Piloto de Fórmula 1 From Wikipedia, the free encyclopedia
Fernando Alonso Díaz (
pronunciación (axuda · info)), nado en Oviedo o 29 de xullo de 1981, é un piloto asturiano de automobilismo que actualmente compite para Aston Martin na Fórmula 1. Foi Campión do Mundo de Fórmula 1 nas tempadas 2005 e 2006 con Renault, interrompendo a serie de cinco títulos consecutivos acadada polo alemán Michael Schumacher e converténdose no gañador máis novo do título mundial, batendo a histórica marca do brasileiro Emerson Fittipaldi. É frecuentemente considerado como un dos mellores pilotos de Fórmula 1 na historia do deporte.[1][2][3][4][5][6][7][8] e tamén pilotou para McLaren, Ferrari e Minardi. Con Toyota, Alonso gañou as 24 Horas de Le Mans dúas veces, en 24 Horas de Le Mans de 2018 e 24 Horas de Le Mans de 2019, e o FIA World Endurance Championship no 2018–19. Tamén gañou as 24 Horas de Daytona con Wayne Taylor Racing en 2019. Disputou 22 tempadas de Fórmula Un.
Alonso naceu o 29 de xullo de 1981 nunha familia obreira en Oviedo, Asturias.[9][10] É fillo dun mecánico da fábrica de explosivos do pozo dunha mina e piloto de karts afeccionado José Luis Alonso,[10][11] e a súa muller,[11] a empregada duns grandes almacéns Ana Díaz.[9][12] Alonso ten unha irmá máis vella, Lorena, que é médica en exercicio.[12]
Alonso estudou no CEIP Santo Ángel de la Guarda de Oviedo de 1985 a 1995 a Educación Xeral Básica,[13] e asistiu ao Instituto Leopoldo Alas Clarín de San Lázaro ata que a súa carreira no automobilismo fixo que abandonase durante o seu Curso de Orientación Universitaria no ano 2000.[13] Concedéronlle un permiso para estudar fóra da escola[14] despois de desobedecer as ordes da súa nai e asistír poucas veces ás clases.[15] Conseguiu un bo rendemento académico pedindo apuntamentos aos seus compañeiros e non tivo problemas.[13][16]
O pai de Alonso quería unha afección para compartir cos seus fillos e construíu un kart para Lorena. Como ela non estaba interesada no karting, un Alonso de tres anos recibiu o kart.[9][11][17] Os pedais do kart modificáronse para poder conducilo,[10][14] e a federación local de carreiras concedeulle unha licenza obrigatoria de carreiras de karts aos cinco anos;[12] o seu pai rexeitou unha oferta para que o seu fillo fose porteiro do club de fútbol RC Celta de Vigo.[14][18] A familia carecía dos cartos necesarios para desenvolverlle en karts,[9] non puideron comprar pneumáticos de choiva e obrigaron a Alonso a adaptarse a unha pista mollada con pneumáticos slick.[19] Alonso ideou tres sectores de cronometraxe para ir á escola para mellorar a diario.[20] A súa nai cosíalle o mono de carreiras e axustábao a medida que medraba,[21] tamén se asegurou de que Alonso estivese ben academicamente.[9] O seu pai dirixiu o kart desde o principio e foi o seu contable, conselleiro, xerente e mecánico.[21][22]
Alonso casou con Raquel del Rosario, vocalista da banda de pop español El Sueño de Morfeo,[23] o 17 de novembro de 2006.[24] A parella anunciou a súa intención de divorciarse en decembro de 2011.[25] Vivían en Oxford, Inglaterra, ata que trasladaron a súa residencia a Suíza en 2006. Alonso era dono dunha casa en Mont-sur-Rolle, preto do Lago de Xenebra 2006-2010, pero en febreiro de 2010 trasladouse a unha casa en Lugano co fin de estar máis preto da base de Ferrari. É moi común que as estrelas da Fórmula Un se establezan en Suíza para reducir os seus impostos. No inverno de 2010-11, Alonso trasladouse a Oviedo co fin de estar máis preto dos amigos e a familia, o que lle custou unha cifra estimada de 50 millóns de £ en impostos.[26]
Alonso é seareiro dos equipos de fútbol Real Madrid e Real Oviedo[27] e, ademais do español, fala inglés, italiano e francés.[28]
Alonso ten unha tatuaxe dun antigo samurai nas súas costas. El revelou que a tatuaxe mostra a forza nos seus músculos, a intelixencia e a forza de vontade coa inspiración da Hagaware, a guía espiritual escrita por Yamamoto Tsunetomo no século XVIII.[29][30]
A modelo suíza de orixe rusa Xenia Tchoumitcheva foi a substituta de Raquel del Rosario no corazón do piloto español. E malia algunhas fotos xuntos nas redes, Alonso nunca quixo confirmar a relación con Miss Suíza 2006, que só durou uns meses.
Desde mediados de 2012, Alonso estivo saíndo coa modelo rusa Dasha Kapustina,[31] estiveron xuntos dous anos e medio e ela era unha habitual no paddock. Ela coñecía Oviedo, e el viaxara a Rusia para coñecer a súa familia. Pero cando a ruptura era só un rumor, o piloto e a presentadora asturiana –como el– Lara Álvarez foron fotagrafados xuntos. Estiveron xuntos un ano e catro meses. Ao parecer, o programa Supervivientes foi a culpa da ruptura, xa que o piloto quería que a presentadora non viaxase a Honduras e o acompañase polos circuítos. Algo que ela rexeitou. A ruptura chegou en marzo de 2016 e materializouse ao borrar cada unha das súas contas de Instagram as fotos nas que aparecían xuntos. Dous meses despois apareceu na vida de Alonso Linda Morselli, quen casualmente tamén rompera con Rossi en marzo.
Alonso está apaixonadamente interesado no Ciclismo en ruta. A principios de setembro de 2013, Alonso anunciou a súa intención de rescatar o insolvente equipo de ciclismo Euskaltel-Euskadi, chegando a un acordo para comprar a súa licenza UCI World tour coa intención de formar un equipo ciclista profesional español.[32] Pero o 23 de setembro, anunciouse a rotura das negociacións sobre o acordo. Alonso aínda ten plans de crear un equipo de ciclismo para a tempada 2015.[33]
Amigos de Alonso son os ciclistas profesionais Alberto Contador, Miguel Indurain e Samuel Sánchez. El mesmo practica o ciclismo co fin de manter a súa forma física para a Fórmula 1.[34]
Aos tres anos o seu pai, corredor de karting afeccionado, regaloulle un kart co que Fernando se encaprichou e comezou a familiarizarse co ruxido do motor. Con sete anos, Alonso gañou a súa primeira carreira de karts en Pola de Laviana.[12][35] Gañou o Campionato Infantil de Asturias e Galicia de 1988 e 1989, e pasou á categoría Cadete en 1990.[36][37]
Con dezaseis anos xa ostentaba a licenza obrigatoria oficial da Federación Española aínda que esta era falsificada.
A súa traxectoria era moi rápida e exitosa e ía de cidade en cidade, no coche do seu pai que era un Peugeot algo antigo, mentres que os outros competidores levaban Mercedes e BMW.
Todo isto facía que se fora rematando o diñeiro dos seus pais e isto fixo que estiveran a punto de desistir pero o propietario da pista de karts, José Luis Echevarria, faloulle de Alonso. Coñeceron ao importador de karts Genís Marcó que quedou impresionado con Alonso e converteuse no seu mentor.[36] Marcó achegou diñeiro persoal de patrocinio á familia de Alonso para sufragar problemas económicos e permitirlle entrar nas series europeas.[12][15][38] Falou co seis veces campión mundial de Karting Mike Wilson, quen ofreceu a Alonso unha sesión de proba nunha pista de Parma.[36] Marcó ensinoulle a Alonso a ser conservador e a manter o kart en bo estado.[39]
Así, en 1995, cun soldo de 100.000 pesetas ao mes e catorce anos chegou ao Campionato Mundial, onde subiu ao podio co terceiro posto por diante de Kimi Räikkönen.
En 1998, apareceu unha persoa moi importante na súa vida profesional: Adrián Campos, o expiloto de Minardi que se convertería no seu representante.
Campos en 1999 fichouno como substituto de Marc Gené na Fórmula Nissan.
Con dezasete anos e sen carné voaba polos circuítos a máis de 250 km/h; este sacouno nada máis cumprir os dezaoito anos, cun Renault Megane. Durante as prácticas de obtención do carné, o seu profesor advertiuno de que conducira máis rápido xa que ía moi amodo.
Alonso co seu primeiro título de monoprazas seguiu progresando e chegou á Fórmula 3000 no ano 2000, ano do seu debut, e data na que conseguiu a súa primeira vitoria.
Este éxito no seu debut fixo que se consagrase na Fórmula 1, comezando a ser probador de Minardi.
Trala experiencia con este equipo de Fórmula 1, Flavio Briatore, xefe do equipo de Renault, polo que fichara cinco anos, chamouno para exercer de probador en Renault durante o ano 2002, onde tivo resultados satisfactorios.
No ano 2003 foi piloto oficial deste equipo francés, que ten a súa sede oficial en Oxford, lugar onde reside Fernando Alonso por estas circunstancias. Precisamente este ano estreará o seu palmarés na Fórmula 1 coa súa primeira vitoria, no Gran Premio de Hungría. Será o máis novo gañador dun gran premio e o primeiro piloto de nacionalidade española que o consegue.
Tras un ano 2004 irregular, no cal pese a todo rematará cuarto na clasificación final, no 2005 acadará o título mundial, tras unha intensa loita co finlandés Kimi Räikkönen, da escudaría McLaren Mercedes, batendo de novo a marca de precocidade existente ata entón. En 2006 Alonso tivo unha bonita loita co alemán Michael Schumacher e o finlandés Kimi Räikkönen, gañando finalmente o Mundial.
No ano seguinte, McLaren Mercedes fichou a Alonso, despediu a Juan Pablo Montoya, e puxo en vez deste ó protexido de Ron Dennis, Lewis Hamilton, primeiro piloto de pel negra que gaña un Gran Premio.
Logo dunha gran polémica con prestixiosos diarios ingleses como The Observer, The Times, The Daily Mirror... en contra de Alonso, chégase ó Gran Premio do Brasil, co asturiano segundo clasificado a catro puntos de Hamilton. Finalmente no Gran Premio do Brasil, aconteceu unha milagre, onde Kimi Raikkonen saíu como principal beneficiado, como campión do mundo. Polo que a Alonso respecta, rematou terceiro e quedou empatado a puntos con Hamilton, no terceiro posto absoluto no Mundial. No ano 2008 fichou de novo por Renault, onde permaneceu dous anos. Desde a tempada 2010 ata 2014 foi piloto de Ferrari onde logrou os seus tres subcampionatos. Deixou Ferrari e en 2015 volveu a McLaren co seu motor Honda. Despois de dous anos fóra da categoría, en 2021 regresou co equipo Alpine, parte da familia Renault, coa que gañou os seus dous campionatos. Desde 2023 forma parte do equipo Aston Martin, substituíndo a Sebastian Vettel, converténdose no primeiro piloto en debutar no equipo cun podio.
Fernando Alonso iniciou a súa carreira no mundo do motor con tres anos, vendo ó seu ídolo da infancia Ayrton Senna, cando seu pai lle regalou un kart que el mesmo construíra. Ese ano ganou a súa primeira carreira e comezou a adestrar á saída do colexio xunto a seu pai, quen exerceu de representante e mecánico. Un ano máis tarde obtivo a licenza oficial da Real Federación Española de Automobilismo. En 1988, con 7 anos, obtivo o seu primeiro triunfo nunha competición oficial, o campionato infantil de Asturias, gañando as oito carreiras de que constaba a proba. Un ano máis tarde, en 1989, volveu proclamarse campión de karts de Asturias e Galicia.
Debido ós cambios de categoría a familia non se podía facer cargo dos gastos que carrexaban as carreiras. Cerca do abandono, o importador de karts Genís Marcó encargouse da financiamento: proporcionaba os karts, buscaba patrocinadores ou exercía el mesmo como tal, salvando a carreira deportiva de Fernando Alonso. En 1991, proclámase campión de Asturias e do País Vasco en categoría Cadetes, alcanzando o subcampionato de España aínda sen participar en todas as carreiras. Foi campión de España en 1993 e 1994 como júnior, o que lle permitiu competir no Campionato do Mundo ó ano seguinte, cunha bolsa da Real Federación Española de Automobilismo. En dito campionato quedou terceiro, por diante de Kimi Räikkönen entre outros[sen referencias].
En 1996 proclamouse campión de España, do Trofeo Estival de Italia, do Marlboro Grand Prix e do Campionato do Mundo Júnior[2] . Ó ano seguinte, vence nos campionatos de España, Italia e Europa na categoría Internacional A. En 1998 volveu gañar o campionato de España,o Trofeo París-Bercy, o campionato Industria de Italia e o Open Ford.
En 1999 entrou en escena o expiloto de Minardi Adrián Campos, que se convertería no seu preparador. Fíchao como substituto de Marc Gené na Fórmula Nissan, na que Alonso logra 9 poles, 8 voltas rápidas e 6 vitorias que lle outorgaron o campionato Euro Open Movistar.
Da Fórmula Nissan pasou á Fórmula 3000 no equipo Astromega, onde se xuntou con pilotos de gran categoría quedando solo por detrás de Bruno Xunqueira, gañador da edición, Nicolas Minassian e Mark Webber. Alonso conseguiu a pole e gañou na carreira de Bélxica e quedou segundo na de Hungría, quedando cuarto na clasificación xeral no ano do seu debut e único no que estivo.
Pasou á Fórmula 1 fichado por Renault pero cedido a Minardi como piloto oficial. Con Minardi debutou no Gran Premio de Australia de 2001, sendo o terceiro piloto máis xove en facelo. A súa mellor clasificación con Minardi foi un 10º posto no Gran Premio de Alemaña. No Gran Premio do Xapón chegou a adiantar ó Toyota de Olivier Panis e quedar por diante do Jordan-Honda de Heinz-Harald Frentzen.
En 1988, con 7 anos, obtivo o seu primeiro triunfo nunha competición oficial, no campionato infantil de Asturias, gañando as oito carreiras de que constaba a proba. Un ano máis tarde, en 1989, volveu proclamarse campión de karts de Asturias e Galicia.
Debido ós cambios de categoría, a familia non se podía facer cargo dos gastos que implicaban as carreiras. A punto de abandonar, o importador de karts Genís Marcó encargouse da financiamento: proporcionaba os karts, buscaba patrocinadores ou exercía el mesmo como tal, salvando a carreira deportiva de Fernando Alonso.
En 1991, proclámase campión de Asturias e do País Vasco en categoría cadetes, alcanzando o subcampionato de España aínda sen participar en todas as carreiras. Foi campión de España en 1993 e 1994 como júnior, o que lle permitiu competir no Campionato do Mundo ó ano seguinte, bolseiro da Real Federación Española de Automobilismo. En dito campionato quedou terceiro, por diante de Kimi Räikkönen entre outros.
En 1996 proclamouse campión de España, do Trofeo Estival de Italia, do Marlboro Grand Prix e do Campionato do Mundo Júnior. Ó ano seguinte, vence nos campionatos de España, Italia e Europa na categoría Internacional A. En 1998 volveu gañar o campionato de España, o Trofeo París-Bercy, o campionato Industria de Italia e o Open Ford.
Alonso converteuse en piloto de probas de Renault en 2002 (Renault comprou o equipo Benetton) e realizou 1.642 voltas de proba ese ano. En 2003 Briatore deixou a Button e deu a Alonso o segundo asento xunto a Jarno Trulli. Briatore foi criticado pola prensa británica pola decisión, pero o director técnico Mike Gascoyne declarou a F1 Racing que a decisión foi correcta, xa que o equipo quedara impresionado coa capacidade de traballo e o talento de Alonso durante a súa tempada como piloto de probas.
A súa primeira carreira con Renault saldouse cun sétimo posto en Australia. O 22 de marzo de 2003 converteuse no piloto máis novo en lograr unha pole position e un podio en Fórmula 1, con 21 anos, no Gran Premio de Malaisia, a pesar de que aquela fin de semana estivo con 39º de febre. No Gran Premio do Brasil de 2003 sufriu o accidente máis grave na súa estadía na Fórmula 1 ao chocar contra o muro na volta 55 tras golpear unha roda do coche de Mark Webber, que sufrira un accidente anteriormente e había esparexido os restos do seu monopraza pola pista.[40] Con todo, este contratempo non lle impediu conseguir un novo podio, pois a carreira deuse por finalizada co seu accidente, e as posicións finais foron establecidas nunha volta anterior ao accidente.
Na seguinte carreira, o Gran Premio de San Mariño, quedou en sexta posición. No Gran Premio de España ocupou o segundo chanzo do podio. Tras isto chegou a súa primeira retirada en Renault, durante o Gran Premio de Austria rompeu o motor cando marchaba nos puntos tras saír desde boxes. Logo deste fracaso logra unha quinta posición en Mónaco e dous cuartos postos consecutivos nas carreiras de Canadá (onde consegue tamén a súa primeira volta rápida) e Europa. Logo desta boa serie prodúcense dous abandonos consecutivos nos Grandes Premios de Francia e o Reino Unido. No Gran Premio de Alemaña queda de novo cuarto.
O 24 de agosto do mesmo ano, no Gran Premio de Hungría, logrou ser o piloto máis novo en gañar un Gran Premio, con 22 anos, aínda que posteriormente superaríalle en precocidad Sebastian Vettel ao vencer no Gran Premio de Italia de 2008. No Gran Premio de Italia consegue o seu último punto da tempada 2003, acabando oitavo tras saír último e sufrir un accidente na saída. No Gran Premio dos Estados Unidos sofre unha avaría no motor. Na última carreira da tempada, o Gran Premio do Xapón, tamén rompeu o motor cando ía segundo. Finalizou a tempada 2003 na sexta posición do Mundial de Pilotos. Xa entón Briatore, nunha entrevista, deixou entrever os plans de Renault de ir a máis e loitar polo título en [[Campionato Mundial de Fórmula 1 de |]]. Máis tarde veriamos que só houbo que esperar a tempada 2004.
Alonso quedou con Renault para a tempada 2004, logrando podios en Australia, Francia, Alemaña e Hungría. En Indianápolis sufriu un accidente a alta velocidade mentres ía no terceiro lugar debido a un pneumático desinflado a causa dunha picada. En Francia conseguiu a pole e terminou segundo, tras Michael Schumacher e preto da vitoria. Cara ao final do ano as actuacións do seu compañeiro de equipo Jarno Trulli foron a pior e a relación de Trulli co equipo deteriorouse ata o punto de que fichou por Toyota a partir de 2005, e foi substituído para as tres últimas carreiras da tempada polo ex campión do mundo Jacques Villeneuve. Alonso terminou cuarto na clasificación do campionato con 59 puntos.
_qualifying_at_USGP_2005.jpg)
Para a tempada 2005, uniuse a Renault o piloto italiano Giancarlo Fisichella. Na primeira carreira en Australia Alonso comezou preto do final debido á choiva na cualificación, pero se abriu paso ata a terceira posición. Gañou as dúas seguintes carreiras en Malaisia e Bahrain desde a pole position, e logrou unha terceira vitoria no Gran Premio de San Mariño logo dunha batalla de 13 voltas con Michael Schumacher.
A melloría de McLaren viu gañar s Räikkönen en España e Mónaco, mentres que Alonso terminou segundo e cuarto, respectivamente. Räikkönen estaba en camiño de gañar no Gran Premio de Europa en Nürburgring cando a suspensión dianteira dereita do seu coche rompeu (debido a un plano no pneumático causado por Räikkönen ao bloquear as rodas ao frear, mentres que pasaba Jacques Villeneuve) na última volta, dándolle a vitoria a Alonso.
Alonso non puido anotar nos grandes premios de Canadá e de Estados Unidos. No primeiro tivo que retirarse debido a un toque cun muro, e no segundo todos os pilotos que montaban Michelin retiráronse debido a preocupacións de seguridade sobre os seus pneumáticos. Alonso logrou a súa terceira pole e a quinta vitoria en Francia. Repite pole position unha semana despois no Reino Unido, onde terminou segundo detrás de Montoya. Kimi Raikkonen de McLaren liderou o gran premio alemán ata que fallou o hidráulico do seu coche e Alonso gañou a carreira.
Alonso clasificou sexto no GP de Hungría pero terminou 11º logo dunha colisión co Toyota de Ralf Schumacher. A medida que a tempada entrou na súa fase final Alonso terminou segundo en tres carreiras consecutivas, recollendo os puntos vitais do campionato. Raikkonen gañou en Turquía e Bélxica, pero foi cuarto en Monza logo dunha avaría do motor na cualificación, o que significaba que a ventaxe de Alonso reducirase a só nun punto.
Alonso selou o título ao quedar terceiro no Brasil. O español converteuse en campión á idade de 24 anos e 59 días, rompendo a marca de Emerson Fittipaldi de piloto máis novo en lograr o título. Tamén puxo fin ao dominio de cinco anos de Michael Schumacher.
Ao comentar o seu triunfo, dixo: "Só quero dedicar este campionato á miña familia e todos os meus amigos que me apoiaron a través da miña carreira, España non é un país cunha cultura da F1, e tivemos que loitar sos a cada paso do camiño, para que isto sucedera. Un enorme agradecemento tamén a todo o equipo, son os mellores na Fórmula Un, e fixémolo xuntos. Dirán que son campión do mundo, pero, todos somos campións e merécense isto". No número de maio de 2007 da revista F1 Racing, Alonso dixo que o Gran Premio do Brasil de 2005 foi a súa mellor carreira. Dixo: "Foi un soño feito realidade e un día moi emotivo. Nas últimas voltas saltaba, podía oír ruídos estraños no motor, desde todas partes! Pero todo estaba ben e podo recordar o meu alivio cando crucei a liña final".
Os grandes premios de Xapón e China viron a Alonso e Renault abandonar o estilo conservador evidente no Brasil cando aínda estaban perseguindo o título de pilotos. no Xapón partindo do posto 16 da grella, finalmente terminou terceiro detrás de Raikkonen e Fisichella. O Gran Premio da China viu a vitoria de Renault e Alonso para acadar o primeiro Campionato de Construtores para o equipo Renault F1.
En 2005, foi galardoado Premio Príncipe de Asturias do deporte.[41]
Alonso gañou a primeira carreira da tempada 2006 en Bahrain, superando a Michael Schumacher ao saír dos pits a falta de 18 voltas do final, logo de empezar cuarto. Clasificouse sétimo no GP de Malaisia debido a un erro na alimentación de combustible[42][43], pero terminou segundo detrás do seu compañeiro de equipo Giancarlo Fisichella. Gañou o GP de Australia logo de adiantar ao Honda do líder Jenson Button.
Despois dunha pobre clasificación en San Mariño, Alonso non puido pasar a Michael Schumacher. Schumacher venceu Alonso de novo no GP de Europa despois de que o español comezara na pole, pero Alonso devolveulle o golpe, converténdose no primeiro español en gañar o Gran Premio de España. Alonso logrou a pole position no Gran Premio de Mónaco logo de que Schumacher fora penalizado polos comisarios por "parar deliberadamente o seu coche no circuíto nos últimos minutos da cualificación", prexudicando aos seus rivais, Alonso perdeu a oportunidade de rexistrar a volta rápida de cualificación.[44] Alonso gañou a carreira.
Estendeu a súa serie gañadora a catro carreiras con vitorias en Reino Unido e Canadá. Ambas as vitorias chegaron desde a pole position, e a rolda británica foi a súa primeira vitoria pole. Tamén se converteu no primeiro piloto na historia en terminar primeiro ou segundo nas nove primeiras carreiras da tempada, un rexistro igualado por Sebastian Vettel en 2011. A loita con Schumacher comezou de novo en Indianápolis onde o alemán gañou e Alonso foi quinto. Schumacher gañou o Gran Premio de Francia de 2006, con Alonso segundo, e o Gran Premio de Alemaña de 2006 co español quinto.[45] O que reduciu a vantaxe de Alonso no campionato a 11 puntos.
Alonso foi sancionado por unha infracción na práctica no Gran Premio de Hungría de 2006. Que o deixou 15º na grella Schumacher comezou 11º logo de recibir unha sanción similar.[46] Alonso parecía encamiñarse a unha vitoria pouco probable, superou á maioría na pista, incluído Schumacher polo exterior da curva cinco, demostrando a súa destreza nas condicións de mollado, pero rematou fóra da carreira cando unha porca da roda caeuse do seu coche logo dunha parada en boxes. Schumacher logrou un punto logo de que Robert Kubica fora descualificado.[47]
Alonso terminou segundo en Turquía, Schumacher foi o terceiro clasificado, pero perdeu moito terreo logo dun polémico Gran Premio de Italia de 2006. El sufriu unha picada durante a cualificación e danou a carrocería na parte traseira do seu coche. Clasificouse quinto, pero foi castigado despois polos comisarios por obstaculizar ao Ferrari de Felipe Massa,[48] e comezou a carreira desde a décima posición. Na carreira remontou ata o terceiro posto pero un fallo de motor obrigoulle a retirarse. Schumacher gañou o Gran Premio e quedou a dous puntos de Alonso.
Na seguinte rolda en China, Alonso logrou a pole position durante unha sesión de cualificación sobre mollado, pero terminou segundo detrás de Schumacher na carreira. O resultado foi o empate entre Alonso e Schumacher a puntos no campionato de pilotos. NO Gran Premio do Xapón de 2006, os Ferrari de Schumacher e Massa clasificaron primeiro e segundo, máis de medio segundo máis rápido ca os Renault no quinto e sexto. Con todo, durante a carreira de Alonso subiu á segunda praza e levou a vitoria despois de que o motor de Schumacher fallase. Logrou unha vantaxe de dez puntos sobre Schumacher, que necesita só un punto na rolda final para reter o título. O segundo lugar no Gran Premio do Brasil de 2006 o 22 de outubro deu a Alonso o campionato. Con Schumacher terminando cuarto, a diferenza final foi de 13 puntos. Alonso converteuse así no bicampión máis novo na historia do deporte. Renault tamén asegurou o Campionato de Construtores cunha brecha de 5 puntos sobre Ferrari.
.JPG)
En 2008, Alonso disputou o campionato co equipo Renault, retornando ó equipo que defendeu nas campañas vitoriosas de 2005 e 2006 e tendo como compañeiro de equipo ó brasileiro Nelson Piquet. Ao longo da tempada 2008, conquistou tres pódios, obtendo dúas vitorias (Gran Premio de Singapur e Gran Premio do Xapón) e un segundo lugar no Gran Premio do Brasil.
A tempada 2009 foi totalmente decepcionante e só alcanzou un podio no Gran Premio de Singapur, 3º. Foi a súa peor tempada desde a do seu debut en Minardi.
.jpg)
Logo de moitas especulacións[49], o 30 de setembro de 2009, confirmábase que Alonso substituía a Kimi Räikkönen no equipo Ferrari. O seu contrato cobre tres tempadas (2010-2012), con opcións ata o final do 2014. Aínda que o seu contrato dise que se asinou xa en xullo de 2008, Alonso confirmou que asinouse no verán de 2009 para comezar con Ferrari no 2011, e que máis tarde foi cambiado a 2010, xa que Ferrari e Raikkonen, a quen substitúe Alonso, conviñeron en pór fin ao seu contrato cun ano de anticipación. Aínda que se informou de que o contrato de Alonso era de 25 millóns de euros por tempada, Ferrari emitiu un comunicado que provoca dúbidas sobre este dato, indicando que "os números de que se falan non teñen absolutamente nada que ver coa realidade.
Na primeira carreira en Bahrain, Alonso clasificouse terceiro por detrás do seu compañeiro de equipo Massa e de Sebastian Vettel. Na saída, Alonso adiantou a Massa para pasar á segunda praza, logo, o líder Vettel tivo un problema de motor e caeu ao cuarto posto e Alonso gañou a carreira, converténdose no quinto home en gañar no seu debut en Ferrari despois de Juan Manuel Fangio en 1956, Mario Andretti en 1971, Nigel Mansell en 1989, e Kimi Räikkönen en 2007. O seu compañeiro de equipo Massa ocupou o segundo lugar e o seu excompañeiro de equipo en McLaren Lewis Hamilton rematou terceiro.
En España, Alonso clasificouse cuarto e permaneceu alí ata as últimas voltas, cando os problemas de freos de Vettel e fallo dos pneumáticos de Hamilton eleváronlle a segunda posición. En Mónaco, Alonso estrelou o seu coche na práctica e non puido participar na cualificación. Empezou na última posición, pero remontou ata a sexta. Na última volta, Michael Schumacher pasoulle co coche de seguridade na pista, pero foi penalizado polo adiantamento, deixando de novo sexto a Alonso. En Canadá, Alonso comezou e terminou en terceiro lugar. En Valencia, Alonso comezou cuarto e terminou oitavo logo de quedar atrapado detrás do coche de seguridade que saíu logo da voltereta de Mark Webber sobre Heikki Kovalainen.
No Gran Premio do Reino Unido de 2010 en Silverstone, Alonso se aliñou terceiro na grella. Pero, un pobre comezo, un drive-through por un adiantamento ilegal a Kubica e unha picada tardía deixaron a Alonso no décimo cuarto lugar, a un minuto do vencedor Mark Webber. En Alemaña, Alonso perdeu a pole position por 0´002 segundos con Vettel. Na saída, a Vettel adiantárono Alonso e Massa. Alonso superou a Massa nun polémico adiantamento e cruzaron a meta nesa orde para dar un dobrete a Ferrari. En Hungría, Alonso clasificouse terceiro por detrás dos dous Red Bull, e terminou segundo tras Vettel. En Bélxica, Alonso foi décimo clasificado. Cando iniciouse a carreira, o Williams de Rubens Barrichello golpeouno por detrás. Alonso recuperou ata oitavo lugar antes de quedar fóra da carreira nas últimas voltas.
En Italia, Alonso conseguiu a pole por diante de Jenson Button, pero Button pasouno na primeira curva. Alonso pasou a Button durante as paradas en boxes e logrou a 24º vitoria da súa carreira, a terceira da tempada, e a primeira vitoria de Ferrari en Monza desde 2006. Alonso tamén fixo a volta rápida xunto coa pole e a vitoria. En Singapur, Alonso logrou a pole position sobre Vettel e os McLaren. Na saída, Alonso mantivo a súa vantaxe e aturou a presión de Vettel durante toda a carreira, cruzando a liña a menos de 0´3 segundos por diante dos Red Bull. Alonso marcou de novo a volta rápida da carreira nas últimas voltas. En Xapón, Alonso terminou terceiro, detrás de Vettel e Webber, e logo gañou en Corea logo de que Vettel retirouse por un fallo de motor. Tamén anotou a súa quinta volta rápida do ano, as suficientes para darlle o Trofeo DHL Volta rápida de 2010.
Na última carreira da tempada en Abu Dabi, Alonso comezou o evento cunha vantaxe de oito puntos, e cualificou terceiro. Ao comezo da carreira perdeu un lugar con Button e logo un erro estratéxico do seu equipo significou que Alonso pasara o resto da carreira atrapado detrás de Vitaly Petrov, perdendo o campionato do mundo en favor de Sebastian Vettel .[50]
Alonso comezou a tempada cun cuarto lugar en Australia, terminando medio minuto por detrás do gañador Sebastian Vettel. Acadou as posicións sexto e sétimo en Malaisia e China, sendo superado polo seu compañeiro de equipo Massa nas dúas carreiras. Conseguiu o seu primeiro podio da tempada co terceiro posto no Gran Premio de Turquía de 2011, logo de correr segundo durante moito tempo foi superado por Mark Webber na volta 51 de 58. Antes da súa carreira de casa en España, estendeu o seu contrato con Ferrari por outros catro anos, ata finais de 2016.[51] En España, Alonso clasificouse en terceiro lugar, e tomou o liderado da carreira na primeira curva. Pero, foi superado polos Red Bulls na primeira serie de paradas en boxes, e, finalmente, terminou quinto, cunha volta menos. En Mónaco, logo de clasificarse cuarto, Alonso corría con forza no terceiro lugar detrás de Vettel, que estaba cos pneumáticos moi desgastados e Button, e ascendeu ao segundo posto cando Button entrou en boxes ao non poder pasar Vettel. Un accidente múltiple deu lugar a unha situación da bandeira vermella, Vettel e Alonso aproveitaron para poñer pneumáticos novos para a reanudación, Alonso terminou a carreira en segunda posición.
Alonso viuse obrigado a retirarse en Canadá despois de bater con Button. Recuperouse para terminar segundo en Valencia. No Gran Premio do Reino Unido de 2011, prohibíronse os sistemas de difusores soprados temporalmente, o que se percibiu como unha vantaxe para Ferrari sobre os seus rivais. Alonso marchaba segundo detrás de Vettel, ata que un erro dos mecánicos de Red Bull nunha parada en boxes deu Alonso á cabeza, que mantivo ata o final da carreira para lograr a súa primeira vitoria da tempada. Alonso terminou segundo en Alemaña logo dunha batalla con Lewis Hamilton e Mark Webber. Logrou o seu cuarto podio consecutivo ao terminar terceiro en Hungría, antes de terminar cuarto en Bélxica, logo de ser superado por Webber e Button nas últimas voltas. Alonso tomou o liderado do Gran Premio de Italia de 2011 na primeira curva, pero máis tarde foi superado por Vettel e Button. Foi capaz de defender o terceiro posto con Hamilton ao final da carreira para lograr outro podio. Alonso terminou segundo detrás de Button en Xapón, e engadiu un terceiro lugar na India e o segundo en Abu Dabi. Alonso pechou a tempada co cuarto lugar no Brasil para terminar cuarto no campionato de pilotos, perdendo a terceira posición con Webber por un punto, logo de que Webber gañara a carreira.
Logo de asinar unha extensión de contrato durante a tempada 2011, Alonso quedou con Ferrari para a tempada 2012, Ferrari parecía estar loitando por manter o ritmo nas probas de pretempada. Na clasificación para Australia, Alonso cualificou 12º. Recuperouse na carreira para terminar quinto. Na seguinte carreira en Malaisia, a falta de ritmo dos Ferrari demostrouse de novo con Alonso noveno cualificado. Con todo, na carreira, que comezou baixo a choiva, Alonso subiu a través da pista para tomar a dianteira na volta 16. O Sauber de Sergio Pérez parecía coller a Alonso, malia unha lenta parada en boxes, parecía estar preto de pasar a Alonso, ata que se saíu, dando a Alonso unha inesperada primeira vitoria na tempada. Alonso terminou terceiro en Mónaco poñéndoo na dianteira do campionato de pilotos desta tempada por diante de Sebastian Vettel, o campión de 2011, e do seu compañeiro de equipo en Red Bull, Mark Webber, que gañou en Mónaco. Con todo, un quinto lugar no Gran Premio do Canadá de 2012 detrás do primeiro, Lewis Hamilton e do cuarto Sebastian Vettel púxoo detrás de Hamilton na clasificación do campionato.
Alonso recuperou o liderado do campionato no Gran Premio de Europa de 2012, partindo do 11º posto na grella progresou para gañar a carreira logo de que Vettel e Hamilton se retiraran. Na seguinte rolda en Silverstone, Alonso logrou a primeira pole de Ferrari desde 2010, superando ao piloto de Red Bull Mark Webber nunha sesión baixo a choiva. Terminou a carreira segundo, tres segundos por detrás de Webber. De novo comezou desde a pole position logo dunha sesión de cualificación sobre mollado no Gran Premio de Alemaña de 2012, e gañou a carreira para agrandar a súa vantaxe no campionato.[52] En Bélxica, viuse involucrado nun incidente na primeira curva con outros catro pilotos, e retirouse no acto. En Xapón Alonso foi golpeado por detrás na primeira curva e retirouse. Alonso volveu perder o campionato con Sebastian Vettel na última xornada, terminando 3 puntos por detrás na clasificación.
Alonso comezou a tempada clasificándose quinto en Australia, ao final da primeira volta era terceiro. Utilizou as paradas en boxes para atacar a Vettel. Alonso aferrouse a segundo ata o final da carreira. En Malaisia, Alonso clasificouse na segunda fila da grella no terceiro posto. Ao entrar na segunda curva golpeou a parte traseira de Vettel e danou o seu alerón dianteiro, o equipo díxolle que non entrara en boxes, coa esperanza de que a á non rompería, e que aguantaría ata que entrara en boxes para cambiar os pneumáticos no seu momento. Pero ao pasar pola recta principal no inicio da segunda volta, o seu alerón dianteiro rompeuse e quedou debaixo do seu coche forzando a súa retirada. Logo Alonso gañou a súa carreira de casa, o Gran Premio de España de 2013, remontando desde a quinta posición. Pero, o sétimo lugar en Mónaco deixouno 29 puntos por detrás de Vettel.
A medida que avanzou a tempada e Pirelli introduciu novos pneumáticos, Red Bull e Sebastian Vettel comezaron a dominar a clasificación e as carreiras, e Alonso tivo problemas para conseguir podios. Alonso foi de novo segundo detrás de Vettel no campionato mundial.
Unha nova regra para a tempada 2014 foi que os pilotos escolleran un número único de coche que utilizarían para o resto da súa carreira na Fórmula Un. Alonso tomou o número 14, o número que utilizou na súa carreira en karting e que considera que é un número da sorte.[53]
En novembro de 2014, tanto Alonso como a Scuderia Ferrari anunciaron que a tempada 2014 de Fórmula Un sería a última co equipo. En decembro de 2014 anunciouse que Alonso volvería a McLaren por primeira vez desde 2007 cun acordo por 2 anos cunha opción de prórroga. Logo de moitas especulacións, anunciouse que o campión do mundo de 2009 Jenson Button correría xunto a el en 2015. Batendo ao novato danés Kevin Magnussen.[54]
Tras un forte accidente nos tests invernais de Barcelona, o piloto español non puido disputar o primeiro GP da tempada, disputado en Australia, por recomendación médica.[55] O inicio de tempada foi moi complicado debido aos problemas de fiabilidade e de potencia do McLaren-Honda e do novísimo motor Honda.[56]
Alonso viviu unha das súas peores tempadas na F1, xa que abandonou en 5 das 7 primeiras carreiras por problemas mecánicos. Finalmente, Fernando obtivo un 10º posto no Gran Premio do Reino Unido asinando unha grande actuación en mollado e valéndose de varios acontecementos en carreira que provocaron que os seus rivais perdesen tempo. Esta posición supuxo o primeiro punto da tempada. Posteriormente, en Hungría, un dos seus circuítos favoritos, acabou 5º diante de ambos Mercedes nunha carreira tola, onde o seu compañeiro Jenson Button tamén puntuou, sendo esta a primeira vez que puntuaban os dous McLaren-Honda nun Gran Premio en toda a tempada. Alonso pese aos claros "déficits" de potencia do seu motor Honda nesa tempada demostrou ser un campión nas formas, mostrándose sempre humilde e optimista aínda que en certas ocasións fixo presión a Honda publicamente de xeito indirecto para que mellorase o seu motor.[Cómpre referencia] Con todo tanto Fernando como Jenson Button protagonizaron algunhas accións con certa ironía cara á situación do equipo, por exemplo subirse ao podio do Gran premio do Brasil despois de que finalizase a clasificación para eles ou poñerse a tomar o sol no circuíto despois de que o motor do seu McLaren fallase na sesión de cualificación.[Cómpre referencia]
No Gran Premio de Australia, Alonso estivo involucrado nun accidente con Esteban Gutiérrez na curva 3, Fernando tocou a roda traseira esquerda do Haas do mexicano, perdeu o control do coche e impactou contra o muro[57] a máis de 300 km/h e sufriu o peor accidente da súa carreira deportiva. Alonso colapsou un pulmón parcialmente e sufriu fracturas nas costelas, e foi substituídos por Stoffel Vandoorne para o Bahrain.[58] volveu no Gran Premio da China de 2016 pero só puido terminar 12º, un posto por diante do seu compañeiro Jenson Button. No Gran Premio de Rusia de 2016 Alonso anotou os seus primeiros puntos da tempada, acabando en sexto lugar, o segundo mellor desde que regresou a McLaren en 2015. Logrou outro gran resultado dúas carreiras máis tarde no Gran Premio de Mónaco de 2016, terminando quinto, aguantando o Mercedes de Nico Rosberg na última metade da carreira. Alonso non puntuou nas seguintes catro carreiras, retirouse do Gran Premio de Europa de 2016, e non puido terminar, pero clasificouse no posto 18 para no Gran premio de Austria de 2016. Logo das vacacións de verán no Gran Premio de Bélxica de 2016, Alonso e o seu ex compañeiro de equipo Lewis Hamilton, recolleron máis de 50 penalizacións na grella por cambiar máis pezas do motor que o permitido, e así ocuparon a parte posterior da grella. Con todo, Alonso e Hamilton loitaron na pista, beneficiándose da bandeira vermella producida polo accidente de Kevin Magnussen na parte superior de Eau Rouge, e terminaron 7° e 3° respectivamente. No Gran Premio de Malaisia de 2016, Alonso tivo unha penalización de 45 posicións na grella e comezou a carreira desde a parte posterior da grella, pero terminou na 7ª posición, do mesmo xeito que en Bélxica.
.jpg)
Alonso asociouse co belga Stoffel Vandoorne para a tempada 2017.[59] En abril, Alonso anunciou que planeaba perder o Gran Premio de Mónaco de 2017 para competir nas 500 Millas de Indianápolis.[60]
Na clasificación para o Gran Premio de España de 2017, chegou á Q3 por primeira vez en 2017 e quedou impresionado cun sétimo lugar na grella de inicio.[61][62] Tamén amañouse para lograr a volta rápida da carreira no Gran Premio de Hungría de 2017.[63]
En setembro de 2017, McLaren anunciou que cambiarían a unidades de potencia Renault para 2018,[64] polo tanto, o 19 de outubro de 2017, McLaren anunciou que Fernando Alonso volvera asinar para a tempada 2018 en diante.[65]
Alonso continuou como compañeiro de Stoffel Vandoorne na tempada 2018.[66] No Gran Premio de Australia de 2018, Alonso obtivo o mellor resultado do equipo desde o 2016 cun quinto posto.[67] Con todo, en Bahrein, Alonso alcanzou a Q3 e terminou sétimo e dobrado.[68] Alonso admitiu que o sétimo posto fora unha mera "coincidencia" debido a retirada dos coches máis rápidos e que McLaren tiña moito traballo por diante.[69] No Gran Premio de Acerbaixán de 2018 Alonso viuse atrapado nunha colisión con outros dous coches entre as curvas dúas e tres na primeira volta e sufriu picadas en ambos os pneumáticos da dereita. No momento en que alcanzou a curva 15, dúas curvas antes da longa recta de boxes, quedou nas pinas. Alonso arrastrou o coche aos boxes, pero no proceso sufriu un dano considerable. Ao entrar no pit lane, o coche non era manexable, e Alonso bateu co muro do lado dereito. Alonso volveu saír con pneumáticos e o aleron dianteiro novo. O coche resultou danado cun gran buraco no piso dianteiro, o que causou a perda de carga aerodinámica na parte dianteira e traseira. Alonso terminou sétimo dous lugares por diante do seu compañeiro de equipo Vandoorne, e o seu tempo medio de volta foi de 0,521 segundos máis rápido. Alonso describiría esta carreira como "unha das mellores carreiras da miña vida".[70] Na cualificación para o Gran Premio de España de 2018 Alonso cun McLaren MCL33 moi revisado alcanzou a Q3 por primeira vez en 2018, comezando a carreira en oitava posición na grella, logo terminou a carreira tamén en oitavo lugar.[71] O 14 de agosto de 2018, anunciou súa retirada da Fórmula 1 ao final da tempada.[Cómpre referencia].[72][73] Na semana previa á súa última carreira (o Gran Premio de Abu zabi de 2018) McLaren anunciou que levarian unha librea especial para celebrar a súa carreira, esta sería a primeira vez que McLaren corría cunha librea especial desde o Gran Premio de Portugal de 1986.[74] Despois da carreira na volta de arrefriamento, Lewis Hamilton e Sebastian Vettel homenaxearon a Alonso flanqueándoo, cada un por un lado, nunha formación ata o comezo da reta de meta onde os tres executan roscos.[75]
O 27 de febreiro foi anunciado como embaixador de carreiras de McLaren. Neste papel, Alonso manterase estreitamente ligado ás actividades de McLaren Racing, axudando e asesorando aos pilotos e enxeñeiros do equipo. Tamén conducirá en probas seleccionadas para apoiar o desenvolvemento do MCL34 e MCL35 para o 2020.[76]
Alonso pilotou para Alpine F1 Team nas tempadas 2021 e 2022,[77] xunto a Esteban Ocon, despois de que Renault cambiara o nome do equipo a Alpine a partir de 2021. Como preparación para o seu regreso á Fórmula Un, Alonso realizou catro días de probas pilotando o Renault R.S.18 e a proba de piloto novo posterior á tempada 2020 no Renault R.S.20 para Renault.[78][79][80][81]
O 11 de febreiro de 2021, Alonso foi atropelado por un coche cando andaba en bicicleta preto de Lugano. Foi hospitalizado cunha fractura de mandíbula e algúns dentes rotos, aínda que sen feridas graves.[82]
Na súa primeira carreira con Alpine no Gran Premio de Bahrain de 2021, Alonso viuse obrigado a retirarse despois de que os restos de plástico entraran no seu conduto de freos.[83] No Gran Premio da Emilia-Romaña de 2021 rematou 11º despois de clasificarse 15º,,[84] co seu compañeiro de equipo Ocon rematando por diante na décima posición, pero ambos subiron unha posición despois de que Kimi Räikkönen fose penalizado, dándolle a Alonso os seus primeiros puntos da tempada.[85]
En Hungría, Alonso liderou temporalmente a carreira antes de facer unha parada en boxes e caer cuarto, por diante de Lewis Hamilton. O seu compañeiro de equipo Ocon atribuíu o mérito da súa primeira vitoria nunha carreira á defensa de Alonso contra Hamilton.[86] En agosto de 2021, Alonso invocou unha opción para ampliar o seu contrato para a tempada 2022.[87] Alonso anotou puntos en varias carreiras despois do parón estival, terminando sexto nos Países Baixos,[88] oitavo no Italia,[89] sexto en Rusia, despois de ter corrido terceiro en Rusia antes de verse obrigado a entrar en boxes en condicións de choiva,[90] e terceiro en Qatar.[91]
Alonso uniuse a Aston Martin nun contrato de varios anos en 2023 xunto a Lance Stroll.[93] Uniuse ao equipo porque quería unha prórroga de contrato de varios anos, e Alpine só estaba disposto para darlle un ano máis na F1.[94]
.jpg)
o seu debut con Aston Martin no Gran Premio de Bahrain de 2023, Alonso, beneficiándose da maquinaria moi mellorada do Aston Martin AMR23, recuperouse dun contacto na primeira volta co seu compañeiro de equipo Lance Stroll sen ningún dano e pasou a terminar na terceira posición, asegurándose un podio e o primeiro de Aston desde o podio de Sebastian Vettel no Gran Premio de Acerbaixán de 2021 (o alemán terminaría segundo no Gran Premio de Hungría de 2021 pero sería descualificado por falta de mostra de combustible).[95] A pesar de ter que cumprir unha sanción porque o seu coche estaba fóra de posición na saída na grella, volveu a rematar terceiro na seguinte carreira no Gran Premio de Arabia Saudita de 2023, isto marcou o seu podio número 100, converténdoo no sexto piloto que conseguiu 100 podios na súa carreira. Despois da carreira, recibiu outra penalización de dez segundos debido a que cumpriu incorrectamente o primeiro na súa parada en boxes, deixándoo cuarto por detrás de George Russell[96] con todo, o recurso do equipo foi aceptado e o a segunda penalización reverteuse, mantendo o seu podio.[97]
Alonso terminou terceiro unha vez máis tras un caótico Gran Premio de Australia no terceiro e último reinicio da sesión viu o seu coche entrar en contacto co Ferrari de Carlos Sainz Vázquez de Castro, o que provocou que este último piloto recibise unha penalización de cinco segundos, debido a isto, Sainz quedaría no último lugar dos coches de finalistas. O coche de Alonso non resultou danado.[98] Alonso estivo de acordo coas críticas de Sainz á penalización, afirmando que foi "demasiado dura".[99] Os Aston Martin sufriron problemas de DRS durante a clasificación do Gran Premio de Azerbaixán, e clasificouse oitavo na nova clasificación ao "sprint"[100] e sexto para a sesión principal de cualificación[101] terminaría sexto na carreira de sprint,[102] e cuarto na carreira principal.[103] Foi neste momento que o coche caeu en rendemento, sen conseguir podios de forma consistente, aínda que logrou dous podios en Zandvoort,[104] onde rexistrou a súa primeira volta rápida desde o Gran Premio de Hungría de 2017,[105] e São Paulo, nesta última superando a Sergio Pérez Mendoza en 0,053 segundos.[106] Despois dun sétimo lugar no Gran Premio de Abu Zabi, Alonso rematou a tempada cuarto na clasificación, anotando 206 puntos contra os 74 do seu compañeiro Stroll.
No Gran Premio do Brasil de 2003, Alonso chocou a gran velocidade con restos do coche de Mark Webber ó intentar entrar rapidamente en boxes aproveitando o safety car, ignorando as bandeiras amarelas. Tras o choque, ondeouse a bandeira vermella e a carreira foi suspendida. O ovetense recibiu a terceira posición o final da carreira, deixando baleiro o terceiro chanzo do podio, xa que debeu ser evacuado o hospital. No Gran Premio de Europa de 2003, David Coulthard e Martin Whitmarsh acusárono de facer un brake test (frear bruscamente cando se está diante doutro piloto, facendo que o de detrás deba frear e evadir ó de diante) ó piloto escocés, pero non foi penalizado. Os comisarios do Gran Premio emitiron o seguinte comunicado: "Seguindo as recomendacions do director da proba, o incidente que involucrou os coches número 8 (Alonso) e 5 (Coulthard) foi investigado. Tanto os pilotos como os representantes dos seus equipos, foron chamados para que fixeran os seus descargos. Logo de escoitalos, ver os vídeos e a telemetría dos coches, foi comprobado que non houbo responsabilidade no incidente". No Gran Premio de Hungría de 2006, fixo un brake test a Robert Doornbos durante os entrenamientos, e foi sancionado coa adición do segundo a cada un dos tempos da clasificación[107]. Os comisarios calificaron as súas manobras de "innecesarias, inaceptables e peligrosas". No Gran Premio de Italia de 2006, foi sancionado por "bloquear intencionadamente o coche de Felipe Massa na súa volta rápida. O asturiano, que consideraba que non entorpecera en ningún momento o brasileiro, declarou que "xa non consideraba máis a Fórmula 1 un deporte".
| Tempada | Series | Equipo | Carreiras | Poles | Gañadas | V/rápidas | Podios | Puntos | Posición |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1999 | Euro Open by Nissan | Campos Motorsport | 15 | 6 | 6 | 5 | 8 | 164 | 1º |
| 2000 | International Formula 3000 | Team Astromega | 9 | 1 | 1 | 2 | 2 | 17 | 4º |
| 2001 | Fórmula 1 | European Minardi F1 Team | 17 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 23º |
| 2002 | Fórmula 1 | Mild Seven Renault F1 Team | Piloto de probas | ||||||
| 2003 | Fórmula 1 | Mild Seven Renault F1 Team | 16 | 1 | 2 | 1 | 4 | 55 | 6º |
| 2004 | Fórmula 1 | Mild Seven Renault F1 Team | 18 | 0 | 1 | 0 | 4 | 59 | 4º |
| 2005 | Fórmula 1 | Mild Seven Renault F1 Team | 19 | 7 | 6 | 2 | 15 | 133 | 1º |
| 2006 | Fórmula 1 | Mild Seven Renault F1 Team | 18 | 7 | 6 | 5 | 14 | 134 | 1º |
| 2007 | Fórmula 1 | Vodafone McLaren Mercedes | 17 | 4 | 2 | 3 | 12 | 109 | 3º |
| 2008 | Fórmula 1 | ING Renault F1 Team | 18 | 2 | 0 | 0 | 3 | 61 | 5º |
| 2009 | Fórmula 1 | ING Renault F1 Team | 17 | 0 | 1 | 2 | 1 | 26 | 9º |
| 2010 | Fórmula 1 | Scuderia Ferrari Marlboro | 19 | 5 | 2 | 5 | 10 | 252 | 2º |
| 2011 | Fórmula 1 | Scuderia Ferrari | 19 | 1 | 0 | 1 | 10 | 257 | 4º |
| 2012 | Fórmula 1 | Scuderia Ferrari | 20 | 3 | 2 | 0 | 13 | 278 | 2º |
| 2013 | Fórmula 1 | Scuderia Ferrari | 19 | 2 | 0 | 2 | 9 | 242 | 2º |
| 2014 | Fórmula 1 | Scuderia Ferrari | 19 | 0 | 0 | 0 | 2 | 161 | 6º |
| 2015 | Fórmula 1 | McLaren Honda | 18 | 0 | 0 | 0 | 0 | 11 | 17º |
| 2016 | Fórmula 1 | McLaren Honda | 20 | 0 | 0 | 1 | 0 | 54 | 10º |
| 2017 | Fórmula 1 | McLaren Honda | 19 | 0 | 0 | 1 | 0 | 18 | 15º |
| IndyCar Series | McLaren-Honda-Andretti | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 47 | 29º | |
| 2018 | Fórmula 1 | McLaren F1 Team | 21 | 0 | 0 | 0 | 0 | 50 | 11º |
| 24 Horas de Le Mans | Toyota Gazoo Racing | 1 | 1 | 1 | 0 | 1 | N/A | 1º | |
| WeatherTech SportsCar Championship | United Autosports | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 18 | 58º | |
| 2018–19 | Campionato Mundial de Resistencia da FIA | Toyota Gazoo Racing | 8 | 5 | 4 | 0 | 7 | 198 | 1º |
| 2019 | WeatherTech SportsCar Championship | Konica Minolta Cadillac | 1 | 1 | 0 | 0 | 1 | 35 | 27º |
| 24 Horas de Le Mans | Toyota Gazoo Racing | 1 | 1 | 0 | 0 | 1 | N/A | 1º | |
| IndyCar Series | McLaren Racing | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | NC | |
| 2020 | Rally Dakar | Toyota Gazoo Racing | 1 | 0 | N/A | 0 | N/A | 13º | |
| IndyCar Series | Arrow McLaren SP | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 18 | 31º | |
| 2021 | Fórmula 1 | Alpine F1 Team | 22 | 0 | 0 | 0 | 1 | 81 | 10º |
| 2022 | Fórmula 1 | Alpine F1 Team | 22 | 0 | 0 | 0 | 0 | 81 | 9º |
| 2023 | Fórmula 1 | Aston Martin Aramco-Mercedes | 22 | 0 | 0 | 1 | 8 | 206 | 4º |
| 2024 | Fórmula 1 | Aston Martin Aramco-Mercedes | 18 | 0 | 0 | 2 | 0 | 62* | 9º* |
(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
| Tempada | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | Pos | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2001 | European Minardi F1 Team | Minardi PS01 | European (Cosworth) 3.0 V10 | AUS 12 |
MAL 13 |
BRA Ret |
SMR Ret |
ESP 13 |
AUT Ret |
MON Ret |
CAN Ret |
EUR 14 |
FRA 17† |
GBR 16 |
ALE 10 |
HUN Ret |
BEL Ret |
ITA 13 |
USA Ret |
XPN 11 |
23º | 0 | |||||||
| 2003 | Mild Seven Renault F1 Team | Renault R23 | Renault RS23 3.0 V10 | AUS 7 |
MAL 3 |
BRA 3 |
SMR 6 |
ESP 2 |
AUT Ret |
MON 5 |
CAN 4 |
EUR 4 |
FRA Ret |
GBR Ret |
ALE 4 |
HUN 1 |
ITA 8 |
USA Ret |
XPN Ret |
6º | 55 | ||||||||
| 2004 | Mild Seven Renault F1 Team | Renault R24 | Renault RS24 3.0 V10 | AUS 3 |
MAL 7 |
BHR 6 |
SMR 4 |
ESP 4 |
MON Ret |
EUR 5 |
CAN Ret |
USA Ret |
FRA 2 |
GBR 10 |
ALE 3 |
HUN 3 |
BEL Ret |
ITA Ret |
CHN 4 |
XPN 5 |
BRA 4 |
4º | 59 | ||||||
| 2005 | Mild Seven Renault F1 Team | Renault R25 | Renault RS25 3.0 V10 | AUS 3 |
MAL 1 |
BHR 1 |
SMR 1 |
ESP 2 |
MON 4 |
EUR 1 |
CAN Ret |
USA NTS |
FRA 1 |
GBR 2 |
ALE 1 |
HUN 11 |
TUR 2 |
ITA 2 |
BEL 2 |
BRA 3 |
XPN 3 |
CHN 1 |
1º | 133 | |||||
| 2006 | Mild Seven Renault F1 Team | Renault R26 | Renault RS26 2.4 V8 | BHR 1 |
MAL 2 |
AUS 1 |
SMR 2 |
EUR 2 |
ESP 1 |
MON 1 |
GBR 1 |
CAN 1 |
USA 5 |
FRA 2 |
ALE 5 |
HUN Ret |
TUR 2 |
ITA Ret |
CHN 2 |
XPN 1 |
BRA 2 |
1º | 134 | ||||||
| 2007 | Vodafone McLaren Mercedes | McLaren MP4-22 | Mercedes FO 108T 2.4 V8 | AUS 2 |
MAL 1 |
BHR 5 |
ESP 3 |
MON 1 |
CAN 7 |
USA 2 |
FRA 7 |
GBR 2 |
EUR 1 |
HUN 4 |
TUR 3 |
ITA 1 |
BEL 3 |
XPN Ret |
CHN 2 |
BRA 3 |
3º | 109 | |||||||
| 2008 | ING Renault F1 Team | Renault R28 | Renault RS27 2.4 V8 | AUS 4 |
MAL 8 |
BHR 10 |
ESP Ret |
TUR 6 |
MON 10 |
CAN Ret |
FRA 8 |
GBR 6 |
ALE 11 |
HUN 4 |
EUR Ret |
BEL 4 |
ITA 4 |
SIN 1 |
XPN 1 |
CHN 4 |
BRA 2 |
5º | 61 | ||||||
| 2009 | ING Renault F1 Team | Renault R29 | Renault RS27 2.4 V8 | AUS 5 |
MAL 11 |
CHN 9 |
BHR 8 |
ESP 5 |
MON 7 |
TUR 10 |
GBR 14 |
ALE 7 |
HUN Ret |
EUR 6 |
BEL Ret |
ITA 5 |
9º | 26 | |||||||||||
| Renault F1 Team | SIN 3 |
XPN 10 |
BRA Ret |
ABU 14 |
|||||||||||||||||||||||||
| 2010 | Scuderia Ferrari Marlboro | Ferrari F10 | Ferrari 056 2.4 V8 | BHR 1 |
AUS 4 |
MAL 13† |
CHN 4 |
ESP 2 |
MON 6 |
TUR 8 |
CAN 3 |
EUR 8 |
GBR 14 |
ALE 1 |
HUN 2 |
BEL Ret |
ITA 1 |
SIN 1 |
XPN 3 |
COR 1 |
BRA 3 |
ABU 7 |
2º | 252 | |||||
| 2011 | Scuderia Ferrari Marlboro | Ferrari 150° Italia | Ferrari 056 2.4 V8 | AUS 4 |
MAL 6 |
CHN 7 |
TUR 3 |
ESP 5 |
MON 2 |
CAN Ret |
EUR 2 |
4º | 257 | ||||||||||||||||
| Scuderia Ferrari | GBR 1 |
ALE 2 |
HUN 3 |
BEL 4 |
ITA 3 |
SIN 4 |
XPN 2 |
COR 5 |
IND 3 |
ABU 2 |
BRA 4 |
||||||||||||||||||
| 2012 | Scuderia Ferrari | Ferrari F-2012 | Ferrari 056 2.4 V8 | AUS 5 |
MAL 1 |
CHN 9 |
BAH 7 |
ESP 2 |
MON 3 |
CAN 5 |
EUR 1 |
RU 2 |
ALE 1 |
HUN 5 |
BEL Ret |
ITA 3 |
SIN 3 |
XPN Ret |
COR 3 |
IND 2 |
ABU 2 |
USA 3 |
BRA 2 |
2º | 278 | ||||
| 2013 | Scuderia Ferrari | Ferrari F138 | Ferrari 056 2.4 V8 | AUS 2 |
MAL Ret |
CHN 1 |
BAH 8 |
ESP 1 |
MON 7 |
CAN 2 |
RU 3 |
ALE 4 |
HUN 5 |
BEL 2 |
ITA 2 |
SIN 2 |
COR 6 |
XPN 4 |
IND 11 |
ABU 5 |
USA 5 |
BRA 3 |
2º | 242 | |||||
| 2014 | Scuderia Ferrari | Ferrari F14 T | Ferrari 059/3 1.6 V6 t | AUS 4 |
MAL 4 |
BAH 9 |
CHN 3 |
ESP 6 |
MON 4 |
CAN 6 |
AUT 5 |
RU 6 |
ALE 5 |
HUN 2 |
BEL 7 |
ITA Ret |
SIN 4 |
XPN Ret |
RUS 6 |
USA 6 |
BRA 6 |
ABU 9 |
6º | 161 | |||||
| 2015 | McLaren Honda | McLaren MP4-30 | Honda RA615H 1.6 V6 t | AUS NTS |
MAL Ret |
CHN 12 |
BHR 11 |
ESP Ret |
MON Ret |
CAN Ret |
AUT Ret |
RU 10 |
HUN 5 |
BEL 13 |
ITA 18† |
SIN Ret |
XPN 11 |
RUS 11 |
USA 11 |
MEX Ret |
BRA 15 |
ABU 17 |
15º | 11 | |||||
| 2016 | McLaren Honda | McLaren MP4-31 | Honda RA616H 1.6 V6 t | AUS Ret |
BHR | CHN 12 |
RUS 6 |
ESP Ret |
MON 5 |
CAN 11 |
EUR Ret |
AUT 18† |
GBR 13 |
HUN 7 |
ALE 12 |
BEL 7 |
ITA 14 |
SIN 7 |
MAL 7 |
XPN 16 |
USA 5 |
MEX 13 |
BRA 10 |
ABU 10 |
10º | 54 | |||
| 2017 | McLaren Honda | McLaren MCL-32 | Honda RA617H 1.6 V6 t | AUS Ret |
CHN Ret |
BHR 14† |
RUS NTS |
ESP 12 |
MON |
CAN 16† |
ACE 9 |
AUT Ret |
GBR Ret |
HUN 6 |
BEL Ret |
ITA 17† |
SIN Ret |
MAL 11 |
XPN 11 |
USA Ret |
MEX 9 |
BRA 8 |
ABU 9 |
15º | 18 | ||||
| 2018 | McLaren F1 Team | McLaren MCL33 | Renault R.E.18 1.6 V6 t | AUS 5 |
BHR 7 |
CHN 7 |
ACE 7 |
ESP 8 |
MON Ret |
CAN Ret |
FRA 16† |
AUT 8 |
GBR 8 |
ALE 16† |
HUN 8 |
BEL Ret |
ITA Ret |
SIN 7 |
RUS 14 |
XPN 14 |
USA Ret |
MEX Ret |
BRA 17 |
ABU 11 |
11º | 50 | |||
| 2021 | Alpine F1 Team | Alpine A521 | Renault E-Tech 20B 1.6 V6 t | BHR Ret |
EMI 10 |
POR 8 |
ESP 17 |
MON 13 |
ACE 6 |
FRA 8 |
EST 9 |
AUT 10 |
GBR 7 |
HUN 4 |
BEL 11 |
NED 6 |
ITA 8 |
RUS 6 |
TUR 16 |
USA Ret |
MEX 9 |
BRA 9 |
QAT 3 |
SAU 13 |
ABU 8 |
10º | 81 | ||
| 2022 | BWT Alpine F1 Team | Alpine A522 | Renault E-Tech 22 1.6 V6 t | BHR 9 |
SAU Ret |
AUS 17 |
EMI Ret |
MIA 11 |
ESP 9 |
MON 7 |
ACE 7 |
CAN 9 |
GBR 5 |
AUT 10 |
FRA 6 |
HUN 8 |
BEL 5 |
NED 6 |
ITA Ret |
SIN Ret |
XAP 7 |
USA 7 |
MEX 19† |
BRA 5 |
ABU Ret |
10º* | 29* | ||
| 2023 | Aston Martin Aramco Cognizant F1 Team | Aston Martin AMR23 | Mercedes F1 M14 E Performance 1.6 V6 t | BHR 3 |
SAU 3 |
AUS 3 |
ACE 46 |
MIA 3 |
EMI C |
MON 2 |
ESP 7 |
CAN 2 |
AUT 55 |
GBR 7 |
HUN 9 |
BEL 5 |
NED 2 |
ITA 9 |
SIN 15 |
XAP 8 |
QAT 68 |
USA Ret |
MEX Ret |
BRA 3 |
LVG 9 |
ABU 7 |
4º | 206 | |
| 2024 | Aston Martin Aramco F1 Team | Aston Martin AMR24 | Mercedes F1 M14 E Performance 1.6 V6 t | BHR 9 |
SAU 5 |
AUS 8 |
XAP 6 |
CHN 7 |
MIA 9 |
EMI 19 |
MON 11 |
CAN 6 |
ESP 12 |
AUT 18 |
GBR 8 |
HUN 11 |
BEL 8 |
NED 10 |
ITA 11 |
ACE 6 |
SIN 8 |
USA |
MEX |
BRA |
LVG |
QAT |
ABU |
9º* | 62* |
| Predecesor: Michael Schumacher |
Campión da Fórmula 1 2005-2006 |
Sucesor: Kimi Räikkönen |
| anor | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | Pos. | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2017 | McLaren-Honda-Andretti | Dallara DW12 | Honda | STP | LBH | ALA | PHX | IMS | INDY 24 |
DET | DET | TXS | ROA | IOW | TOR | MDO | POC | GTW | WGL | SNM | 29º | 47 |
* Tempada en disputa.
| Ano | Equipo | Co-pilotos | Coche | Clase | Voltas | Pos. | Clase pos. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2018 |  United Autosports |
 Philip Hanson Lando Norris |
Ligier JS P217-Gibson | P | 718 | 38º | 13º |
| 2019 | Konica Minolta Cadillac |
 Kamui Kobayashi Jordan Taylor Renger van der Zande |
Cadillac DPi-V.R | DPi | 593 | 1º | 1º |
| Ano | Equipo | Clase | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | Pos. | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2018–19 | Toyota Gazoo Racing | LMP1 | Toyota TS050 Hybrid | Toyota 2.4 L Turbo V6 (Híbrido) | SPA 1 |
LMS 1 |
SIL DSC |
FUJ 2 |
SHA 2 |
SEB 1 |
SPA 1 |
LMS 1 |
1º* | 198 |
* Tempada en disputa.
| Ano | Equipo | Co-Pilotos | Coche | Clase | Voltas | Pos. | Clase Pos. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2018 | Toyota Gazoo Racing |
 Sébastien Buemi Kazuki Nakajima |
Toyota TS050 Hybrid | LMP1 | 388 | 1º | 1º |
| 2019 | Toyota Gazoo Racing |
Sébastien Buemi Kazuki Nakajima |
Toyota TS050 Hybrid | LMP1 | 388 | 1º | 1º |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
