Kamil Grosicki
polski piłkarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ⓘ (ur. 8 czerwca 1988 w Szczecinie) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika w polskim klubie Pogoń Szczecin, którego jest kapitanem. W latach 2008–2024 reprezentant Polski.
 Kamil Grosicki (2018) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Kamil Paweł Grosicki | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1988 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
180 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer w klubie |
11 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna[b] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Uczestnik Mistrzostw Europy 2012, 2016, 2024 oraz Mistrzostw Świata 2018 i 2022. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta.
Karierę piłkarską rozpoczynał w Pogoni Szczecin, skąd w 2007 trafił do Legii Warszawa. W 2008 na zasadzie wypożyczenia występował w szwajcarskim FC Sion. Następnie trafił do Jagiellonii Białystok. Po udanej w jego wykonaniu rundzie wiosennej, podlaski klub wykupił go definitywnie za pół miliona złotych. W sezonie 2009/2010 i rundzie jesiennej 2010/2011 wystąpił we wszystkich 45 ligowych meczach, natomiast 10 stycznia 2011 przeszedł do tureckiego Sivassporu. W latach 2014–2017 występował we francuskim klubie Stade Rennais. W latach 2017–2021 jako piłkarz Hull City oraz West Bromwich Albion występował na dwóch najwyższych poziomach rozgrywek w Anglii. W 2021 powrócił do rodzimej Pogoni Szczecin, z którą w sezonie 2021/2022 zdobył brązowy medal mistrzostw Polski. W 2022 został wybrany Ligowcem Roku w plebiscycie Piłki Nożnej, a w 2023 najlepszym piłkarzem sezonu 2022/2023 w Ekstraklasie.
Kariera klubowa
Podsumowanie
Perspektywa
Pogoń Szczecin
Kamil Grosicki podczas swej kariery juniorskiej występował w Pogoni Szczecin[1]. W 2005 dołączył do Pogoni II Szczecin, gdzie strzelił osiem goli[2][1]. W tym samym roku dołączył również do Pogoni Szczecin, już jako senior[1]. W najwyższej polskiej klasie rozgrywkowej zadebiutował 6 maja 2006 w zremisowanym bezbramkowo spotkaniu z Arką Gdynia, zmieniając w 86. minucie Ediego Andradinę[3]. Po zakończeniu rozgrywek podpisał ze swoim klubem pięcioletni kontrakt[1].
W sezonie 2006/2007 Grosicki coraz częściej pojawiał się na boisku. 23 września 2006, w 90. minucie meczu z Górnikiem Łęczna, strzelił swojego pierwszego gola w Ekstraklasie i tym samym przypieczętował zwycięstwo swojego zespołu[4]. Miesiąc później zdobył honorową bramkę dla Pogoni w pojedynku z Zagłębiem Lubin[5]. Do siatki rywala trafił również w meczu Pucharu Ekstraklasy z Arką Gdynia[6]. W sezonie 2006/2007 wystąpił łącznie w 26 spotkaniach w których zdobył 3 gole i zanotował 4 asysty[7]. Pogoń zajęła ostatnie, szesnaste miejsce w tabeli i na skutek rozwiązania spółki piłkarskiej, kolejny sezon rozpoczęła w czwartej lidze[8].
Legia Warszawa
19 czerwca 2007, Grosicki związał się czteroletnim kontraktem z trzecią drużyną sezonu 2006/2007 – Legią Warszawa[9]. Zadebiutował w niej pod koniec lipca w wygranym 1:0 meczu z Cracovią[10]. 25 sierpnia 2007 w spotkaniu z Zagłębiem Sosnowiec po raz pierwszy zagrał w podstawowym składzie i strzelił swojego pierwszego gola dla Legii[11]. Grosicki spisywał się obiecująco, jednak pojawiały się wokół niego informacje o problemach piłkarza z hazardem[12]. Problemy pozasportowe z czasem zaczęły przekładać się na jego postawę na boisku. Zawodnik popadł w długi, które klub spłacał, przekazując na ich poczet wynagrodzenie piłkarza[13]. Pod koniec listopada 2007, cztery kolejki przed końcem rundy jesiennej, klub wysłał go na kilka tygodni do specjalistycznej kliniki leczącej uzależnienia mieszczącej się na Mazurach[14][15].
FC Sion
W lutym 2008 został wypożyczony z opcją pierwokupu do szwajcarskiego FC Sion, do 31 grudnia 2008[16][17][18]. W jego barwach zadebiutował w połowie marca w spotkaniu z FC Basel, w którym grał do 53. minuty[19]. Grosicki nie potrafił jednak wykorzystać swojej nowej szansy. Mieszkając na terenie klubu, kilka razy z rzędu spóźnił się na trening, dwa razy spowodował też stłuczkę samochodową, nie mając prawa jazdy[20]. Nie potrafiono do niego dotrzeć, ponieważ zrezygnował on z opłacanych przez klub lekcji języka francuskiego[20]. Działacze Sionu zawiedli się na nim i postanowili zrobić mu na złość. Wykorzystując jego naiwność i ignorancję, podłożyli mu do podpisania, napisany po francusku dokument, w którym Grosicki, nieświadomie zrzekł się swoich zarobków do końca roku[20][21].
W sezonie 2007/2008 Grosicki zagrał łącznie osiem meczów w Axpo Super League, w których zdobył dwa gole. Sezon 2008/2009 rozpoczął w rezerwach Sionu, występujących w trzeciej klasie rozgrywkowej w Szwajcarii[22]. Następnie powrócił do Szczecina i rozpoczął indywidualne treningi[23], choć jego zatrudnieniem zainteresowanych było kilka klubów szwajcarskiej ekstraklasy[23][24]. Gotowość na sprowadzenie zawodnika wyraziła również Jagiellonia Białystok[25], która chciała pozyskać go na zasadzie podwójnego wypożyczenia. Sam zawodnik nie był jednak zainteresowany ponownymi występami w Polsce[23].
Jagiellonia Białystok
Ostatecznie w grudniu 2008, Grosicki za 63 tys. złotych, został wypożyczony z opcją pierwokupu do Jagiellonii Białystok[26]. Zadebiutował w niej pod koniec lutego w wygranym 3:0 meczu z Arką Gdynia, w którym był wyróżniającym się zawodnikiem[27]. 13 marca 2009 zagrał w pojedynku z Legią Warszawa, z której został wcześniej wypożyczony. W umowie pomiędzy klubami Jagiellonia zobowiązał się do zapłacenia stołecznej drużynie 50 tysięcy złotych, jeżeli Grosicki zagrałby przeciwko nim[28]. W dalszej części sezonu regularnie występował w drużynie, stając się jej kluczowym zawodnikiem- notował gole i asysty (między innymi ważne trafienie z Ruchem Chorzów dające Jagiellonii zwycięstwo[29]). Obok Tomasza Frankowskiego był uznawany za najlepszego, w tamtym czasie, zawodnika Jagiellonii[30]. Łącznie zagrał w 13 meczach w których zdobył cztery bramki i zaliczył tyle samo asyst[31]. Jego klub uplasował się w ligowej tabeli na ósmym miejscu[32].
W czerwcu 2009 Jagiellonia wykupiła Grosickiego na stałe[33]. Zarząd klubu zapłacił za piłkarza pół miliona złotych[34]. Grosickim w przerwie letniej interesowały się czołowe greckie kluby, lecz do transferu nie doszło[12]. Przed jednym z treningów przygotowawczych do sezonu 2009/2010 piłkarz pojawił się na zajęciach w stanie wskazującym na spożycie alkoholu[35]. Uwagę otoczenia przykuło jego nienaturalne zachowanie[35]. Zawodnik odmówił poddania się badaniu krwi, na które nalegał trener drużyny Michał Probierz. Szkoleniowiec był na tyle zbulwersowany zachowaniem piłkarza, iż zagroził władzom klubu, swoim odejściem, jeśli zawodnik zostanie w klubie[35]. W konsekwencji Grosicki nie został powołany na pierwsze zgrupowanie drużyny przed zbliżającymi się rozgrywkami[36].
Ostatecznie Grosicki i Probierz pozostali w zespole. Zawodnik swoje występy w sezonie 2009/2010 rozpoczął od meczu z Odrą Wodzisław Śląski, w którym golem w drugiej połowie zapewnił Jagiellonii zwycięstwo[37]. We wrześniu, w spotkaniu Pucharu Polski z GKS-em Tychy pojawił się na boisku w 71. minucie za Remigiusza Jezierskiego i w ostatnich sekundach dogrywki strzelił zwycięskiego gola[38]. Na początku października zagrał w meczu z Legią. Od początku pojedynku ze stołecznym zespołem swoją szybkością sprawiał ogromne kłopoty defensywie stołecznej drużyny[39]. W 32. minucie ośmieszył obrońców Legii i zdobył pierwszą bramkę meczu[39]. W drugiej połowie mocnym strzałem w długi róg pokonał po raz drugi bramkarza rywali, Jána Muchę[39]. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Jagiellonii 2:0[40]. W grudniu zainteresowanie zawodnikiem wyraził trener Wisły Kraków, Maciej Skorża[41]. Z menadżerem Grosickiego, Mariuszem Piekarskim kontaktowali się również działacze Metalista Charków[42].
W rundzie wiosennej sezonu 2009/2010 Grosicki strzelił jednego gola, przyczyniając się do wygranej z Arką Gdynia[43]. Wraz z Jagiellonią dotarł do finału Pucharu Polski, w którym 22 maja białostocki klub zmierzył się z pierwszoligową Pogonią Szczecin. W decydującym meczu Grosicki wystąpił przez pełne 90 minut. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Jagiellonii i zdobyciem przez nią pucharu[44].
W sezonie 2010/2011 Grosicki zadebiutował w europejskich pucharach – dwukrotnie wystąpił w dwumeczu z greckim Arisem Saloniki w ramach III rundy kwalifikacji do Ligi Europy. Wraz z Jagiellonią sięgnął także po Superpuchar Polski, który białostoccy piłkarze wywalczyli po zwycięstwie nad ówczesnym mistrzem Polski, Lechem Poznań[45]. W ligowym spotkaniu z tym zespołem, rozegranym pod koniec sierpnia 2010, Grosicki zaliczył asystę przy bramce Tomasza Frankowskiego oraz sam strzelił gola, przyczyniając się do zwycięstwa[46]. Pojawiały się informacje o zainteresowaniu piłkarzem Chievo Verona, Aston Villi lub tureckiego Bursasporu. Sam zawodnik ogłosił, że zostaje w polskiej drużynie, choć rzeczywiście myślał nad odejściem[47]. W rundzie jesiennej Grosicki spisywał się bardzo dobrze, należał do czołowych zawodników ligi i był jednym z filarów Jagiellonii, która 2010 rok zakończyła na pierwszym miejscu w tabeli[48].
Sivasspor
10 stycznia 2011 Kamil Grosicki podpisał 3,5-letni kontrakt z tureckim Sivassporem[49][50] (kwota transferu 900 tys. euro). 23 stycznia 2011 zadebiutował w nowym klubie, w przegranym 0:1 spotkaniu z Galatasaray SK, w którym należał do wyróżniających się zawodników[51]. Pomimo tego, że nie przepracował z zespołem całego okresu przygotowawczego szybko wywalczył miejsce w podstawowym składzie[52]. Pierwszego gola strzelił na początku lutego w spotkaniu przeciwko mistrzowi Turcji, Bursasporowi[53]. W następnej kolejce z Trabzonsporem zdobył drugiego gola, a w pojedynku z Manisasporem strzelił hat tricka, przyczyniając się do zwycięstwa 4:2[54]. Łącznie w barwach Sivassporu, Grosicki, rozegrał 104 spotkania, w których strzelił 16 goli i zanotował 26 asyst.
Stade Rennais
.jpg)
29 stycznia 2014 roku podpisał trzyipółletni kontrakt z francuskim klubem Stade Rennais[55][56] (kwota transferu 800 tys. euro). W nowym klubie zadebiutował 2 lutego 2014 w meczu Ligue 1 z Olympique Lyon (2:0). Zawodnik wszedł na boisko w 64. minucie spotkania i dwie minuty później stworzył sytuację, po której jego drużyna zdobyła drugiego gola[57][58]. 27 marca 2014 w meczu Pucharu Francji przeciwko Lille OSC, zdobył swoją pierwszą bramkę w nowym klubie. Na debiutanckie trafienie w Ligue 1, czekał do sezonu 2015/16, kiedy to 15 sierpnia 2015, w meczu 2. kolejki, pokonał on bramkarza Montpellier HSC. Wspomniany sezon okazał się przełomowym jeśli chodzi o występy i skuteczność Grosickiego we Francji. Polak zdobył w nim 9 bramek i zanotował 4 asysty. W styczniu 2017 francuski dziennik „L'Equipe”, określił go mianem najlepszego dżokera trwającego wówczas sezonu Ligue 1 (2016/17) a także pięciu ostatnich lat. Polski skrzydłowy zdobył w tym okresie po wejściu z ławki 10 goli i zanotował 4 asysty[59]. W zespole początkowo występował z numerem 6, a następnie z numerem 10[60].
Hull City
31 stycznia 2017 podpisał trzyipółletni kontrakt z angielskim klubem Hull City[61][62] (kwota transferu 9 milionów euro). Zadebiutował w tym klubie 4 lutego 2017, w wygranym 2:0 meczu 24. kolejki Premier League z Liverpoolem[63]. Polak spędził na boisku 80. minut i miał udział przy bramce Alfreda N'Diaye na 1:0[64]. 4 maja 2017, kibice, w internetowym plebiscycie telewizji Sky Sports, wybrali go najlepszym zawodnikiem miesiąca kwietnia w Premier League. Polak otrzymał 61.181 na 93.000 oddanych głosów, wyprzedzając takich zawodników jak: Eden Hazard, Roberto Firmino, Christian Benteke, Christian Eriksen czy Dele Alli[65]. W całej rundzie wiosennej sezonu 2016/17, wystąpił we wszystkich możliwych do rozegrania, 15 meczach swojej drużyny, notując 3 asysty i spadł z ekipą Hull City, z Premier League[66]. 5 sierpnia 2017 w zremisowanym 1:1, meczu z Aston Villą, zadebiutował w Championship. Rozegrał wówczas 90. minut i zanotował asystę przy trafieniu Jarroda Bowena[67]. 12 sierpnia 2017, w meczu 2. kolejki Championship z Burton Albion (4:1), strzelił swoją pierwszą bramkę dla Hull[68]. 25 sierpnia 2017 w spotkaniu z Boltonem (4:0), strzelił bramkę a także zanotował 2 asysty i został wybrany zawodnikiem meczu[69]. 6 grudnia 2017, jego bramka z meczu z Sheffield United, została wybrana golem listopada, natomiast 8 maja 2018, golem sezonu w Hull City[70][71]. W sezonie 2017/18 wystąpił łącznie w 38 meczach Hull, strzelając 9 bramek i notując 5 asyst.
West Bromwich Albion
31 stycznia 2020 podpisał 1,5-roczny kontrakt z West Bromwich Albion[72]. Zadebiutował 9 lutego 2020 podczas wyjazdowego meczu Championship z Millwall notując asystę przy bramce Dara O'Shea na 2:0. 1 lipca w meczu z Sheffield Wednesday asystował przy bramce Matheusa Pereiry na 3:0. 5 lipca w wygranym 4:2 spotkaniu z Hull City zdobył swoją pierwszą bramkę dla West Bromu[73]. Po strzelonym golu nie celebrował swojej radości, z szacunku do byłego klubu. 8 lipca asystował przy golu, którym wynik meczu z Derby County na 2:0 ustalił Grady Diangana. W drugiej części sezonu 2019/2020 wystąpił łącznie w 14 spotkaniach zespołu (głównie jako rezerwowy, stosunek 10:4) i awansował z zespołem do Premier League, wracając na najwyższy szczebel ligowy w Anglii po 3 latach występów w Championship. W sezonie 2020/2021 wystąpił w Premier League jako rezerwowy w meczu z Newcastle United (1:2) oraz w podstawowym składzie w spotkaniach z Wolverhamton Wanderers (3:2) oraz West Hamem United (1:2), w którym asystował przy bramce Matheusa Pereiry. Zagrał także w 5 meczach Premier League 2, zdobywając w nich 2 bramki i notując 2 asysty.
.jpg)
Powrót do Pogoni Szczecin
21 sierpnia 2021 podpisał dwuletni kontrakt z możliwością przedłużenia o rok z występującą w Ekstraklasie Pogonią Szczecin[74]. Dla wychowanka drużyny z Pomorza był to powrót do klubu po czternastu latach[75]. 28 sierpnia 2021 rozegrał pierwszy mecz po powrocie, występując w meczu z Lechem Poznań[76]. 23 października strzelił swoją pierwszą bramkę w wygranym 4:1 meczu przeciwko Jagielloni Białystok[77]. W rozgrywkach 2021/2022 wystąpił w 26 ligowych meczach Pogoni zdobywając w nich 9 goli i notując 6 asyst i sięgnął z drużyną po brązowy medal mistrzostw Polski. Następnie wystąpił z zespołem w kwalifikacjach do Ligi Konferencji Europy UEFA, gdzie Pogoń dotarła do 2. rundy (Grosicki zanotował asystę w zremisowanym 1:1, pierwszym meczu 2. rundy z Brøndby IF). Łącznie w sezonie 2022/2023 wystąpił w 34 ligowych meczach, notując 8 asyst i strzelając 13 goli, ustanawiając tym samym swój indywidualny rekord strzelecki podczas jednego sezonu w lidze. Pogoń zajęła wówczas 4. miejsce w Ekstraklasie. W lipcu 2023 przedłużył kontrakt z Pogonią do 30 czerwca 2026 i został ogłoszony kapitanem zespołu[78]. Następnie ponownie wystąpił w kwalifikacjach Ligi Konferencji Europy UEFA, gdzie Pogoń dotarła do 3. rundy (Grosicki zdobył bramkę i zanotował 2 asysty w wygranym 5:2 meczu pierwszej rundy z Linfield). W sezonie 2023/2024 wystąpił z Pogonią w finale Pucharu Polski, w którym jego drużyna przegrała 1:2 (po dogrywce) z Wisłą Kraków (w tej edycji krajowego pucharu zdobywał bramki w 2. rundzie z Podbeskidziem Bielsko-Biała, w 1/8 finału z Górnikiem Zabrze oraz w półfinałowym meczu z Jagiellonią Białystok). W rozgrywkach Ekstraklasy zanotował pierwsze w swojej karierze ligowe double-double, zdobywając 13 bramek i notując 14 asyst.
Kariera reprezentacyjna
Podsumowanie
Perspektywa
Kadry młodzieżowe
Karierę na arenie międzynarodowej rozpoczynał od występów w młodzieżowych reprezentacjach Polski. W sierpniu 2006 strzelił dwie bramki młodzieżowej reprezentacji Norwegii[79]. W kadrze U-18 zdobył również gola w spotkaniu ze Stanami Zjednoczonymi[80]. Podczas turnieju kwalifikacyjnego do Mistrzostw Europy U-19 rozgrywanego w Izraelu, w maju 2007, strzelił trzy z czterech goli strzelonych przez reprezentację Polski U-19 i został królem strzelców turnieju – zdobył po jednej bramce w meczach przeciwko juniorskim reprezentacjom Francji[81], Izraela[82] i Słowacji[83].
W czerwcu 2007, wraz z Maciejem Korzymem i Adamem Marciniakiem odmówił wyjazdu z reprezentacją U-20 na towarzyski turniej piłkarski do Jordanii, będący częścią cyklu przygotowań do Mistrzostw Świata U-20 w Kanadzie. Zawodnik tłumaczył się koniecznością sfinalizowania kontraktu z Legią i ogólnym zmęczeniem minionym sezonem. Zachowaniem tym wywołał spore poruszenie w sferach Polskiego Związku Piłki Nożnej i za karę cała wyżej wymieniona trójka na Mistrzostwa Świata nie pojechała oraz zamknęła sobie drogę do dalszych występów w drużynie[84]. 18 września 2007, Wydział Szkolenia PZPN pozytywnie rozpatrzył prośbę Grosickiego, który wystąpił o anulowanie kary nałożonej na niego za odmowę wyjazdu z kadrą juniorów na zgrupowanie tuż przed mistrzostwami świata do lat 20[85]. Na przywrócenie piłkarza do kadry narodowej najbardziej nalegał trener Andrzej Zamilski[85].
Debiut w seniorskiej kadrze
W 2008, Leo Beenhakker po raz pierwszy powołał go do seniorskiej reprezentacji Polski. Zadebiutował w niej 2 lutego 2008, zmieniając Marka Zieńczuka w 80. minucie towarzyskiego meczu z Finlandią, rozgrywanego w Pafos, na Cyprze. Kilka chwil po wejściu na murawę miał szansę na zdobycie gola, jednak jego strzał prawą nogą z kilku metrów poszybował ponad bramką rywali[86]. 27 lutego po raz drugi zagrał w kadrze, kiedy to wystąpił w wygranym 2:0 pojedynku z Estonią[87]. We wrześniu 2009 roku został ponownie powołany do kadry przez nowego wówczas trenera, Stefana Majewskiego[88] na eliminacyjne mecze z Czechami i Słowacją[89]. W trakcie trwania zgrupowania, po przegranym meczu z Czechami i utracie szansy na awans do finałów turnieju w RPA[90], na prośbę trenera kadry U-21, Andrzeja Zamilskiego, Grosicki dołączył do kadry U-21, która w październiku grała o awans do Mistrzostw Europy U-21 w Piłce Nożnej 2011 w Danii (turniej ten był również eliminacją strefy UEFA na IO 2012 w Londynie)[91]. We wrześniu 2010 Grosicki wystąpił w przegranym 1:2 spotkaniu z Australią, w którym zmienił kwadrans przed końcem Sławomira Peszkę[92]. Następnie został powołany przez selekcjonera Franciszka Smudę na zgrupowanie w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie[93]. 12 października 2010, w 68. minucie meczu z Ekwadorem zmienił Euzebiusza Smolarka. Chwilę po wejściu na boisko, zainicjował akcję po której, gola dla Polski strzelił Ludovic Obraniak[94]. W listopadzie 2010 został powołany na towarzyski mecz z Wybrzeżem Kości Słoniowej, w którym nie wystąpił. W grudniu zagrał przez pełne 90. minut w spotkaniu z Bośnią i Hercegowiną[95]. W lutym 2011 wystąpił w wygranym 1:0 spotkaniu z Norwegią, w którym zmienił w 64. minucie Ireneusza Jelenia[96].
Euro 2012
.jpg)
W 2012 został powołany przez selekcjonera Franciszka Smudę na Mistrzostwa Europy 2012[97][98]. Wystąpił w trzecim meczu fazy grupowej przeciwko reprezentacji Czech zmieniając w 56' minucie Eugena Polanskiego[99].
Kadencja Adama Nawałki
Rozkwit kariery Grosickiego w reprezentacji Polski nastąpił za kadencji selekcjonera Adama Nawałki, u którego został podstawowym piłkarzem drużyny narodowej.
7 września 2014, w 11. minucie meczu eliminacji do ME 2016 z Gibraltarem, zdobył swoją pierwszą bramkę w reprezentacji. W 47. minucie strzelił kolejnego gola a spotkanie zakończyło się zwycięstwem biało-czerwonych 7:0
[100]. Eliminacje zakończył z 4 bramkami i 5 asystami na koncie, a reprezentacja Polski z drugiego miejsca w grupie C awansowała na turniej rozgrywany we Francji.
Euro 2016
12 maja 2016 został powołany przez Adama Nawałkę do szerokiej kadry na Euro 2016[101], a 30 maja 2016 selekcjoner oficjalnie powołał go do ścisłego składu na Mistrzostwa Europy[102]. Grosicki wystąpił we wszystkich pięciu meczach reprezentacji Polski na turnieju, w tym w trzech w pierwszym składzie i zanotował w nich dwie asysty - przy bramce Jakuba Błaszczykowskiego w meczu 1/8 finału ze Szwajcarią 1:1 (k. 5:4) i przy golu Roberta Lewandowskiego w ćwierćfinałowym meczu z Portugalią 1:1 (k. 3:5), gdzie Polska odpadła w konkursie rzutów karnych, osiągając najlepszy wynik w historii swoich występów na Mistrzostwach Europy.
Następnie był jednym z liderów drużyny, która z pierwszego miejsca w grupie E awansowała na rozgrywane w Rosji, Mistrzostwa Świata 2018[103]. W eliminacjach rozegrał 9 meczów strzelając 3 bramki – gol po akcji indywidualnej z Rumunią (3:0), bramki z Armenią (6:1) i Czarnogórą (4:2), oraz notując 3 asysty – z Danią (3:2) oraz dwie z Armenią (6:1)[104].
27 marca 2018 w towarzyskim spotkaniu z Koreą Południową, po raz pierwszy od dziewięciu lat rozgrywanym na Stadionie Śląskim w Chorzowie, strzelił 1400. bramkę w historii reprezentacji Polski, wcześniej notując również asystę przy bramce Roberta Lewandowskiego na 1:0. Przez ostatnie 20' minut spotkania pod nieobecność m.in. Lewandowskiego i Kamila Glika, grał z opaską kapitana reprezentacji. Mecz ostatecznie zakończył się zwycięstwem biało-czerwonych 3:2[105].
MŚ 2018
4 czerwca 2018, selekcjoner Adam Nawałka oficjalnie powołał go składu na Mistrzostwa Świata 2018[106]. W pierwszym meczu fazy grupowej z Senegalem, zanotował asystę przy bramce Grzegorza Krychowiaka na 1:2[107]. Wystąpił także w dwóch pozostałych meczach reprezentacji Polski na Mundialu – z Kolumbią (0:3) oraz z Japonią (1:0), a drużyna odpadła z turnieju po fazie grupowej.
20 listopada 2018 był kapitanem reprezentacji Polski w meczu Ligi Narodów UEFA z Portugalią (1:1)[108]. Następnie był podstawowym zawodnikiem podczas cyklu eliminacyjnego do Mistrzostw Europy 2020 występując w dziewięciu z dziesięciu możliwych do rozegrania meczów – 10 czerwca 2019 zdobył bramkę w wygranym 4:0 meczu z Izraelem, 10 października 2019 asystował przy dwóch bramkach Roberta Lewandowskiego z Łotwą (3:0), a 19 listopada 2019 przy golu Jacka Góralskiego ze Słowenią (3:2). 7 września 2020 zdobył bramkę i asystował przy golu Kamila Glika w meczu Ligi Narodów UEFA z Bośnią i Hercegowiną. 7 października 2020 wystąpił jako kapitan i zdobył hattricka w meczu towarzyskim z Finlandią (5:0). Następnie był regularnie powoływany przez selekcjonera Jerzego Brzęczka i występował w meczach dywizji A Ligi Narodów UEFA.
15 listopada 2020 przeciwko Holandii rozegrał 80. spotkanie w reprezentacji i dołączył do Klubu Wybitnego Reprezentanta[109].
5 marca 2021 selekcjoner Paulo Sousa powołał go na mecze eliminacji Mistrzostw Świata 2022 z Węgrami, Andorą i Anglią[110]. Wystąpił we wszystkich meczach jako rezerwowy, notując asystę przy bramce Karola Świderskiego w meczu z Andorą (3:0)[111]. Następnie, w maju 2021, znalazł się na liście rezerwowej zawodników przewidzianych do udziału w Mistrzostwach Europy 2020[112]. Do kadry powrócił w marcu 2022 kiedy selekcjoner Czesław Michniewicz powołał go na spotkanie towarzyskie ze Szkocją (1:1), w którym wystąpił jako rezerwowy[113]. W tej samej roli wystąpił również w meczach Ligi Narodów z Walią (2:1) i Belgią (0:1) oraz meczu towarzyskim z Chile (1:0)[114].
MŚ 2022
10 listopada 2022 został powołany przez Czesława Michniewicza do kadry na Mistrzostwa Świata 2022[115]. Nie wystąpił w meczach fazy grupowej, wszedł na boisko w 87. minucie meczu 1/8 finału z Francją i wywalczył rzut karny, który, zdobywając bramkę na 1:3, wykorzystał Robert Lewandowski[116].
W marcu 2023 nie znalazł się na pierwszej liście powołań selekcjonera Fernando Santosa, natomiast do kadry powrócił na drugim zgrupowaniu za jego kadencji, otrzymując powołanie na mecze eliminacji mistrzostw Europy z Wyspami Owczymi i Albanią[117], w których wystąpił jako rezerwowy. 5 października 2023 znalazł się na liście powołań selekcjonera Michała Probierza[118]. Jako rezerwowy wystąpił w zremisowanych 1:1 meczach z Mołdawią i Czechami. 21 listopada 2023 w meczu towarzyskim z Łotwą, w 78. minucie zmienił Sebastiana Szymańskiego i przejął opaskę kapitana. W marcu 2024 został powołany do reprezentacji na spotkania barażowe eliminacji do mistrzostw Europy 2024, gdzie Polska mierzyła się z Estonią (5:1) i Walią (0:0, k. 5:4)[119]. W obu spotkaniach był rezerwowym i nie zanotował występu. Następnie otrzymał powołanie na spotkania towarzyskie z Ukrainą (3:1) i Turcją (2:1), w których nie wystąpił.
Euro 2024
7 czerwca 2024 selekcjoner Michał Probierz powołał go do kadry na Mistrzostwa Europy 2024[120]. Na turnieju wystąpił w drugim meczu fazy grupowej z Austrią (1:3), zmieniając w 75. minucie spotkania Bartosza Slisza.
24 czerwca 2024 ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej[121].
Statystyki
Podsumowanie
Perspektywa
Klubowe
- (aktualne na dzień 23 lutego 2024)
| Klub | Sezon | Liga | Liga | Puchar kraju[a] | Europa[b] | Suma | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mecze | Bramki | Asysty | Mecze | Bramki | Asysty | Mecze | Bramki | Asysty | Mecze | Bramki | Asysty | |||
| Pogoń Szczecin | 2005/2006 | Ekstraklasa | 2 | 0 | 0 | — | — | 2 | 0 | 0 | ||||
| 2006/2007 | 21 | 2 | 4 | 5 | 1 | 0 | — | 26 | 3 | 4 | ||||
| Legia Warszawa | 2007/2008 | Ekstraklasa | 11 | 1 | 0 | 3 | 0 | 0 | — | 14 | 1 | 0 | ||
| FC Sion (wyp.) | 2007/2008 | Super League | 8 | 2 | 2 |
— |
— | 8 | 2 | 2 | ||||
| Jagiellonia Białystok (wyp.) | 2008/2009 | Ekstraklasa | 13 | 4 | 4 | — | — | 13 | 4 | 4 | ||||
| Jagiellonia Białystok | 2009/2010 | Ekstraklasa | 30 | 4 | 6 | 7 | 1 | 6 | — | 37 | 5 | 12 | ||
| 2010/2011 | 15 | 6 | 3 | 3 | 0 | 1 | 2 | 0 | 1 | 20 | 6 | 5 | ||
| Łącznie w Jagiellonii | 58 | 14 | 13 | 10 | 1 | 7 | 2 | 0 | 1 | 70 | 15 | 21 | ||
| Sivasspor | 2010/2011 | Süper Lig | 17 | 5 | 4 | — | — | 17 | 5 | 4 | ||||
| 2011/2012 | 34 | 6 | 9 | 2 | 0 | 0 | 6 | 1 | 4 | 42 | 7 | 13 | ||
| 2012/2013 | 28 | 2 | 6 | 10 | 1 | 3 | — | 38 | 3 | 9 | ||||
| 2013/2014 | 5 | 0 | 0 | 2 | 1 | 0 | — | 7 | 1 | 0 | ||||
| Łącznie w Sivassporze | 84 | 13 | 19 | 14 | 2 | 3 | 6 | 1 | 4 | 104 | 16 | 26 | ||
| Stade Rennais | 2013/2014 | Ligue 1 | 13 | 0 | 3 | 4 | 2 | 0 | — | 17 | 2 | 3 | ||
| 2014/2015 | 19 | 0 | 3 | 2 | 0 | 0 | — | 21 | 0 | 3 | ||||
| 2015/2016 | 33 | 9 | 4 | 3 | 0 | 0 | — | 36 | 9 | 4 | ||||
| 2016/2017 | 16 | 4 | 3 | 2 | 0 | 0 | — | 18 | 4 | 3 | ||||
| Łącznie w Stade Rennais | 81 | 13 | 13 | 11 | 2 | 0 | 0 | 0 | 0 | 92 | 15 | 13 | ||
| Hull City | 2016/2017 | Premier League | 15 | 0 | 5 | — | — | 15 | 0 | 5 | ||||
| 2017/2018 | Championship | 37 | 9 | 6 | 1 | 0 | 0 | — | 38 | 9 | 6 | |||
| 2018/2019 | 39 | 9 | 12 | 1 | 0 | 0 | — | 40 | 9 | 12 | ||||
| 2019/2020 | 28 | 7 | 4 | 2 | 1 | 0 | — | 30 | 7 | 4 | ||||
| Łącznie w Hull City | 119 | 25 | 27 | 4 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 123 | 26 | 27 | ||
| West Bromwich Albion | 2019/2020 | Championship | 14 | 1 | 3 | 0 | 0 | 0 | — | 14 | 1 | 3 | ||
| 2020/2021 | Premier League | 3 | 0 | 1 | 2 | 0 | 1 | — | 5 | 0 | 2 | |||
| Łącznie w WBA | 17 | 1 | 4 | 2 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 19 | 1 | 5 | ||
| Pogoń Szczecin | 2021/2022 | Ekstraklasa | 26 | 9 | 6 | 1 | 0 | 1 | — | 27 | 9 | 7 | ||
| 2022/2023 | 34 | 13 | 8 | 2 | 2 | 0 | 4 | 1 | 2 | 24 | 10 | 12 | ||
| 2023/2024 | 22 | 10 | 8 | 2 | 2 | 0 | 4 | 1 | 2 | 24 | 10 | 10 | ||
| Łącznie w Pogoni | 105 | 34 | 26 | 10 | 3 | 4 | 8 | 1 | 3 | 123 | 38 | 33 | ||
| Łącznie w karierze | 483 | 103 | 104 | 52 | 7 | 13 | 12 | 1 | 6 | 547 | 111 | 123 | ||
Reprezentacyjne
- (aktualne na dzień 21 czerwca 2024)
| Reprezentacja | Rok | Mecze | Bramki |
|---|---|---|---|
| Polska | 2008 | 2 | 0 |
| 2009 | 1 | ||
| 2010 | 3 | ||
| 2011 | 4 | ||
| 2012 | 9 | ||
| 2013 | 3 | ||
| 2014 | 5 | 2 | |
| 2015 | 8 | 4 | |
| 2016 | 13 | 3 | |
| 2017 | 7 | 2 | |
| 2018 | 9 | 1 | |
| 2019 | 9 | 1 | |
| 2020 | 7 | 4 | |
| 2021 | 3 | 0 | |
| 2022 | 5 | ||
| 2023 | 5 | ||
| 2024 | 1 | ||
| Ogólnie | 94 | 17 | |
Sukcesy
Jagiellonia Białystok
Indywidualne
- Piłkarz sezonu Ekstraklasy: 2022/2023[122][123]
- Ligowiec roku w plebiscycie Piłki Nożnej: 2022, 2023
- Piłkarz miesiąca Premier League wg kibiców w plebiscycie PFA: kwiecień 2017
- Gol sezonu w Hull City: 2018
Życie prywatne
Jest synem Pawła[124] i Magdaleny[125]. Ma siostrę Olivię[126]. Jego pradziadek, Józef Grosicki, służył w Armii Andersa i brał udział w bitwie o Monte Cassino[127]. Jego przyrodnia siostra, Kornelia Grosicka (ur. 23 czerwca 1999) również jest profesjonalną piłkarką[128]. Jest żonaty z Dominiką Grosicką, z którą ma córkę Maję (ur. 19 kwietnia 2012)[129][130]. W przewidzianym terminie zakończył naukę na drugiej klasie gimnazjum, później ukończył prywatne gimnazjum[131].
Uwagi
- Uwzględniono: kwalifikacje do Ligi Europy UEFA oraz kwalifikacje do Ligi Konferencji Europy UEFA
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.