, 22 sierpnia zdobył bramkę w wygranym 3:2 meczu z 1. FC Köln i po raz pierwszy od sezonu 2012/2013 uzyskał serię 12 kolejnych, ligowych meczów, w których notował przynajmniej jedno trafienie[342]. 28 sierpnia przed meczem z Herthą BSC odebrał nagrodę magazynu „Kicker” dla najlepszego zawodnika Bundesligi ubiegłego sezonu, a następnie zdobył swojego pierwszego hat tricka w sezonie, pomagając w zwycięstwie Bayernu 5:0[343]. Lewandowski wyrównał tym samym rekord Gerda Müllera z sezonu 1969/1970, zdobywając bramkę w 16. meczu z rzędu we wszystkich rozgrywkach dla Bayernu. W meczu przekroczył także liczbę 300. goli strzelonych dla Bayernu Monachium. Ostatni gol strzelony przez niego w tym meczu był jego 301. zdobytym dla Bayernu we wszystkich oficjalnych rozgrywkach[344]. 11 września zdobył bramkę z rzutu karnego w wygranym 4:1 meczu z RB Leipzig, trafiając do siatki w 14. meczu ligowym z rzędu (łącznie z poprzednimi rozgrywkami) i z dorobkiem 6. ligowych goli umocnił się na pozycji lidera klasyfikacji strzelców Bundesligi[345]. 14 września zdobył dwie bramki w wygranym 3:0 meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów UEFA z Barceloną na Camp Nou, notując 74. i 75. trafienie w Lidze Mistrzów[346]. 18 września trafił w wygranym 7:0 ligowym meczu z VfL Bochum[347], strzelając gola w 19. kolejnym meczu o punkty i 13. w starciu Bundesligi na własnym stadionie, czym ustanowił rekord Bundesligi[348]. Ustanowił także nowy indywidualny rekord strzelając bramkę w 15 kolejnych ligowych spotkaniach z rzędu[349]. Po spotkaniu trener Bayernu Monachium, Julian Nagelsmann powiedział: „Jest bardzo głodny bramek, ale pomaga też swoim kolegom z drużyny. W sobotę stworzył kilka szans innym zawodnikom. W dalszym ciągu jest najlepszym napastnikiem w lidze i na świecie. Strzeli dla nas jeszcze dużo goli w tym sezonie”[350]. 29 września strzelił dwie bramki w meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów z Dynamem Kijów[351]. 3 października zanotował asystę przy golu Leona Goretzki w meczu z Eintrachtem Frankfurt (1:2)[352]. 16 października 2021, jako pierwszy obcokrajowiec w historii został laureatem brazylijskiej nagrody „Trofeu Mesa Redonda”, określanej jako „piłkarskie Oscary Brazylii”[353]. 17 października trafił dwukrotnie w wygranym 5:1 meczu na szczycie tabeli z Bayerem Leverkusen[354]. 20 października strzelił bramkę w wygranym 4:0 meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów z Benfiką[355]. 23 października zdobył bramkę w domowym meczu z Hoffenheim (4:0). Występ w tym spotkaniu był 359. meczem Lewandowskiego w Bundeslidze, co pozwoliło mu wyprzedzić Brazylijczyka Naldo (358) i awansować na drugie miejsce listy obcokrajowców z największą liczbą występów w Bundeslidze, za Claudio Pizarro, który rozegrał 508. meczów[356]. 30 października w spotkaniu z Unionem Berlin zdobył 11. i 12. bramkę w sezonie[357]. 2 listopada w drugim meczu grupy E Ligi Mistrzów z Benficą, choć nie wykorzystał rzutu karnego podyktowanego przez sędziego Szymona Marciniaka, zdobył trzy gole, a także zanotował asystę przy bramce Serge’a Gnabry’ego i został wybrany zawodnikiem meczu[358]. 6 listopada w meczu z Freiburgiem zdobył swoją 60. bramkę w 2021, osiągając taki wynik jako trzeci piłkarz w XXI wieku, po Cristiano Ronaldo i Lionelu Messim[359]. 19 listopada zdobył jedyną bramkę dla Bayernu w przegranym 1:2 spotkaniu z Augsburgiem[360]. 22 listopada, za osiągnięcia w 2021, drugi raz z rzędu otrzymał nagrodę „Złotego Gracza” przyznawaną przez Tuttosport dla najlepszego piłkarza roku[361]. Tego samego dnia ogłoszono również nominację zawodnika do nagrody Piłkarza Roku FIFA[362]. 23 listopada 2021 w meczu z Dynamem Kijów zdobył przewrotką swoją 9. bramkę w sezonie Ligi Mistrzów i 18 dla Bayernu, pomagając ustanowić klubowy rekord bramek strzelonych w fazie grupowej rozgrywek[363].
8 października 2021 Robert Lewandowski znalazł się na liście nominowanych do Złotej Piłki France Football[364]. 29 listopada 2021 ogłoszono, że zajął 2. miejsce w plebiscycie, ustępując Lionelowi Messiemu[365]. Lewandowski stał się wówczas najwyżej sklasyfikowanym Polakiem w historii plebiscytu, a także trzecim w historii polskim zawodnikiem, po Kazimierzu Deynie (3. miejsce w 1974) i Zbigniewie Bońku (3. miejsce w 1982), który zajął miejsce na podium[366].
4 grudnia 2021 zdobył dwie bramki w Der Klassiker z Borussią Dortmund, ustalając wynik spotkania na 3:2 po skutecznie wyegzekwowanym rzucie karnym[367]. 8 grudnia zanotował asystę przy bramce Thomasa Mullera na 1:0 z Barceloną (3:0) w fazie grupowej Ligi Mistrzów[368]. 14 grudnia zdobył dwie bramki w ligowym meczu przeciwko VfB Stuttgart (5:0), wyrównując rekord Gerda Müllera w liczbie goli zdobytych w roku kalendarzowym, który w 1972 zdobył 42. bramki[369][370]. 17 grudnia, w wygranym 4:0 meczu przeciwko Wolfsburgowi, strzelił 43. bramkę w 2021, bijąc tym samym osiągnięcie Müllera[371]. 15 stycznia zdobył hattricka w meczu z 1. FC Köln (4:0), zdobywając swoją 300. bramkę w Bundeslidze[372]. 5 lutego zdobył bramkę w meczu z RB Lipsk (3:2)[373]. 12 lutego zdobył swoją 600. i 601. bramkę w karierze, dwukrotnie trafiając w przegranym 4:2 starciu przeciwko VfL Bochum[374]. 26 lutego był kapitanem zespołu w meczu z Eintrachtem Frankurt (1:0)[375]. 8 marca zdobył hattricka i zanotował asystę przy bramce Leroya Sane w pierwszym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów z Red Bull Salzburg (7:1)[376]. 12 marca zdobył bramkę dającą remis 1:1 z TSG Hoffenheim[377], a w następnej kolejce zdobył dwie bramki w wygranym 4:0 meczu z Unionem Berlin, zdobywając 30. i 31. ligową bramkę w sezonie[378]. 9 kwietnia zdobył zwycięską bramkę z Augsburgiem (1:0)[379], w kolejnym spotkaniu z Arminią Bielefeld (3:0) zanotował dwie asysty[380]. 12 kwietnia zdobył bramkę w meczu rewanżowym 1/4 finału Ligi Mistrzów z Villarrealem, po którym Bayern odpadł z rozgrywek (dwumecz 1:2)[381]. 23 kwietnia zdobył jedną z bramek w meczu z Borussią Dortmund (3:1)[382], w następnej kolejce jako kapitan zdobył jedyną bramkę w meczu z Mainz (1:3)[383]. 8 maja asystował przy golu Gnabrego z VfB Stuttgart (2:2)[384], a w ostatniej ligowej kolejce zdobył bramkę w meczu z VfL Wolfsburg (2:2)[385], która była jednocześnie jego 35. trafieniem w Bundeslidze i 50. golem w sezonie[386].
W sezonie 2021/2022 po raz 10. w karierze, a 8. w Bayernie Monachium zdobył mistrzostwo Niemiec, a sam z 35. trafieniami, po raz siódmy w historii został królem strzelców Bundesligi.
Łącznie w Bayernie Monachium rozegrał 375 meczów, w których zdobył 344 gole i zanotował 43 asysty. Zdobył z klubem wszystkie możliwe trofea krajowe i międzynarodowe oraz najważniejsze trofea indywidualne.
_(cropped).jpg)
FC Barcelona
Rekordowy transfer
16 lipca 2022 Bayern Monachium i FC Barcelona ogłosiły osiągnięcie porozumienia w sprawie transferu Roberta Lewandowskiego[387]. 18 lipca 2022 zawodnik dołączył do drużyny przebywającej na tournée w Stanach Zjednoczonych, a następnie pomyślnie przeszedł testy medyczne[388]. Tego dnia media obiegły jego pierwsze fotografie w klubowych barwach[389]. 19 lipca 2022 podpisał czteroletni kontrakt z hiszpańskim klubem[390], stając się pierwszym Polakiem w historii sekcji piłkarskiej FC Barcelony[391].
Kwota transferu wyniosła 45 milionów euro oraz 5 milionów euro zmiennych[392], a klauzula odstępnego umieszczona w kontrakcie, 500 milionów euro[392]. Robert Lewandowski został tym samym najdroższym polskim piłkarzem w historii[393], a także najdrożej sprzedanym zawodnikiem w historii Bayernu Monachium[394].
20 lipca 2022 w Miami został przedstawiony jako nowy piłkarz Barcelony[395]. 23 lipca 2022[d] zadebiutował w wygranym 1:0 El Clásico w Las Vegas przeciwko Realowi Madryt, rozegranym w ramach towarzyskiego turnieju Soccer Champions Tour 2022[396]. Podczas turnieju wystąpił również w meczach z Juventusem i New York Red Bulls[397][398]. 3 sierpnia 2022 odbył swoją pierwszą sesję treningową w Ciutat Esportiva – ośrodku treningowym Barcelony[399].
5 sierpnia 2022 odbyła się jego prezentacja na stadionie Camp Nou[400]. Podczas prezentacji piłkarz zgodnie z tradycją wykonał popisową żonglerkę, zagrał z dziećmi La Masii w pokazowego „dziadka”, a także wraz z prezydentem klubu Joanem Laportą odbył rundę honorową wokół stadionu, pozdrawiając fanów[401]. Następnie wziął udział w konferencji prasowej gdzie oficjalnie został zaprezentowany z numerem 9[402]. W wydarzeniu wzięło udział 57 300 kibiców[403]. Była to druga co do wielkości prezentacja piłkarza tego klubu (więcej fanów zgromadził w 2009 Zlatan Ibrahimović – 60 tysięcy)[403].
7 sierpnia 2022 w meczu o Puchar Gampera z meksykańskim Pumas UNAM po raz pierwszy wystąpił na Camp Nou[404]. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Barcelony 6:0, a Lewandowski zdobył pierwszą bramkę oraz asystował przy dwóch golach Pedriego i został wybrany najlepszym zawodnikiem meczu[405].
2022/2023
13 sierpnia 2022 w zremisowanym 0:0 meczu z Rayo Vallecano zadebiutował w Primera División[406] jako 21. Polak w historii hiszpańskiej najwyższej klasy rozgrywkowej[407]. 21 sierpnia 2022 w wygranym 4:1 meczu 2. kolejki przeciwko Realowi Sociedad, strzelił swoje pierwsze dwie bramki w Primera División, wpisując się na listę strzelców w 44. sekundzie spotkania[408]. 28 sierpnia 2022 w 3. kolejce meczu ligowym przeciwko Real Valladolid zaliczył drugi dublet w klubie otwierając wynik w 24. minucie, a drugiego gola strzelił w 64. minucie. Mecz zakończył się zwycięstwem FC Barcelony (4:0), a także były to premierowe gole w oficjalnych meczach na stadionie Camp Nou[409]. 7 września 2022 zadebiutował w Lidze Mistrzów UEFA w barwach FC Barcelony, w wygranym meczu przeciwko Viktorii Pilzno (5:1), zdobywając hat tricka[410]. W styczniu 2023 zdobył swoje pierwsze trofeum w barwach FC Barcelony – Superpuchar Hiszpanii. Został najlepszym strzelcem turnieju zdobywając bramkę oraz asystując w finale z Realem Madryt[411]. 19 stycznia 2023 zadebiutował w Pucharze Króla zdobywając dwie bramki, a jego zespół wygrał 5:0 w wyjazdowym meczu z AD Ceuta FC[412].
21 stycznia 2023 po raz jedenasty został wybrany piłkarzem roku w plebiscycie „Piłki Nożnej”[413]. 14 maja zdobył dwie bramki w wygranym 4:2 meczu przeciwko RCD Espanyol, co pozwoliło Barcelonie na zapewnienie sobie tytułu mistrzowskiego[414].
Łącznie w sezonie 2022/2023 wystąpił w 46 meczach, w których zdobył 33 bramki oraz zanotował 8 asyst. Wraz z Barceloną zdobył mistrzostwo Hiszpanii oraz Superpuchar Hiszpanii, a dotarł z drużyną do półfinału Pucharu Króla, w którym przegrał 4:1 w dwumeczu z Realem Madryt[415] i do playoffów Ligi Europy UEFA, gdzie w dwumeczu wygrał 4:3 Manchester United[416]. Z 23 bramkami został królem strzelców Primera División[417].
2023/2024
13 sierpnia 2023 rozegrał pierwszy mecz sezonu 2023/2024, który został bezbramkowo zremisowany z Getafe[418]. Premierowe trafienie zanotował dwa tygodnie później, w starciu przeciwko Villarrealowi (4:3)[419]. 19 września w meczu Barcelony z Royal Antwerp FC (5:0) zdobył swoją 100. bramkę w europejskich pucharach, dokonując tego jako trzeci zawodnik w historii, po Cristiano Ronaldo i Lionelu Messim[420].
3 lutego 2024 otworzył wynik w 22. minucie przeciwko Deportivo Alavés, dzięki czemu przełamał passę sześciu meczów bez gola (ostatni zdobył bramkę 10 grudnia)[421]. 17 lutego zdobył dwa gole w wygranym 2:1 meczu z Celtą Vigo – jego drugie trafienie było 50. w 79. występie w barwach Barcelony, stając się 49. zawodnikiem katalońskiego klubu, który tego dokonał[422]. 21 lutego zdobył bramkę w meczu z Napoli, dzięki czemu został pierwszym zawodnikiem Barcelony, który zdobył bramkę w fazie pucharowej Ligi Mistrzów od 11 marca 2021, kiedy to trafienie zanotował Lionel Messi[423]. 12 marca strzelił bramkę w wygranym 3:1 meczu rewanżowym przeciwko Napoli, dzięki czemu Barcelona awansowała po raz pierwszy do ćwierćfinału rozgrywek od sezonu 2019/2020[424]. Pięć dni później zdobył swoją 20. bramkę w sezonie[425], trafiając w wygranym meczu przeciwko Atlético Madryt, w którym zanotował także dwie asysty, przy golach João Félixa oraz Fermína Lópeza[426]. 29 kwietnia, w wygranym 4:2 meczu z Valencią, Lewandowski skompletował pierwszego w karierze hat tricka w Primera División, a ostatniego gola zdobył z rzutu wolnego[427].
Ogółem w sezonie 2023/2024 wystąpił w 49 spotkaniach, w których zanotował 26 trafień oraz 9 asyst. Barcelona zakończyła sezon bez trofeum, w lidze zajęła drugie miejsce, za Realem Madryt. Sam Lewandowski z dorobkiem 19 trafień zajął trzecie miejsce w klasyfikacji najlepszych ligowych strzelców[428]. Puchar Króla drużyna zakończyła na etapie ćwierćfinałów, przegrywając z Athletic Bilbao[429]. W Lidze Mistrzów Barcelona również poległa w ćwierćfinale z Paris Saint-Germain. Pierwszy mecz wygrali 3:2, lecz w drugim PSG zwyciężyło 4:1[430].
2024/2025
Po zakończonym sezonie 2023/2024 i odejściu Xaviego, władze klubu zatrudniły na stanowisku szkoleniowca Barcelony Hansiego Flicka[431], dawnego trenera Lewandowskiego w Bayernie Monachium, z którym święcił największe sukcesy w karierze, zdobywając 83 bramki w 71 meczach podczas jego kadencji[432]. W pierwszym meczu w nowym sezonie, rozegranym 17 sierpnia przeciwko Valencii (2:1) zanotował dublet[433]. 15 września rozegrał 100. mecz w barwach Barcelony, a jego drużyna pokonała Gironę 4:1, zaś Lewandowski zanotował asystę przy golu Lamine'a Yamala[434]. 1 października w meczu fazy ligowej Ligi Mistrzów UEFA przeciwko BSC Young Boys strzelił dwie bramki[435]. Pięć dni później, w wygranym 3:0 meczu przeciwko Deportivo Alavés, skompletował hat tricka, strzelając bramki w odstępie 25 minut w pierwszej połowie: 7', 22' i 32' – tym samym po dziewięciu meczach Lewandowski strzelił 10 bramek w lidze[436][437]. 20 października strzelił gola w meczu Ligi Mistrzów przeciwko swojemu dawnemu klubowi, Bayernowi Monachium (4:1)[438]. Dzięki dubletowi w starciu z Sevillą[439], Lewandowski stał się trzecim najskuteczniejszym strzelcem w historii pięciu najlepszych lig Europy z dorobkiem 366 bramek, bijąc wyczyn Gerda Müllera z 365 bramkami w Bundeslidze[440]. Trzy dni później strzelił dwa gole w meczu z Realem Madryt, który został pokonany przez Barcelonę 4:0[441]. Za swoje osiągnięcia został wybrany Piłkarzem Miesiąca w Primera División w październiku, w którym zdołał strzelić 7 bramek[442].
23 listopada 2024 strzelił swojego 20. gola w 18. meczu sezonu 2024/2025, trafiając w spotkaniu z Celtą Vigo[443]. 26 listopada, dwukrotnie strzelając w meczu Ligi Mistrzów przeciwko Brest (3:0), stał się trzecim piłkarzem w historii rozgrywek ze 100 golami na koncie, za Cristiano Ronaldo (140 goli) oraz Lionelem Messim (129 goli)[444]. Lewandowski 100 i 101. trafienie zanotował w swoim 125. meczu w Lidze Mistrzów[445]. 12 stycznia 2025 wyszedł w wyjściowym składzie na finał Superpucharu Hiszpanii przeciwko Realowi Madryt, a w trakcie meczu zanotował asystę przy trafieniu Lamine'a Yamala i strzelił gola; Barcelona zwyciężyła mecz 5:2, dzięki czemu Lewandowski zdobył swoje trzecie trofeum w klubie[446]. Po tym sezonie znalazł się w gronie nominowanych do Złotej Piłki 2025[447].
14 września 2025 strzelił swoje pierwsze gole w nowym sezonie ligi hiszpańskiej, dwukrotnie trafiając do bramki w meczu z Valencią[448].
Remove ads
Kariera reprezentacyjna
Podsumowanie
Perspektywa
Lata 2008–2012
25 marca 2008 zadebiutował w reprezentacji Polski do lat 21, grając 15 minut w zremisowanym 0:0 meczu towarzyskim z Anglią[449]. Łącznie wystąpił w trzech spotkaniach tej kadry[450].
.jpg)
We wrześniu 2008 został powołany przez Leo Beenhakkera do reprezentacji Polski na mecze eliminacji Mistrzostw Świata 2010[451]. Zremisowany 1:1 mecz ze Słowenią w całości spędził na ławce rezerwowych[451]. 10 września 2008 zadebiutował w seniorskiej kadrze w meczu wyjazdowym przeciwko San Marino, zmieniając w 59. minucie spotkania Marka Saganowskiego[452]. Osiem minut później, dobijając niecelne uderzenie Euzebiusza Smolarka, strzelił pierwszego gola dla reprezentacji[452], czym ustalił wynik końcowy na 2:0[451].
2 maja 2012 został powołany przez Franciszka Smudę na Mistrzostwa Europy 2012. W 17. minucie meczu otwarcia z Grecją, po podaniu Jakuba Błaszczykowskiego, zdobył głową pierwszą bramkę mistrzostw, a spotkanie zakończyło się wynikiem 1:1[453]. Po dwóch kolejnych meczach, z Rosją (1:1) i Czechami (0:1), Polacy odpadli z turnieju – po fazie grupowej[453].
Przed towarzyskim meczem z Urugwajem, który odbył się 14 listopada 2012, odebrał z rąk prezesa PZPN, Zbigniewa Bońka, pamiątkową paterę z okazji 50. występu w reprezentacji[454]. Tym samym stał się drugim (po Władysławie Żmudzie) najmłodszym zawodnikiem w historii, który zaliczył 50 meczów w polskiej kadrze narodowej[455].
Lata 2013–2016
.png)
W meczu eliminacji Mistrzostw Świata 2014 przeciwko San Marino wystąpił jako kapitan drużyny (w miejsce Jakuba Błaszczykowskiego, który nie mógł wówczas zagrać z powodu kontuzji) i zdobył dwie bramki z rzutów karnych[453]. 19 listopada 2013, w starciu z Irlandią, rozegrał 60. spotkanie w barwach reprezentacji Polski i dołączył do Klubu Wybitnego Reprezentanta[456].
1 lutego 2014 został ogłoszony kapitanem kadry narodowej w zastępstwie kontuzjowanego Jakuba Błaszczykowskiego. 7 września strzelił pierwszego hat tricka dla Polski, zdobywając łącznie cztery bramki podczas meczu z Gibraltarem (7:0)[457], a 11 października zagrał w wygranym 2:0 meczu z Niemcami[458]. 9 grudnia Adam Nawałka poinformował o objęciu przez Lewandowskiego funkcji kapitana reprezentacji Polski na stałe[459].
13 czerwca 2015 ponownie skompletował reprezentacyjnego hat tricka, tym razem w meczu z Gruzją (4:0) podczas eliminacji do Mistrzostw Europy 2016[460]. 4 września zdobył jedynego gola w przegranym 1:3 wyjazdowym starciu z Niemcami[461]. Trzy dni później strzelił dwa gole w wygranym 8:1 pojedynku z Gibraltarem[462]. 8 października, w zremisowanym 2:2 spotkaniu ze reprezentacją Szkocji, zdobył dwie bramki, w tym wyrównującą w ostatniej akcji meczu[463]. 11 października, w wygranej 2:1 potyczce z Irlandią, strzelił gola na wagę awansu reprezentacji Polski na mistrzostwa Europy we Francji[464]. Stał się wówczas pierwszym polskim piłkarzem, który wpisywał się na listę strzelców w pięciu kolejnych meczach kadry narodowej o punkty, zdobywając w nich dziewięć bramek.
Łącznie w eliminacjach do Mistrzostw Europy 2016 strzelił 13 goli, dzięki czemu został królem strzelców tych rozgrywek[465] i wyrównał rekord eliminacji, ustanowiony w kwalifikacjach do Mistrzostw Europy 2008 przez Davida Healy’ego z Irlandii Północnej[466]. Został również wybrany najlepszym zawodnikiem eliminacji[467].
12 maja 2016 został powołany przez Adama Nawałkę do szerokiej kadry na Mistrzostwa Europy 2016 we Francji[468], a 30 maja do ścisłego składu[469]. Na Euro 2016, Polska – po pokonaniu Irlandii Północnej (1:0) i Ukrainy (1:0), a także po bezbramkowym remisie z Niemcami – zajęła drugie miejsce w grupie C i po raz pierwszy w historii awansowała do fazy pucharowej mistrzostw Europy. Następnie, po wyeliminowaniu w 1/8 finału Szwajcarii (1:1, k. 5:4), odpadła w ćwierćfinale po porażce w rzutach karnych (1:1, k. 3:5) z Portugalią. Lewandowski, jako kapitan zespołu, wystąpił we wszystkich pięciu meczach kadry na turnieju i strzelił jednego gola – we wspomnianym meczu ćwierćfinałowym, kiedy to w 100. sekundzie spotkania, po asyście Kamila Grosickiego, zdobył drugą najszybszą bramkę w historii mistrzostw Europy[470].
W 2016, strzelając gole kolejno: Portugalii w ćwierćfinale Euro 2016, Kazachstanowi, Danii, Armenii i Rumunii w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2018, wyrównał swoje osiągnięcie dotyczące wpisywania się na listę strzelców w pięciu kolejnych meczach kadry o punkty. Zdobywając dwa trafienia z Rumunią, pobił rekord 25 bramek w spotkaniach reprezentacji o stawkę, należący do Włodzimierza Lubańskiego[471].
Lata 2017–2025
26 marca 2017, strzelając bramkę w meczu eliminacji do Mistrzostw Świata 2018, przeciwko Czarnogórze (2:1), został rekordzistą reprezentacji Polski, jako pierwszy w historii, zdobywając bramkę w sześciu kolejnych spotkaniach kadry. Wyrównał także rekord ośmiu goli strzelonych przez Polaka, w jednej edycji kwalifikacji do mundialu, ustanowiony w 2001 przez Emmanuela Olisadebe[471]. Gol strzelony w meczu z Czarnogórą był także jego pierwszą bramką w reprezentacji Polski zdobytą bezpośrednio z rzutu wolnego[472]. 10 czerwca 2017, w meczu z Rumunią (3:1) w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata, strzelił trzy bramki czym poprawił swoje indywidualne rekordy ustanowione w poprzednim meczu kadry. Został pierwszym piłkarzem, który zdobywał bramki w siedmiu kolejnych spotkaniach reprezentacji (ogólnie oraz w spotkaniach o punkty), a także z 11 bramkami, został rekordzistą reprezentacji Polski pod względem goli strzelonych w jednej edycji kwalifikacji do Mistrzostw Świata[473]. Hat trick w meczu z Rumunią pozwolił mu również wyprzedzić o jedną bramkę Grzegorza Latę, zdobywcę 45 goli, w klasyfikacji strzelców wszech czasów reprezentacji Polski i awansować na pozycję wicelidera tego rankingu (za zdobywcą 48 goli, Włodzimierzem Lubańskim).
5 października 2017 podczas rozgrywanego w Erywaniu meczu eliminacji Mistrzostw Świata 2018 z Armenią (6:1) zanotował swoje 48, 49 i 50. trafienie w narodowych barwach, czym pobił rekord Włodzimierza Lubańskiego, zostając najlepszym strzelcem w historii reprezentacji Polski[474]. 8 października 2017, odnosząc zwycięstwo 4:2 w meczu z Czarnogórą, awansował z reprezentacją Polski na Mistrzostwa Świata 2018, a sam w tamtym spotkaniu strzelił swoją 16. bramkę w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2018, osiągając taki wynik jako pierwszy zawodnik w historii europejskiej edycji eliminacji i zostając królem strzelców ówczesnej edycji[475].
11 maja 2018 został powołany przez selekcjonera Adama Nawałkę do szerokiej kadry na Mistrzostwa Świata 2018 w Rosji[476]. 4 czerwca 2018 Adam Nawałka oficjalnie powołał go do ścisłego składu na mistrzostwa świata[477]. Na Mundialu zadebiutował 19 czerwca 2018 w przegranym 1:2, pierwszym meczu fazy grupowej z Senegalem[478]. Reprezentacja Polski po porażkach z Senegalem (1:2), Kolumbią (0:3)[479] i wygranej z Japonią (1:0)[480] zakończyła udział w turnieju po fazie grupowej; Lewandowski, jako kapitan drużyny, wystąpił we wszystkich trzech spotkaniach.
11 października 2018 na Stadionie Śląskim w Chorzowie, w przegranym 2:3 meczu w Lidze Narodów 2018/2019 z Portugalią, rozegrał 100. spotkanie w barwach reprezentacji Polski[481].
17 maja 2021 został powołany przez selekcjonera Paulo Sousę na Mistrzostwa Europy 2020[482]. 14 czerwca 2021 w pierwszym meczu grupowym przegranym (1:2) ze Słowacją rozegrał całe spotkanie[483]. 19 czerwca 2021 w drugim meczu fazy grupowej strzelił gola wyrównującego w meczu z Hiszpanią, a spotkanie zakończyło się remisem (1:1)[484]. 23 czerwca 2021 w przegranym 2:3 meczu ze Szwecją strzelił dwa gole. Polska po tym spotkaniu odpadła z mistrzostw Europy, zajmując ostatnie czwarte miejsce w grupie z jednym punktem[485].
26 listopada 2022 zdobył swoją pierwszą bramkę na Mistrzostwach Świata 2022 i swoją pierwszą w karierze na Mundialu, w wygranym 2:0 meczu drugiej kolejki fazy grupowej przeciwko Arabii Saudyjskiej[486]. Swoją drugą bramkę w turnieju zdobył 4 grudnia 2022 w przegranym meczu 1/8 finału przeciwko Francji, wykorzystując rzut karny w ostatniej minucie i ustalając wynik spotkania na 1:3[487].
29 maja 2024 został powołany przez selekcjonera Michała Probierza na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2024 w Niemczech[488]. W pierwszym meczu grupowym 16 czerwca przegranym 1:2 przeciwko Holandii spędził całe spotkanie na ławce rezerwowej z powodu odniesionej kontuzji w meczu towarzyskim przeciwko Ukrainie przed turniejem w Niemczech[489][490]. 21 czerwca w drugim meczu grupowym przeciwko Austrii wszedł z ławki rezerwowej na boisko w 60. minucie spotkania, które Polska ostatecznie przegrała 1:3, tracąc szanse na wyjście z grupy[491]. 25 czerwca w ostatnim meczu grupowym przeciwko Francji (1:1) wykorzystał rzut karny, który był podyktowany po faulu w polu karnym na Karolu Świderskim[492].
8 czerwca 2025 po ogłoszeniu Piotra Zielińskiego nowym kapitanem reprezentacji Polski poinformował, że rezygnuje z gry w kadrze narodowej na czas, gdy funkcję selekcjonera sprawuje Michał Probierz[493].
Od 2025
29 sierpnia 2025 został powołany do kadry narodowej przez Jana Urbana[494], czym wznowił swoją karierę reprezentacyjną. Tego samego dnia został ponownie wyznaczony na kapitana reprezentacji Polski[495].
Remove ads
Styl gry
Podsumowanie
Perspektywa
Lewandowski jest zawodnikiem, który występuje na pozycji środkowego napastnika. Cechuje go ponadprzeciętna precyzja i skuteczność w wykończeniu akcji. Bardzo dobrze gra głową, a także obiema nogami, chociaż jego wiodącą jest noga prawa. Do perfekcji opanował wykonywanie rzutów karnych. Zdobywa także bramki bezpośrednio z rzutów wolnych. Większość strzałów oddaje poprzez uderzenia wewnętrzną częścią stopy[496], nie wykorzystując do tego nadmiernej siły. Przez ekspertów uznawany jest za napastnika kompletnego, jednego z najlepszych we współczesnej piłce nożnej. Posiada wszelkie niezbędne cechy tradycyjnej „dziewiątki”: jest wysoki, dobrze zbudowany, silny, szybki, potrafi bardzo inteligentnie poruszać się na boisku[497].
Mimo że występuje jako napastnik, jest bardzo przydatny także w grze obronnej oraz w fazie odbioru piłki. Potrafi umiejętnie się zastawić, utrzymać piłkę, rozprowadzić akcję, a także skupiając na sobie uwagę obrony, stworzyć przestrzeń dla innych zawodników. Wyróżniają go bardzo dobre umiejętności techniczne, wizja gry, przygotowanie i siła fizyczna. Oprócz umiejętności czysto piłkarskich, Lewandowski przez ekspertów, zawodników i trenerów jest również chwalony za wybitną etykę pracy, profesjonalizm, wzorową mentalność, dyscyplinę, prowadzenie zdrowego stylu życia i skrupulatne przestrzeganie diety[498][499].
Remove ads
Statystyki
Klubowe
- (aktualne na 22 listopada 2025)
Reprezentacyjne
- (aktualne na 17 listopada 2025)
Remove ads
Sukcesy
Znicz Pruszków
Lech Poznań
Borussia Dortmund
Bayern Monachium
Mistrzostwo Niemiec: 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017, 2017/2018, 2018/2019, 2019/2020, 2020/2021, 2021/2022
Puchar Niemiec: 2015/2016, 2018/2019, 2019/2020- Superpuchar Niemiec: 2016, 2017, 2018, 2020, 2021
- Liga Mistrzów UEFA: 2019/2020
- Superpuchar Europy UEFA: 2020
- Klubowe mistrzostwa świata: 2020
FC Barcelona
Indywidualne
- Król strzelców III ligi: 2006/2007 (15 goli)
- Król strzelców II ligi: 2007/2008 (21 goli)
- Król strzelców Ekstraklasy: 2009/2010 (18 goli)
- Król strzelców Bundesligi: 2013/2014 (20 goli), 2015/2016 (30 goli), 2017/2018 (29 goli), 2018/2019 (22 gole), 2019/2020 (34 gole), 2020/2021 (41 goli), 2021/2022 (35 goli)
- Król strzelców Pucharu Niemiec: 2011/2012 (7 goli), 2016/2017 (5 goli), 2017/2018 (6 goli), 2018/2019 (7 goli), 2019/2020 (6 goli)
- Król strzelców Primera División: 2022/2023 (23 gole)
- Król strzelców Superpucharu Hiszpanii: 2022/2023 (2 gole)[g]
- Król strzelców Ligi Mistrzów UEFA: 2019/2020 (15 goli)
- Król strzelców eliminacji ME 2016: 2015 (13 goli)
- Król strzelców europejskich eliminacji MŚ 2018: 2017 (16 goli)
- Król strzelców fazy grupowej Ligi Mistrzów UEFA: 2019/2020 (10 goli)[500]
- Wicekról strzelców Bundesligi: 2012/2013 (24 gole), 2014/2015 (17 goli)[h], 2016/2017 (30 goli)
- Wicekról strzelców Ligi Mistrzów UEFA: 2012/2013 (10 goli), 2015/2016 (9 goli), 2018/2019 (8 goli), 2021/2022 (13 goli)
- Wicekról strzelców Klubowych mistrzostw świata: 2020 (2 gole)
- Trzecie miejsce w klasyfikacji strzelców Bundesligi: 2011/2012 (22 gole)
- Pierwsze miejsce w klasyfikacji punktowej Bundesligi: 2015/2016 (34 punkty za 30 goli i 4 asysty), 2016/2017 (35 punktów za 30 goli i 5 asyst), 2017/2018 (31 punktów za 29 goli i 2 asysty), 2018/2019 (29 punktów za 22 gole i 7 asyst), 2019/2020 (38 punktów za 34 gole i 4 asysty), 2020/2021 (48 punktów za 41 goli i 7 asyst)
- Drugie miejsce w klasyfikacji punktowej Bundesligi: 2011/2012 (32 punkty za 22 gole i 10 asyst), 2012/2013 (29 punktów za 24 gole i 5 asyst), 2013/2014 (28 punktów za 20 goli i 8 asyst)
- Najlepszy strzelec na świecie w rozgrywkach klubowych w jednym roku kalendarzowym: 2019 (48 goli), 2020 (45 goli), 2021 (58 goli)
- Najlepszy strzelec w Europie w rozgrywkach klubowych i reprezentacyjnych w jednym roku kalendarzowym: 2019 (54 gole), 2020 (47 goli), 2021 (69 goli)
- Najlepszy strzelec w Europie: 2020/2021 (41 goli), 2021/2022 (35 goli)
Wyróżnienia
- 2. miejsce w plebiscycie Złota Piłka „France Football”: 2021
- Piłkarz Roku FIFA: 2020[501], 2021[502]
- Piłkarz Roku UEFA: 2020
- Najlepszy Napastnik UEFA: 2020
- Napastnik Roku w plebiscycie „France Football”: 2021[7][503]
- Nagroda Gerda Müllera: 2022[504]
- Europejski Złoty But: 2020/2021[i][505], 2021/2022[j][506]
- Golden Foot: 2022[507]
- Złota Piłka Klubowych mistrzostw świata: 2020
- Najlepszy piłkarz eliminacji ME 2016 według UEFA: 2015
- Najlepszy piłkarz Ekstraklasy: 2009/2010[508]
- Najlepszy piłkarz Bundesligi: 2011/2012, 2016/2017
- Najlepszy napastnik Bundesligi: 2015/2016, 2016/2017
- Piłkarz sezonu Bundesligi według serwisu Bundesligi: 2019/2020[k][509]
- Piłkarz sezonu Bundesligi według Kickera: 2020/2021[l][510]
- Piłkarz sezonu Bundesligi według Transfermarktu: 2020/2021[m][511]
- Piłkarz sezonu w Bayernie Monachium (3. miejsce): 2021/2022[512]
- Piłkarz Roku w plebiscycie PZP: 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017
- Piłkarz Roku w Plebiscycie redakcji Sportu: 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2024[513][514]
- Piłkarz Roku w Plebiscycie redakcji Sportu (2. miejsce): 2022[515]
- Piłkarz Roku w plebiscycie redakcji TVP Sport: 2021[516]
- Piłkarz Roku w Plebiscycie Piłki Nożnej: 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2019, 2020, 2021, 2022[517]
- Piłkarz Roku w Niemczech: 2020[518], 2021[519]
- Piłkarz Roku w plebiscycie Globe Soccer Awards: 2020[520]
- Piłkarz Roku w plebiscycie „World Soccer”: 2020, 2021[521]
- Piłkarz Roku w plebiscycie dziennika „AS” i World Football Summit: 2020[522][523]
- Piłkarz Roku w plebiscycie dziennika „The Guardian”: 2020[524], 2021[525]
- Piłkarz Roku w plebiscycie magazynu „FourFourTwo”: 2020[526]
- Piłkarz Roku w plebiscycie serwisu Goal50: 2020
- Piłkarz Roku w plebiscycie serwisu 433: 2020[527]
- Piłkarz Roku w plebiscycie Dongqiudi: 2020[528]
- Piłkarz Roku według użytkowników TikToka w plebiscycie Globe Soccer Awards: 2021[529]
- Piłkarz Roku według użytkowników „Bilda”: 2021[n][530]
- Piłkarz Roku według IFFHS: 2020[531], 2021[o][532]
- Najlepszy piłkarz świata według piłkarzy Bundesligi w ankiecie „Kickera”: 2021[p][533]
- Najlepszy piłkarz z pola w pierwszej połowie sezonu Bundesligi według czytelników „Kickera”: 2021/2022[q][534]
- Najlepszy strzelec na świecie według IFFHS: 2020[535], 2021[536]
- Najlepszy strzelec rozgrywek międzynarodowych według IFFHS: 2015[r][537], 2021[536]
- Najlepszy strzelec rozgrywek ligowych według IFFHS: 2021[536]
- Najlepszy środkowy napastnik świata według ESPN: 2020[538]
- Najlepszy napastnik rundy jesiennej Bundesligi według „Kickera”: 2021/2022[539]
- Trofeu Mesa Redonda: 2021[540]
- Nagroda im. Diego Maradony dla najlepszego strzelca w plebiscycie Globe Soccer Awards: 2021[529]
- Ikona Futbolu w plebiscycie „Sport.pl”: 2020[541]
- Onze de Bronze: 2020/2021[542], 2021/2022[543]
- Odkrycie roku w Plebiscycie Piłki Nożnej: 2008
- Ligowiec roku w Plebiscycie Piłki Nożnej: 2009
- Sportowiec roku w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”: 2015, 2020, 2021
- Sportowiec roku w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (2. miejsce): 2016, 2017, 2019
- Sportowiec roku w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (3. miejsce): 2022
- Piłkarz stulecia w Plebiscycie „Sportowiec Stulecia Przeglądu Sportowego”: 2021[336]
- Sportowiec roku na świecie w plebiscycie AIPS: 2020[544], 2021[s][545][546]
- Sportowiec roku w Europie w plebiscycie AIPS: 2020[547]
- Sportowiec roku w Europie w Ankiecie PAP: 2020[548]
- Sportowiec roku w Europie w Ankiecie PAP (2. miejsce): 2021[549]
- Sportowiec roku według użytkowników w plebiscycie TVP Sport (2. miejsce): 2021[550]
- Człowiek Roku tygodnika „Wprost”: 2021[551]
- Gwiazda Roku w plebiscycie „Sport Bild”: 2019[552][553], 2021[554]
- Osobowość Roku w plebiscycie „Kickera”: 2021[t][555]
- Złoty Gracz w plebiscycie „Tuttosport”: 2020[556][557], 2021[u][558]
- Piłkarz miesiąca w Bundeslidze: Wrzesień 2015[559], Luty 2016[560], Maj 2016[561], Sierpień 2019[562], Październik 2020[563]
- Piłkarz miesiąca w Primera División według EA Sports: Październik 2022[564], Luty 2024[565], Październik 2024[566]
- Gol sezonu w Ekstraklasie: 2008/2009
- Gol sezonu w Bundeslidze: 2015/2016
- Drużyna Roku UEFA: 2019[567], 2020[568], 2021[569]
- Drużyna roku w Plebiscycie Piłki Nożnej: 2015[570]
- Drużyna roku FIFA 21[571]
- Drużyna roku FIFA 22[572]
- Drużyna roku według TirboFC[573]
- Drużyna roku na świecie według IFFHS: 2020, 2021[574][575]
- Drużyna roku UEFA według IFFHS: 2021[576][577]
- Drużyna dekady na świecie według IFFHS: 2011–2020[578]
- Drużyna dekady UEFA według IFFHS: 2011–2020[579]
- Drużyna sezonu Ligi Mistrzów UEFA: 2015/2016[580], 2016/2017[581], 2019/2020[582], 2020/2021[583]
- Drużyna sezonu Bundesligi: 2016/2017[584], 2017/2018[585], 2018/2019[586], 2019/2020[587], 2020/2021[335]
- Drużyna sezonu Primera División: 2022/2023[588]
- Drużyna sezonu European Sports Media: 2019/2020[589], 2020/2021[590], 2021/2022[591]
- Drużyna sezonu najmocniejszych lig w Europie według WhoScored: 2021/2022[592]
- Drużyna gwiazd eliminacji ME 2016 według UEFA: 2015[593]
- Jedenastka Roku FIFA FIFPro: 2020[594], 2021[595]
- Jedenastka roku według L’Équipe: 2021[596]
- Jedenastka 100-lecia reprezentacji Polski według PZPN: 2019[597]
- Jedenastka sezonu L’Équipe: 2019/2020[598]
- Jedenastka rundy jesiennej według Goal.com: 2021/2022[599]
- Jedenastka rundy jesiennej Bundesligi według Kickera: 2021/2022[600]
- Jedenastka rundy jesiennej Bundesligi według ESPN: 2020/2021[601][602]
- Jedenastka miesiąca European Sports Media: Marzec 2022[603]
- Jedenastka miesiąca Primera División według WhoScored: Sierpień 2022[604]
- Laureus World Sports Awards w kategorii „Wyjątkowe osiągnięcie”: 2022[v][605]
- Wielka Honorowa Nagroda Sportowa PKOl: 2020
- Nagroda Wiktory w kategorii Sportowiec Roku: 2021[606]
- Sportowy Wizerunek (Nagrody Biznesu Sportowego Demes): 2014, 2015, 2016, 2019
Rekordy
- Reprezentacja Polski
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii reprezentacji Polski: 85 goli[607]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii reprezentacji Polski w jednym roku kalendarzowym: 11 goli (2015, 2021)[w][608]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii reprezentacji Polski w meczach o stawkę: 60 goli[609]
- Najwięcej występów w historii reprezentacji Polski: 158 meczów
- Najwięcej występów w historii reprezentacji Polski jako kapitan: 93 mecze[610]
- Pierwszy zawodnik w historii reprezentacji Polski, który strzelił dwukrotnie co najmniej 10 goli w jednym roku kalendarzowym: 11 goli w 7 meczach (2015), 11 goli w 12 meczach (2021)[608]
- Pierwszy zawodnik w historii reprezentacji Polski, który strzelał gole w siedmiu kolejnych meczach tej drużyny[472]
- Pierwszy zawodnik w historii reprezentacji Polski, który strzelał gole w siedmiu kolejnych meczach tej drużyny o stawkę[472]
- Reprezentant Polski z największą liczbą bramek w jednej edycji europejskich eliminacji MŚ: 16 goli[471]
- Reprezentant Polski z największą liczbą bramek zdobytych z rzutów karnych: 13 goli
- Rozgrywki międzynarodowe
- Drugi najszybszy hat trick w historii eliminacji ME, a najszybszy w reprezentacji Polski: 4 minuty (89', 90+2', 90+3')[611]
- Najlepszy strzelec w historii w ramach jednej edycji eliminacji ME: 13 goli[x][466]
- Pierwszy zawodnik w historii, który strzelił 16 goli w jednej edycji eliminacji do MŚ strefy UEFA[475]
- Rozgrywki klubowe w Niemczech
- Pięć goli strzelonych w meczu sezonu Bundesligi 2015/2016 w dniu 22 września 2015 Bayern – VfL Wolfsburg (5:1), uzyskane w odstępie czasu 9 minut (w 51', 52', 55', 57' i 60' minucie meczu); wyczyn stanowił szereg rekordów:
- Najszybszy hat trick w historii Bundesligi: 4 minuty (51', 52', 55')[120]
- Najszybciej strzelone 4 gole w historii Bundesligi: 6 minut (51', 52', 55', 57')[120]
- Najszybciej strzelonych 5 goli w historii Bundesligi: 9 minut (51', 52', 55', 57', 60')[120]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który wchodząc z ławki rezerwowych strzelił 5 goli[120]
- Strzelec najpóźniejszego gola w meczu Bundesligi: wyrównująca bramka zdobyta w szóstej minucie doliczonego czasu gry w meczu Hertha BSC – Bayern (1:1) w dniu 18 lutego 2017 w 21. kolejce Bundesligi 2016/2017[612]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Bundesligi w jednym sezonie: 41 goli (sezon 2020/2021)[y][613]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Bundesligi w jednym roku kalendarzowym: 43 gole w 34 meczach (rok 2021)[z][614]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Bundesligi w meczach wyjazdowych: 128 goli[aa][615]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Bundesligi w meczach wyjazdowych, w jednym sezonie: 19 goli (sezon 2021/2022)[ab][616]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Bundesligi w meczach wyjazdowych, przeciwko jednej drużynie: 11 goli (przeciwko FC Augsburg)[ac][617]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Bundesligi z dwoma golami w jednym meczu: 64 mecze[ad][618]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii finałów Pucharu Niemiec: 8 goli[619]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Superpucharu Niemiec: 7 goli[620]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Der Klassiker: 32 gole
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 13. kolejkach Bundesligi: 17 goli[ae][621]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 14. kolejkach Bundesligi: 19 goli[622]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 16. kolejkach Bundesligi: 21 goli[af][623]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 17. kolejkach Bundesligi: 22 gole[624]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 21. kolejkach Bundesligi: 25 goli[625]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 23. kolejkach Bundesligi: 28 goli[626]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 24. kolejkach Bundesligi: 31 goli
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 25. kolejkach Bundesligi: 32 gole[627]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 26. kolejkach Bundesligi: 35 goli
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii po 29. kolejkach Bundesligi: 41 goli[628]
- Najskuteczniejszy obcokrajowiec w historii Bundesligi, a także drugi najlepszy strzelec tych rozgrywek: 312 goli[629].
- Najskuteczniejszy obcokrajowiec w historii Pucharu Niemiec: 39 goli[ag]
- Najskuteczniejszy obcokrajowiec w historii Bayernu Monachium, a także drugi najlepszy strzelec tego klubu: 344 gole[630]
- Najskuteczniejszy obcokrajowiec w historii Bayernu Monachium w Bundeslidze: 238 goli
- Najskuteczniejszy obcokrajowiec w historii Bundesligi w barwach jednego klubu: 238 goli
- Najskuteczniejszy polski zawodnik w historii Borussii Dortmund: 103 gole
- Polski zawodnik z największą liczbą występów w historii Bundesligi: 384 mecze
- Najwięcej hat tricków spośród obcokrajowców występujących w Bundeslidze: 16
- Najwięcej zdobytych tytułów króla strzelców w historii Bundesligi: 7[ah][631]
- Pierwszy zawodnik w historii Superpucharu Niemiec, który zdobył hat tricka
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Pucharu Niemiec, który zdobył hat tricka w meczu finałowym, a także trzeci w historii tych rozgrywek[ai]
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bayernu Monachium, który przekroczył granicę 200 goli dla tego klubu
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bayernu Monachium, który przekroczył granicę 300 goli dla tego klubu
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bundesligi, który przekroczył granicę 200 goli w Bundeslidze
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bundesligi, który przekroczył granicę 300 goli w Bundeslidze
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bundesligi, który zdobył cztery tytuły króla strzelców tych rozgrywek[632]
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bundesligi, który zdobył pięć tytułów króla strzelców tych rozgrywek
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bundesligi, który zdobył sześć tytułów króla strzelców tych rozgrywek
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Bundesligi, który zdobył siedem tytułów króla strzelców tych rozgrywek
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który zdobył cztery tytuły króla strzelców tych rozgrywek z rzędu
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który zdobył pięć tytułów króla strzelców tych rozgrywek z rzędu
- Pierwszy obcokrajowiec w historii Pucharu Niemiec, który zdobył cztery tytuły króla strzelców, a także drugi zawodnik w historii tych rozgrywek[aj][633]
- Pierwszy zawodnik w historii Pucharu Niemiec, który zdobył pięć tytułów króla strzelców tych rozgrywek
- Pierwszy zawodnik w historii Pucharu Niemiec, który zdobył cztery tytuły króla strzelców tych rozgrywek z rzędu[ak]
- Pierwszy zawodnik w historii piłki nożnej, który zdobył potrójną koronę króla strzelców ze spośród pięciu najsilniejszych lig w Europie[al], a także drugi w historii wszystkich lig europejskich[am]: 2019/2020
- Pierwszy zawodnik w historii niemieckiej piłki nożnej, który zdobył podwójną koronę króla strzelców trzy razy z rzędu[an]: 2017/2018, 2018/2019, 2019/2020
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który zdobył 21 goli w pierwszej połowie sezonu[634]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który zdobył 22 gole w pierwszej połowie sezonu[635]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który zwyciężył w 8 meczach 1. kolejki z rzędu[158]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który w pierwszych pięciu kolejkach strzelił 10 goli
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który w pierwszych sześciu kolejkach strzelił 10 goli
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który w pierwszych jedenastu kolejkach strzelił 16 goli[ao]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał co najmniej jednego gola w trzynastu kolejnych domowych spotkaniach w Bundeslidze[636]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał bramki byłemu klubowi w pięciu meczach z rzędu: z Borussią Dortmund[637]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał co najmniej dwie bramki w szóstym meczu z rzędu przeciwko Borussii Dortmund na Allianz Arena[638]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał najwięcej bramek Borussii Dortmund: 20 goli w 14 meczach[639]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał najwięcej bramek Borussii Dortmund: 22 gole w 15 meczach
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał najwięcej bramek Borussii Dortmund: 23 gole w 16 meczach
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał bramki w ośmiu meczach wyjazdowych z rzędu[640]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał bramki w dziewięciu kolejnych meczach z FC Schalke 04, a także drugi w historii zawodnik, który strzelał gole w dziewięciu meczach z rzędu jednemu klubowi[ap]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał bramki w dziesięciu kolejnych meczach z FC Schalke 04, a także pierwszy w historii zawodnik, który strzelał gole w dziesięciu meczach z rzędu jednemu klubowi
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał bramki w jedenastu kolejnych meczach z FC Schalke 04, a także pierwszy w historii zawodnik, który strzelał gole w jedenastu meczach z rzędu jednemu klubowi[641]
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał gole w każdym z dziewięciu pierwszych spotkań sezonu Bundesligi
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał gole w każdym z dziesięciu pierwszych spotkań sezonu Bundesligi
- Pierwszy zawodnik w historii Bundesligi, który strzelał gole w każdym z jedenastu pierwszych spotkań sezonu Bundesligi
- Pierwszy zawodnik w historii Bayernu Monachium, który strzelał gole w każdym z dziewięciu pierwszych spotkań sezonu Bundesligi
- Pierwszy zawodnik w historii Bayernu Monachium, który strzelał gole w każdym z dziesięciu pierwszych spotkań sezonu Bundesligi
- Pierwszy zawodnik w historii Bayernu Monachium, który strzelał gole w każdym z jedenastu pierwszych spotkań sezonu Bundesligi
- Najdrożej sprzedany zawodnik w historii Bayernu Monachium: 45 mln euro + 5 mln euro w bonusach
- Rozgrywki klubowe w Hiszpanii
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Primera División po swoich pierwszych pięciu meczach w XXI wieku: 6 goli w 5 meczach (sezon 2022/2023, kolejka 1–5, FC Barcelona)[aq][642]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Primera División w barwach FC Barcelony po pierwszych sześciu meczach: 8 goli w 6 meczach (sezon 2022/2023)[ar][643]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Primera División w barwach FC Barcelony po ukończeniu 34. roku życia: 22 gole[as][644]
- Najskuteczniejszy polski zawodnik w historii FC Barcelony: 51 goli
- Polski zawodnik z największą liczbą występów w historii FC Barcelony: 80 meczów
- Najszybszy gol w historii Primera División strzelony w dniu swoich urodzin: 44 sekundy (34 lata)[at][645]
- Najstarszy strzelec gola w historii Superpucharu Hiszpanii w barwach FC Barcelony: 34 lata i 147 dni[646]
- Najstarszy strzelec gola w historii Ligi Mistrzów UEFA w barwach FC Barcelony: 35 lat i 29 dni[647]
- Pierwszy polski zawodnik występujący w barwach FC Barcelony
- Rozgrywki klubowe międzynarodowe
- Najskuteczniejszy polski zawodnik w historii rozgrywek UEFA: 101 goli[122]
- Najskuteczniejszy polski zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, a także trzeci najlepszy strzelec tych rozgrywek: 93 gole[648]
- Najskuteczniejszy polski zawodnik w historii Klubowych mistrzostw świata: 2 gole
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA w pierwszych 100 meczach: 81 goli[au][649]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA w pierwszych 50 meczach wyjazdowych: 37 goli[av][650]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA w barwach Bayernu Monachium: 69 goli
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii europejskich pucharów w barwach Bayernu Monachium: 69 goli[aw][651]
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Klubowych mistrzostw świata w barwach Bayernu Monachium: 2 gole
- Pierwszy polski zawodnik, który wystąpił w Klubowych mistrzostwach świata: 2020
- Pierwszy polski zawodnik, który strzelił gola w Klubowych mistrzostwach świata: 2020
- Polski zawodnik z największą liczbą występów w historii Ligi Mistrzów UEFA: 113 meczów[124]
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który strzelił najwięcej bramek Realowi Madryt: 6 goli[652]
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który strzelił najwięcej bramek portugalskim drużynom: 9 goli (SL Benfica (7), FC Porto (2))[ax][653][654]
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który dwukrotnie w dziewięciu spotkaniach z rzędu strzelał co najmniej jednego gola[655]
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który wpisywał się na listę strzelców w pierwszych pięciu kolejkach fazy grupowej w dwóch różnych edycjach[655]
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który wygrał 18 meczów z rzędu[656][657]
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który wygrał 19 meczów z rzędu[658]
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który wygrał 20 meczów z rzędu
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który wygrał 21 meczów z rzędu
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który wygrał 22 mecze z rzędu
- Pierwszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który zdobył hat tricka dla trzech klubów: Borussia Dortmund, Bayern Monachium i FC Barcelona[659]
- Najszybszy hat trick w historii Ligi Mistrzów UEFA od początku meczu: 12', 21', 23' (sezon 2021/2022, 8 marca 2022, przeciwko Red Bull Salzburg)[ay][660]
- Cztery gole strzelone w meczu sezonu Ligi Mistrzów 2019/2020 w dniu 26 listopada 2019 Crvena zvezda – Bayern (0:6), uzyskane w odstępie czasu 14 minut i 31 sekund (w 53', 60', 64' i 68' minucie meczu); wyczyn stanowił szereg rekordów:
- Najszybciej strzelone 4 gole w historii Ligi Mistrzów UEFA: 14 minut i 31 sekund (53', 60', 64', 68')
- Najskuteczniejszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, w barwach Bayernu Monachium: 45 goli
- Drugi zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, który zdobył dwukrotnie cztery gole w jednym spotkaniu
- Rozgrywki klubowe i reprezentacyjne
- Najskuteczniejszy polski zawodnik w historii występów klubowych i reprezentacyjnych w jednym roku kalendarzowym: 69 goli w 59 meczach (rok 2021, Bayern Monachium (58 goli w 47 meczach), reprezentacja Polski (11 goli w 12 meczach))[az][614]
- Wyróżnienia
- Najwięcej zwycięstw w Plebiscycie redakcji Sportu w kategorii „Piłkarz Roku”: 11 razy[ba]
- Najwięcej zwycięstw w Plebiscycie Piłki Nożnej w kategorii „Piłkarz Roku”: 11 razy
- Najwięcej zwycięstw na gali Nagrody Biznesu Sportowego Demes w kategorii „Sportowy Wizerunek”: 4 razy
- Najwięcej miejsc w pierwszej dziesiątce w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”: 12 razy[bb]
- Najwięcej miejsc w pierwszej dziesiątce z rzędu w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”: 12 razy (2011–2023)
- Pierwszy piłkarz w historii, który zdobył cztery nagrody IFFHS w jednym roku: 2021[536]
- Pierwszy Polak w historii, który zdobył nagrodę Piłkarza Roku FIFA, a także dwukrotnie z rzędu: 2020, 2021[502]
- Pierwszy Polak w historii, który zdobył Europejskiego Złotego Buta, a także dwukrotnie z rzędu: 2021, 2022
- Pierwszy Polak w historii, który otrzymał tytuł Osobowość Roku w plebiscycie „Kickera”: 2021
- Jedyny piłkarz w historii, który wygrał Plebiscyt redakcji Sportu w kategorii „Piłkarz Roku” po raz jedenasty z rzędu: 2011–2021
- Trofea
- Najbardziej utytułowany polski zawodnik w historii rozgrywek klubowych: 27 trofeów
- Najbardziej utytułowany polski zawodnik w historii Bundesligi: 10 mistrzostw Niemiec[661]
- Najbardziej utytułowany polski zawodnik w historii Bundesligi w barwach Bayernu Monachium: 8 mistrzostw Niemiec[661]
- Pierwszy obcokrajowiec w historii, który otrzymał Trofeu Mesa Redonda: 2021
- Nieaktualne
- Najwięcej występów w historii Superpucharu Niemiec: 11 meczów[bc][662]
Remove ads
Lewandowski a Złota Piłka
Podsumowanie
Perspektywa
Do 2023 ośmiokrotnie znalazł się na liście nominowanych do tej nagrody[663] – w 2013, 2015, 2016, 2017, 2019, 2021, 2022 i 2023. Jego najwyższą pozycją było 2. miejsce z 2021 kiedy ustąpił jedynie Lionelowi Messiemu[664].
W 2015 zajął 4. miejsce z 2015, kiedy wyprzedzili go Lionel Messi, Cristiano Ronaldo i Neymar. W 2016 sięgnął z Bayernem Monachium po mistrzostwo Niemiec, Puchar Niemiec i Superpuchar Niemiec, zdobywając przy tym 46 bramek we wszystkich rozgrywkach, a także dotarł z reprezentacją Polski do ćwierćfinału Mistrzostw Europy we Francji. Mimo tego zajął odległe 16. miejsce w plebiscycie[665]. Po ogłoszeniu wyniku skomentował plebiscyt[666], zamieszczając na swoim profilu na Twitterze post w języku francuskim: „le cabaret” (pol. kabaret), co odbiło się szerokim echem w mediach[667]. W odpowiedzi francuski dziennik „L’Équipe” wypomniał Polakowi na swoich łamach zdobycie tylko jednego gola podczas finałów minionych mistrzostw Europy[668]. W 2018 Lewandowski został pominięty na liście 30 nominowanych do nagrody[669]. Decyzję tłumaczono niezadowalającą postawą reprezentacji Polski na mistrzostwach świata i odpadnięciem z turnieju już po fazie grupowej[670].
W 2019 przybył na galę Złotej Piłki „France Football” jako strzelec 52 bramek w 55 meczach[671]. Była to jego pierwsza wizyta na uroczystej gali francuskiego plebiscytu[672]. Spekulacje odnośnie do pozycji Lewandowskiego podsycił przeciek medialny, dotyczący układu miejsc na widowni paryskiego teatru Châtelet, który zdradził, że podczas ceremonii Polak zasiądzie obok Lionela Messiego i Virgila van Dijka, wymienianych jako faworytów do miejsc 1–2[673]. Ostatecznie zajął ósme miejsce[674], co spotkało się z rozżaleniem m.in. polskich i niemieckich mediów, a także kibiców[675]. Pozycja Lewandowskiego po raz kolejny wywołała medialną dyskusję na temat wpływu popularności, rozpoznawalności i globalnej pozycji marketingowej piłkarzy na ich wyniki w tego rodzaju plebiscytach[676]. Sam zainteresowany wspomniał, że traktuje wyniki plebiscytu z „przymrużeniem oka”[677]. Polskie media zgodnie określały status Lewandowskiego w zestawieniach „France Football” jako „niedocenianego”[678]. W czerwcu 2020 serwis football365.com umieścił go na 9. miejscu w rankingu najbardziej niedocenianych piłkarzy[679].
Przez ekspertów i bukmacherów wymieniany był jako faworyt do zdobycia Złotej Piłki za rok 2020[680], której ze względu na pandemię COVID-19 nie przyznano po raz pierwszy w historii plebiscytu[681]. W grudniu 2020, po zdobyciu tytułów Piłkarza Roku UEFA, a następnie Piłkarza Roku FIFA, Lewandowski udzielił okładkowego wywiadu magazynowi „France Football”, w którym ocenił swoje szanse na nagrodę[682].
W 2021 był wymieniany jako jeden z głównych faworytów do zwycięstwa w plebiscycie. Kandydował do nagrody jako najlepszy strzelec roku kalendarzowego 2021 na świecie, uzyskując w nim 64 trafienia. W ocenianym roku odegrał kluczową rolę w zdobyciu dla Bayernu mistrzostwa Niemiec, bijąc przy tym 49-letni rekord Gerda Müllera w liczbie bramek zdobytych w jednym sezonie Bundesligi, poprzez zdobycie 41 goli w 34 kolejkach (gdzie Lewandowski zdobył to rekordowo – 41 goli w 29 meczach), a także zdobył trzy trafienia w finałach Mistrzostw Europy[683]. Bukmacherzy upatrywali w nim faworyta naprzemiennie z Lionelem Messim. Jako faworyt do zwycięstwa wymieniany był również przez wielu byłych piłkarzy i osobistości futbolu, m.in. Rivaldo, Paolo Maldiniego, Michaela Owena, Olivera Kahna i wielu innych[684][685][686][687].
29 listopada 2021 wraz z żoną, najbliższą rodziną i współpracownikami przybył na galę plebiscytu do paryskiego Théâtre du Châtelet, gdzie został owacyjnie powitany przez publiczność zgromadzoną wokół czerwonego dywanu[688]. Plebiscyt po raz siódmy w historii wygrał Lionel Messi, natomiast Robert Lewandowski z dorobkiem 580. punktów (Messi, 613) zajął 2. miejsce. Lewandowski stał się wówczas najwyżej sklasyfikowanym Polakiem w historii plebiscytu „France Football”, a także trzecim w historii, który znalazł się w finałowej trójce, po Kazimierzu Deynie oraz Zbigniewie Bońku, którzy zajmowali 3. pozycję odpowiednio w 1974 i 1982 roku[689].
Robert Lewandowski otrzymał na gali nagrodę dla Napastnika Roku, przyznaną przez „France Football” po raz pierwszy w historii plebiscytu Złotej Piłki i wygłosił przemówienie[690].
Zwycięzca plebiscytu Lionel Messi w przemówieniu po odebraniu nagrody stwierdził, że Robert Lewandowski powinien otrzymać Złotą Piłkę za 2020 rok[691].
- Miejsca zajmowane przez Roberta Lewandowskiego w plebiscycie Złotej Piłki
Remove ads
Kulisy transferów
Podsumowanie
Perspektywa
.jpg)
Transfer do Lecha Poznań
W 2008 jako piłkarz Znicza Pruszków otrzymał oferty m.in. z Lecha Poznań, Wisły Kraków, Legii Warszawa, Cracovii[692] i Jagiellonii Białystok[693]. Ze względu na chęć występów w europejskich pucharach rozważał transfer do Wisły, Lecha i Legii, co do której był jednak zniechęcony po sytuacji z 2006, kiedy to nie zdecydowano się na dalszą współpracę z nim[692]. Z czasem do historii polskich mediów piłkarskich przeszły słowa ówczesnego dyrektora sportowego Legii Warszawa, Mirosława Trzeciaka, który w rozmowie telefonicznej z prezesem Znicza Pruszków, Sylwiuszem Muchą-Orlińskim, powiedział: „Możecie sprzedawać Lewandowskiego, my mamy Arruabarrenę”[694][695]. Sprowadzenie do warszawskiego klubu Hiszpana ostatecznie okazało się fiaskiem[696], a wybór Trzeciaka określono jedną z największych pomyłek transferowych w Polsce[697]. Lewandowski w tym czasie odrzucił także ofertę z Sybiru Nowosybirsk[698]. Ostatecznie najbardziej zdeterminowany do pozyskania perspektywicznego napastnika okazał się Lech Poznań[699].
Transfer do Borussii Dortmund
Franciszek Smuda, były trener Lecha, przyznał, że podczas sezonu 2009/2010 niemal na każdym meczu Lewandowskiego obecni byli wysłannicy Borussii Dortmund, a dwukrotnie na meczach poznańskiej drużyny pojawił się trener Jürgen Klopp[692][700]. Klub miał zaproponować 2,5 mln euro za transfer Lewandowskiego, ale władze Lecha odrzuciły ofertę[701]. Zainteresowane transferem Lewandowskiego był także m.in. niemiecki TSG 1899 Hoffenheim[692], włoski Parma Calcio 1913[702] i kluby ze Wschodu: Zenit Petersburg[692], Fenerbahçe SK i Szachtar Donieck[703], który zaoferował za transfer 4,5 mln euro[704]. Na meczach z udziałem Lewandowskiego pojawiali się też przedstawiciele klubów: Arsenal, Fulham, Birmingham City, West Bromwich Albion, AS Saint-Étienne, Panathinaikos AO, Dinamo Moskwa, Lazio, Dynamo Kijów, Bayer 04 Leverkusen, Fiorentina, Hertha i AJ Auxerre[705]. Lewandowski i jego menedżer rozważali jedynie transfer do zachodniej ligi[703]. Piłkarz rozmawiał m.in. z władzami Blackburn Rovers, ale realizację wizyty Polaka w angielskim klubie uniemożliwiła erupcja wulkanu Eyjafjallajökull, która zatrzymała połączenia lotnicze[706]. Chęć zakupu napastnika miały też władze włoskiej Genoi CFC[703], a od transferu Lewandowskiego dzieliły tylko testy medyczne, jednak transakcji na ostatnim etapie nie zatwierdził prezydent włoskiego klubu, Encrico Preziosi[707], poza tym Genoa nie spełniła finansowych oczekiwań Lecha[703]. W 2018 pojawiła się informacja o tym, że w archiwum włoskiego klubu ciągle miał znajdować się przygotowany dla Lewandowskiego kontrakt, który traktowany był przez działaczy klubu jako ostrzeżenie przed popełnieniem kolejnych transferowych błędów i zachęta do podejmowania ryzyka[708].
Ze względu na rosnącą pozycję w światowym futbolu, podczas występów w Borussii Dortmund zaczął wzbudzać zainteresowanie największych klubów świata[709]. Po strzeleniu czterech bramek w półfinałowym spotkaniu Ligi Mistrzów z Realem Madryt szefowie hiszpańskiego klubu zainteresowali się kupnem Lewandowskiego[710][711], a w grudniu 2013 złożyli mu ofertę podpisania kontraktu[712]. Portal Onet.pl dotarł do kontraktu formalizującego szczegóły przenosin Polaka na Santiago Bernabéu, który to dokument miał obowiązywać do 30 czerwca 2020 i opiewać na kwotę ok. 75,5 mln euro[712]. Lewandowski za podpisanie umowy miał otrzymać premię w wysokości 10,9 mln euro brutto, za każdy sezon inkasowałby 8,6 mln euro, a za każdy rok spędzony w Madrycie – kolejne 1,5 mln euro brutto, zaś klauzula wykupu Polaka miała opiewać na 150 mln euro[712]. Mimo że umowę podpisami firmowali: José Angel Sánchez, ówczesny dyrektor generalny, jeden z najbliższych współpracowników prezydenta klubu Florentino Péreza, i Manuel Redondo Sierra, szef gabinetu prezydenta[712], to transakcja nie doszła do skutku, bo Lewandowski w chwili złożenia propozycji był związany umową ustną z władzami Bayernu Monachium[713], a w styczniu 2014 podpisał dokumenty dotyczące transferu do klubu[712]. W tamtym czasie chęć zakupu Lewandowskiego wyraziły też władze Zenitu Petersburg, które zaproponowały 37 mln euro[714], a współpracę z polskim napastnikiem rozważali także przedstawiciele Arsenalu, Liverpoolu, Manchesteru United i Napoli[715].
W 2014, po potwierdzeniu transferu do Bayernu, francuski trener Arsène Wenger przyznał, że był zainteresowany sprowadzeniem Lewandowskiego do Arsenalu[716]. W sierpniu 2020 holenderski trener piłkarski Louis van Gaal, zdradził, że w 2014, po objęciu Manchesteru United, chciał sprowadzić Lewandowskiego do swojej drużyny[717]. Lewandowski w 2020 w wywiadzie dla „France Football” ujawnił, że w 2012 był bliski transferu do Manchesteru United[718] i odbył rozmowę z ówczesnym trenerem tej drużyny, sir Alexem Fergusonem, który chciał sprowadzić go na Old Trafford[719]. Przyznał, że był gotowy na transfer, ale Borussia Dortmund nie zdecydowała się na jego sprzedaż[720].
Transfer i okres występów w Bayernie Monachium
Mimo przenosin Lewandowskiego do Bayernu, temat transferu piłkarza do Madrytu pojawiał się na okładkach czołowych sportowych gazet jeszcze podczas kilku następnych okien transferowych[721]. Hiszpański dziennik „AS” w 2015 poinformował o rozmowach, jakie Kucharski miał odbywać z Realem w związku z ewentualnym transferem Lewandowskiego[721]. Ostatnie doniesienia o możliwości transferu Lewandowskiego do Realu pojawiły się w 2018 – przy okazji zmiany przez niego menedżera, którym został izraelski agent Pini Zahavi[722]. Wśród klubów zainteresowanych Polakiem wymieniano wówczas również m.in. drużyny: Chelsea i Manchester United, Juventus i Paris Saint-Germain[723][724][725]. Spekulacje medialne podsycały wypowiedzi ekspertów w Niemczech, a także incydent, kiedy to zmieniony w jednym z ligowych meczów Lewandowski nie podał ręki trenerowi Juppowi Heynckesowi[726]. Piłkarz w wywiadzie dla Onet.pl z 2019 potwierdził, że w sezonie 2018/2019 rozważał zmianę barw klubowych i był to dla niego dość trudny czas[727]. Spekulacje transferowe i gorącą medialną atmosferę zakończyło podpisanie przez Lewandowskiego nowego kontraktu z Bayernem, obowiązującego do 30 czerwca 2023[194][728]. W 2016 poinformował, że nie przyjął oferty od jednego z klubów z Bliskiego Wschodu[729].
W 2020 w wywiadzie dla katalońskiego „Sportu” przyznał, że 18 kwietnia 2017, po rewanżowym spotkaniu ćwierćfinału Ligi Mistrzów pomiędzy Realem Madryt a Bayernem Monachium, Cristiano Ronaldo i Sergio Ramos namawiali go do transferu do Realu[150].
Transfer do FC Barcelona
Przed przejściem do FC Barcelona oferty kupna Lewandowskiego złożyły władze klubów: Paris Saint-Germain i Chelsea[730].
Remove ads
Biznes
Podsumowanie
Perspektywa
Prowadzi działalność m.in. w branżach: reklamowej, inwestycyjnej, deweloperskiej, mieszkaniowej i biotechnologicznej[731]. Jest udziałowcem spółki Protos Venture Capital, przez którą inwestuje w startupy, e-commerce i serwisy internetowe. Posiada własną agencję Stor9_, specjalizującą się w komunikacji marketingowej, która zajmuje się zawodowym wizerunkiem piłkarza oraz jego żony, ułatwiając zarządzanie ich działaniami o charakterze biznesowym[732].
Jest właścicielem akademii piłkarskiej w Warszawie[733].
Jest udziałowcem serwisów internetowych, w tym sporticos.com, lokalnyrolnik.pl i wedding.pl[734]. Posiada udziały m.in. w spółkach: LS Investments, RL Investments i RL Management, która zajmuje się wynajmem i zarządzeniem nieruchomościami, a także w sklepie piłkarskim Zgoda FC[735]. W 2017 za pośrednictwem RL Investments nabył 49 proc. udziałów w domu mediowym RL Media, uruchomionym przez holding marketingowy Group One[736].
W 2019 wprowadził na rynek markę RL9 Pro, mającą na celu sprzedaż produktów przeznaczonych dla sportowców i osób aktywnych fizycznie. Pierwszym produktem, który trafił do sprzedaży, był napój izotoniczny sygnowany inicjałami Lewandowskiego, który powstał przy ścisłej współpracy z firmą Oshee[736]. W 2020 do sprzedaży trafiły kawy sygnowane logo RL9 Coffee[737]. Zainwestował w otwarcie restauracji w budynku XIX-wiecznej zabytkowej warzelni na terenie Browarów Warszawskich[732], która została otwarta w październiku 2021 pod nazwą Nine’s[738]. Uwagę opinii publicznej przyciągnęły plany Lewandowskiego dotyczące planów wielomilionowej inwestycji w wybudowanie restauracji na wodzie na Mazurach w ramach projektu Wodny Świat, ale piłkarz ostatecznie wycofał się ze spółki Nowe Mazury 8 odpowiedzialnej za inwestycję[739].
W sierpniu 2020 podpisał umowę inwestycyjną z Movie Games, notowanym na warszawskiej giełdzie producentem i wydawcą gier komputerowych[740], dzięki czemu stał się udziałowcem spółki zajmującej się produkcją gier o tematyce sportowej[741]. W tym samym roku zainwestował m.in. w aplikację Less umożliwiającą handel używanymi ubraniami. W styczniu 2021 zainwestował w firmę Bio-lider, która oferuje biopreparaty dla rolników[732].
W 2019 znalazł się na trzecim miejscu w rankingu 50. najbardziej wpływowych ludzi w polskim sporcie według „Forbesa” i Pentagon Research[742], a także zajął 21. miejsce w rankingu 50. najbardziej wpływowych Polaków tygodnika „Wprost”[743]. W 2020 dotarł do pierwszego miejsca rankingu najbardziej wpływowych ludzi w polskim sporcie według „Forbesa” i Pentagon Research.
Majątek
Za grę w klubie Delta Warszawa otrzymywał ponad 1 tys. zł miesięcznie[27], w III-ligowej drużynie Legii Warszawa inkasował 2,5 tys. zł miesięcznie[28], a w Zniczu Pruszków – 1,8 tys. zł[29]. Podczas gry w Lechu Poznań zarabiał już kilkadziesiąt tysięcy miesięcznie[732]. Odkąd trafił do Niemiec, jego zarobki kalkulowane były w milionach[732]; po przejściu do Borussii w 2010 ustalił pensję w wysokości 1,5 mln euro miesięcznie[703]. Znalazł się m.in. w rankingu najlepiej opłacanych piłkarzy 2020 według „Forbesa” (miał wówczas zarobić 28 mln dolarów – 24 mln z kontraktu i 4 mln z umów reklamowych)[732].
W 2018, z majątkiem szacowanym na 353 mln zł, wraz z żoną zajął 94. miejsce w rankingu 100 najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”[744]. Rok później, z majątkiem 450 mln złotych, para uplasowała się na 88. pozycji[745], a w 2020 zajęli 80. pozycję, gromadząc pół miliarda złotych[746].
- Lista 100. najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”
Remove ads
Sponsorzy i reklama
Podsumowanie
Perspektywa
.jpg)
Kiedy grał w Lechu Poznań, inwestorem Lewandowskiego została firma Adidas, produkująca odzież i akcesoria sportowe[747]. Od marca 2010 do 2020 nawiązał umowę sponsorską z koncernem Nike[748][749]; występuje w obuwiu linii Hypervenom i Phantom[750]. W 2021 został ambasadorem marki 4F, polskiego producenta odzieży i akcesoriów sportowych, z którą wypuścił kolekcję ubrań RL9 x 4F[751].
Współpracuje reklamowo z koncernem Procter & Gamble. W 2011 został jedną z twarzy marki Gillette[752]. Po zakończeniu współpracy w 2018[753] po raz pierwszy od dawna zaprezentował się publicznie w zaroście, czego wcześniej zakazywał kontrakt z firmą[754]. Do współpracy z Gillette powrócił w 2020[755]. Od 2016 jest jedną z twarzy kampanii reklamowej Head & Shoulders[756].
Reklamował firmy Panasonic i T-Mobile[732]. Do końca 2017[757] współpracował reklamowo z koncernem Coca-Cola[758]. Został międzynarodowym ambasadorem marketingowym firmy Oshee Polska, produkującej napoje izotoniczne[759], a w 2025 został ambasadorem innej marki produkującej izotoniki – DrWitt[760].
Współpracował z firmami odzieżowymi: Vistula[761] i Dolce & Gabbana[762]. Reklamował także sklep internetowy Zalando[763].
W 2018 podpisał międzynarodowy kontrakt z Lagardere Sports, jedną z największych agencji marketingowych działających w sferze sportu i rozrywki[764].
W 2015 rozpoczął współpracę z chińską marką Huawei[765], a w 2020 został ambasadorem firmy na Europę[766]. 7 marca 2022 zakończył współpracę marketingową z przedsiębiorstwem, wstrzymując tym samym realizację świadczeń promocyjnych[767]. Choć oficjalnie nie podano przyczyn zakończenia współpracy, nastąpiło ono bezpośrednio po doniesieniach „Daily Mail”, które zasugerowały, że chiński koncern wspiera rząd Federacji Rosyjskiej w zwalczaniu cyberataków po inwazji na Ukrainę[768].
W 2023 wraz z żoną został amabasadorem polskiej marki rowerów Storm[769].
W 2024 został twarzą polskiej platformy G2A, specjalizującej się w sprzedaży gier komputerowych[770]. W 2025 wziął udział w kampanii reklamowej marki Hugo Boss[771]. Reklamował biuro maklerskie OANDA[763].
Remove ads
Wpływ na popkulturę
Podsumowanie
Perspektywa
Znalazł się na okładkach polskich wersji gier FIFA 14 i FIFA 15[772]. W 2016 na platformy Android i iOS wydana została gra Lewandowski: Euro Star 2016[773]. W grze FIFA 18 pojawiła się cieszynka Lewandowskiego, ręce skrzyżowane w kształt litery „X” i palce wskazujące skierowane ku górze[774]. W grze FIFA 20 otrzymał najlepszą możliwą kartę w grze z oceną ogólną 99[775]. Znalazł się w drużynie roku FIFA 21[776].
Jest najpopularniejszym Polakiem w mediach społecznościowych[777] – w serwisach Facebook, Twitter i Instagram obserwuje go łącznie ponad 62 mln ludzi[778][779][780], a jego działalność na TikToku była komentowana przez opinię publiczną[781][782][783][784]. W czerwcu 2020 niemiecki „Sport Bild” poinformował, że Lewandowski za publikację jednego sponsorowanego posta na Instagramie może otrzymywać nawet 85 tys. euro[732]. Administratorem profili Lewandowskiego w mediach społecznościowych jest jego wieloletni przyjaciel, Tomasz Zawiślak[785].
Jest bohaterem filmu dokumentalnego Lewandowski – Nieznany (2023) zrealizowanego dla platformy Amazon Prime Video[786]. W serialu Ironheart (2025) należącym do MCU jego nazwisko pojawia się na liście osób dokonujących transakcji na czarnym rynku[787].
Remove ads
Działalność społeczna
Podsumowanie
Perspektywa
Czynnie wspiera wiele inicjatyw społecznych i charytatywnych[788]. Bierze udział w akcji Szlachetna Paczka, a także wspiera finały Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy[789] i pomaga potrzebującym[790]. W 2020 wraz z żoną przekazał 500 tys. złotych na rzecz Centrum Zdrowia Dziecka[791], dzięki czemu szpital mógł wyremontować oddział rehabilitacji, który został zalany i częściowo zniszczony w wyniku nawałnicy, jaka przeszła nad Polską w październiku 2017[732]. W tym samym roku para przekazała także darowiznę w wysokości miliona euro na rzecz walki z pandemią COVID-19[792]. Wykorzystując zasięg swoich kont w mediach społecznościowych, zaapelował o noszenie maseczek w okresie światowej pandemii COVID-19[793]. W 2021 przekazał na aukcję WOŚP koszulkę, w której wystąpił podczas finału Ligi Mistrzów UEFA 2019/2020; pamiątkę wylicytowano za ponad 100 tys. zł[732].
Od 2014 jest ambasadorem dobrej woli UNICEF[794]. W czerwcu 2014, w ramach misji tej organizacji, odwiedził obóz dla uchodźców Zaatari w Jordanii i wziął udział w kampanii Głos Dzieci, w której z ramienia UNICEF i Unii Europejskiej apelował o wsparcie dla dzieci dotkniętych kryzysami humanitarnymi[795]. Wspierał również działania prowadzone przez UNICEF po trzęsieniu ziemi w Nepalu o nazwie #PamiętamyPomagamy oraz akcję Reszta w Twoich rękach, w której ramach zaprojektował pamiątkowy dukat przedstawiający uśmiechniętego chłopca z piłką[796].
W 2018 wsparł akcję charytatywną mającą na celu zbiórkę pieniędzy niezbędnych do rehabilitacji polskiego kolarza Ryszarda Szurkowskiego[797].
9 stycznia 2022 za 280 tys. zł. wylicytował złoty medal olimpijski Dawida Tomali, który zwyciężył w konkurencji chodu na 50 kilometrów podczas igrzysk olimpijskich w Tokio[798]. Dochód z licytacji został przeznaczony na sfinansowanie operacji ciężko chorego chłopca[799]. W marcu 2022 Lewandowski zwrócił lekkoatlecie wylicytowany wcześniej medal[800].
W 2022 potępił inwazję Rosji na Ukrainę i wyraził solidarność z narodem ukraińskim występując z opaską w barwach narodowych Ukrainy podczas meczu Bundesligi. Opaska trafiła następnie na licytację w Radiu 357, a dochód z niej, wynoszący 27 tys. złotych, został przekazany na zakup materiałów pierwszej pomocy medycznej i ich transport na Ukrainę[801].
W 2024 wziął udział w rządowej kampanii społecznej „Z Orlika na stadion”[802]. W tym samym roku nawiązał współpracę z organizacją Oceana, działającą na rzecz ochrony i odbudowy oceanów[803].
.jpg)
Pozostała działalność
W 2017 tworząc projekt pod nazwą Stamina, rozpoczął współpracę z producentem muzycznym, Donatanem[804]. Został producentem wykonawczym, będąc odpowiedzialnym za przygotowanie materiałów muzycznych, dobór zapraszanych wykonawców, realizację oraz promocją, a także wystąpił w teledysku pt. Mansa Musa[805]. Był także producentem wykonawczym singla Cleo pt. „Kły”[806][807].
W 2020 został ambasadorem Jubileuszu 65-lecia Totalizatora Sportowego[808].
W 2021 był gościem specjalnym na Expo 2020 w Dubaju[809]. Jako laureat nagród Globe Soccer Award udzielił wywiadu w Al Wasl Plaza, a następnie wraz z żoną odwiedził Pawilon Polski[810].
W 2022 wraz z żoną gościł na 75. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes[811].
Odznaczenia i uhonorowanie
19 listopada 2015 został uhonorowany tytułem „Zasłużony dla powiatu warszawskiego zachodniego”[812], zaś w lipcu 2015 został honorowym obywatelem gminy Leszno[813]. W 2017 jego imieniem nazwano jedną z ulic w Kuźni Raciborskiej[814].
14 czerwca 2018, z okazji inauguracji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018, Poczta Polska wprowadziła znaczek obiegowy z podobizną Roberta Lewandowskiego[815].
Jest laureatem Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej za 2020 rok[816].
22 marca 2021 prezydent RP Andrzej Duda odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne osiągnięcia sportowe, za promowanie Polski na arenie międzynarodowej”[817][818].
30 kwietnia 2022 na wniosek dzieci i młodzieży został odznaczony Orderem Uśmiechu[819]. Odznaczenie odebrał 1 września 2024 podczas uroczystości z okazji 65-lecia istnienia klubu Varsovia Warszawa, w którym rozpoczynał karierę piłkarską[820]. Został 1050. laureatem orderu na świecie[820].
18 listopada 2025 minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski wyróżnił go Odznaką Honorową „Bene Merito”[821][822].
Konflikt z Cezarym Kucharskim
Podsumowanie
Perspektywa
Lewandowski przez ponad 10 lat reprezentowany był przez Cezarego Kucharskiego, byłego piłkarza, a później menedżera piłkarskiego[823], którego poznał pod koniec swojej kariery w Zniczu Pruszków[824]. Kucharski pośredniczył przy transferach Lewandowskiego do Lecha Poznań, Borussii Dortmund i Bayernu Monachium[825]. Relacje pomiędzy stronami zostały zachwiane w 2016, kiedy to rzeczywista wysokość wynegocjowanego nowego kontraktu Lewandowskiego z Bayernem różniła się od tej ustalonej pomiędzy piłkarzem a jego agentem[826].
We wrześniu 2020 „Der Spiegel” poinformował, że Kucharski złożył pozew do sądu przeciwko firmie marketingowej RL Managment, twierdząc, że Lewandowski nieprawidłowo rozlicza się z dochodów swojej firmy i wykorzystywał firmowe pieniądze do prywatnych celów. Menedżer wypowiedział umowę spółki i domagał się zwrotu wniesionych kosztów, szacując roszczenie na kwotę 39 mln zł[827]. Lewandowski zaprzeczył tym oskarżeniom, uznając je za bezpodstawne i stwierdził, że jego były agent nie może pogodzić się z zakończeniem współpracy. Jak podał „Puls Biznesu”, Kucharski wniósł do spółki RL Management aportem prawa do wizerunku wspólnika (piłkarz sprzedał mu je w 2008) wycenione na 3,5 mln zł, a Lewandowski objął 98 proc. udziałów. Kucharski pełnił również rolę prezesa spółki, która w 2015 wykazała 9,9 mln zł zysku netto, w 2016 – 8,5 mln zł, a w 2017 – 7,3 mln zł[828].
„Die Welt” podał, że 23 października 2020 adwokat Lewandowskiego złożył do prokuratury zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez Kucharskiego[829]. Wcześniej mec. Tomasz Siemiątkowski miał wysłać list do redaktora naczelnego „Der Spiegel”, w którym poinformował o kulisach sporu Lewandowskiego z Kucharskim, dając do zrozumienia, że piłkarz był szantażowany, a były agent miał żądać od niego pieniędzy za milczenie[829]. Pełnomocnik piłkarza stwierdził również, że Kucharski był w stałym kontakcie z dziennikarzem „Der Spiegel” Rafaelem Buschmannem, zajmującym się tematem Football Leaks i nieprawidłowościami podatkowymi wśród piłkarzy, sugerując, że to właśnie były menedżer Lewandowskiego mógł być autorem doniesień i spekulacji przedstawionych na łamach tego dziennika, a ich publikacja realizacją szantażu[829].
27 października 2020 Kucharski został na wniosek prokuratury zatrzymany przez policję[830][831]. 29 października 2020 Business Insider ujawnił nagranie fragmentu rozmowy Lewandowskiego z Kucharskim, podczas której padły słowa określane mianem szantażu[828]. Były menedżer piłkarza nie przyznał się do zarzucanych mu czynów[828].
Życie prywatne
Podsumowanie
Perspektywa
22 czerwca 2013 w kościele Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny Parafii św. Anny w Serocku poślubił Annę Stachurską, zawodniczkę karate i specjalistkę do spraw żywienia[832]. Drużbą na ich ślubie był Sławomir Peszko[833]. W 2023 para odnowiła przysięgę małżeńską[834]. Mają dwie córki, Klarę (ur. 4 maja 2017)[835] i Laurę (ur. 6 maja 2020)[836]. Rodzina mieszka w Sitges, w Hiszpanii[837]. Małżonkowie są także właścicielami posiadłości w miejscowości Stanclewo, nad jeziorem Jełmuń[744], w okolicach Zakopanego[838] oraz na Majorce[839]. W 2017 otrzymali klucze do apartamentu Złota 44[744][732]. W czasie występów Lewandowskiego w Bayernie para mieszkała w dzielnicy Bogenhausen, nieopodal Ogrodu Angielskiego w Monachium[840]. Po transferze do FC Barcelony rodzina zamieszkała w Castelldefels[841], a następnie w Sitges[842].
Poza ojczystym językiem polskim, biegle posługuje się językami: angielskim i niemieckim, poza tym dobrze zna język rosyjski[843] i podstawy języka hiszpańskiego[844]. Jak przyznał w 2017 Rafał Maserak, jest świetnym tancerzem[845].
Poglądy i wyznanie
Chroni swoją prywatność[846][847], a także nie ujawnia swoich poglądów politycznych[848]. Wyjątkiem kiedy zabrał głos w kwestii politycznej było potępienie inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 roku[849]. Jest katolikiem[850]. W 2012 wziął udział w akcji Nie wstydzę się Jezusa zainicjowaną przez Stowarzyszenie ks. Piotra Skargi[851]. W 2014 podczas prywatnej audiencji dla piłkarzy Bayernu po meczu z Romą spotkał się w Watykanie z papieżem Franciszkiem[852].
Zainteresowania
Jako kibic bywa na różnorodnych zawodach sportowych, a także wspiera reprezentantów Polski innych dyscyplin.
Jest fanem i amatorem tenisa oraz padla[853][854]. Grywał m.in. z Aną Ivanović, żoną swojego przyjaciela Bastiana Schweinsteigera[855]. Zna osobiście Novaka Djokovicia[856]. Gościł na meczach serbskiego tenisisty podczas turniejów ATP w Katarze i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, kiedy wraz z Bayernem przebywał w tych krajach na zgrupowaniach. W czerwcu 2022 gościł na meczach finałowych turnieju Roland Garros[857]. Po finale kobiet osobiście pogratulował zwycięstwa Idze Świątek[858]. W 2015 podczas pobytu na zgrupowaniu Bayernu Monachium w Katarze, spotkał się z reprezentantami Polski w piłce ręcznej, przygotowującymi się do rozgrywanych w tym kraju mistrzostw świata[859]. W 2019 gościł na zawodach Pucharu Świata w skokach narciarskich w Oberstdorfie, gdzie spotkał się z reprezentantami Polski w tej dyscyplinie[860]. Był również gościem na meczu żużlowym Stali Gorzów Wielkopolski[861]. W 2025 kibicował reprezentacji Polski koszykarzy na Mistrzostwach Europy w katowickim Spodku[862].
Gra w golfa[863], jest wielbicielem sportów motorowodnych[864] oraz motoryzacji[865]. W 2017 i 2022 (jako gość Astona Martina) gościł na wyścigach Formuły 1 o Grand Prix Monako[866][867]. W 2023 gościł w boksie zespołu Scuderia Ferrari podczas wyścigu Formuły 1 o Grand Prix Hiszpanii[868].
Korzysta z prywatnych jachtów i odrzutowców. Był właścicielem aut: Maserati GranTurismo Sport, Lamborghini Gallardo, Ferrari F12berlinetta, Ferrari 599 GTB Fiorano, Ferrari 812 Superfast, Porsche Cayenne GTS, Porsche 911 Speedster z limitowanej kolekcji modelu, Bentley Continental GT Speed Convertible, Mercedes S560 Maybach i wielu innych[744][869][870].
Uwagi
- Łącznie 80 bramek w polskich klubach, 74 w Borussii, 17 w Bayernie w sezonie 2014/2015 i 30 w sezonie 2015/2016 daje łącznie 201 bramek – zatem 29-ta bramka w sezonie 2015/2016 była jednocześnie jego 200. ligową bramką.
- Cristiano Ronaldo w głosowaniu na Piłkarza Roku FIFA w 2020, umieścił Roberta Lewandowskiego na pierwszym miejscu, natomiast Lionel Messi na trzecim.
- Józef Młynarczyk wystąpił w Pucharze Interkontynentalnym, turnieju poprzedzającym klubowe mistrzostwa świata[294]
- Mecz rozpoczął się 23 lipca 2022 roku o g. 20:00 czasu pacyficznego (lokalnego dla rozgrywanego meczu), a 24 lipca o g. 05:00 czasu środkowoeuropejskiego letniego (w tym polskiego).
- Uwzględniono:
Liga Mistrzów UEFA – 125 (101)
Liga Europy UEFA – 8 (2)
Puchar UEFA – 8 (1)
kwalifikacje do Ligi Europy UEFA – 6 (2)
eliminacje Pucharu UEFA – 4 (3). - Uwzględniono:
Klubowe mistrzostwa świata – 2 (2)
Superpuchar Europy UEFA – 1 (0)
Superpuchar Hiszpanii – 4 (4)
Superpuchar Niemiec – 11 (7)
Superpuchar Polski – 1 (1). - Ex aequo – Karim Benzema.
- Ex aequo z Arjenem Robbenem.
- Pierwszy Polak w historii, który zdobył Europejskiego Złotego Buta.
- Pierwszy Polak w historii, który zdobył Europejskiego Złotego Buta dwukrotnie, a także dwa razy z rzędu.
- Lewandowski zdobył 57% głosów, 2. miejsce zajął Jadon Sancho (13%), a 3. miejsce Kai Havertz (12,1%).
- Lewandowski wygrywając plebiscyt Kickera, zdobył 356 głosów, za nim uplasował się Thomas Müller (41 głosów), a trzeci był Erling Braut Håland (38 głosów).
- Lewandowski otrzymał 60,8% głosów, na 2. miejscu uplasował się Erling Braut Håland (15,1%), a na 3. miejscu André Silva (4,5%).
- 1. miejsce – Lewandowski (58% głosów), 2. miejsce – Leroy Sané (15%), 3. miejsce – Thomas Müller (13%).
- 1. miejsce – Robert Lewandowski (150 punktów), 2. miejsce – Lionel Messi – (105 punktów), 3. miejsce – Jorginho (40 punktów).
- 1. miejsce – Robert Lewandowski, 2. miejsce – Mohamed Salah, 3. miejsce – Lionel Messi.
- 1. miejsce – Lewandowski (27% głosów), 2. miejsce – Thomas Müller (9,3%), 3. miejsce – Erling Haaland (8,3%).
- W rankingu strzelców liczone są łącznie gole zdobyte w minionym roku dla reprezentacji narodowej oraz klubu.
- 1. miejsce – Lewandowski (435 punktów), 2. miejsce – Max Verstappen (349), 3. miejsce – Lionel Messi (314).
- Pierwszy Polak w historii, który otrzymał ten tytuł.
- 1. miejsce – Robert Lewandowski, 2. miejsce – Jorginho, 3. miejsce – Lionel Messi.
- Nagroda za Wyjątkowe osiągnięcie w 2021, za pobicie rekordu Gerda Müllera (40) w liczbie goli w jednym sezonie Bundesligi.
- Wyrównany rekord Grzegorza Lato – 11 goli (1974).
- Ex aequo – David Healy.
- Pobity rekord Gerda Müllera – 40 goli (sezon 1971/1972).
- Pobity rekord Gerda Müllera – 42 gole (rok 1972).
- Pobity rekord Klausa Fischera – 117 goli.
- Pobity rekord Juppa Heynckesa – 17 goli (sezon 1973/1974) i Timo Wernera – 17 goli (sezon 2019/2020).
- Wyrównany rekord Gerda Müllera – 11 goli (przeciwko FC Schalke 04).
- Pobity rekord Gerda Müllera – 55 meczów.
- Wyrównany rekord Gerda Müllera – 17 goli w 13 meczach ligowych (sezon 1968/1969, 1976/1977).
- Pobity rekord Gerda Müllera – 20 goli w 16 meczach ligowych (sezon 1968/1969).
- Ex aequo – Klaus Allofs i Hannes Löhr.
- Wyrównany rekord Gerda Müllera – 7 tytułów.
- Jest trzecim zawodnikiem w historii, który zdobył hat tricka w meczu finałowym, przed nim zdobyło dwóch Niemców: Uwe Seeler (Hamburger SV, sezon 1962/1963) i Roland Wohlfarth (Bayern Monachium, sezon 1985/1986).
- Ex aequo – Hannes Löhr (sezon 1967/1968, 1969/1970, 1971/1972, 1972/1973).
- Zdobył cztery tytuły z rzędu w sezonach: 2016/2017, 2017/2018, 2018/2019, 2019/2020.
- Został królem strzelców mistrzostw kraju, pucharu kraju i Ligi Mistrzów UEFA w jednym sezonie.
- Drugi w historii po Mário Jardelu (FC Porto, sezon 1999/2000).
- Został królem strzelców mistrzostwa i pucharu kraju w jednym sezonie.
- Pobity rekord Gerda Müllera, który w sezonie 1968/1969 Bundesligi zdobył 15 goli w pierwszych 11. kolejkach.
- Jest pierwszym zawodnikiem w historii Bundesligi, który strzelił co najmniej jednego gola w dziewięciu meczach z rzędu przeciwko FC Schalke 04. Lewandowski wyrównał także 50-letni rekord Bundesligi, zostając drugim zawodnikiem w historii tych rozgrywek po Klausie Fischerze, który w latach 1969–1974 strzelał gole w dziewięciu meczach z rzędu przeciwko VfB Stuttgart.
- Pobity rekord André Silva – 6 goli w 6 meczach (sezon 2018/2019, kolejka 1–6, Sevilla FC).
- Pobity rekord Ladislao Kubali – 7 goli w 6 meczach.
- Pobity rekord Sándora Kocsisa – 12 goli (sezon 1963/1964, 1964/1965) i Henrika Larssona – 12 goli (sezon 2004/2005, 2005/2006).
- Pobity rekord Fernando Ansoli – 55 sekund (34 lata).
- 1. miejsce – Lewandowski (81), 2. miejsce – Lionel Messi (77), 3. miejsce – Cristiano Ronaldo (64).
- Pobity rekord Lionela Messiego – 34 gole.
- Pobity rekord Gerda Müllera – 66 goli.
- Jest pierwszym zawodnikiem w historii, który strzelił 9 bramek w 8 występach portugalskim klubom.
- Pobity rekord Marco Simone – 6', 21', 24' (sezon 1996/1997, 25 września 1996, przeciwko Rosenborg BK).
- Wyrównany osobisty rekord Cristiano Ronaldo – 69 goli (rok 2013, Real Madryt (59), reprezentacja Portugalii (10)).
- Jedyny piłkarz w historii, który wygrał plebiscyt jedenaście razy z rzędu.
- Pobity rekord Jerzego Pawłowskiego – 11 razy.
- Pobity rekord przez Thomasa Müllera – 12 meczów.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads