Loading AI tools
amerykański bokser Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mike Tyson, właśc. Michael Gerald Tyson (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański bokser. Jest dwukrotnym mistrzem świata wszechwag zawodowców (w latach 1986–1990 i w 1996). Pozostaje najmłodszym mistrzem świata w tej kategorii w historii boksu zawodowego, którym został w wieku 20 lat, 4 miesięcy i 22 dni; zdobył mistrzostwo świata czterech najważniejszych federacji bokserskich: World Boxing Council, World Boxing Organization, International Boxing Federation i World Boxing Association. Panował jako niekwestionowany mistrz świata w wadze ciężkiej. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Znany później jako The Baddest Man on the Planet. Tyson wygrał swoje 19 pierwszych profesjonalnych walk nokautem, a 12 z nich już w pierwszej rundzie. Jest pierwszym bokserem wagi ciężkiej, który jednocześnie posiadał tytuły WBA, WBC i IBF. W swojej karierze pokonał 11 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej[1]. Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Bokserskich i Światowej Galerii Bokserskiej (The International Boxing Hall of Fame oraz The World Boxing Hall of Fame).
 Tyson w Los Angeles w czerwcu 2019 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Michael Gerald Tyson |
|---|---|
| Pseudonim |
Mike Tyson |
| Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1966 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
178 cm |
| Masa ciała |
99 kg |
| Styl walki |
peek-a-boo |
| Trenowany przez |
Cus D’Amato |
| Debiut |
6 marca 1985 |
| Federacja | |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
58 |
| Zwycięstwa |
50 |
| Przez nokauty |
44 |
| Przez decyzje |
5 |
| Porażki |
6 |
| Nieodbyte |
2 |
| Strona internetowa | |
Urodził się 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku[2]. Jego matką była Lorna z domu Smith (ur. 1927, zm. 1982)[3]. Jego certyfikat urodzenia jako ojca wymienia Percella Tysona[4], który w tym czasie przebywał na Jamajce. Mężczyzną, który został przedstawiony Tysonowi jako biologiczny ojciec, był Jimmy “Curlee” Kirkpatrick (ur. 1924, zm. 28 października 1992)[5]. Mike Tyson rzadko widywał Kirkpatricka. Dorastał w niebezpiecznej dzielnicy Brownsville[4] razem z o pięć lat starszym bratem Rodneyem[6] i o dwa lata starszą siostrą Denise Annette “Niecy” (ur. 14 czerwca 1964, zm. 21 lutego 1990)[7].
Mike Tyson deklarował, że w wieku ośmiu lat został zgwałcony przez mężczyznę i że to wydarzenie miało ogromny wpływ na jego styl życia. Miał sobie wówczas postanowić, że będzie twardy wobec świata i już nikt więcej nie będzie mu dokuczał[8].
W dzieciństwie hobbystycznie opiekował się gołębiami. Twierdził, że pierwszy raz wdał się w bójkę w wieku dziesięciu lat, kiedy inne dziecko zabiło jednego z jego gołębi[9].
W dzieciństwie Tyson należał do gangów ulicznych[2]. W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego Tryon School dla chłopców. W 1979 pracujący w zakładzie instruktor boksu[10], Bobby Stewart[2], zauważył umiejętności i potencjał Tysona, w związku z czym oddal go pod opiekę Cusowi D’Amato, byłemu trenerowi Floyda Pattersona, mistrza świata wagi ciężkiej w boksie zawodowym[10].
W późniejszym okresie Tyson uczył się w liceum Catskill High School, ale został z niego wydalony w 1982 za liczne wykroczenia[10].
Mike Tyson stosował taktykę defensywy zwaną peek-a-boo, której nauczył go Cus D’Amato[10]. Polega ona na trzymaniu pięści blisko na wysokości oczu lub ust i osłanianiu twarzy przedramionami. Ciało boksera kołysze się na boki, unikając ciosu. Jednocześnie bokser wyczekuje odpowiedniego momentu do ataku[11].
Miał 178 cm wzrostu[12] i ważył mniej niż 100 kg. Miał zatem mniejszą budowę ciała, niż przeciętny bokser wagi ciężkiej. Nadrabiał te braki szybkością i agresją[2]. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike[13]. Tyson trenował 7 dni w tygodniu od 5:00 rano do 20:00[11].
W 1981, jako amator, zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Jednego ze swoich przeciwników, Joe Corteza, pokonał w dziewięć sekund przez nokaut. W 1982 ponownie zdobył złoty medal olimpijski juniorów. Tym razem pokonał jednego ze swoich przeciwników w osiem sekund[14]. W 1984 Cus D’Amato został prawnym opiekunem Tysona, ale zmarł rok później na zapalenie płuc[10]. Również w 1984 Tyson wygrał turniej US national Golden Gloves heavyweight championships[15]. Jako amator wygrał 24 walki i przegrał 3[2].
Jako bokser zawodowy debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszym przeciwnikiem był Hector Mercedes[16], którego pokonał w pierwszej rundzie przez nokaut[10]. Swoje pierwsze 19 zawodowych walk wygrał przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie[17].
22 listopada 1986 pokonał ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej WBC, Trevora Berbicka, przez nokaut w drugiej rundzie[2]. Tym samym został najmłodszym mistrzem świata wszechwag w historii boksu zawodowego[13]. Miał wtedy 20 lat, 4 miesiące i 22 dni[18]. Wkrótce po tym, 7 marca, pokonał mistrza WBA Jamesa Smitha, a 1 sierpnia mistrza IBF Tony’ego Tuckera[2]. Tym samym Mike Tyson został uznany za niekwestionowanego mistrza świata przez trzy najważniejsze federacje bokserskie[13].
Stracił tytuł niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej 11 lutego 1990, przegrywając walkę z lżejszym przeciwnikiem, Jamesem „Busterem” Douglasem, który pokonał go technicznym nokautem w dziesiątej rundzie. Była to pierwsza przegrana w karierze zawodowej Tysona[19]. Następnie wygrał cztery kolejne walki, lecz wtedy jego kariera bokserska została przerwana z powodu osadzenia w zakładzie karnym w 1992 za gwałt na uczestniczce konkursu piękności[2]. Wyszedł na wolność 25 marca 1995 i powrócił do kariery bokserskiej[20]. Analitycy zwracali uwagę na spadek formy boksera po wyjściu z więzienia. Sam Tyson twierdził, że już nie trenował i nie przykładał się[21].
16 marca 1996 pokonał Franka Bruno w walce o mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[10], a 7 września Bruce’a Seldona w walce o mistrzostwo WBA[22]. Jednym z kolejnych pretendentów do tytułu WBC był Lennox Lewis. Tyson odmówił z nim walki, w związku z czym Lewis pozwał go za naruszenie warunków kontraktu. Sąd przyznał Lewisowi rację[23], w związku z czym 24 września Tyson zwakował mistrzostwo WBC[20].
9 listopada 1996 bronił mistrzostwa WBA w walce przeciwko Evanderowi Holyfieldowi, który pokonał go technicznym nokautem w jedenastej rundzie. Była to druga przegrana Tysona w jego karierze. Walka rewanżowa Tysona i Holyfielda miała miejsce 28 czerwca. Tym razem Tyson został zdyskwalifikowany za dwukrotne ugryzienie przeciwnika w ucho[10]. W związku z tym incydentem musiał zapłacić 3 miliony dolarów i na jakiś czas odebrano mu bokserską licencję[24]. Tyson tłumaczył, że ugryzienie ucha było odwetem za to, że Holyfield uderzył go głową powyżej oka. Sędzia Mills Lane uznał jednak, że uderzenie było przypadkowe[10]. Wiele lat później Tyson przyznał, że w czasie drugiej walki z Holyfieldem był pod wpływem narkotyków[21].
W październiku 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Wygrał w trzeciej rundzie, ale później komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany[2].
Jego walka przeciwko mistrzowi świata Lennoxowi Lewisowi była trudna do zaplanowania. Obaj byli związani kontraktem z innymi stacjami telewizyjnymi i innymi promotorami boksu. W czasie jednej z konferencji prasowych Tyson zaatakował fizycznie Lewisa. Na pewien czas ponownie stracił bokserską licencję[2]. Do ich starcia doszło 8 czerwca 2002 w Pyramid Arena w miejscowości Memfis[25]. Lewis dwukrotnie przewrócił przeciwnika i ostatecznie znokautował go, wygrywając walkę w ósmej rundzie[2].
Swoje dwie ostatnie walki przegrał: 30 lipca 2004 przeciwko Danny’emu Williamsowi[26] i 11 czerwca 2005 przeciwko Kevinowi McBride’owi[27]. Po tych walkach zdecydował się zakończyć karierę bokserską[2]. U schyłku kariery ważył 106 kg[28].
W 2006 ogłosił, że wyrusza w światową trasę, w czasie której stoczy serię walk pokazowych. Wpływy z trasy miały mu pomóc w spłaceniu długów. Jego pierwszym przeciwnikiem był Corey Sanders. Walka spotkała się z nieprzychylnym odbiorem publiczności i skłoniła Tysona do rezygnacji z kontynuowania trasy[29]. Dopiero w 2020 stoczył swoją drugą walką pokazową. Została ona zorganizowana przez World Boxing Council. Przeciwnikiem Tysona był Roy Jones Jr., a starcie zakończyło się remisem[30]. W marcu 2021 Tyson ogłosił, że kolejną walkę pokazową stoczy 29 maja 2021. Media spekulowały, że jego przeciwnikiem może być Evander Holyfield, lecz nie zostało to potwierdzone[31].
.jpg)
Mike Tyson wielokrotnie angażował się w promowanie wrestlingu i firmy WWF, znanej później jako WWE[32].
23 lutego 1990 miał być sędzią specjalnym w pojedynku między Hulkiem Hoganem, a Randym Savage’em, ale został zastąpiony przez Bustera Douglasa po tym, jak został przez niego pokonany i przegrał niekwestionowane mistrzostwo świata wagi ciężkiej[32].
19 stycznia 1998, jeden dzień po gali Royal Rumble, prezes WWF Vince McMahon wystąpił w ringu wspólnie z Tysonem, aby ogłosić, że bokser będzie specjalnym sędzią w walce na WrestleManii 14. Segment został przerwany przez wrestlera Stone Colda Steve’a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób. Wtedy McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie[33]. Tydzień przed WrestleManią Tyson ogłosił, że dołączy do tag teamu D-Generation X i połączy siły z mistrzem WWE Shawnem Michaelsem[32]. Gala Wrestlemania 14 odbyła się 29 marca. Stone Cold Steve Austin zmierzył się z Shawnem Michaelsem, a sędzią specjalnym był Mike Tyson[34]. Austin pokonał przeciwnika i przejął mistrzostwo WWF. Po walce Mike Tyson znokautował protestującego Michaelsa i na konferencji prasowej oświadczył wspólnie z Austinem, że od początku współpracowali ze sobą[35].
11 stycznia 2010 Shawn Michaels chciał pogodzić się z Tysonem w odcinku WWE Raw. Tyson tymczasem stał się heelem i połączył siły z Chrisem Jericho. Razem zmierzyli się przeciwko Shawnowi Michaelsowi i Triple H-owi. Jednak w trakcie pojedynku Tyson zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi, znokautował go i pomógł wygrać przeciwnikom[32].
W 2012 Triple H i Shawn Michaels wprowadzili go do galerii sławy WWE Hall of Fame[36]. W tym samym roku w grze WWE '13 pojawiła się grywalna postać Mike’a Tysona[37].
23 maja 2020 wziął udział w gali wrestlingu Double or Nothing organizowanej przez All Elite Wrestling. Zaprezentował wówczas nowe mistrzostwo AEW TNT Championship i nadzorował walkę o pas mistrzowski między Codym Rhodesem, a Lance’em Archerem. Przeszkadzał Jake’owi Robertsowi, który próbował interweniować w walkę, aby pomóc Archerowi. Na koniec wręczył mistrzostwo zwycięzcy, Rhodesowi[38]. Pojawił się również w najbliższym kolejnym odcinku AEW Dynamite, w którym wdał się w kłótnię i przepychankę z Chrisem Jericho[39].
| Rok | Tytuł | Rola | Dodatkowe informacje |
|---|---|---|---|
| 2019 | Reality Queen! | On sam | |
| A Madea Family Funeral | Roy | ||
| 2018 | Kickboxer: Odwet | Briggs | |
| Public Disturbance | Barry Black | ||
| Gui mi 2 | Dragon | ||
| 2017 | Tour de doping | On sam | Film telewizyjny |
| Chiński łącznik | Kabbah | ||
| 2016 | Niefortunna przeprowadzka | James Clown | |
| Bokser z Brooklynu | Mike | ||
| 2015 | Ekipa (film) | On sam | |
| Ip Man 3 | Frank | ||
| 2014–2018 | Mike Tyson Mysteries | On sam | Serial animowany |
| 2014 | Franklin & Bash | On sam | Odcinek: Love Is the Drug |
| 2013 | Straszny film 5 | On sam | |
| Jak poznałem waszą matkę | On sam | Odcinek: Bad Crazy | |
| Prawo i porządek: sekcja specjalna | Reggie Rhodes | Odcinek: Monster's Legacy | |
| 2011 | The Cookout 2 | Griller | |
| Kac Vegas w Bangkoku | On sam | ||
| Breaking In | On sam | Odcinek: 21.0 Jump Street | |
| 2010 | Ekipa (serial) | On sam | Odcinek: Bottoms Up |
| 2009 | Kac Vegas | On sam | |
| 2006 | Rocky Balboa | On sam | |
| 2004 | Milion za noc | On sam | |
| 1999 | Czarne i biale | On sam | |
| Kumpel do bicia | On sam | ||
| 1988 | D.C. Follies | On sam | Odcinek: Mike Tyson Gives Words of Wisdom to Reagan and Gorbachev for World Peace |
| 1987 | Webster | On sam | Odcinek: The K.O. Kid |
| Źródło: IMDb[40], Filmweb[41] | |||
W październiku 1987 ukazała się promowana jego nazwiskiem gra bokserska na konsolę NES Mike Tyson's Punch-Out!! W grze Mike Tyson był głównym bossem[42].
Po zakończeniu kariery sportowej wrócił do hobby z dzieciństwa[9], jakim była hodowla gołębi. W swojej posesji w Phoenix miał ich ponad 300. Jego hodowli został poświęcony film wyprodukowany przez Animal Planet[21].
W 2008 premierę miał film dokumentalny Tyson Jamesa Tobacka, poświęcony życiu Mike’a Tysona i częściowo przez niego wyprodukowany. Film został pokazany na festiwalu filmowym Cannes[43].
W 2012 podjął współpracę z reżyserem Spikiem Lee i debiutował na scenie ze swoim występem solowym Mike Tyson: Undisputed Truth, poświęconym historii jego życia osobistego i zawodowego. Wkrótce zaczął wystawiać swój spektakl na Broadwayu[44] w Imperial Theatre. W 2013 jego występ został wyemitowany przez HBO. W Polsce tytuł monodramu został przetłumaczony na Mike Tyson szczery do bólu[45].
W listopadzie 2013 ukazała się jego autobiografia Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times[46].
W 2020 ukazała się jego biografia Poskromić bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona, wydana nakładem Wydawnictwa SQN.
Tyson był wielokrotnie oskarżany sądownie o przemoc fizyczną i werbalną oraz o napastowanie seksualne[10].
W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego[10].
12 grudnia 1988 Sandra Miller oskarżyła Tysona o molestowanie i poniżenie w nowojorskim klubie nocnym. Sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].
15 grudnia 1988 Lori Davis oskarżyła Tysona o molestowanie w tym samym klubie nocnym, w którym miał miejsce incydent z Sandrą Miller. 1 listopada 1990 sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].
9 kwietnia 1989 oskarżono go o trzykrotne uderzenie pomocnika parkingowego otwartą ręką przed klubem nocnym w Los Angeles, po tym, jak poprosił Tysona o wyprowadzenie Mercedesa z miejsca zarezerwowanego dla właściciela klubu. Zarzuty zostały potem oddalone z powodu braku współpracy świadków[10].
18 lipca 1991 spotkał się z Desiree Washington, uczestniczką konkursu piękności Afroamerykanek Miss Black America. Oboje spędzili poranek w pokoju hotelowym boksera. Cztery dni później Washington pozwała Tysona za gwałt. 10 lutego 1992 bokser został uznany winnym gwałtowi i dwóch innych przestępstw seksualnych. 26 marca 1992 został skazany na 10 lat więzienia, w tym 2 lata w zawieszeniu. Nigdy nie przyznał się do winy. Wyrok został wykonany w trybie natychmiastowym w stanie Indiana. Tyson został osadzony w więzieniu Indiana Youth Center przy Plainfield w stanie Indiana. 8 maja 1992, do jego wyroku doliczono 15 dni za zastraszanie strażnika i złe sprawowanie. Mike Tyson wyszedł na wolność wcześniej, 25 marca 1995, za dobre sprawowanie[10].
24 września 1996 zwakował mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[20] z powodu nakazu sądowego. Został skazany za naruszenie warunków kontraktu, odmawiając walki z głównym pretendentem do tytułu, Lennoxem Lewisem[23].
5 lutego 1999 został dwukrotnie skazany na dwa lata więzienia za napaść na dwóch kierowców po wypadku drogowym w 1998. Sędzia Stephen Johnson zawiesił wszystkie kary więzienia z wyjątkiem jednego roku. Tyson został również ukarany grzywną w wysokości 5000 dolarów amerykańskich i skazany na dwa lata w zawieszeniu po zwolnieniu z więzienia. Osadzono go w Maryland, w zakładzie karnym Montgomery County Detention Center. 20 lutego za niewłaściwe zachowanie został ukarany pobytem w izolatce, gdzie spędził sześć dni[10].
22 sierpnia 2000 został ukarany grzywną w wysokości 187 500 dolarów amerykańskich za fizyczne opieranie się decyzji sędziego (siłowo odsunął sekundanta, wywracając go, po czym usiłował kontynuować walkę) po wygranej walce przeciwko Lou Savarese’owi.[10].
W 2007 odsiedział dwudziestoczterogodzinny wyrok więzienia za posiadanie narkotyków i jazdę pod ich wpływem[2]. Otrzymał łagodny wyrok w zamian za zgłoszenie się na kurację odwykową[21].
9 lutego 1988 w Nowym Jorku ożenił się z aktorką Robin Givens[10]. W maju kobieta poroniła[47]. 17 czerwca Givens i jej rodzina oskarżyli Tysona o fizyczne znęcanie się nad nią. 7 października kobieta złożyła podanie o rozwód[10].
2 maja 1990 Natalie Fears urodziła syna i wskazała Mike’a Tysona jako ojca, żądając od niego alimentów. Bokser nazwał niemowlę D’Amato, na cześć swojego trenera i ojca zastępczego Cusa D’Amato. Badania krwi ostatecznie wykazały jednak, że Mike Tyson nie jest jego biologicznym ojcem[47].
Pierwsze dziecko miał z Kimberly Scarborough. Była to urodzona w 1990 córka, którą bokser nazwał Mikey Lorna Tyson[47].
19 kwietnia 1997[47] w Bethesdzie w stanie Indiana zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner[48]. Z tego związku urodziła się dwójka dzieci: córka Rayna (ur. 14 lutego 1996) i syn Amir (ur. 5 sierpnia 1997). W 2002 Tysonowi urodził się syn Miguel Leon. Tożsamość matki Miguela Leona Tysona została zatajona przed opinią publiczną. 14 stycznia 2003 Tyson i Turner rozwiedli się[47].
W 2005 jemu i Sol Xochitl urodziła się córka Exodus Tyson. Zginęła w wieku czterech lat 26 maja 2009 z powodu wypadku, jaki miała w czasie zabawy na bieżni w domu swojej matki. Zaplątała się w zwisający przewód i udusiła się. Została natychmiast odwieziona do szpitala, ale umarła następnego dnia[47].
6 czerwca 2009 poślubił Lakihę Spicer. To małżeństwo Mike Tyson opisał jako zmieniające jego życie na lepsze. Przypisuje żonie uratowanie go przed życiem w rozpaczy. Oboje poznali się, gdy początkujący bokser miał 18 lat i od tego czasu wielokrotnie okazjonalnie się spotykali. Razem mają córkę Milan (ur. 25 grudnia 2008) i syna Morocco (ur. 25 stycznia 2011)[47].
W czasie odbywania kary więzienia między 1992 a 1995 nawrócił się na Islam[49][50] i przyjął muzułmańskie imię Malik Abdul Aziz[51]. W październiku 2014 w wywiadzie dla Howarda Sterna potępił islamskich ekstremistów[52].
W 2003 Tyson ogłosił bankructwo i przyznał, że ma 34 miliony dolarów długu. Według analityków Tyson w ciągu całej swojej kariery zarobił w przybliżeniu 400 milionów dolarów amerykańskich[2]. Na liście jego wierzycieli było między innymi sześć firm prawniczych, którym był winny 600 tysięcy dolarów amerykańskich. Był też winien 173 706 dolary jubilerowi z Las Vegas za złoty łańcuch pokryty 80 karatami diamentów. Mordechai Yerushalmi nie wziął pieniędzy od razu, bo Tyson był jego stałym klientem[53]. W 2010 nadal utrzymywał, że ma mało pieniędzy[21]. Sam Tyson jako jednego z winnych jego problemów z płynnością finansową wymienił promotora boksu Don Kinga[54].
4 września 1988 uderzył samochodem marki BMW w drzewo. Gazeta „New York Daily News” podała do informacji, że była to próba samobójcza spowodowana nierównowagą chemiczną w mózgu[10].
13 października 1998 był badany psychicznie w celu ustalenia czy nadaje się do powrotu do kariery bokserskiej. Badania wykazały, że cierpi na zaburzenia depresyjne i ma niską samoocenę[10].
Przez znaczną część życia miał problemy z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków[55]. W 2007 został skazany za jazdę samochodem pod wpływem marihuany[2] i zgłosił się na kurację odwykową[21]. W marcu 2011 w programie The Ellen DeGeneres Show oświadczył, że udało mu się przezwyciężyć alkoholizm i przeszedł na weganizm[56]. W sierpniu 2013 przyznał jednak, że skłamał i był na skraju śmierci z powodu alkoholizmu[57]. W grudniu 2013 oświadczył, że robi postępy w walce z nałogiem, ale zrezygnował z diety wegańskiej[58].
Legenda:
| Lp. | Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Data | Miejsce | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 58 | Przegrana | 50-6 (2) | Kevin McBride | RTD | 11 czerwca 2005 | Waszyngton, Capital One Arena, | |
| 57 | Przegrana | 50-5 (2) | Danny Williams | KO | 20 lipca 2004(dts) | Louisville, Kentucky  |
|
| 56 | Wygrana | 50-4 (2) | Clifford Etienne | KO | 22 lutego 2003(dts) | Memphis, Tennessee |
|
| 55 | Przegrana | 49-4 (2) | Lennox Lewis | KO | 8 stycznia 2002(dts) | Memphis, Tennessee |
Nieudana próba zdobycia mistrzostw IBF, WBA i WBC. |
| 54 | Wygrana | 49-3 (2) | Brian Nielsen | RTD | 13 października 2001(dts) | Kopenhaga, Dania  |
|
| 53 | NC | 48-3 (2) | Andrzej Gołota | NC | 20 października 2000(dts) | Auburn Hills, Michigan |
Początkowo Tyson wygrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem Marihuany[60]. |
| 52 | Wygrana | 48-3 (1) | Lou Savarese | TKO | 24 czerwca 2000(dts) | Glasgow, Szkocja  |
|
| 51 | Wygrana | 47-3 (1) | Julius Francis | TKO | 29 stycznia 2000(dts) | Manchester, Anglia |
|
| 50 | NC | 46-3 (1) | Orlin Norris | NC | 23 października 1999(dts) | Las Vegas, Nevada |
Norris nie był w stanie kontynuować walki z powodu kontuzji kolana[61]. |
| 49 | Wygrana | 46-3 | Francois Botha | KO | 16 stycznia 1999(dts) | Las Vegas, Nevada |
|
| 48 | Przegrana | 45-3 | Evander Holyfield | DQ | 28 stycznia 1997(dts) | Las Vegas, Nevada |
Został zdyskwalifikowany za gryzienie ucha Holyfielda[62]. |
| 47 | Przegrana | 45-2 | Evander Holyfield | TKO | 9 listopada 1996(dts) | Las Vegas, Nevada |
Stracił mistrzostwo WBA, wcześniej zrzekł się mistrzostwa WBC. |
| 46 | Wygrana | 45-1 | Bruce Seldon | TKO | 7 września 1996(dts) | Las Vegas, Nevada |
Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship. |
| 45 | Wygrana | 44-1 | Frank Bruno | TKO | 16 marca 1996(dts) | Las Vegas, Nevada |
Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship. |
| 44 | Wygrana | 43-1 | Buster Mathis Jr. | KO | 16 grudnia 1995(dts) | Filadelfia, Pensylwania |
|
| 43 | Wygrana | 42-1 | Peter McNeeley | DQ | 19 sierpnia 1995(dts) | Las Vegas, Nevada |
McNeely został zdyskwalifikowany po tym jak jego menedżer wszedł na ring[63]. |
| 42 | Wygrana | 41-1 | Donovan Ruddock | UD | 28 czerwca 1991(dts) | Las Vegas, Nevada |
|
| 41 | Wygrana | 40-1 | Donovan Ruddock | TKO | 18 marca 1991(dts) | Las Vegas, Nevada |
|
| 40 | Wygrana | 39-1 | Alex Stewart | TKO | 8 grudnia 1990(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 39 | Wygrana | 38-1 | Henry Tillman | KO | 16 czerwca 1990(dts) | Las Vegas, Nevada |
|
| 38 | Przegrana | 37-1 | James Douglas | KO | 11 lutego 1990 | Tokio, Japonia  |
Stracił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
| 37 | Wygrana | 37-0 | Carl Williams | TKO | 21 lipca 1989(dts) | Atlantic City, New Jersey |
Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
| 36 | Wygrana | 36-0 | Frank Bruno | TKO | 25 lutego 1989(dts) | Las Vegas, Nevada |
Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
| 35 | Wygrana | 35-0 | Michael Spinks | KO | 27 czerwca 1988(dts) | Atlantic City, New Jersey |
Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
| 34 | Wygrana | 34-0 | Tony Tubbs | TKO | 21 marca 1988(dts) | Tokio, Japonia |
Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
| 33 | Wygrana | 33-0 | Larry Holmes | KO | 22 stycznia 1988(dts) | Atlantic City, New Jersey |
Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
| 32 | Wygrana | 32-0 | Tyrell Biggs | TKO | 16 października 1987(dts) | Atlantic City, New Jersey |
Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
| 31 | Wygrana | 31-0 | Tony Tucker | UD | 1 sierpnia 1987(dts) | Las Vegas, Nevada |
Zdobył mistrzostwo IBF World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwa WBA i WBC. |
| 30 | Wygrana | 30-0 | Pinklon Thomas | TKO | 30 maja 1987(dts) | Las Vegas, Nevada |
Obronił mistrzostwa WBA i WBC. |
| 29 | Wygrana | 29-0 | James Smith | UD | 7 marca 1987(dts) | Las Vegas, Nevada |
Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwo WBC. |
| 28 | Wygrana | 28-0 | Trevor Berbick | TKO | 22 listopada 1986(dts) | Las Vegas, Nevada |
Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship. |
| 27 | Wygrana | 27-0 | Alfonzo Ratliff | TKO | 6 września 1986(dts) | Las Vegas, Nevada |
|
| 26 | Wygrana | 26-0 | Jose Ribalta | TKO | 17 sierpnia 1986(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 25 | Wygrana | 25-0 | Marvis Frazier | KO | 26 lipca 1986(dts) | Glens Falls, Nowy Jork |
|
| 24 | Wygrana | 24-0 | Lorenzo Boyd | KO | 11 lipca 1986(dts) | Swan Lake, Nowy Jork |
|
| 23 | Wygrana | 23-0 | William Hosea | KO | 28 stycznia 1986(dts) | Troy, Nowy Jork |
|
| 22 | Wygrana | 22-0 | Reggie Gross | TKO | 13 stycznia 1986(dts) | Nowy Jork, Nowy Jork |
|
| 21 | Wygrana | 21-0 | Mitch Green | UD | 20 maja 1986(dts) | Nowy Jork, Nowy Jork |
|
| 20 | Wygrana | 20-0 | James Tillis | UD | 3 maja 1986(dts) | Glens Falls, Nowy Jork |
|
| 19 | Wygrana | 19-0 | Steve Zouski | KO | 10 marca 1986(dts) | Uniondale, Nowy Jork |
|
| 18 | Wygrana | 18-0 | Jesse Ferguson | TKO | 16 lutego 1986(dts) | Troy, Nowy Jork |
|
| 17 | Wygrana | 17-0 | Mike Jameson | TKO | 24 stycznia 1986(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 16 | Wygrana | 16-0 | David Jaco | TKO | 11 stycznia 1986(dts) | Albany, Nowy Jork |
|
| 15 | Wygrana | 15-0 | Mark Young | TKO | 27 grudnia 1985(dts) | Latham, Kansas |
|
| 14 | Wygrana | 14-0 | Sammy Scaff | TKO | 6 grudnia 1985(dts) | Nowy Jork, Nowy Jork |
|
| 13 | Wygrana | 13-0 | Conroy Nelson | TKO | 22 listopada 1985(dts) | Latham, Kansas |
|
| 12 | Wygrana | 12-0 | Eddie Richardson | KO | 13 listopada 1985(dts) | Houston, Teksas |
|
| 11 | Wygrana | 11-0 | Sterling Benjamin | TKO | 1 listopada 1985(dts) | Latham, Kansas |
|
| 10 | Wygrana | 10-0 | Robert Colay | KO | 25 października 1985(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 9 | Wygrana | 9-0 | Donnie Long | TKO | 9 października 1985(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 8 | Wygrana | 8-0 | Michael Johnson | KO | 5 września 1985(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 7 | Wygrana | 7-0 | Lorenzo Canady | KO | 15 sierpnia 1985(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 6 | Wygrana | 6-0 | Larry Sims | KO | 19 lipca 1985(dts) | Poughkeepsie, Nowy Jork |
|
| 5 | Wygrana | 5-0 | John Alderson | TKO | 11 lipca 1985(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 4 | Wygrana | 4-0 | Ricardo Spain | TKO | 20 czerwca 1985(dts) | Atlantic City, New Jersey |
|
| 3 | Wygrana | 3-0 | Don Halpin | KO | 23 maja 1985(dts) | Albany, Nowy Jork |
|
| 2 | Wygrana | 2-0 | Trent Singleton | TKO | 10 kwietnia 1985(dts) | Albany, Nowy Jork |
|
| 1 | Wygrana | 1-0 | Hector Mercedes | TKO | 6 marca 1985(dts) | Albany, Nowy Jork |
| Lp. | Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Data | Miejsce |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 18 | Wygrana | 15-3 | Hakan Brock | UD | 21 października 1984(dts) | Tampere, Finlandia  |
| 17 | Wygrana | 14-3 | Istvan Szikora | SD | 20 października 1984(dts) | Tampere, Finlandia |
| 16 | Wygrana | 13-3 | Pekka Viippo | WO | 19 października 1984(dts) | Tampere, Finlandia |
| 15 | Wygrana | 12-3 | Kelton Brown | RSC | 23 sierpnia 1984(dts) | Lake Placid, Nowy Jork |
| 14 | Wygrana | 11-3 | Winston Bentt | RSC | 18 sierpnia 1984(dts) | Syracuse, Nowy Jork |
| 13 | Przegrana | 10-3 | Henry Tillman | SD | 6 lipca 1984(dts) | Las Vegas, Kalifornia |
| 12 | Przegrana | 10-2 | Henry Tillman | UD | 10 czerwca 1984(dts) | Fort Worth, Teksas |
| 11 | Wygrana | 10-1 | Henry Milligan | KO | 9 czerwca 1984(dts) | Fort Worth, Teksas |
| 10 | Wygrana | 9-1 | Avery Rawls | MD | 8 czerwca 1984(dts) | Fort Worth, Teksas |
| 9 | Wygrana | 8-1 | Jonathan Littles | RSC | 21 kwietnia 1984(dts) | Saint Louis, Missouri |
| 8 | Wygrana | 7-1 | Richard Johnson | RSC | 20 kwietnia 1984(dts) | Saint Louis, Missouri |
| 7 | Wygrana | 6-1 | Johnny Williams | PTS | 19 kwietnia 1984(dts) | Saint Louis, Missouri |
| 6 | Wygrana | 5-1 | Peter Geier | RTD | 16 września 1983(dts) | Lake Placid, Nowy Jork |
| 5 | Przegrana | 4-1 | Craig Payne | PTS | 26 marca 1983(dts) | Albuquerque, Nowy Meksyk |
| 4 | Wygrana | 4-0 | Warren Thompson | PTS | 25 marca 1983(dts) | Albuquerque, Nowy Meksyk |
| 3 | Wygrana | 3-0 | Mike Bardwell | RSC | 24 marca 1983(dts) | Albuquerque, Nowy Meksyk |
| 2 | Wygrana | 2-0 | Andrew Stokes | RSC | 23 marca 1983(dts) | Albuquerque, Nowy Meksyk |
| 1 | Wygrana | 1-0 | Ronald Williams | RSCO | 22 marca 1983(dts) | Albuquerque, Nowy Meksyk |
| Lp. | Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Data | Miejsce | Uwagi | Przypis |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 3 | TBA | TBA | Jake Paul | TBA | 15 listopada 2024(dts) | Arlington, Teksas |
Walka zorganizowana przez Netflix | [65] |
| 2 | Remis | 0-0-1 | Roy Jones Jr. | SD | 28 listopada 2020(dts) | Los Angeles, Kalifornia |
Walka zorganizowana przez WBC | [30] |
| 1 | – | – | Corey Sanders | – | 20 października 2006(dts) | Youngstown, Ohio |
Sparring promujący serię walk pokazowych Mike’a Tysona | [66] |
[14]Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
