Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
62 pułk piechoty (62 pp) – oddział piechoty Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego II RP.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1919 |
Rozformowanie |
1939 |
Tradycje | |
Święto |
21 sierpnia |
Nadanie sztandaru |
4 sierpnia 1924 |
Kontynuacja |
15 Warmińsko-Mazurska Dywizja Zmechanizowana |
Dowódcy | |
Pierwszy |
por. Ludwik Bociański |
Ostatni |
ppłk Kazimierz Heilman-Rawicz |
Działania zbrojne | |
powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Pastuchami (21 IV 1920) bitwa pod Łysowem (6 VIII 1920) bitwa o przedmoście warsz. (13–16 VIII 1920) bitwa pod Glinianką (17–18 VIII 1920) bitwa nad Niemnem (20–26 IX 1920) kampania wrześniowa bitwa o Pomorze (1–3 IX 1939) bój na linii jezior koronowskich (2 IX 1939) bój o przedmoście bydgoskie (2–4 IX 1939) bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939) bój pod Płockiem (14–15 IX 1939) | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
8 pułk Strzelców Wielkopolskich powstał w marcu 1919 w trakcie powstania wielkopolskiego z walczących na froncie jednostek ochotników z Pleszewa i Środy Wielkopolskiej oraz batalionu zapasowego 12. pułku strzelców. Część żołnierzy brała udział w walkach już od początku powstania w Poznaniu, to jest od 27 grudnia 1918 r.
17 stycznia 1920, po włączeniu Armii Wielkopolskiej w struktury Wojska Polskiego otrzymał numer „62”. 20 stycznia 1920 pułk zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego wkroczył do Bydgoszczy. Następnie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, biorąc udział m.in. w walkach o Berdyczów oraz odnosząc samodzielne zwycięstwa w bitwach pod Glinianką i Zambrowem. Rocznicę walk o to miasto, przypadającą 26 kwietnia, ustanowiono świętem pułku.
W grudniu 1919 batalion zapasowy pułku stacjonował w Wągrowcu[1].
25 kwietnia 1920 zgrupowana nad Słuczem 15 Wielkopolska Dywizja Piechoty przystąpiła do natarcia. Maszerowała po obu stronach linii kolejowej Szepetówka-Połonne-Berdyczów-Koziatyn[2]. Jej prawe skrzydło tworzyła grupa gen. Anatola Kędzierskiego w składzie 61. i 62 pułk piechoty. Grupa otrzymała zadanie działać w kierunku na Berdyczów[3]. 26 kwietnia wielkopolskie pułki podeszły pod Berdyczów i zaatakowały dworzec kolejowy broniony przez oddziały 44 Dywizji Strzelców. Opór przeciwnika szybko złamano i do wieczora opanowano całe miasto[3].
Po opanowaniu Berdyczowa 62 pułk piechoty skierował się przez Koziatyn na Pikowiec[4]. Pod Pastuchami pułk odciął odwrót wycofującej się z Berdyczowa, a eskortowanej przez pododdział 44 DS, sowieckiej kolumnie taborowej. Po krótkiej wymianie strzałów zdemoralizowani czerwonoarmiści złożyli broń[5].
17 sierpnia dowódca 15 Dywizji Piechoty gen. Władysław Jung postawił zadanie, by 62 pułk piechoty wzmocniony 5 baterią 15 pułku artylerii polowej przegrupował się do Glinianki[6]. Maszerujący w awangardzie I batalion por. Teofila Lorka osiągnął wieczorem Gliniankę. Jego 3 kompania zorganizowała ubezpieczenie postoju, a reszta batalionu zajęła kwatery w wiosce. Około 22.00 wieś zaatakowały, wycofujące się spod Warszawy, silne oddziały sowieckie. Zaskoczony batalion został wyparty z Glinianki, utracił cały tabor i dwa ckm-y[7].
Po uporządkowaniu pododdziałów dowódca I batalionu wyprowadził kontratak i odbił wioskę. Podczas szturmu poległ sierżant Jan Koper i 4 szeregowców[8]. Godzinę później z dworu Glinianka wyszedł kolejny sowiecki atak i Polacy ponownie zostali wyparci z wioski. Porucznik Lorek obsadził 4 kompanią sierż. Michała Nowaka drogi prowadzące z Glinianki na wschód, a sam z resztą batalionu postanowił obejść wieś od południa i dołączyć do głównych sił pułku. Pod Glinianką pozostała także grupa piechurów z różnych pododdziałów. Oddział ten z własnej inicjatywy zajął stanowiska na północ od Glinianki i stąd ostrzeliwał nieprzyjaciela ogniem broni maszynowej. W tym czasie II i III batalion 62 pp zostały zatrzymane ogniem prowadzonym z dworu Glinianka. Dowódca 62 pp ppłk Władysław Grabowski wydał rozkaz natychmiastowego uderzenia na Gliniankę III batalionem i dwoma kompaniami II batalionu. Wzmocnił też swój I batalion oddziałem zwiadowców. W Woli Karczewskiej batalion por. Lorka zaatakował napotkany oddział sowieckiej kawalerii, rozproszył go i zadał mu poważne straty[7].
O świcie 18 sierpnia wieś i dwór Glinianka od zachodu zaatakowały siły główne 62 pułku piechoty[9]. Atak poprzedziła nawała ogniowa dziewiętnastu ckm i 5 baterii 15 pułku artylerii polowej kierowana przez podporucznika Stefana Eitnera. W pierwszym rzucie uderzył III batalion porucznika Kazimierza Szcześniaka[10]. Wykorzystując zamieszanie w szeregach nieprzyjaciela, dowódca I/62 pp por. Lorek uderzył na dwór od południa. Zaatakowani z dwóch stron Sowieci stawili słaby opór, a gdy w walce na bagnety Polacy zdobyli dwór i stojącą obok baterię, zaczęli masowo rzucać broń. Ubezpieczająca atak 4 kompania dopełniła okrążenia i z worka zdołały wydostać się nieliczne grupki czerwonoarmistów[7][11].
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za walki w latach 1919–1920[12][13][14] | ||
---|---|---|
chor. Julian Andjelewicz | plut. Leon Binek | sierż. Wacław Dąbkiewicz |
por. Stefan Eitner | sierż. Stanisław Frańczak | ppor. Marian Głowacki |
ppłk Władysław Grabowski | kpr. Stanisław Gryborczyk | szer. Stanisław Jordanowski |
por. Adam Kowalczyk | ppor. Kazimierz Kwieciński | kpt. Teofil Lorek |
ppor. Stefan Mrozek | por. Edward Pawłowski | por. Stanisław Piękny |
kpr. Franciszek Sakwiński | por. Maksymilian Sikorski | por. Kazimierz Szcześniak |
ppor. Jan Sławiński | plut. Franciszek Wasilewski |
Od 24 stycznia 1920 pułk stacjonował w garnizonie Bydgoszcz[15], w koszarach imienia generała Franciszka Ksawerego Rymkiewicza przy ul. Warszawskiej. Wchodził w skład 15 Dywizji Piechoty[16][17].
17 kwietnia 1924 roku na placu ćwiczeń w Jachcicach w czasie szkolenia w rzucaniu granatów ręcznych miał miejsce tragiczny w skutkach wypadek. Trzymany przez kaprala Antoniego Jóźwiaka granat przedwcześnie eksplodował. Podoficer zmarł po 10 minutach w wyniku doznanych obrażeń ciała[18].
19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 21 sierpnia, jako datę święta pułkowego[19]. Pułk obchodził swoje święto w rocznicę zdobycia Zambrowa w roku 1920. Po raz pierwszy święto obchodzono w 1921 roku[20].
30 marca 1936 minister spraw wojskowych na wniosek pułku zmienił datę święta pułkowego z dnia 21 sierpnia na dzień 26 kwietnia, w rocznicę bitwy pod Berdyczowem stoczonej w 1920[21][22]. W 1936 z powodu żałoby narodowej pułk obchodził swoje święto „w ramach wewnętrznych”[22]. W przeddzień święta, w koszarach pułku, na pomniku poległych odsłonięto tablicę z nazwiskami wszystkich poległych żołnierzy, ufundowaną przez oficerów rezerwy 62 pp[22].
Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 62 pułk piechoty zaliczony został do typu II pułków piechoty (tzw. wzmocnionych). W każdym roku otrzymywał około 845 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 68 oficerów oraz 1900 podoficerów i szeregowców. Na czas wojny przewidywany był do pierwszego rzutu mobilizacyjnego. W okresie zimowym posiadał dwa bataliony starszego rocznika i batalion szkolny, w okresie letnim zaś trzy bataliony strzeleckie. Jego stany były wyższe od pułku „normalnego” (typ I) o ok. 400-700 żołnierzy[23].
Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939[24][uwaga 1] | |
---|---|
Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko |
Dowództwo i kwatermistrzostwo | |
dowódca pułku | ppłk Kazimierz Roman Heilman |
I zastępca dowódcy | ppłk Jan III Szewczyk |
adiutant | kpt. Wojciech Adam Nowak |
starszy lekarz | mjr dr Julian Żyromski |
młodszy lekarz | por. lek. Piotr Makarewicz |
w dyspozycji dowódcy | mjr kontr. Leon Makarewicz |
II zastępca dowódcy (kwatermistrz) | mjr Jan I Gawroński |
oficer mobilizacyjny | kpt. Kazimierz Rogoziewicz |
zastępca oficera mobilizacyjnego | kpt. Tadeusz Romanowski |
oficer administracyjno-materiałowy | kpt. Roman Michoń |
oficer gospodarczy | kpt. int. Stanisław Maruniak |
oficer żywnościowy | chor. Jan Drgas[26] |
oficer taborowy[uwaga 2] | kpt. Władysław Lucjan Lindner |
kapelmistrz | kpt. adm. Stanisław IV Grabowski |
dowódca plutonu łączności | kpt. Stanisław Stawski |
dowódca plutonu pionierów | por. Stefan Tarno |
dowódca plutonu artylerii piechoty | kpt. art. Henryk Jan Rysy |
dowódca plutonu ppanc. | ppor. Łukasz Konrad Ciepliński |
dowódca oddziału zwiadu | ppor. Jan Stachowiak |
I batalion | |
dowódca batalionu | mjr Gustaw Sroczyński |
dowódca 1 kompanii | kpt. Jan Kozłowski |
dowódca plutonu | por. Brunon Józef Westphal |
dowódca plutonu | ppor. Władysław Bąkowski |
dowódca 2 kompanii | kpt. Stefan Dońcew |
dowódca plutonu | por. Aleksander Ludwik Braciszewicz |
dowódca plutonu | ppor. Adam Marian Kosicki |
dowódca 3 kompanii | por. Jan Czesław Jeżewski |
dowódca plutonu | ppor. Jerzy Diaczyszyn |
dowódca 1 kompanii km | kpt. Jan Antoni Murkociński |
dowódca plutonu | por. Zbigniew Hołyszewski |
dowódca plutonu | ppor. Kazimierz Piątkowski |
II batalion | |
dowódca batalionu | mjr Wojciech Antoni Gniadek |
dowódca 4 kompanii | kpt. Romuald Aleksander Sokoliński |
dowódca plutonu | ppor. Fryderyk Leopold Fischer |
dowódca plutonu | ppor. Mieczysław Wieczorek |
dowódca 5 kompanii | kpt. Czesław Teofil Ciechoński |
dowódca plutonu | ppor. Gwidon Józef Hadrych |
dowódca plutonu | ppor. Władysław Witek |
dowódca 6 kompanii | kpt. Władysław Liniarski |
dowódca plutonu | por. Mieczysław Sylwester Łukasik |
dowódca plutonu | ppor. Ludwik Matuszewski |
dowódca 2 kompanii km | kpt. Bolesław Rassalski |
dowódca plutonu | por. Lucjan Kühn |
III batalion | |
dowódca batalionu | ppłk Stanisław Boehm |
dowódca 7 kompanii | kpt. Bronisław Brzeziński |
dowódca plutonu | por. Leon Szyjkowski |
dowódca plutonu | ppor. Ryszard Mieczysław Goc |
dowódca plutonu | ppor. Edmund Wiznerowicz |
dowódca 8 kompanii | por. Kazimierz Bronisław Ortyl |
dowódca plutonu | chor. Marian Dębosz |
dowódca 9 kompanii | kpt. Tadeusz Leopold Miedzianowski |
dowódca plutonu | ppor. Józef Andrzejewski |
dowódca 3 kompanii km | mjr Wojciech Krajewski |
dowódca plutonu | por. Kazimierz Stefan Orłowski |
dowódca plutonu | por. Lucjan Markiewicz |
na kursie | por. Antoni Edward Pawecki |
w szpitalu | kpt. adm. (piech.) Józef II Drozd |
Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 15 DP | |
dowódca | mjr Kazimierz Kruczkowski |
dowódca plutonu strzeleckiego | por. Rudolf Franciszek Fischer |
dowódca plutonu strzeleckiego | por. Aleksander Czesław Majorek |
dowódca plutonu strzeleckiego | ppor. Józef Kwit (61 pp) |
dowódca plutonu km | por. Ludwik Marian Diehl (61 pp) |
62 obwód przysposobienia wojskowego „Kcynia” | |
kmdt obwodowy PW | mjr piech. Władysław III Pawłowski[uwaga 3] |
kmdt powiatowy PW Kcynia | kpt. adm. (piech.) Jan Kaperek(*) |
kmdt powiatowy PW Szubin | kpt. piech. Michał Olisiewicz(*) |
kmdt powiatowy PW Żnin | kpt. adm. (piech.) Jan Curzytek(*) |
kmdt powiatowy PW Chodzież | kpt. adm. (piech.) Leon Wojtyniak(*) |
kmdt powiatowy PW Wągrowiec | kpt. piech. Stefan Wałajtys |
24 sierpnia 1939 rozpoczęto mobilizację pułku, którą zakończono w ciągu 3 dni. 30 sierpnia 1939 pułk, pod dowództwem płk. Kazimierza Heilman-Rawicza, obsadził zachodnią linię obrony „przedmościa bydgoskiego” w rejonie Kruszyn – Osówiec – Osowa Góra. 1 września nieprzyjaciel ograniczył się do bombardowania i rozpoznania pozycji pułku. Dopiero 2 września przeprowadził natarcia, wsparte czołgami i artylerią, które zostały powstrzymane. Wieczorem z 2 na 3 września pułk przegrupował się w kierunku północnym. Następnego dnia Niemcy zostali powstrzymani przez doskonale zorganizowaną obronę i ostrzał artylerii w rejonie Tryszczyna. Z obawy dowództwa Armii „Pomorze” przed okrążeniem jednostki, zgodnie z rozkazem pułk wycofał się nocą (3/4 IX) do Bydgoszczy. W czasie odwrotu przez miasto oddziały zostały ostrzelane przez dywersantów niemieckich. Po opanowaniu dywersji i wysadzeniu mostów na Brdzie, zajął pozycje obronne na południe od miasta (w rejonie Emilianowo – Piecki). W następnych dniach prowadził zwycięskie walki z przeciwnikiem, np. 6 września z niemiecką 50 DP w Puszczy Bydgoskiej.
Po raz drugi w nocy z 6 na 7 września oderwał się od wroga i ruszył lewym brzegiem Wisły w stronę Sochaczewa i Warszawy. Pułk wziął udział w największej bitwie kampanii wrześniowej – bitwie nad Bzurą. Przez wiele dni żołnierze odpierali ataki niemieckie, zabezpieczając północną flankę wojsk polskich (w rejonie Czerniewice – Grabkowo). 12 IX pułk odpierał ataki niemieckiej 208 DP, po czym został przesunięty na południe od Kowala dla osłony południowego skrzydła 27 DP. W kolejnych dniach pułk osłaniał odwrót i przeprawę dywizji przez Bzurę. 17 września przekroczył rzekę i bronił przejścia pod Brochowem. W końcu nadwyrężona obrona polska została przełamana, a pułk skierował się do Puszczy Kampinoskiej. Między 19 a 21 września dotarł do Warszawy, gdzie po krótkim odpoczynku zajął pozycje na Czerniakowie. Jeszcze 27 września przeprowadził skuteczny kontratak na Wilanów. Szlak bojowy 62 pułku piechoty wielkopolskiej zakończył się wraz z kapitulacją stolicy – 28 września 1939.
Straty jednostki w kampanii 1939 r. zamknęły się liczbą około 700 zabitych oraz 1000 rannych.
Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939[28] | ||
---|---|---|
Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko | Uwagi |
Dowództwo pułku | ||
dowódca pułku | ppłk piech. Kazimierz Heilman-Rawicz | |
I adiutant | kpt. Bolesław Rassalski | 20 IX ranny w Wólce Węglowej |
II adiutant | kpt. Wojciech Adam Nowak | |
oficer informacyjny | ppor. Józef Andrzejewski | |
oficer łączności | kpt. piech. Stanisław Stawski[29] | |
naczelny lekarz | mjr lek. Jerzy Zygmunt Suwiński | |
kierownik kancelarii | ppor. rez. Wacław Nalaszek | |
Organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych | ||
kwatermistrz | kpt. Jan Murkociński | |
oficer płatnik | por. rez. Florian Ignacy Janicki | |
oficer żywnościowy | por. rez. Jan Pisula | |
kapelmistrz | kpt. Stanisław Grabowski | |
kapelan | ks. kpl. Franciszek Dachtera | |
oficer broni (zbrojmistrz) | st. majster Franciszek Grabios | |
dowódca kompanii gospodarczej | por. Wojciech Kiss-Orski | |
szef kompanii gospodarczej | st. sierż. Fl. Kubicki | |
zastępca dowódcy taboru | plut. M. Żywiołowski | |
I batalion | ||
dowódca batalionu | kpt. Władysław Liniarski | 20 IX kontuzjowany, wzięty do niewoli |
oficer płatnik | ppor. rez. Henryk Waciński | |
oficer żywnościowy | ppor. rez. Jan Palmowski | |
dowódca 1 kompanii strzeleckiej | por. Kazimierz Bronisław Ortyl | |
dowódca 2 kompanii strzeleckiej | ppor. Mieczysław Wieczorek | |
dowódca 3 kompanii strzeleckiej | por. Wachowicz | |
dowódca 1 kompanii ckm | kpt. Bronisław Brzeziński | |
II batalion | ||
dowódca batalionu | mjr Wojciech Gniadek | 18 IX ciężko ranny |
dowódca 4 kompanii strzeleckiej | por. Aleksander Braciszewski | |
dowódca 5 kompanii strzeleckiej | por. rez. Bronisław Pszczółkowski | |
dowódca 6 kompanii strzeleckiej | por. Zbigniew Hołyszewski | 18 IX poległ na Mokotowie |
dowódca 2 kompanii ckm | por. Kazimierz Stefan Orłowski | |
III batalion | ||
dowódca batalionu - | mjr Stanisław Liszka | 17 IX ranny, zmarł z ran w Modlinie |
dowódca 7 kompanii strzeleckiej | por. Jan Czesław Jeżewski | |
dowódca 8 kompanii strzeleckiej | por. rez. Stanisław Dębicki | |
dowódca 9 kompanii strzeleckiej | por. Brunon Józef Westphal | |
dowódca 3 kompanii ckm | por. Lucjan Kühn | |
Pododdziały specjalne | ||
dowódca kompanii ppanc | ppor. Łukasz Ciepliński | |
dowódca plutonu | ppor. Wojek | |
dowódca plutonu | st. sierż. Tomasz Kędzierski | |
dowódca plutonu | plut. Czesław Ciesielski | |
dowódca kompanii zwiadu | ppor. piech. Jan Stachowiak | |
dowódca plutonu zwiadu konnego | ppor. rez. Jan Winnicki | |
dowódca plutonu kolarzy | ppor. rez. Saski | |
dowódca plutonu artylerii piech. | kpt. Jan Henryk Rysy | |
dowódca plutonu pionierów | ppor. rez. piech. Józef Trojański[30] | |
dowódca plutonu łączności | st. sierż. Wiktor Kosmowski | |
dowódca plutonu pgaz. | ppor. rez. Kasprzycki |
15 lipca 1924 roku Prezydent RP zatwierdził wzór chorągwi 62 pp[31]. 4 sierpnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski wręczył pułkowi chorągiew ufundowaną przez społeczeństwo Bydgoszczy i powiatu bydgoskiego[20].
Na prawej stronie płata znajdował się amarantowy krzyż, w środku którego wyhaftowano orła w wieńcu laurowym. Na białych polach, pomiędzy ramionami krzyża, znajdowały się liczby 62 w wieńcach laurowych.
Na lewej stronie płata sztandarowego, pośrodku krzyża kawaleryjskiego znajdował się wieniec taki sam jak po stronie prawej, a w wieńcu trzywierszowy napis „HONOR I OJCZYZNA”. W rogach sztandaru, w mniejszych wieńcach umieszczone były na tarczach:
Na ramionach krzyża znajdują się napisy przypominające miejsca związane z historią pułku:
Przy sztandarze zamocowana była biało-czerwona szarfa z napisem upamiętniającym fundatorów sztandaru o treści: "Miasto Bydgoszcz swoim dzieciom okolice Bydgoszczy swoim dzieciom"
Od 28 stycznia 1938 roku chorągiew pułkowa zaczęła być oficjalnie nazywana sztandarem[32]. Od 1971 roku sztandar znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie[16].
30 grudnia 1924 roku Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Władysław Sikorski zatwierdził odznakę 62 pp[33]. Odznaka 49x49 mm ma kształt krzyża maltańskiego pokrytego białą emalią, jako element cnoty, męstwa i ofiarności stanu żołnierskiego złożonego na ołtarzu ojczyzny. W centrum krzyża granatowa tarcza z numerem „62”. Odznaka dwuczęściowa, wykonana w tombaku srebrzonym i złoconym. Odznaki były wykonywane w dwóch wersjach: oficerskiej (emaliowanej) i żołnierskiej. Autorem projektu odznaki był kpt. Jerzy Zaleski, a wykonawcą Wiktor Gontarczyk z Warszawy[34]. Wykonawcą odznaki oficerskiej przekazanej do zbiorów Muzeum Wojska przez Gabinet MSWojsk. w 1925 r. był mistrz złotniczy i rytowniczy Paul Kinder z Bydgoszczy[35].
Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[39] oraz Muzeum Katyńskie[40][uwaga 4][uwaga 5].
Nazwisko i imię | stopień | zawód | miejsce pracy przed mobilizacją | zamordowany |
---|---|---|---|---|
Bałka Franciszek | kpt. w st. sp. | Charków | ||
Błęcki Jan Izydor | por. rez. | urzędnik | Izba Skarbowa w Grudziądzu | Charków |
Bartkowiak Czesław | ppor. rez. | szkoły w Kcyni i Bydgoszczy | Katyń | |
Behrendt Alojzy | ppor. rez. | urzędnik | Katyń | |
Ciaputa Ludwik Jan | por. rez. | nauczyciel | szkoła w Bydgoszczy | Charków |
Hoppe Edward | ppor. rez. | nauczyciel | szkoła w Bydgoszczy | Katyń |
Jarmark Walerian | por. rez. | nauczyciel | szkoła powszechna | Charków |
Loroch Piotr[43] | por. rez. | nauczyciel | Gimnazjum w Kościerzynie | Katyń |
Łakota Kazimierz[44] | por. rez. | prawnik, mgr | Charków | |
Pękalski Marian | ppor. rez. | prawnik | Dom Filatelistyczny w Poznaniu | Katyń |
Pużanowski Witold | ppor. rez. | Katyń | ||
Rusinek Józef | ppor. rez. | nauczyciel | szkoła w Nakle n. Notecią | Katyń |
Staśkiewicz Edmund | ppor. rez. | prawnik | Charków | |
Zyś Roman | por. rez. | nauczyciel | szkoła w Bydgoszczy | Charków |
11 maja 2013 na terenie Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Bydgoszczy przy ul. Warszawskiej odbyła się uroczystość odsłonięcia odrestaurowanej tablicy pamiątkowej z napisem: „Pamięci żołnierzy 62 pułku piechoty wielkopolskiej, którzy życie swe oddali za wolność Ojczyzny w latach 1939–1945. Tryszczyn Szczutki Bydgoszcz Piecki Grabkowo Góra Biała Brochów Witkowice Puszcza Kampinoska Laski Wawrzyszew Mokotów Warszawa. Koledzy broni”.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.