Hubert Kostka

Hubert Jerzy Kostka (ur. 27 maja 1940 w Markowicach) – polski piłkarz grający na pozycji bramkarza, reprezentant Polski (także jako kapitan), mistrz olimpijski 1972, trener, magister inżynier górnictwa, magister wychowania fizycznego.

Hubert Kostka

Pełne imię i nazwisko	Hubert Jerzy Kostka
Data i miejsce urodzenia	27 maja 1940 Markowice
Wzrost	179 cm
Pozycja	bramkarz
Informacje klubowe
Klub	brak (koniec kariery)
Numer w klubie	1
Kariera juniorska
Lata Klub 1950–1957 LZS Markowice 1958–1960 Unia Racibórz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1960–1973 Górnik Zabrze 222 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1962–1972 Polska 32 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1974 Polska (asystent) 1974–1976 Górnik Zabrze (młodzież) 1974–1976 Walka Makoszowy 1975 Polska (asystent) 1976–1977 Górnik Zabrze 1978–1983 Szombierki Bytom 1978 Polska (asystent) 1982 Polska (asystent) 1983 Zagłębie Sosnowiec 1983–1986 Górnik Zabrze 1988 FC Aarau 1989 Olimpia Poznań 1989–1993 FC Grenchen 1994 Górnik Zabrze 1995 Petrochemia Płock 1995–1996 Lechia/Olimpia Gdańsk 1997 Raków Częstochowa 2000 Włókniarz Kietrz
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie złoto Monachium 1972 Piłka nożna
Odznaczenia

Kariera piłkarska

Nosił boiskowy przydomek Farorz (po śląsku proboszcz). W 1958 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące w Raciborzu, W 1964 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera górnictwa na Politechnice Śląskiej; wykształcił się także w kierunku sportowym – w 1975 absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach, a od 1986 jest trenerem klasy mistrzowskiej^[1].

Karierę sportową rozpoczął w klubie LZS Markowice. W 1957 przeszedł do Unii Racibórz, a jesienią 1960 do Górnika Zabrze. W barwach Górnika występował przez 14 sezonów ligowych, rozegrał 301 meczów oficjalnych, w tym 222 w ekstraklasie. Zdobył jako piłkarz 8 tytułów mistrza Polski (1961, 1963–1966, 1970–1972) i 6 Pucharów Polski (1965, 1968-1972), grał także w wiedeńskim finale europejskiego Pucharu Zdobywców Pucharów, przegranym 1:2 z Manchesterem City.

Do najlepszych występów Kostki w reprezentacji zaliczano mecze przeciwko Belgom (1967), Holendrom (1969) i Bułgarom (1969). Został także zapamiętany z występów w barwach Górnika w meczach europejskich pucharów – z Dynamem Kijów (1967), Manchesterem United (1968), AS Roma (1970). Był uważany za jednego z najlepszych polskich bramkarzy.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się trenowaniem ekip młodzieżowych Górnika. W 1976 po raz pierwszy został trenerem zespołu seniorów; w pierwszym sezonie poprowadził drużynę do 3. miejsca w ekstraklasie, ale kolejny słabszy sezon (zakończony spadkiem) kosztował go utratę posady na półmetku ligi. W następnych latach prowadził m.in. Szombierki Bytom (mistrzostwo Polski 1980); powrócił do Górnika Zabrze w 1983 i zdobył tytuły mistrzowskie w 1985 i 1986. Trzeci raz prowadził klub z Zabrza przez kilka miesięcy w 1994. Był ponadto trenerem Walki Makoszowy, Zagłębia Sosnowiec, Olimpii Poznań, Petrochemii Płock, Lechii/Olimpii Gdańsk, Rakowa Częstochowa; w Szwajcarii prowadził kluby z Grenchen i Aarau.

Współpracował z Kazimierzem Górskim w sztabie szkoleniowym przygotowującym start Polaków na mistrzostwach świata w 1974 oraz w eliminacjach mistrzostw Europy w 1975. Pomagał także następnym szkoleniowcom kadry – Jackowi Gmochowi i Antoniemu Piechniczkowi w przygotowaniach do kolejnych mundiali. Sam kandydował na stanowisko trenera selekcjonera Polski w 1989, ale przegrał z Andrzejem Strejlauem. Tygodnik Piłka Nożna przyznał mu trzy razy tytuł Trenera Roku^[1].

W maju 2005 został powołany przez prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej Michała Listkiewicza w skład specjalnej komisji etyki, która miała zajmować się przypadkami korupcji wśród sędziów piłkarskich, jednak zrezygnował z udziału w jej pracach.

Mecze międzynarodowe

Bronił w reprezentacji w latach 1962–1972, zaliczając 32 oficjalne występy, choć sam Kostka twierdzi, że 34^[2]. W trzech z nich pełnił obowiązki kapitana polskiego zespołu. Największy sukces w karierze reprezentacyjnej odniósł u jej schyłku, sięgając z zespołem Kazimierza Górskiego po złoto olimpijskie w Monachium w 1972.

lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik	Rozgrywki	Grał	Uwagi
1.	15.04.1962	Casablanca	Maroko	3:1	Towarzyski	od 78'
2.	11.10.1962	Warszawa	Maroko	1:1	Towarzyski	90'
3.	17.09.1967	Warszawa	Francja	1:4	El. Euro 1968	90'
4.	08.10.1967	Bruksela	Belgia	4:2	El. Euro 1968	90'
5.	29.10.1967	Kraków	Rumunia	0:0	Towarzyski	90'
6.	24.04.1968	Chorzów	Turcja	8:0	Towarzyski	90'
7.	01.05.1968	Warszawa	Holandia	0:0	Towarzyski	90'
8.	15.05.1968	Dublin	Irlandia	2:2	Towarzyski	90'
9.	09.06.1968	Oslo	Norwegia	6:1	Towarzyski	90'
10.	20.06.1968	Warszawa	Brazylia	3:6	Towarzyski	90'
11.	20.10.1968	Szczecin	NRD	1:1	Towarzyski	90'
12.	30.10.1968	Chorzów	Irlandia	1:0	Towarzyski	90'
13.	07.05.1969	Rotterdam	Holandia	0:1	El. Mundialu 1970	90'
14.	15.06.1969	Sofia	Bułgaria	1:4	El. Mundialu 1970	90'
15.	27.08.1969	Łódź	Norwegia	6:1	Towarzyski	90'
16.	07.09.1969	Chorzów	Holandia	2:1	El. Mundialu 1970	90'
17.	12.10.1969	Luksemburg	Luksemburg	5:1	El. Mundialu 1970	90'
18.	09.11.1969	Warszawa	Bułgaria	3:0	El. Mundialu 1970	90'
19.	06.05.1970	Poznań	Irlandia	2:1	Towarzyski	90'
20.	19.05.1970	Kopenhaga	Dania	2:0	Towarzyski	90'
21.	02.09.1970	Warszawa	Dania	5:0	Towarzyski	90'
22.	06.09.1970	Rostock	NRD	0:5	Towarzyski	90'
23.	16.04.1972	Stara Zagora	Bułgaria	1:3	El. Igrzysk olimpijskich 1972	90'
24.	07.05.1972	Warszawa	Bułgaria	3:0	El. Igrzysk olimpijskich 1972	90'
25.	10.05.1972	Poznań	Szwajcaria	0:0	Towarzyski	do 45'
26.	30.08.1972	Ratyzbona	Ghana	4:0	Igrzyska olimpijskie 1972	90'
27.	01.09.1972	Norymberga	NRD	2:1	Igrzyska olimpijskie 1972	90'
28.	03.09.1972	Ratyzbona	Dania	1:1	Igrzyska olimpijskie 1972	90'
29.	05.09.1972	Augsburg	ZSRR	2:1	Igrzyska olimpijskie 1972	90'
30.	08.09.1972	Norymberga	Maroko	5:0	Igrzyska olimpijskie 1972	90'
31.	10.09.1972	Monachium	Węgry	2:1	Igrzyska olimpijskie 1972	90'
32.	15.10.1972	Bydgoszcz	Czechosłowacja	3:0	Towarzyski	90'

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972)^[3]
• Złota Odznaka PZPN (1972)^[4]