محفل روحانی ملی بهائیان ایران
From Wikipedia, the free encyclopedia
جامعهٔ بهائی طبقه روحانیون و مجتهدان دینی ندارد و امور جامعهٔ خود را از طریق نظامی از مؤسسات انتخابی که بر پایهٔ تصمیمگیری جمعی و مشورت عمل میکند، اداره میکند.[1] این موسسات به تدریج و در طی چند مرحله شکل گرفتند و در جوامع بهائی همهگیر شدند. اصول این نظام در آثار بهاءالله، مؤسس آئین بهائی، آمدهاست. عبدالبهاء و شوقی ربانی جزئیات اصول این نظام را تشریح کردند و به مرحلهٔ اجرا درآوردند.[1]
شخصیتهای اصلی | |
نوشتهها | |
کتابشناسی بهاءالله - آثار و گفتار عبدالبهاء | |
آموزهها | |
مؤسسات | |
بیتالعدل اعظم | |
تاریخچه | |
بهائیان ایرانی | |
شخصیتهای برجسته | |
نخستین پیروان بهاءالله | |
بیشتر | |
نشانهها |
اولین بار بر اساس رهنمودهای عبدالبهاء، محافل شُوری در آذربایجان تشکیل شدند که به تدریج به دیگر استانها هم گسترش یافتند. در سال ۱۲۷۶ شمسی، یعنی شش سال بعد، هیئت شور تهران شکل گرفت و در ۱۲۸۲ شمسی رسماً با چهار ایادی و پنج نفر دیگر که خود این ایادیان انتخاب کرده بودند کار خود را آغاز کرد. این اوّلین محفل روحانی محلی بود که در تهران تأسیس شد و هر هفته جلساتی برگزار میشد تا به امورات جامعه رسیدگی کند.[2] بر اساس الگوی شکل گرفته در تهران، محافل محلی دیگری هم به تدریج در دیگر نقاط ایران تشکیل شدند، و در سال ۱۲۹۹ شمسی، پیروان آیین بهائی به تدریج اصول انتخابات بهائی در تشکیل این محافل و نقش قانونی و اجرایی و حقّ هدایت امور جامعه را توسط این محافل به رسمیت شناختند.[2]
بهائیان ایران اولین محفل روحانی ملی خود را در ماه اردیبهشت سال ۱۳۱۳ در تهران انتخاب کردند.[2]
پس از انقلاب، بسیاری از بهائیانی که در نهادهای اداری بهائی در سطوح محلی و ملی خدمت میکردند، زندانی، اعدام یا ناپدید شدند.[3] اعضای سه محفل روحانی ملی یکی پس از دیگری دستگیر، اعدام و یا ناپدید شدند.[4] همچنین در اواسط سال ۱۳۶۲، بیش از ۵۰۰ تن از بهاییان که اکثر آنها از اعضای سابق محفل روحانی در سطح محلی بودند یا با این اعضا در ارتباط بودند بدون هیچ اتهامی دستگیر شدند.[5] پس از این وقایع یاران ایران مسئولیت اداره امور جامعه بهائی را بر عهده گرفت. این جمع نیز پس از دستگیری و زندانی شدن اعضا منحل شد.[6]