Pies grenlandzki od wieków był hodowany na Grenlandii przez Inuitów w celach pociągowych, ale także brał udział w polowaniach na niedźwiedzie i foki. Psy grenlandzkie wykorzystał podczas swej wyprawy na biegun południowynorweski podróżnik Roald Amundsen. Psy doskonale znosiły podróż i przyczyniły się do sukcesu Norwega, który dzięki nim jako pierwszy dotarł do bieguna południowego.
Mózgoczaszka: czaszka szeroka, lekko wysklepiona. Stop podkreślony, ale nie stromy.
Nos: nos latem musi być czarny, zimą może być cielisty.
Kufa:kufa silna, klinowata, szeroka u nasady, zwęża się w stronę nosa, lecz nie jest spiczasta.
Grzbiet: grzbiet nosa od nasady do czubka prosty i szeroki. Fafle cienkie i napięte.
Zęby/zgryz: zęby niezwykle silne, zgryz nożycowy.
Oczy: preferowane ciemne, lecz mogą być dostosowane do barwy sierści; lekko ukośne, ani wyłupiaste, ani zbyt głęboko osadzone; swobodny i nieustraszony wyraz.
Uszy: raczej małe, trójkątne, o zaokrąglonych czubkach; wyprężone prosto.
Szyja: bardzo mocna i raczej krótka.
Tułów (ogólnie): wysokość w kłębie jest nieco mniejsza od długości ciała; tułów bardzo mocny i dobrze umięśniony. Grzbiet prosty.
Lędźwie: proste i szerokie.
Zad: lekko opadający.
Klatka piersiowa: bardzo obszerna.
Brzuch: leży na jednej linii z klatką piersiową, nie jest podciągnięty.
Ogon: gruby i raczej krótki; osadzony wysoko i noszony ciasno, zwinięty nad grzbietem.
Kończyny: kończyny przednie widziane od przodu są całkowicie proste; silnie umięśnione; ciężka budowa kostna. Łokcie swobodnie poruszające się, lecz przylegające do tułowia. Kończyny tylne oglądane od tyłu są całkowicie proste; lekko kątowane, silnie umięśnione; budowa kostna ciężka. Staw skokowy szeroki i mocny.
Stopy: raczej grube, mocne, zaokrąglone, z silnymi pazurami i odpornymi opuszkami.
Włos: okrywa włosowa musi być podwójna: gęsty i miękki podszerstek oraz gęsty, gładki i szorstki włos okrywowy, bez kędziorów i fal. Włos na głowie i nogach raczej krótki, na tułowiu raczej długi; bogaty i długi na spodzie wyglądającego puszyście ogona.
Umaszczenie: dozwolone wszelkiego rodzaju umaszczenia, tak jedno- jak i wielobarwne, z wyjątkiem albinizmu; albinosy są dyskwalifikowane.
Pies grenlandzki należy do wytrzymałych psów zaprzęgowych o silnym instynkcie łowieckim. Nie sprawdza się jako pies stróżujący. Jego wytrwałość i odporność na warunki klimatyczne oraz siła w połączeniu z bardzo niewielkimi wymaganiami uczyniły go pomocnikiem człowieka w surowym klimacie. W stosunku do ludzi jest wesoły i przyjacielski. Ma żywiołowe usposobienie. Jest wiernym psem, który potrzebuje wyraźnie określonej hierarchii w grupie.
RinoFalappi:Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów.Warszawa:Dom Wydawniczy "Bellona",2001. ISBN83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
AlainFournier:Ilustrowana encyklopedia psów rasowych.Warszawa:Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN,2012. ISBN978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO Sp. z o.o., Warszawa 2003
.JPG)
