Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czeremcha amerykańska[6], czeremcha późna[7] (Prunus serotina) – gatunek drzewa lub dużego krzewu z rodziny różowatych, pochodzący z Ameryki Północnej. Introdukowany został do Europy na początku XVII wieku, ale rozprzestrzeniać się zaczął na większą skalę na Starym Kontynencie po wprowadzeniu do tutejszych lasów w XIX i XX wieku. Jest uważany za jeden z najbardziej inwazyjnych gatunków w Europie środkowej. W Polsce występuje już niemal na całym obszarze kraju. Jedną z przyczyn jego sukcesu jest z jednej strony intensywne wprowadzanie do lasów przez leśników w XX wieku, z drugiej strony brak patogenów ograniczających jego żywotność i rozmnażanie, tak jak to ma miejsce w obrębie naturalnego zasięgu. Ponieważ powoduje w Europie istotne i negatywne zmiany w ekosystemie leśnym, w wielu krajach jest zwalczany. W obrębie naturalnego zasięgu w Ameryce Północnej jest tymczasem drzewem cenionym w gospodarce leśnej ze względu na wartościowe drewno. Poza tym dostarcza jadalnych owoców, wykorzystywany jest także jako roślina lecznicza i ozdobna.
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
czeremcha amerykańska | ||
Nazwa systematyczna | |||
Prunus serotina Ehrh. Gartenkalender 3:285. 1784[3] | |||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
Zasięg | |||
Zasięg pierwotny w Ameryce Północnej |
Gatunek północnoamerykański. Zasięg obejmuje wschodnią część kontynentu po środkową Florydę (Hrabstwo Lake) na południu oraz Kanadę od Nowej Szkocji do Jeziora Górnego na północy. Zachodnia granica zwartego zasięgu biegnie z północy na południe przez środkową część kontynentu, przecinając wschodnią część stanu Dakota Południowa, południowo-wschodnią Nebraskę, wschodni Kansas, środkową część Oklahomy do Teksasu[8]. Dalej na południowy zachód od Arizony po Gwatemalę występują odmiany geograficzne tego gatunku[9][10]. W południowej części zasięgu unika wybrzeży, w południowych stanach USA także rzadziej rośnie na wybrzeżu, za to na północnych krańcach zasięgu zasiedla nawet nadmorskie klify[8]. W Appalachach odmianę typową można spotkać na wysokości do 1500 m n.p.m.[9], występująca zaś w Ameryce Środkowej odmiana salicifolia rośnie na wysokościach od 1000 do 3000 m n.p.m.[11]
Gatunek introdukowany został do Ameryki Południowej (var. salicifolia) oraz do Europy (var. serotina), gdzie stał się uciążliwym gatunkiem inwazyjnym[9][3]. Jest rozpowszechniony niemal w całej Europie, zwłaszcza w jej części środkowej (Dania, Holandia i północne Niemcy)[9]. W Polsce jest gatunkiem szeroko rozprzestrzenionym, z wyjątkiem Karpat i północno-wschodniej części kraju[12].
Gatunek został introdukowany do Europy, gdzie był sadzony jako roślina ozdobna w parkach na początku XVII wieku (1623[13], w Paryżu rósł ok. 1630 – nie wiadomo kiedy posadzony). W leśnictwie europejskim testowano w XIX wieku jego przydatność do produkcji drewna, ale bez wyraźnych sukcesów. W XX wieku zaczęto jednak promować ten gatunek do nasadzeń na ubogich siedliskach, uznając, że czeremcha pełni funkcje ochronne w podszycie. Już w pierwszych dekadach XX wieku gatunek uległ naturalizacji w Europie Środkowej (w Polsce i Niemczech)[14]. Badania genetyczne świadczą o wielokrotnym sprowadzaniu znacznych ilości materiału siewnego z Ameryki Północnej, ale ze stosunkowo niewielkiego obszaru – ze wschodniej części Gór Allegheny[15]. Na początku XXI wieku czeremcha amerykańska była już często spotykana w Polsce, Niemczech, Holandii (tu od 1963 gatunek uznany został za chwast leśny i objęty zwalczaniem[16]) oraz w Danii[14]. Przybysz rozprzestrzenił się także na zachodzie Europy. Na północy rośnie w Wielkiej Brytanii i we wszystkich krajach Półwyspu Skandynawskiego, na południu sięga po Półwysep Iberyjski, północne Włochy, Słowenię, Chorwację, Węgry, Rumunię i Ukrainę[13]. Rzadko stwierdzany jest w Estonii i Rosji. W wielu krajach europejskich obowiązuje zakaz dalszego rozpowszechniania gatunku i ogranicza się jego występowanie[14]. Zaliczany jest do setki najbardziej inwazyjnych gatunków w Europie[17].
Nasiona mają zdolność kiełkowania wynoszącą 86%[14]–90%[22] i zachowują tę zdolność przez 5 lat[13]. Według różnych badań w pierwszym roku po rozsianiu kiełkuje ich 10–22%, w kolejnym roku kiełkuje najwięcej – 42–50%, a trzeciego roku po rozsianiu wschodzi 4–25% nasion[22]. Siewki rosnące w dobrych warunkach mogą osiągać w pierwszym roku nawet do 1 m wysokości[14], zazwyczaj jednak w warunkach naturalnych 3–4-letnie siewki mają ok. 15 cm wysokości. Według niektórych źródeł rozwój młodych roślin (do ok. 5 lat) następuje początkowo niezależnie od warunków świetlnych[18] lub wręcz silniejsze ocienienie sprzyjać ma obfitemu pojawianiu się siewek, po czym przejście do fazy podrostu uzależnione jest od poprawy warunków świetlnych[23]. Z kolei badania przeprowadzone w Belgii świadczyć mają o wysokich wymaganiach świetlnych siewek i tolerancji zacienienia przez okazy kilkuletnie[24]. Przy dużym zwarciu koron drzew starsze okazy z czasem zamierają. Rozwijają się i rosną w górę te rośliny, które mają odpowiedni dostęp do światła[18].
Wzrost w odpowiednich warunkach jest szybki do ok. 50 roku życia, zwłaszcza w pierwszych 20 latach życia przyrosty roczne mogą wynosić nawet do 90 cm. Drzewa 60-letnie mając dobre warunki do rozwoju mogą osiągać 30 m wysokości, przy czym poza naturalnym zasięgiem drzewa z reguły cechują się słabszym i wolniejszym wzrostem. Kwitnąć zaczynają zwykle okazy ok. 5-letnie (według niektórych źródeł 7-letnie[14] lub 4-letnie[20]), jednak zależne jest to od warunków świetlnych, gdyż w zwartych lasach może to następować dopiero u roślin 20-letnich[20]. Najintensywniej produkują płodne nasiona drzewa w wieku od 30 do 100 lat[18]. Termin kwitnienia jest zależny od miejsca występowania. W Teksasie gatunek ten zakwita już w marcu, a na północy zasięgu – w czerwcu[8]. W Europie środkowej kwitnie w maju i czerwcu, po czym owoce dojrzewają do końca sierpnia i września. Przedsłupne kwiaty zapylane są przez owady lub są samopylne. Większość owoców opada na ziemię w pobliżu rośliny macierzystej. Około 20% nasion zjadanych jest przez ptaki[25] i ssaki, które przy okazji je roznoszą i rozsiewają (zoochoria). Szczególnie znaczącą rolę w rozsiewaniu nasion odgrywa w Europie gołąb grzywacz i kos[26]. Owocowanie jest coroczne, ale co 3–4 lata zdarza się owocowanie szczególnie obfite[9]. Średnio jedno drzewo wytwarza ok. 6 tys. nasion[27], maksymalnie niemal 9 tys.[25] Po przekroczeniu wieku 80–100 lat drzewa zaczynają chorować i zamierać[18]. Najstarsze znane drzewa osiągają do blisko 260 lat[9]. W warunkach europejskich rośliny tego gatunku żyją znacznie krócej, często już ok. 30-letnie okazy zamierają z powodu chorób grzybowych[14].
Rośliny z uszkodzonymi lub ściętymi pniami łatwo tworzą odrosty z szyi korzeniowej, przy czym szczególnie łatwo tworzą je okazy młode, poniżej 50[18]–60[28] roku życia. W niekorzystnych warunkach świetlnych czeremcha może utrzymywać się przez 40–60 lat na dnie lasu, czekając na powstanie luki w drzewostanie, w postaci sukcesywnie tworzonych, niewielkich pędów odroślowych[22]. Gatunek jest przykładem strategii „siedź i czekaj” – gdy tylko bowiem pojawi się luka lub drzewostan się rozluźni – czeremcha szybko rośnie w górę i wydaje tysiące nasion[27]. W rodzimych fitocenozach amerykańskich odrastanie odrośli obserwuje się u 80% populacji, podczas gdy w Europie u 50%[20].
Główną przyczyną szerokiego rozprzestrzenienia gatunku w Europie środkowej i zachodniej jest jego sadzenie przez leśników. Według obserwacji prowadzonych na niektórych powierzchniach (w Niemczech i Belgii) naturalne rozsiewanie się gatunku, aczkolwiek bardzo skuteczne, pozwala na stosunkowo wolne powiększanie lokalnego zasięgu (1 km przez 40 lat). Rozprzestrzenianie jest szybsze na terenach otwartych oraz w lasach zdegradowanych i użytkowanych gospodarczo, zwłaszcza po cięciach w drzewostanie[14]. Rozprzestrzenianiu sprzyja zarzucanie upraw[29]. Mimo że znakomita większość nasion opada w pobliżu rośliny macierzystej[18] – w niektórych badaniach 90% młodych osobników znajdowano w odległości do 100 metrów od osobników starszych[29] – przynajmniej część nasion rozsiewana jest na większe odległości przez ptaki i ssaki spożywające owoce[18][28]. Ze względu na stosunkowo niewielką typową odległość roznoszenia nasion, w europejskich warunkach po zaprzestaniu nasadzeń typowym siedliskiem dla młodych osobników są porzucone pola w pobliżu lasów, które są głównym siedliskiem roślin rodzicielskich[29]. Nasiona dojrzewają po okresie spoczynku i kiełkują sukcesywnie przez kilka lat. Kiełkowanie jest hipogeiczne[18] i następuje wiosną[30]. Część podliścieniowa (hipokotyl) ma 1 cm długości, jest drewniejąca, naga lub z rzadkimi włoskami. Liścienie pozostają w pestce lub nawet jeśli się wysuną – pozostają pod ziemią i są bezbarwne[30]. Część nadliścieniowa (epikotyl) osiąga do 5[31]–6[30] cm długości, jest naga, nad ziemią biała, w części środkowej silnie czerwono nabiegła, a w górze purpurowozielona[31]. Pierwsze liście są naprzeciwległe, osadzone są na nagich ogonkach o długości 2–3 mm, wspartych równowąskimi przylistkami[30]. Szeroko jajowata blaszka osiąga do 3 cm długości i 2 cm szerokości, nasadę ma szeroko klinowatą, na szczycie jest krótko i tępo zaostrzona. Brzeg blaszki jest krótko, ostro piłkowany[31]. Blaszka od góry jest połyskująca, nieco skórzasta. Kolejne liście wyrastają naprzemianlegle, są bardziej wydłużone i długo zaostrzone[31].
Kora i liście po roztarciu pachną[19]. Istotnym składnikiem chemicznym liści i kwiatostanów są flawonoidy, których wyizolowano co najmniej 14, m.in. kwercetynę, kemferol i izoramnetynę. Spośród ich składników największy udział ma hiperozyd – glikozyd kwercetyny. Osiąga on w liściach stężenie ponad 2% wiosną, po czym spada do 1,2% latem i 1,5% jesienią. Kolejne miejsce zajmuje awikularyna osiągająca stężenie do 1,8% wiosną i ok. 1% w innych porach roku[35]. Za barwę owoców odpowiadają barwniki antocyjanidynowe, głównie pochodne cyjanidyny – cyjanidyno-3-rutynozyd (63%) i cyjanidyno-3-glukozyd (34%)[36]. Nasiona czeremchy zawierają 30–38% półtwardego oleju roślinnego barwy żółtej[37]. Składa się on głównie z kwasu oleinowego (35%), eleostearynowego (27%), linolowego (27%), palmitynowego (4%) i stearynowego (4%)[38].
Czeremcha amerykańska jest rośliną umiarkowanie światłożądną i najszybciej rośnie w miejscach dobrze nasłonecznionych[14]. Wymagania świetlne są zmienne na różnych etapach rozwoju rośliny[23]. W półcieniu rośnie w lepszych warunkach glebowych, ale już przy mocnym ocienieniu ginie niezależnie od innych cech siedliska. Gatunek w obrębie zasięgu naturalnego występuje w zróżnicowanych warunkach klimatycznych, najlepiej rosnąc w klimacie chłodnym o opadach sięgających 800–1150 mm. Występuje jednak także na półpustyniach (odmiany eximia i virens rosną na obszarach o opadach rocznych do 400 mm[10]). W Europie odmiana typowa rozsiewa się i rośnie także na skrajnie suchych, piaszczystych siedliskach[14]. W środkowej Europie najczęściej jednak występuje w borach różnego typu. Rzadziej rośnie w lasach łęgowych i olsach, co wynika z wrażliwości na nadmierną wilgotność[20]. W północnej części zasięgu sięga do strefy klimatu kontynentalnego cechującego się mroźnymi zimami[9]. Późne przymrozki mogą powodować przemarzanie i opadanie kwiatów, z kolei wczesne przymrozki w końcu lata są przyczyną opadania niedojrzałych owoców[18], podczas gdy na wczesnowiosenne przymrozki jest odporna[20]. Wymaga gleb przepuszczalnych. Najsilniej rośnie na glebach żyznych, głębokich i wilgotnych, podczas gdy na suchych i jałowych przybiera zwykle formę krzaczastą[9]. Ogólnie jednak ma niewielkie wymagania co do żyzności podłoża[20]. Gatunek jest wrażliwy na zalewy i przybory wód, pożary i działanie silnych wiatrów[18]. Ze względu na wymagania świetlne rośnie w lasach w miejscach prześwietlonych oraz w początkowych fazach sukcesji leśnej[28].
Poza lasami gatunek sadzony jest i rozprzestrzenia się w zadrzewieniach śródpolnych, w parkach, na różnych terenach miejskich, zwłaszcza ekstensywnie użytkowanych lub porzuconych[14], na terenach poprzemysłowych[16], a także na odłogach[28].
W obrębie zasięgu naturalnego zdarza się temu gatunkowi tworzyć lite drzewostany, jednak zajmują one z reguły małe powierzchnie[9]. Jedynie w zbiorowisku czeremchy amerykańskiej i klonów (Black Cherry-Maple – Society of American Foresters Type 28) rośnie w drzewostanach z udziałem przekraczającym 40%. Lasy te występują w Górach Allegheny[18]. Poza czeremchą amerykańską w zbiorowiskach tych spotyka się najczęściej takie gatunki jak: klon czerwony (Acer rubrum) i cukrowy (A. saccharum), brzoza cukrowa (Betula lenta) i żółta (B. alleghaniensis), buk wielkolistny (Fagus grandifolia), dąb czerwony (Quercus rubra), sosna wejmutka (Pinus strobus), choina kanadyjska (Tsuga canadensis)[40]. Czeremcha rośnie poza tym z różnym, zwykle niewielkim, udziałem w bardzo różnych zbiorowiskach leśnych[14][28], często w towarzystwie klonów, dębów, orzeszników, jesionów, tulipanowca oraz wejmutki i choiny kanadyjskiej[9][18]. Może licznie występować w inicjalnych zbiorowiskach leśnych, ale w dojrzałych ekosystemach wypierana jest przez bardziej cienioznośne gatunki. W Europie rośnie dobrze pod okapem świetlistych drzewostanów z dębami, sosnami lub brzozami i źle w cienistych lasach bukowych, grabowych i klonowych[14].
W obrębie naturalnego zasięgu w Ameryce Północnej znanych jest wiele gatunków grzybów, lęgniowców, owadów i innych zwierząt atakujących czeremchę amerykańską[13]. Także na obszarach długotrwałej inwazji gatunek ten wchodzi w układy troficzne z licznymi foliofagami i szkodnikami owoców[23].
Gatunek należy do rodzaju Prunus w jego szerokim ujęciu (sensu lato), przy czym ze względu na nieustaloną systematykę w jego obrębie, od dawna różnie był przez botaników klasyfikowany (stąd synonimy wynikające z zaliczania tego taksonu do rodzajów Cerasus, Padus i Prunus). Badania molekularne potwierdzają skomplikowaną filogenezę taksonów w obrębie rodzaju Prunus s.l. Grupa gatunków z rodzaju (lub podrodzaju w zależności od ujęcia) Padus wraz z Prunus serotina (Padus serotina) zajmuje pozycję bazalną w obrębie Prunus s.l. Nie dotyczy to jednak wszystkich gatunków z tego rodzaju (podrodzaju), część bowiem (np. Padus maackii, Padus fordiana) zagnieżdżona jest w obrębie rodzajów (lub podrodzajów) Laurocerasus i Cerasus. Analizy filogenetyczne wskazują, że taksonem siostrzanym Prunus serotina jest Prunus virginiana[49]. Badania molekularne nie potwierdzają monofiletyczności i tym samym trafności dotychczasowych klasyfikacji rodzajów (podrodzajów) w obrębie grupy Prunus s.l., w związku z czym preferowane jest zaliczanie wszystkich taksonów z tej grupy do jednego zbiorowego rodzaju Prunus[50].
W obrębie gatunku wyróżnia się szereg odmian geograficznych (czasem podnoszonych do rangi podgatunków[11]):
Czeremcha amerykańska tworzy mieszańce z czeremchą wirginijską (Prunus virginiana)[19].
Czeremcha amerykańska dostarcza w Ameryce Północnej cenionego drewna używanego do wyrobu mebli, oklein oraz drobnych przedmiotów drewnianych. Wprowadzona do lasów europejskich nie sprawdziła się jako surowiec drzewny, później sadzona była w innych celach, a współcześnie w wielu krajach europejskich uważana jest za szkodliwy gatunek inwazyjny[14].
Jako roślina ozdobna czeremcha uprawiana jest czasami w parkach, ogrodach, na osiedlowych terenach zielonych i w innych zadrzewieniach krajobrazowych. Mimo że bywa trudnym do wytępienia chwastem, ceniona jest z powodu małych wymagań glebowych i szybkiego wzrostu oraz odporności na choroby i szkodniki. Zalecana jest do nasadzeń pojedynczych lub grupowych, nadaje się także do sadzenia w formie nieciętych szpalerów[54]. Ze względu na obfity opad silnie barwiących owoców i twarde kuliste pestki, na których łatwo się poślizgnąć – nie zaleca się sadzenia tego gatunku w pobliżu ścieżek[47].
We wschodniej części Stanów Zjednoczonych gatunek stosowany jest do zalesień podczas rekultywacji terenów po eksploatacji górniczej[22]. W Europie również bywał nasadzany jako glebochronny i fitomelioracyjny[20], do czasu stwierdzenia negatywnego oddziaływania na glebę[14].
Owoce są jadalne i opisywane jako smaczne. Nadają się m.in. do sporządzania nalewki alkoholowej oraz do aromatyzowania likierów[8], rumu i brandy[28]. Mogą służyć do wyrobu galaretek i dżemów przetwarzane razem z jabłkami lub po dodaniu pektyn[55]. Owoce odmiany typowej były cenione i często spożywane surowe lub suszone przez Indian północnoamerykańskich. Odżibwejowie rozcierali suszone owoce na mąkę. Menomini zostawiali owoce do sfermentowania i dopiero potem je spożywali[56].
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dane liczbowe na podstawie: Julia F. Morton: Fruits of warm climates, 1987[37]. Na potrzeby tej tabeli z zakresów podanych w źródle (tu w nawiasach) wyznaczono średnie arytmetyczne. Wartości RDA i AI wyznaczone na podstawie danych Institute of Health[57] |
Jeszcze większe znaczenie spożywcze mają owoce odmiany salicifolia pochodzącej z Ameryki Środkowej i zwane tam capulin. Drzewa tej odmiany już w czasach przedkolumbijskich były szeroko uprawiane w Ameryce Środkowej i rozprzestrzenione jako owocowe także poza nią na obszarze obecnej Kolumbii, Ekwadoru, Peru i Boliwii. Podczas podboju Ameryki były podstawowym pożywieniem Hiszpanów. W okresie owocowania, tj. od maja do września wielkie ilości owoców tej odmiany spotkać można w lokalnej ofercie handlowej w tych krajach. Poza obszarem tradycyjnej uprawy odmiana jest mało znana i wykorzystywana jako drzewo owocowe. W 1924 sprowadzono ją do uprawy na Filipinach[37].
Według niektórych źródeł owoce nadają się do spożycia po przegotowaniu[10], surowe mogą bowiem mieć działanie duszące[56].
Kwas cyjanowodorowy pozyskiwany z kory młodych pędów stosowany jest w medycynie do sedacji i jako środek tonizujący[8]. Indianie stosowali napar z pędów jako napój uspokajający[56]. Poza tym łyko stosowane było do leczenia przeziębień[53]. Jeszcze do lat 90. XX wieku w USA i Wielkiej Brytanii korę czeremchy amerykańskiej wykorzystywano jako główny składnik syropów na kaszel, zapalenie oskrzeli i astmę[35]. Z kolei w Ameryce Środkowej do łagodzenia objawów chorób górnych dróg oddechowych wykorzystywano syrop z owoców. Tam też wywarem z liści leczono biegunki i dyzenterię oraz stosowano go w formie okładów w celu łagodzenia stanów zapalnych. Sproszkowana kora używana była do przemywania oczu[37]. Stwierdzono też, że wyciągi z tego gatunku mają znaczny potencjał antyoksydacyjny, czyniąc go potencjalnie wartościowym surowcem do produkcji fitofarmaceutyków i kosmetyków[35].
Olej zawarty w nasionach wykorzystywany jest do wyrobu mydeł i farb. W Gwatemali młode okazy odmiany salicifolia wykorzystywane są jako podkładki do szczepienia innych gatunków z rodzaju Prunus s.l.[37] Czeremcha amerykańska jest też rośliną miododajną, bardziej cenioną przez środkowoeuropejskich pszczelarzy niż rodzima czeremcha zwyczajna[58]. Z 10 kwiatów uzyskuje się średnio 3,02 mg (1,0-10,0) cukrów oraz 4,38 mg (3,2-5,7) pyłków. W przeliczeniu na hektar uzyskać można wydajność wynoszącą 15 kg (5-25) cukrów i 22 kg (18-30) pyłków[59].
Czeremcha amerykańska może być zwalczana mechanicznie, jednak jest to kłopotliwe i kosztowne. Nieodpowiednio realizowane zwalczanie roślin tego gatunku, wobec ich zdolności do regeneracji i tworzenia odrostów z szyi korzeniowej, może nawet prowadzić do pogorszenia sytuacji w związku ze wzrostem zagęszczenia pędów[16]. Młode rośliny można wyrywać ręcznie, karpiny starszych po ścięciu należy wyrywać za pomocą maszyn lub koni. Skuteczną metodą eliminacji tych roślin jest stosowanie herbicydów zawierających glifosat do smarowania pni po ich ścięciu. Zapobiega to powstawaniu odrostów[14]. Zwalczanie okazów tego gatunku herbicydami rozpylanymi w powietrzu zastosowane w Holandii nie przyniosło pozytywnych efektów[16]. Po wykonaniu zabiegów zwalczających czeremchę bardzo istotną rzeczą dla trwałości efektu jest kontrolowanie powierzchni i usuwanie siewek i odrostów przez kolejnych 5 lat. Obsadzenie powierzchni silnie zacieniającymi gatunkami drzew, takimi jak np. buk zwyczajny, ogranicza odnawianie się czeremchy amerykańskiej[14].
Koszty zwalczania czeremchy amerykańskiej w lasach niemieckich wynoszą w przypadku zwalczania mechanicznego ok. 900 €/ha (w przypadku użycia koni) i 1500 €/ha (w przypadku użycia ciężkich maszyn). Metoda kombinowana polegająca na ścinaniu pni i smarowaniu ich herbicydem kosztowała 150 €/ha[16].
W Polsce zwalczanie czeremchy amerykańskiej jest zalecane na obszarach chronionych[61]. Gatunek nie podlega jednak kontroli[61] i nie został ujęty w rozporządzeniu Ministra Środowiska w sprawie listy roślin i zwierząt gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym[62].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.