سفرهای عبدالبهاء به غرب
مجموعه اسفار عبدالبهاء در سن ۶۷ سالگی از مبدأ فلسطین به مقصد غرب / From Wikipedia, the free encyclopedia
سفرهای عبدالبهاء به غرب مجموعهای از سفرها بود که عبدالبهاء در سن ۶۷ سالگی از فلسطین به غرب پیش گرفت. این سفرها مدّت سه سال از ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۳ به طول انجامید. عبدالبهاء، پسر بهاءالله بنیانگذار آئین بهائی، از ۸ سالگی به همراه او در زندان و تبعید به سر میبرد. او از طرف بهاءالله به عنوان جانشین و مرکز آئین بهائی تعیین شده بود و پس از درگذشت بهاءالله در ۲۹ می ۱۸۹۲ مسئولیت جامعه به عهده او قرار گرفت. شانزده سال بعد، در نتیجهٔ انقلاب ترکان جوان در سال ۱۹۰۸، وی بهطور ناگهانی در سن ۶۴ سالگی از زندان آزاد شد.[1] در زمان آزادی وی، عمده جوامع بهایی در ایران قرار داشت[2] همچنین جوامع بهائی بزرگ دیگری نیز در باکو در آذربایجان[3] عشق آباد در ترکمنستان[4] و تاشکند در ازبکستان وجود داشت.[5]
آئین بهائی در دههٔ ۱۸۹۰ به غرب راه یافت ولی در ابتدا عدهٔ بهائیان در غرب فقط محدود به چندین هزار نفر بود.[2] عبدالبهاء برای انتشار تعالیم بهائی در غرب راهی سفرهایی به اروپا و آمریکای شمالی شد. اولین سفر وی خارج از فلسطین و ایران، در سال ۱۹۱۰ به مصر بود. او حدود یک سال در مصر اقامت کرد و بعد از آن در ۱۹۱۱ سفری پنجماهه به فرانسه و انگلیس داشت. عبدالبهاء پس از بازگشت به مصر، راهی سفری به آمریکای شمالی شد که نزدیک به ۸ ماه به طول انجامید. در طول این سفر از شهرهای بسیاری در سراسر ایالات متحده، از مناطق عمده شهری در ساحل شرقی این کشور، تا شهرهای ایالتهای غرب میانه و کالیفرنیا در سواحل غرب آمریکا بازدید به عمل آورد. وی همچنین به مونترال در کانادا سفر نمود. بعد از سفر به آمریکای شمالی، برای شش ماه عازم چندین کشور اروپایی از جمله فرانسه، انگلیس و آلمان شد و سپس شش ماه در مصر اقامت داشت و در نهایت به حیفا بازگشت.[1]
بر اثر سفرهای عبدالبهاء به غرب، جامعهٔ کوچک بهائیان غربی فرصت تقویت و تحکیم یافت و چشمانداز وسیع تری از این آئین به دستآورد. آئین بهائی همچنان توجه رهبران دینی، اجتماعی و آکادمیک و همچنین مطبوعات را به خود جلب کرد. روزنامههای آن زمان سفرهای عبدالبهاء را به نحو چشمگیری گزارش دادند.[6] عبدالبهاء در طول سفرش، سخنرانیهای بسیاری در خانههای بهائیان، هتلها، مکانهای مذهبی و سایر اماکن عمومی از جمله کنفرانس بینالمللی حکمیت در دریاچهٔ موهانک، انجمن ادبی و تاریخی بتل، انجمن ملی پیشرفت رنگین پوستان، در دانشگاههای هوارد و استنفورد و در انجمنهای تئوسوفی انجام داد. سخنرانیهای عبدالبهاء در غرب بخش مهمی از آثار بهائی را تشکیل میدهد.[1] در دهههای پس از سفرهای عبدالبهاء، جامعهٔ بهائی آمریکا رشد قابل ملاحظهای کرد[7] و سپس در سراسر آمریکای جنوبی و استرالیا و اقیانوسیه و خاور دور منتشر شد.[8]