Owczarek holenderski

Owczarek holenderski – rasa psa należąca do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ wilkowaty^[1]. Podlega próbom pracy^[2].

Owczarek holenderski

Odmiana krótkowłosa owczarka holenderskiego
Inne nazwy	Dutch Shepherd Dog, Hollandse Herdershond
Kraj patronacki	Holandia[1]
Wymiary
Wysokość	57 - 62 cm (psy), 55 - 60 cm (suki)[2]
Masa	ok. 28 kg (psy), ok. 23 kg (suki)
Klasyfikacja
FCI	Grupa I, Sekcja 1, nr wzorca 223

Rys historyczny

We współcześnie znanej postaci owczarka holenderskiego hodowano w XVIII wieku, najliczniej na terenach Brabancji, Veluwe, t'Gooi oraz Drenthe. Rasa ta najczęściej pracowała z owcami pełniąc funkcje pastersko-zaganiające. Pierwsze pisemne opisy tego owczarka pochodzą z 1875 roku, z pozycji książkowej zatytułowanej „Beschreibung von Hunden und Prüfbuch mit Punkten”. Według zawartej w niej prezentacji owczarek holenderski niewiele różnił się od psów rasy schapendoes, a późniejsze prace nad powstaniem wzorca dopuszczały sześć odmian szaty. W kolejnych latach XX wieku doprecyzowano standard, tak aby nie zawężać bazy hodowlanej, jednocześnie realizując intencje Nederlanse Herdershonden Club dotyczące użytkowości.

Wygląd

Szata i umaszczenie

Ze względu na rodzaj włosa są wyodrębnione trzy odmiany owczarka holenderskiego:

1. owczarek holenderski krótkowłosy (pasma srebrne i złote),
2. owczarek holenderski szorstkowłosy (szary, sól z pieprzem lub ze złotymi i srebrnymi pasami)
3. owczarek holenderski długowłosy (pasma srebrne i złote).

Owczarek holenderski - odmiana długowłosa

Owczarek holenderski - odmiana szorstkowłosa

Charakter i zachowanie

Psy tej rasy są posłuszne i skore do nauki, opanowane i czujne. Są one tolerancyjne wobec innych zwierząt, akceptują dzieci.

Użytkowość

Owczarki holenderskie należą do psów pracujących, wykorzystywanych w służbach celnych i policyjnych, także jako psy - przewodnicy. Hodowane są także jako psy rodzinne.

Popularność

Wszystkie odmiany owczarka holenderskiego najczęściej spotykane są w Holandii, ale także tam rasa ta jest wypierana przez podobne do nich i bardziej popularne owczarki belgijskie oraz przez pełniącego takie same funkcje użytkowe jak owczarek holenderski - owczarka niemieckiego. Z wszystkich trzech odmian najrzadszą jest odmiana długowłosa owczarka holenderskiego.

Przypisy

1. Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 58.
2. Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 52.

Bibliografia

• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
• Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 203. ISBN 83-7073-122-8.
• Hans Räber „Encyklopedia psów rasowych” tom I, Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 1999
• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce

Encyklopedie internetowe (rasa psa):

• SNL: hollandsk_gjeterhund