Seter irlandzki jest kojarzony z Irlandią, jednak wywodzi się z Francji, Hiszpanii oraz Macedonii. Pochodzi od długowłosego spaniela i powstał w wyniku skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego z seterem angielskim, springer spanielem i pointerierem. W pierwszym okresie rozwoju rasy nie przywiązywano wagi do koloru, lecz zwracano przede wszystkim uwagę na właściwości myśliwskie.
Na początku XVII wieku równie popularne były psy o umaszczeniu białym, biało-czerwonym, biało-żółtym, nawet biało-czarnym, jak i czerwonym. Wszystkie były psami użytkowymi, myśliwskimi, przeszukującymi duże tereny w poszukiwaniu ptactwa. Nazwa "seter irlandzki" po raz pierwszy pojawiła się w druku w 1803 (czasopismo "Weteran Sportsmen")[3]. W 1866 utworzono w Anglii klub czerwonego setera irlandzkiego. Od 1882 dopuszczano na prezentację wystawową wyłącznie jednokolorowe, czerwone psy. Spowodowało to niemal całkowite wymarcie wariantu czerwono-białego. The Comittee of The Irish Red Setter Club w Dublinie 29 marca 1885 przedstawił standard rasy setera irlandzkiego czerwonego.
Oczy: od ciemnoorzechowych po ciemnobrązowe; mają kształt migdałów.
Sierść: średniej długości, włosy proste. Na górnej części ucha, tylnych łapach oraz wzdłuż całego podbrzusza tworzy tzw. pióra.
Głowa: smukła, podłużna, wyraźnie wysklepiona na wysokości czoła.
Ogon: dobrze umięśniony, zwęża się ku końcowi, jego nasada znajduje się na wysokości grzbietu.
Pysk: mocne szczęki o zgryzie nożycowym.
Łapy: nieduże i mocne o wyraźnie zaznaczonych palcach; palce znajdują się bardzo blisko siebie.
Ciało: niska klatka piersiowa z przodu wąska o mocno zaznaczonych żebrach.
Nogi: kończyny przednie powinny być umięśnione i wyprostowane, tylne zaś mocne i masywne.
Budowa
Seter irlandzkiStop jest u seterów irlandzkich wyraźnie zaznaczony
Długa głowa i długa kufa, przy końcu lekko graniasta; głęboka klatka piersiowa.
Szata i umaszczenie
Sierść jest koloru dojrzałego kasztana lub mahoniowa. Nie sfalowana, tworzy długie, gładkie frędzle; występują tzw. portki i pióro na ogonie.
Seter irlandzki jest psem rodzinnym, potrzebującym kontaktu z człowiekiem. Wierny towarzysz zabaw i opiekun dzieci, bardzo cierpliwy. Inteligentny i żywy, potrzebuje zaspokojenia dużej potrzeby ruchu. Nieagresywny wobec obcych i innych zwierząt. Raczej szybko się uczy, ale przy tresurze trzeba być stanowczym, lecz łagodnym. W przypadku tego psa bardzo ważne jest wychowanie pozytywne, bez kar. Wychowane nieodpowiednio mogą uciekać.
Setery to psy myśliwskie przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo jako psy wystawiające (legawce).
Spośród seterów jest najlżejszy i najwyższy, dzięki temu najszybszy. Najdalej ze wszystkich okładający pole, przez to na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.
Przeciętna długość życia – 15 lat.
Rasa ta jest podatna na dysplazję stawów biodrowych.
Szczególną uwagę należy zwracać na higienę uszu – osady mogą być przyczyną stanów zapalnych.
Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.
Setery irlandzkie mogą chorować na C.L.A.D – Canine Leukocyte Adhesion Deficiency. Jest to choroba genetyczna, odkryta i zdefiniowana po raz pierwszy dzięki badaniom w Szwecji. Szczeniaki, w wyniku niestarannej selekcji hodowlanej matki i ojca, z których jedno możne być nosicielem choroby, posiadają dwa recesywne geny osłabiające ochronę immunologiczną. Powoduje to szybką śmierć miotu w wyniku np. zakażeń. Obecnie wymaga się przeprowadzenia testów na C.L.A.D i nie dopuszcza się do hodowli psów-nosicieli C.L.A.D. Ten warunek powinien być również przestrzegany w Polsce.
PRA rcd1 Progressive Retinal Atrophy – choroba oczu, występująca również u seterów. Zaczyna objawiać się już u szczeniaków w wieku 6 tygodni jako „ślepota nocna”, a w wieku 2 lat osobniki dotknięte tą chorobą są już całkowicie ślepe. PRA jest chorobą nieuleczalną. Setery winny mieć robione testy genetyczne na PRA.
PRA rcd4 Progressive Retinal Atrophy – inna mutacja powodująca postępujący zanik siatkówki odkryta w 2011. Okres rozwoju choroby jest różny. Odnotowano przypadki w wieku zarówno 4, jak i 10 lat. Szacuje się, że około 30-40% seterów jest nosicielami (carrier) zmutowanego genu.
Podstawą prawidłowej pielęgnacji setera irlandzkiego powinno być systematyczne czesanie i szczotkowanie sierści, ze szczególnym uwzględnieniem włosa na ogonie i tylnej stronie kończyn[4].
AldertonA.D.AldertonA., Wybierz psa dla siebie, s. 98.
Alderton D., Wybierz psa dla siebie, P. Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN978-83-7495-982-7, OCLC 802562854.
RinoFalappi:Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów.Warszawa:Dom Wydawniczy „Bellona”,2001. ISBN83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
AlainFournier:Ilustrowana encyklopedia psów rasowych.Warszawa:Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN,2012. ISBN978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
Eva MariaKrämer:Rasy psów.Warszawa:Oficyna Wydawnicza MULTICO,1998,s.254. ISBN83-7073-122-8.
