kanon

Podobna pisownia: kaanon • Kanon • kanón • kaňon • kánon

kanon (język polski)

kanon (1.3) Biblii

kanon (1.4)

Kanon (1.6) rzymski

kanon (1.8)

wymowa:

IPA: [ˈkãnɔ̃n], AS: [kãnõn], zjawiska fonetyczne: nazal.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kanon	kanony
dopełniacz	kanonu	kanonów
celownik	kanonowi	kanonom
biernik	kanon	kanony
narzędnik	kanonem	kanonami
miejscownik	kanonie	kanonach
wołacz	kanonie	kanony

(1.1) kult. ogólnie przyjęta zasada czy wzorzec (postępowania, estetyki, itp.)^[1]; zob. też kanon w Wikipedii

(1.2) kult. bibliot. lista norm, zasad, tekstów o podstawowym znaczeniu^[1]

(1.3) bibl. zamknięty zbiór ksiąg uznany w Kościele za natchnione^[1]; zob. też Kanon Biblii w Wikipedii

(1.4) muz. forma muzyczna z powtarzającym się tematem^[1]; zob. też Kanon (muzyka) w Wikipedii

(1.5) praw. pojedynczy przepis w kodeksie^[1]

(1.6) kośc. modlitwa eucharystyczna, część mszy świętej^[1]; zob. też Kanon rzymski w Wikipedii

(1.7) daw. druk. stopień pisma^[1]; zob. też Stopień pisma w Wikipedii

(1.8) daw. wojsk. nazwa armaty

odmiana:

(1.1-8)

 

przykłady:

(1.1) Najstarszy i najdłużej obowiązujący był kanon sztuki starożytnego Egiptu.^[2]

(1.2) Tej powieści nie ma już w kanonie lektur szkolnych.

(1.3) W czasach Chrystusa nadal nie było całkowitej pewności co do kanonu i kanoniczności pewnych ksiąg.^[3]

(1.4) Bardzo lubię słuchać kanonów z Taizé.

(1.5) Zgodnie z kanonem 893, wypada, aby świadkiem był ktoś z chrzestnych bierzmowanego.

(1.6) Przez ponad tysiąc lat kanon był celebrowany szeptem.

(1.7) Kanon ma długość 36 punktów typograficznych.

(1.8) Wypalili do nich z kanonu, ale nic nie wskórali, mury ani drgnęły.

składnia:

(1.1-3) kanon + D.

kolokacje:

(1.1) kanon sztuki / estetyki / moralności / kultury / medycyny

(1.2) kanon lektur szkolnych / Kanon Krajoznawczy Polski • Kanon Turyński • Kanon na koniec wieku

(1.3) kanon Biblii / Pisma Świętego / biblijny / hebrajski / żydowski / palestyński / aleksandryjski / samarytański / chrześcijański / katolicki / protestancki • Kanon Muratoriego

(1.6) Kanon rzymski

synonimy:

(1.1) normatywa

(1.2) zestaw, zestawienie, lista

(1.3) zbiór

(1.5) przepis, paragraf

(1.6) modlitwa eucharystyczna

(1.7) stopień pisma

(1.8) armata, działo

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.6) msza, eucharystia

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kanonista m, kanonik m, kanoniczność ż, kanonizowanie n, kanonizacja ż

czas. kanonizować dk.

przym. kanoniczny, kanonizacyjne

przysł. kanonicznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1-6) łac. canon < gr. κανών → reguła, wzorzec

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) canon; (1.2) canon; (1.3) canon; (1.4) canon; (1.5) canon; (1.6) canon; (1.8) cannon
• baskijski: (1.1) kanon; (1.2) kanon; (1.3) kanon; (1.4) kanon; (1.6) kanon
• włoski: (1.1) canone m; (1.2) canone m; (1.3) canone m; (1.4) canone m; (1.5) canone m; (1.6) canone m; (1.8) cannone m

źródła:

1. sjp.pwn.pl
2. pl.wikipedia.org
3. Wilfried J. Harrington, Kanon Starego Testamentu

kanon (język baskijski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) kult. kanon^[1]

(1.2) kult. bibliot. kanon^[1]

(1.3) bibl. kanon^[1]

(1.4) muz. kanon^[1]

(1.5) kośc. kanon^[1]

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

1. Hasło „kanon” w: Euskaltzaindia: Hiztegi Batua, 2016. (zobacz wersję .PDF)

kanon (esperanto (morfem))

wymowa:

znaczenia:

morfem

(1.1) kanon

(1.2) armata

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pochodne:

rzecz. kanono, kanonisto, bombokanono, neĝokanono, strekkanono

czas. kanoni, enkanonigi

przym. kanona, duakanona

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

Morfem oficjalnie zatwierdzony w roku 1909 (Unua Oficiala Aldono al Universala Vortaro).

źródła:

kanon (język szwedzki)

kanon (1.1)

wymowa:

[kan'o:n] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) wojsk. armata, działo^[1]

(1.2) kanon^[1]

odmiana:

(1.1) en kanon, kanonen, kanoner, kanonerna

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) kanonkula

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: pojęcia związane z bronią w języku szwedzkim

źródła:

1. Jacek Kubitsky, Słownik szwedzko-polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Natur och Kultur, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12412-1, s. 234.