Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brunon Marchewka (ur. 3 stycznia 1916 w Pile, zm. 12 stycznia 1992 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.
generał dywizji | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
szef sztabu 38 pułku piechoty, dowódca 25 pułku piechoty, dowódca 18 Dywizji Piechoty dowódca 4 Dywizji Piechoty, szef sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego, zastępca Głównego Kwatermistrza WP ds. komunikacji, dowódca Zgrupowania Jednostek Kolejowych i Drogowych |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
prezes ZG Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych |
Odznaczenia | |
W latach 1923–1936 członek Związku Harcerstwa Polskiego, gdzie był podharcmistrzem. Przed wojną ukończył szkołę powszechną i Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Bydgoszczy, gdzie zdał maturę. W 1936 skierowany do służby w Wojsku Polskim na Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty, a następnie do Oficerskiej Szkoły Piechoty dla Podchorążych Rezerwy przy 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. Po rocznym przeszkoleniu został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie k. Ostrowi Mazowieckiej, którą ukończył tuż przed wybuchem wojny jako podporucznik piechoty służby stałej. 31 sierpnia 1939 skierowany do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy plutonu ckm. Był uczestnikiem wojny obronnej 1939 w stopniu podporucznika, jako dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych 62 pułku piechoty w składzie 15 Dywizji Piechoty Armii „Pomorze”, wziął udział w bitwie nad Bzurą, następnie przedostał się do Warszawy i uczestniczył w walkach na Czerniakowie. Po kapitulacji Warszawy 28 września 1939 wysłany do obozu jenieckiego w Kielcach, gdzie przebywał do Wigilii 1939. Następnie wrócił do Bydgoszczy, gdzie w czasie okupacji był robotnikiem budowlanym i równocześnie działał w konspiracji w Borach Tucholskich.
Od stycznia 1945 był komendantem lotnej brygady Milicji Obywatelskiej w Bydgoszczy. W kwietniu 1945 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego w stopniu podporucznika. Pełnił funkcję dowódcy plutonu rusznic przeciwpancernych w 42 pułku piechoty 11 Dywizji Piechoty w Żarach. Od listopada 1945 był adiutantem batalionu w tym pułku, a od marca 1946 pomocnikiem szefa sztabu pułku. Brał udział w walkach ze zbrojnym podziemiem niepodległościowym na terenie województwa lubelskiego oraz województwa białostockiego. W marcu 1947 został szefem sztabu 38 pułku piechoty w Kożuchowie (w składzie 11 Dywizji Piechoty), a od lutego dowódcą 25 pułku piechoty we Wrocławiu (w składzie 10 Dywizji Piechoty). Od lipca 1951 był dowódcą 18 Dywizji Piechoty w Ełku. Od listopada 1952 do września 1955 pełnił funkcję dowódcy 4 Dywizji Piechoty w Krośnie Odrzańskim.
W latach 1954–1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP, którą ukończył z wyróżnieniem. Po ukończeniu studiów został zastępcą szefa sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego do spraw organizacyjno-mobilizacyjnych. W lipcu 1958 na mocy uchwały Rady Państwa PRL otrzymał nominację na stopień generała brygady. Nominację otrzymał w Belwederze 22 lipca 1958 z rąk przewodniczącego Rady Państwa Aleksandra Zawadzkiego. W latach 1959–1963 był szefem sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego. W tym okresie był także radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu oraz prezesem Wojskowego Klubu Sportowego „Śląsk”. W 1964 przeniesiony do Warszawy na stanowisko dowódcy szef Służby Komunikacji Wojskowej MON, a następnie na stanowisko zastępcy Głównego Kwatermistrza WP do spraw komunikacji. Od lipca 1972 dowódca Zgrupowania Jednostek Kolejowych i Drogowych. Ukończył kurs przeszkolenia kierowniczej kadry szczebla taktyczno-operacyjnego na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Sztabu Generalnego WP. Od listopada 1973 do lutego 1975 pełnił służbę jako szef Polskiej Misji w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei w randze ministra pełnomocnego. Na podstawie rozkazu personalnego MON z 6 czerwca 1975 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku z dniem 26 sierpnia 1975. 13 sierpnia 1975 pożegnany przez szefa Sztabu Generalnego WP gen. broni Floriana Siwickiego.
Był współorganizatorem Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych. Na I Zjeździe tej organizacji w 1981 został wybrany wiceprezesem, od kwietnia 1988 był prezesem Zarządu Głównego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych. W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[1]. Działał w Ruchu „Emerytowani Generałowie na Rzecz Pokoju i Rozbrojenia”. 15 września 1988, będąc już w stanie spoczynku, został awansowany przez Radę Państwa PRL na stopień generała dywizji. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa, Zwierzchnik Sił Zbrojnych PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski.
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII-8-6)[2]. W imieniu żołnierzy WP zmarłego pożegnał zastępca Głównego Kwatermistrza WP gen. bryg. Roman Pusiak, a w imieniu Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy – Sekretarz Generalny związku płk w st. spocz. Antoni Przestaszewski[3].
W trakcie wieloletniej służby wojskowej otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[4]:
Syn Stanisława, emerytowanego kolejarza oraz Salomei z Miklaszewskich. Od 1945 żonaty z Elżbietą z domu Koczorowską (1918–2006). Miał jednego syna[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.