سید علیمحمد باب
بنیانگذار و پیامبر دین بابیت / From Wikipedia, the free encyclopedia
سیّد علیمحمد شیرازی (۲۷ مهر ۱۱۹۸ هـ. ش – ۲۷ تیر ۱۲۲۹ هـ. ش) که با لقب باب نیز شناخته میشود، به اعتقاد بهائیان قائم اسلام، پیامبر جدید و بنیانگذار دین بابی بود. با اتمام هزاره اول پس از درگذشت حسن عسکری، امام یازدهم شیعیان در سال ۲۶۰ هـ ق،[1] او جنبش بابی را در ایران بنیان گذاشت و پیروانی از قشرها و اصناف جامعه از مناطق مختلف ایران را به خود جذب کرد.[2][3] باب دعاوی خود را به تدریج ظاهر ساخت.[4] در سال ۱۲۶۰ هجری قمری ادعا کرد که باب است و ۴ سال بعد ادعا کرد که خود مهدی است.[5] دو سال بعد، حکومت قاجار سید علیمحمد باب را در سن ۳۱ سالگی پس از آنکه خود را «مظهر الهی» نامید و کتاب بیان را در بنیاد نهادن دینی جدید نوشت، به فرمان امیرکبیر اعدام شد .[6][7]
باب سید علیمحمد شیرازی | |
---|---|
زادهٔ | ۲۷ مهر ۱۱۹۸،
۱ محرم ۱۲۳۵ ۲۰ اکتبر ۱۸۱۹ شیراز، ایران |
درگذشت | ۱۷ تیر ۱۲۲۹، ۲۸ شعبان ۱۲۶۶ ۸ ژوئیهٔ ۱۸۵۰ (۳۰ سال) تبریز، ایران |
علت مرگ | تیرباران |
آرامگاه | امامزاده معصوم تهران یا حیفا در اسرائیل |
محل زندگی | شیراز - بوشهر - اصفهان - کربلا - ماکو - قلعه چهریق - تبریز |
ملیت | ایرانی |
دیگر نامها | حضرت هوشیدر - حضرت نقطه - نقطه اولی - شمس حقیقت - حضرت اعلی - هوشیدر بامی |
شهروندی | ایرانی |
استاد | سید کاظم رشتی |
پیشه | تاجر |
سالهای فعالیت | ۱۸۴۴ تا ۱۸۵۰ میلادی |
شناختهشده برای | پیشوایی مذهبی - شارع آیین بیانی |
آثار | قیوم الاسماء - کتاب بیان فارسی - بیان عربی - دلائل سبعه و… |
شهر زادگاه | شیراز |
دوره | محمد شاه - ناصرالدین شاه |
جنبش | بابی |
مخالف(ها) | روحانیون مسلمان - قوای دولتی |
اتهام(های) جزایی | ارتداد |
مجازات(های) جزایی | حبس و اعدام |
همسر(ها) | خدیجه بیگم |
فرزندان | احمد |
والدین | محمدرضا - فاطمه بیگم |
خویشاوندان | سید علی (خال اعظم) |
باب خود را پیامبری جدید و بشارت دهندهٔ دینی که قرار است پس از او توسط «من یُظهِرهالله» (آنکه خداوند او را ظاهر خواهد ساخت)، ظاهر شود خواند و بارها در آثار خود به ظهور او اشاره کرد.[8][9] به اعتقاد بهاییان باب مبشر آئین بهائی بوده و «مَن یُظهِرُهالله» همان بهاءالله پیامبر این آئین است.[10] اکثر بابیان بعد از اعدام باب به آئین بهائی گرویدند.[11] از القاب باب میتوان به «نقطه اولی» و «مبشر امرالله» و «سید ذکر» اشاره کرد.[12]
باب همچنین در آثارش بر بهبود وضعیت زنان،[13] حذف روحانیت، جستجوی مستقل حقایق معنوی،[14] سیر تکاملی و تداوم ظهور ادیان،[15][16] مدرن سازی آموزش و پرورش،[17] و اهمیت اخلاق تأکید میکرد.[18]