Remove ads
Die Engelse nasionale rugbyspan (Engels: England national rugby union team) is die nasionale rugbyspan wat Engeland tydens internasionale wedstryde (toetswedstryde) verteenwoordig. Rugby word in Engeland deur die Rugbyvoetbalunie (Rugby Football Union, RFU) geadministreer. Engeland neem jaarliks aan die Sesnasies-toernooi deel, saam met Frankryk, Ierland, Italië, Skotland en Wallis. Engeland het die kampioenskap reeds 29 keer gewen, insluitende 13 Grand Slams, en nog tien ander kere die titel gedeel. Engeland ding as deel van die Sesnasies-toernooi met Skotland om die Calcuttabeker mee, die oudste rugbytrofee.
| Engeland | ||||
 | ||||
| Unie | Rugbyvoetbalunie (RFU) | |||
| Bynaam(e) | Die Rose | |||
| Embleem | Die rooi roos van die Huis van Lancaster | |||
| Stadion | Twickenham, Londen | |||
| Kapasiteit | 82 000 | |||
| Afrigter(s) |  Steve Borthwick (sedert 2022) | |||
| Kaptein(s) | Jamie George | |||
       Spankleure
|
    Alt. kleure
| |||
Statistiek | ||||
|---|---|---|---|---|
| Meeste toetse | Ben Youngs (127)[1] | |||
| Meeste toetspunte | Owen Farrell (1 237)[2] | |||
| Meeste drieë | Rory Underwood (49)[3] | |||
| Eerste internasionale wedstryd | ||||
(ook die wêreld se eerste) Skotland 1–0 Engeland (Edinburg, Skotland; 27 Maart 1871) | ||||
| Grootste oorwinning | ||||
Engeland 134–0 Roemenië  (Londen, Engeland; 17 November 2001) | ||||
| Grootste nederlaag | ||||
 Australië 76–0 Engeland (Brisbane, Australië; 6 Junie 1998) | ||||
| Wêreldbeker | ||||
| Verskynings | 10/10 (Eerste in 1987) | |||
| Beste uitslag | Kampioen in 2003 | |||
| Unie webwerf | ||||
| www.englandrugby.com | ||||
Engeland se belangrikste internasionale verskyning is tydens die vierjaarlikse rugbywêreldbekertoernooi wat sedert 1987 beslis word. Engeland is genooi om aan die eerste Rugbywêreldbekertoernooi in 1987 deel te neem en het daarna in die eindstryd van die tweede Rugbywêreldbeker in 1991 gespeel waar hulle teen Australië verloor het. Ná die span se 2003-Sesnasies Grand Slam het Engeland die Rugbywêreldbeker 2003 gewen deur Australië met 20–17 in ekstra tyd te klop, tot dusver die eerste span van die Noordelike Halfrond wat dit kon vermag. Daarbenewens is dit ná sokker in 1966 die tweede wêreldbekertrofee in een van Engeland se gewildste sportsoorte wat die onderskeidelike nasionale span ingepalm het; in 2019 sou nog die krieketwêreldbekertitel volg. Hulle het in die eindstryd tydens die Rugbywêreldbeker 2007 as verdedigende kampioen gespeel, maar met 6–15 teen Suid-Afrika verloor; albei spanne het tydens die Rugbywêreldbeker 2019 weer in die eindstryd ontmoet, en Engeland is dié keer deur die Springbokke met 12–32 geklop.
Engeland het sy eerste toetswedstryd in 1871 gespeel, toe hulle op Raeburn Place in Edinburg deur Skotland verslaan is. Aansluitend het Engeland die Tuisuniekampioenskap (Engels: Home Nations Championship, nou die Sesnasies) wat in 1883 ’n aanvang geneem het, gedomineer. Ná die skeuring in rugbyvoetbal in 1895 (veral in Noord-Engeland), wat ook die nasionale span geraak het, het Engeland tot in 1910 nie weer die kampioenskap gewen nie. Engeland het in 1905 vir die eerste keer teen die Nieu-Seelandse All Blacks gespeel, in 1906 teen die Suid-Afrikaanse Springbokke en in 1909 teen die Australiese Wallabies. Engeland is ook een van die lande wat deel uitmaak van die Britse en Ierse Leeus – spelers wat vir Engeland mag speel mag dus ook gekies word vir die Leeus.
Engelse spelers dra tradisioneel wit broeke, vlootblou kouse en wit truie met ’n geborduurde rooi roos – wat aan die Huis van Lancaster ontleen is – daarop. Die span se tuisstadion is Twickenham waar hulle vir die eerste keer in 1910 gespeel het. In 2003 is Engeland deur Wêreldrugby as die “span van die jaar” aangewys. 16 voormalige Engelse rugbyspelers is in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem. Engeland is tans (Maart 2024) vyfde op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys.[4]
Remove ads
- Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Engelse Rugbyvoetbalunie.
Die beheerliggaam vir rugby in Engeland is die Rugbyvoetbalunie (Rugby Football Union, RFU). Die RFU is op 26 Januarie 1871 gestig.[5] Dit is die oudste rugbybeheerliggaam ter wêreld en het in 1890 by die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR; nou Wêreldrugby) aangesluit.[6] In 1999 het England met die aansluiting van die Fédération Internationale de Rugby Amateur (FIRA; nou Rugby Europa) by die IRVR ook ’n lid van dié kontinentale beheerliggaam geword.[7] Die belangrikste Engelse rugbytoernooi is die Engelse Premierskap, waaraan twaalf klubs deelneem.[8] Bo die nasionale kampioenskap word jaarliks saam met klubs uit Frankryk, Ierland, Italië, Skotland en Wallis die Europese Rugbykampioenskapbeker en die Europese Rugby-uitdaagbeker uitgespeel.
Naas die amptelike nasionale span roep die RFU ook ander keurspanne byeen. Die England Saxons is die tweede nasionale span van Engeland.[9] Net soos ander rugbylande beskik Engeland oor ’n o/20-nasionale span wat aan die o/20-Sesnasies-toernooi en die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem.[10][11] Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin aansluitend hul opleiding. Engeland beskik oor ’n nasionale span vir studente, die Schoolboys, wat as ’n voorbereiding op die Engelse nasionale rugbyspan dien.[12]
Dit word as ’n groot prestasie beskou om saam met die Britse en Ierse Leeus na die Suidelike Halfrond te toer, waar hulle sowat al om die vier jaar teen die Nieu-Seelandse All Blacks, die Suid-Afrikaanse Springbokke of die Australiese Wallabies speel.[13]
Remove ads
Gedurende die 19de eeu
Rugby is glo deur William Webb Ellis uitgevind, toe hy in 1823 in die Engelse dorp Rugby tydens ’n sokkerwedstryd vir die eerste keer die bal met die hand opgetel en weggehardloop het om ’n punt aan te teken. Leerlinge van die Rugby-skool het die nuwe sport in die eerste helfte van die 19de eeu na universiteite, na Londen, en na die graafskappe saamgeneem en oor die hele land versprei. In 1848 het verteenwoordigers van ses openbare skole op ’n algemene stel reëls besluit.[14] Op 26 Januarie 1871 is die beheerliggaam Rugbyvoetbalunie (RFU) gestig. Die eerste wedstryd van ’n Engelse keurspan is twee maande later op Maandag, 27 Maart 1871, teen Skotland gespeel. Dit was nie net Engeland se eerste wedstryd teen ’n ander land nie, maar ook die eerste internasionale rugbywedstryd en die eerste internasionale wedstryd tussen albei lande in enige sportsoort.[15] Skotland het die kragmeting gewen met twee drieë en ’n verdoeling van een van die drieë; ’n 4–1 oorwinning voor ’n skare van 4 000 by Raeburn Place, Edinburg.[16][17][18] Die terugwedstryd, en Engeland se eerste tuiswedstryd, is op die Londense Oval gehou en deur Engeland met 8–3 gewen.[19][20] Die vroeë wedstryde het nie oor ’n gestruktureerde puntestelsel beskik nie; dit sou eers ná 1890 ingestel word nadat ’n geskikte formaat vir die puntestelsel ontwerp is.[18] Tot in 1875 is – soos in sokker – internasionale rugbywedstryde beslis deur die aangetekende aantal doele (beide doelskoppe en skepdoele), maar vanaf 1876 het die aantal drieë ’n wedstryd beslis as die spanne gelykop was.[21]
Ná ’n aantal wedstryde teen Skotland het Engeland in 1875 op die Londense Oval vir die eerste keer teen Ierland gespeel en hulle met 7–0 verslaan.[17] Dié wedstryd was Ierland se eerste toets.[22][23] Vir albei spanne het 20 spelers uitgedraf,[24] soos dit in die vroeë jare van rugby gebruiklik was; die aantal spelers wat tydens een wedstryd vir een span mag uitdraf is eers in 1877 van 20 tot 15 verminder. In 1879 het Engeland en Skotland vir die eerste keer die in Indië geskenkte Calcuttabeker uitgespeel wat deur Engeland gewen is.[25] Hul eerste wedstryd teen Wallis (die laaste van die vier Tuisnasies) is op 19 Februarie 1881 op Richardson’s Field in Blackheath gespeel.[26][27] Engeland het sy grootste oorwinning tot op daardie stadium behaal toe hulle Wallis met 30–0 (volgens die huidige puntestelsel sou dit ’n 82–0-oorwinning gewees het) verslaan en in die proses 13 drieë gedruk het.[27] Die opvolgwedstryd die volgende jaar by St Helens in Swansea was ’n nouer oorwinning; met Engeland wat 10–0 gewen het.[28] Ná ’n aantal sporadiese wedstryde tussen die vier Tuisnasies het die beheerliggame in 1883 die eerste Tuisnasies-toernooi gereël wat deur Engeland gewen is.[29][30]
Die eerste Tuisnasies-toernooie is deur konflikte met ander beheerliggame oorskadu. In 1884 het die Engelse RFU met die Skotse Rugbyvoetbalunie (SRU) oor die reëlinterpretasie geskil. Die RFU was van mening dat Engeland as “stigtingsland” van die rugbyspel die alleenlike reg geniet het om omstrede punte in die stel reëls te interpreteer. Die Skotte het hiermee nie saamgestem nie en die volgende jaar geweier om teen Engeland te speel. Op 5 Desember 1887 het verteenwoordigers van die SRU, Ierse Rugbyvoetbalunie (IRFU) en die Walliese Rugbyunie (WRU) in Manchester vergader en die Internasionale Rugbyraad (IRR) gestig. Die RFU is vir toetreding genooi, maar hulle het die IRR se eis oor die alleenlike opstel van die reëls verwerp. Vervolgens het die ander beheerliggame Engeland geboikot, waardeur die Tuisnasies-toernooie in 1888 en 1889 sonder Engeland uitgespeel is. In 1890 het hulle net met voorbehoude deelgeneem en in April dieselfde jaar het die RFU wél by die IRR aangesluit, nadat ’n Arbitrasieraad – bestaande uit John Macdonald (Lord Justice Clerk) en Francis Marindin (president van die Sokkervereniging) – met die Iere, Skotte en Walliesers saamgestem het.[31] Tydens die boikot het Engeland in 1889 sy eerste wedstryd teen ’n nie-tuisuniespan gespeel: die New Zealand Natives, ’n Māori-span wat deur Australië en Europa getoer het. Engeland het die wedstryd op Rectory Field in Blackheath met 7–0 gewen.[32][33] In 1890 het Engeland die Tuisnasies-titel met Skotland gedeel.[34]
Op 29 Augustus 1895 het 21 klubs die RFU verlaat en in Huddersfield ’n nuwe beheerliggaam gestig, die Noordelike Rugbyvoetbalunie (sedert 1922 Rugbyvoetballeague). Dié afstigting, wat as begin van die spel rugby league beskou word, is gedoen aangesien veral Noord-Engelse klubs hulle uit die werkersklas afkomstige spelers tydens beserings finansieel wou vergoed. Die RFU, wat deur Suid-Engelse spelers uit die Hoër- en boonste middelklas gedomineer is, het hierdie stap as die begin van ’n professionele sport beskou en tevergeefs vir die handhawing van ’n streng amateurstatus gepleit. Sedertdien domineer rugby league veral die Noord-Engelse grafskappe Lancashire en Yorkshire. Tot die rugbyspel se professionalisering ’n honderd jaar later is spelers nie toegelaat om van sportkode te verander nie. As gevolg van die splitsing het die nasionale span ’n lang tydperk sonder noemenswaardige sukses beleef, aangesien baie van die beste spelers ’n professionele loopbaan verkies het. Vanaf 1892 tot 1910 het Engeland geen Tuisnasies-toernooi gewen nie.[35]
Tydperk voor die Tweede Wêreldoorlog
Op 2 Desember 1905 het Engeland die eerste keer teen die Nieu-Seelandse All Blacks gespeel. Die All Blacks het vyf drieë gedruk, wat op daardie stadium drie punte getel het (vandaar die Afrikaanse term “drie”) en met 15–0 gewen.[36] Tydens hul eerste Europatoer het die All Blacks 34 van hul 35 wedstryde gewen en sodoende hul oorheersing van die rugbyspel tot vandag toe begin. Op 22 Maart 1906 het Engeland in die Paryse Parc des Princes hul eerste wedstryd teen Frankryk gewen.[37] Op 8 Desember dieselfde jaar het die Engelse vir die eerste keer teen die Suid-Afrikaanse Springbokke gespeel en ’n 3-elk aangeteken. Voor die wedstryd het hulle net onwillig die keuring van die Jamaikaanse speler James Peters teruggetrek, nadat die Suid-Afrikaners onwrikbaar geweier het om teen ’n swart speler te speel.[38]
Engelse keurspanne het twee keer aan rugbytoernooie tydens Olimpiese Somerspele deelgeneem, alhoewel dit nie die nasionale span was nie. Tydens die Olimpiese Somerspele 1900 in Parys het die span Moseley RFC uit Birmingham die bronsmedalje gewen. Die silwermedalje tydens die Olimpiese Somerspele 1908 in Londen is deur ’n span uit die graafskap Cornwall gewen. Die eerste wedstryd van die Engelse teen die Australiese Wallabies het op 9 Januarie 1909 met ’n 3–9-nederlaag geëindig.[39]
In 1910 is Twickenham as die RFU se nuwe tuiste geopen wat ’n “goue era” in Engelse rugby ingelui het. Engeland se eerste internasionale wedstryd op Twickenham het aan hulle ’n oorwinning oor Wallis besorg en Engeland het voortgegaan om dieselfde jaar die Tuisnasies-toernooi vir die eerste keer sedert die groot skeuring van 1895 wat gelei het tot die ontstaan van rugby league te wen; die toernooi het ná die toetreding van Frankryk die Vyfnasies geword. Alhoewel Engeland nie die titel in 1911 verdedig het nie, het hulle dit in 1912 gedeel. In 1913 en 1914 het Engeland sy eerste Grand Slams aangeteken, nadat hulle al die deelnemende spanne verslaan het. In 1913 het Engeland ook sy eerste wegoorwinning sedert 1895 in Cardiff aangeteken en gelyktydig die Walliese tuiswenreeks beëindig.[40] Tussen 1915 en 1919 is weens die Eerste Wêreldoorlog geen toetswedstryde gespeel nie.
Nadat die Vyfnasies-toernooi in 1920 hervat is, het Engeland sy wenreeks voortgesit. Gedurende die 1920’s het hulle die toernooi vyf keer gewen, waarvan vier met ’n Grand Slam (in 1921, 1923, 1924 en 1928).[41] As die belangrikste boumeester van hierdie wenstreep word Wavell Wakefield beskou: Die taktiese nuwighede wat deur hom ingevoer is, het die rol van die spelers op die agterste ry heeltemal verander. Hulle het voorheen net standaardsituasies uitgevoer, maar was nou baie meer buigsaam, wat hul opponente oor ’n lang tyd laat sukkel het.[42] Een van hul min nederlae gedurende hierdie tydperk was aan die begin van Januarie 1925 teen die All Blacks tydens hul Europatoer, wat weens hul onoorwonne toer (oorwinnings in al hul 36 wedstryde) as The Invincibles (“die onoorwinlikes”) bekend gestaan het, voor ’n skare van 60 000 op Twickenham.[43] In 1926 het Skotland as eerste van die Tuisnasies ’n wegwen op Twickenham aangeteken.[44]
Gedurende die 1930’s het Engeland vyf keer die Tuisnasies-toernooi gewen – maar sonder ’n Grand Slam, nadat Frankryk weens beweerde professionalisme en onvoldoende beheerliggaambestuur vanaf 1932 tot 1939 uit die toernooi gesit is en dit na die Tuisnasies-toernooi teruggekeer het. Desondanks het Engeland in 1934 en 1937 daarin geslaag om die Tuisnasies-toernooi met ’n driekroon te wen, nadat hulle al die ander Tuisnasies verslaan het.[45] Gedurende hierdie dekade het Engeland op Twickenham twee toerende spanne van die Suidelike Halfrond gehuisves. Aan die begin van Januarie 1932 het hulle teen Suid-Afrika gespeel, maar Engeland is deur die Springbokke met 7–0 verslaan. Die onaantreklike taktiek van die Springbokke wat hoofsaaklik uit skoppe bestaan het, is deur die skare van 70 000 en die pers nie goed ontvang nie.[46] Aan die begin van Januarie 1936 het die Engelse die All Blacks gehuisves. Hul 13–0-oorwinning was die eerste Engelse sukses oor die oormatig skynende All Blacks. Dié oorwinning is veral deur twee drieë van die ingeburgerde vors Alexander Obolensky teweeggebring.[47][48][49]
’n Lang tydperk van mislukking
Tydens die Tweede Wêreldoorlog is al die internasionale rugby stopgesit. In 1945 en 1946 is die Victory Internationals uitgespeel – ’n reeks van wedstryde teen nasionale en militêre keurspanne wat nie die volle toetsstatus geniet het nie. Die jaarlikse toernooi is vanaf 1947 hervat en met Frankryk se hertoelating was die toernooi vir die volgende vyf dekades weer die Vyfnasies. In dieselfde jaar het Engeland die kampioenskap met Wallis gedeel. In 1948 het hulle egter geen wedstryd gewen nie en net die ongewilde “houtleupel” ingepalm. Die tydperk van mislukking het tot in 1953 geduur, toe hulle weer die Vyfnasies-toernooi gewen het.[41] In 1954 het hulle die titel met Frankryk en Wallis gedeel en in 1957 is die sewende Grand Slam behaal. Verdere toernooi-oorwinnings het in 1958, 1960 en 1963 gevolg.[41] Suid-Afrika het in 1952 na Engeland getoer, Nieu-Seeland in 1954 en Australië in 1948 asook in 1958; net in die laaste van hierdie wedstryde het Engeland ’n oorwinning aangeteken. Oor dekades heen het Engelse spelers net na die Suidelike Halfrond getoer as hulle deur die Britse en Ierse Leeus saamgeneem is. Dit het in 1963 verander, toe die RFU vir die eerste keer op sy eie ’n toer gereël het. Engeland het na Nieu-Seeland en Australië getoer, maar hulle is in al hul toetswedstryde deur die All Blacks en die Wallabies verslaan.[50]
Ná hierdie toer het die nasionale span ’n lang krisistydperk beleef. Die tweede helfte van die 1960’s en die hele 1970’s is hul onsuksesvolste era nog. Met uitsondering van die Vyfnasies 1973, toe al die vyf spanne vir die enigste keer twee oorwinnings én twee nederlae elk aangeteken het, het Engeland nie een toernooi-oorwinning ingepalm nie en is deur beide Wallis en Frankryk oorskadu. In kontras hiermee het Engeland op 20 Desember 1969 op Twickenham sy eerste oorwinning oor Suid-Afrika (met 11–8) aangeteken. Die Springbokke se toer is begelei deur hewige anti-apartheidsproteste, wat onder andere deur Peter Hain en die latere Britse eerste minister Gordon Brown gereël is.[51] Kort tevore het die RFU Don White as Engeland se eerste afrigter aangestel. Alhoewel hy as “die mees vooruitdenkende afrigter in Engeland” beskou is, het hy nie daarin geslaag om die Engelse span na sukses terug te neem nie en twee jaar later bedank.[52] Van die elf Engelse wedstryde onder White se beheer het hulle drie gewen, in een gelykop gespeel en sewe verloor. Ter geleentheid van hul eeufees het die RFU in April 1971 ’n toetswedstryd gereël teen die President’s Overseas XV, ’n deur die beheerliggaam se president saamgestelde wêreldspan bestaande uit die beste spelers destyds.[53]
In 1972 het Engeland die Vyfnasies-toernooi ná vier swak nederlae op die laaste plek beëindig. Die toernooi kon weens die Noord-Ierland-konflik nie voltooi word nie, waardeur geen span die titel ingepalm het nie. Ná die Bloed-Sondag op 30 Januarie is die Britse ambassade in Dublin deur ’n woedende skare afgebrand en baie spelers het dreigbriewe, vermoedelik van die IRA, ontvang.[54] Skotland en Wallis het geweier om hul oorblywende wedstryde in Ierland te speel en die gebrek aan veiligheid aangevoer. Tydens die Vyfnasies 1973 het Engeland ten spyte van soortgelyke dreigemente vir hul wedstryd in Dublin opgedaag en ná hul aankoms by die Lansdowne Road ’n staande applous van vyf minute lank ontvang.[55] Nadat die span met 18–9 verslaan is, het die Engelse kaptein, John Pullin, skertsend daarna verwys: “Ons is miskien nie baie goed nie, maar ten minste het ons opgedaag” (We might not be very good but at least we turned up).[56] Die Vyfnasies 1973 het op ’n unieke manier geëindig: Ná twee oorwinnings en twee nederlae elk het al die vyf deelnemende spanne op dieselfde plek geëindig en die titel gedeel. Terwyl die Vyfnasies-toernooi vir die Engelse minder suksesvol verloop het, het hulle teen spanne van die Suidelike Halfrond ’n aantal suksesse behaal, waaronder die eerste wegoorwinnings oor Suid-Afrika (in 1972) en Nieu-Seeland (in 1973).
In 1980 was Engeland weer vir ’n kort tydperk die beste Europese span. Die deur kaptein Bill Beaumont aangevoerde span het ná 23 jaar weer die Vyfnasies-toernooi, insluitende ’n Grand Slam, gewen.[57] Die destydse skrumskakel Steve Smith het die vorige jare se mislukking toegeskryf aan die swak bestuurde beheerliggaam, wat reëlmatig versuim het om die beste spelers saam te roep en hulle te koördineer. Die sukses van 1980 word onder hierdie omstandighede as ’n soort “wonderwerk” beskou. Bedankings van sleutelspelers soos Beaumont, Fran Cotton en Clive Woodward het die span dadelik weer laat verswak en dit sou meer as ’n dekade tot die volgende titel duur.[58]
Enkele uitskieters teen spanne van die Suidelike Halfrond het die nuwe mislukking versteek. Onder andere het Engeland in 1982 en 1983 elk ’n tuisoorwinning oor Australië en Nieu-Seeland aangeteken. Ondanks groot kritiek en politieke weerstand het die RFU gedurende somer 1984 weer ’n toer na Suid-Afrika gereël, waar die nasionale span sewe wedstryde gespeel het (waaronder twee toetswedstryde teen die Springbokke). Daarbenewens was dit tot die einde van die apartheidsera die laaste toer van ’n vername span na Suid-Afrika. Die onverskilligheid van die Britse regering onder Margaret Thatcher teenoor die RFU se optrede was een van die redes vir die boikot van die Statebondspele 1986 in Edinburg deur 32 lande.[59] In 1984 is Engeland ook tuis verslaan deur die Australiese Wallabies, wat op hul beurt hul eerste Grand Slam aangeteken het, nadat hulle tydens dieselfde toer al die vier Tuisnasies verslaan het.
Laaste jare van die amateurtydperk
Vir meer as ’n eeu was toetswedstryde op die Tuisnasies, Frankryk, Australië, Nieu-Seeland en Suid-Afrika beperk, maar met die toenemende vestiging van die rugbyspel in ander lande kon hierdie eksklusiwiteit nie meer geregverdig word nie. In 1981 het Engeland die eerste amptelike toer na Argentinië onderneem en twee toetswedstryde teen die Poemas gespeel (’n oorwinning en ’n gelykop). Verdere suksesvolle premières het in 1985 teen Roemenië en in 1988 teen Fidji gevolg. Daarteenoor het die 1985-toer na Nieu-Seeland met twee nederlae geëindig. Gedurende dieselfde tydperk het Engeland tydens die Vyfnasies-toernooi gereeld op die laaste plekke geëindig, in 1983 en in 1987 sonder oorwinnings selfs op die laaste plek. Op 15 Februarie 1986 is Engeland deur Skotland met 33–6 op Murrayfield-stadion verslaan; dit was die hoogste Skotse oorwinning in 102 pogings en die ergste Engelse nederlaag in meer as ’n eeu.[60]
Gedurende die 1980’s het die beheerliggame van Australië en Nieu-Seeland vir die invoering van ’n rugbywêreldbekertoernooi gepleit. Die RFU en die ander Tuisnasies se beheerliggame het die idee aanvanklik verwerp, aangesien hulle ’n verandering in die rugbyspel se amateurstatus gevrees het. Nadat tydens die beslissende IRR-vergadering in Maart 1985 die Franse en Suid-Afrikaanse beheerliggame vir die voorstel gestem het, het die RFU se president John Kendall-Carpenter van mening verander, waarvolgens die voorstel goedgekeur is.[61] Australië en Nieu-Seeland het die eerste Rugbywêreldbeker 1987 saam aangebied. Engeland is saam met Australië, Japan en die Verenigde State in Groep 1 geloot. Ná ’n 6–19-nederlaag teen die Wallabies het maklike oorwinnings oor die ander twee spanne gevolg. In die kwarteindstryd in Brisbane is Engeland deur Wallis met 16–3 uitgeskakel.[62][63]
Tydens die Vyfnasies 1989 het Engeland Frankryk met ’n 11–0 tuisoorwinning van die Grand Slam ontneem, maar hulle het die titel misgeloop, nadat hulle in die laaste wedstryd deur Wallis verslaan is.[64] Tydens die Vyfnasies 1990 was Engeland blykbaar weer op die punt om die titel te wen, maar in die beslissende wedstryd op Murrayfield is hulle verrassend met 13–7 verslaan, wat aan die Skotte die Grand Slam besorg het.[65] Hierdie misgelope kanse het egter die begin van die Engelse rugby se Renaissance ingelui, wat in die volgende jare tot ’n beter wenrekord sou lei. Dit is veral deur ’n nuwe generasie aan spelers rondom Will Carling, Jeremy Guscott, Jason Leonard en Rory Underwood teweeggebring.[66] Tydens die Vyfnasies 1991 het Engeland sy eerste titel sedert 1980 ingepalm, weer met ’n Grand Slam. In dieselfde jaar was Engeland die nominale gasheer van die Rugbywêreldbeker 1991 wat in al die Vyfnasies aangebied is. Engeland is in die eerste wedstryd naelskraap deur Nieu-Seeland verslaan, maar hulle het die volgende twee groepwedstryde teen Italië en die VSA maklik gewen. Ná oorwinnings oor Frankryk in die kwarteindstryd (met 19–10) en oor Skotland in die halfeindstryd (met 9–6) het Engeland in die eindstryd teen Australië te staan gekom, maar hulle is met 12–6 verslaan.[67]
Die volgende jaar het Engeland sy nuwe sterkte gewys, nadat hulle tydens die Vyfnasies 1992 ’n verdere Grand Slam ingepalm het.[66] In dieselfde jaar is op Twickenham die Springbokke, wat weens die onlangs geligte boikot net oor min speelondervinding beskik het, met 33–16 buitengewoon maklik verslaan. In 1994 het Engeland hierdie prestasie herhaal, nadat hulle die Springbokke in Pretoria verslaan het. Die Vyfnasies 1995 het Engeland gewen en die derde Grand Slam binne vyf jaar ingepalm, veral danksy Rob Andrew se uitstekende skoppe.[66] Voor die afskop van die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika is Engeland derhalwe as een van die gunstelinge beskou. Tydens die groepfase het Engeland Argentinië, Italië en Wes-Samoa verslaan, al was dit redelik naelskraap. In die kwarteindstryd het hulle teen die verdedigende kampioen Australië wraak geneem en die Wallabies met 25–22 verslaan. Engeland se halfeindstryd is egter oorheers deur die All Blacks en Jonah Lomu se vier drieë in die wedstryd wat hulle met 29–45 verloor het.[68] Engeland het daarna ook teen Frankryk verloor in die klein finale om die derde plek en toe vierde geëindig.[69]
Vanaf professionalisering tot die wêreldbekertitel
In Augustus 1995 het die Internasionale Rugbyraad al die beperkinge rakende die spelers se betaling opgehef en daarmee die professionele tydperk van die rugbyspel ingelui. Tydens die Vyfnasies 1996 het Engeland sy titel saam met die Driekroon suksesvol verdedig. In Julie dieselfde jaar het die RFU ’n eksklusiewe kontrak met British Sky Broadcasting gesluit, waarvolgens die Engelse tuiswedstryde uitsluitlik op die betaalkanaal gebeeldsend sou word. Die beheerliggame van die ander deelnemende lande was verras en het aangekondig, as hul eise vir ’n billike ooreenkoms met al die deelnemende partye nie nagekom word nie, nie meer teen Engeland te speel nie.[70] Ná onderhandelinge agter geslote deure is Engeland in September 1996 hertoegelaat, nadat die RFU ingestem het om die inkomste vir die volgende tien jaar te deel.[71][72] In 1997 en 1998 het Engeland twee verdere driekrone ingepalm, maar tydens albei toernooie ná nederlae teen Frankryk die titel misgeloop.
Die vroeëre nasionale speler Clive Woodward, wat in September 1997 as nuwe hoofafrigter aangestel is, het opdrag gekry om Engeland na groot suksesse te neem. Aan die begin van sy ampstermyn was daarvan nog min te siene, aangesien die RFU gedurende somer 1998 weer in ’n groot konflik betrokke was. Die klubs van die Engelse Premierskap – bowenal Bath Rugby en Northampton Saints – het geweier om van hul spelers vir die nasionale span beskikbaar te stel. Hulle het op dié manier protes teen die beheerliggaam aangeteken, nadat geen ooreenkoms oor die finansies en die speldatums by die Europese toernooie bereik is nie. Die somertoer na Australië, Nieu-Seeland en Suid-Afrika moes Woodward sonder die meeste sleutelspelers aanpak, wat die Australiese Rugbyunie as die “grootste verraad sedert Gallipoli” bestempel het.[73] Die toer na die Suidelike Halfrond is ná drie swak nederlae die “toer uit die hel” (Tour of Hell) gedoop. Die 0–76-nederlaag teen Australië op 6 Junie 1998 is die ergste Engelse nederlaag nog.[74][75]
Drie weke voor die afskop van die Vyfnasies 1999 was Engeland weer op die punt om uit die toernooi gesit te word, nadat die RFU die 1996-ooreenkoms bevraagteken het. Die Vyfnasies-toernooi se reëlingskomitee het gedreig om Engeland te vervang met Italië, wie se opname in elk geval vir die volgende jaar beplan was.[72] Ná net een dag se onderhandelinge het die RFU en die reëlingskomitee ooreengekom om hierdie saak later billik te reël.[76] Vervolgens het die Vyfnasies-toernooi soos beplan plaasgevind, en Engeland het beide die titel en Grand Slam op ’n uiters dramatiese manier misgeloop: In die laaste minuut van die laaste wedstryd het die Walliese speler Scott Gibbs deur Engelse duikslae gesny en die beslissende drie gedruk wat deur Neil Jenkins verdoel is. Wallis het vervolgens die wedstryd met 32–31 gewen en die titel aan Skotland besorg.[77] Tydens die Rugbywêreldbeker 1999 in Wallis het Engeland nie oortuig nie. Hulle het hul groepwedstryde teen Italië en Tonga maklik gewen, maar Engeland is deur Nieu-Seeland verslaan en moes tydens die uitspeelrondte ’n bykomende wedstryd speel. Hulle het Fidji verslaan, maar in die kwarteindstryd is Engeland deur Suid-Afrika uit die toernooi geskakel.[78]
Met die toetrede van Italië in 2000 het die jaarlikse Vyfnasies-toernooi die huidige Sesnasies-toernooi geword. Engeland het die eerste Sesnasies-toernooi gewen, maar ná ’n nederlaag teen Skotland in die laaste wedstryd die Grand Slam misgeloop.[79] Die Sesnasies 2001 het op ’n soortgelyke manier verloop, maar dié keer het Ierland Engeland in ’n uitgestelde wedstryd met 20–14 verslaan om hulle by Lansdowne Road van die Grand Slam te ontneem. Dié toernooi kon egter eers in Oktober dieselfde jaar voltooi word, nadat die laaste wedstryde weens die Bek-en-klouseer in Ierland uitgestel moes word.[80][81] Terwyl die 2002-Sesnasies-titel deur Frankryk gewen is, het Engeland as ’n troosprys die Driekroon gewen.[82] In 2002 het Engeland Argentinië in Buenos Aires verslaan en daarna ’n historiese prestasie behaal, nadat hulle tydens die 2002 jaareindrugbytoetsreeks in November binne 14 dae die drie groot spanne van die Suidelike Halfrond (die All Blacks, die Wallabies en die Springbokke) op Twickenham verslaan het. Vir die Springbokke was dit hul ergste nederlaag tot dusver.[83][84][85][86] Tydens die Sesnasies 2003 het Engeland vir die eerste keer sedert 1995 ’n Grand Slam gewen, hul altesaam twaalfde. In Junie dieselfde jaar het hulle beide Australië en Nieu-Seeland weg verslaan. Met hierdie prestasies het Engeland vir die eerste keer die eerste plek op die wêreldranglys behaal.[87]
In die aanloop tot die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië was Engeland onder hul kaptein Martin Johnson een van die gunstelinge om die toernooi te wen.[88] Tydens die groepfase het Engeland sy wedstryde teen Georgië, Suid-Afrika, Samoa en Uruguay deels maklik gewen. In die kwarteindstryd het hulle Wallis met 28–17 verslaan en in die halfeindstryd Frankryk met 24–7. Vervolgens het hulle in die eindstryd in Sydney teen die gasheer te staan gekom. Ná afloop van die gereelde speeltyd was die telling op 14–14. Enkele sekondes voor die einde van die ekstra tyd het Jonny Wilkinson die beslissende skepdoel aangeteken en Engeland die eindstryd met 20–17 laat beklink, waarvolgens hulle vir die eerste keer die Webb Ellis-beker omhoog gehou het.[89][90] Twee weke later is die Engelse span deur 750 000 ondersteuners verwelkom op die Londense Trafalgarplein tydens hul oorwinningsparade oppad na hul ontmoeting met Koningin Elizabeth II in die Buckingham-paleis.[91] Die spelers het verskeie toekennings deur die IRR ontvang, waaronder “span van die jaar”, Clive Woodward as “afrigter van die jaar” en Jonny Wilkinson as “speler van die jaar”.[92] Weens hul uitstekende prestasies voor en tydens die rugbywêreldbekertoernooi het die span in 2004 Laureus se toekenning as “beste span” gewen.[93]
Twee nederlae tydens wêreldbekereindstryde
.jpg)
.jpg)
Ná hierdie groot sukses het ’n aantal sleutelspelers hul uittrede uit internasionale rugby aangekondig, wat dadelik die nasionale span geraak het. Tydens die Sesnasies 2004 het Engeland teen beide Frankryk en Ierland verloor en toe derde geëindig.[94] Ook die meeste wedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond het teleurstellend verloop, waarvolgens Clive Woodward op 2 September 2004 bedank het.[95] Sy opvolger Andy Robinson het nie daarin geslaag om die nasionale span te laat herstel nie en hulle het tydens die Sesnasies 2005 en 2006 net die vierde plek behaal.[96] Ná hul 26–16-oorwinning oor Australië,[97] het Engeland die jaar 2005 met ’n 19–23-nederlaag teen die All Blacks afgesluit.[98] Ná hul nederlaag teen Suid-Afrika in die 2006-eindjaarrugbytoetsreeks,[99] het Engeland dié jaar nege van twaalf toetswedstryde verloor – hul ergste verloorlopie ooit. Onder andere het Argentinië op 11 November vir die eerste keer op Twickenham teen Engeland gewen. Die RFU het hierna in Desember 2006 Andy Robinson vervang deur die aanvalsafrigter Brian Ashton wat voorheen die Ierse nasionale rugbyspan afgerig het.[100][101]
Engeland het die Sesnasies 2007 met ’n Calcuttabekeroorwinning oor Skotland afgeskop.[102] Dié toernooi het ook ’n geskiedkundige wedstryd op Croke Park teen Ierland ingesluit wat Engeland met 13–43 verloor het, hul ergste nederlaag nog teen Ierland.[103] Desondanks het Engeland ’n goeie derde plek behaal. Dit het geblyk asof die afrigter Ashton die Engelse nie in ’n kragtige span kon omskep nie, veral nadat hulle gedurende somer 2007 twee toetswedstryde elk teen Suid-Afrika en Frankryk deels swak verloor het. Sommige deskundiges het self bevraagteken of die verdedigende kampioen Engeland tydens die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk hoegenaamd van die groepfase na die uitklopfase sou kon vorder. ’n Verpletterende 0–36-nederlaag teen Suid-Afrika het hierdie menings blykbaar onderstreep.[104] Die van hul kaptein Jonny Wilkinson aangevoerde span het egter die verrassing van die toernooi geword. Hulle het ná oorwinnings oor die VSA, Samoa en Tonga tot die kwarteindstryd gevorder. Ná naelskraapse oorwinnings oor Australië (met 12–10) en Frankryk (met 14–9) het hulle in die eindstryd die Springbokke herontmoet. In ’n hoofsaaklik defensiewe wedstryd is hulle met 15–6 verslaan.[105][106]
Ná ’n wisselvallige Sesnasies 2008 – Engeland het as naaswenner agter Wallis geëindig – het die RFU in April 2008 die hoofafrigter Brian Ashton deur die voormalige spankaptein Martin Johnson vervang. Dié stap was hoogs omstrede, aangesien Johnson destyds oor geen ondervinding as ’n afrigter beskik het nie.[107] Hy het aanvanklik gesukkel om sy sukses op die veld as afrigter te herhaal. Tydens die Sesnasies 2009 het Engeland weer as naaswenner geëindig, dié keer agter Ierland. Nadat Johnson twee en ’n half jaar as hoofafrigter gedien het, het Engeland die Sesnasies 2011 gewen. Tydens die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland is Engeland saam met maklike opponente in een groep geloot. Hulle het die groepfase ná oorwinnings oor Argentinië, Georgië, Roemenië en Skotland op die eerste plek van die tabel afgesluit, maar hulle is in die kwarteindstryd deur Frankryk verslaan.[108][109] Die span het ook verskeie skandes buite die veld beleef: The Sun het onthul dat vier spelers heelnag in ’n kroeg in die toeristeoord Queenstown deurgebring het. Manu Tuilagi is deur die polisie aangehou nadat hy tydens ’n borguitstappie van ’n veerboot in die hawe van Auckland gespring het. Daarbenewens moes drie ander spelers om verskoning vra nadat hulle suggestiewe opmerkings aan ’n hotelklerk in Dunedin gemaak het.[110][111] Johnson het ná die mislukte Rugbywêreldbeker 2011 as hoofafrigter bedank.
Op 29 Maart 2012 is Stuart Lancaster, die voormalige Elite Rugby-direkteur van Leeds Carnegie, deur die Rugbyvoetbalunie as Engeland se hoofafrigter aangestel.[112] Lancaster is voorheen vir ’n kort tydperk as hoofafrigter benoem en deur die sittende aanvalafrigters Graham Rowntree en Andy Farrell bygestaan. Lancaster is in sy eerste veldtog as Engelse afrigter as ’n sukses beskou – gedurende die Sesnasies 2012 het die verdedigende kampioen Engeland die tweede plek behaal nadat hulle met 19–12 teen Wallis op Twickenham verloor, maar die Calcuttabeker teen Skotland met 13–6 op Murrayfield suksesvol verdedig het. Engeland het die jaar met ’n hoogtepunt afgesluit, nadat hulle die 2011-wêreldbekerwenners Nieu-Seeland op 1 Desember met 38–21 verslaan het. Die All Blacks was vir 20 wedstryde onoorwonne, maar is deur Engeland heeltemal gedomineer.[113][114] Tydens die Sesnasies 2013 het Engeland weer agter Wallis as naaswenner geëindig, nadat hulle ná ’n 3–30-nederlaag teen Wallis in Cardiff die moontlikheid om vir die eerste keer sedert 2003 Grand Slam-wenners te wees misgeloop het. Engeland het egter weer Skotland met 38–18 op Twickenham geklop en sodoende die Calcuttabeker behou. Dit was ook die eerste keer sedert 1974 wat elke span daarin geslaag het om minstens drie toernooipunte aan te teken (gelykstaande aan een oorwinning en een gelykopuitslag of drie gelykopuitslae). Tydens hul 2013-somertoer na Suid-Amerika het Lancaster ’n “eksperimentele” en onervare span saamgeneem en ’n Suid-Amerikaanse verteenwoordigende XV geklop, gevolg deur ’n 2–0-wenreeks oor Argentinië; die eerste wegwenreeks teen Argentinië in 32 jaar.[115] Ook in 2014 en 2015 het Engeland die Sesnasies as naaswenner afgesluit, albei agter Ierland. Engeland het die Rugbywêreldbeker 2015 aangebied, maar hulle het nie daarin geslaag om aan die groot verwagtinge van die publiek te voldoen nie. Hulle is saam met Australië en Wallis in ’n soort “doodsgroep” geloot. Engeland het wel die wedstryde teen Fidji en Uruguay gewen, maar hulle is in die ander twee wedstryde verslaan en sodoende reeds in die groepfase uitgeskakel.[116][117] Hulle was egter nie die eerste gasheer wat op hierdie manier ’n toernooi moes verlaat nie, aangesien Wallis op ’n soortgelyke wyse tydens die Rugbywêreldbeker 1991 uitgeskop is.
Ná die groot teleurstelling tydens die Rugbywêreldbeker 2015 is Eddie Jones in November 2015 as nuwe hoofafrigter aangestel en het die eerste buitelander in hierdie pos geword.[118] Hy het die nasionale span dadelik na sukses teruggeneem en tydens die Sesnasies 2016 die titel saam met die Grand Slam ingepalm. Die hele 2016 het Engeland onoorwonne gebly, insluitende ’n suiwer wenreeks oor Australië in Juniemaand in Sydney. In November dieselfde jaar het in Twickenham die vierde agtereenvolgende oorwinning oor die Wallabies gevolg. Daarbenewens het hulle die wêreldrekord van 18 agtereenvolgende toetswenne met ’n indrukwekkende 61–21-oorwinning oor Skotland geëwenaar en gelyktydig die Sesnasies 2017 ingepalm. Dié wenstreep is egter in die volgende toetswedstryd deur Ierland beëindig.[119] Later die jaar het Engeland drie agtereenvolgende oorwinnings oor Argentinië aangeteken. Ook in 2017 is die Engelse afrigter Jones deur Wêreldrugby aangewys as “afrigter van die jaar”.[120]
Die jaar 2018 het vir Engeland goed afgeskop, nadat hulle Italië met 46–15 en ’n taai wedstryd teen Wallis met 12–6 in die eerste twee rondtes van die Sesnasies-toernooi gewen het. Hulle het egter tot in Juniemaand nie ’n verdere oorwinning aangeteken nie, nadat Engeland hul oorblywende wedstryde teen Skotland (met 13–25), Frankryk (met 16–22) en die latere Grand Slam-wenners Ierland (met 15–24) tuis op Twickenham verloor het. ’n Verlore nietoets teen die Britse Barbarians (met 45–63) het gevolg.[121] Tydens hul 2018-somertoer na Suid-Afrika het Engeland die eerste twee wedstryde met 39–42 en met 12–23 verloor, nadat hulle in albei wedstryde gedurende die eerste helfte voorgeloop het; hulle het egter die derde toets teen ’n meestal tweede Springbokspan met 25–10 gewen. Daardie herfs, ná die aansluiting van die voormalige afrigter van beide die All Blacks en die VSA Arende, John Mitchell by die afrigtingspan, het Engeland die terugwedstryd teen Suid-Afrika met ’n enkele punt (met 12–11) gewen en ’n ewe taai wedstryd teen Nieu-Seeland met 15–16 verloor, albei in omstrede omstandighede.[122][123] Engeland het die jaar met oorwinnings oor Japan (met 35–15) en Australië (met 37–18) afgesluit. Hul oorwinning oor Australië het ’n ononderbroke reeks van ses oorwinnings oor die Wallabies onder die voormalige Australiese afrigter Eddie Jones voortgesit.
Voor die afskop van die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan was Engeland weer een van die gunstelinge om die toernooi te wen. Tydens die groepfase het Engeland maklik teen Tonga, die VSA en Argentinië gewen. Hulle het vervolgens eerste in hul groep bo Frankryk geëindig, danksy meer bonuspunte. Hul laaste groepwedstryd teen Frankryk is net soos twee ander wedstryde weens tifoon Hagibis se verwoestinge afgelas en as ’n 0–0-gelykop geag.[124] Engeland het die kwarteindstryd teen Australië met 40–16 gewen en sodoende wraak geneem vir die voortydige uitskakeling tydens die Rugbywêreldbeker 2015 se groepfase. Hulle het daarna in die halfeindstryd teen die verdedigende kampioen en groot gunsteling voor die toernooi, Nieu-Seeland, te staan gekom en gedurende die hele wedstryd die All Blacks gedomineer en met 19–7 verslaan. Die Engelse Rose kon egter nie in die eindstryd teen die Springbokke seëvier nie en is soos twaalf jaar gelede deur Suid-Afrika geklop (met 12–32).[125] Sedert 1999 het Engeland elk van sy vier konfrontasies teen Suid-Afrika in die laaste fase van ’n rugbywêreldbekertoernooi verloor.
Tydens die Sesnasies 2020, wat vanweë die wêreldwye Covid-19-pandemie eers in Oktober afgesluit kon word, het Engeland sy altesaam 39ste titel met Driekroon ingepalm.[126] Die daaropvolgende Herfsnasiesbeker, wat pleks van die tradisionele eindjaarrugbytoetsreeks beslis is, het Engeland in die eindstryd teen Frankryk beklink.[127] Die Sesnasies 2021 het Engeland ná nederlae teen Skotland, Wallis en Ierland in die vyfde plek afgesluit.[128] Tydens die 2021 eindjaarrugbytoetsreeks kon hulle oorwinnings oor Tonga, Australië en Suid-Afrika aanteken.[129] Die 2022 midjaarrugbytoetsreeks se wegreeks in Australië het Engeland met 2–1 gewen.[130] In Desember 2022 is die hoofafrigter Eddie Jones deur Steve Borthwick vervang.[131] In hul laaste opwarmingswedstryd voor die Rugbywêreldbeker 2023 in Frankryk het Engeland op Twickenham sy eerste nederlaag teen Fidji gely, gelyk aan hul eerste nederlaag teen ’n tweede-vlak-span nog.[132] Tydens die hooftoernooi het Engeland sy eerste groepwedstryd teen die Poemas met 27–10 gewen, hoewel hulle vanweë ’n rooikaart van die derde minuut af een speler minder op die veld gehad het. Daarop het oorwinnings oor Japan (met 34–12), Chili (met 71–0) en Samoa (met 18–17) gevolg. In die kwarteindstryd het die Engelse teen die Fidjiane wraak geneem (met 30–24), maar hulle is in die halfeindstryd deur die verdedigende kampioen en latere wêreldkampioen Suid-Afrika naelskraap geklop (met 15–16). In die bronseindstryd het hulle vir die tweede keer Argentinië ontmoet en dié keer naelskraap met 26–23 gewen, waarmee hulle vir die eerste keer die bronsmedalje ingepalm het.[133] Tydens die toernooi het Owen Farrell Jonny Wilkinson se vorige rekord oortref en met 1237 punte Engeland se beste puntemaker geword.[134]
Remove ads
.jpg)
Engelse rugbyspelers draf gewoonlik in wit truie en ’n wit kortbroek, met oorwegend donkerblou sokkies op. Die embleem op die trui is ’n rooi roos, pleks van die drie leeus op die truie van die sokkerspan en die krieketspan. Die klere word deur Umbro vervaardig en die truiborg is tans O2.[135] Die wegtrui is algemeen rooi of donkergrys (“antrasiet” genoem); voor die bekendstelling van die grystrui was rooi die tradisionele tweede kleur. Donkerblou is voorheen ook gebruik en is vir die 2016–17- asook die 2020–21-seisoene heringevoer. Pers is tydens die 2009 jaareindrugbytoetsreeks gebruik en het die tradisionele kleure van die oorspronklike Engelse sweetpakke uit die 1960’s, 1970’s en 1980’s versinnebeeld. Tydens die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland was die wegtrui vir die eerste keer swart.
Die Rugbyvoetbalunie (RFU) het die nasionale span se embleem voor die eerste wedstryd teen Skotland in Edinburg in 1871 ontwerp. ’n Rooi roos – glo dié van die Huis van Lancaster – is as die span se embleem gekies.[136] Die nasionale span se wit trui is ontleen aan dié wat by die Rugby-skool gedra is.[136] Die ontwerp en standardisering van die roos – wat tot 1920 in verskeie variasies uitgebeeld is – word aan Alfred Wright, ’n werknemer by die Rugbyvoetbalunie, toegeskryf.[136] Wright se ontwerp is glo tot in die laat 1990’s met min veranderinge gebruik.[136] Die roos is eers in 1997 verander, toe Nike die amptelike truiverskaffer geword het.
In 2003 het Engeland eers ’n stywe trui gedra. Die doel was om dit vir die opponent moeiliker te maak om aan die hemp tydens aksies vas te klou.[137] Die tuis- en wegtruie vir 2007 is op 15 Mei daardie jaar bekendgemaak. Die materiaal was beter en het ’n beter prestasie teenoor die 2003-trui gebied. ’n Ingrypende rooi merk op die wit agtergrond het links bo ’n Sint Joriskruis gevorm, en ’n veranderde wegtrui (donkerblou pleks van rooi), het kritiek ontlok omdat daar glo ’n klem op die Sint Joriskruis pleks van die tradisionele rooi roos geplas is.[138] Die nuwe trui is tydens Engeland se tuiswedstryd teen Wallis op 4 Augustus ingevoer, terwyl die wegtrui vir die eerste keer teen Frankryk op 18 Augustus gebruik is.[139]
Die voormalige tuistrui van Engeland was wit met ’n rooi strook om die nek en die wegtrui was swart (wat groot omstredenheid weens die beroemde All Black-trui van Nieu-Seeland veroorsaak het), albei truie het ’n baanbrekende nuwe tegnologie in die vorm van ’n grypdruk gehad. ’n Besondere trui, wat aan dié van 1910 herinner het, is tydens die wedstryd teen Wallis tydens die 2010-Sesnasies-toernooi ter geleentheid van Twickenham se eeufees gedra. Die huidige trui vir die 2020–21-seisoen word deur Umbro vervaardig. Dit bevat ’n eenvoudige wit kortbroek en ’n gewone wit hemp met rooi nate rondom die nek en die moue. Die wegtrui is blou en toon dieselfde nate. Die broeke is ook blou. Die sokkies vir tuiswedstryde is blou met ’n wit streep bo, en die sokkies vir wegwedstryde is heeltemal blou.[140]
Remove ads
Sedert die professionalisering van rugby in 1995 het die volgende truiverskaffers en -borge verskyn:
| Tydperk | Verskaffer | Borg |
|---|---|---|
| ?–? | Bukta |
— |
| 1991–1997 | Cotton Traders |
BT Cellnet (1996–2002) |
| 1997–2012 |  Nike |
O2 (sedert 2002) |
| 2012–2020 |  Canterbury of New Zealand[141] | |
| sedert 2020 | Umbro[142][143] |
- Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Twickenham-stadion.
Twickenham in die suidweste van Londen is die grootste suiwer rugbystadion wêreldwyd. In hul vroeë jare het die Engelse rugbyspan ’n aantal stadions dwarsdeur Engeland vir toetswedstryde gebruik, voordat Twickenham in 1910 hul tuiste geword het. Ná uitverkope wedstryde op Kristalpaleis se Nasionale Sportsentrum teen Nieu-Seeland in 1905 en Suid-Afrika in 1906 het die Rugbyvoetbalunie (RFU) besluit om in sy eie stadion te belê en met die krieketspeler en entrepreneur Billy Williams ooreengekom om ’n tuiste vir Engelse rugby te vind. Die grond vir die stadion is in 1907 vir £5 572 12s en 6d aangekoop, en die sooi is die volgende jaar gespit.[144]
Die eerste toetswedstryd op Twickenham was op 15 Januarie 1910 die wedstryd tussen Engeland en Wallis. Die tuisspan het ná ’n 11–6-oorwinning met die wins weggestap, nadat hulle Wallis vir die eerste keer sedert 1898 geklop het.[145] Die stadion is in 1927 en weer in 1932 uitgebrei; maar tot in die 1990’s is die stadion nie verder opgeknap nie, toe nuwe pawiljoens in die noorde, ooste en weste gebou is;[144] in 2005 en 2006 is ’n pawiljoen in die suide opgerig, waardeur die stadion ’n volledige bak met ’n kapasiteit van 82 000 geword het. Engeland het sy eerste toetswedstryd in die herontwikkelde Twickenham op 5 November 2006 teen die All Blacks gespeel,[146] wat Nieu-Seeland met 41–20 gewen het, nadat hulle Engeland voor ’n rekordskare van 82 076 gedomineer het.[147]
Alhoewel Engeland sy tuiswedstryde sedert 1910 byna uitsluitlik op Twickenham gespeel het, het hulle in 1998 twee keer op Huddersfield se Kirklees-stadion, in 1997 op Old Trafford (teen Nieu-Seeland) en in 1992 op Wembley-stadion (teen Kanada) te staan gekom.[148][149] Hulle het in Junie 2009 ook die eerste toets van ’n twee-toetsreeks teen Argentinië op Old Trafford gespeel; ’n wedstryd wat oorspronklik in Argentinië beplan was, maar deur dié land se rugbyunie weens finansiële omstandighede na Engeland verskuif is.[150]
Die grond van Twickenham is in Junie 2012 deur ’n hibride Desso-tipe vervang wat gebruik maak van kunsvesels verweef met egte gras. Dit maak dit baie makliker om in nat omstandighede te speel.[151]
Tot in 1910 het die Engelse span verskeie rugbystadions dwarsdeur Engeland gebruik:
|
|
|
Rugbywêreldbekerstadions
- Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Rugbywêreldbeker 1991, Rugbywêreldbeker 1999 en Rugbywêreldbeker 2015.
Die Rugbywêreldbeker 1991 is deur die destydse Vyfnasies Engeland, Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis saam aangebied, met Engeland wat sewe wedstryde op vier stadions gehuisves het. Groep 1 (wat Engeland ingesluit het) is dwarsdeur Engeland uitgespeel. Twickenham in Londen het beide die openingswedstryd en die eindstryd tussen die Wallabies en Engeland gehuisves. Van Engeland se ander stadions tydens dié toernooi was: Welford Road-stadion in Leicester, Kingsholm-stadion in Gloucester en Cross Green in Otley.
Die Rugbywêreldbeker 1999 is ook deur die destydse Vyfnasies Engeland, Frankryk, Ierland, Skotland en Wallis saam aangebied, met Engeland wat nege wedstryde op vier stadions gehuisves het. Groep B (wat Engeland ingesluit het), asook Engeland se wedstryd tydens die uitspeelrondte en die twee halfeindwedstryde is op verskeie stadions dwarsdeur Engeland uitgespeel. Twickenham in Londen het ses wedstryde tydens dié toernooi gehuisves. Van Engeland se ander stadions tydens dié toernooi was: Kirklees-stadion in Huddersfield, Ashton Gate-stadion in Bristol en Welford Road-stadion in Leicester.
Die Rugbywêreldbeker 2015 is deur Engeland en Wallis saam aangebied, met elf stadions wat dwarsdeur Engeland vir 40 wedstryde gebruik is, terwyl in Wallis net die Millenium-stadion vir agt wedstryde gebruik is. Engeland se Twickenham is onder andere vir die openings- en die eindstryd tussen die All Blacks en die Wallabies gebruik. Van Engeland se ander stadions tydens dié toernooi was: Wembley-stadion en Olimpiese Stadion in Londen, St. James’ Park in Newcastle upon Tyne, Stad Manchester-stadion in Manchester, Villa Park in Birmingham, Elland Road in Leeds, King Power-stadion in Leicester, Stadion MK in Milton Keynes, Falmer-stadion in Brighton, Kingsholm-stadion in Gloucester en Sandy Park in Exeter.
Remove ads
Engeland het 454 van sy 815 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 55,71%. Engeland se statistieke in toetswedstryde teen al die lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek teen Maart 2024):[152]
| Opponent | Gespeel | Gewen | Verloor | Gelykop | % Gewen |
|---|---|---|---|---|---|
 Argentinië | 27 | 21 | 5 | 1 | 77,78 |
| Australië | 55 | 28 | 26 | 1 | 50,90 |
| Barbarians | 18 | 10 | 8 | 0 | 55,56 |
 Chili | 1 | 1 | 0 | 0 | 100,00 |
 Fidji | 9 | 8 | 1 | 0 | 88,89 |
 Frankryk | 111 | 60 | 44 | 7 | 54,05 |
 Georgië | 3 | 3 | 0 | 0 | 100,00 |
 Ierland | 142 | 81 | 53 | 8 | 57,04 |
 Italië | 31 | 31 | 0 | 0 | 100,00 |
 Japan | 4 | 4 | 0 | 0 | 100,00 |
 Kanada | 7 | 7 | 0 | 0 | 100,00 |
| Māori All Blacks | 4 | 2 | 2 | 0 | 50,00 |
 Nederland | 1 | 1 | 0 | 0 | 100,00 |
| Nieu-Seeland | 43 | 8 | 33 | 2 | 18,60 |
 Pasifiese Eilanders | 1 | 1 | 0 | 0 | 100,00 |
| Presidents XV | 1 | 0 | 1 | 0 | 0,00 |
| Roemenië | 5 | 5 | 0 | 0 | 100,00 |
 Samoa | 9 | 9 | 0 | 0 | 100,00 |
| Skotland | 142 | 76 | 47 | 19 | 53,52 |
 Suid-Afrika | 46 | 16 | 28 | 2 | 34,78 |
 Tonga | 4 | 4 | 0 | 0 | 100,00 |
 Uruguay | 2 | 2 | 0 | 0 | 100,00 |
| Verenigde State | 7 | 7 | 0 | 0 | 100,00 |
 Wallis | 142 | 69 | 61 | 12 | 48,59 |
| Algeheel | 815 | 454 | 309 | 52 | 55,71 |
Wedstryde teen verskeie saamgestelde spanne tydens oorsese toere van die amateurtydperk en die deur die Rugbyvoetbalunie (RFU) nieerkende wedstryde teen nielede het vir ’n lang tydperk nie die volle status van toetswedstryde geniet nie – selfs nie terugwerkend nie. Terwyl die wedstryde tydens die Victory Internationals nie as toetswedstryde beskou word nie, erken die RFU in teenstelling met ander beheerliggame al die wedstryde teen die Barbarians as toetswedstryde.
Remove ads
Veral met die nasionale spanne van die naburige Britse Tuisnasies handhaaf die Engelse ’n intensiewe wedywering. Die eerste toetswedstryd ter wêreld is in 1871 teen Skotland gespeel en sedert 1879 ding albei spanne mee om die Calcuttabeker, die oudste trofee in internasionale sport. Van die 142 toetswedstryde tot dusver het Engeland 76 gewen, Skotland 47, met 19 gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver twee keer ontmoet (in 1991 en 2011), en Engeland het albei wedstryde gewen. Daarbenewens is die toetswedstryd om die 1938-Calcuttabeker noemenswaardig. Dit was die eerste rugbywedstryd wat in televisie gebeeldsend is en is deur die BBC uitgesaai.[153]
Engeland en Frankryk het tot dusver in 111 toetswedstryde ontmoet, waarvan Engeland 60 gewen het en Frankryk 44, met sewe gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver vyf keer ontmoet; Engeland het drie keer gewen en Frankryk twee keer. Wedstryde tussen albei spanne word deur die pers en die ondersteuners in albei lande Le Crunch genoem.[154] Veral tydens rugbywêreldbekertoernooie is Engeland en Frankryk die suksesvolste spanne van die Noordelike Halfrond. Albei spanne het amper afwisselend die eindstryd behaal (net in 1995, 2015 en 2023 het spanne van die Suidelike Halfrond die Webb Ellis-beker uitgespeel). Engeland het tot dusver in vier eindstryde gespeel, terwyl Frankryk tot dusver in drie eindstryde gespeel het, gedurende altesaam tien rugbywêreldbekertoernooie. Albei spanne beskik ook oor die finansieel sterkste ligas ter wêreld (die Engelse Premierskap en die Franse Top 14).
Engeland en Ierland het tot dusver in 142 toetswedstryde ontmoet, waarvan Engeland 81 gewen het en Ierland 53, met agt gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver nog nie ontmoet nie. Sedert 1988 ding albei spanne mee om die Millenniumtrofee wat ter geleentheid van Dublin se 1000ste herdenking geskenk is.[155] Engeland het die trofee tot dusver 21 keer gewen en Ierland 16 keer. Engeland en Wallis het tot dusver in 142 toetswedstryde ontmoet, waarvan Engeland 69 gewen het en Wallis 61, met twaalf gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver drie keer ontmoet, waarvan Engeland een gewen het en Wallis twee, met die laaste wedstryd in 2015. Wallis is net ná Engeland die tweede mees suksesvolle span tydens die Sesnasies-toernooi.
Net soos die ander rugbylande van die Noordelike Halfrond handhaaf Engeland ’n wedywering met die groot spanne van die Suidelike Halfrond. Eweneens het Engeland tydens al sy eindstrydverskynings teen spanne van die Suidelike Halfrond te staan gekom (twee keer teen die Wallabies en Springbokke elk). Teen die Wallabies het Engeland die eindstryde van 1991 en 2003 uitgespeel, waarvan Engeland laasgenoemde gewen het. In 2007 en 2019 het hulle teen die Springbokke gespeel, maar hulle is in albei eindstryde verslaan. Gedurende wêreldbekertoernooie het Engeland teen Suid-Afrika net een oorwinning aangeteken: tydens die groepfase in 2003. Teen die All Blacks het Engeland gedurende wêreldbekertoernooie tot dusver vier wedstryde gespeel, waarvan Engeland die halfeindstryd in 2019 gewen het. Teen die Wallabies is hul wenrekord meer gebalanseerd: Van tot dusver sewe wedstryde het Engeland vier gewen en Australië drie. ’n Bykomende aspek in hul wedywering met die Wallabies is die sedert die laat 19de eeu bestaande intensiewe, sportiewe wedywering tussen Engeland en Australië, wat ook in ander sportsoorte (veral krieket en die Statebondspele) ’n besondere status geniet.[156] Vanaf 1997 tot 2022 het Australië en Engeland meegeding om die Cookbeker (genoem na James Cook) en sedert 2008 ding Engeland en Nieu-Seeland mee om die Hillary-skild (genoem na Edmund Hillary wat in 2008 oorlede is).[155][157] Die Cookbeker is in 2022 met die Ella-Mobbs-trofee (genoem na die Australiese rugbyspeler en Aborigine Mark Ella, asook die Engelse rugbyspeler Edgar Mobbs) vervang.[158]
Remove ads
Wêreldbekerrekord
Engeland het tot dusver aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem en die Webb Ellis-beker, waarom vierjaarliks meegeding word, een keer omhoog gehou: tydens die vyfde Rugbywêreldbeker 2003 in Australië. Daarmee is Engeland die eerste en tot dusver enigste rugbyspan van die Noordelike Halfrond wat dié trofee ingepalm het. Tydens die eerste Rugbywêreldbeker 1987 is Engeland in die kwarteindstryd deur Wallis uitgeskakel. Tydens die Rugbywêreldbeker 1991 het Engeland die eindstryd gemaak, maar hulle is deur Australië verslaan. In 1995 het Engeland die halfeindstryd bereik, maar hulle is deur Nieu-Seeland geklop en is ook in die daaropvolgende klein finale om die derde plek deur Frankryk verslaan. Tydens die Rugbywêreldbeker 1999 is Engeland in die kwarteindstryd deur die Springbokke uitgeskakel. In 2003 het hulle hul grootste sukses aangeteken, toe Engeland in die eindstryd die gasheer Australië verslaan het. In 2007 is hulle in die eindstryd deur Suid-Afrika geklop. In 2011 is Engeland in die kwarteindstryd deur Frankryk uitgeskakel en tydens die Rugbywêreldbeker 2015 tuis reeds in die groepfase. In 2019 het hulle die uitslag van 2007 herhaal, toe hulle in die eindstryd deur Suid-Afrika geklop is. In 2023 het Engeland vir die eerste keer in die derde plek geëindig.
Tuisnasies / Vyfnasies / Sesnasies
Engeland se enigste jaarlikse toernooi is die Sesnasies-toernooi waartydens hulle teen vyf ander Europese lande speel: Frankryk, Ierland, Italië, Skotland en Wallis. Die Sesnasies het begin as die Tuisnasies-toernooi in 1883 wat Engeland met ’n Driekroon gewen het. Engeland het die titel tot dusver meer kere as enige ander land gewen deur dit 29 keer regstreeks te wen en die kampioenskap tien keer te deel. Die span se langste tussenpose in titels was 18 jaar (1892–1910). Engeland het tot dusver 13 Grand Slams aangeteken, d.w.s. ’n Driekroon saam met ’n oorwinning oor Frankryk gedurende dieselfde toernooi. As deel van die Sesnasies-toernooi ding hulle ook met Skotland mee om die Calcuttabeker wat Engeland vir die eerste keer in 1880 gewen het. Sedert 1988 ding Engeland tydens die Sesnasies-toernooi met Ierland mee om die Millenniumtrofee. Die wedstryde tussen Engeland en Frankryk word dikwels “Le Crunch” genoem.[159]
- 29 ongedeelde titels (1883, 1884, 1892, 1910, 1913, 1914, 1921, 1923, 1924, 1928, 1930, 1934, 1937, 1953, 1957, 1958, 1963, 1980, 1991, 1992, 1995, 1996, 2000, 2001, 2003, 2011, 2016, 2017, 2020)
- 10 gedeelde titels (1886, 1890, 1912, 1920, 1932, 1939, 1947, 1954, 1960, 1973)
- 13 Grand Slams (1913, 1914, 1921, 1923, 1924, 1928, 1957, 1980, 1991, 1992, 1995, 2003, 2016)
- 26 Driekrone (1883, 1884, 1892, 1913, 1914, 1921, 1923, 1924, 1928, 1934, 1937, 1954, 1957, 1960, 1980, 1991, 1992, 1995, 1996, 1997, 1998, 2002, 2003, 2014, 2016, 2020)
| Engeland |
Frankryk |
Ierland |
Italië |
Skotland |
Wallis | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Toernooie | 128 | 95 | 130 | 25 | 130 | 130 |
| Regstreekse oorwinnings (Gedeelde oorwinnings) | ||||||
| Tuisnasies | 5 (4) | N.v.t. | 4 (4) | N.v.t. | 10 (3) | 7 (4) |
| Vyfnasies | 17 (6) | 12 (8) | 6 (5) | N.v.t. | 5 (6) | 15 (8) |
| Sesnasies | 7 | 6 | 6 | 0 | 0 | 6 |
| Algeheel | 29 (10) | 18 (8) | 16 (9) | 0 (0) | 15 (9) | 28 (12) |
| Grand Slams | ||||||
| Tuisnasies | 0 | N.v.t. | 0 | N.v.t. | 0 | 2 |
| Vyfnasies | 11 | 6 | 1 | N.v.t. | 3 | 6 |
| Sesnasies | 2 | 4 | 3 | 0 | 0 | 5 |
| Algeheel | 13 | 10 | 4 | 0 | 3 | 12 |
| Driekrone | ||||||
| Tuisnasies | 5 | N.v.t. | 2 | N.v.t. | 7 | 6 |
| Vyfnasies | 16 | N.v.t. | 4 | N.v.t. | 3 | 11 |
| Sesnasies | 5 | N.v.t. | 7 | N.v.t. | 0 | 5 |
| Algeheel | 26 | N.v.t. | 13 | N.v.t. | 10 | 22 |
| Houtlepel | ||||||
| Tuisnasies | 11 | N.v.t. | 15 | N.v.t. | 8 | 9 |
| Vyfnasies | 14 | 17 | 21 | N.v.t. | 21 | 12 |
| Sesnasies | 0 | 1 | 0 | 18 | 4 | 2 |
| Algeheel | 25 | 18 | 36 | 18 | 33 | 22 |
Ander toetswedstryde
Gedurende die amateurtydperk het Engeland maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het oorsese spanne na Engeland getoer.
Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat (’n uitsondering is die Britse en Ierse Leeus se vierjaarlikse toere). Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond en ander spanne buite die Sesnasies-toernooi tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Engeland na die Suidelike Halfrond en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks tree Engeland as gasheer op. As deel daarvan het Engeland van 1997 tot 2022 met Australië meegeding om die Cookbeker en sedert 2008 teen Nieu-Seeland om die Hillary-skild.[155] Die Cookbeker is in 2022 met die Ella-Mobbs-trofee vervang.
Olimpiese Spele
Engeland is twee keer tydens Olimpiese rugbytoernooie deur ’n span verteenwoordig.
Huidige span
Die volgende spelers het die Engelse span gevorm tydens die Sesnasies-toernooi 2024:[160]
|
|
Bekende spelers
16 voormalige Engelse spelers is vir hul uitstekende prestasies in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:[161]
| Speler | Posisie | Inskrywing |
|---|---|---|
| William Percy Carpmael | Voorspeler | 2010 |
| Alan Rotherham | Agterspeler | 2010 |
| Harry Vassall | Voorspeler | 2010 |
| Martin Johnson | Slot | 2011 |
| John Kendall-Carpenter | Voorspeler | 2011 |
| Alfred Hamersley | Voorspeler | 2013 |
| Jason Leonard | Stut | 2014 |
| Bill Beaumont | Slot | 2014 |
| Edgar Mobbs | Vleuel | 2015 |
| Ronald Poulton | Vleuel | 2015 |
| Wavell Wakefield | Losvoorspeler | 2015 |
| Lawrence Dallaglio | Vleuel, Agsteman | 2016 |
| Jeremy Guscott | Senter | 2016 |
| Jonny Wilkinson | Losskakel, Senter | 2016 |
| Rob Andrew | Losskakel | 2017 |
| Will Carling | Senter | 2021 |
Daarbenewens is William Webb Ellis (glo die uitvinder van rugby), die Rugby-skool (die privaatskool waar die rugbyspel uitgedink is), die wêreldkampioenafrigter Clive Woodward en die Varsity-wedstryd (sedert 1872 jaarliks tussen die universiteite Cambridge en Oxford beslis) ingeskryf. Wêreldrugby het een Engelse speler as speler van die jaar benoem: Jonny Wilkinson (in 2003).
Spelerkeuring
Terwyl die RFU toesig oor die nasionale span hou, is die nasionale spelers sedert die rugbyspel se professionalisering in 1995 deur kontrakte aan hul klubs in die Engelse Premierskap gebonde. Sedertdien is hulle deel van ’n magstryd club v country (“klub teen land”) tussen die klubs en die RFU.[162] Hierdie konflik het in 1998 vir die eerste keer die nasionale span geraak, toe ’n aantal klubs geweier het om spelers vir die nasionale span se toer na Australië, Nieu-Seeland en Suid-Afrika beskikbaar te stel.[163] Gedurende hierdie “toer uit die hel” (Tour of Hell) is Engeland met tweede-keur-spelers in al die vier toetswedstryde verslaan, insluitende ’n 0–76-nederlaag teen Australië.[164] Die Engelse klubs het ook uit die Heineken-beker 1998/99 onttrek, nadat met die RFU geen ooreenkoms oor die finansies en die speldatums bereik is nie.[165]
In 2001 het van die klubs saam met die RFU die organisasie “England Rugby” gestig om die Engelse Premierskap met die nasionale span te koördineer. Albei partye het ooreengekom om die aantal liga- en toetswedstryde vir sleutelspelers (’n groep van 50 tot 60 spelers wat deur die RFU benoem is) te reduseer en sodoende beserings en uitputtings te voorkom.[166] In ruil vir geleende spelers het die klubs ’n vergoeding van die RFU ontvang. Hierdie ooreenkoms word as ’n baanbreker vir die nasionale span se sukses tydens die Rugbywêreldbeker 2003 beskou. In 2004 het Clive Woodward ná ’n ampstermyn van sewe jaar as hoofafrigter bedank, nadat hy nie toegang tot die spelers verkry het soos hy dit geëis het nie: I wanted more from the union – more training days with the players, more influence over the way they were treated – and ended up with less. (“Ek wou meer van die unie hê – meer oefendae met die spelers, meer invloed op die manier waarop hulle behandel is – en ek het uiteindelik minder gekry.”)[167] Sy opvolger Andy Robinson het die gebrek aan beheer oor die nasionale spelers vir die negatiewe wenrekord van sy span aangevoer.[168] Brian Ashton, wat Robinson as hoofafrigter opgevolg het, het sy span vir die Sesnasies-toernooi 2007 vroegtydig bekend gemaak, en gehoop dat die klubs in die week voor ’n toetswedstryd geen ligawedstryd sou speel nie.[169] Die RFU en die Premierskap se klubs het toe ’n soortgelyke ooreenkoms soos dié van 2001 gesluit, wat die nasionale span van nasionale spelers uit die klubs vir toetswedstryde voorsien.[170]
Spelerstatistieke
-trimmed.jpg)
Vervolgens die belangrikste statistieke van Engeland se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.
(Korrek teen Maart 2024)
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Engeland het in 1969 sy eerste hoofafrigter benoem: Don White. Die huidige hoofafrigter is Steve Borthwick wat die pos in 2022 oorgeneem het.
| Naam | Tydperk | % Gewen |
|---|---|---|
| Don White | 1969–1971 | 27 |
| John Elders | 1972–1974 | 38 |
| John Burgess | 1975 | 17 |
| Peter Colston | 1976–1979 | 33 |
| Mike Davis | 1979–1982 | 63 |
| Dick Greenwood | 1983–1985 | 24 |
| Martin Green | 1985–1987 | 36 |
| Geoff Cooke | 1988–1994 | 72 |
| Jack Rowell | 1994–1997 | 72 |
| Clive Woodward | 1997–2004 | 71 |
| Andy Robinson | 2004–2006 | 41 |
| Brian Ashton | 2006–2008 | 55 |
| Rob Andrew | 2008 | 0 |
| Martin Johnson | 2008–2011 | 55 |
| Stuart Lancaster | 2011–2015 | 61 |
| Eddie Jones | 2015–2022 | 72,8 |
| Richard Cockerill (tussentyds) | 2022 | 0 |
| Steve Borthwick | sedert 2022 | 57,1 |
Die Italiaanse sporttydskrif Gazzetta dello Sport het die Engelse nasionale span in 2003 as “wêreldspan van die jaar” aangewys. Die Internasionale Rugbyraad, sedert 2014 Wêreldrugby, het England dieselfde jaar as “span van die jaar” benoem. Engeland het ook die Laureus Wêreldsporttoekennings as “span van die jaar” ontvang (in 2004).
Swing Low, Sweet Chariot is ’n onder Engelse ondersteuners gewilde lied – veral tydens tuiswedstryde op Twickenham. Gedurende die 1988-seisoen se laaste wedstryd teen Ierland het Chris Oti drie drieë vir Engeland gedruk. ’n Groep leerlinge van die Benediktynse skool Douai het die lied – soos dit tydens rugbywedstryde op die skool gebruiklik is – gedurende sy derde drie begin sing en ander ondersteuners in die stadion het begin saamsing.[175][176] Sedertdien word Swing Low, Sweet Chariot tydens Engelse tuiswedstryde deur rugby-ondersteuners gesing.[177] In 1991 het die RFU se bemarkingsbestuurder, Mike Coley, opdrag gekry om ’n liedjie vir die komende Rugbywêreldbeker 1991 te vind. Hy het voorkeur gegee aan die liedjie Jerusalem, wat egter reeds vir die Rugbyligawêreldbeker 1989–1992 gebruik is, waarvolgens hy sy voorstel spontaan in Swing Low verander het. Verskillende variante is opgeneem en die gepubliseerde weergawe het tydens die toernooi die top-40 van die Britse enkelsnittreffers behaal.[176] In 2020 het die Wêreldrugbymuseum tot dusver onbekende argiefmateriaal uitgereik, waarin Swing Low op Twickenham gesing word, as Martin Offiah (met die bynaam “Chariots” na ’n woordspeel met die oorspronklike titel van die rolprent Chariots of Fire uit die jaar 1981), tydens die Middlesex Sewes-toernooi 1987 speel.[178] Die museumdirekteur is van mening dat die Twickenham-skare die lied al geken het, aangesien dit sedert die 1960’s in rugbyklubs gesing is, met eenvoudige gebare wat die lirieke illustreer.[179]
In die nasleep van die wêreldwye Black Lives Matter-beweging ná die dood van George Floyd het die RFU in Junie 2020 aangekondig dat hulle die gebruik van die lied deur rugby-ondersteuners sal ondersoek, aangesien dit oorspronklik ’n Afro-Amerikaanse spirituele lied is. Beide die voormalige rugbyspeler Brian Moore en Prins Harry het daarvoor gepleit die liedjie nie meer tydens rugbywedstryde te sing nie.[180][181] Martin Offiah het hom kort daarna beywer om die liedjie te behou en dit as ’n geleentheid te gebruik om Engelse en rugby-ondersteuners van ander nasionaliteite oor diskriminasie en die geskiedenis van swartes in die Verenigde Koninkryk in te lig.[182] Die voormalige nasionale speler Maggie Alphonsi het gesê: “Ek verwelkom die RFU se ondersoek van die liedjie, maar ek dink nie dat die liedjie verbied sal moet word nie”.[183] Die eerste minister Boris Johnson was van mening dat die lied nie verbied moes word nie en dat daar minder op die simbole van diskriminasie gefokus sou word.[184]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads