Henryk Rapacewicz
polski generał dywizji Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
polski generał dywizji Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Rapacewicz (ur. 10 listopada 1926 w Mołodecznie, zm. 8 maja 1991 we Wrocławiu) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983). Poseł na Sejm PRL VIII kadencji.
generał dywizji | |
Data i miejsce urodzenia |
10 listopada 1926 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 maja 1991 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1944–1985 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
szef sztabu dywizji, dowódca dywizji pancernej, szef Służby Czołgowo-Samochodowej, szef Inspekcji Sił Zbrojnych, dowódca okręgu wojskowego |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Urodził się w rodzinie robotniczej jako syn Józefa i Weroniki z Będzińskich.
W latach 1942–1944 pracował na stacji kolejowej Mołodeczno. W grudniu 1944 został powołany do ludowego Wojska Polskiego i skierowany do 4 Zapasowego Pułku Piechoty[1]. Po przeszkoleniu skierowany został na front do 2 Pułku Piechoty. Brał udział w walkach o wyzwolenie Warszawy oraz o przełamanie Wału Pomorskiego. 18 marca 1945 został kontuzjowany pod Wolinem. Po wyleczeniu skierowany do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2, którą ukończył we wrześniu 1945 jako chorąży. Następnie dowódca plutonu strzeleckiego w 55 Pułku Piechoty w Braniewie. W marcu 1947 skierowany na kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty, który ukończył w listopadzie 1948. W czasie referendum w 1946 był kierownikiem Grupy Ochronno-Propagandowej działającej na terenie województwa gdańskiego[1]. Od 1948 był kierownikiem wychowania fizycznego Centrum Wyszkolenia Piechoty, a od 1949 wykładowcą wyszkolenia strzeleckiego.
W listopadzie 1950 skierowany na studia do Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych im. Józefa Stalina w Związku Radzieckim, które ukończył 30 stycznia 1955. W trakcie studiów był sekretarzem egzekutywy Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR przy Akademii im. Stalina. Po powrocie do Polski został szefem sztabu 2 Sudeckiego Pułku Czołgów w Opolu. W latach 1955–1965 pełnił odpowiedzialne funkcje w wojskach pancernych w Pomorskim Okręgu Wojskowym i Śląskim Okręgu Wojskowym, kolejno jako szef wydziału operacyjnego 19 Dywizji Pancernej w Gubinie (1957–1962) oraz szef sztabu 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku (1962–1965).
Od grudnia 1965 do sierpnia 1968 dowodził 5 Saską Dywizją Pancerną w Gubinie. Od sierpnia 1968 szef Służby Czołgowo-Samochodowej Ministerstwa Obrony Narodowej. 9 października 1968 na mocy uchwały Rady Państwa awansowany do stopnia generała brygady. Nominację generalską wręczył mu 12 października 1968 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL, marszałek Polski Marian Spychalski. W latach 1973–1975 był szefem Inspekcji Sił Zbrojnych. 1 października 1974 mianowany na stopień generała dywizji; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. Od 15 listopada 1975 do 17 października 1984 był dowódcą Śląskiego Okręgu Wojskowego. 10 października 1977 w czasie powrotu samochodem do Wrocławia ze Słońska z uroczystości nadania szkole imienia marsz. Konstantego Rokossowskiego uległ wraz ze swoim zastępcą gen. bryg. Marianem Zielińskim poważnemu wypadkowi w Wilczkowie, gdzie (w niepodanych do wiadomości publicznej okolicznościach) na miejscu zginął Marian Zieliński. Z tego powodu w okresie od 13 października 1977 do 26 lutego 1978 obowiązki dowódcy ŚOW pełnił gen. dyw. Zbigniew Ohanowicz. W latach 1981–1983 Henryk Rapacewicz był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.
Od 1946 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, następnie od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, delegat na VII i VIII Zjazd PZPR. Od 1979 członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.
W lipcu 1985 przeszedł w stan spoczynku. Zmarł nagle 8 maja 1991 i został pochowany 10 maja na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu[2]. W pogrzebie udział wzięli m.in.: Główny Kwatermistrz WP gen. dyw. Jan Kuriata oraz dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego gen. dyw. Tadeusz Wilecki. W imieniu żołnierzy WP zmarłego pożegnali: przedstawiciel Główny Inspektor Techniki WP gen. dyw. Tadeusz Kuśmierski oraz dowódca garnizonu Wrocław gen. bryg. Antoni Skibiński.
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[3]:
Po przejściu w stan spoczynku pozostał we Wrocławiu, prowadząc m.in. hodowlę psów rasowych. Od 1953 był żonaty z Teresą Rapacewicz z domu Mikitą (1929–2007), nauczycielką. Miał dwie córki[3][4].
Wśród wielu nadanych mu orderów i odznaczeń znajdują się m.in.:[5][3]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.