Loading AI tools
polski aktor Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Jerzy Stuhr (ur. 23 czerwca 1975 w Krakowie) – polski aktor, reżyser i scenarzysta filmowy i teatralny, felietonista, konferansjer, psycholog, wykładowca akademicki.
 Maciej Stuhr na Przystanku Woodstock (2016) | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 czerwca 1975 |
|---|---|
| Zawód |
aktor, reżyser, felietonista, konferansjer |
| Współmałżonek |
Samanta Janas |
| Lata aktywności |
od 1988 |
| Zespół artystyczny | |
| Nowy Teatr w Warszawie | |
| Odznaczenia | |
  | |
| Strona internetowa | |
Zadebiutował w 1988 rolą Piotrka w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X. W kolejnych latach udzielał się na scenie kabaretowej, był aktorem Kabaretu Artura I i założonego przez siebie kabaretu Po Żarcie. Uznanie widzów i popularność zdobył dzięki kreacji Aleksa w filmie Fuks w reż. Macieja Dutkiewicza.
Do najważniejszych ról w jego aktorskiej karierze należą występy w filmach: Chłopaki nie płaczą, Poranek kojota, 33 sceny z życia, Listy do M., Pokłosie, Obława, Planeta singli, Czerwony kapitan i Sala samobójców. Hejter oraz w serialach: Glina, Bez tajemnic, Belfer, Diagnoza i Szadź. W latach 2004–2008 był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, od 2008 występuje w Nowym Teatrze w Warszawie. Z dubbingu został zapamiętany jako Kuzco z Nowych szat króla, Hector Rivera z Coco i Timon z Króla Lwa oraz tytułowi bohaterowie filmów Kurczak Mały, Gnomeo i Julia, Pokémon: Detektyw Pikachu i Roman barbarzyńca, a także gry komputerowej Szymek czarodziej.
Uhonorowany tytułem Mistrza Mowy Polskiej. Laureat Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego za rolę w 33 scenach z życia i dwóch Orłów za pierwszoplanowe role w filmach Pokłosie i Powrót do tamtych dni, jak też dwóch Róż Gali i Węża. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Prowadzi czynnie działalność charytatywną, angażuje się w liczne akcje społeczne.
Jest synem aktora Jerzego Stuhra i skrzypaczki Barbary Kóski[1]. Ma młodszą o siedem lat siostrę Mariannę (ur. 1982)[2][3]. Jego przodkowie, Anna z domu Thill i Leopold Stuhr, przybyli do Krakowa z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879[4]. Bratem pradziadka był Oskar Stuhr, adwokat i działacz Stronnictwa Narodowego[5][6]. Jego ojcem chrzestnym był aktor Jan Nowicki[7].
| 4. Tadeusz Stuhr (1916–2000) |
||||||
| 2. Jerzy Stuhr (1947–2024) |
||||||
| 5. Maria Stuhr (z d. Chorąży) (1924–1984) |
||||||
| 1. Maciej Stuhr | ||||||
| 6. Stefan Kóska | ||||||
| 3. Barbara Stuhr | ||||||
| 7. Władysława Kóska | ||||||
Urodził się i wychował w Krakowie, gdzie uczęszczał do przedszkola muzycznego i ukończył Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną I stopnia im. Ignacego Jana Paderewskiego w klasie fortepianu[8][9][10]. Od dziecka fascynuje się aktorstwem[10], w młodości często obserwował w pracy ojca, który występował w Starym Teatrze w Krakowie[11][12]. Był drużynowym w szczepie „Słowiki”[3]. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie[13].
W 1999 r. ukończył studia psychologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[14], broniąc pracę dyplomową pt. „Reakcje publiczności kabaretowej”[15]. W 2003 został absolwentem PWST w Krakowie. W maju 2019 ukończył studia doktorskie na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, broniąc pracy pt. „Ku reżyserii. Droga aktora do reżyserii poprzez nauczanie studentów”[16].
Na wielkim ekranie zadebiutował rolą Piotrka, syna Jerzego Janickiego (Jerzy Stuhr) w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X (1988)[17][18]. Gdy miał 16 lat, wraz z Tomaszem Biernackim zaczął prowadzić audycję dla młodzieży Czacha Kraka w Radiu Kraków[18]. Po maturze przez rok występował w Kabarecie Artura I w Rabce, z którym zdobył Grand Prix Akademickiego Forum Kultury[19][20]. W czasie studiów założył własny kabaret Po Żarcie[20], z którym otrzymał pierwszą nagrodę na przeglądzie PaKA 1997. Jest znany z parodii twórczości i zachowań innych artystów, takich jak Stanisław Sojka[19], Gustaw Holoubek[21] czy Mariusz Max Kolonko[21].
W 1998 r. wcielił się w Aleksa, głównego bohatera filmu Macieja Dutkiewicza Fuks (1999). Rozpoznawalność przyniosły mu także kreacje w filmach Olafa Lubaszenki: Kuby Brennera w Chłopaki nie płaczą (2000) i Kuby Aksera w Poranku kojota (2001). Jako aktor dubbingowy debiutował rolą Kuzco w filmie animowanym Nowe szaty króla (2000). Za kreację Hipolita Wielosławskiego w ekranizacji Przedwiośnia (2001) był nominowany do Orła w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola męska”[22]. W 2001 czytał wakacyjną powieść Kompletna plaża, czyli dziennik Adama Zawodnego w Radiu Zet w ramach cyklu opowiadań autorstwa Rafała Bryndala i Dariusza Hyski, a także został pierwszym laureatem nagrody „5.10. i co dalej” im. Marcina Kołodyńskiego, przyznawanej młodych ludziom, którzy „robią niezwykłe rzeczy i mogą być wzorem dla swoich rówieśników”[23].
W 2003 r. pojawił się w roli Mirosława „Newtona” w niskobudżetowej komedii wytwórni A’Yoy Baśń o ludziach stąd, użyczył głosu tytułowemu bohaterowi gry komputerowej Szymek czarodziej[24] i poprowadził 47. galę rozdania Złotych Kaczek[25].
Wystąpił w roli podkomisarza Artura Banasia w serialu kryminalnym Glina (2004, 2008)[26][27]. Za „wyrafikowane poczucie humoru” odebrał statuetkę Grubej Ryby, przyznawaną przez słuchaczy Radia Kolor[28].
W latach 2004–2008 był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, zagrał m.in. Iwana Chlestaskowa w Rewizorze[29] i Ilję Iljicza Obłomowa w spektaklu Obłom-off (oba w reżyserii Andrzeja Domalika). Od 2004 prowadzi ceremonie wręczenia Orłów w latach parzystych[30][31], w listopadzie poprowadził ceremonię rozdania Effie Awards[32]. W 2005 został uhonorowany tytułem Mistrza Mowy Polskiej[33], a za dubbing tytułowego bohatera animacji Kurczak Mały[34] uzyskał statuetkę Kłapa[35]. W tym czasie dodatkowo użyczył głosu Pasiowi, tytułowemu bohaterowi Zebry z klasą[36], Kajko w animacji Kajko i Kokosz[37] i Kuzco w Nowych szatach króla 2. W 2006 współprowadził z Sophie Marceau ceremonię wręczenia Europejskich Nagród Filmowych w Warszawie oraz z Grażyną Torbicką galę zamknięcia 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[38], a także czytał ze swym ojcem powieść Edwarda Redlińskiego Telefrenia w radiowej Trójce[39] oraz zdubbingował Szczycika w filmie 7 krasnoludków – historia prawdziwa[40] i Trendiksa w Asteriksie i wikingach[41].
W 2007 r. zadebiutował w roli homoseksualnego Joe Portera Pitta w sztuce Anioły w Ameryce Tony’ego Kushnera, wystawianej w warszawskim Teatrze Rozmaitości w reż. Krzysztofa Warlikowskiego[42], a także wykreował postać Cosme McMoona, pianisty Florence Foster Jenkins w spektaklu Boska! Petera Quiltera, prezentowanej na deskach stołecznego Teatru „Polonia” w reż. Andrzeja Domalika. W tym samym roku pojawił się na wielkim ekranie w dwóch filmach: jako Tomek w Korowodzie i Sebastian Tretyn w Testosteronie[43].
W 2008 r. został aktorem Nowego Teatru w Warszawie, od tamtej pory zagrał w sztukach, takich jak np. (A)pollonia[44], Koniec i Kabaret warszawski w reż. Krzysztofa Warlikowskiego (za rolę w Kabarecie... był nominowany do Róży Gali w kategorii „teatr”[45]), Krzysztof M. Hipnoza w reż. Krzysztofa Materny i Życie seksualne dzikich w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego. Ponadto został okrzyknięty Honorowym Ambasadorem Polszczyzny i czytał powieść Marcina Świetlickiego Jedenaście w Trójce.
W 2009 r. za wykreowanie postaci Piotra w 33 scenach z życia (2008) Małgorzaty Szumowskiej odebrał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego[46] oraz był nominowany do Złotej Kaczki za najlepszą rolę męską i Polskiej Nagrody Filmowej za najlepszą główną rolę męską[47]. Również w 2009 został felietonistą półrocznika „Royal Magazyn”[48] oraz czasopisma „Zwierciadło”[49]. Jego teksty publikowane na łamach miesięcznika ukazały się w formie książek wydanych przez Wydawnictwo Zwierciadło: „W krzywym zwierciadle” (2013), „W krzywym zwierciadle. Ciąg dalszy nastąpił” (2015) i „Tata Tadzika” (2018).
_(cropped).jpg)
W 2010 r. premierę miały kolejne dwa filmy z jego udziałem, Śluby panieńskie[50] i Mistyfikacja[51][52], za występ w których był nominowany do Złotych Kaczek za najlepszą główną rolę męską, kolejno w 2010 i 2011. Również w 2010 użyczył głosu Znajdzie w filmie animowanym Jak uratować mamę (2016)[53] i Flynnowi Riderowi w Zaplątanych (2010)[54], współprowadził z Grażyną Torbicką galę z okaji 40-lecia TVP2 organizowaną Teatrze Polskim w Warszawie[55] oraz został nagrodzony Różą Gali w kategorii „aktor”[56]. W 2011 wystąpił w roli Mikołaja Koniecznego, prezentera radiowego w Listach do M.[57][58], a w ramach promocji filmu prowadził w Radio Zet program Listy do M[59]. Ponadto użyczył głosu głównemu bohaterowi animacji Gnomeo i Julia (2011)[60], odebrał Wiktora w kategorii „osobowość telewizyjna roku”[61] i wyreżyserował widowisko telewizyjne Smuteczek, czyli ostatni naiwni, za które odegrał Różę Gali w kategorii „media”. W 2012 użyczył głosu tytułowemu bohaterowi animacji Roman barbarzyńca (2011)[62] i pojawił się w roli Jacka, pracownika Urzędu Bezpieczeństwa w czesko-słowackim kryminale Konfident.
Za występ w roli Józefa Kaliny w Pokłosiu (2012) Władysława Pasikowskiego odebrał Polską Nagrodę Filmową za najlepszą główną rolę męską podczas gali wręczenia Orłów 2013[63], do których zdobycia był nominowany też w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola męska” za rolę Henryka Kondolewicza, czarnego charakteru w Obławie (2012) Marcina Krzyształowicza[64]. Za rolę w Pokłosiu był też nominowany w plebiscycie Gwarancje Kultury 2013 w kategorii „film”[65]. Po premierze Pokłosia włączył się w dyskusję dotyczącą stosunków polsko-żydowskich, co było szeroko komentowane w mediach[66][67] i za co był nominowany do Nagrody Radia Tok FM im. Anny Laszuk[68]. Po premierze Pokłosia odrzucił propozycję zagrania w Demonie (2015) Marcina Wrony[69]. Od 5 września 2012 do 29 maja 2013 współprowadził z Kubą Wojewódzkim poranną audycję Zwolnienie z WF-u w Esce Rock[70][71]. W 2013 dołączył do obsady serialu HBO Bez tajemnic w roli Tomasza[72], zagrał w teledysku do utworu Pati Sokół „Neverland”[73] oraz odebrał nagrodę Kryształowego Zwierciadła za „oddanie szpiku kostnego chorej na białaczkę dziewczynce, za talent felietonisty i poczucie humoru”[74].
W 2014 r. zagrał młodego Jana Bratka w filmie Jerzego Stuhra Obywatel i pojawił się w rosyjskim serialu Bezsenność w roli Igora Wołkowa[75]. W kwietniu został odznaczony srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[76], we wrześniu dołączył do rady programowej kanału filmowego Stopklatka TV[77], a w październiku nakładem wydawnictwa Znak ukazała się książka pt. „Obywatel Stuhr”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym z Maciejem i Jerzym Stuhrami przez Ewę Winnicką. W 2015 powrócił na ekran jako Mikołaj Konieczny w komedii romantycznej Listy do M. 2[78][79], a w ramach promocji filmu ponownie poprowadził audycję Listy do M w Radiu Zet. W październiku 2015 premierę miała książka pt. „Stuhrmówka, czyli wewnętrzny gen wolności”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym z aktorem przez Beatę Nowicką.
Za rolę Fabiana Apanowicza w komedii Janusza Majewskiego Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy (2016)[80] był nominowany do Orła w kategorii „najlepsza główna rola męska”[81]. W lutym 2016 premierę miała komedia romantyczna Planeta singli, w której zagrał Tomka Wilczyńskiego[82]. W marcu 2016 wywołał kontrowersje politycznym przemówieniem na 16. ceremonii wręczenia Orłów, w którym nawiązał m.in. do katastrofy w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010[83][84]. W wywiadzie dla NaTemat.pl skomentował przemowę słowami: Nie śmieję się z tragedii, śmieję się z tego, do czego pewne środowisko polityczne tragedię smoleńską sprowadziło[85]. Zagrał porucznika Richarda Krauza, głównego bohatera czesko-słowacko-polskiego filmu kryminalnego Czerwony kapitan (2016)[86][87], za dubbing postaci odebrał antynagrodę Węża w kategorii „efekt specjalnej troski”[88]. W latach 2016–2017 występował w roli nauczyciela języka polskiego Pawła Zawidzkiego w serialu kryminalnym Belfer[89][90][91][92][93]. W 2016 użyczył głosu głównemu bohaterowi animacji Miś Uszatek[94] (film nigdy nie ujrzał światła dziennego) oraz był nominowany do Róży Gali w kategorii „online”[95]. W grudniu poprowadził 29. ceremonię wręczenia Europejskich Nagród Filmowych w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu[96].
W 2017 r. zadebiutował jako reżyser i scenarzysta, pracując na planie fabularnego filmu krótkometrażowego Milczenie polskich owiec, który zrealizował ze studentami Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie[97], której wykładowcą jest od 2014[97]. Film zdobył nominację do nagrody na 42. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[98] i znalazł się w konkursie 33. Warszawskiego Festiwalu Filmowego[99]. W kolejnych latach premierę miały jeszcze trzy wyreżyserowane przez niego filmy z udziałem studentów: Ding dong (2018), Krwawy dziekan (2019) oraz II symfonia na wiolonczelę i orkiestrę (2019). Również w 2017 odebrał Złotego Anioła za niepokorność twórczą na festiwalu Tofifest[100].
W marcu 2018 ponownie wywołał kontrowersje wystąpieniem podczas 20. gali wręczenia Orłów[101]. W 2018 dołączył do obsady serialu Diagnoza[102], zagrał Pawła Rudnickiego, kandydata na prezydenta Warszawy w filmie Jana Komasy Sala samobójców. Hejter (2020) i ponownie wcielił się w Tomka Wilczyńskiego, tym razem w Planecie singli 2[103][104] i Planecie singli 3 (2019)[105][106]. W 2019 współprowadził z Agnieszką Więdłochą audycję Planeta singli w Radiu Zet[107]. Również w 2019 zagrał prokuratora Słotę w Na bank się uda Szymona Jakubowskiego[108][109] i masażystę Bartka w Polityce Patryka Vegi[110][111], ponadto występował z Magdaleną Cielecką w krótkometrażowym serialu Pisarze. Serial na krótko[112][113] i użyczył głosu Timonowi w polskiej wersji językowej filmu Król Lew[114]. W październiku premierę miała książka pt. „Stuhrmówka. A imię jego czterdzieści i cztery”, będąca kolejnym wywiadem-rzeką przeprowadzonym z aktorem przez Beatę Nowicką.
W lutym 2020 zadebiutował jako reżyser teatralny, przygotowując sztukę Inni ludzie[115], będącą spektaklem dyplomowym jego studentów z Wydziału Aktorskiego we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie[116]. Ponadto pojawił się w roli Piotra w filmie Bad Boy Patryka Vegi[117][118]. W marcu poprowadził 22. galę wręczenia Orłów – jego wyjście na scenę w kostiumie papieża wywołało kontrowersje w mediach[119]. Zagrał Piotra Wolnickiego, seryjnego mordercę w serialu Playera Szadź (2020)[120]. W 2021 roku zdobył Telekamerę w kat. Aktor, zaś w 2023 roku prowadził program TVN pt. Autentyczni.
Na początku kariery aktorskiej grywał głównie role komediowe[121], z czasem zaczął kreować też postacie dramatyczne[122][123]. Często występuje w komediach romantycznych[124][125], jak i w dramatach wojennych[126][127] oraz w serialach kryminalnych[128]. W początkowym okresie kariery kreował m.in. postacie młodych, bezpretensjonalnych chłopaków[129], później obsadzany był też np. w rolach mundurowych[128].
Debiutował w filmie Krzysztofa Kieślowskiego[124], w kolejnych latach zagrał też w produkcjach m.in. Olafa Lubaszenki, Filipa Bajona, Agnieszki Holland, Wojciecha Smarzowskiego, Małgorzaty Szumowskiej, Mitji Okorna, Władysława Pasikowskiego, Andrzeja Wajdy i Patryka Vegi[124][121][123]. Wystąpił u boku swego ojca Jerzego w kilku wyreżyserowanych przez niego filmach (Historie miłosne, Pogoda na jutro, Korowód, Obywatel)[130][131].
Zagrał w wielu sztukach teatralnych, m.in. u Andrzeja Domalika i Krzysztofa Warlikowskiego[129], jak też w spektaklu wyreżyserowanym przez Jerzego Stuhra.
Za swoich aktorskich idoli uznaje Krzysztofa Globisza i Anthony’ego Hopkinsa[132], podziwia też aktorstwo Brada Pitta[123].
W 2003 r. fraza „Maciej Stuhr” znalazła się na piątym miejscu w kategorii najpopularniejszych polskich aktorów w opublikowanym przez Google Zeitgeist rankingu najczęściej wyszukiwanych haseł w polskim Internecie[133], a w 2016 znalazła się na dziesiątym miejscu w tejże kategorii[134].
Jest jedną ze „100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu” według danych magazynu „Forbes”; jego wizerunek został wyceniony przez reklamodawców na: 300–338 tys. zł w 2006[135], 393 tys. zł w 2008 (33. miejsce)[136], 475 tys. zł w 2010 (27. miejsce)[137], 506 tys. zł w 2012 (22. miejsce)[138], 428 tys. w 2013 (34. miejsce)[139], 323 810 zł w 2014 (36. miejsce)[140]. Wystąpił w kampanii wizerunkowej Raiffeisen Bank Polska (2008–2010)[141][142][143] oraz w kampaniach reklamujących sieć telekomunikacyjną Play (2013)[144][145][146], piwo Żywiec (2014)[147], napój mleczny Actimel (2016)[148], smartfon Sony Xperia XZ (2016)[149][150][151] i drażetki Tic Tac (2019)[152], ponadto w 2016 został ambasadorem marki samochodów Mitsubishi[153][154].
Wziął udział w sesjach zdjęciowych, których efekty opublikowano na okładkach czasopism, takich jak „Zwierciadło”[155], „Viva!”[156] czy „Newsweek Polska”[157].
Znany jest z publicznego komentowania wydarzeń politycznych[115][158][159][160]. W 2019 zapowiedział bojkot Telewizji Polskiej, nie zgadzając się na treści prezentowane przez nadawcę publicznego[161], a także podpisał się pod listem otwartym adresowanym do wicepremiera Piotra Glińskiego, nie zgadzając się na zatrudnienie Piotra Bernatowicza na dyrektora Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski[162].
W 1999 r. poślubił aktorkę i fotografkę Samantę Janas[163], z którą ma córkę, Matyldę (ur. 2000)[164]. Rozstanie pary w 2013 r. było szeroko komentowane przez prasę brukową, co Stuhr publicznie krytykował m.in. w wywiadzie dla magazynu „Newsweek Polska”[165]. W 2014 wraz z już byłą żoną pozwali 24 wydawców prasy kolorowej i serwisów internetowych o show-biznesie za nieprawdziwe publikacje naruszające ich prywatność[166]; wygrali procesy m.in. z wydawcami serwisów Fakt24.pl i Pudelek.pl[167], a odszkodowanie od jednego z wydawców w wysokości 100 tys. zł przekazali na rzecz Łódzkiego Hospicjum dla Dzieci[166]. W 2015 poślubił dietetyczkę Katarzynę Błażejewską[168], z którą ma syna Tadeusza (ur. 2016). Mieszkają na warszawskim Żoliborzu[169].
Udziela się w kampaniach społecznych, dotyczących m.in. pomocy zwierzętom. W 2012 był zaangażowany w kampanię Fundacji „Psi Los” i Interia TV pod hasłem „Prawdziwa przyjaźń jest za darmo”[170]. Angażując się w sprawy społeczne[169], w 2009 został dawcą szpiku kostnego[171], w 2017 włączył się w kampanię poświęconą edukacji seksualnej „sexedpl”[172][173], w 2018 poparł akcję Kampanii Przeciw Homofobii „Ramię w ramię po równość”, zostając sojusznikiem osób LGBT[174], a w 2020 przyjął pod swój dach czeczeńską rodzinę[175] i zaangażował się w kampanię edukacyjną Fundacji Nutricia „Żywienie medyczne – Twoje posiłki w walce z chorobą”[176].
Udzielając się charytatywnie, w 2009 r. zagrał w meczu „Gra o życie” Fundacji Przyjaciółka[177], a w 2010 i 2019 zagrał w meczu Fundacji TVN „Nie jesteś sam”[178][179].
Trenuje triathlon[160][169]. W wolnych chwilach układa puzzle[169].
| Rok | Nagroda | Kategoria | Tytułem | Rezultat | Źródło |
|---|---|---|---|---|---|
| 1996 | Nagroda przeglądu kabaretów PaKA | 3. miejsce | |||
| Nagroda Lidzbarskich Wieczorów Humoru i Satyry | Wygrana | ||||
| 1997 | Nagroda przeglądu kabaretów PaKA | Wygrana | |||
| Nagroda Lidzbarskich Wieczorów Humoru i Satyry | 2. miejsce | ||||
| 2001 | Nagroda im. Marcina Kołodyńskiego | Wygrana | [23] | ||
| 2002 | Orzeł 2001 | najlepsza drugoplanowa rola męska | Przedwiośnie | Nominacja | [22] |
| 2006 | Medialna Osobowość Roku | najbardziej popularny aktor | Wygrana | [181] | |
| Nagroda KŁAP | najlepszy głos w filmie Disneya | Kurczak Mały | Wygrana | [35] | |
| 2008 | Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego | 33 sceny z życia | Wygrana | [46] | |
| 2009 | Orzeł 2008 | najlepsza główna rola męska | Nominacja | [47] | |
| 2010 | Róża Gali | aktor | Wygrana | [56] | |
| 2012 | Fryderyki 2012 | najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej | Paweł Mykietyn – Pasja wg św. Marka | Nominacja | [182] |
| album roku muzyka współczesna | Nominacja | ||||
| 2013 | Orzeł 2012 | najlepsza pierwszoplanowa rola męska | Pokłosie | Wygrana | [63] |
| najlepsza drugoplanowa rola męska | Obława | Nominacja | [64] | ||
| Róża Gali | teatr | Kabaret warszawski | Nominacja | [45] | |
| 2016 | Orzeł 2015 | najlepsza główna rola męska | Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy | Nominacja | [81] |
| 2017 | Węże 2016 | efekt specjalnej troski[uwaga 1] | Czerwony kapitan | Wygrana | [88] |
| 2021 | Telekamery 2021 | aktor | Wygrana | [183] | |
| Orzeł 2020 | najlepsza drugoplanowa rola męska | Sala samobójców. Hejter | Nominacja | [184] | |
| 2022 | Orzeł 2022 | Najlepsza główna rola męska | Powrót do tamtych dni | Wygrana | [185] |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
