atrybucja

atrybucja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌatrɨˈbut͡sʲja], AS: [atrybucʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	atrybucja	atrybucje
dopełniacz	atrybucji	atrybucji / przest. atrybucyj[1]
celownik	atrybucji	atrybucjom
biernik	atrybucję	atrybucje
narzędnik	atrybucją	atrybucjami
miejscownik	atrybucji	atrybucjach
wołacz	atrybucjo	atrybucje

(1.1) przypisywanie (czegoś komuś lub czemuś)

(1.2) jęz. połączenie rzeczownika z przymiotnikiem pełniącym funkcję atrybutu – przydawki

(1.3) psych. wnioskowanie, wyjaśnianie czyichś zachowań, zjawisk, intencji pomagające przewidywać zdarzenia i zwiększyć możliwość wpływania na nie

(1.4) szt. przypisanie autorstwa dzieła sztuki, dokonywane gdy dzieło nie jest podpisane lub istnieją wątpliwości co do autentyczności podpisu autora

(1.5) jęz. bezspójnikowe połączenie zdań lub części zdania

odmiana:

(1.1-5)

 

przykłady:

(1.1) Rady szybko rozszerzyły swe pierwotne atrybucje kierowników strajków i stały się zalążkiem nowej władzy, która zagarniała rządy w kraju i wprowadzała w życie swoje postanowienia^[2].

składnia:

kolokacje:

(1.3) atrybucja globalna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. atrybut m

przym. atrybucyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. attributio^[3]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) attribution
• francuski: (1.1) attribution
• interlingua: (1.1) attribution
• japoński: (1.1) 帰属
• koreański: (1.1) 귀인
• włoski: (1.1) attribuzione ż

źródła:

1.  Hasło „atrybucja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
2. Janusz Pajewski, Historia powszechna 1871-1918, 1967, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
3. Hasło „atrybucja” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.