Russiese inval in Oekraïne sedert 2022
militêre offensief wat op 24 Februarie 2022 begin, deel van die Russies-Oekraïnse Oorlog / From Wikipedia, the free encyclopedia
Op 24 Februarie 2022 het Rusland 'n grootskaalse inval begin in Oekraïne, een van sy buurlande in die suidweste. Volgens vroeë berigte is dit die grootste konvensionele-oorlogvoeringsoperasie in Europa sedert die Tweede Wêreldoorlog.[21][22] Dit is 'n groot toename in die vyandelikheid tussen die twee lande, wat sedert 2014 duur.
Hierdie artikel dokumenteer 'n aktuele gebeurtenis. Inligting kan vinnig verander namate die gebeurtenis ontvou, en die eerste nuusberigte mag onbetroubaar wees. Die nuutste wysigings aan hierdie artikel mag verouderd wees. |
Russiese inval in Oekraïne, 2022 | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Deel van Die Russiese oorlog teen Oekraïne | |||||||
Militêre situasie: Oekraïne (wat steeds weerstand bied) Oekraïense gebiede wat deur Russe en separatiste ingeneem is | |||||||
| |||||||
Strydende partye | |||||||
Rusland VR Donetsk VR Loehansk Steun: Belarus |
Oekraïne Steun: NAVO | ||||||
Aanvoerders | |||||||
Wladimir Poetin Michail Misjoestin Sergei Lawrof Aleksandr Dvornikov Sergej Sjojgoe Valeri Gerasimov Denis Poesjilin Wladimir Pasjkof Leonid Pasetsjnik Sergei Koslof |
Wolodimir Zelenski Denis Sjmihal Waleri Zaloezjni Dmytro Koeleba Oleksii Danilov Oleksii Reznikov Serhiy Sjaptala Roeslan Chomtsjak | ||||||
Sterkte | |||||||
1 013 000 soldate; 2 000 000 reserviste,[1] waarvan 175 000 – 190 000 troepe in Oekraïne[2][3] | 255 000 soldate, 1 000 000 reserviste, 20 000 vrywilligers[4] | ||||||
Ongevalle en verliese | |||||||
Volgens Rusland (22 Maart) 9 861 dood Materiële verliese |
Volgens Oekraïne (16 April): 2 500-3 000 dood, 10 000 gewond[13] Volgens Rusland (2 Maart): Materiële verliese | ||||||
Aantal burgerlike slagoffers volgens die OHCHR (13 Mei): 3 573 burgerlike sterftes, 3 816 gewond (reële syfers, maar na skatting aansienlik hoër) [18] Aantal Oekraïense vlugtelinge volgens die UNHCR (13 Mei): |
Die veldtog is voorafgegaan deur 'n langdurige versterking van die Russiese militêre teenwoordigheid sedert vroeg in 2021 en eise deur Rusland dat Oekraïne nie by Navo aansluit nie.[23] In die dae voor die inval het Rusland die selfverklaarde volksrepublieke Donetsk en Loehansk in die streek die Donbas (Oekraïens: Донба́с, Donbas; Russies: Донба́сс, Donbass) van Oos-Oekraïne erken, en dit is gevolg deur die instroming van die Russiese weermag na die streek op 21 Februarie 2022. Op 22 Februarie het die Russiese federale raad president Wladimir Poetin eenparig die reg gegee om militêre mag buite Rusland te gebruik.
Op 24 Februarie omstreeks 03:00 UTC (06:00 Moskoutyd, UTC+3) het Poetin 'n militêre operasie in Oos-Oekraïne aangekondig. Minute later het missiele begin val op plekke dwarsoor die land, insluitende Oekraïne se hoofstad, Kijif. Die Oekraïense grensdiens het bevestig dat die grensposte met Rusland en Belarus aangeval word.[24][25] Grondmagte het Oekraïne omstreeks 05:00 UTC binnegegaan, twee uur nadat die missielaanvalle begin het.[26] Die Oekraïense president, Wolodimir Zelenski, het gereageer deur krygswet af te kondig, diplomatieke bande met Rusland te verbreek en algemene mobilisasie aan te kondig.
Rusland het tydens die inval 'n noordelike front vanaf Belarus gerig op Kijif geloods. Terselfde tyd het Rusland 'n noordoostelike frontaanval gerig op die stad Charkif; en 'n suidoostelike front gedeel in twee afsonderlike fronte, naamlik 'n suidelike front vanaf die Krim en 'n afsonderlike suidoostelike front wat na die stede Loehansk en Donetsk geloods is.[27][28] Op 8 April het die Russiese ministerie van verdediging aangekondig dat alle troepe en afdelings wat in die suidoostelike Oekraïne ontplooi is, sal verenig onder generaal Aleksandr Dvornikof, wat beheer geneem het van gekombineerde militêre operasies, insluitend die herontplooide magte wat oorspronklik aan die noordelike en noordoostelike fronte toegewys is, en daarna onttrek is en hertoegewys is in die tweede fase aan die suidoostelike front.[29] Teen 17 April is vordering aan die suidoostelike front belemmer deur oorblywende troepe wat aanhou uithou in die Azovstal-yster- en staalwerke in Marioepol. [30] Op 19 April het Rusland 'n hernieude inval oor 'n 500 kilometer lange front geloods wat strek van Charkif na Donetsk en Loehansk, met gelyktydige missielaanvalle weer gerig op Kijif in die noorde en Lwif in die weste van Oekraïne.[31]
Verskeie lande oor die wêreld heen het die inval veroordeel en onmiddellik sanksies teen Rusland ingestel.[32] In Rusland is massa-inhegtenisnemings uitgevoer by protesoptogte teen die oorlog.[33][34] Voor en tydens die inval het sommige lidlande van Navo Oekraïne voorsien van wapens en ander hulpmiddels.[35] Poetin het Rusland se kernmagte op 27 Februarie op 'n gereedheidsgrondslag geplaas na aanleiding van nuwe sanksies en "aggressiewe stellings".[36] Dit het spanning tussen die Weste en Rusland en die vrees vir 'n kernoorlog verhoog.[37]
Die inval het Europa se grootste vlugtelingskrisis sedert die Tweede Wêreldoorlog veroorsaak. Miljoene mense het al uit Oekraïne gevlug,[38][39][40] veral na Pole, maar ook na Hongarye, Roemenië, Moldowa en Slowakye.[41] Vlugtelinge is hoofsaaklik vroue en kinders, omdat die regering mans tussen die ouderdomme van 18 en 60 jaar verbied het om die land te verlaat.[42][43][44]