Po upadku powstania była zmuszona do pójścia do Konstancina, gdzie mieszkała z matką i siostrą przez rok, po czym wraz z nimi przeprowadziła się do Zabrza[2], gdzie uczyła się w Szkole Powszechnej nr 24. Po powrocie do Warszawy w 1948 r. kontynuowała naukę w V klasie Szkoły Podstawowej nr 115 na Sadybie.
Po ukończeniu studiów, w latach 1962–1964 pracowała jako nauczycielka plastyki kolejno w: Zespole Szkół Przemysłu Papierniczego w Jeziornie, Technikum Handlowym, Szkole Podstawowej w Powsinie i w Technikum Elektryczno-Mechanicznym przy ul. Cecylii Śniegockiej.
Po dłuższej chorobie wróciła do pracy w 1968 r. jako nauczycielka w szkole w Powsinie, później w Środowiskowej Szkole Podstawowej na Sadybie. W 1974 r. przeniosła się do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych, gdzie prowadziła zajęcia rzeźbiarskie do 1980 r., kiedy została zwolniona z powodów politycznych. Od 1983 r. była na rencie, a od 1987 r. – na emeryturze.
Będąc córką dwojga harcmistrzów, była od urodzenia wychowywana w duchu miłości Ojczyzny i wartości skautowych. W jej obecności odbywały się tajne zbiórki harcerskie (WŻDH nr 11) w mieszkaniu jej rodziców, pomagała matce działającej w Żegocie w niesieniu pomocy Żydom, w jej domu przy ul. Nowy Zjazd ukrywano Żydów. W czasie powstania uczyła się opatrywania rannych, pomagała szyć pasy do karabinów[2].
W roku 1947 została przyjęta do drużyny harcerskiej swojej siostry – ŻDH im. Słonecznych Rycerzy. W tym roku była też na pierwszym obozie harcerskim w Zakopanem i uczestniczyła w dwutygodniowym obozie zastępowych i drużynowych Żeńskiego Hufca Zabrzańskiego[2].
W 1957 r. złożyła przyrzeczenie harcerskie i w tym samym roku ukończyła kurs instruktorski[2]. Początkowo została drużynową w szkole przy ul. Różanej, jednak wkrótce została przeniesiona do Pyr, gdzie prowadziła drużynę „Młody Las”. Po obozie instruktorskim w Karwicy przeszła w 1959 r. próbę na drużynową. W 1959 r. zdobyła również stopień przewodniczki.
W latach 1957–1961 była drużynową 256. Warszawskiej Drużyny Harcerek im. hm. Władysławy Martynowicz „Bratki”[2]. Uczestniczyła z nią w obozach w: Słuczance w 1958 r. oraz w Zawoi i Zakopanem w 1959 r.
W 1961 r. zawiesiła swoją działalność w harcerstwie, ze względu na zmiany polityczne w ZHP, jednak jeszcze w latach 1975-2010 była instruktorką Zespołu Wędrowniczek po Zachodnim Stoku[2][4].
Od 13 grudnia 1981 r. wspierała działalność ROPCiO, zbierając pieniądze, udostępniając swój dom na zebrania oraz jego piwnicę na offsetową maszynę drukarską, na której drukowane były wydawnictwa niezależne. Maszyna drukarska została zarekwirowana przez SB w kwietniu 1983 r. Później przechowywała dokumenty KOR-u i gościła ukrywających się działaczy podziemia solidarnościowego, m.in. Macieja Dziadosza, późniejszego męża jej siostrzenicy.
Przygotowywała dekoracje na wszystkie doroczne sesje katyńskie Rady Polskiej Fundacji Katyńskiej na Zamku Królewskim i transparenty na czarne procesje, które Rada organizowała po umorzeniu przez Rosję śledztwa katyńskiego w 2004 r.[5]
Katarzyna Piskorska w czasie pracy w 1995 r.Medal Katarzyny Piskorskiej wykonany z okazji 600-lecia obecności obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze w CzęstochowieMedal Katarzyny Piskorskiej wykonany z okazji 800-lecia urodzin św. Franciszka z AsyżuMedal Katarzyny Piskorskiej ku czci ojca Maksymiliana KolbePraca Katarzyny Piskorskiej - para Rzeźba Katarzyny Piskorskiej pt. paraPortret Anny Podgórskiej autorstwa Katarzyny Piskorskiej (ok. 1965 r.)
nie ukończyła pracy nad pomnikiem, który miał stanąć na rondzie im. pomordowanych w Katyniu.
Nagrody
Była laureatką licznych nagród, m.in.:
II nagroda w otwartym konkursie na znaczek dla szkół artystycznych
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki „Za całokształt prac” w 1969 r.
medal pamiątkowy „Premio-A-Erre” (Arezzo, 1970)
srebrny medal na III Festiwalu Sztuk Pięknych (Warszawa, 1971)
wyróżnienie na wystawie Współczesna sztuka łowiecka i animalistyczna (Warszawa, 1973)
nominowana do tytułu „Warszawianka roku” w 1974 r.
medal pamiątkowy z okazji setnej rocznicy urodzin Janusza Korczaka w uznaniu zasług dla propagowania i kontynuowania nieprzemijających wartości pedagogicznych i społeczno-moralnych, jakie głosił Janusz Korczak (Warszawa, 1978)
wyróżnienie na wystawie animalistycznej (Warszawa, 1981)
dyplom honorowy za osiągnięcia twórcze w grafice i medalierstwie Fundacji Sztuki „Barbakan” (1991).
Była członkinią:
Międzynarodowego Jury w Pescu na Węgrzech na Międzynarodowej Wystawie Ceramiki w 1980 r.
