Eden Hazard
piłkarz belgijski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eden Michael Hazard (wym. [edɛn azɑʁ], ur. 7 stycznia 1991 w La Louvière) – belgijski piłkarz, który występował na pozycji napastnika. W latach 2008–2022 reprezentant Belgii. Brązowy medalista Mistrzostw Świata w Rosji w 2018. Zakończył karierę 10 października 2023 roku.
 | |||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Eden Michael Hazard | ||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1991 | ||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
175 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
Kariera klubowa
Podsumowanie
Perspektywa
Początek kariery
Karierę piłkarską rozpoczął w Royal Stade Brainois, w latach 2003–2005 występował w Tubize. W 2005 roku został zawodnikiem Lille OSC. 24 listopada 2007 zadebiutował w jego barwach w Ligue 1 (Liga francuska) w przegranym 0:2 meczu z AS Nancy, w którym w drugiej połowie zmienił Nicolasa Fauverguea[2]. W sezonie 2008/2009 wywalczył miejsce w podstawowym składzie francuskiego klubu, strzelił również swojego pierwszego gola w ekstraklasie – 20 września 2008 zdobył bramkę w spotkaniu z AJ Auxerre (3:2)[3]. Ponadto został uznany za najlepszego młodego gracza Ligue 1[4].
Pierwszy skład Lille i pierwsze sukcesy
W sezonie 2009/2010 Hazard zadebiutował w Lidze Europy, strzelił również w tych rozgrywkach dwa gole, m.in. jednego w spotkaniu 1/8 finału z Liverpoolem, zapewniając swojemu zespołowi zwycięstwo 1:0[5]. W Ligue 1 wystąpił w 37 spotkaniach i ponownie został uznany za najlepszego młodego gracza. Ponadto trafił do „jedenastki sezonu” francuskiej ekstraklasy. W kolejnych rozgrywkach (2010/2011), w których zdobył siedem bramek (m.in. w meczu z Nancy (1:0)[6] i spotkaniu z Valenciennes FC w 92. minucie (2:1)[7]) wraz z Lille został mistrzem Francji. Wywalczył również puchar kraju – w finałowym pojedynku z Paris Saint-Germain wystąpił w podstawowym składzie[8]. Po raz drugi znalazł się w „jedenastce sezonu”, został również wybrany najlepszym graczem Ligue 1[9]. W lipcu 2011 roku zagrał w meczu o Superpuchar Francji z Olympique Marsylia, w którym strzelił gola, lecz Lille przegrało 4:5[10].
W sezonie 2011/2012 Hazard rozegrał w Ligue 1 38 meczów i strzelił 20 goli (m.in. trzy w spotkaniu z Nancy, zapewniając swojemu zespołowi zwycięstwo 4:1[11]). Ponownie został wybrany najlepszym graczem francuskiej ekstraklasy i po raz trzeci trafił do „najlepszej jedenastki rozgrywek”[12]. Zadebiutował również w Lidze Mistrzów – 14 września 2011 wystąpił w spotkaniu z CSKA Moskwa[13]. W 2011 otrzymał także nagrodę Bravo Award[14].
Chelsea
Sezon 2012/2013
4 czerwca 2012 roku Hazard podpisał kontrakt z Chelsea[15]. Pierwszy mecz w nowych barwach rozegrał 12 sierpnia w przegranym 2:3 meczu o Tarczę Wspólnoty przeciwko Manchesterowi City. W Premier League zadebiutował 19 sierpnia w meczu przeciwko Wigan Athletic, w którym zaliczył asystę oraz wywalczył wykorzystany przez Franka Lamparda rzut karny. Swojego pierwszego gola zdobył sześć dni później przeciwko Newcastle United z rzutu karnego. W fazie grupowej Ligi Mistrzów Belg zagrał we wszystkich meczach. Chelsea zakończyła rozgrywki grupowe na trzecim miejscu i nie wyszła z grupy, przechodząc do Ligi Europy.
23 stycznia 2013 Hazard po starciu z chłopcem od podawania piłek otrzymał pierwszą w swojej karierze czerwoną kartkę[16]. W rozegranym 11 maja meczu Premier League przeciwko Aston Villi asystował przy obu golach Franka Lamparda, który tym samym został rekordzistą pod względem liczby goli strzelonych dla Chelsea[17].
W swoim pierwszym sezonie na Stamford Bridge zdobył 13 bramek i 19 asyst w 62 rozegranych spotkaniach oraz wygrał Ligę Europy – w finałowym meczu przeciwko Benfice nie zagrał z powodu kontuzji. Został również wybrany do najlepszej jedenastki sezonu Premier League[18].
Sezon 2013/2014
Hazard wystąpił w meczu o Superpuchar Europy UEFA 2013 przeciwko Bayernowi Monachium, w którym strzelił bramkę na 2:1, jednak Chelsea przegrała ten mecz w rzutach karnych.
4 grudnia w meczu przeciwko Sunderlandowi Hazard dwukrotnie wpisał się na listę strzelców, pomagając drużynie w zwycięstwie 4:3. 8 lutego 2014 roku w meczu przeciwko Newcastle zanotował pierwszego dla Chelsea hat-tricka[19].
Na koniec sezonu Hazard został wybrany Młodym Piłkarzem Roku według PFA oraz najlepszym zawodnikiem sezonu w Chelsea, a także drugi raz z rzędu znalazł się w najlepszej jedenastce sezonu[18].
Sezon 2014/2015
Przed sezonem Hazard zmienił numer na koszulce z 17 na 10. Pierwszego gola w sezonie strzelił przeciwko Leicester City.
12 lutego przedłużył kontrakt z klubem do 2020 roku[20].
1 marca wywalczył z klubem Puchar Ligi Angielskiej – w meczu finałowym grał przez całe 90 minut.
26 kwietnia Belg został wybrany przez PFA najlepszym piłkarzem roku w Anglii. Tydzień później w wygranym 1:0 meczu z Crystal Palace Hazard zdobył jedynego gola meczu, dobijając niewykorzystany wcześniej przez siebie rzut karny. Zwycięstwo to zapewniło Chelsea tytuł mistrza Anglii[18]. Sezon zakończył z 19 golami w 54 meczach we wszystkich rozgrywkach, w tym 14 w 38 spotkaniach ligowych. Indywidualnie Hazard oprócz nagrody piłkarza roku w Anglii otrzymał nagrody najlepszego zawodnika sezonu w Chelsea.
Sezon 2015/2016
Przez cały sezon 2015/2016 Hazard nie mógł znaleźć optymalnej formy. Swojego pierwszego gola w sezonie zawodnik zdobył dopiero 31 stycznia 2016 roku z rzutu karnego przeciwko MK Dons w meczu Pucharu Anglii – wcześniej nie wpisał się na listę strzelców przez 2358 minut meczowych[21]. Pierwsze dwie bramki w Premier League Belg zdobył w kwietniu przeciwko Bournemouth.
2 maja w meczu przeciwko Tottenhamowi jego gol zdobyty w 83 minucie meczu zapewnił Chelsea remis 2:2. Ten wynik sprawił, że Leicester City zostało mistrzem Anglii.
Sezon 2016/2017
W pierwszym meczu nowego sezonu przeciwko West Hamowi Hazard wykorzystał rzut karny, przyczyniając się do zwycięstwa Chelsea 2:1[22].
Od 1 października do 31 grudnia 2016 Chelsea zanotowała 13 zwycięstw z rzędu w lidze – w meczach tych Hazard zdobył siedem bramek, a w październiku zdobył nagrodę Premier League Player of the Month. 4 lutego 2017 w meczu przeciwko Arsenalowi zdobył bramkę po indywidualnej akcji, pomagając swojej drużynie w zwycięstwie 3:1. Gol ten został wybrany bramką miesiąca w lidze.
Na koniec sezonu Hazard został po raz drugi mistrzem Anglii. Pomógł też Chelsea dojść do finału Pucharu Anglii, który Chelsea przegrała 1:2 z Arsenalem[18]. W lidze strzelił 16 bramek i zanotował pięć asyst. Hazard został po raz czwarty wybrany do najlepszej jedenastki sezonu Premier League i po raz trzeci został piłkarzem sezonu Chelsea[18].
Sezon 2017/2018
Hazard pierwszą część sezonu stracił z powodu kontuzji. Pierwszego gola w lidze zdobył 28 października przeciwko Bournemouth. W wygranym 4:0 meczu przeciwko Brighton & Hove Albion strzelił swojego setnego ligowego gola w profesjonalnej karierze[23].
19 maja wygrał z Chelsea Puchar Anglii – w wygranym 1:0 finale przeciwko Manchesterowi United zdobył z rzutu karnego jedynego gola tego meczu[18].
Dzięki udanym dla Belgii mistrzostwom świata Hazard znalazł się w wybranej przez FIFPro najlepszej jedenastce sezonu na świecie, wraz z kolegą klubowym N’Golo Kanté[24].
Sezon 2018/2019
Pierwszego gola w sezonie 2018/19 Hazard strzelił przeciwko Newcastle. We wrześniu Hazard zdobył 5 goli w czterech meczach (w tym hat-tricka w meczu przeciwko Cardiff City), dzięki czemu został wybrany piłkarzem miesiąca Premier League[25]. 26 grudnia przeciwko Watfordowi zdobył dwa gole – pierwszy z nich był jego setnym trafieniem dla Chelsea[26].
Na koniec 2018 Hazard został wybrany Sportowcem Roku w Belgii[27]. W kwietniu 2019 roku jego gol przeciwko West Hamowi po indywidualnej akcji został wybrany najładniejszym golem miesiąca w lidze[28].
29 maja Hazard po raz drugi w barwach Chelsea świętował zwycięstwo w Lidze Europy. W wygranym 4:1 finale przeciwko Arsenalowi strzelił dwa gole i zaliczył asystę przy trafieniu Pedro, dzięki czemu został wybrany zawodnikiem meczu[29]. W całym sezonie Hazard zdobył 21 goli, z czego w Premier League zaliczył 16 trafień. Oprócz tego, 15 ligowych asyst pozwoliło Belgowi na zdobycie nagrody Playmaker Award dla najlepszego asystenta ligi[30]. Na koniec sezonu po raz czwarty został wybrany najlepszym zawodnikiem sezonu w Chelsea[18].
Łącznie przez siedem lat gry w Chelsea Hazard wystąpił w 352 meczach, w których strzelił 110 bramek i zanotował 92 asysty[31]. W momencie odejścia z Chelsea był dziewiątym najlepszym strzelcem drużyny ze Stamford Bridge[32].
Real Madryt
7 czerwca 2019 oficjalnie został ogłoszony transfer Hazarda do Realu Madryt[32]. 3 czerwca 2023 hiszpański klub podał do wiadomości, że z dniem 30 czerwca Hazard opuści drużynę Królewskich[33].
Kariera reprezentacyjna
Podsumowanie
Perspektywa
W barwach narodowych po raz pierwszy wystąpił 29 marca 2006 w meczu reprezentacji do lat 15 z Luksemburgiem, w którym strzelił gola, przyczyniając się do zwycięstwa 2:0[34]. W 2007 wraz z kadrą do lat 17 uczestniczył w mistrzostwach Europy – Belgowie wywalczyli w nich brązowe medale, a Hazard zdobył bramkę z rzutu karnego w grupowym spotkaniu z Holandią (2:2)[35]. Ponadto zdobył gola w serii rzutów karnych przegranego pojedynku półfinałowego z Hiszpanią[36].
Również w 2007 Hazard brał udział w mistrzostwach świata do lat 17 – w turnieju, który odbył się w Korei Południowej, rozegrał trzy mecze, zaś Belgowie nie wywalczyli awansu do fazy pucharowej[37]. W latach 2007–2009 regularnie występował w reprezentacji U-19 – m.in. 10 października 2008 strzelił dla niej dwa gole w zremisowanym 2:2 spotkaniu z Chorwacją[38]. 19 listopada 2008 zadebiutował w kadrze seniorskiej w pojedynku z Luksemburgiem, w którym wszedł na boisko w drugiej połowie[39].
W 2009 rozegrał pięć meczów w kwalifikacjach do mistrzostw świata w RPA[37]. 7 października 2011 w spotkaniu eliminacji do mistrzostw Europy w Polsce i na Ukrainie z Kazachstanem strzelił swojego pierwszego gola w reprezentacji, przyczyniając się do zwycięstwa 4:1[40]. 25 maja 2012 w towarzyskim pojedynku z Czarnogórą (2:2) strzałem z rzutu karnego zdobył swoją drugą bramkę[41].
W 2018 został powołany do reprezentacji Belgii na Mistrzostwa Świata w Rosji, na których jego drużyna zajęła trzecie miejsce[42]. Sam Hazard na turnieju strzelił trzy bramki (dwie w meczu grupowym z Tunezją i jedną w meczu o 3. miejsce przeciwko Anglii) i zaliczył dwie asysty. Został też nagrodzony Srebrną Piłką jako drugi najlepszy piłkarz turnieju, za Luką Modriciem.
Podczas Mistrzostw Europy w 2020 r. gdzie reprezentacja Belgii doszła do ćwierćfinału zaliczył tylko jedną asystę w grupowym spotkaniu z Danią przy zwycięskiej bramce Kevina de Bruyne na 2:1. Hazard rozpoczął turniej na ławce rezerwowych, a w meczu 1/8 finału z Portugalią (1:0) nabawił się kontuzji, która wykluczyła go z następnego meczu z późniejszymi zwycięzcami rozgrywek Włochami (1:2)[43].
Brał udział również na mundialu w 2022 roku w Katarze. Tam Belgowie zawiedli nie wychodząc nawet z grupy i zdobywając zaledwie jedną bramkę w przeciągu trzech spotkań w wygranym 1:0 meczu z Kanadą. Następnie po bezbramkowym remisie 0:0 z wicemistrzami świata Chorwacją przegrali 0:2 z nieoczekiwanym zwycięzcą grupy Marokiem. Po nieudanym turnieju Eden postanowił zakończyć karierę reprezentacyjną[44].
10 października 2023 Eden Hazard ogłosił zakończenie kariery sportowej[45].
Statystyki kariery
aktualne na 13 maja 2023
| Zespół | Sezon | Liga | Puchar kraju | Puchar Ligi | Europa[a] | Inne[b] | Łącznie | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Występy | Gole | Występy | Gole | Występy | Gole | Występy | Gole | Występy | Gole | Występy | Gole | ||
| Lille B | 2007/08 | 11 | 1 | – | – | – | – | 11 | 1 | ||||
| 2008/09 | 2 | 0 | – | – | – | – | 2 | 0 | |||||
| Łącznie | 13 | 1 | – | – | – | – | 13 | 1 | |||||
| Lille OSC | 2007/08 | 4 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | – | – | 4 | 0 | ||
| 2008/09 | 30 | 4 | 4 | 2 | 1 | 0 | – | – | 35 | 6 | |||
| 2009/10 | 37 | 5 | 1 | 0 | 2 | 1 | 12 | 4 | – | 52 | 10 | ||
| 2010/11 | 38 | 7 | 5 | 3 | 2 | 2 | 9 | 0 | – | 54 | 12 | ||
| 2011/12 | 38 | 20 | 3 | 1 | 1 | 0 | 6 | 0 | 1 | 1 | 49 | 22 | |
| Łącznie | 147 | 36 | 13 | 6 | 6 | 3 | 27 | 4 | 1 | 1 | 194 | 50 | |
| Chelsea | 2012/13 | 34 | 9 | 6 | 1 | 5 | 2 | 13 | 1 | 4 | 0 | 62 | 13 |
| 2013/14 | 35 | 14 | 3 | 0 | 1 | 0 | 9 | 2 | 1 | 1 | 49 | 17 | |
| 2014/15 | 38 | 14 | 1 | 0 | 6 | 2 | 7 | 3 | – | 52 | 19 | ||
| 2015/16 | 31 | 4 | 2 | 2 | 1 | 0 | 8 | 0 | 1 | 0 | 43 | 6 | |
| 2016/17 | 36 | 16 | 4 | 1 | 3 | 0 | – | – | 43 | 17 | |||
| 2017/18 | 34 | 12 | 5 | 1 | 4 | 1 | 8 | 3 | 0 | 0 | 51 | 17 | |
| 2018/19 | 37 | 16 | 2 | 0 | 5 | 3 | 8 | 2 | 0 | 0 | 52 | 21 | |
| Łącznie | 245 | 85 | 23 | 5 | 25 | 8 | 53 | 11 | 6 | 1 | 352 | 110 | |
| Real Madryt | 2019/20 | 16 | 1 | 0 | 0 | – | 6 | 0 | 0 | 0 | 22 | 1 | |
| 2020/21 | 14 | 3 | 1 | 0 | – | 5 | 1 | 1 | 0 | 21 | 4 | ||
| 2021/22 | 18 | 0 | 2 | 1 | – | 3 | 0 | 0 | 0 | 23 | 1 | ||
| 2022/23 | 6 | 0 | 1 | 0 | – | 3 | 1 | 0 | 0 | 10 | 1 | ||
| Łącznie | 54 | 4 | 4 | 1 | – | 17 | 2 | 1 | 0 | 76 | 7 | ||
| Łącznie w karierze | 459 | 126 | 40 | 12 | 31 | 11 | 97 | 17 | 8 | 2 | 635 | 168 | |
Sukcesy
Lille OSC
- Mistrzostwo Francji: 2010/2011
- Puchar Francji: 2010/2011
Chelsea
Real Madryt
Reprezentacyjne
- 3. miejsce na Mistrzostwach świata: 2018
Indywidualne
- Wicekról strzelców Ligue 1: 2011/2012 (20 goli)
- Gracz roku Ligue 1:2010/2011, 2011/2012
- Młody gracz roku Ligue 1:2008/2009, 2009/2010
- Młody gracz roku Barclays Premier League: 2013/2014
- Jedenastka roku Ligue 1:2009/2010, 2010/2011, 2011/2012
- Bravo Award: 2011
- Jedenastka roku Premier League: 2012/2013. 2013/2014, 2014/2015, 2016/2017
- Gracz roku Chelsea FC: 2013/2014, 2014/2015, 2016/2017, 2018/2019
- Gracz roku Premier League: 2014/2015
- Premier League Player of the Month: październik 2016, wrzesień 2018
- FIFA World XI: 2018
- Premier League Goal of the Month: luty 2017, kwiecień 2019
- Srebrna Piłka Mistrzostw Świata: 2018
- Sportowiec Roku w Belgii: 2018
- Premier League Playmaker of the Season: 2018/2019
Życie prywatne
26 kwietnia 2012 poślubił Natachę Van Honacker[46].
Pochodzi z piłkarskiej rodziny – ojciec Thierry grał w drugiej lidze belgiskiej, zaś matka Carine występowała w najwyższej klasie rozgrywkowej kobiet. Po zakończeniu karier zostali nauczycielami wychowania fizycznego. Jest najstarszym spośród czwórki rodzeństwa; jego bracia, Thorgan, Kylian i Ethan również są piłkarzami.
Uwagi
- Uwzględniono:
Liga Mistrzów UEFA – 61 (10)
Liga Europy UEFA – 31 (5)
kwalifikacje do Ligi Europy UEFA – 5 (2). - Uwzględniono:
Superpuchar Francji – 1 (1)
Tarcza Wspólnoty – 2 (0)
Superpuchar Hiszpanii – 1 (0)
Superpuchar Europy UEFA – 2 (1)
Klubowe mistrzostwa świata – 2 (0).
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.