Remove ads
historyczna część Warszawy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muranów – historyczna część miasta Warszawy położona w dzielnicach Wola i Śródmieście.
Osiedle Warszawy | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miasto | |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52,251386°N 20,994459°E | |
Strona internetowa |
W 1686 Włoch Józef Szymon Bellotti, nadworny architekt królów Michała Korybuta-Wiśniowieckiego i Jana III Sobieskiego, zbudował pałac Murano (resztki rozebrano na przełomie XIX – XX w.), który nazwał tak, by upamiętnić wyspę Murano, należącą do jego ojczystej Wenecji[1].
Muranów znajduje się w centralnej części Warszawy, a jego granice wyznaczają al. „Solidarności” i ul. Leszno od południa, ul. Okopowa od zachodu, tory kolejowe od północy oraz ulice Bonifraterska i Miodowa od wschodu.
Administracyjnie leży dwóch dzielnicach: na Woli i w Śródmieściu. W Miejskim Systemie Informacji Muranów podzielony został na dwa obszary. Jego zachodnia część (położona na Woli) w MSI funkcjonuje pod nazwą Nowolipki, zaś wschodnia pod nazwą Muranów. Autorzy MSI wprowadzili zatem nową, ahistoryczną nazwę, albowiem nie chcieli, by ta sama nazwa osiedla funkcjonowała w dwóch dzielnicach. Odrzucono nazwy Muranów Wolski, Muranów Zachodni, Nowy Muranów. Obszar ten nazwę wziął od jednej z ulic. Decyzja ta spotkała się z niezrozumieniem. Nowolipki nie nawiązują do żadnej historycznej jurydyki (na obszarze tym funkcjonowały Leszno, Parysów i Nowolipie).
W 2011 uchwałą nr 54/6/2011 Rady Dzielnicy Śródmieście została powołana jednostka niższego rzędu – osiedle Muranów w dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy, które swoim zasięgiem objęło obszar ograniczony granicą z Żoliborzem (torami kolejowymi linii obwodowej) i ulicami gen. W. Andersa, al. „Solidarności” i al. Jana Pawła II, a więc obszar mniejszy względem obszaru MSI[2].
Na terenie osiedla Muranów działa rada osiedla (samorząd lokalny) z siedzibą przy ul. Nowolipie 9/11[3].
Na obszarze historycznego Muranowa wyróżnić można inne jednostki urbanistyczne: Muranów Południowy, Wielądka, Parysowska, Świętojerska, Leszno, Nowolipie, Muranów Północny, Osiedle Prezydenckie, Osiedle Stawki, Osiedle Inflancka.
Pierwsze osiedle mieszkalne powstało na tym terenie w XVII w. Tereny obecnego Muranowa zajmowały jurydyki: Wielądka, Parysowska, Świętojerska, Leszno, Nowolipie oraz Szymanowska. Jurydyki miały własną administrację (ratusz), prawa miejskie, osadnictwo. Spełniały zadanie współczesnych przedmieść. Rozwijały się na wąskich pasach ziemi, wzdłuż działek rolnych, wytyczonych prostopadle do Wisły. Obecny przebieg ulic przypomina owe dawne prywatne miasteczka. Początkowo jurydyki zasiedlane były przez ludność niemiecką, co dało początek wielokulturowości Muranowa.
W XIX w. tereny współczesnego Muranowa zostały zasiedlone przez ludność żydowską, pochodzącą głównie z Litwy i Białorusi. Językami ulicy stały się jidysz, hebrajski oraz rosyjski. U progu XX wieku cała dzielnica była miastem w mieście, w dodatku pełnym skrajnych kontrastów. W 1916 roku zabudowa była bardzo gęsta, a obiekty o charakterze przemysłowym występowały na przemian z zabudową mieszkaniową. Na terenie dzielnicy znajdowało się kilka budynków o określonych funkcjach, jak np. Pałac Mostowskich, Pawiak i jego oddział kobiecy na ul. Dzielnej zwany potocznie Serbią, zajezdnia tramwajowa przy ul. Sierakowskiej, bocznice kolejowe wzdłuż ul. Dzikiej, kilka budynków szkół oraz szpital św. Zofii przy końcu ul. Żelaznej. Miejscami zabudowa była tak gęsta, że przypadało 1000 osób na kilometr kwadratowy. Była to hermetyczna dzielnica, o specyficznym charakterze, określana mianem Północnej. Jej granice wyznaczały: na północy tory kolejowe w rejonie dzisiejszej ulicy Stawki, na zachodzie Okopy Lubomirskiego (obecnie ulica Okopowa), na wschodzie Ogród Krasińskich, a na południu ulica Leszno (granica południowa była dość płynna). Ludność żydowska osiedlała się także na Grzybowie i Mirowie.
Przed wybuchem II wojny światowej mieszkało tam ćwierć miliona osób, gdzie Żydzi stanowili około 90% populacji. Była to najgęściej zabudowana część Warszawy. W 1938 na 1,2% powierzchni miasta mieszkało 12,4% ludności[4][5][6].
Dominacja ludności żydowskiej wpłynęła na decyzję o włączeniu Muranowa do getta podczas II wojny światowej. 16 listopada 1940 getto zostało zamknięte i odcięte od świata oraz otoczone murem z 450 000 mieszkańców[7]. Jedynym obszarem niewłączonym do getta były okolice ul. Leszno (al. Solidarności, tereny parafii kalwińskiej i szpitala ewangelickiego), okolice Arsenału, Ogród Krasińskich oraz tereny na północ od ul. Stawki. Uwięzionym w nim Żydom pomagała Żegota. W getcie istniała konspiracyjna Żydowska Organizacja Bojowa, której celem była walka z niemieckim okupantem. Ostatecznie ona i jej przywódca Mordechaj Anielewicz w 1943, w wigilię żydowskiego święta Paschy, doprowadzili do wybuchu powstania w getcie. Po upadku powstania zrównano z ziemią cały Muranów zostawiając jedynie kościół św. Augustyna, kilka budynków przy ul. Stawki, Dzikiej, Żelaznej, Wroniej, oraz wypalone ściany wojskowego więzienia śledczego Gęsiówka.
Kolejnych zniszczeń dokonano w trakcie działań powstania warszawskiego i po jego upadku. 21 sierpnia 1944 grupy powstańcze wycofały się z Muranowa. Niemcy w odwecie wymordowali ok. 200 osób, których podejrzewali o związki z powstańcami.
Po zakończeniu wojny Muranów, jako najbliższa centrum dzielnica mieszkaniowa, miał być przeznaczony głównie dla ludzi pracujących w biurach i instytucjach śródmieścia[8]. Część nowych budynków została posadowiona na pozostawionych gruzach ceglanej zabudowy getta co sprawia, że w tych miejscach teren poza ulicami i chodnikami jest podwyższony[9]. Z biegiem lat część budynków zaczęła osiadać i musiała zostać wzmocniona[9].
Budowę osiedli mieszkalnych na terenie Muranowa rozpoczęto od wyrównania gruzów po budynkach getta. Zalegający na obszarze ok. 200 hektarów gruz stanowił ok. 3–4 mln m³. Wysokość górek dochodziła do 3 m.
Według koncepcji architekta Bohdana Lacherta do budowy użyto bloczków z gruzobetonu. W zamierzeniu miało to być miasto-pomnik, powstałe na gruzach i z gruzów[16]. Nieotynkowane budynki z czerwonej cegły miały przypominać tragiczne wydarzenia z getta. Bohdan Lachert podkreślał, że decyzję tę podjął świadomie, nie kierował się pragmatyzmem lub brakiem miejsca pod wywóz gruzu[17]. Niektóre budynki zostały zrealizowane w układzie galeriowym, co miało przynieść oszczędności na klatkach schodowych.
Pierwsze domy Lachert kazał zostawić nieotynkowane. Początkowy sino-różowy odcień murów został jednak z czasem otynkowany, gdyż wygląd budynków przeszkadzał nowym mieszkańcom[18]. Dzielnica stała się symbolem nieobecności Żydów warszawskich i pamięci po nich[19].
Lachert początkowo zaprojektował osiedle w stylu modernistycznym. Pod wpływem Bolesława Bieruta dokonano jednak zmian eksponujących sztukę socrealizmu. Osiedle miało mieć charakter kolektywny. Nie odbudowano nic z przedwojennej architektury. Całkowicie odcięto się od historii, co doprowadziło do wyburzeń nielicznych na tym terenie pozostałości przedwojennej zabudowy. Osiedle było symbolem świata, który bezpowrotnie odszedł. Muranów został całkowicie zrównany z ziemią. Inne dzielnice posiadały chociaż ruiny, szkielety, zarys dawnych budynków. Na Muranowie ocalały pojedyncze elementy. Nigdy nie prowadzono tu systematycznych ekshumacji i nadal zdarza się, że podczas budów na Muranowie znajdowane są ludzkie kości.
Początkowo wszystkie budynki nowych osiedli miały ujednolicone szczegóły elewacji. Z biegiem lat pojawiały się nawiązujące do tradycji ludowej – w dalszym ciągu zachowujące socrealistyczną treść – detale.
Pierwsze mieszkania w okolicy ul. Żelaznej, z galeriami zamiast korytarzy, oddano do użytku już w 1950. Dostali je: Franciszek Klapiński, dozorca 6 nowych bloków, który oprowadzał świeżych lokatorów po nowych budynkach; przodownik pracy z Mostostalu, budowniczy mostu Śląsko-Dąbrowskiego Stanisław Korycki oraz kontroler z Miejskich Zakładów Komunikacyjnych Marian Jackowski.
Dokończeniem dzieła Lacherta było dobudowywanie w latach 1959–1969 nowych bloków, których charakter nawiązywał do otoczenia. Ich autorami byli jego uczniowie: Wacław Eytner, Tadeusz Mrówczyński, Tadeusz Perzyński i Stanisław Rymaszewski.
Razem z budową osiedli wytyczano nowe ulice, zmieniano bieg starych. Najważniejszym ciągiem komunikacyjnym stały się arterie – obecna Jana Pawła II (północ-południe) i trasa W-Z, współczesna Al. Solidarności (wschód-zachód). By wybudować Trasę W-Z w 1962 przesunięto na szynach kościół Narodzenia NMP 21 metrów w głąb Muranowa[20]. Zburzono przy tym budynki klasztoru karmelitów trzewiczkowych[21].
Architektura później zrealizowanych osiedli jest bardziej zróżnicowana. Zostały zbudowane na poziomie ulic, już po wywiezieniu gruzów. Obiektem charakterystycznym jest tzw. osiedle Muranów II, czyli potężny blok mieszkalny kształtem przypominającym złączone: prostokąt, koło i trapez. Leży on w kwadracie ulic: gen. Władysława Andersa, Mordechaja Anielewicza, Ludwika Zamenhofa i Nowolipek. Wewnątrz znajdują się trzy podwórka, nazywane potocznie:
Przez teren getta w latach 1948–1949 wybudowano składającą się z jednej jezdni i wydzielonego torowiska tramwajowego ulicę Marcelego Nowotki (obecnie Władysława Andersa) obudowaną monumentalnymi budynkami o klasycystycznej architekturze. Po upadku doktryny socrealizmu zaniechano realizacji wystroju, pozostawiając budynki bez projektowanego wykończenia. Mimo upływu ponad 50 lat nie zbudowano nawet drugiej jezdni, nie zrealizowano również planowanej wcześniej stacji metra A16 Muranów.
W latach 50. XX wieku u zbiegu obecnych ulic Andersa, Anielewicza i Świętojerskiej wybudowano potężne gmachy Osiedla Prezydenckiego. Wysokie na 6-8 pięter budynki przypominały zabudowania Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej i powstającej w tym samym czasie Stalinallee w Berlinie (dzisiejszej Karl-Marx-Allee). Zaprojektowano tu 9000 mieszkań o niewielkich metrażach dla potencjalnych 15 000 nowych warszawiaków.
Jedyną placówką dyplomatyczną mieszczącą się na Muranowie jest ambasada Chińskiej Republiki Ludowej. Funkcjonalistyczny budynek wybudowany w latach 1957–1959 zaprojektował Romuald Gutt[22]. Budynek otoczony jest rozległym ogrodem, który w zamierzeniu projektantki Aliny Scholtz przypominać ma ogrody azjatyckie.
Pierwszym powojennym muranowskim „centrum handlowym” były Warszawskie Pawilony Rzemieślnicze. Wybudowane w latach 1961–1965 przetrwały do dziś i funkcjonują jako Pasaż Muranów[23]. Współczesny Pasaż Muranów zaprojektował Józef Heliński. Ukończony został w 2008 r.
W 1967 r., przy ulicy Inflanckiej powstał letni basen odkryty. W 1977 r. zbudowano tymczasowe zadaszenie, które niezmienione pozostało do dziś[24].
Wśród nowych budynków dwa otrzymały tytuł Mistera Warszawy: blok osiedla Muranów Północny (ul. Niska 11, rok 1960, I nagroda), blok osiedla Muranów Północny (obecnie al. Jana Pawła II 68, rok 1962, II nagroda), Budynek Technikum Poligraficznego (ul. Stawki 14, rok 1968, I nagroda).
W 1975 r. po raz pierwszy przekroczono barierę 100 m na Muranowie – Intraco.
W latach 70. powstało Osiedle Stawki z wysokimi na kilkanaście pięter wieżowcami. Zaprojektowane zostało przez Zofię Haman.
W 1999 r. otwarto Centrum Handlowe Klif (obecnie Dom Mody Klif) przy ul. Okopowej 58/72. W tym samym roku ukończono budynek mieszkalny przy Nalewki 8.
Wybudowana w 2000 r. Babka Tower był pierwszym mieszkalnym budynkiem Warszawy z wysokością ponad 100 m.
W 2004 r. na północnych obrzeżach Muranowa wybudowano Centrum Handlowe Arkadia (od 2019 Westfield Arkadia). W momencie otwarcia było to największe centrum handlowe Europy Środkowo-Wschodniej.
W sąsiedztwie Pomnika Bohaterów Getta powstało Muzeum Historii Żydów Polskich. Zwyciężył projekt dwóch fińskich architektów: Rainera Mahlamäkiego oraz Ildariego Lahdemy. We wrześniu 2006 w miejscu, gdzie powstanie muzeum stanął namiot („ohel“), w którym odbywały się wystawy i happeningi związane z muzeum. Kamień węgielny pod budowę muzeum został wmurowany 26 czerwca 2007 roku[25]. Wystawę główną otwarto w 2014.
W 2004 r. ukończono Stawki Residence, a w 2008 r. oddano do użytku Osiedle Inflancka. W tej samej okolicy powstał trójkątny Apartamenty Trio (2010 r.) i szklana 18-kondygnacyjna, wysoka na 60 metrów wieża Apartamentów Murano (planowane zakończenie na 2015 r.)[26]. Przy ul. Słomińskiego w 2006 r. zakończono budowę dwóch 65 metrowych wież M2. Rok później zakończono budowę 70-metrowych Apartamentów Gdański przy Słomińskiego 5.
Tereny na północ od ulicy Stawki są w trakcie szybkich przemian. Powstają nowe, wielkie inwestycje mieszkalne i biurowe. 17-kondygnacyjny ogromny gmach biurowy Gdański Business Center zbudowany w 2014 r. Dodatkowo w okolicach Arkadii planowany jest Balmoral Business Centre oraz Gdański Business Court. Na placu przy Okopowej, Dzikiej, Jana Pawła II i rondzie Zgrupowania AK „Radosław” planuje się postawienie 120 metrowych wież Rafaello Tower.
Na Muranowie Południowym, na ul. Nowolipie pomiędzy starymi blokami Lecherta powstał apartamentowiec Casa del Arte Murano autorstwa Krzysztofa Kozielewicza. Blok ten stylem nawiązuje do przedwojennej, modernistycznej architektury[27].
Innym obszarem Muranowa silnie zmieniającym swój wygląd jest zachodnia część, nazywana współcześnie Nowolipkami. W 2000 r. zakończono budowę centrum biurowo-konferencyjnego przy Leszno 12 oraz Leszno 14. Duży budynek mieszkalny zwany Kercelak Bellottiego ukończono w 2007 r. Rok później wybudowano kompleks mieszkalny przy Okopowej 56a oraz Leszno 8. Przy Dzielnej 72, na miejscu dawnej Fabryki Kamlera, powstaje Kamienica Muranów[28].
Na początku 2013 r. pojawiły się doniesienia o planach Polskiego Holdingu Nieruchomości zburzenia biurowca Intraco i wybudowania w tym miejscu innego obiektu o standardzie klasy A[29][30], jednak inwestor zrezygnował z tych planów[31].
Lp. | Nazwa | Adres | Wysokość całkowita [m] | Wysokość do dachu [m] | Liczba kondygnacji | Rok ukończenia |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | Intraco I | ul. Stawki 2 | 138 | 107 | 39 | 1975 |
2 | Babka Tower | al. Jana Pawła II 80 | 105 | 96 | 28 | 2000 |
3 | North Gate | ul. Bonifraterska 17 | 94 | 87 | 25 | 2008 |
4 | Gdański | ul. Słomińskiego | 70 | ~70 | 23 | 2007 |
5 | Kościół św. Augustyna | ul. Nowolipki | ~70 | ~70 | 22 | 1896 |
6 | Gdański Business Center | ul. Inflancka | 71 | 69 | 17 | 2014 |
7 | M2 | ul. Słomińskiego 13 | 65 | 65 | 17 | 2006 |
8 | Apartamenty Murano | ul. Pokorna 2 | 60 | 60 | 19 | 2015 |
9 | Apartamenty Trio | ul. Stawki 2A | ~55 | ~55 | 19 | 2010 |
10 | Apartamenty Okopowa 56a | ul. Okopowa 56a | ~55 | ~55 | 18 | 2008 |
11 | Osiedle Prezydenckie | ul. Słomińskiego 15-19 | ~53 | ~53 | 17 | 2000 |
12 | DM Klif / Klif Tower | ul. Okopowa 58/72 | ~50 | ~50 | b.d. | 1999 |
13 | Westfield Arkadia | al. Jana Pawła II 82 | ~50 | ~50 | b.d. | 2003 |
14 | Kościół ewangelicko-reformowany | al. Solidarności | ~50 | ~50 | b.d. | 1866 |
15 | Osiedle Inflancka | ul. Stawki 6 | ~50 | ~50 | 16 | 2008 |
16 | Apartamenty Inflancka 15 | ul. Inflancka 15 | ~50 | ~50 | 14 | 2014 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.