تعلیم و تربیت در آئین بهائی
From Wikipedia, the free encyclopedia
تعلیم و تربیت در آئین بهائی به عنوان یکی از عوامل اصلی پیشرفت معنوی و مادی فرد و اجتماع در نظر گرفته میشود[1][2] که هدف از آن توانمندسازی فرد برای خدمت به جامعه است.[3] آثار بهائی بر وظیفه پدر و مادر در تربیت فرزندان به خصوص فرزندان دختر، لزوم تربیت معنوی و اخلاقی فرد، آشناییِ با آموزههای دینی به نحوی که منجر به بنیادگرایی و تعصب مذهبی نشود، تعلیم و آموزش انسانی از جمله کسب علم و یادگیری فن و حرفه، اهمیّت یادگیریِ هنرها از جمله هنر نمایش و موسیقی، آموزش اطفال بر اساس نیازهای فردی کودک، متعارفسازی معیارهای آموزشی و پرورشی، شروع آموزشِ رسمیِ دختران و پسران از همان ابتدای کودکی، تأکید بر تربیت بدنی و ورزش، آموختنِ زبانهای جدید و کسب مهارتهای مفید جهت خدمت به نوع انسان، یادگیری گروهی از طریق مشورت، یادگیری تعاملی از طریق بازی، پرهیز از تنبیه بدنی، شخصیتسازی بهعنوان مهمترین هدف از تحصیل در مدارس، خدمت به نوع بشر و تأکید بر اصل جهان-شمول یادگیری به عنوان عاملِ برقراری صلح در عالم تأکید میکند.[4][5]
از جمله فعالیتهای بهائیان در زمینه تعلیم و تربیت میتوان به تأسیس گسترده مدارس نوین،[2] تأسیس دانشگاه علمی آزاد در ایران[6] و فعالیتهای جامعهسازی بهائیان در سراسر دنیا اشاره کرد.[7]