baloncestista estadounidense From Wikipedia, the free encyclopedia
Tracy Lamar McGrady, Jr, nado o 24 de maio de 1979 en Bartow, Florida, é un antigo xogador profesional de baloncesto estadounidense. McGrady entrou na NBA directamente despois de graduarse no instituto, sen pasar pola universidade como é habitual dentro dos xogadores profesionais norteamericanos. É coñecido polo alcume de "T-Mac". É curmán do xogador Vince Carter.
 (2006)  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Biografía | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nacemento | 24 de maio de 1979 (45 anos) Bartow, Estados Unidos de América (pt)  | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Residencia | Bartow (pt) Florida | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Educación | Auburndale High School (en) Mount Zion Christian Academy (en) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Altura | 203 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Peso | 101 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Actividade | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ocupación | baloncestista, beisbolista | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Período de actividade | 1997 - 2013 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nacionalidade deportiva | Estados Unidos de América | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Deporte | baloncesto béisbol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liga | National Basketball Association | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Posición de xogo | Ala e Escolta | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Convocado por | Toronto Raptors | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Participou en | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 2003 | Copa América de Basquetebol Masculino de 2003 (pt) |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Premios | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Páxina web | t-mac.com | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Sete veces seleccionado para disputar o All-Star Game, gañou dous títulos de máximo anotador da liga en 2003 e 2004. Antes de fichar polos Houston Rockets en 2004, pasou sete anos da súa carreira en Toronto Raptors e Orlando Magic. McGrady foi elixido o septuaxésimo quinto mellor xogador da historia da NBA na lista elaborada pola revista SLAM en 2003.[1] A pesar dos seus éxitos a nivel individual, McGrady nunca superou unha rolda de playoffs. Despois de seis anos en Houston, McGrady foi traspasado en febreiro de 2010 aos New York Knicks. O estilo de xogo de McGrady foi comparado co de George Gervin.[2]
Cando era novo, o seu pai non foi moi responsable del, polo que creceu xunto á súa nai, Melanise Williford, e a súa avoa en Auburndale, Florida. Ambas compartiron a responsabilidade de criar a Tracy, chamando á dúas "mamá". En Auburndale, a maioría dos residentes eran brancos. Tracy sentiuse moi a gusto alí, recibindo por parte da súa tía o alcume de "Pumpkinhead" (do inglés: cabeza de cabaza) e sendo coñecido así pola maior parte da vila.[3]
Tracy vivía nun barrio chamado "Hill" (Outeiro), onde o mozo da súa curmá morrera nun tiroteo, o que convenceu ao novo Tracy de non pasar moitos máis anos alí. A familia de McGrady non tiña moito diñeiro, pero non lle faltaba de nada. A súa nai viaxaba todos os días até Orlando, onde traballaba como camareira nun hotel de Disney World. Tracy é curmán do tamén xogador da NBA, Vince Carter[3]
Tracy descubriu os deportes a unha idade temperá, demostrando ser un atleta natural. Primeiro probou co béisbol, non decantándose polo baloncesto até que viu xogar a Anfernee Hardaway, por entón xogador de Orlando Magic, a finais de 1993. O "rookie" Hardaway fixo cousas que Tracy non vira nunca nunha cancha de baloncesto e rapidamente converteuse no seu heroe, emulándolle en moitas das facetas do xogo.[3]
McGrady comezou xogando no seu ano "junior" (primeiro ano) no Instituto Auburndale. Nas súas dúas primeiras tempadas cos Bloodhounds o adestrador Ty Willis usoulle con moderación. No seu terceiro ano, McGrady madurou e as súas medias foron de 23 puntos e 12 rebotes por partido. Pero os problemas extradeportivos ameazaban con desfacer todos os progresos que realizara. Tracy foi expulsado do equipo de baloncesto tras insultar a un profesor, unido iso á súa vagancia como estudante, chegando habitualmente tarde a clase.[3]
Alvis Smith, axente de Adidas, convidou a McGrady ao prestixioso ABCD Summer Camp na Universidade de Fairleigh Dickinson, Nova Jersey, organizado pola marca deportiva. No campus o mellor xogador era Lamar Odom, capaz de xogar tanto como de base como de pivote. Tracy fíxose notar cando esixiu xogar contra el. Máis tarde, no All-Star Game Senior do campus, McGrady realizou un mate estilo muíño de vento que lle catalogou como un dos máis prometedores xogadores da nación. McGrady foi catalogado como o segundo mellor proxecto de xogador detrás de Odom nunha lista na que se incluían a 500 xogadores. Tamén se elaborou un artigo seu de tres páxinas de Sports Illustrated o 10 de febreiro de 1997. Tras o campus de Adidas, McGrady, seguido de preto por moitos institutos, decidiuse polo Mount Zion Christian Academy en Durham, Carolina do Norte. Os Mighty Warriors eran un dos grandes equipos estatais, grazas en parte ao adestrador Joel Hopkins. Hopkins era de gran temperamento, estrito, e disciplinario, que lle gustaba ser coñecido como o "Bobby Knight negro". Alvis Smith pensou que a McGrady beneficiaríalle o estilo intenso e serio do adestrador, polo que lle convenceu para xogar en Mount Zion.[3]
O seu xogo mellorou e os resultados eran evidentes. Mount Zion gañou en dúas ocasións a Oak Hill Academy, anualmente un dos mellores equipos da nación, conseguiu un balance de 20 vitorias e unha derrota, e ascendeu moitos postos nas clasificacións elaboradas por USA Today, chamadas Super 25. McGrady, xogando nas cinco posicións e facendo preto dun triplo-dobre de media, actuou como líder dos Mighty Warriors, aos que levou ao posto número dous do país e foi nomeado Xogador do Ano por USA Today e Xogador do Ano de Carolina do Norte por Associated Press. Ademais, xogou tamén o McDonald's All-American.[4] Os seus números finais na tempada foron de 27,5 puntos, 8,7 rebotes, 7,7 asistencias, 2,8 roubos de balón, 56,4% en tiros de campo, 38,9% en triplas e 79,1% en tiros libres, atraendo a atención de varias universidades de renome, entre elas a de Kentucky.[3] Smith e Hopkins aconsellaron a McGrady pasar pola universidade, mais o xogador decidiu dar o salto á NBA directamente dende o instituto. No Draft de 1997 non había moitos xogadores de impacto, sendo os únicos nomes que apuntaban os de Tim Duncan e Keith Van Horn.[3]
Con tan só 18 anos, McGrady pasou directamente do instituto á NBA, sendo elixido na novena posición do Draft da NBA de 1997 polos Toronto Raptors. Jerry Krause, "general manager" dos Chicago Bulls, ordenou un traspaso no que enviaba a Scottie Pippen aos Vancouver Grizzlies a cambio da cuarta posición do draft, que usara para seleccionar a McGrady. Tras as ameazas de retirada por parte de Michael Jordan se se cumpría o traspaso, Krause botouse atrás.[5]
Na súa primeira tempada, os Toronto Raptors eran unha franquía con xogadores moi novos, aínda en construción, feito que se viu nas dezaseis vitorias que conseguiu o equipo na tempada regular. Non obstante, T-Mac soubo aproveitar os seus minutos, apuntando maneiras do que sería nun futuro non moi afastado. Na tempada 1998-99, o equipo fíxose cos servizos do seu curmán Vince Carter no Draft de 1998, quen gañou o Rookie do Ano aquela tempada. McGrady afianzouse coma un xogador importante saíndo dende o banco, elevando as súas prestacións, aínda que o equipo non conseguiu a recompensa dos playoffs. Conseguiu asinar 9,3 puntos, 5,7 rebotes e 2,3 asistencias en 22,6 minutos de xogo.
Na 1999-00, o equipo, mestura de xuventude e experiencia, obtivo 37 vitorias que lle serviron para meterse nos playoffs. Saíndo de titular en 34 partidos, asinou 15,4 puntos e 1,9 tapóns por noite, e no Concurso de Mates do 2000, rematou terceiro por detrás do campión Carter e Steve Francis. Nos playoffs caeron na primeira rolda contra os New York Knicks por un contundente 4-0. McGrady foi eclipsado por Carter nos Raptors en todo momento, feito que motivou a McGrady a buscar unha saída fóra do Canadá.
O 3 de agosto de 2000, os Raptors protagonizaron un traspaso con Orlando Magic, que enviaba a McGrady á súa Florida natal. McGrady asinou un contrato de sete anos a razón de 93 millóns de dólares, pedindo ademais xogar co dorsal #1 na honra ao seu ídolo Anfernee Hardaway. Nos Magic xuntouse con Grant Hill, no que sería unha aposta clara pola procura dun anel. Con todo, o dúo Hill-McGrady só durou catro partidos, até que Hill se lesionou o nocello para toda a tempada. Secundarios como Mike Miller, gañador do Rookie do ano, Darrell Armstrong ou Pat Garrity aumentaron a produción do equipo trala baixa de Hill. Os números de T-Mac creceron de maneira considerable, que lle valeron para conseguir o trofeo de Xogador Máis Mellorado da NBA; 26,8 puntos (mellor media de puntos para un xogador menor de 22 anos na historia) en 40,1 minutos por partido. Ademais, liderou ao equipo en anotación en 58 partidos, en rebotes en 35 e en asistencias en 24, sendo vencedor do trofeo ao mellor xogador de febreiro. Naquel mes, ademais, guiou aos Magic a unha racha de nove vitorias consecutivas e xogou o All-Star Game por primeira vez. A finais de tempada, anotou 49 puntos ante Washington Wizards, repartiu 11 asistencias ante Boston Celtics, e polo seu rendemento durante o ano foi recompensado ademais coa súa inclusión no segundo mellor quinteto da liga.[3] Tras un balance de 43-39 en tempada regular, o equipo alcanzou os playoffs, aínda que caeron por 3-1 en primeira rolda ante os Milwaukee Bucks de Ray Allen. No terceiro partido da serie, McGrady anotou 42 puntos, converténdose no segundo xogador máis novo en conseguir 40 ou máis puntos nun partido de playoffs (o primeiro foi Magic Johnson).[3]
Na tempada 2001-02, os Magic ficharon aos veteranos pivotes Patrick Ewing[6] e Horace Grant, porén, outra lesión de Hill mantívolle apartado das canchas durante todo o ano. McGrady volveu liderar aos Magic en anotación, facendo 25,8 puntos por noite, rebotes e minutos xogados, finalizando segundo tras Armstrong en asistencias e roubos de balón. Tamén, foi elixido no mellor quinteto da tempada por primeira vez na súa carreira e foi un dos dous únicos xogadores en facer polo menos 25 puntos, 5 rebotes e 5 asistencias por partido ao longo da campaña. Finalizou cuarto na carreira polo MVP da Tempada.[3] O resultado en playoffs foi moi parecido ao da anterior campaña. Os Magic caeron en primeira rolda unha vez máis ante Charlotte Hornets por 3-1.
Na seguinte tempada, os Magic ficharon ao veterano Shawn Kemp e ao base Jacque Vaughn, dando ademais a Miller e Garrity máis responsabilidades tanto no ofensivo como no defensivo.[3] En xaneiro, o equipo moveu ficha e traspasou a Miller a Memphis Grizzlies a cambio dos novatos Gordan Giricek e Drew Gooden. McGrady gañou o seu primeiro título de máximo anotador da liga facendo 32,1 puntos por encontro e converténdose no xogador máis novo en facelo dende que a NBA se fusionara coa ABA. Ademais, foi segundo na liga en tiros de campo convertidos (829), terceiro en tiros de campo tentados (1813), terceiro en tiros libres anotados (576), terceiro en tiros libres tentados (726), cuarto en triplas tentados (448), quinto en triplas anotadas (173), e empatado no décimo cuarto posto en roubos de balón (1,65) e décimo oitavo en asistencias (5,5), liderando incluso a Conferencia Leste en votos para disputar o All-Star Game de 2003 (onde anotou 29 puntos, 17 deles no terceiro cuarto).[3] A pesar de todo, os Magic caeron un ano máis en primeira rolda tras asinar unha marca de 42-40 na tempada regular, caendo esta vez con Detroit Pistons como rival e tras desaproveitar unha vantaxe de 3-1 na serie. Os Magic eran o oitavo clasificado no Leste, mentres que os Pistons foron os campións de conferencia durante a tempada regular. Antes do quinto partido de playoffs en Detroit, McGrady dixo que "finalmente pasarei á segunda rolda". Orlando, con todo, perdeu o tres seguintes duelos por unha media de máis de 20 puntos de desvantaxe e foi eliminado. As súas medias na eliminatoria foron de 31,7 puntos por partido, asinando 43 e 46 nos dous primeiros duelos en Detroit.
A tempada 2003-04 sería a última de McGrady cos Magic. A mesma comezou cunha vitoria sobre New York Knicks a domicilio na prórroga, mais seguidamente chegaron 19 derrotas consecutivas, a peor serie na historia da franquía. Hill continuaba lesionado, aos que se unían Giricek e Garrity. Doc Rivers foi despedido e substituído por Lenny Davis. McGrady perdeuse varios partidos, uns tantos por lesións e outros pola morte da súa avoa. Con todo, o xogador gañou o seu segundo título de máximo anotador consecutivo facendo 28 puntos por partido, ademais de lograr o mellor partido en canto a anotación individual na súa carreira o 10 de marzo de 2004, logrando 62 puntos ante Washington Wizards.[7] McGrady converteuse no cuarto xogador nos últimos doce anos en superar os 60 puntos. Os Magic finalizaron a tempada cun balance de 21-61, gañando posteriormente o número 1 do Draft de 2004 (que utilizaron para conseguir a Dwight Howard). Trala tempada, era a dubidosa continuidade de McGrady. Moitos equipos foron mencionados como interesados no xogador, entre eles Los Angeles Lakers e Houston Rockets.[3]
O 29 de xuño de 2004 os Magic traspasan a McGrady, Juwan Howard, Tyronn Lue e Reece Gaines a Houston Rockets a cambio de Steve Francis, Cuttino Mobley e Kelvin Cato.[8] Na súa primeira campaña nos Rockets, xunto co pivote chinés Yao Ming, liderou ao equipo á quinta praza da Conferencia Oeste. O 9 de decembro de 2004, McGrady anotou 13 puntos nos 33 segundos finais do partido que lles enfrontaba a San Antonio Spurs, con tres triplos consecutivos (un deles con falta incluída, completando unha xogada de catro puntos), incluído un roubo e triplo gañador con 1,7 segundos para finalizar o partido.[9][10] O duelo terminou con vitoria dos Rockets por 81-80. Na súa primeira campaña nos Rockets, McGrady finalizou entre o dez primeiros en 14 categorías estatísticas diferentes da liga, incluíndo puntos (25,7 por partido), roubos de balón (1,73) e minutos xogados (40,8).[3] A pesar de todo, os Rockets caeron en primeira rolda ante Dallas Mavericks en sete partidos, perdendo o último e definitivo encontro por 40 puntos.[11]
Na seguinte campaña, a pesar dos reforzos de Rafer Alston e Stromile Swift,[12] as lesións acaban coas aspiracións dos Rockets. Entre os seus dous xogadores franquía, Ming e McGrady, perdéronse 60 partidos de tempada regular debido a múltiples lesións. McGrady sufriu espasmos nas costas tendo que ser levado en padiola a un hospital en metade dun partido contra Denver Nuggets o 8 de xaneiro de 2006. Sen McGrady, o equipo asinou un balance de 2-15 e un 2-16 nos partidos nos que non puido finalizar. Tras os continuos problemas, os Rockets fallaron no seu obxectivo de alcanzar os playoffs.
A tempada 2006-07 estivo chea de altibaixos. O equipo adquire os servizos do especialista defensivo Shane Battier de Memphis Grizzlies. McGrady comeza a tempada como acabou a anterior, con espasmos nas costas. Despois dalgúns partidos disputados, o xogador opta por visitar o doutor John Patterson en Waco, Texas. Realízaselle un tratamento chamado "Synergy Release Therapy" para tentar curar eses problemas de costas.[13] Semella que a terapia dá os seus froitos, aínda que nunha entrevista na TNT, Tracy comentou que o seu corpo se estaba reducindo e que non podería ser tan explosivo como o foi en tempadas anteriores debido á lesión das súas costas. Aínda por riba, o 23 de decembro de 2006, Yao Ming fractúrase a morna dereita contra Los Angeles Clippers. Porén, o equipo non acusou demasiado a súa baixa e continuou cunha serie positiva de vitorias. McGrady consegue un nivel de xogo competitivo e coa volta de Ming o 5 de marzo o equipo consegue alzarse até a cuarta posición da Conferencia Oeste con 52 vitorias e 30 derrotas. O 29 de decembro de 2006, converteuse no xogador máis novo en chegar aos 14.000 puntos e 4.000 rebotes.[14] O seu verdugo, unha vez máis en primeira rolda de playoffs, Utah Jazz. Unha serie que empezou dominando o equipo texano por un 2-0 pero que non soubo aproveitar para acabar perdendo no Toyota Center o definitivo sétimo encontro por 99-113. Na rolda de prensa posterior ao partido, McGrady non ocultou a súa pena por unha nova eliminación, retirándose emocionado.
Na seguinte tempada, os Rockets lograron a segunda mellor serie consecutiva de vitorias na historia da NBA, con 22. Boston Celtics encargouse de parar aos Rockets derrotándolles por 74-98. En playoffs, Houston foi eliminado por segunda tempada consecutiva por Utah Jazz, esta vez por 4-2 Para a tempada 2009-10 decidiu cambiar o seu habitual dorsal número 1 polo número 3. A finais de decembro de 2009 fíxose público que os Houston Rockets buscaban un acordo para a súa saída do equipo, xa que estaba a ter papel secundario.[15]
O 18 de febreiro de 2010, McGrady foi traspasado aos New York Knicks cun traspaso a tres bandas que involucraba aos Houston Rockets, Knicks e Sacramento Kings.[16] O sábado 20 de febreirode 2010, McGrady debutaba cos Knicks, que xogaban fronte Oklahoma City Thunder na casa. Mc Grady conseguiu 26 puntos, 4 rebotes, e cinco asistencias en 32 minutos de xogo, con todo os de Nova York remataron perdendo na prórroga. Este era o primeiro encontro que disputaba "T-Mac" dende o mércores 23 de decembro de 2009, esa vez contra o seu ex equipo Orlando Magic.
| Lenda | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| PX | Partidos xogados | PT | Partidos titular | MPP | Minutos por partido | %TC | Porcentaxe de tiros de campo |
| %3P | Porcentaxe de tiros de 3 | %TL | Porcentaxe de tiros libres | RPP | Rebotes por partido | APP | Asistencias por partido |
| ROU | Roubos de balón por partido | TPP | Tapóns por partido | PPP | Puntos por partido | Negra | Máximo de carreira |
| Ano | Equipo | PX | PT | MPP | %TC | %3P | %TL | RPP | APP | ROU | TPP | PPP |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1997–98 | Toronto Raptors | 64 | 17 | 18.4 | .450 | .341 | .712 | 4.2 | 1.5 | 0.8 | 0.9 | 7.0 |
| 1998–99 | Toronto Raptors | 49 | 2 | 22.6 | .436 | .229 | .726 | 5.7 | 2.3 | 1.1 | 1.4 | 9.3 |
| 1999–00 | Toronto Raptors | 79 | 34 | 31.2 | .451 | .277 | .707 | 6.3 | 3.3 | 1.1 | 1.9 | 15.4 |
| 2000–01 | Orlando Magic | 77 | 77 | 40.1 | .457 | .355 | .733 | 7.5 | 4.6 | 1.5 | 1.5 | 26.8 |
| 2001–02 | Orlando Magic | 76 | 76 | 38.3 | .451 | .364 | .748 | 7.9 | 5.3 | 1.6 | 1.0 | 25.6 |
| 2002–03 | Orlando Magic | 75 | 74 | 39.4 | .457 | .386 | .793 | 6.5 | 5.5 | 1.6 | 0.8 | 32.1 |
| 2003–04 | Orlando Magic | 67 | 67 | 39.9 | .417 | .339 | .796 | 6.0 | 5.5 | 1.4 | 0.6 | 28.0 |
| 2004–05 | Houston Rockets | 78 | 78 | 40.8 | .431 | .326 | .774 | 6.2 | 5.7 | 1.7 | 0.7 | 25.7 |
| 2005–06 | Houston Rockets | 47 | 47 | 37.1 | .406 | .312 | .747 | 6.5 | 4.8 | 1.3 | 0.9 | 24.4 |
| 2006–07 | Houston Rockets | 71 | 71 | 35.8 | .431 | .331 | .707 | 5.3 | 6.5 | 1.3 | 0.5 | 24.6 |
| 2007–08 | Houston Rockets | 66 | 62 | 37.0 | .419 | .292 | .684 | 5.1 | 5.9 | 1.0 | 0.4 | 21.6 |
| 2008–09 | Houston Rockets | 35 | 35 | 33.7 | .388 | .376 | .801 | 4.4 | 5.0 | 1.2 | 0.4 | 15.6 |
| 2009–10 | Houston Rockets | 6 | 0 | 7.7 | .368 | .500 | .667 | 0.8 | 1.0 | 0.0 | 0.3 | 3.2 |
| 2009–10 | New York Knicks | 24 | 24 | 26.1 | .389 | .242 | .754 | 3.7 | 3.9 | 0.6 | 0.5 | 9.4 |
| 2010–11 | Detroit Pistons | 72 | 39 | 23.4 | .442 | .341 | .698 | 3.5 | 3.5 | 0.9 | 0.5 | 8.0 |
| 2011–12 | Atlanta Hawks | 52 | 0 | 16.1 | .437 | .455 | .675 | 3.0 | 2.1 | 0.3 | 0.3 | 5.3 |
| Total | 938 | 703 | 32.7 | .435 | .338 | .746 | 5.6 | 4.4 | 1.2 | 0.9 | 19.6 | |
| All-Star | 7 | 6 | 24.6 | .500 | .351 | .619 | 3.0 | 3.9 | 1.6 | 0.4 | 17.1 |
| Ano | Equipo | PX | PT | MPP | %TC | %3P | %TL | RPP | APP | ROU | TPP | PPP |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2000 | Toronto Raptors | 3 | 3 | 37.0 | .386 | .286 | .875 | 7.0 | 3.0 | 1.0 | 1.0 | 16.7 |
| 2001 | Orlando Magic | 4 | 4 | 44.5 | .415 | .200 | .816 | 6.5 | 8.3 | 1.8 | 1.2 | 33.8 |
| 2002 | Orlando Magic | 4 | 4 | 44.5 | .462 | .313 | .739 | 6.3 | 5.5 | 0.5 | 1.8 | 30.8 |
| 2003 | Orlando Magic | 7 | 7 | 44.0 | .448 | .340 | .773 | 6.7 | 4.7 | 2.0 | 0.9 | 31.7 |
| 2006 | Houston Rockets | 7 | 7 | 43.0 | .456 | .370 | .824 | 7.4 | 6.7 | 1.6 | 1.4 | 30.7 |
| 2007 | Houston Rockets | 7 | 7 | 40.0 | .394 | .250 | .737 | 5.9 | 7.3 | 0.7 | 0.9 | 25.3 |
| 2008 | Houston Rockets | 6 | 6 | 41.2 | .425 | .208 | .623 | 8.2 | 6.8 | 1.5 | 0.8 | 27.0 |
| 2012 | Atlanta Hawks | 6 | 0 | 15.0 | .385 | .000 | .833 | 2.8 | 1.0 | 0.0 | 0.3 | 4.2 |
| 2013 | San Antonio Spurs | 6 | 0 | 5.2 | .000 | .000 | .000 | 1.3 | 1.2 | 0.3 | 0.5 | 0.0 |
| Total | 50 | 38 | 34.5 | .426 | .290 | .757 | 5.7 | 5.0 | 1.1 | 0.9 | 22.2 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
