Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Ulica Wronia w Warszawie
ulica w Warszawie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Ulica Wronia – ulica w dzielnicy Wola w Warszawie.
Remove ads
Remove ads
Opis
Podsumowanie
Perspektywa
Ulica została przeprowadzona przed 1770 rokiem[1]. Pierwotnie biegła od ulicy Pańskiej do ulicy Leszno[1]. Nazwę Wronia nadano w 1770 roku[2]. Była to jedna z nazw przyrodniczych nadanych warszawskim ulicom w tym okresie[3][a].
W XVIII wieku biegła wśród pól, glinianek i ogrodów[4]; w tym czasie była zabudowana nielicznymi drewnianymi domami i dworkami[1]. Pierwsze budynki murowane wniesiono na początku XIX wieku po stronie nieparzystej (zachodniej)[1].
W 1846 roku w zakupionych zabudowaniach browaru Schaeffera przy ul. Krochmalnej rozpoczęła działalność spółka Konstantego Schielego, Jan Henryk Klawe i Błażeja Haberbuscha (od 1866 roku pod firmą Haberbusch i Schiele)[5]. W kolejnych latach należący do niej teren powiększano, przejmując sąsiednie nieruchomości[5]. Przy ulicy Wroniej znajdowały się warsztaty bednarskie, kowalskie i stolarskie przedsiębiorstwa[6].
W 1864 roku ulica została wybrukowana[4]. Około 1868 roku[7] po jej wschodniej stronie, na osi ul. Siennej, utworzono plac Kaliksta Witkowskiego (w 1921 nazwę zmieniono na plac Kazimierza Wielkiego)[8], na którym działało targowisko[9]. Około 1875 roku ulica została przedłużona na południe do ulicy Srebrnej, a około 1880 roku na północ do ulicy Żytniej[4].
W latach 1880–1904 przy ulicy powstały kamienice i niewielkie fabryki[4]. Mieszkali tam głównie robotnicy zatrudnieni w przemyśle na Woli[1]. Ulica była terenem akcji bojowych podczas rewolucji 1905 roku[1].
W wyniku nalotu Luftwaffe 4 września 1939 roku pod gruzami dwóch zburzonych domów zginęło ok. 30 osób[10]. Od listopada 1940 roku[11][12] do grudnia 1941 roku na tyłach posesji po parzystej (wschodniej) stronie ulicy, między ulicami Leszno i Grzybowską, biegła granica warszawskiego getta[13][12]. W związku z przesunięciem granicy dzielnicy zamkniętej na środek ul. Żelaznej, w listopadzie 1941 roku zlikwidowano bramę do getta na rogu ulic Chłodnej i Wroniej[14].
Ulica była miejscem walk w czasie powstania warszawskiego[15]. Jej skrzyżowania z ulicami: Chłodną, Krochmalną i Grzybowską zostały zamknięte przez powstańców barykadami[16]. Najcięższe walki toczyły się 6 sierpnia 1944 roku o barykadę przy ulicy Chłodnej, którą nacierały główne siły niemieckie, przebijające się w kierunku Ogrodu Saskiego i pałacu Brühla[17][18]. W drugiej połowie sierpnia 1944 roku ulicą przebiegała linia frontu między oddziałami polskimi i niemieckimi[19].
W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległa większość zabudowy[20][4]. Po wojnie ten fragment miasta był nazywany Dzikim Zachodem[21]. Na początku lat 90. XX wieku przy ulicy wciąż znajdowało się kilka zrujnowanych kamienic oraz puste place[4].
W 1948 roku ulicę przecięła trasa W-Z[20] (aleja gen. Karola Świerczewskiego, od 1991 roku aleja „Solidarności”)[4]. W latach 1948–1950[22][23] na terenie pomiędzy ulicami Towarową i Miedzianą, na którym znajdował się plac Kazimierza Wielkiego i południowy odcinek ulicy Wroniej[23], wzniesiono kompleks Domu Słowa Polskiego[24].
W 1983 roku[25] północny odcinek ulicy od ulicy Żytniej do ulicy Leszno przemianowano na skwer kard. Stefana Wyszyńskiego[4].
W opublikowanej w 2012 roku gminnej ewidencji zabytków ujęto kilka domów znajdujących się przy ulicy, w rejonie skrzyżowania z ulicą Krochmalną[26].
Remove ads
Ważniejsze obiekty
Obiekty nieistniejące
Uwagi
- Według Franciszka Sobieszczańskiego nadana nazwa ma związek z tym, że ulica przebiegała przez teren, które upodobały sobie wrony. Zob. Franciszek Maksymilian Sobieszczański: Warszawa. Wybór publikacji. T. 1. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1967, s. 431.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads