asyżanin

asyżanin (język polski)

asyżanie (1.1)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	asyżanin	asyżanie
dopełniacz	asyżanina	asyżan
celownik	asyżaninowi	asyżanom
biernik	asyżanina	asyżan
narzędnik	asyżaninem	asyżanami
miejscownik	asyżaninie	asyżanach
wołacz	asyżaninie	asyżanie

(1.1) mieszkaniec Asyżu

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Radosny tłum asyżan przeszedł ulicami miasta.

(1.1) Asyżanie, gdy go zobaczyli w mieście, uczynili wielkie zbiegowisko, drwiąc i szydząc z Franciszka jak z obłąkanego, nie szczędząc mu przy tym razów kijami i kamieniami^[1].

(1.1) W tym określonym wypadku, w roku tysiąc trzysta dziewięćdziesiątym dziewiątym (nie żył już San Francesco, nie żyła Santa Chiara, oboje, których głosy przywodziły do zgody, do opamiętania) asyżanie, będący w wojnie z Perugią, zdobyli i zniszczyli opactwo, w którym schronili się oblężeni. Nie ocalały ani kobiety, ani dzieci^[2].

(1.1) (…) Chrystus (…) rzekł był wyraźnie pewnemu młodemu asyżaninowi, klęczącemu w dusznej rozterce w rozpadającej się w gruzy pustej kapliczce San Damiano za murami jego rodzinnego miasta: „Franciszku, napraw mój dom, który jest w ruinie”^[3].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) mieszkaniec

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Asyż m

forma żeńska asyżanka ż

przym. asyski

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. Asyż + -anin < wł. Assisi < łac. Assisium

uwagi:

tłumaczenia:

• włoski: (1.1) assisano m, assisiate m

źródła:

1. Joachim Roman Bar, Jego śladami: kazania o św. Franciszku z Asyżu, Akademia Teologii Katolickiej, 1988.
2. Ewa Szelburg-Zarembina, Imię jej Klara, s. 14, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1987.
3. Ewa Szelburg-Zarembina, I otwarły się drzwi: O bracie Eliaszu medytacje, s. 133, Instytyt Wydawniczy Pax, 1971.