Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Rasy psów

grupy psów uznanych przez organizację kynologiczną za spełniające wymogi wzorca rasy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Rasy psów
Remove ads

Rasy psów – dawniej rasy (w znaczeniu zootechnicznym) zwierząt z gatunku psa domowego (Canis familiaris) wyselekcjonowane głównie pod kątem wartości użytkowej, a współcześnie grupy psów uznanych przez organizację kynologiczną za spełniające wymogi wzorca rasy, ukierunkowanego głównie pod kątem wyglądu zewnętrznego[1], przekazujące swoje cechy fizyczne i psychiczne potomstwu[2]. Różne stowarzyszenia kynologiczne stosują różne kryteria podziału tego gatunku na rasy oraz – zachowując odrębność w jeszcze większym stopniu – grupują rasy według swoich zasad, określonych we wzorcu rasy.

Thumb
Ilustracja z Webster’s New Illustrated Dictionary z 1911 roku

Pojęcie rasy powstaje, kiedy grupa osobników należących do tego samego gatunku jest w stanie reprodukować się, konsekwentnie zachowując te same cechy, przy uwzględnieniu takich czynników jak środowisko, historia, geografia, czy użytkowość. Istotne jest, by była to grupa o liczebności wystarczającej do utrzymania rasy bez konieczności stosowania kojarzeń w pokrewieństwie bądź dolewu obcej krwi[3].

Remove ads

Powstawanie ras psa

Podsumowanie
Perspektywa

Nie istnieją dokładne dane dotyczące czasu w jakim człowiek miałby zacząć ingerować w hodowlę tych zwierząt. Räber podaje, że w mezolicie ludzie preferowali osobniki przywiązujące się do ludzkiej grupy i pod tym kątem przeprowadzali dobór. Istotny skok w procesie tworzenia się ras nastąpił w momencie porzucenia przez ludzi koczowniczego trybu życia na korzyść osiadłego, związanego z uprawą ziemi i hodowlą innych zwierząt domowych (m.in. bydła)[4]. Początkowo typy psów, które wyłoniły się z procesu selekcji dokonywanej przez człowieka i środowisko, były „rasami regionalnymi” mogącymi przeżyć w odpowiedniej niszy ekologicznej.

Przykładem takiej prarasy jest pies torfowy, w typie wilkowatym (Canis familiaris palustris), którego szczątki pochodzące z neolitu, odkryto pod koniec XIX wieku, w Szwajcarii. Pies ten był trzymany w osadach ludzkich zbudowanych na palach, w rejonach zabagnionych. Studer, będący zoologiem z Berna, zafascynowany odkryciem szczątków prapsów wraz z innymi naukowcami, stworzył historyczny podział ras w stosunku do współcześnie istniejących. Opublikował te wyniki w 1901 roku, w swojej pracy pod tytułem „Psy prehistoryczne a obecnie żyjące rasy” (Die prähistorischen Hunde in ihrer Beziehung zu den gegenwärting lebenden Rassen). Na podstawie tej pracy wielu późniejszych kynologów tworzyło swoje publikacje. Z czasem okazało się, że przedstawiony przez Studera podział ras nie uwzględniał wszystkich cech, a nadanie nazwy szpic torfowy długo pokutowało poglądem, że szpice to najstarsza grupa psów na świecie.

Thumb
Basenji – jedna z ras pierwotnych

Skamieniałości pochodzące z ok. 6500 lat temu (4500 lat p.n.e.) pozwoliły wyodrębnić 5 głównych typów psa z tamtego okresu[5]:

Według Hansa Räbera pierwsze hodowle psów rasowych prowadzili myśliwi szlacheccy, którzy kładli nacisk na „czystość ras” rozumianą jako umiejętności myśliwskie przekazywane potomstwu, takie jak trzymanie tropu itp. Stare germańskie dokumenty prawne informują o dużej wartości psa w ten sposób hodowanego[4].

Zróżnicowane zadania powierzane psom sprzyjały stopniowemu powstawaniu wyspecjalizowanych odmian oraz ras o określonych cechach użytkowych[6]. Wraz ze zmianami w sposobach pracy człowieka jedne typy psów stopniowo znikały, inne zaś kształtowały się pod wpływem czynników środowiskowych, geograficznych i klimatycznych, co prowadziło do rozwoju populacji różniących się m.in. rozmiarami, strukturą okrywy włosowej, umaszczeniem, temperamentem oraz predyspozycjami behawioralnymi istotnymi przy realizacji określonych zadań[6]. Zjawiska te zachodziły od starożytności po późne średniowiecze, o czym świadczą liczne znaleziska archeologiczne oraz źródła pisane[6].

Pod koniec średniowiecza w zachodnioeuropejskiej literaturze zaczęły pojawiać się pierwsze traktaty dotyczące psów[6]. W XIV stuleciu przeorysza klasztoru Liliana Verners opracowała dzieło opisujące m.in. charty, mastify, psy gończe (ogary), spaniele, teriery określane jako psy ziemne, psy rzeźnickie, psy podwórzowe oraz małe psy pokojowe wykorzystywane do tępienia pcheł – zadania istotnego w czasach częstych epidemii dżumy[6].

W XVI wieku lekarz królowej Elżbiety przygotował szerszy katalog odmian, obejmujący m.in. psy gończe wykorzystywane do polowania na zające, teriery, posokowce, charty, jamniki, psy stróżujące, setery, spaniele, psy pasterskie i wartownicze, psy używane przez rzeźników, psy posłańcze, zwierzęta sygnalizujące zagrożenia nocą, psy zaprzęgane do transportu wody, zwierzęta napędzające rożen oraz psy tresowane do wykonywania układów tanecznych[6].

W połowie XVIII wieku Karol Linneusz wymienił już około 140 ras, w tym owczarki, pudle, maltańczyki, mopsy, buldogi, wyżły różnych typów, posokowce, psy używane przy polowaniach na dziki oraz liczne odmiany chartów[6]. Część tych ras przetrwała do czasów współczesnych, inne wyginęły w ciągu dwóch ostatnich stuleci, a w ich miejsce pojawiły się nowe formy, współtworzące obecnie populację liczącą około czterystu ras i typów użytkowych[6].

Do czasów współczesnych powstały tysiące ras psa domowego[7], głównie myśliwskich[8]. Większość z nich wyginęła. Około 400 ras uznano w rejestrach organizacji kynologicznych. Niektórym współczesnym rasom grozi wyginięcie.

W efekcie sprzecznych poglądów hodowców na temat wyglądu psów poszczególnych ras[7], w XIX wieku powstały pierwsze kluby kynologiczne. Wprowadziły wzorce dla każdej z ras, księgi hodowlane (księgi rodowodowe, wykazujące przodków poszczególnych psów), rodowody (świadectwa pochodzenia) oraz zakaz wystawiania psów niezarejestrowanych w księgach hodowlanych. Przyczyniło się to do ukierunkowania hodowli psów pod kątem spełnienia wymogów wzorca narzuconego przez klub kynologiczny działający w danym regionie. Selekcjonowanie osobników pod kątem użytkowości zostało zastąpione dążeniem do podkreślania zewnętrznych cech budowy (eksterieru)[1][7].

Hodowla w tzw. czystości rasy polega na kojarzeniu blisko spokrewnionych osobników w obrębie tejże rasy, co ograniczyło pulę genową jej populacji. Wybieranie do dalszej hodowli osobników spełniających wymogi wzorca rasy, zwłaszcza zwycięzców wystaw, jeszcze bardziej zwiększa poziom inbredu. Takie techniki hodowlane przyczyniły się do wzmacniania wad genetycznych zwierząt[7]. W prawidłowo prowadzonej hodowli psy będące nosicielami genów odpowiedzialnych za wady wrodzone nie powinny być dopuszczane do reprodukcji[1].

Remove ads

Zmienność ras psa

Podsumowanie
Perspektywa
Thumb
Różnica wielkości między chihuahua a dogiem niemieckim

Mimo olbrzymiej zmienności obserwowanej w obrębie gatunku uważa się, że udomowieniu uległ tylko jeden, nazwany przez Karola Linneusza Canis familiaris. Linneusz zdefiniował to zwierzę na podstawie takich cech jak: „ogon skierowany w górę”, „lizanie ran”, „częstego zapadania na rzeżączkę” oraz „oddawania moczu na dźwięk pewnych melodii”.

Zarówno różnice w rozmiarach (psy rasy chihuahua mają dwanaście centymetrów w kłębie, wilczarz irlandzki niemal metr), jak i w wadze (mastif angielski waży pięćdziesiąt razy tyle co szpic miniaturowy) mogą być bardzo znaczne. Podobnie zakres umaszczenia, kształtów i cech charakteru psów jest bardzo szeroki.

Poszczególne rasy psa mają różny zasięg występowania. Niektóre są popularne na całym świecie, inne znane są tylko w kraju pochodzenia, ewentualnie w jego najbliższym sąsiedztwie. Wiele ras przeznaczonych pierwotnie do ściśle określonych zadań przystosowało się z czasem do pełnienia różnych funkcji. Głównie z tych powodów nie istnieje jednolita systematyka ras. Stosowane przez poszczególne organizacje kynologiczne systematyki opierają się na pokrewieństwie poszczególnych ras, ich użyteczności i przydatności do określonych zadań, a także na liczebności przedstawicieli danej rasy w rejonie działania danej organizacji[8]. Tak postawione kryteria powodują rozbieżności w ocenie, do której grupy zaliczyć psy danej rasy, a tym samym powodują, że przyjmowane klasyfikacje są podziałami sztucznymi.

Thumb
Rasy psa na francuskiej ilustracji z początku XX wieku

Najstarsze rasy o genach najbardziej zbliżonych do wilka określane są mianem psów pierwotnych albo ras prymitywnych. Co do pozostałych ras brak jest dowodów umożliwiających określenie ich filogenezy.

Główne grupy ras wyróżniane pod kątem użyteczności to:

Ze względu na budowę ciała psów danej rasy można zaliczyć je do określonego typu, przy czym proponowane podziały na takie typy również są zależne od autora. Przykładowy podział współcześnie występujących ras:

Zobacz też: Grupy FCI i Typy psów.
Remove ads

Rasy psa domowego

Podsumowanie
Perspektywa

Zestawienie nazw ras psa domowego w układzie alfabetycznym.

Uwagi:

  • Nazwy ras zapisane zostały małą literą, z wyjątkiem nazw własnych oraz rzeczowników niemieckich, bez uwzględniania innych form zapisu publikowanych w źródłach, w tym wewnętrznych publikacjach ZKwP[9].
  • Różni autorzy podają odmienną kolejność przymiotników w nazwach polskich (np. gończy istryjski krótkowłosy lub istryjski gończy krótkowłosy, czeski terier lub terier czeski). W tabeli wymieniono tylko jedną z form.
Więcej informacji Oryginalna nazwa rasy, Nazwa polska (lub polska pisownia nazwy) ...
Remove ads

Popularność ras psów

Popularność danej rasy często zależna jest od aktualnych trendów, związanych na przykład z ukazywaniem się filmów. Przykładowo w latach 60. XX wieku dużą popularność zdobyły psy rasy dalmatyńczyk, w związku z premierą filmu animowanego 101 dalmatyńczyków[20]. W 1993 w Polsce zarejestrowane było 375 ras psów na ok. 400 uznawanych wówczas przez FCI. Warto zauważyć, że liczba ras psów w Polsce po 1989 znacznie wzrosła, biorąc pod uwagę, że na poznańskiej wystawie w 1988 wystawiono zaledwie 122 rasy[2].

W latach 90. XX w. do najpopularniejszych ras widywanych w Polsce należały owczarki niemieckie, pudle, jamniki oraz sznaucery[2].

Remove ads

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads