ინგლისური როკ-ჯგუფი From Wikipedia, the free encyclopedia
პინკ ფლოიდი (ინგლ. Pink Floyd) — ინგლისური როკ-ჯგუფი, რომელმაც მსოფლიო წარმატებას მიაღწია ფსიქოდელიურ და პროგრესულ მუსიკაში. მათი ნამუშევრები გამორჩეულია ფილოსოფიური ლირიკით, ბგერითი ექსპერიმენტებით, ალბომების ინოვაციური ყდებითა და საკონცერტო გამოსვლების თანმხლები ფერადი შოუებით, სადაც თვითონ შემსრულებლები, ძირითადად, მეორეხარისხოვანნი იყვნენ.
| პინკ ფლოიდი | |
|---|---|
| ინგლ. Pink Floyd | |
 ჯგუფის ხანმოკლე, ხუთკაციანი შემადგენლობის ერთადერთი ფოტოსესია, 1968 წელი. (მარცხნიდან - მარჯვნივ): ნიკ მეისონი, სიდ ბარეტი, დეივიდ გილმორი (ცენტრში), როჯერ უოტერსი, რიჩარდ რაიტი | |
| ბიოგრაფია | |
| აგრეთვე ცნობილი როგორც |
|
| წარმოშობა | ლონდონი, ინგლისი |
| ჟანრ(ებ)ი |
|
| დისკოგრაფია | პინკ ფლოიდის დისკოგრაფია |
| აქტიური |
|
| ლეიბლ(ებ)ი | |
| წევრები | |
| ყოფილი წევრები | |
| საიტი | pinkfloyd.com |
| პინკ ფლოიდი ვიკისაწყობში | |
თავდაპირველად ჯგუფში შედიოდნენ უნივერსიტეტის სტუდენტები: როჯერ უოტერსი, ნიკ მეისონი, რიჩარდ რაიტი და სიდ ბარეტი. დაარსდა 1965 წელს, ხოლო გვიან 1970-იანებში პოპულარული გახდა ლონდონის ანდერგრაუნდში გამოსვლებით. ბარეტის ლიდერობით, მათ გამოუშვეს პირველი ორი სინგლი – „Arnold Layne“, „See Emily Play“ და წარმატებული სადებიუტო ალბომი The Piper at the Gates of Dawn (1967). გიტარისტი და ვოკალისტი დეივიდ გილმორი „პინკ ფლოიდს“ სიდ ბარეტის წასვლამდე რამდენიმე თვით ადრე შეუერთდა. ბარეტის წასვლის მიზეზი მისი გაუარესებული გონებრივი მდგომარეობა იყო. სიმღერების მთავარი ავტორის წასვლის შემდეგ, ძირითადი კონცეფციების ავტორი როჯერ უოტერსი გახდა, ხოლო გიტარისტი და მეორე ვოკალისტი — დეივიდ გილმორი. ამ შემადგენლობით „პინკ ფლოიდმა“ მსოფლიო წარმატებას მიაღწია, ძირითადად ალბომებით The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals და როკ-ოპერის მსგავსი The Wall-ით.
რაიტმა ჯგუფი 1979 წელს, ხოლო უოტერსმა − 1985 წელს დატოვა, მაგრამ გილმორმა და მეისონმა (მოგვიანებით რაიტის დაბრუნების შემდეგ) გააგრძელეს ალბომების ჩაწერა და საკონცერტო ტურნეები. ისინი „პინკ ფლოიდის“ სახელით გამოდიოდნენ, რის გამოც უოტერსმა ყოფილი კოლეგების მისამართით სასამართლოში სარჩელი შეიტანა, მაგრამ განაჩენი მის საწინააღმდეგოდ იქნა გამოტანილი – დამტკიცდა, რომ მათ ჰქონდათ ჯგუფის სახელის გამოყენების უფლება. ამის შემდეგ, „პინკ ფლოიდმა“ კიდევ ორი ალბომი გამოუშვა – A Momentary Lapse of Reason და The Division Bell. 24 წლის შემდეგ, 2005 წელს ჯგუფის ოთხკაციანი შემადგენლობა აღდგა მხოლოდ ერთი კონცერტისთვის, „Live 8“. რაიტის გარდაცვალების შემდეგ, ჯგუფის დარჩენილი წევრები, უოტერსი, გილმორი და მეისონი ერთმანეთს შეხვდნენ როჯერის ტურნეს The Wall Live ფარგლებში, 2011 წლის 12 მაისს ლონდონის დარბაზში O2 გამართულ კონცერტზე, სადაც გილმორმა შეასრულა სიმღერა „Comfortably Numb“, ხოლო მეისონი სხვებს შეუერთდა სიმღერის „Outside the Wall“ შესრულებისას.
2014 წლის 5 ივლისს სხვადასხვა პიროვნებამ (მათ შორის, დეივიდ გილმორის მეუღლემ) გაავრცელა ინფორმაცია, რომ ახალი სტუდიური ალბომი, დაფუძნებული 1994 წელს შექმნილ ჩანაწერებზე, იქნება „რიჩარდ რაიტის გედის სიმღერა“ და გამოიცემოდა 2014 წლის ოქტომბერში სახელწოდებით The Endless River.
„პინკ ფლოიდი“ მუსიკის ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული როკ-ჯგუფია. მთელ მსოფლიოში მას გაყიდული აქვს 250 მილიონზე მეტი დისკი, აქედან 74.5 მილიონი – მხოლოდ აშშ-ში. 1996 წელს ჯგუფი შეყვანილი იქნა როკ-ენ-როლის დიდების დარბაზში.
როჯერ უოტერსმა და ნიკ მეისონმა ერთმანეთი, ლონდონში, რიჯენტ სტრიტის პოლიტექნიკურ უნივერსიტეტში სწავლისას გაიცნეს.[1] ისინი შეუერთდნენ ჯგუფს, რომელშიც კით ნოუბლი და კლაივ მეტკალფი უკრავდნენ, ხოლო ნოუბლის და, შეილა ამ ჯგუფში ვოკალისტი იყო. მოგვიანებით ჯგუფში გამოჩნდა კიდევ ერთი სტუდენტი, რიჩარდ რაიტი[nb 1] და კოლექტივი იქცა სექსტეტად, რომელსაც „Sigma 6“ ეწოდა. ეს იყო პირველი ჯგუფი, რომელშიც უოტერსი წამყვან გიტარაზე, რაიტი — რითმულ გიტარაზე, ხოლო მეისონი — დასარტყამებზე უკრავდა.[3] მათთან ერთად გამოდიოდა რაიტის მეგობარი გოგონაც. ისინი უკრავდნენ „The Searchers“-ის სიმღერების საკუთარ ვერსიებსა და მეგობრის, კენ ჩეპმენის მიერ დაწერილ მასალას. ჩეპმენი დროებით მათ მენეჯერად და სიმღერების ავტორად იქცა.[4]
1963 წლის სექტემბერში უოტერსი და მეისონი დასახლდნენ სტენჰოუპ გარდენზის რაიონში, ბინაში, რომელსაც მაიკ ლეონარდი ფლობდა. იგი პოლიტექნიკურ უნივერსიტეტში ნახევარ განაკვეთზე მუშაობდა[nb 2][6] მეისონი მოგვიანებით საცხოვრებლად სხვაგან გადავიდა, ლეონარდის ბინაში კი ახალი სახე, ბობ კლოუზი გამოჩნდა [nb 3]. „Sigma 6“ იცვლიდა სახელებს. ასეთები იყო: „The Meggadeaths“[nb 4], „Leonard's Lodgers“, და „The Spectrum Five“, საბოლოო სახელი კი „The Tea Set“ იყო.[nb 5][12][13] მეტკალფმა და ნოუბლმა შემდგომში საკუთარი ჯგუფი ჩამოაყალიბეს[14] და 1964 წელს უოტერსთან და კლოუზთან ერთად დასახლდა სიდ ბარეტი.[14] 17 წლის ბარეტი[15] ლონდონში 1963 წლის შემოდგომაზე ჩამოვიდა, კემბერუელის ხელოვნების კოლეჯში სასწავლებლად.[16] უოტერსს იგი ბავშვობიდან იცნობდა, იმ დროიდან, როდესაც ბას-გიტარისტი ხშირად დადიოდა მასთან სტუმრად.[17] თავის ავტობიოგრაფიულ წიგნში ნიკ მეისონი წერს: „მაშინ, როდესაც ყველა ინდივიდუალური მანერით განასახიერებდა მაგარ ბიჭს, სიდი არამოდურად მეგობრული იყო; ნათლად მახსოვს ჩვენი პირველი შეხვედრა, როდესაც იგი პირველად მომიახლოვდა და გამეცნო.“[16]
| ახალი ჟურნალ IT-ის პრეზენტაციის მეორე საღამოს პოპ ჯგუფი პინკ ფლოიდი უკრავდა პულსირებად მუსიკას საოცარი ფერადი ფორმებით, რომლებიც ანათებდნენ მათ უკან დამონტაჟებულ დიდ ეკრანზე. ვიღაცამ გააკეთა ჟელეს მთელი გორა, რომელიც ხალხმა შუაღამით მიირთვა, სხვამ კი მოტოციკლი პირდაპირ დარბაზის შუაგულში დააყენა. ყველაფერი რა თქმა უნდა, მეტად ფსიქოდელიურად გამოიყურებოდა. |
| „The Sunday Times“[18] |
მას შემდეგ, რაც „The Tea Set“-მა დაკარგა ნოუბლისა და მეტკალფის ვოკალური შესაძლებლობები, კლოუზმა ჯგუფს წარუდგინა კრის დენისი, სამეფო საჰაერო ძალების ტექნიკოსი.[19] სწორედ დენისის პერიოდში ეწოდა ჯგუფს „The Pink Floyd Sound“. ბარეტმა ეს სახელი თავად აირჩია, როდესაც აღმოაჩინა, რომ ერთ-ერთ კოლექტივს, რომელიც მათ კონცერტებზე გამოსვლასაც აპირებდა, უკვე ერქვა „The Tea Set“. საბოლოოდ, ახალი ჯგუფის შემადგენელი სიტყვები აღებული იქნა პინკ ანდერსონისა და ფლოიდ კაუნსილის, ორი ბლუზ-მუსიკოსის სახელებიდან.[20] ამავე პერიოდში დენისი სამუშაოდ ბაჰრეინში იქნა გადაყვანილი და ოთხეულში წამყვანი როლი ბარეტს დაეკისრა.[19] 1964 წლის დეკემბერში ჯგუფი პირველად მუშაობდა სტუდიაში, რაიტის გარეშე, რომელიც ამ დროს სწავლისგან ისვენებდა.[21][nb 6]
ლონდონში „The Pink Floyd Sound“ იქცა კენსინგტონ-სტრითზე მდებარე კლუბის „Countdown“ ადგილობრივ ჯგუფად. გვიანი ღამიდან დილამდე ისინი უკრავდნენ სამ 90 წუთიან პროგრამას. მეისონის თანახმად, ეს პერიოდი აღინიშნა იმ მიგნებით, რომ სიმღერების გაფართოება მათი ხანგრძლივი სოლოებით შეიძლებოდა..[22] მალე მათ ITV-ს გადაცემის „Ready Steady Go!“ ფარგლებში გამართულ სპეციალურ კონკურსზე გაიმარჯვეს. წარმატება იქონია კოლექტივის გამოსვლამ კიდევ ერთ კლუბში. „The Pink Floyd Sound-მა“ კიდევ ორ როკ-კონკურსზე გაიმარჯვა. მამის ზეწოლისა და კოლეჯის ლექტორთა რჩევით, ბობ კლოუზმა 1966 წელს დატოვა ჯგუფი.[23] ბარეტი გადავიდა წამყვან გიტარაზე.[24] „The Pink Floyd Sound“ ძირითადად რითმ-ენდ-ბლუზის სტანდარტულ ნომრებს უკრავდა და გამოდიოდა სხვადასხვა მნიშვნელოვან კლუბში, როგორიც იყო „Marquee“. 1966 წლის მარტში ისინი იქ პიტერ ჯენერმა, ლონდონის ეკონომიკური სკოლის ლექტორმა შენიშნა. მასზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინეს ბარეტისა და რაიტის მიერ კონცერტზე აჟღერებულმა ხმოვანმა ეფექტებმა[25] და იგი, თავის ბიზნეს-პარტნიორ და მეგობარ ენდრიუ კინგთან ერთად, მათი მენეჯერი გახდა.[26] მიუხედავად იმისა, რომ წყვილს მუსიკალურ ინდუსტრიაში მცირე გამოცდილება ჰქონდა, მათ გარკვეული თანხებით შექმნეს კომპანია „Blackhill Enterprises“ და შეიძინეს ჯგუფისთვის ახალი ინსტრუმენტები და ტექნიკა, მათ შორის - Selmer-ის ხმოვანი სისტემა.[27] მათი ხელმძღვანელობით, ისეთ ადგილებში, როგორიც იყო „ყველა წმინდანის დარბაზი“ და „Marquee“, ჯგუფი იქცა ლონდონის ანდერგრაუნდული სცენის ნაწილად.[28] კლუბში „Countdown“ ისინი ატარებდნენ ცდებს ვრცელ კომპოზიციებთან და საკმაოდ პრიმიტიული, მაგრამ ვიზუალურად ეფექტური ფერადი შოუც დაამატეს, რომელიც იქმნებოდა კედელზე პროეცირებული სლაიდებით და ადგილობრივი განათების სისტემებით.[29] ლონდონის თავისუფალი სკოლის მიერ დაარსებული ჟურნალის „International Times“ პრეზენტაციის დღეს, ლონდონის რაუნდჰაუსში ისინი გამოვიდნენ 2000 მაყურებლის წინაშე. კონცერტს ესწრებოდნენ ისეთი პიროვნებები, როგორებიც იყვნენ ალექსანდრე ტროჩი, პოლ მაკ-კარტნი და მერიან ფეითფული.[30] ჯენერისა და კინგის სხვადასხვა სოციალურ ფენასთან კონტაქტის დახმარებით, „The Pink Floyd Sound“ ვრცლად იქნა მიმოხილული გამოცემებში „The Financial Times“ და „The Sunday Times“.[31]
ჯგუფის ურთიერთობა „Blackhill Enterprises-სთან“ გაძლიერდა, როდესაც ისინი სრულყოფილ პარტნიორებად იქცნენ. კონტრაქტის ყოველი მხარე (წარმომადგენელი) ფლობდა მის 1/6 ნაწილს.[32] 1966 წლის ოქტომბრისთვის ჯგუფის საკონცერტო პროგრამა უფრო მეტად საკუთარი მასალისგან შედგებოდა.[33] ისინი გამოდიოდნენ სახელმწიფო უნივერსიტეტის მსგავს ადგილებში [34], მაგრამ უფრო დიდი მასშტაბებით ცნობილები არ იყვნენ. კათოლიკურ ახალგაზრდულ კლუბში დაგეგმილი იყო მათი გამოსვლა, მაგრამ კლუბის მეპატრონემ უარი უთხრა და მაგისტრატებიც დაეთანხმნენ − მათი აზრით, ჯგუფის გამოსვლა მუსიკას არ წარმოადგენდა.[35] მსგავსი წარმოდგენა მათი შემოქმედების შესახებ სხვებსაც ჰქონდათ, მაგრამ კლუბში „UFO“ ისინი მაინც კარგად მიიღეს.[36] ბარეტის გამოსვლები, იმდროინდელი სტატიების თანახმად, დიდებული იყო, ....იგი აქეთ-იქით შეშლილი დახტოდა, იმპროვიზაციებში იყო ... შთაგონება ჰქონდა. მან მოახერხა, ზღვარი გაერღვია და ისეთ სფეროებში შეეღწია, რომლებიც ძალიან საინტერესო იყო. სხვები ამას ვერ გააკეთებდნენ.[37] ხშირად ნარკოტიკების ზემოქმედების ქვეშ მყოფი მსმენელი მათ მუსიკას აღიქვამდა, მაგრამ ჯგუფი ნარკოტიკებზე უარს ამბობდა — „ამისგან შორს ვიყავით, მჟავა არ გვიზიდავდა, მისგან თავს შორს ვიჭერდით, UFO-ს საგრიმიოროსთან ახლოს.“ − იხსენებდა მეისონი.[38]
მეისონი ამბობდა: „ფსიქოდელიური მოძრაობა ჩვენს ირგვლივ იყო და არა ჩვენში“.[39] მიუხედავად ამისა, „The Pink Floyd Sound“ იყო ერთ-ერთი პიონერი ფსიქოდელიური მუსიკით დაინტერესების მხრივ და მუსიკალური ინდუსტრიის მხრიდან ინტერესს იწვევდა.[40] სხვადასხვა ხმისჩამწერ კომპანიასთან კონტაქტის დამყარებისას ჯო ბოიდმა და ბრაიან მორისონმა დასავლეთ ჰამფსტედში, სტუდიაში „Sound Techniques“ ჯგუფს ჩააწერინეს „Arnold Layne“ და ინსტრუმენტული კომპოზიციის „Interstellar Overdrive“ ვერსია.[40] სასექსში გადაღებული იქნა „Arnold Layne“-ის პრომო-ფილმიც. მიუხედავად Polydor-ის მხრიდან დაინტერესებისა, გაფორმდა კონტრაქტი EMI-სთან. ჯგუფმა ავანსის სახით 5,000 ფუნტი მიიღო. საგულისხმოა, რომ ბოიდი ამ კონტრაქტის მონაწილე არ ყოფილა.[41]
„Arnold Layne“ იქცა პინკ ფლოიდის (არტიკლი „The“ ამოვარდა მათი სახელწოდებიდან 1967 წელს) [42] პირველ სინგლად, რომელიც გამოცემული იქნა 1967 წლის 11 მარტს.[43] მასში ნახსენები იყო პიროვნება, რომელიც იპარავდა და იცმევდა ქალის ტანსაცმელს. ასეთი ისტორიის გამო, რამდენიმე რადიოსადგურმა იგი აკრძალა კიდეც. თუმცა, ცნობილია, რომ ბრიტანულ ჩარტში მან მაინც #20 ადგილი დაიკავა.[44] ამ დროისთვის ჯგუფის ოთხივე წევრს მიტოვებული ჰქონდა სწავლა ან სამუშაო. Bedford-ის ძველი ფურგონი მათ Ford Transit-ით შეცვალეს[45], რომლითაც 1967 წელს ინგლისი მოიარეს და 200-ზე მეტი კონცერტი გამართეს (წინა წელთან შედარებით 10-ჯერ დიდი რაოდენობით). მათ შეუერთდა ტურ-მენეჯერი პიტერ უინ უილსონი, რომელთანაც ბარეტი მანამდე ერთ ბინაში ცხოვრობდა.[46] უილსონმა განაახლა მათი განათების სისტემა და დაამატა იმ დროისთვის ნოვატორული ელემენტები - სარკეები, გაწელილი პრეზერვატივები, პოლარიზატორები - რითაც კონცერტებზე საინტერესო ვიზუალური ეფექტები იქმნებოდა.[47] შემდეგი სინგლის სახით ჯგუფმა იმავე წლის 16 ივნისს See Emily Play გამოსცა.[48] მისი საკონცერტო პრემიერა გაიმართა მანამდე, ლონდონში, იმავე წლის მაისში, დედოფალ ელისაბედის დარბაზში[49], სადაც ჯგუფმა ასევე გამოიყენა დარბაზში ხმის გამანაწილებელი უნიკალური სისტემა აზიმუთ კოორდინატორი. BBC-ს გადაცემაში Look of the Week გაიმართა მათი მნიშვნელოვანი სატელევიზიო გამოსვლა, სადაც ერუდირებულმა და მიმზიდველმა უოტერსმა და ბარეტმა უპასუხეს წამყვან ჰანს კელერის მკაცრ კითხვებს.[50] ახალ სინგლს Arnold Layne-ზე უფრო მნიშვნელოვანი წარმატება ხვდა წილად. 2 კვირის შემდეგ იგი მოხვდა ჩარტის #17 ადგილზე. ის ასევე შესრულდა BBC-ს გადაცემაში Top Of The Pops - თუმცა, ამ გადაცემის ტრადიციების მიხედვით, ფონოგრამის თანხლებით. მიუხედავად ამისა, სინგლმა ჩარტში #5 პოზიციამდე აიწია და მოთხოვნამ სიმღერაზე იმატა. მაგრამ დაგეგმილი მესამე გამოსვლა გადაცემაში არ გაიმართა, ვინაიდან ბარეტმა თავად განაცხადა ამაზე უარი.[48]
სწორედ იმ პერიოდში ჯგუფის სხვა წევრებმა სიდის ქცევაში უცნაურობები შენიშნეს.[51] 1967 წლისთვის იგი უკვე ლსდ-ს აქტიური მომხმარებელი იყო.[52] ერთ-ერთ შოუზე მეისონმა შენიშნა, რომ სიდი იყო მიმდინარე მოვლენებს სრულიად მოწყვეტილი: „იყო თუ არა ეს მხოლოდ ნარკოტიკული გაბრუება ან უფრო ბუნებრივი, ნერვული აშლილობა, დღემდე არ ვიცი“.[51]
მთავარი სტატია: The Piper at the Gates of Dawn.პინკ ფლოიდის EMI-სთან კონტრაქტზე იზრუნეს ბრაიან მორისონმა, მათმა აგენტმა და პროდიუსერმა EMI-დან და ნორმან სმითმა. ჯგუფს დავალება მიეცა, ჩაეწერა [53] სადებიუტო ალბომი EMI-ს კუთვნილ ები-როუდის სტუდიებში (ლონდონი).[54] იქ ოთხეული ატარებდა ცდებს ე.წ. „კონკრეტული მუსიკის“ განხრით. ერთხელ ისინი მიწვეულნი იყვნენ ერთ-ერთ სტუდიაში, სადაც The Beatles იწერდა სიმღერას „Lovely Rita“. 2005 წელს გამოცემულ ავტობიოგრაფიაში მეისონი აღნიშნავს, რომ ალბომის ჩაწერის დროს ჯგუფს პრობლემები არ ჰქონია, მაგრამ სმითის თანახმად, ბარეტი არ ითვალისწინებდა რჩევებსა და კრიტიკას.[55] The Piper at the Gates of Dawn, როგორც მას ეწოდა, გამოვიდა 1967 წლის აგვისტოში და ჯგუფი კვლავ იზიდავდა მრავალ მსმენელს კლუბ UFO-ში. მაგრამ ბარეტის მდგომარეობის გაუარესება მათ სერიოზულ პრობლემებს უჩენდა. ჯგუფის წევრები თვლიდნენ, რომ ეს მხოლოდ დროებითი მოვლენა იყო, მაგრამ პიტერ ჯენერი და ჯუნ ჩაილდი (ჯენერის მდივანი, ბარეტის მეგობარი და მარკ ბოლანის მომავალი მეუღლე) უფრო რეალისტურად უყურებდნენ ამ საკითხს:
საკუთარ საგრიმიოროში ვიპოვე და იგი უბრალოდ...დაკარგული იყო. როჯერ უოტერსმა და მე დავაყენეთ ფეხზე და გავიყვანეთ სცენაზე. რა თქმა უნდა, ხალხი გახარებული იყო, რადგან სიდი უყვარდათ. ჯგუფმა დაიწყო დაკვრა, მაგრამ სიდი უბრალოდ გაშეშებული იდგა. კისერზე გიტარა ეკიდა, ხელები ჩამოშვებული ჰქონდა.[56]
ჯგუფისთვის თავზარდამცემი იყო ჯაზისა და ბლუზის ეროვნული ფესტივალის ფარგლებში გამოსვლის გაუქმება. პრესა ინფორმირებული იქნა, რომ ბარეტს ნერვული დაუძლურება აწუხებდა. ჯენერმა და უოტერსმა სიდს ფსიქიატრთან შეხვედრაც ურჩიეს, მაგრამ სიდმა უარი თქვა მასთან მისვლაზე. იგი დროებით დასახლდა კუნძულ ფორმენტერაზე, სადაც მას სემ ჰანტი, მუსიკალურ ანდერგრაუნდულ წრეებში ცნობილი ექიმი უვლიდა, მაგრამ მკურნალობამ შედეგი არ გამოიღო. სექტემბერში ჯგუფის პირველი აშშ ტურნე იყო დაგეგმილი.[57] მუშაობის უფლების შესახებ კომპანიის Blackhill მიერ დაგვიანებით შეტანილმა განაცხადმა ჯგუფს რამდენიმე დანიშნული კონცერტი გააუქმებინა[58], ხოლო ბარეტის მდგომარეობა უფრო დამძიმდა.[59] დარბაზში Winterland გამოსვლისას მან განგებ მოშალა გიტარა, რომელსაც სიმები მოწყდა. პეტ ბუნის შოუს ჩაწერისას მან გააოგნა რეჟისორი იმით, რომ რეპეტიციის დროს იდეალურად აყოლებდა პირს ფონოგრამას, მაგრამ ჩაწერისას უბრალოდ გაშეშებული იდგა. კინგმა სასწრაფოდ შეკვეცა აშშ ტურნეს თარიღები და პირველივე რეისით ჯგუფი შინ გაუშვა.[60]
აშშ-დან დაბრუნებისთანავე პინკ ფლოიდი შეუერთდა ჯიმი ჰენდრიქსის ტურნეს ინგლისის ტერიტორიაზე.[60] მაგრამ ბარეტის დეპრესია მატულობდა ტურნეს მსვლელობასთან ერთად.[61] ერთ-ერთ კონცერტზე იგი საერთოდ არ მივიდა და მისი ადგილი დაიკავა დეივიდ ო’ლისტმა, ჯგუფიდან The Nice (რომელიც ჰენდრიქსთან ამ ტურნეს ფარგლებში მოგზაურობდა ).[57] მსმენელებმა ერთგვარი გაყალბება ვერ შეამჩნიეს.
ბარეტის, როგორც პინკ ფლოიდის ლიდერის არსებობა ჯგუფის არსებობას სულ უფრო მეტი საფრთხის ქვეშ აყენებდა. უინ უილსონმა დატოვა განათების მენეჯერის პოზიცია და გიტარისტთან ერთად საკუთარი მუსიკალური პროექტი წამოიწყო.[62] პინკ ფლოიდმა 1967 წლის ნოემბერში ბრიტანეთში გამოსცა სინგლი Apples and Oranges (აშშ-ში იგი არ გამოსულა)[63]. ჯგუფის სამი წევრისთვის ბარეტის მდგომარეობამ კრიტიკულ ზღვარამდე მიაღწია, რომელსაც მათ უპასუხეს ახალი წევრის დამატებით.[57]
1967 წლის დეკემბერში ჯგუფმა დეივიდ გილმორს შესთავაზა პინკ ფლოიდის მეხუთე წევრის სახით შემოერთება. გილმორი დათანხმდა. ბარეტი ასეთი არჩევანის თანახმა იყო. მას საკუთარი შემოთავაზებაც ჰქონდა: უოტერსის თქმით, ეს იყო ორი მახინჯი, რომელიც სადღაც ნახა. ერთი ბანჯოზე უკრავდა, მეორე - საქსოფონზე. და ორი მომღერალი გოგონაც უნდოდა.[64] გილმორი უკვე კარგად იცნობდა ბარეტს. ისინი 1960-იანების დასაწყისში ერთად სწავლობდნენ კემბრიჯის ტექნიკურ უნივერსიტეტში[17], ხოლმე უკრავდნენ ჰარმონიკასა და გიტარებზე და მოგვიანებით ავტოსტოპით საფრანგეთში იმგზავრეს, სადაც ქუჩებში უკრავდნენ.[65] 1965 წელს, ჯერ კიდევ Joker's Wild-ის წევრობისას, გილმორმა თავად იხილა The Tea Set.[66] სტივ ო’რურკმა (ბრაიან მორისონის ასისტენტმა) პინკ ფლოიდში მოსვლისთანავე მას საკუთარ სახლში ოთახი და კვირაში 30 ფუნტი გამოუყო.[67] გილმორმა პირდაპირ მიაკითხა მუსიკალურ მაღაზიას კემბრიჯში და იყიდა სპეციალურად აწყობილი ყვითელი Fender Stratocaster. 1968 წლის იანვარში მისი ჯგუფში მოსვლის შესახებ ოფიციალურ განცხადებაში იქნა ნახსენები.[68] ძირითადად ყველას იგი გააცნეს, როგორც პინკ ფლოიდის მეორე გიტარისტი და მეხუთე წევრი. ჯგუფი გეგმავდა ბარეტის როგორც სიმღერების ავტორის დატოვებას.[69] ჯენერი იხსენებდა: ჩანაფიქრი იმაში მდგომარეობდა, რომ დეივი უნდა ყოფილიყო სიდის შემცვლელი და მისი უცნაურობები უნდა დაეჩრდილა. როდესაც ამ ჩანაფიქრმა არ იმოქმედა, ბარეტს მხოლოდ სიმღერების ავტორობა შესთავაზეს. ანუ ტოვებდნენ საქმეში ჩართულს, მაგრამ ისე, რომ სხვებსაც ემუშავათ.[70] გილმორის ერთ-ერთი პირველი მოვალეობა იყო სინგლის Apples and Oranges პრომო-ფილმში გიტარაზე დაკვრის განსახიერება.[68] სიდს სურდა, ეჩვენებინა, რომ იმედგაცრუება მისგან შორს იყო და სცადა, ჯგუფის წევრებისთვის ახალი სიმღერა ესწავლებინა, Have You Got It Yet?. მაგრამ სტუდიაში რეპეტიციისას იგი მუდმივად ცვლიდა კომპოზიციის სტრუქტურას, რის გამოც მისი დაზეპირება შეუძლებელი იყო.
ბარეტთან მუშაობა რთული აღმოჩნდა. საუთჰემპტონში დაგეგმილი კონცერტის წინ, როდესაც ყველა სამგზავრო ავტობუსში მოთავსდა, ვიღაცამ იკითხა, გაიყოლებდნენ თუ არა სიდს, მაგრამ პასუხი იყო ჯანდაბას, რად გვინდა.[71] მოგვიანებით უოტერსი აღნიშნავდა: იგი ჩვენი მეგობარი იყო, მაგრამ ახლა უკვე ძირითადად მის გაჩერებას ვცდილობდით.[72] 1968 წლის მარტის დასაწყისში პინკ ფლოიდი შეხვდა პიტერ ჯენერსა და ენდრიუ კინგს, Blackhill Enterprises-ის ბიზნეს-პარტნიორებს, რათა განეხილათ ჯგუფის მომავალი. ბარეტი დათანხმდა, დაეტოვებინა პინკ ფლოიდი. გამომდინარე შექმნილი რეალობიდან, გადაწყდა, რომ Blackhill Enterprises, როგორც ექვსმხრიანი გაერთიანება, დაიშლებოდა, რაც საბოლოოდ მოხდა იმავე თვეში.[73] ჯენერისა და კინგის აზრით, ბარეტი იყო პინკ ფლოიდის შემოქმედებითი ძალა. მათ არჩიეს მასთან დარჩენა და პინკ ფლოიდთან ურთიერთობის დასრულება. ბრაიან მორისონმა ახალი მენეჯერის სახით სტივ ო’რურკის არჩევა მოიწონა.[74] ბარეტის წასვლის შესახებ ფორმალური განცხადება გამოქვეყნდა 1968 წლის 6 აპრილს [75], თუმცა სინამდვილეში ეს მისი დე ფაქტო წასვლიდან გარკვეულ პერიოდში მოხდა. ბარეტი დრო და დრო ჩნდებოდა მათ ადგილობრივ კონცერტებზე.[72] ვინაიდან იგი ჯგუფის სიმბოლოს წარმოადგენდა, გილმორი იძულებული იყო, სატელევიზიო გამოსვლების დროს იგი განესახიერებინა ფონოგრამაზე პირის აყოლებით. მაგრამ პინკ ფლოიდს უკვე ახალი მასალაც უჩნდებოდა, როგორიც იყო It Would Be So Nice და Careful With That Axe, Eugene. 1968 წელს, ევროპულ კონცერტებამდე, მათ ტურ-მენეჯერი პიტერ უოტსი შეუერთდა.[76]
მთავარი სტატია: A Saucerful of Secrets.მეორე სტუდიური ალბომის ჩასაწერად ჯგუფი დაუბრუნდა ები-როუდის სტუდიებს. რამდენიმე სიმღერა, დაწერილი ბარეტთან ერთად, როგორიც იყო Jugband Blues, უკვე მზად ჰქონდათ (ეს იყო მისი უკანასკნელი ოფიციალური ჩანაწერი ჯგუფთან ერთად). უოტერსს ჰქონდა სამი საავტორო ნომერი, Let There Be More Light, Corporal Clegg და Set the Controls for the Heart of the Sun (უკანასკნელში გილმორის და ბარეტის გიტარები ჟღერს). რაიტის იყო See-Saw და Remember a Day. ნორმან სმითის მითითებით, მოხდა მასალის ნაწილის შინაურ სტუდიებში ჩაწერა, რაც ერთგვარ ექსპერიმენტად და The Piper at the Gates of Dawn-ის ტრადიციების გაგრძელებად შეიძლება ჩაითვალოს. სმითს მათი მუსიკალური სტილი არადამაჯერებლად მიაჩნდა, მაგრამ, როდესაც მეისონმა უარი განაცხადა Remember a Day-ს ჩაწერაში მონაწილეობაზე, ნორმანმა იგი შეცვალა.[77] რაიტი იხსენებდა სმითის დამოკიდებულებას ხმისჩამწერი სესიებისადმი. იგი მეორე ალბომის ჩაწერისას დანებდა. არასოდეს უთქვამს ფრაზები, როგორიც არის ’ამ სასაცილო ხმაურის 20 წუთის ჩაწერა არ შეიძლება'[78]. არც უოტერსი, არც მეისონი, სანოტო ენას არ ფლობდნენ, ამიტომ კომპოზიციის A Saucerful of Secrets აგებისას საკუთარი სისტემა გამოიგონეს. გილმორმა მათი მონახაზი მოგვიანებით აღწერა, როგორც არქიტექტურული დიაგრამა.[79]
A Saucerful of Secrets გამოვიდა იმავე წლის ივნისში. თუკი წინა ალბომის ყდა ვიკ სინგის ფოტოსურათებით და სიდ ბარეტის ნახატით იყო გამდიდრებული, ამ ალბომისთვის EMI-მ ჯგუფს ნება დართო, საკუთრი დიზაინერი აერჩიათ. ასეთები აღმოჩნდნენ სტორმ თორგერსონი და ობრი პაუელი. შემდგომში თორგერსონმა მონაწილეობა მიიღო ჯგუფის თითქმის ყველა ალბომის ყდების, ისევე როგორც სინგლებისა და დაკავშირებული პროდუქციის გაფორმებაში.
ალბომის შესახებ აზრები არაერთგვაროვანი იყო. ჯონ პილის აზრით, იგი ...რელიგიურ რიტუალს ჰგავდა.[79] 'NME თვლიდა, რომ სასათაურო კომპოზიცია იყო ხანგრძლივი და მომაბეზრებელი, ხოლო მისი მონოტონური განვითარება არაფრით აიხსნებოდა.[79] [nb 7]
ალბომის გამოცემის დღეს ჯგუფმა მონაწილეობა მიიღო ჰაიდ პარკში გამართული სამი უფასო კონცერტიდან პირველ შოუში. მისი ორგანიზატორი Blackhill Enterprises იყო. კონცერტში მონაწილეობდნენ როი ჰარპერი და ჯეთრო ტალიც. სტივ ო’რურკი, ოთხეულის აზრით, იყო შესანიშნავი მოვაჭრე, რომლის ბიზნეს-შორსმჭვრეტელობამ მისი ესთეტიკური ინტერესები დაჩრდილო. როდესაც მორისონმა საკუთარი ბიზნესი NEMS Enterprises-ს მიჰყიდა, ო’რურკი იქცა ჯგუფის პირად მენეჯერად. ამით მათ შესძლეს იმიჯის გამოსწორებაც, დაბრუნდნენ რა ამერიკაში, ჯგუფებთან Soft Machine და The Who ერთად.[81][82]
1968 წელს ჯგუფმა იმუშავა რეჟისორ პიტერ საიკსის ფილმის კომიტეტი მუსიკაზე. იმავე წლის შობამდე გამოიცა Point Me At The Sky, რომელიც წინა ჩანაწერებზე უფრო მეტად პოპულარული არ ყოფილა და წლების განმავლობაში რჩებოდა პინკ ფლოიდის ერთადერთ ოფიციალურ სინგლად.[83] 1969 წელს ჩაიწერა მუსიკა ბარბეტ შროდერის ფილმისთვის მეტი. საუნდტრეკი, რომელიც პინკ ფლოიდმა გამოსცა, მნიშნვნელოვანი ჩანაწერი იყო - ალბომის A Saucerful of Secrets მასალასთან ერთად[84] მათ საკონცერტო სიაში გამოჩნდა ახალი კომპოზიციებიც. 1969 წლის ივლისში დასრულდა მათი საკონცერტო ტურნე, უკანასკნელი კონცერტით სამეფო საფესტივალო დარბაზში. გილმორს ამ შოუზე ინციდენტი შეემთხვა - ელექტროშოკის გამო (რომელიც ძაბვის გამო მიიღო) მან მთელი სცენა გაიფრინა.[83] საკონცერტო გამოსვლები ამ პერიოდში კონცეპტუალური შოუს, The Man and The Journey (ადამიანი და მოგზაურობა) სახით იქნა წარდგენილი[85] , რასაც თან ახლდა მხატვარ პიტერ დოკლის პროექციები და ხმოვანი ეფექტების ნაწილი, მოგვიანებით გამოყენებული 1970 წლის კომპოზიციაში Alan's Psychedelic Breakfast.[83] რეჟისორ მიქელანჯელო ანტონიონის ფილმისთვის ზაბრისკი პოინტი საუნდტრეკის შექმნისას ჯგუფი გადაფრინდა რომში, სადაც ისვენებდა ფეშენებელურ სასტუმროში და წერდა მუსიკას. უოტერსის თქმით, რომ არა ანტონიონის წუწუნი და ცვლილებები, შეტანილი ამ ჩანაწერებში, სამუშაოს დასრულებას ერთ კვირაზე ნაკლები დრო დასჭირდებოდა. სინამდვილეში, ფილმში მოხვდა მათი მხოლოდ სამი კომპოზიცია. დანარჩენ მუსიკოსებს შორის იყვნენ Grateful Dead, The Youngbloods, პეტი პეიჯი და როლინგ სტოუნზი (მათი სიმღერა You've Got The Silver არ მოხვდა მუსიკალურ ალბომში ფილმის საუნდტრეკით). ერთ-ერთი კომპოზიცია, სახელწოდებით The Violent Sequence, მოგვიანებით იქცა სიმღერად Us and Them და შეტანილი იქნა პინკ ფლოიდის 1973 წლის ალბომში The Dark Side of the Moon. ამავე პერიოდში ჯგუფი მუშაობდა ანიმაციური ფილმის როლო საუნდტრეკზე, მაგრამ დაფინანსების პრობლემების გამო ფილმზე მუშაობა შეწყვეტილი იქნა. უოტერსმა გადადგა კიდევ ერთი ნაბიჯი კინოსამყაროში, რონ გისინის მონაწილეობით ფილმის სხეული მუსიკის შექმნით.[86]
მთავარი სტატია: Ummagumma და Atom Heart Mother.
Ummagumma იქცა შორს გადადგმულ ნაბიჯად მათ წინა ნამუშევრებთან შედარებით. ახალი მასალა მასში მცირე რაოდენობით იყო. იგი გამოიცა EMI-ს კუთვნილ Harvest-ზე. ალბომის პირველი ორი გვერდი წარმოადგენდა მანჩესტერის კომერციული კოლეჯისა და კლუბის Mothers (ბირმინგემი) ცოცხალ ჩანაწერებს. მეორე ფირფიტის ყოველი მეოთხედი იყო ჯგუფის ყოველი წევრის სოლო-ცდა. 1969 წლის ოქტომბერში Ummagumma-ს გამოცემას დადებითი შეფასებები მოჰყვა.[87] მას მიჰყვდა 1970 წლის Atom Heart Mother. თუკი ჯგუფის წინა ალბომი იწერებოდა ოთხფირიან ჩამწერზე, Atom Heart Mother იყენებდა რვაფირიანს.[88] სასათაურო პიესა, სახელწოდებით Amazing Pudding წარდგენილი იქნა საფრანგეთში, თუმცა მისი სტუდიური ჟღერადობის გამო დავამ პიკს მიაღწია და ხმაზე რონ გისინმა იზრუნა. ერთი თვის მანძილზე იგი მუშაობდა პარტიტურაზე, მაგრამ ჯგუფის მხრიდან ამაში შემოქმედებითი წვლილი მინიმალური იყო. კომპოზიცია დასრულებული იქნა ჯონ ოლდისის მიერ, რომელმაც სტუდიაში საკუთარი გუნდიც მოიყვანა. ნორმან სმითი მითითებული იქნა, როგორც აღმასრულებელი პროდიუსერი, თუმცა ეს იყო მისი ჯგუფის დისკოგრაფიაში უკანასკნელი გამოჩენა.[89] გილმორი მოგვიანებით სასათაურო ნომერს ნაკლებ ყურადღებას აქცევდა, აღნიშნავდა რა, რომ იგი სისულელეებით სავსეა,[90] თუმცა 2001 წლის ინტერვიუში ახსენებდა, რომ კარგ მცდელობას წარმოადგენდა, მაგრამ ასეთი მცდელობებიდან კარგი არაფერი გამოდის.[91] უოტერსის პოზიცია ასევე კრიტიკული იყო. მისი თქმით, უარს არ იტყოდა ამ ჩანაწერის სანაგვეში გადაგდებაზე, ისე რომ აღარავის მოესმინა.[90] მაგრამ Atom Heart Mother-ს გაერთიანებული სამეფოს ტერიტორიაზე დიდი წარმატება ხვდა წილად [92]. 1970 წლის 27 ივნისს ბათში გაიმართა მისი, როგორც დასრულებული ნაწარმოების, საკონცერტო პრემიერა, ორკესტრისა და გუნდის თანხლებით.[93]1971 წელს ჟურნალის Melody Maker ჩატარებულ მკითხველთა გამოკითხვაში პინკ ფლოიდმა დაიკავა მეორე ადგილი და პირველად თავისი არსებობის მანძილზე, რეალური ფინანსური შემოსავლის მფლობელი გახდა. თუმცა, იმავე წელს ნიუ-ორლეანში მოპარული იქნა მათი ტექნიკა, რომელიც თითქმის 40.000 დოლარის ღირებულების იყო. ადგილობრივი პოლიციის მხრიდან საძიებო ოპერაციამ შედეგი არ იქონია. რეალური დახმარება მხოლოდ მაშინ გამოჩნდა, როდესაც საქმეში გფბ ჩაერია.
იმავე წელს მეისონსა და რაიტს შვილები შეეძინათ. ისინი დასახლდნენ ლონდონში, ხოლო გილმორი, რომელიც ჯერ კიდევ მარტოხელა იყო, XIX საუკუნის ფერმაზე, ესექსში დასახლდა. უოტერსმა თავისი სახლის ბაღში, ისლინგტონში, სტუდია მოიწყო.[94]
მთავარი სტატია: Meddle.| Echoes (1971 წ.) | |
| ეს სიმღერა შესულია ჯგუფის 2001 წლის ალბომ Echoes: The Best of Pink Floyd-ში | |
1971 წლის დასაწყისში, ტურნედან Atom Heart Mother დაბრუნებისას, ჯგუფმა დაიწყო მუშაობა ახალ ალბომზე.[95] იმის გამო, რომ ახალი მასალა არ ჰქონდათ[96], მუსიკოსები უბრალო ცდებს ატარებდნენ. ინჟინერ ჯონ ლეკის თქმით, სესიები იწყებოდა დღისით და მეორე დილით მთავრდებოდა, მაგრამ ამ პერიოდში არაფერი იწერებოდა. არც ხმისჩამწერი კომპანია გვაწუხებდა, მხოლოდ მათი მენეჯერი თუ გამოჩნდებოდა და ერთად რამდენიმე ბოთლს გადავკრავდით ან მოვწევდით.[97] ხანგრძლივი პერიოდის მანძილზე ჯგუფი უბრალო ხმებზე ან გიტარის სოლოზე მუშაობდა. დღეების მანძილზე ისინი სტუდიაში Air ისხდნენ და ცდილობდნენ მუსიკის შექმნას სხვადასხვა შინაური მოხმარების ნივთით - ამ პროექტს ისინი დაუბრუნდნენ The Dark Side of the Moon-ის შემდეგ, ალბომამდე Wish You Were Here.[98] ალბომის Meddle შემქნამ დროის დიდი პერიოდი დაიკავა - ჩაწერა დაიწყო აპრილის პირველ ნახევარში, მაგრამ თვის მეორე ნახევარში პინკ ფლოიდს ჰქონდა კონცერტები დონკასტერსა და ნორიჯში, ასე რომ ჩაწერას მხოლოდ თვის ბოლოს დაუბრუნდნენ. მაისში მოხდა დროის გადანაწილება ები-როუდის სესიებს, რეპეტიციებსა და ბრიტანეთში გამართულ კონცერტებს შორის. ივნისსა და ივლისში ჯგუფი ძირითადად ევროპის სხვადასხვა დარბაზში გამოდიოდა. აგვისტოში ისინი შორეულ აღმოსავლეთსა და ავსტრალიას ეწვივნენ, ხოლო სექტემბერი ევროპაში გაატარეს.[99]
.png)
Meddle თავდაპირველად, 1971 წლის 30 ოქტომბერს აშშ-ში გამოვიდა, ხოლო 13 ნოემბერს - გაერთიანებულ სამეფოში [nb 8] ჯგუფი ამ დროს აშშ-ს ტურს მართავდა.[103] როლინგ სტოუნის მიმომხილველმა ჟან-შარლ კოსტამ აღნიშნა: Meddle არის არა მხოლოდ დეივიდ გილმორის, როგორც ჯგუფში შემოქმედი ძალის განმტკიცება, არამედ ამტკიცებს, რომ ჯგუფი კვლავ ვითარდება,[104] ხოლო NME-ს აზრით, ეს იყო განსაკუთრებით კარგი ალბომი. ჟურნალის Melody Maker მიმომხილველი მაიკლ უოტსი გაოცებული იყო და წერდა, რომ დისკი წარმოადგენს არარსებული ფილმის საუნდტრეკს და აღნიშნავდა, რომ აქ არის ჟღერადობისა და სიცოფის დიდი რაოდენობა, რომელიც არაფერს გვიქადის.[105][106] Meddle ხოლმე ითვლება ბარეტის გავლენის მყოფ ჯგუფსა და თანამედროვე პინკ ფლოიდს შორის გარდამავალ ფაზად.[107][108] ჯგუფის სხვა გამოცემები უკანასკნელ პერიოდში საუნდტრეკებს წარმოადგენდა, როგორიც იყო More და Zabriskie Point. Atom Heart Mother რონ გისინისა და სესიური მუსიკოსების გავლენის ქვეშ იყო დაწერილი ისე, თითქოს მას მთელი ჯგუფი [109] ქმნიდა. 1972 წელს პინკ ფლოიდმა კვლავ იმუშავა ფილმის მუსიკაზე, ამჯერად - კვლავ რეჟისორ ბარბეტ შროდერთან. ეს იყო ალბომი Obscured by Clouds, ფილმის ველი საუნდტრეკი. ჩაწერა მიმდინარეობდა პარიზთან, Château d'Hérouville-ის ცნობილ სტუდიაში. ალბომმა, გამოცემისთანავე შეაღწია აშშ-ს ბილბორდის ჩარტის 50-ეულში.[110] იმავე პერიოდში გამოვიდა ჯგუფის სიმღერების კომპილაციური ალბომი Relics.[111]
მთავარი სტატია: The Dark Side of the Moon.ჯგუფის შემდეგი ალბომი, The Dark Side of the Moon (რომლის სახელწოდება უფრო შეშლილობას, ვიდრე ასტრონომიას ეხება)[112] ალან პარსონსის, EMI-ს ხმის ტექნიკოსის დახმარებით, 1972 წლის მაისში - 1973 წლის იანვარში, ები-როუდზე იწერებოდა.[113][114] 1972 წლის დიდი პერიოდი დაიკავა ახალი მასალის საკონცერტო ტურებზე წარდგენამ და ფილმის Pink Floyd: Live at Pompeii გადაღებამ[115]. მოგვიანებით პინკ ფლოიდი კვლავ ეწვია ევროპას.[116] პარსონსს ეხმარებოდა პროდიუსერი კრის თომასი, რომელმაც დიდი ცვლილებები შეიტანა საერთო მიქსში და დაამატა სხვადასხვა ეფექტები, როგორიც იყო ექო სიმღერაში Us and Them.[117][118] ალბომის გარეკანის დიზაინი შექმნა სტორმ თორგერსონისა და მისი მეგობრების სტუდიამ Hipgnosis, ხოლო ძირითად სურათს გარეკანზე წარმოადგენდა მხატვარ ჯორჯ ჰარდის მიერ გადმოცემული პრიზმა, შუქის დისპერსიით.[119] ბარეტის წასვლის შემდეგ ტექსტების ავტორი ძირითადად უოტერსი იყო[120] და იგი მითითებულია ამ ალბომის ტექსტების ძირითად ავტორადაც.[121]
The Dark Side of the Moon, 1973 წლის მარტში გამოსვლისთანავე ბრიტანეთისა და დასავლეთ ევროპის ჩარტებში მოხვდა. ძირითადად, კრიტიკოსთა რეაქცია დადებითი იყო. Melody Maker-ში როი ჰოლინგუორთი ფირფიტის პირველ გვერდს აღწერდა, როგორც ...საკუთარ თავში უკიდურესად არეულს და რთულად აღსაქმელს, მაგრამ მეორე გვერდზე ამბობდა, რომ სიმღერები, ხმები, რითმები იყო მტკიცე და ჟღერადი. გაისმა საქსოფონი, ჯგუფი უკრავდა, შემდეგ კი ამოხეთქა და ღამეში გაიფანტა.[122] 1973 წლის მიმოხილვაში, რომელიც როლინგ სტოუნი-ს ფურცლებზე დაიბეჭდა, ლოიდ გროსმენი წერდა: ეს არის შესანიშნავი ალბომი, მდიდარი ტექსტუალურად და კონცეპტუალურად, რაც არა მხოლოდ გიზიდავს, არამედ შენს მონაწილეობასაც ითხოვს.[123] 1973 წლის მარტში ალბომი სრულდებოდა ჯგუფის აშშ ტურნეზე, მათ შორის, შუაღამის ნიუ იორკში, Radio City Music Hall-ის ცნობილ დარბაზში, 17 მარტს.[124][125]
ალბომის წარმატებამ ჯგუფს მოუტანა მანამდე არნახული ფინანსური შესაძლებლობებიც. რიჩარდმა და როჯერმა შეიძინეს დიდი სახლები გარეუბნებში, ნიკ მეისონი კი იქცა ძველი მანქანების კოლექციონერად [126] ალბომის აშშ-ში წარმატებაზე დიდი გავლენა იქონია Capitol Records-მა. მისი ახალი თავმჯდომარის, ბასკარ მენონის მოსვლისთანავე, აშშ-ში გამოცემული წინა ალბომების შედარებით შეუმჩნეველი წარმატება უკუღმა შებრუნდა. ჯგუფმა და მათმა მენეჯერმა Columbia Records-თან ახალი კონტრაქტი გააფორმეს.[127] არსებობდა ინფორმაცია, თითქოს ავანსის სახით ჯგუფმა მიიღო 1 მილიონი აშშ დოლარი (დღევანდელი მონაცემებით - 4,942,149 აშშ დოლარი).[128] მიუხედავად იმისა, რომ ინგლისში პინკ ფლოიდი კვლავ არ გამოსცემდა სინგლებს, Money გამოვიდა აშშ-ში და ამან საკუთარი წვლილი შეიტანა ახალი ალბომის წარმატებაში.
მთავარი სტატია: Wish You Were Here (პინკ ფლოიდის ალბომი).პინკ ფლოიდი სტუდიას 1975 წლის იანვარში დაუბრუნდა.[129] ალან პარსონსმა ჯგუფთან მუშაობაზე უარი განაცხადა და საკუთარი პროექტით, The Alan Parsons Project დაკავდა.[117] ამიტომ ჯგუფი ბრაიან ჰამფრიზსთან ერთად თანამშრომლობდა, რომელსაც უკვე ჰქონდა More-ს ჩაწერის გამოცდილება.[130] ახალი მასალის განხილვა სირთულეს წარმოადგენდა. Dark Side of the Moon-ის წარმატებამ ოთხივე მუსიკოსი ფიზიკურად და ემოციურად ამოწურა. რიჩარდ რაიტისთვის ეს სესიები პირად ცხოვრებაში რთულ პერიოდს დაემთხვა, ხოლო უოტერსი მათ ტანჯვად თვლიდა.[131] სხვებთან შედარებით, გილმორი უფრო იყო დაინტერესებული არსებული მასალის გაუმჯობესებით. მეისონის ოჯახი ინგრეოდა, რამაც მას უკმარისობისა და გულგრილობის შეგრძნება შესძინა. ეს მის მუსიკალურ კარიერაზეც მოქმედებდა.[131]
უნდა ვთქვა, რომ რთული პერიოდი იყო. ბავშვობის ყველა ოცნება თითქოს ასრულებული იყო და მსოფლიოში ყველაზე გაყიდვადში ჯგუფი ვიყავით. ქალები, ფული, დიდება და ა.შ...ყველაფერი ვიხილეთ და აუცილებელი იყო, შეგვეფასებინა, შემდგომში რას გავაკეთებდით. ყველასთვის ეს იყო დამაბნეველი და სიცარიელით სავსე პერიოდი.[132]
მიუხედავად იმისა, რომ ალბომს გარკვეული მიმართულება არ ჰქონია, უოტერსმა მოიფიქრა ახალი კონცეფცია.[131] 1974 წელს უკვე დაისახა სამი ახალი კომპოზიცია[133], რომელიც სრულდებოდა ევროპული კონცერტების დროს.[129] ეს ნომრები იქცა ახალი ალბომის საფუძვლად, რომლის შესავალში გიტარაზე აჟღერებული ოთხი ნოტი (შემთხვევით ნაპოვნი გილმორის მიერ)[134], უოტერსის გონებაში აბრუნებდა სიდ ბარეტის ერთგვარ აჩრდილს.[135] ამ სიმღერებში შეჯამებული იყო მათი ყოფილი კოლეგის ამაღლება და დაცემა:[136] მსურდა, რაც შეიძლება ახლოს ვყოფილიყავი ჩემს გრძნობებთან...სიდის გაუჩინარების გამო ერთგვარ გაურკვეველ, გარდაუვალ მელანქოლიასთან.[135] ალბომზე მუშაობისას სტუდიაში მოულოდნელად გამოჩნდა თავად ბარეტი.[134][137][138] თორგერსონი იხსენებს, რომ იგი იჯდა და გვესაუბრებოდა, მაგრამ სინამდვილეში თავად იქ არ იმყოფებოდა.[139] გარეგნულად სიდი შეიცვალა და ის თავდაპირველად ვერ იცნეს. გადმოცემით, უოტერსი ამ შეხვედრით აღელვებული იყო. სიდმა იმავე დღეს სტუდია დამშვიდობების გარეშე დატოვა.[140]
ახალ სიმღერებში შეიმჩნეოდა მუსიკალური ბიზნესის თავშეუკავებელი კრიტიკა. ორი სიმღერა, Raving and Drooling და Gotta Be Crazy არ იქნა შეტანილი ალბომში.[141] სტორმ თორგერსონის მიერ ალბომისთვის შეიქმნა ორი კონვერტი. პირველი იყო ძირითადი, შავი ფერის, დასაკრავი იარლიყით, რომელზეც გამოსახული იყო ჯგუფის წევრთა ოთხი სტიქია (ჰაერი, მიწა, ცეცხლი, წყალი) და ორი მექანიკური ხელი. მეორე კონვერტზე გამოტანილი იყო ორი ბიზნესმენი, რომელიც ერთმანეთის ხელის ჩამორთმევით ერთგვარ ურთიერთობას ამყარებდა. ერთ-ერთი მათგანი ალმოკიდებული იყო. ასეთი გამოსახულების იდეა მდგომარეობდა იმაში, რომ ხალხი მალავს რეალურ სახეს, რადგან ეშინია ცეცხლში გახვევის.[142][143][144][145]
ალბომის Wish You Were Here დიდი ნაწილის საკონცერტო პრემიერა გაიმართა ნებუორთის ფესტივალზე, 1975 წლის 5 ივლისს.[146] სექტემბერში დისკი საბოლოოდ გამოიცა.[147] ბრიტანეთსა და აშშ-ი მან მიაღწია #1 პოზიციას.[148][148] მან დადებითი შეფასებები მიიღო. რობერტ კრისტგოუ წერდა: ...მუსიკა - სადაც სინთეზატორი ძირითად მხოლოდ ტექსტურისთვის, ხოლო გიტარა მხოლოდ კომენტირებისთვის გამოიყენება - არა მხოლოდ მსუბუქი და მიმზიდველია, არამედ ისეთ სიმფონიურ კეთილშობილებას აღწევს, რომელიც ალბომში The Dark Side of the Moon ასე რთულად იყო გადმოცემული.[149]
მთავარი სტატია: Animals (პინკ ფლოიდის ალბომი).
ნებუორთის ფესტივალის შემდეგ ჯგუფმა შეიძინა სამსართულიანი შენობა ისლინგტონის რაიონში, ბრიტანია როუს 35-ში, რომელიც შემდგომში ხმისჩამწერ სტუდიად, Britannia Row Studios და ტექნიკის საწყობად აქცია.[150] მისი რეკონსტრუქცია 1975 წლის განმავლობაში გაგრძელდა და 1976 წელს პინკ ფლოიდმა მასში რიგით მერვე სტუდიური ალბომი ჩაწერა.[151]
Animals იყო უოტერსის კიდევ ერთი კონცეფციის ნაყოფი, რომელიც ნაწილობრივ ჰგავდა ჯორჯ ორუელის პოლიტიკურ იგავს ცხოველთა ფერმა. მის ტექსტებში საუბარი იყო საზოგადოების სხვადასხვა ფენის ცხოვრებაზე, რაც გადმოცემული იყო მეტაფორული პერსონაჟების, ძაღლების, ღორებისა და ცხვრების სახით.[152] ბრაიან ჰამფრიზი დაბრუნდა ალბომის ხმის ინჟინერის სახით. მუშაობა დისკზე დასრულებული იქნა 1976 წლის დეკემბერში.[151] გარდა საზოგადოებაში გამეფებული სტერეოტიპების კრიტიკისა, ალბომი იყო პასუხი პანკ-როკის მოძრაობაზე[153], რომელიც აღმოცენდა სოციალური და პოლიტიკური მდგომარეობისადმი ნიჰილისტური დამოკიდებულებისა და წინა წლების როკ-მუსიკაზე ნოსტალგიის პასუხად. პინკ ფლოიდი პანკ-როკ მუსიკოსებისთვის ხელსაყრელ სამიზნეს წარმოადგენდა. აღსანიშნავია, რომ ჯონი როტენი (სექს პისტოლზი) ატარებდა მაისურს პინკ ფლოიდის გამოსახულებით, რომელზეც მიწერილი იყო მე მძულს. მოგვიანებით ნიკ მეისონმა აღიარა, რომ პანკ-როკის ბუნტი მისთვის მისაღები იყო და წარმოადგენდა იგივე ანდერგრაუნდს, საიდანაც პინკ ფლოიდი აღმოცენდა. 1977 წელს ნიკი იქცა ჯგუფის The Damned, სტუდიაში Britannia Row ჩაწერილი მეორე ალბომის პროდიუსერად.[154]
ახალი ალბომის გაფორმება კვლავ თორგერსონსა და სტუდიას Hipgnosis ეკუთვნოდა, მაგრამ საბოლოო დიზაინის შემუშავება როჯერ უოტერსის კომპეტენციაში შედიოდა. მან აირჩია ბეტერსის ელექტროსადგურის მოძველებული შენობა. 9.1 მეტრის სიგრძის გასაბერი ღორი გაშვებული იქნა ინგლისის ცაში 2 დეკემბერს. გადაწყვეტილი იყო, რომ იგი უნდა მოქცეულიყო სადგურის მილებს შორის, მაგრამ ქარის გამო ეს შეუძლებელი იყო. ღორი გაქრა, დაეშვა კენტის საგრაფოში, სადაც იგი აღმოაჩინა ადგილობრივმა ფერმერმა (იგი ამბობდა, რომ ღორმა მისი ძროხები შეაშინა).[155] გადაღებები განახლდა მეორე დღეს, მაგრამ საბოლოოდ მოხდა ღორის გამოსახულების ელექტროსადგურის სურათზე მონტაჟი.[155][156]
ალბომზე მუშაობისას საავტორო წვლილი განხილვის საგნად იქცა. ჰონორარები ნაწილდებოდა სიმღერების მიხედვით. მიუხედავად იმისა, რომ დეივიდ გილმორის წვლილი Dogs-ის ჩაწერაში (რომელიც ალბომის ერთ გვერდს თითქმის მთლიანად იკავებდა), მან უოტერსთან შედარებით, რომელიც ორნაწილიანი Pigs on the Wing-ის ავტორი იყო, უფრო მცირე ჰონორარი მიიღო (უკანასკნელ სიმღერაში საუბარია უოტერსისა და კეროლაინ ანა კრისტის ურთიერთობაზე.[nb 9]
გილმორი დაკავებული იყო მესამე შვილის დაბადებასთან დაკავშირებული საკითხებით და ამის გამო, მისი წვლილი ალბომზე მინიმალური იყო. არც მეისონს, არც რაიტს Animals-ის ჩაწერისას საავტორო წვლილი არ ჰქონიათ (ეს იყო პინკ ფლოიდის პირველი ალბომი, რომელზეც რაიტი არ იყო სიმღერების თანაავტორი). რიჩარდს ჰქონდა პრობლემები მეუღლესთან და არც მისი უოტერსთან ურთიერთობა იყო სირთულეების გარეშე.[158] რაიტი მოგვიანებით ასე იხსენებდა Animals-ის ჩაწერას:
Animals იყო ლოზუნგი. მისი ჩაწერა არ იყო იოლი, მაგრამ სწორედ ამ პერიოდში როჯერი რწმუნდებოდა, რომ იგი იყო ჯგუფში სიმღერების ერთადერთი ავტორი. მას სჯეროდა, რომ ჯგუფი მხოლოდ მისი ძალისხმევით არსებობს და, აშკარად, როდესაც მისმა ეგოიზმმა თავი იჩინა, პირველი, ვისთანაც კონფლიქტი შეექმნა, მე ვიყავი.[159]
ალბომი გამოვიდა 1977 წლის 23 იანვარს[155] და მოხვდა ბრიტანეთის ჩარტის #2 პოზიციაზე, ხოლო აშშ-ში - #3-ზე.[160]NME-მ მას უწოდა ... დოგმების წინააღმდეგ მიმართული ყველა დროის ერთ-ერთი განსაკუთრებული, ულმობელი, სულისშემძვრელი და ღია მუსიკალური ნაწარმოები, რომელიც მზის აქეთ მხარეს შექმნილა ....[160] გამოცემის Melody Maker მიმომხილველი კარლ დალასი წერდა: ... ეს არის რეალობის უსიამოვნო შეგრძნება უკანასკნელი წლების განმავლობაში ჩამოყალიბებულ ვითარებაში, რომელიც მათრობლად ზრდადია;...[160]
ალბომი სრულდებოდა ჯგუფის ტურნეს In the Flesh მსვლელობისას. ამ ტურნეზე ჯგუფში უთანხმოებებს უკვე ჰქონდა ადგილი. ეს იყო პინკ ფლოიდის იმ დროისთვის უკანასკნელი ტურნე, გამართული დიდ სტადიონებზე. საკონცერტო ადგილების მასშტაბი პრობლემად იქცა.[161] როჯერ უოტერსი ყოველ ასეთ კონცერტზე მარტო მოდიოდა, ჯგუფის წევრების გარეშე და ტოვებდა შოუს კონცერტის დასრულებისთანავე. გილმორის მეუღლე ჯინჯერმა და როჯერის ახალმა შეყვარებულმა საერთო ენა ვერ მოძებნეს. ერთხელ გაღიზიანებული რაიტი დაბრუნდა ინგლისში და დაემუქრა კოლეგებს, რომ ჯგუფს დატოვებდა. უოტერსისთვის მიუღებელი იყო კონცერტებზე ზედმეტად ბევრი ხმაური და წინა რიგებში შეშლილ მსმენელთა თავმოყრა. ტურნეს უკანასკნელ შოუზე, მონრეალში, 1977 წლის 6 ივლისს, მან ვერ მოითმინა და შეაფურთხა სახეში ერთ-ერთ მათგანს, რომელიც მთელი კონცერტის მანძილზე მას თავისი ექსცენტრიული ქცევით აღიზიანებდა. თუმცა, ტურნეს კონცერტები არა მხოლოდ უოტერსისთვის იყო დამთრგუნველი. გილმორმა იმ საღამოს უარი თქვა კონცერტის ბოლოს ტრადიციული ბლუზის დაკვრაზე და დატოვა სტადიონი. მას ცვლიდა სნოუი უაიტი, რომელიც იყო ჯგუფის ისტორიაში კონცერტებზე პირველი დამატებითი მუსიკოსი.[162] გილმორი ფიქრობდა, რომ ჯგუფმა უკვე მიაღწია წარმატებას, რომელსაც ეძებდა და სხვა მისაღწევი აღარაფერი რჩებოდა.[163]
მთავარი სტატია: The Wall და პინკ ფლოიდი: კედელი.1978 წელს გილმორმაც და რაიტმაც გამოსცეს სადებიუტო სოლო-ალბომები David Gilmour და Wet Dream. ორივემ მსმენელთა უმნიშვნელო ყურადღება მიიქცია და არც თუ შთამბეჭდავად იყიდებოდა. 1976 წელს ჯგუფს პრობლემები გაუჩნდა ფინანსურ კონსულტანტ ნორტონ უორბურგთან და მის კომპანიასთან Norton Warburg Group (NWG). ეს უკანასკნელი მართავდა ჯგუფის ყველა ფინანსურ საკითხს, რაშიც ყოველ წელს დამატებით 300.000 ფუნტს იღებდა. ჯგუფის ჯიბიდან დაახლოებით 1.6 - 3.3 მილიონი ფუნტი ინვესტირებული იქნა წაგებიან საქმეებში, რამაც პინკ ფლოიდი ბრიტანეთში არსებული მაღალი გადასახადების წინაშე დაუცველად აქცია. გაირკვა, რომ ჯგუფი კვლავ კარგავდა ფულს. NWG-მ მას არა მხოლოდ წაგებიან ბიზნესებში ფულის დაბანდებისაკენ უბიძგა, არამედ შეუქმნა ისეთი პირობები, რომ პინკ ფლოიდი პრაქტიკულად საკუთარი შემოსავლის 83%-ს იხდიდა. ურთიერთობა კომპანიასთან შეწყდა და მას მოეთხოვა ჯერ დაუბანდებელი ფულის უკან დაბრუნება (დაახლოებით 860.000 ფუნტის, საიდანაც მათ საბოლოოდ 740.000 მიიღეს).[164][nb 10]
ამასობაში, 1978 წლის ივლისში როჯერ უოტერსმა ჯგუფს შესთავაზა ორი ახალი კონცეფცია. პირველი იყო 90 წუთიანი დემო ფირი სამუშაო სახელწოდებით Bricks in the Wall, მეორე კი შემდგომში იქცა როჯერის პირველ სოლო-ალბომად The Pros and Cons of Hitch Hiking. მიუხედავად იმისა, რომ მეისონიც და გილმორიც ფრთხილობდნენ, პირველი ფირი მოიწონეს და აირჩიეს შემდეგი ალბომის მასალად.[165] პროდიუსერის სახით აირჩიეს ბობ ეზრინი, რომელმაც უოტერსის კონცეფცია აქცია 40 გვერდიან სცენარად.[166] იგი მსმენელს მოუთხრობდა მთავარი გმირის, პინკის ამბავს, რომელიც შეიქმნა უოტერსის ბავშვობის მოგონებების გავლენით (როგორიც იყო მამის დაღუპვა მეორე მსოფლიო ომში). პირველი 'აგურით კედელში' იწყებოდა მთელი რიგი უბედურებებისა და პინკი იმდენად დაიღალა ნარკოტიკებისგან და გამოფიტული იქნა მუსიკალური ინდუსტრიისგან, რომ განდიდების მანიამ შეიპყრო (მის პროტოტიპად ნაწილობრივ სიდ ბარეტი იქცა). ალბომის დასასრულს მას საკუთარი თავისთვის გამოაქვს განაჩენი და ცდილობს დაანგრიოს კედელი, რომელიც ააშენა საზოგადოებისგან იზოლირების მიზნით.[167]
ალბომის ჩასაწერად ბრაიან ჰამფრიზი, რომელიც დაიღალა ჯგუფთან ხუთწლიანი მუშაობით, ჯეიმზ გათრიმ შეცვალა.[168] 1979 წლის მარტში, ფინანსური პრობლემების გამო, პინკ ფლოიდმა დროებით დატოვა ინგლისი და ნიცაში დასახლდა, სადაც სტუდიაში Super Bear მუშაობდა.[169] ჯგუფის წევრები იშვიათად იკრიბებოდნენ, მაგრამ უოტერსის ურთიერთობა რაიტთან საბოლოოდ გაუარესდა. მას პროდიუსერის სახით გამოსაცდელი ვადა მიეცა, მაგრამ მისი მუშაობის სტილმა და შემოქმედებითი წვლილის გარეშე სტუდიაში მოქმედებამ მნიშვნელოვანი დაძაბულობა წარმოშვეს. მან შეწყვიტა სტუდიაში დღისით მუშაობა და მხოლოდ საღამოს მოდიოდა. მისი ქორწინებაც პრობლემებს განიცდიდა, ადგილი ჰქონდა დეპრესიულ განწყობასაც, მას ჰქონდა საკუთარი პრობლემები, მაგრამ ყველაფერი კიდევ უფრო გართულდა, როდესაც ლეიბლმა Columbia ჯგუფს უკეთესი გარიგება შესთავაზა, თუკი იგი ალბომის ჩაწერას შობამდე დაასრულებდა. უოტერსმა სხვებზე დატვირთვა გაზარდა, მაგრამ რაიტმა საბოლოოდ უარი თქვა ოჯახის მიტოვებაზე (რომელიც საბერძნეთში ცხოვრობდა). იგი იხსენებდა: ჯგუფის წევრთა სხვა ბავშვები ჯერ პატარები იყვნენ, მაგრამ ჩემები გაიზარდნენ და სკოლისთვის ვამზადებდით. საშინლად მენატრებოდა ისინი.[170] თავის ავტობიოგრაფიაში Inside Out (2005) მეისონი წერს, რომ ალბომის მონტაჟის დაწყებამდე უოტერსმა თავად დაურეკა ო’რურკს, რომელიც აშშ-ში QE2-ით მიფრინავდა და მოსთხოვა რაიტის გაგდება ჯგუფიდან.[171] თუმცა წიგნში Comfortably Numb (2008), ავტორი ვერნონ ფიჩი ამტკიცებს, რომ უოტერსმა დაურეკა ო’რურკს და სთხოვა, თავად ელაპარაკა რაიტთან, მაგრამ რაიტმა ო’რურკს უთხრა გადაეცი როჯერს, რომ დაახვიოს.[172] რაიტი არ ეთანხმებოდა ამ ვარაუდს და ამბობდა, რომ ჯგუფი დათანხმდა, ემუშავა ჩაწერაზე მხოლოდ გაზაფხულსა და ზაფხულის პირველ დღეებში და მან არ იცოდა, რომ რაღაც გეგმები ჰქონდათ. უოტერსი გაოგნებული იყო და გრძნობდა, რომ რაიტის წვლილი ალბომის დასრულებაში საკმარისი არ იყო.[173] გილმორი ამ პერიოდში დუბლინში ისვენებდა და სცადა სიტუაციის დარეგულირება. იგი ესაუბრა რაიტს და შეჰპირდა მხარდაჭერას, მაგრამ შეახსენა, რომ მისი წვლილი ალბომზე ნამდვილად მინიმალური იყო. უოტერსი მოითხოვდა რიჩარდის წასვლას, წინააღმდეგ შემთხვევაში The Wall-ის გამოცემაზე უარს ამბობდა. რამდენიმე დღის შემდეგ, რაიტმა, რომელიც შეწუხებული იყო ფინანსური სიტუაციით და პირადი ურთიერთობებით ჯგუფის წევრებს შორის, დატოვა პინკ ფლოიდი.[174] სხვადასხვა შორის მიხედვით, იგი კოკაინით იყო გატაცებული (თუმცა იგი ამას უარყოფდა) და მიუხედავად იმისა, რომ მისი სახელი არსად ჩანს დასრულებული ალბომის გარეკანზე, რაიტი მაინც იქნა აყვანილი, როგორც ჩვეულებრივი სესიური მუსიკოსი, რომელიც ამ საქმიანობაში (და შემდგომ საკონცერტო ტურნეზე) ხელფასს იღებდა.[175] ალბომის შექმნა გაგრძელდა 1979 წლის ზაფხულამდე. აგვისტოში სიმღერების თანმიმდევრობა დადგენილი იქნა, რაიტმა შეასრულა თავისი მოვალეობები (თუმცა, სესიური მუსიკოსების მხარდაჭერით). სტუდიური სესიების ბოლოს, მეისონმა ხმის მიქსზე მუშაობა უოტერსს, გილმორს, ეზრინსა და გათრის ანდო და გადაფრინდა ნიუ იორკში, რათა სადებიუტო სოლო-ალბომზე, Nick Mason's Fictitious Sports ემუშავა.[176]
ალბომის პრომოკამპანია მიმდინარეობდა სინგლის Another Brick in the Wall (Part II) დახმარებით, რომელიც იყო პინკ ფლოიდის პირველი სინგლი, გამოცემული ბრიტანეთში მრავალწლიანი შესვენების შემდეგ. როგორც აშშ-ში, ასევე გაერთიანებულ სამეფოში იგი ჩარტების სათავეში მოხვდა.[177] ხელოვნების ეროვნული შესაწერისა და RIAA-ს გამოკითხვაში Another Brick in the Wall (Part II) 2001 წელს დასახელდა საუკუნის ერთ-ერთ სიმღერად (365 სიმღერას შორის).[178]The Wall გამოვიდა 1979 წლის 30 ნოემბერს და ბილბორდის ჩარტში 15 კვირით მოხვდა.[179] RIAA-ს ყველა დროის 100 საუკეთესო ალბომის ჩარტში The Wall იკავებს #4 ადგილს, აშშ გაყიდული 23 მილიონი ასლით. .[180] იგი კვლავ რჩება ჯგუფის ერთ-ერთ ბესტსელერად.[181] ალბომის ყდა წარმოადგენს ერთ-ერთ ცნობილ მინიმალისტურ დიზაინს - აგურების თეთრი კედლის სახით, ჯგუფისა და ალბომის სახელწოდების გარეშე. The Piper at the Gates of Dawn-ის შემდეგ ეს იყო პინკ ფლოიდის პირველი ყდა, რომელიც არ იქნა შექმნილი სტუდიის Hipgnosis მიერ.[182]
ალბომის შემდეგ გაიმართა საკონცერტო ტურნე მასშტაბური სასცენო დადგმით. ჯერალდ სკარფი, პოლიტიკური კარიკატურისტი და ანიმატორი, რომელიც უკვე მუშაობდა სიმღერის Another Brick in the Wall (Part II) პრომო-ვიდეოსა და ალბომის გაფორმებაში გამოყენებული პერსონაჟების (პინკის, მისი დედის, მეუღლის, მასწავლებლისა და სხვების) შემუშავებაზე, ქმნიდა ტურნეს მსვლელობისას გამოყენებულ ანიმაციურ სეგმენტებს. მათ შორის იყო მომავლის კოშმარული ხედვები - ცაში აფეთქებული მტრედი, რომელიც გიგანტურ შავ არწივად იქცეოდა. საკონცერტო გამოსვლებისთვის დამზადდა დიდი გასაგებერი ფიგურები და მარიონეტები.[183] ტურნეს მსვლელობისას ურთიერთობები ჯგუფში ბოლომდე დაიძაბა, იმდენად, რომ მათი პირადი ფურგონები ერთმანეთის წნ ისე იდგა, რომ კარები სხვადასხვა მიმართულებით გადიოდა, რათა ოთხეული ერთმანეთს არ შეხვედროდა. უოტერსი საკონცერტო დარბაზებში საკუთარი მანქანით მოდიოდა და ჯგუფის წევრებისგან ცალკე, საკუთარი სურვილით შერჩეულ სასტუმროებში ჩერდებოდა. რაიტი დაბრუნდა უბრალოდ დამატებითი მუსიკოსის სახით, მაგრამ დარჩა ჯგუფის ერთადერთ წევრად, რომელმაც ამ ტურნედან შთამბეჭდავი მოგება, 600.000 ფუნტი მიიღო (ვინაიდან ჯგუფის დანარჩენმა წევრებმა პირადი ბიუჯეტი კვლავ პინკ ფლოიდთან დაკავშირებულ საკითხებს მოახმარეს, ხოლო რაიტი ოფიციალურ ხელფასს იღებდა.[184]
The Wall ასევე გადატანილი იქნა კინოეკრანზე. თავდაპირველად დაგეგმილი იყო ჯგუფის საკონცერტო გამოსვლებისა და ანიმაციური სეგმენტების ერთად დამონტაჟება. მაგრამ საკონცერტო კადრების გადაღება წარუმატებელი აღმოჩნდა. რეჟისორი ალან პარკერი ფილმის გადაღებას განსხვავებული ხედვით მიუდგა. მას სურდა ანიმაციური სეგმენტების, ყოველგვარი დამატებითი დიალოგების გარეშე დატოვება. მსახიობის როლში უოტერსიც მოსინჯეს, მაგრამ მთავარი როლი არ მისცეს. ბობ გელდოფი, რომელსაც შესთავაზეს პინკის როლის შესრულება, დათანხმდა, თუმცა დამცინავად უყურებდა ფილმის სიუჟეტს, უწოდებდა რა მას სულელურს.[185] იგი მხოლოდ იმით დაითანხმეს, რომ პინკ ფლოიდი: კედელი მასშტაბიანი პროექტი იყო და სამსახიობო ჰონორარიც დიდ თანხას წარმოადგენდა. გადაღებების პერიოდში უოტერსმა 6 კვირის მანძილზე დაისვენა, მაგრამ დაბრუნებისას აღმოაჩინა, რომ პარკერმა ფილმის ბევრი სეგმენტი საკუთარ გემოვნებას მოარგო. როჯერი გაღიზიანდა და მასთან კამათი გამართა. პარკერი დაემუქრა პროექტის დატოვებით.
ჯგუფის დარჩენილმა წევრებმა ფილმისთვის ჩაწერეს სტუდიურ ალბომში შეტანილი სიმღერების განსხვავებული ვერსიებიც. პინკ ფლოიდი: კედელი 1982 წლის მაისში წარდგენილი იქნა კანის კინოფესტივალის ფარგლებში. ბრიტანეთში იგი გამოვიდა იმავე წლის ივლისში, ხოლო სხვა თვეების განმავლობაში - სხვა ქვეყნებში.[186]
მთავარი სტატია: The Final Cut.ფილმის პინკ ფლოიდი: კედელი ერთგვარ საუნდტრეკად ჩაფიქრებული იყო პროექტი სამუშაო სახელწოდებით Spare Bricks (ქართ. სათადარიგო აგურები). მასზე მუშაობას დაემთხვა ფოლკლენდის ომის მოვლენები. უოტერსმა შეცვალა მიმართულება და მუშაობა სრულიად ახალ მასალაზე დაიწყო. მისი აზრით, მარგარეტ ტეტჩერის პასუხი კუნძულებზე შემოჭრაზე შოვინისტური და უადგილო იყო, და ახალი ალბომი, რომელზეც გამოკვეთილად ეწერა Requiem for a Post-War Dream (ქართ. [პოსტ-საომარი ოცნების რეკვიემი), საკუთარი მამის ხსოვნას მიუძღვნა. როჯერსა და დეივიდს შორის ჰქონდა ადგილი კამათს ალბომში შესატანი მასალის გამო. გილმორი თვლიდა, რომ მასში თავმოყრილი უნდა ყოფილიყო მთლიანი ახალი მასალა და არა მხოლოდ სათადარიგო აგურები. ბანაკში დაძაბულობის მოხსნას ცდილობდა კომპოზიტორი მაიკლ კემენი, რომელიც The Wall-ის ორკესტრულ ნაწილზე იყო პასუხისმგებელი. მანვე აიღო საკუთარ თავზე რიჩარდ რაიტის როლის შესრულება და დაუკრა ყველა კლავიშიან ინსტრუმენტზე. ჯეიმზ გათრი კვლავ მუშაობდა ხმის ინჟინერის სახით, ხოლო ნიკ მეისონს ორი სესიური მუსიკოსი დაეხმარა. ჩაწერა მიმდინარეობდა რვა სტუდიაში (რომელთა შორის იყო გილმორის შინაური სტუდია ჰუკენდის მამულში და უოტერსის სტუდია აღმოსავლეთ შინში. დაძაბულობა ჯგუფში კვლავ მატულობდა. უოტერსიც და გილმორიც ცალ-ცალკე მუშაობდნენ, მაგრამ გილმორი დაძაბული იყო და ხოლმე კომპოზიციურ წყობაზეც ვერ ფიქრობდა. უოტერსმა მოთმინება დაკარგა, უყვიროდა კემენს, რომელიც იმდენად დაიღალა, რომ ერთ-ერთი სესიის დროს ქაღალდზე დაიწყო ფრაზის I Must Not Fuck Sheep წერა.[187] საბოლოო დაპირისპირების შემდეგ გილმორის, როგორც ალბომის თანაპროდიუსერის სახელი, ამოღებული იქნა ალბომის ანოტაციიდან, რაც კიდევ ერთხელ უსვამდა ხაზს იმას, რომ უოტერსს მისი წვლილი არ აკმაყოფილებდა.[188] მეისონიც წვლილიც მინიმალური იყო, ვინაიდან იგი უფრო მეტ დროს უთმობდა ალბომზე გამოყენებული სტერეო სისტემის Holophonic შესწავლას. პირად ცხოვრებაში მას პრობლემები ჰქონდა და ჩაწერისგან თავს შორს იჭერდა.[189]
დიზაინ სტუდია Hipgnosis ამ დროისთვის დაშლილი იყო, მაგრამ სტორმ თორგერსონი, მიუხედავად იმისა, რომ იგი მაინც ქმნიდა ყდების დიზაინს, არავინ იხმო. უოტერსმა ალბომის გარეკანზე თავად იზრუნა, იხმო რა ქვისლი, უილი კრისტი, რომელიც ალბომისთვის ფოტოსურათებს იღებდა (მის მიერ ასევე გადაღებული იქნა ფილმი ალბომის მიხედვით.[189] The Final Cut გამოვიდა 1983 წლის მარტში და მოხვდა ბრიტანეთის ჩარტის #1 და აშშ ჩარტის #6 პოზიციაზე. ალბომზე უოტერსი მითითებულია, როგორც ყველა ტექსტისა და მთლიანად მუსიკის ავტორი.[190] გილმორს იმ პერიოდში ალბომისთვის ახალი მასალა არ ჰქონდა, ამიტომ მან უოტერსს სთხოვა, დროებით გადაედო ხმისჩამწერი სესიები, სანამ ის საკუთარ სიმღერებს მოიტანა, რაზეც როჯერმა უარი უთხრა. [191] მოგვიანებით დეივიდი იხსენებდა: რა თქმა უნდა, მეც ვარ დამნაშავე, რადგან ხოლმე ზარმაცი ვიყავი...მაგრამ არც ის იყო მართალი ამ ალბომში რამდენიმე სულელური სიმღერის დამატებით. მეისონის თანახმად, კამათის შედეგად გილმორის სახელი გაქრა ალბომის ანოტაციიდან, მიუხედავად იმისა, რომ ჰონორარი მაინც ერგო.[192] ალბომიდან სინგლის სახით გამოვიდა Not Now John (ერთადერთი სიმღერა ამ დისკზე, რომელშიც გილმორის ვოკალი ჟღერდა), სადაც ფრაზა Fuck all that შეცვალეს Stuff all that-ზე, გამოცემამ Melody Maker ალბომს უწოდა ... დიდი ეტაპი საშინელების ისტორიაში ..., როლინგ სტოუნმა მას მიანიჭა ხუთი ვარსკვლავი, ხოლო მისმა მიმომხილველმა კურტ ლოდერმა აღნიშნა, რომ ეს არის სხვადასხვა კრიტერიუმით უმაღლესი დონის მიღწევა და არტ როკის დამარგვირგვინებელი შედევრი.[193] ამავე დროს იგი მას განიხილავდა, როგორც როჯერ უოტერსის სოლო-ალბომს.[194]
1984 წელს გილმორმა მეორე სოლო ალბომი, About Face ჩაწერა და მასში იმ პერიოდში მისთვის მტკივნეული რამდენიმე საკითხიც მიმოიხილა, როგორიც იყო ჯონ ლენონის მკვლელობა და ურთიერთობა უოტერსთან. მოგვიანებით იგი აღნიშნავდა, რომ ალბომით სცადა პინკ ფლოიდთან დაშორება. უოტერსმა ამასობაში ჩაწერა სოლო-ალბომი The Pros and Cons of Hitch Hiking (რომლის მასალა სტუდიაში ჯერ კიდევ 1984 წელს მოიტანა, თუმცა კოლეგების მხრიდან მოწონება არ დაიმსახურა).[195] 1984 წელს როჯერმა სოლო ტურნეც წამოიწყო, სადაც ასრულებდა პინკ ფლოიდის ცნობილ სიმღერებს და The Pros and Cons of Hitch Hiking-ს, სრული სახით. რიჩარდ რაიტმა ამასობაში დეივ ჰარისთან ერთად ჩამოაყალიბა პროექტი Zee და ჩაწერა ალბომი Identity, რომელიც თითქმის შეუმჩნეველი დარჩა. ამ პერიოდში რიჩარდი მეუღლესთან განქორწინებაზე ზრუნავდა და მოგვიანებით აღნიშნავდა: ... ალბომი ჩაიწერა ჩემი ცხოვრების ისეთ ეტაპზე, როდესაც დაკარგული ვიყავი.[196] მეისონმა 1985 წლის აგვისტოში გამოსცა კიდევ ერთი სოლო ალბომი Profiles, სადაც ვოკალისტის სახით გილმორიც მონაწილეობდა, სიმღერაში Lie for a Lie.[197]
მას შემდეგ, რაც უოტერსმა პინკ ფლოიდი „ამოწურულ ძალად“ გამოაცხადა, იგი დაუკავშირდა ო’რურკს, რათა მომავალში ჰონორარების გადანაწილებაზე ესაუბრა. ო’რურკისთვის ამ ამბის გილმორისთვის და მეისონისთვის ცნობა სირთულეს წარმოადგენდა და გაღიზიანებულ უოტერსს გადაწყვეტილი ჰქონდა მისი, როგორც ჯგუფის მენეჯერის, ჩამოშორება. მან მიმართა უმაღლეს სასამართლოს, თხოვნით, რათა პინკ ფლოიდის სახელი არავის გამოეყენებინა.[197] მისმა ადვოკატებმა აღმოაჩინეს, რომ თანამშრომლობა ო’რურკსა და ჯგუფის დანარჩენ წევრებს შორის ფორმალურ ხასიათს არ ატარებდა, ამიტომ როჯერი დაბრუნდა სასამართლოში, რათა სახელზე პინკ ფლოიდი ვეტო დაედო. გილმორის გუნდმა მას უპასუხა მოულოდნელი პრეს-რელიზით იმის შესახებ, რომ პინკ ფლოიდი გააგრძელებდა არსებობას. თუმცა გილმორმა გამოცემას Sunday Times განუცხადა: როჯერი გააფთრებული ძაღლია და მე მას შევებმები;....[198] 2013 წელს უოტერსმა ამ კონფლიქტის შესახებ განაცხადა: „ვცდებოდი. რა თქმა უნდა, ვცდებოდი.“[199]
უოტერსმა წერილობით მიმართა EMI-ს და Columbia-ს და განუცხადა, რომ ჯგუფს ტოვებდა და სურდა, რომ მისთვის კონტრაქტით გათვალისწინებული ვალდებულებები მოეხსნათ. გილმორი დარწმუნებული იყო, რომ უოტერსის გადაწყვეტილება ნაჩქარევი იყო. როჯერმა მოგვიანებით განმარტა, რომ მიზეზი იყო ახალი მუსიკალური მასალის არარსებობა. პინკ ფლოიდი, მისი აზრით, არღვევდა კონტრაქტს, რაც ნიშნავდა, რომ ჰონორარები ლეიბლისგან დაიგვიანებდა და ამტკიცებდა, რომ ჯგუფის სხვა წევრებმა მასზე ზეწოლა მოახდინეს, მოსთხოვეს რა ჯგუფიდან წასვლა და დაემუქრნენ სასამართლოში ჩივილით. მათი საქმე კვლავ განიხილებოდა, როდესაც უოტერსმა ო’რურკი დაკისრებული ვალდებულებებისგან გაათავისუფლა და მის ადგილზე პიტერ რეჯი მოიყვანა.[197] თავად როჯერმა იმუშავა ფილმის როდესაც ქარი ქრის მუსიკაზე[200], ისევე როგორც მეორე სოლო-ალბომზე, Radio K.A.O.S..[201]
მთავარი სტატია: A Momentary Lapse of Reason..jpg)
უოტერსის ალბომის Radio K.A.O.S. 1987 წლის ივნისში გამოცემის პარალელურად, გილმორის ბანაკში მიმდინარეობდა ახალი მუსიკოსების მოზიდვა. 1986 წლიდან დეივიდი გეგმავდა როჯერის გარეშე პინკ ფლოიდის პირველი დისკის (მომავალში - A Momentary Lapse of Reason) ჩაწერას. მასალაზე მუშაობდნენ ცნობილი მუსიკოსები, როგორებიც იყვნენ ჯონ კერინი და ფილ მანზანერა. სტუდიაში მათ ბობ ეზრინიც შეუერთდა.[202] გილმორს ასევე დაუკავშირდა რიჩარდ რაიტის ახალი მეუღლე. მან შეიტყო ალბომზე მუშაობის შესახებ და იკითხა, შეიძლებოდა თუ არა ამ სესიებში მისი მეუღლის მონაწილეობა. გილმორმა გაითვალისწინა მისი თხოვნა, მაგრამ რაიტის ჯგუფში დაბრუნებას სხვადასხვა იურიდიული საკითხი ეწინააღმდეგებოდა. ჰამფსტედში რიჩარდთან შეხვედრის შემდეგ მოხდა მისი აღდგენა, თუმცა - არა სრულუფლებიანი წევრის სახით.[203] მოგვიანებით, კარლ დალასთან საუბრისას დეივიდი აღნიშნავდა, რომ რიჩარდის დაბრუნება პინკ ფლოიდს უფრო მეტ იურიდიულ და მუსიკალურ ენერგიას ანიჭებდა. იგი კვლავ იქნა აყვანილი სესიური მუსიკოსის სახით, რომელსაც კვირაში 11.000 აშშ დოლარს უხდიდნენ.[204][205] ალბომის დიდი ნაწილი ჩაიწერა მდინარე თემზაზე მოცურავე სტუდია „ასტორიაში“. ჯეიმზ გათრის კოლეგა, ენდრიუ ჯექსონი, მასზე ხმის ინჟინერის სახით მუშაობდა. სიმღერების ტექსტებისთვის გილმორმა ერიკ სტიუარტისა და როჯერ მაკ-გაუს მსგავს პიროვნებებს მიმართა, მაგრამ საბოლოოდ მოიწონა ენტონი მური.[206] დეივიდი აღიარებდა, რომ უოტერსის გარეშე ამ პროექტის დასრულება რთული იყო.[207] ნიკ მეისონს აწუხებდა, რომ პრაქტიკის არქონის გამო, მას სულ დაავიწყდა დაკვრა და ალბომის ხმოვანი ეფექტებით დაკავდა. დრო და დრო დასარტყამ ინსტრუმენტებზე მას სხვა მუსიკოსები ცვლიდნენ. წინა ალბომისგან განსხვავებით, A Momentary Lapse of Reason ჩაიწერა ფირმის Mitsubishi 32 არხიან ციფრულ ჩამწერზე, Apple-ის კომპიუტერზე MIDI სინქრონიზაციით.[208][209] უოტერსი ერთხელ, მეუღლესთან ერთად თავად ეწვია სტუდიას, რათა შეხვედროდა ეზრინს. ვინაიდან იგი ჯერ კიდევ პინკ ფლოიდის მუსიკისთვის ჰონორარებს იღებდა, მას შეეძლო ყოფილი კოლეგების მხრიდან მიღებული ნებისმიერი გადაწყვეტილების შეჩერება. ამიტომ დეივიდმა გადაწყვიტა ხმისჩამწერი სესიების სტუდიაში მაისიfair და შემდეგ - ლოს ანჯელესში გადატანა: შესანიშნავი იყო. ადვოკატები არ გვაწუხებდნენ ჩაწერისას, ვინაიდან ჩვენი დროით ღამით გვირეკავდნენ.[210]
.jpg)
A Momentary Lapse of Reason ალბომი გამოვიდა 1987 წლის სექტემბერში. სტორმ თორგერსონი დააბრუნეს ყდების დიზაინერად.[211] პირველად, ალბომის Meddle პერიოდიდან, ფირფიტის კონვერტის შიდა მხარეზე წარმოდგენილი იყო მეისონისა და გილმორის სურათები. [nb 11] გამოსვლისთანავე დისკი მოხვდა ბრიტანეთის ჩარტის #3 ადგილზე, ხოლო აშშ-ში პირველი ადგილებიდან ჩამოაგდო მაიკლ ჯექსონის Bad და უაიტსნეიკის ეპონიმური ალბომი. მიუხედავად იმისა, რომ გილმორი ალბომს თვლიდა ჯგუფის საუკეთესო ფორმაში დაბრუნებად, რაიტი მის პოზიციას არ ემხრობოდა, ამბობდა რა, რომ როჯერის მხრიდან კრიტიკა სამართლიანია. ეს საერთოდ არ არის ჯგუფური ალბომი.[212] ჟურნალის Q აზრით, ალბომი ძირითადად გილმორის სოლო-მცდელობას წარმოადგენდა.[213] უოტერსი ამბობდა: მე მგონია, იგი საკმაოდ სუსტია, მაგრამ კარგი გაყალბებაა. ძირითადად სიმღერები ღარიბია, ტექსტები არადამაჯერებელია. გილმორის ტექსტები მესამეხარისხოვანია.[214]
თანმხლები საკონცერტო ტურნეს დასაწყისი სირთულეებთან იყო დაკავშირებული. უოტერსმა სცადა მისი შეჩერება, დაუკავშირდა რა აშშ-ში ყველა პრომოუტერს და დაემუქრა გილმორსა და მეისონს, რომ ჯგუფის სახელის გამოყენებისთვის სასამართლოში უჩივლებდა. თანხები ტურნეს დასაფინანსებლად გილმორმა და მეისონმა საკუთარი ძალებით შეკრიბეს. ვინაიდან პრომოუტერებს არ მოეწონათ უოტერსის მუქარა, ტორონტოს კონცერტზე ბილეთები მომზადებული იქნა და რამდენიმე საათში გაიყიდა.[215] ტურნეს რეპეტიციები ქაოტურ ხასიათს ატარებდა. მეისონი და რაიტი კვლავ განიცდიდნენ სირთულეებს რამდენიმეწლიანი პრაქტიკის არქონის გამო. აშშ-ში მათი ტურნეს დაწყების პერიოდში როჯერის შოუს Radio K.A.O.S. სერია იწურებოდა. ჯგუფის ყოფილმა ბას გიტარისტმა სამეულის წევრებს აუკრძალა მის კონცერტებზე გამოჩენა, [nb 12] რომლებიც ტარდებოდა პინკ ფლოიდის წინა ტურებთან შედარებით უფრო მცირე დარბაზებში. როდესაც უოტერსმა გადაწყვიტა, ეჩივლა მათთვის გასაბერი მფრინავი ღორის ორიგინალური კონცეფციის გამოყენებისთვის, პინკ ფლოიდის შოუებზე გამოჩნდა განსხვავებული გასაბერი არსება - მამრის სასქესო ორგანოებით, რითაც მათ თავიდან აიცილეს სასამართლოებში სიარული.
თუმცა, 1987 წლის ნოემბრისთვის, უოტერსი კვლავ გააქტიურდა და საბოლოოდ, 23 დეკემბერს, სასამართლოს გადაწყვეტილებით, მოხდა მათი შეთანხმება. მეისონსა და გილმორს მიეცა უფლება, გამოეყენებინათ ჯგუფის სახელი, უოტერსი კი მიიღებდა საავტორო ჰონორარებს მათ შოუებზე პინკ ფლოიდთან დაკავშირებული (მაგალითად, The Wall-ის) ელემენტების გამოყენებისთვის (რაშიც მასაც საავტორო წვლილი ჰქონდა). დრო და დრო პრესაში უოტერსი მათ უხეშად მოიხსენებდა, მაგრამ გილმორისა და მეისონის პროექტმა მისი ვარაუდები ჯგუფის, როგორც ამოწურული ძალის თაობაზე, მხოლოდ უარყო.[217] გამოცემამ The Sun გამოაქვეყნა სახალისო ისტორია უოტერსის შესახებ, რომელმაც თითქოს ერთ-ერთ მხატვარს გადაუხადა ფული, რათა მას შეექმნა ტუალეტის ქაღალდი გილმორის გამოსახულებით, მაგრამ უოტერსმა ეს ჭორი უარყო, თუმცა აღნიშნა, რომ არც თუ ცუდი აზრი იყო.[218]
მთავარი სტატია: The Division Bell.
რამდენიმე წელი გავიდა ჯგუფის სამივე წევრის პირადი საკითხების გარკვევაში. მეისონმა და გილმორმა მონაწილეობა მიიღეს მექსიკაში გამართულ ავტორალიში Carrera Panamericana და თანმხლები ფილმისთვის, La Carrera Panamericana მუსიკის შექმნაში.[219] გილმორი დაშორდა მეუღლე ჯინჯერს, მეისონმა იქორწინა მსახიობ ანეტ ლინტონთან.[220] 1993 წლის იანვარში ჯგუფმა სტუდიის Britannia Row განახლებულ შენობაში მუშაობა დაიწყო ახალ ალბომზე. რამდენიმე დღის განმავლობაში გილმორი, მეისონი და რაიტი ერთად უკრავდნენ და ახალ მასალას ამზადებდნენ. ორი კვირის შემდეგ იმდენი იდეა დაგროვდა, რომ სიმღერების შექმნა თავისუფლად შეიძლებოდა. [nb 13] ჯგუფს შეუერთდა ბობ ეზრინი და დისკის ჩაწერა გაგრძელდა ასტორიაში. 1993 წლის თებერვლიდან მაისამდე ჯგუფმა დაახლოებით 25 სიმღერა განიხილა.[222] რაიტს კვლავ არ ჰქონდა ოფიციალური კონტრაქტი, როგორც ჯგუფის სრულყოფილ წევრს. ყველაფერი იქამდე მივიდა, რომ ალბომის ჩაწერაც არ მინდოდა,[223] იხსენებდა რიჩარდი და ამბობდა, რომ ეს ძალიან აწუხებდა. მიუხედავად ამისა, იგი პირველად, 1975 წლიდან, მითითებული იქნა, როგორც სიმღერების თანაავტორი. კიდევ ერთი თანაავტორი იყო გილმორის შეყვარებული, პოლი სემსონი. მას ეკუთვნოდა სიმღერის High Hopes და რამდენიმე სხვა კომპოზიციის ტექსტები. ეზრინის თქმით, მიუხედავად იმისა, რომ სიტუაცია ალბომზე მუშაობისას დაძაბული იყო, სწორედ ამ თანამშრომლობამ იქონია გავლენა ალბომის საბოლოო დასრულებაზე.[224] სემსონმა დიდი გავლენა იქონია თავად დეივიდზეც, რომელიც ცოლთან გაყრის შემდეგ მიეჩვია კოკაინს.[225] ალბომის არანჟირებაზე სხვებთან ერთად მაიკლ კემენიც მუშაობდა.[222] დიკ პერი დაბრუნდა საქსოფონისტის სახით. ხმის მიქსზე კიდევ ერთი ძველი ნაცნობი, კრის თომასი მუშაობდა.[226] რათა ალბომის გამოცემა იმ წლის სხვა მნიშვნელოვანი დისკების გამოცემას არ დამთხვეოდა, ჯგუფმა დანიშნა უკიდურესი თარიღი - 1994 წლის მიწურული. ამავე პერიოდისთვის იგეგმებოდა ახალი საკონცერტო ტურნეს დაწყება. ალბომის სათაური მომდინარეობს სიმღერის High Hopes სტრიქონიდან. იგი არჩეული იქნა მწერალ დაგლას ადამსის მიერ. სტორმ თორგერსონის მიერ შეიქმნა როგორც გარეკანის დიზაინი[227], ასევე ექვსი ახალი ვიდეოსიუჟეტი, რომელიც საკონცერტო ტურნეზე პროექციების სახით გამოიყენებოდა.[228]
კალიფორნიაში, ქალაქ სან-ბერნარდინოში, ჯგუფი ექვსი კვირის მანძილზე მუშაობდა ახალ შოუზე.[229] 29 მარტს, მაიამიში, დაიწყო კონცერტების სერია, რომელზეც მუშაობდა თითქმის იგივე პერსონალი, რაც წინა ტურნეში, Momentary Lapse of Reason. განსხვავება იყო იმ მხრივ, რომ შესრულებული სიმღერების სიას დაემატა თითქმის ყველა კომპოზიცია ალბომიდან The Dark Side of the Moon, უკანასკნელ კონცერტებზე კი იგი მთლიანი სახით სრულდებოდა, კონცერტის მეორე განყოფილებაში.[230] ჯგუფმა განაახლა ურთიერთობები პიტერ უინ უილსონთან [231] როდესაც ჯგუფის ტურნემ ევროპამდე მიაღწია, როჯერ უოტერსს შესთავაზეს ჯგუფთან ერთად კონცერტებზე გამოსვლა, მაგრამ მან მოიმიზეზა ის, რომ პინკ ფლოიდის სიმღერები კვლავ სრულდებოდა დიდ მოედნებზე და უარი განაცხადა. საგულისხმოა, რომ ერლს კორტის კონცერტების სერიის დაწყებისას, პირველივე საღამოს დარბაზში დაინგრა 1200 ადგილიანი დასაჯდომი იარუსი. მიუხედავად იმისა, რომ სერიოზულად არავინ დაშავებულა, კონცერტი შემდეგი დღისთვის გადადეს.
29 ოქტომბერს დასრულებული The Division Bell Tour ჯგუფის უკანასკნელი ტურნე იყო. [232][nb 14]
მთავარი სტატია: Live 8.
2005 წლის 2 ივლისს საქველმოქმედო კონცერტზე Live 8 მოხდა პინკ ფლოიდის კლასიკური შემადგენლობის პირველი გაერთიანება უკანასკნელი 24 წლის განმავლობაში.[234] ასეთ შეხვედრაზე იზრუნა ბობ გელდოფმა, მარათონის ორგანიზატორმა, რომელმაც უფრო ადრე დაურეკა ნიკ მეისონს და შესთავაზა ჯგუფის შეკრება. მანამდე გელდოფს გილმორისთვის ასეთი შემოთავაზება უკვე ჰქონდა, მაგრამ დეივიდმა უარი უთხრა. ამიტომ ბობმა შუამდგომლობა ნიკს სთხოვა. ამის მაგივრად, მეისონმა თავად დაურეკა როჯერ უოტერსს, რომელიც იმ წამსვე ენთუზიაზმით შეხვდა ასეთ მოვლენას. პრესაში გამოქვეყნდა განცხადებები, რომ ჯგუფის წევრებს შორის პრობლემების მიუხედავად, კოლექტივი შეიკრიბებოდა ერთადერთი კონცერტისთვის. შესასრულებელი სიმღერების სია დაგეგმეს სასტუმროში The Connaught (ლონდონი), რასაც მოჰყვა სტუდიაში Black Island სამდღიანი რეპეტიციები. სარეპეტიციო სესიების მსვლელობისას მუსიკოსებს შორის ურთიერთობა უპრობლემოდ მიმდინარეობდა, უმნიშვნელო უთანხმოებებით სიმღერების ტემპისა და სტილისტიკის შესახებ. თუკი უოტერსი ყურადღებას აქცევდა საკუთარი კონცეფციების უფრო ფართოდ გადმოცემას, გილმორი ფიქრობდა, რომ სიმღერები უნდა შეესრულებინათ ზუსტად ისე, როგორც ამას მსმენელი მოელოდა. საბოლოო სეტლისტი და სიმღერების თანმიმდევრობა დადგინდა კონცერტის წინა დღეს.[235] ვოკალურ ნაწილებს სცენაზე გილმორიც და უოტერსიც ასრულებდნენ. სიმღერის Wish You Were Here შესრულების წინ უოტერსმა მიმართა მსმენელებს: ეს მართლაც ემოციურია, იდგე აქ ამ სამ პიროვნებასთან ამდენი წლის შემდეგ, თქვენთან ერთად. ეს სიმღერა ყველას ეძღვნება, ვინც ჩვენთან არ არის და განსაკუთრებით - სიდს. გამოსვლის ბოლოს გილმორი დაემშვიდობა მსმენელებს და ტოვებდა სცენას, მაგრამ უოტერსმა უკან უხმო და ჯგუფის ოთხივე წევრი, გადახვეული, სცენაზე რამდენიმე წამით შეჩერდა. Live 8-ის შემდეგ სწორედ ამ კადრებით იყო აჭრელებული საკვირაო გაზეთები.[236][237] ამ ერთადერთი გაერთიანებიდან ორი წლის შემდეგ უოტერსი აღნიშნავდა: არ მგონია, რომ რომელიმე ჩვენგანს 1985 წლის შემდეგ არ გამოუტანია დასკვნები. ეს იყო ცუდი, უარყოფითი პერიოდი. და ვწუხვარ, რომ ამ ნეგატიურ მოვლენებში მეც ვმონაწილეობდი.[238] მათი გამოსვლიდან შემდეგ კვირაში ინტერესმა პინკ ფლოიდის მიმართ კვლავ იმატა. HMV-ს მიხედვით, კრებულის Echoes: The Best of Pink Floyd გაყიდვამ 1343 პროცენტით იმატა, ხოლო Amazon.com-ზე გაიზარდა მოთხოვნა ალბომზე The Wall. გილმორმა მოგვიანებით განაცხადა, რომ გაყიდვებიდან შემოსული თანხა გადაირიცხებოდა საქველმოქმედო ფონდში და იგივე ნაბიჯის გადადგმა შესთავაზა შოუს სხვა მონაწილეებსაც.[239]
დეივიდი აღნიშნავდა, რომ Live 8-ის შემდგომ პერიოდში მასსა და უოტერსს საკმაოდ მეგობრული ურთიერთობები ჰქონდათ.[240] ჯგუფმა უარი განაცხადა გაერთიანების შესახებ შემოთავაზებაზე, რაშიც მათ 136 მილიონი ფუნტი შესთავაზეს. უოტერსი არ გამორიცხავდა ჯგუფის მსგავსი, განსაკუთრებული მიზეზით კვლავ შეკრებას.[241][242][243] 2006 წლის ინტერვიუში გამოცემასთან La Repubblica დეივიდმა განაცხადა, რომ იგი იმუშავებდა სოლო პროექტებზე, იზრუნებდა ოჯახზე და ხაზი გაუსვა იმას, რომ მისი გამოჩენა Live 8-ზე მოხდა უოტერსთან უთანხმოებების მოწესრიგების მიზნით.[244] 2006 წელს თავის ინტერვიუში მეისონმა აღნიშნა, რომ პინკ ფლოიდი გამოვიდოდა კონცერტზე, რომელიც ისრაელსა და პალესტინას შორის მშვიდობის დამყარებას დაუჭერდა მხარს.[245] ჯგუფის მომავალზე საუბრისას, 2006 წელს, გილმორმა უბრალოდ ახსენა: ვინ იცის.[246]
დეივიდმა 2006 წლის 6 მარტს, საკუთარ იუბილეზე, გამოსცა მესამე სოლო ალბომი On an Island. ევროპის, კანადისა და აშშ-ს მცირე საკონცერტო დარბაზებში მან გამართა ტურნე, რომელშიც მონაწილეობდნენ რიჩარდ რაიტი და რამდენიმე სხვა მუსიკოსი პოსტ-უოტერსისეული პინკ ფლოიდის ტურებიდან. უკანასკნელ კონცერტზე მათთან ერთად ნიკ მეისონიც გამოვიდა, ისევე როგორც როჯერ უოტერსის 2006 წლის ევროპული ტურნეს რამდენიმე კონცერტზე.
60 წლის ასაკში, 2006 წლის 7 ივლისს კემბრიჯში სიდ ბარეტი გარდაიცვალა.[247] 2006 წლის 18 ივლისს იგი დაკრძალული იქნა კემბრიჯის კრემატორიუმში. დაკრძალვას პინკ ფლოიდის არც ერთი წევრი არ დასწრებია. რაიტი აღნიშნავდა: ჯგუფი გულნატკენი და დამწუხრებულია სიდ ბარეტის გარდაცვალებით. სიდი იყო ჯგუფის პირველი შემადგენლობის მმართველი ძალა და კვლავაც აქვს ჩვენზე გავლენა.[247] მიუხედავად იმისა, რომ მანამდე 35 წლის განმავლობაში ბარეტი გამქრალი იყო, ბრიტანეთის პრესამ მას მუსიკაში შეტანილი წვლილისთვის ხოტბა შეასხა.[248] ანდერძის მიხედვით, მისმა ოჯახმა მიიღო 1.25 მილიონი ფუნტი. მოგვიანებით საქველმოქმედო მიზნებით აუქციონზე იყიდებოდა მისი პირადი ნივთები და ნახატები.[249]
2005 წლის სექტემბერში უოტერსმა გამოსცა სამმოქმედებიანი ოპერა Ça Ira, წარმოდგენილი იქნა ფრანგულ და ინგლისურ ენებზე, ორიგინალური ლიბრეტოს მიხედვით, რომელიც ფრანგულ რევოლუციას მიეძღვნა. ოპერის შეფასებები დადებითი იყო.[250] როლინგ სტოუნი წერდა, რომ იგი ასახავდა ავტორის მიერ ომისა და მშვიდობის, სიყვარულისა და დანაკარგის განცდებს.[251] 2007 წელს, ჯგუფის EMI-სთან კონტრაქტის 40 წლის აღსანიშნავად, გამოვიდა ორი მნიშვნელოვანი გამოცემა. პირველი იყო სადებიუტო ალბომის The Piper at the Gates of Dawn 2 და 3 დისკიანი ვერსია, დამატებითი კომპოზიციებით. წლის ბოლოს გაყიდვაში გამოჩნდა Oh, by the Way - ჯგუფის ყველა სტუდიური ალბომის შეზღუდული რაოდენობით გამოცემული კრებული.[252]
2007 წლის 10 მაისს უოტერსი და პინკ ფლოიდის დანარჩენი წევრები ცალ-ცალკე გამოჩნდნენ სიდ ბარეტისადმი მიძღვნილ კონცერტზე, რომელიც ლონდონის დარბაზში Barbican გაიმართა. შესრულდა სიდისა და პინკ ფლოიდის სიმღერები, როგორებიც არის Bike და Arnold Layne. კონცერტის ორგანიზატორები იყვნენ ჯო ბოიდი და ნიკ ლერდ-კლაუზი.[253] 2007 წლის იანვარში უოტერსმა კიდევ ერთხელ აღნიშნა, რომ მზად იყო პინკ ფლოიდის გაერთიანებისთვის: თუკი სხვები ისურვებდნენ შეკრებას, არც მე მექნებოდა ამის პრობლემა. აუცილებელი არ არის, მხოლოდ მსოფლიოს გადასარჩენად ამის გაკეთება. შეიძლება ამის გაკეთება, რადგან ეს სასიამოვნო იქნებოდა. და ხალხსაც მოეწონებოდა.[254] თუმცა, იმავე წელს, მოგვიანებით, გილმორმა განაცხადა: ვერ ვხედავ მიზეზს, თუ რატომ უნდა დავუბრუნდე იგივეს. ეს მეტად რეგრესიული პროცესია. მომავლისკენ გახედვა მსურს, უკან გახედვა ჩემთვის სასიამოვნო არ არის.[255] 2008 წლის მაისში, BBC 6 Music-თან ინტერვიუში გაიჟღერა მისმა მინიშნებამ იმის შესახებ, რომ სიამოვნებით მიიღებდა მონაწილეობას ერთჯერად გამოსვლაში, მაგრამ პინკ ფლოიდის სრული ტურნე გამორიცხული იყო.[256]Associated Press-თან თავისი საკონცერტო ალბომის Live in Gdańsk განხილვისას მან უფრო მკვეთრად გამოხატა პოზიცია: რეპეტიციები ნაკლებად სასიამოვნო იყო. მაშინ დავრწმუნდი, რომ ეს ის არ იყო, რასაც გავიმეორებდი. ყოფილა გამომშვიდობების ჟამი ხალხის ცხოვრებასა და კარიერაში, რაზეც უარი უთქვამთ, მაგრამ შემიძლია ღიად და კატეგორიულად განვაცხადო, რომ აღარ იქნება რაიმე სახის ტურნე ან ალბომი, რომელშიც მე მონაწილეობას მივიღებ. ეს არავითარ კავშირშია ანონიმურობასთან ან მსგავს საკითხებთან. ეს ნიშნავს, რომ მე უკვე ჩემი შევასრულე. ვიყავი და გავაკეთე .[257]
2008 წლის 15 სექტემბერს, 65 წლის ასაკში, კიბოთი გარდაიცვალა რიჩარდ რაიტი.[258] ჯგუფის სხვა წევრები მას თბილად იხსენებდნენ, როგორც პინკ ფლოიდის ჟღერადობაზე დიდი გავლენის მქონე მუსიკოსს.[259]
2010 წლის 10 ივლისს ფონდის Hoping მიერ კიდლინგტონში (ინგლისი) გამართულ დახურულ საქველმოქმედო საღამოზე ერთად გამოჩნდნენ უოტერსი და გილმორი. მათ დაახლოებით 200 დამსწრე პიროვნების წინაშე შეასრულეს რამდენიმე სიმღერა. შემოსული თანხა გადარიცხული იქნა პალესტინელ ბავშვთა დახმარების ფონდში. მანამდე, 2009 წელს დეივიდი უკვე გამოჩნდა ფონდის მიერ მოწყობილ მსგავს საღამოზე, სადაც მასთან ერთად კეიტ მოსმა იმღერა.[260] პასუხად უოტერსის მიერ გადადგმულ ნაბიჯზე, გილმორი დათანხმდა, გამოსულიყო როჯერის მომავალი ტურნეს The Wall Live ფარგლებში გამართულ რომელიმე კონცერტზე.[261]
2011 წლის 4 იანვარს ჯგუფმა კომპანიასთან EMI გააფორმა ხუთწლიანი კონტრაქტი.[262]
2011 წლის 12 მაისს, დაპირებისამებრ, დეივიდ გილმორი გამოჩნდა როჯერ უოტერსის მიერ ლონდონის დარბაზში O2, ტურნეს The Wall ფარგლებში გამართულ კონცერტზე. სიმღერაში Comfortably Numb მან შეასრულა საკუთარი სტროფები და სოლო გიტარაზე. შოუს დასასრულს უოტერსმა სცენაზე იხმო როგორც დეივიდი, ასევე დარბაზში მყოფი ნიკ მეისონიც. მათ ერთად შეასრულეს ფინალური Outside The Wall.[263].
2011 წლის 26 სექტემბრიდან ლეიბლის EMI-ს ინიციატივით და ჯგუფის წევრების მხარდაჭერით დაიწყო ახალი კამპანია Why Pink Floyd...?, რომელიც მიზნად ისახავს ჯგუფის სტუდიური კატალოგის მრავალდისკიანი რემასტერინგების სახით გამოცემას. ამას თან დაერთვება ალბომის სპეციალური გამოცემები, დამატებითი დისკებით (იშვიათი მასალით) და ვიდეომასალებით. რემასტერინგებზე მუშაობდა ჯეიმზ გათრი, ალბომის The Wall თანაპროდიუსერი.[264]
მთავარი სტატია: The Endless River.2014 წლის 5 ივლისს პოლი სემსონმა, დეივიდ გილმორის მეუღლემ, თავის ოფიციალურ Twitter-ზე გამოაქვეყნა ინფორმაცია, რომ პინკ ფლოიდის ახალი ალბომი, The Endless River, გამოვიდოდა 2014 წლის ოქტომბერში. ალბომში დაგეგმილია 1993-1994 წელს, ალბომზე The Division Bell მუშაობისას ჩაწერილი გადამუშავებული სიმღერების შეტანა. მან ხაზი გაუსვა, რომ ეს არის „რიჩარდ რაიტის გედის სიმღერა და ძალიან ლამაზი მუსიკა“. მოგვიანებით პინკ ფლოიდის ბეკ-ვოკალისტ დურგა მაკბრუმის მიერ Facebook-ზე დაიწერა, რომ ალბომი ეფუძნება პროექტს, რომელზეც ბევრი საუბრობდა, ე.წ. The Big Spliff-ს, რომელიც არ იქნა გამოცემული, მაგრამ უკანასკნელ პერიოდში დამუშავებული იქნა გილმორისა და მეისონის მიერ.[265] ხაზი გაესვა იმ ფაქტს, რომ როჯერ უოტერსი ალბომის ჩაწერაში არ მონაწილეობდა.[266] გილმორმა განაცხადა, რომ ეს იქნებოდა ჯგუფის უკანასკნელი ალბომი: „ვფიქრობ, წარმატებით შევარჩიეთ საუკეთესო, რაც იყო. ვფიქრობ, დასრულდა. სამწუხაროა, მაგრამ ეს დასასრულია. “ [267] ალბომის მხარდასაჭერად ტურნე არ გამართულა, ვინაიდან, როგორც გილმორმა ხაზი გაუსვა, რაიტის გარეშე ეს შეუძლებელი იქნებოდა.[268][269] 2015 წლის აგვისტოში გილმორმა განაცხადა, რომ პინკ ფლოიდი დასრულდა და რაიტის გარეშე გაერთიანება შეცდომა იქნებოდა.[270]
2016 წლის ივლისში ცნობილი გახდა ახალი ბოქს-სეტის, The Early Years 1965–1972 გამოცემის შესახებ, რომელშიც შევიდოდა 27 დისკი - CD, DVD, Blu-ray ფორმატებში, ჯგუფის ოფიციალურად გამოუცემელი მასალით, ახალი მიქსებით, ფილმებით, სხვადასხვა რგოლით, საკონცერტო კადრებით და დამატებითი სუვენირებით.[271]
.jpg)
ჯგუფს გაყიდული აქვს ალბომების 200 მილიონზე მეტი ასლი.[272] მათ შორის, 74.5 მილიონი - აშშ-ში [273]. 1991 წლიდან გაიყიდა პინკ ფლოიდის 35.8 მილიონი დისკი.[274]
გამოცემის Sunday Times მიერ გამოქვეყნებული 2009 წლის უმდიდრეს პიროვნებათა სიაში როჯერ უოტერსი 657-ე ადგილს იკავებდა (85 მილიონი ფუნტით), დეივიდ გილმორი - 742-ს (79 მილიონი ფუნტით), ხოლო ნიკ მეისონი - 1077-ს (50 მილიონი ფუნტით).[275]
მრავალი მუსიკოსი მოექცა ჯგუფის გავლენის ქვეშ. დეივიდ ბოუისთვის სიდ ბარეტი ძირითად შთაგონებად იქცა.[276] მოზარდობისას გიტარისტ ეჯის მიერ პირველი პედალი შეძენილი იქნა ალბომ Animals-ის პირველი ჰანგების მოსმენის შემდეგ[277]. ჯგუფ მარილიონი გიტარისტ სტივ როზერის აღიარებით, Wish You Were Here მისთვის ძირითადი შთაგონების წყარო იყო.[278] სხვა ჯგუფებს შორის, რომლებიც პინკ ფლოიდის გავლენის ქვეშ მოექცნენ, იყვნენ: Foo Fighters, Dream Theater, Porcupine Tree, მარს ვოლტა, Tool, Queensryche, Scissor Sisters, Rush, Radiohead, Gorillaz, Nine Inch Nails, Primus და The Smashing Pumpkins. ზოგიერთი მათგანის მიერ სხვადასხვა დროს შესრულებული იქნა ჯგუფის სიმღერების ქავერ ვერსიებიც.
პინკ ფლოიდი ნომინირებული და გამარჯვებული იქნა სხვადასხვა დაჯილდოებაზე.[279] ტექნიკურ ჯილდოებს შორის არის საუკეთესო ხმის ინჟინერი (The Wall, 1980)[280], BAFTA-ს ჯილდო საუკეთესო ორიგინალური სიმღერისთვის (გადაეცა უოტერსს) და საუკეთესო ჟღერადობისთვის (გადაეცა ჯეიმზ გათრის, ედი ჯოზეფს, კლაივ ვინტერს, გრემ ჰარტსტოუნს და ნიკოლას ლე მესურიეს, ფილმისთვის პინკ ფლოიდი: კედელი (1982)[281]. 1995 წელს ჯგუფს გადაეცა გრემის ჯილდო საუკეთესო ინსტრუმენტული როკ-კომპოზიციისთვის (Marooned).[282] 2008 წელს პინკ ფლოიდს გადაეცა პრესტიჟული ჯილდო Polar Music Prize, მათ მიერ თანამედროვე მუსიკაში შეტანილი წვლილისთვის. ეს ჯილდო როჯერ უოტერსმა და ნიკ მეისონმა მიიღეს შვედეთის მეფე კარლ XVI გუსტავისგან.[283] 1996 წლის 17 იანვარს ჯგუფი შეყვანილი იქნა როკ-ენ-როლის დიდების დარბაზში[284], ხოლო 2005 წლის 16 ნოემბერს - გაერთიანებული სამეფოს მუსიკის დიდების დარბაზში.[285]. 2010 წელს მოხდა მათი შეყვანა ჰიტ აღლუმების დიდების დარბაზში.
მთავარი სტატია: პინკ ფლოიდის კონცერტები.პინკ ფლოიდი ითვლება პიონერად საკონცერტო შოუებში, მათი მდიდრული სასცენო დადგმების გამო, რომლებშიც თავად შემსრულებლები მეორად როლს ასრულებდნენ. პინკ ფლოიდის შოუები წარმოადგენს მაღალხარისხიანი ჟღერადობის ნიმუშს, უნიკალური ხმოვანი ეფექტებისა და კვადროფონული სისტემის გამოყენებით.[286] არსებობის პირველი ეტაპიდან იგი ცნობილი იყო ვიზუალური ეფექტების გამოყენებით, რომლებიც ერწყმოდა ფსიქოდელიური როკის მელოდიებს, შესრულებულს ანდერგრაუნდულ კლუბებში, როგორიც იყო ლონდონის UFO.[36] მათი საკონცერტო გამოსვლების ხარისხს ჯგუფის მიერ ყოველთვის დიდი მნიშვნელობა ენიჭებოდა - ისევე როგორც მათი ჩანაწერების მაღალხარისხიან ტექნიკაზე მოსმენას. ცნობილია, რომ ალბომის The Dark Side of the Moon (რომლის მოსმენაც მათთვის მიუღებელ აუდიოსისტემაზე მოხდა) პრეზენტაციაზე მისი წევრები განგებ არ გამოცხადდნენ.[287][288] აღნიშნული ალბომი იქმნებოდა ძირითადად საკონცერტო ტურების პერიოდში, 1972 - 1973 წლებში.[289]Animals იქცა დორტმუნდში დაწყებული ტურნეს In the Flesh ძირითად ნაწილად. ამ კონცერტებზე პირველად გამოჩნდა მფრინავი გასაბერი ღორი, რომელსაც „ელჯი“ შეარქვეს. შემდგომ წლებში ჯგუფი როჯერ უოტერსის გარეშეც იყენებდა საკუთარ კონცერტებზე მფრინავ ღორებს.[290]
მიუხედავად იმისა, რომ პინკ ფლოიდს ჰქონდა საკონცერტო გამოსვლების დიდი ხნის გამოცდილება, ტურნეს In the Flesh მსვლელობისას მათ შეექმნათ პრობლემები, ვინაიდან გამოსვლები მასშტაბიან ადგილებში ტარდებოდა, სადაც ხშირად მსმენელთა ხმაური ზედმეტად გამაღიზიანებელი იყო. ამან დიდი გავლენა იქონია ალბომზე The Wall და საკონცერტო ტურნეზე The Wall, რომლის მსვლელობისას ყოველ კონცერტზე მსმენელის წინაშე აღმართული იყო გიგანტური, 12 მეტრის სიმაღლის კედელი, აგებული მუყაოს აგურებისგან. ანიმაციური სეგმენტების პროეცირება პირდაპირ კედელზე ხდებოდა, ხოლო კედელში დარჩენილი ცარიელი ადგილები გამოიყენებოდა დამატებითი სცენების წარსადგენად. ალბომის რამდენიმე ცენტრალური გმირი შოუზე გიგანტური თოჯინის სახით ჩნდებოდა.[291] შოუს ერთ-ერთ ცენტრალურ მომენტს წარმოადგენდა სიმღერის Comfortably Numb შესრულება. უოტერსი კედლის ძირში ასრულებდა თავის პირველ სტროფს, ხოლო გილმორი საკუთარ სტრიქონებს კედლის თავზე, სპეციალურ პლატფორმაზე შემდგარი მღეროდა.[292]
1987 წელს ჯგუფმა დაიწყო საკონცერტო ტურნე A Momentary Lapse of Reason Tour. პირველი შოუ გაიმართა ოტავაში, 9 სექტემბერს. კონცერტების სერია გაგრძელდა კიდევ 2 წლის განმავლობაში და მოიცვა აშშ, იაპონია, ევროპა და ცენტრალური აზია. ვენეციაში პინკ ფლოიდი გამოჩნდა 200.000 მსმენელის წინაშე, მოცურავე სცენაზე. თავად ტურნეს ერთგვარი შეჯამების სახით, 1988 წელს გამოვიდა საკონცერტო ალბომი Delicate Sound of Thunder, ხოლო 1989 წელს - საკონცერტო ფილმი ნიუ იორკის შტატში, ნასაუში გამართული კონცერტის ჩანაწერით.[293]
ჯგუფის ტურნეს Division Bell პერიოდში, დამატებითი ინტერესი კონცერტებისადმი გამოიწვია ზედმეტსახელით Publius ცნობილი პიროვნების ნაწერებმა, რომლებსაც იგი პინკ ფლოიდისადმი მიძღვნილ ინტერნეტ ჯგუფში აქვეყნებდა. მისი ნაწერების მიხედვით, ალბომში დამალული იყო ერთგვარი გამოცანა. ის, რომ იგი შესაძლოა, ფლობდა გასაიდუმლოებულ ინფორმაციას სცენის მიღმა არსებულ საკითხებზე, დადასტურდა, როდესაც აღმოსავლეთ რეზერფორდში ჯგუფის გამოსვლისას ეკრანზე გამოისახა სიტყვები Enigma Publius. 1994 წელს, ერლს კორტში პინკ ფლოიდის კონცერტის დროს, სიტყვა Enigma კვლავ გამოჩნდა ეკრანზე. მოგვიანებით ნიკ მეისონმა განაცხადა, რომ Publius Enigma არ არსებობს და იგი შესაძლოა, უფრო ლეიბლის მიერ, ვიდრე ჯგუფის ინიციატივით განხორციელებული ხუმრობა იყო. 2024 წლისთვის ეს გამოცანა კვლავ ამოუხსნელი რჩება.[230]
მთავარი სტატია: პინკ ფლოიდის დისკოგრაფია. მთავარი სტატია: პინკ ფლოიდის წევრების სია.Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
