ideoloxía política From Wikipedia, the free encyclopedia
O socialismo é unha corrente filosófica política, social e económica, e unha ideoloxía, que abarca unha gama de sistemas socioeconómicos caracterizados pola propiedade social dos medios de produción,[1][2][3] e a autoxestión de empresas por parte dos traballadores. Inclúe teorías políticas e os movementos asociados con tales sistemas. A propiedade social pode ser pública, colectiva ou cooperativa.[4][5] A RAG define o termo socialismo como: «Doutrina económica, política e social, que procura a mellora das clases menos favorecidas, tendendo a unha maior igualdade entre ricos e pobres, mediante a modificación ou supresión do sistema capitalista.».[6] O sistema socialista implica, polo tanto, unha planificación e unha organización colectiva consciente da vida social e económica orientada á satisfacción de necesidades.[7][8] Con todo, hai moitos tipos de socialismo e non existe unha definición única que as englobe a todas, sendo a propiedade social o elemento común compartido polas súas diversas formas[9] cuxo obxectivo é sortear as ineficiencias e crise tradicionalmente asociadas coa acumulación de capital e o sistema de ganancias sobre a base da explotación laboral.[10][11]
A ideoloxía socialista critica os males e as inxustizas do capitalismo (como a distribución desigual da riqueza, a feroz competitividade no mercado, ou a incapacidade de autorrealización e desenvolvemento humano etc.) transcendéndoo por un sistema socioeconómico autodenominado moralmente superior.[8]
Subsisten con todo criterios atopados respecto a a necesidade da centralización da administración económica mediante o Estado como única instancia colectiva no marco dunha sociedade complexa,[12][13] fronte á posibilidade de formas diferentes de xestión descentralizada da colectividade socialista, tanto por vías autoxestionarias como de mercado, así como mediante o emprego de pequenas unidades económicas socialistas illadas e autosuficientes.[14][15] O primeiro acto en que o Estado se manifesta efectivamente como representante de toda a sociedade: a toma de posesión dos medios de produción en nome da sociedade, é á vez o seu último acto independente como Estado.[16]
Os sistemas socialistas divídense en formas de non mercado e de mercado.[17] O socialismo de non mercado implica substituír os factores de mercado e o diñeiro con planificación e enxeñería económica integrada ou criterios técnicos baseados en cálculos realizados en especie, producindo así un mecanismo económico diferente que funciona de acordo con leis e dinámicas económicas diferentes ás do capitalismo.[18][19][20] O debate do cálculo socialista, orixinado polo problema do cálculo económico, refírese á viabilidade e os métodos de asignación de recursos para unha economía planificada socialista,[21] xa sexa de forma centralizada ou participativa / democrática.[8] Pola contra, o socialismo de mercado[8] conserva o uso dos prezos monetarios, os factores de mercados e, nalgúns casos, o ánimo de lucro, con respecto ao funcionamento das empresas de propiedade social e a asignación de bens de capital entre elas. As ganancias xeradas por estas empresas serían controladas directamente pola forza laboral de cada empresa ou se acumularían á sociedade en xeral en forma de dividendo social.[22][23]
Existen tamén discrepancias sobre a forma de organización política baixo o socialismo para lograr ou asegurar o acceso democrático á sociedade socialista a clases sociais ou poboacións,[24] fronte á posibilidade dunha situación autocrática por parte das burocracias administrativas.[25] A política socialista foi tanto de orientación internacionalista como nacionalista; organizado a través de partidos políticos e opostos á política de partidos ás veces superpóñense cos sindicatos e outras veces son independentes e críticos deles; e presente tanto en países industrializados como en desenvolvemento.[26]
As formas históricas da organización social de tipo socialista poden dividirse entre determinadas evolucións espontáneas de certas civilizacións de carácter relixioso e as construcións políticas establecidas por proxectos ideolóxicos deliberados. Destas destácase o Imperio Inca. [27] O movemento socialista inclúe un conxunto de filosofías políticas que se orixinaron nos movementos revolucionarios de mediados a finais do século XVIII e por preocupación polos problemas sociais asociados co capitalismo.[28] A finais do século XIX, despois do traballo de Karl Marx e Friedrich Engels, o socialismo chegara a significar oposición ao capitalismo e a defensa dun sistema poscapitalista baseado nalgunha forma de propiedade social dos medios de produción. O socialismo marxista foi máis tarde denominado como socialismo científico, caracterizado pola ditadura do proletariado como obxectivo para sentar o comunismo (sistema socioeconómico sen clases sociais), en contraposición a autores socialistas anteriores, denominados socialistas utópicos. Ao longo do século XIX, os termos "comunismo" e "socialismo" usáronse como sinónimos.[29] Doutra banda, pensadores anarquistas como Pierre Joseph Proudhon e Mikhail Bakunin defenderon un socialismo libertario sen Estado[30][31] en comparación o socialismo de Estado marxista.
A finais do século XIX orixinouse a socialdemocracia dentro do movemento socialista,[32] apoiando as intervencións económicas e sociais para promover a xustiza social.[33] Mentres conserva o socialismo como un obxectivo a longo prazo,[34][35][36] desde o período de posguerra chegou a abrazar a unha economía mixta keynesiana dentro dunha economía de mercado capitalista.[37] Non foi senón ata a revolución bolxevique con Lenin que o termo socialismo chegou a referirse a unha "primeira fase" á "fase superior" do comunismo.[38][39] Na década de 1920, o comunismo e a socialdemocracia convertéronse nas dúas tendencias políticas dominantes dentro do movemento socialista internacional,[40] co socialismo mesmo converténdose no movemento secular máis influente do século XX.[41] Mentres que o xurdimento da Unión Soviética como o primeiro Estado socialista nominal do mundo conduciu á asociación xeneralizada do socialismo co modelo económico soviético, algúns economistas e intelectuais argumentaron que na práctica o modelo funcionaba como unha forma de capitalismo de Estado[42][43][44] ou unha economía administrativa ou de mando non planificada.[45][46] Tras a caída do bloque soviético, o termo «socialismo do século XXI» de Heinz Dieterich Steffan como "produto da reflexión sobre o socialismo soviético-oriental do século XX"[47] adquiriu difusión mundial por varios líderes latinoamericanos como Hugo Chávez de Venezuela e Evo Morales de Bolivia.
Actualmente, as ideas e partidos socialistas que van desde os partidos laboristas ata as diversas variedades do esquerdismo
seguen sendo unha forza política con diversos graos de poder e influencia en todos os continentes, encabezando gobernos nacionais en moitos países de todo o mundo, os cales adoptaron as causas doutros movementos sociais como o ambientalismo, o feminismo e o progresismo.[48] Tamén se afirma que todas as economías son sistemas híbridos "non simplemente como tipos ideais de todo ou nada [...] senón tamén como variables", como di Erik Olin Wright, que combinan a propiedade privada, social e estatal sendo máis socialistas ou menos capitalistas.[8] A maioría dos principais partidos reúnense, a nivel internacional, dentro da Internacional Socialista, e a nivel europeo, dentro do Partido Socialista Europeo. Ademais da diversidade vinculada ás súas variacións ideolóxicas, o socialismo tamén coñece moitos avatares vinculados a contextos xeográficos e culturais, como o socialismo árabe ou o socialismo africano.
Para Andrew Vincent, "a palabra 'socialismo' atopa a súa raíz no latín sociare, que significa combinar ou compartir. O termo relacionado, máis técnico no dereito romano e logo medieval foi societas. Esta última palabra podería significar compañeirismo, así como a idea máis legalista dun contrato consensuado entre homes libres".[49]
Ao parecer a palabra socialismo foi empregada por primeira vez polo monxe Ferdinando Facchinei en 1766 para referirse á doutrina dos que defendían o contrato social como o fundamento da organización das sociedades humanas. 20 anos máis tarde, outro autor italiano Appiano Buonafede volveu utilizala. O termo socialismo tamén se atribúe en Francia a ierre Leroux[50] e Marie Roch Louis Reybaud, mentres que en Gran Bretaña asóciase a Robert Owen,[51] xa que os discípulos de Robert Owen xa empregaran en 1827 o termo ‘socialist’, para designar aos adeptos da doutrina de Owen, no Co-operative Magazine.[52]
Con todo, a palabra socialismo, no sentido moderno do termo, aparece por primeira vez, case simultaneamente, cara a 1830 en Gran Bretaña e en Francia para designar as ideas dos seguidores de Robert Owen, Henri de Saint Simon e grupos da Europa occidental que xurdiran da Revolución Francesa.[53] O primeiro uso preciso do neoloxismo adóitase atribuír ao sansimoniano francés Pierre Leroux quen no número de outubro-decembro de 1833 da Revue encyclopédique publicou un artigo titulado Do individualismo e do socialismo, aínda que nel criticaba ambas as doutrinas por consideralas o resultado da esaxeración da idea de liberdade, a primeira, e da idea de asociación, a segunda.[54] Con todo, nunha nota engadida á reimpresión do artigo anos máis tarde escribiu:[55]
Desde hai algúns anos, afixémonos a chamar socialistas a todos os pensadores que se ocupan de reformas sociais, a todos os que critican e reproban o individualismo… e neste aspecto eu mesmo, que sempre combatín o socialismo absoluto, son designado hoxe como socialista. […] Son socialista sen dúbida, se se quere entender por socialista a doutrina que non sacrifica ningún dos termos da fórmula Liberdade, Fraternidade, Igualdade, Unidade, senón que todos os aúna.
Entre agosto de 1836 e abril de 1838 Louis Reybaud publicaba na Revue des deux mondes tres estudos baixo o título de Socialistas modernos dedicados a Saint-Simon, a Charles Fourier e a Robert Owen, e nos que confirmaba que o termo socialismo, no seu sentido moderno, xurdira cara 1830.[55]
Como destacou Jean-Paul Thomas, toda «palabra nova, responde a realidades novas. As doutrinas sociais non xorden casualmente a principios do século XIX. Teñen como orixe inmediata a revolución industrial e a miseria que a acompaña… Contrapoñen á procura egoísta do proveito a visión dunha comunidade de produtores ligados uns a outros por unha solidariedade fraternal». Segundo este autor as raíces do socialismo hai que buscalas nas propostas igualitarias dos grupos «radicais» da Revolución Francesa, como a do enragé Jacques Roux que escribiu en 1793, denunciando os acaparamentos dos bens de subsistencia: «os produtos da terra, como os elementos, pertencen a todos os homes. O comercio e o dereito de propiedade non poden consistir en facer morrer de miseria e de inacción aos nosos semellantes».[55]
.jpg)
Segundo O manual de Oxford de Karl Marx, "Marx usou moitos termos para referirse a unha sociedade poscapitalista: humanismo positivo, socialismo, comunismo, reino da individualidade libre, asociación libre de produtores etc. Usou estes termos de maneira completamente intercambiable. A noción de que "socialismo" e "comunismo" son etapas históricas distintas é allea á súa obra, e só entrou no léxico do marxismo despois da súa morte.[57]
Uns dez anos despois da aparición dos termos «socialismo» e «socialista» xurdiron en Francia as palabras «comunismo» e «comunista» e o seu uso difundiuse rapidamente. Étienne Cabet e o neobabuvista Jean-Jacques Pillot empregáronas de inmediato e o adxectivo «comunista» foi usado para referirse a un banquete organizado por Pillot celebrado o 1 de xullo de 1840 nos arredores de París no que participaron máis de mil comensais, na súa maioría obreiros, e no que se defendeu a necesidade de aplicar reformas que non fosen soamente políticas para alcanzar unha «igualdade real».[58] En xuño de 1843 o poeta alemán Heinrich Heine, quen desde había máis de dez anos vivía en París, advertiu do seu crecemento: «Os comunistas son en Francia o único partido que merece atención».[59]
Desde Francia os termos «comunismo» e «comunista» difundíronse polos Estados alemáns e por Suíza, grazas ao libro de Lorenz von Stein publicado en 1842 en Leipzig co título O socialismo e o comunismo na Francia de hoxe (Der Sozialismus und Communismus deas heutigen Frankreichs) —Wilhelm Weitling, August Becker e outros utilizaronos enseguida—, e tamén por Gran Bretaña a través doutras canles. Así o termo «comunismo» foi substituíndo progresivamente ao orixinario de «socialismo» ou polo menos confundiuse con el.[60]
Na década de 1830, en xeral, a palabra "socialismo" chegou a significar case calquera tipo de reforma co propósito de mellorar a situación do proletariado e "comunismo" como máis extremo que o socialismo. Unha distinción xeneralizada era que o socialismo socializaba só a produción, mentres que o comunismo socializaba tanto a produción como o consumo.[38]
Segundo Jean Bruhat, na década de 1840 «comunista» e «socialista» non eran termos completamente equivalentes xa que os comunistas distinguíanse por unhas ideas que neles estaban máis claramente afirmadas que nos socialistas, como a realidade da loita de clases da que se derivaba a necesidade da revolución —a conquista do Estado— para alcanzar a nova sociedade, pois para cambiar ao home había que cambiar o réxime económico e social no que vivía, como o advertiu o neobabuvista Théodore Dézamy cando criticaba aos que crían «que para modelar ao home ao seu gusto bastaría propoñerllo dun modo testarudo e enérxico».[61] Estas diferenzas foron as que motivaron que Karl Marx e Friedrich Engels adoptasen o termo «comunista» e non o de «socialista» para chamar á Liga que fundaron en 1847 e ao manifesto da mesma feito público ao ano seguinte.
En Principios do comunismo, un programa da liga dos comunistas que serviu de borrador para o manifesto, Engels escribiu que había tres tipos de socialistas: os socialistas reaccionarios, os socialistas burgueses (antagónicos ambos aos obxectivos comunistas) e os socialistas democráticos (que ás veces poden aliñarse útilmente cos comunistas).[62] Engels explicou en Contribución ao problema da vivenda que: "A característica esencial do socialismo burgués é que pretende conservar a base de todos os males da sociedade presente, querendo ao mesmo tempo poñer fin a estes males".[63] Esta clasificación mantívose no Manifesto Comunista.
Nas súas críticas mutuas, tanto Marx como Pierre Joseph Proudhon aceptaron que o "comunismo" e "socialismo" eran distintos.[38] Na Europa cristiá, críase que os comunistas adoptaran o ateísmo. Na Inglaterra protestante, o termo comunismo parecíase ao nome do rito da comuñón da Igrexa católica, polo que socialista era o termo preferido.[64] O filósofo británico John Stuart Mill discutiu unha forma de socialismo económico dentro dun contexto liberal que máis tarde se coñecería como socialismo liberal. En edicións posteriores dos seus Principios de economía política (1848), Mill argumentou ademais que "no que respecta a a teoría económica, non hai nada en principio na teoría económica que exclúa unha orde económica baseada en políticas socialistas"[65][66] e promoveu a substitución das empresas capitalistas por cooperativas de traballadores.[67]
A definición e o uso do socialismo estableceuse na década de 1860, substituíndo a asociacionista, cooperativo e mutualista que se utilizaron como sinónimos mentres o comunismo caeu en desuso durante este período.[68] Unha das primeiras distincións entre comunismo e socialismo foi que o último tiña como obxectivo socializar unicamente a produción, mentres que o primeiro tiña como obxectivo socializar tanto a produción como o consumo (en forma de libre acceso aos bens finais).[69] En 1888, os marxistas empregaron o socialismo en lugar do comunismo, xa que este último chegara a ser considerado un sinónimo antigo de socialismo.[70]
Engels explicou no prólogo do Manifesto de 1890 que “socialismo” designaba un movemento burgués, o “comunismo” un movemento obreiro debido a que naqueles anos «a parte dos obreiros que, convencida da insuficiencia das revolucións soamente políticas, esixía unha transformación radical da sociedade, chamábase entón comunista» mentres que a maioría dos que se facían chamar «socialistas» «achábanse fóra do movemento obreiro e buscaban apoio máis ben nas clases "instruídas"», «e como nós xa naquel tempo sostiñamos moi decididamente o criterio de que "a emancipación da clase obreira debe ser obra da clase obreira mesma", non puidemos vacilar un instante sobre cal das dúas denominacións procedía elixir».[71]
Despois de 1848, os termos «socialismo» e «comunismo» afirmáronse e superpuxéronse, identificándose nuns períodos e diferenciándose noutros, e tamén se utilizaron para caracterizar etapas de desenvolvemento histórico distintas.[72] Marx e Engels cambiaron ao uso do termo "socialismo", para significar exactamente o que antes quixeran dicir con "comunismo".[38] O sociólogo francés Émile Durkheim afirmou que no «comunismo», a diferenza do «socialismo», a contribución á produción común era libre e non planificada mentres que o consumo vivíase en común.[73]
En 1888, o socialismo era de uso xeral entre os marxistas e foi utilizado para significar o que antes se entendeu polo termo menos popular e máis restrinxido.[38] O programa de Erfurt de Karl Kautsky de 1891 explicou:[74]
"Só a transformación da propiedade privada capitalista dos medios de produción (terra e solo, pozos e minas, materias primas, ferramentas, máquinas, medios de transporte) en propiedade social e a transformación da produción de bens en produción socialista levada a cabo por e para a sociedade pode facer que a gran empresa e a produtividade en constante crecemento do traballo social cambien para as clases até agora explotadas dunha fonte de miseria e opresión a unha fonte da maior asistencia social e universal."
Friedrich Engels en Socialisme utopique et socialisme scientifique (Do socialismo utópico ao socialismo científico), define o socialismo como un sistema social e económico caracterizado polo control por parte da sociedade, organizada con todos os seus integrantes, tanto dos medios de produción como das diferentes forzas de traballo aplicadas cara aos mesmos.[75][76] Engels opina que unha “sociedade socialista” debe concibirse nun estado de constante cambio e a súa diferenza coa orde actual consiste na produción organizada sobre a base da propiedade común da nación de todos os medios de produción.[77] Segundo Engels, o obxectivo dun partido socialista é comunista, cuxo último era vencer todo ao Estado e superar a "democracia burguesa".[78]
Mentres tanto, os socialistas non marxistas continuaron falando dunha distinción entre socialismo e comunismo, aínda que non como etapas sucesivas.[38] Na Crítica do programa de Gotha, Marx diferencia entre unha etapa comunista previa onde o individuo compraría bens con vales de traballo, dunha etapa superior, na que cada persoa contribuirá segundo as súas capacidades e recibirá acorde ás súas necesidades.[79][80] Pouco despois en 1917, Lenin na súa obra O Estado e a revolución utilizou a palabra «socialismo» para referirse á primeira etapa na consecución da sociedade sen clases ou «comunismo», caracterizada pola organización colectiva da produción e a distribución en tanto que o consumo seguiría sendo particular.[81]
O socialismo naceu como reacción ao capitalismo na primeira metade do século XIX xurdido do liberalismo económico e político, baseado na propiedade privada dos medios de produción, na explotación do proletariado e que determinaba que o Estado non debía intervir en cuestións sociais e económicas, o que se traducía na práctica no dominio do débil polo forte. A medida que aumentaba o seu número e a súa miseria aumentou a súa conciencia de clase e comezou a pensarse en facer o mesmo que fixera a burguesía para conseguir o poder, unha revolución que lle dese o poder para conseguir a igualdade social. Foi en Gran Bretaña, o país máis industrializado de Europa, onde máis forza tivo o pensamento socialista ao principio. Robert Owen foi un dos primeiros teóricos do socialismo. En Francia Louis Blanc foi outros dos teóricos socialistas da primeira época. Pero o máis importante dos pensadores socialistas do XIX apareceu en Alemaña, foi Karl Marx, as súas obras constituíron a base do soporte teórico da ideoloxía socialista e a el débeselle a teorización de que a riqueza debe quedar nas mans do obreiro que a produce e que unha revolución obreira levaría a unha sociedade xusta e libre, na cal cada cidadán daría en función das posibilidades e recibiría en función das súas necesidades.
Inglaterra foi un dos berces do socialismo utópico. Existiron dúas causas importantes que dan ao socialismo utópico inglés o seu carácter peculiar: a revolución industrial, coas súas miserias para o desenvolvemento do proletariado británico, e o desenvolvemento dunha nova póla da ciencia, a economía política, concepto asociado á procura de dominio titular das ciencias políticas.
En Francia tivo un carácter máis filosófico que en Inglaterra. O seu primeiro representante foi o conde Henri de Saint-Simon, considerado por Engels o creador da idea en estado embrionario que foi empregada por todos os socialistas posteriores.[82] Propuxo a Federación de Estados Europeos como instrumento político para controlar o comezo e o desenvolvemento de guerras. Ao mesmo tempo Charles Fourier, concibiu os falansterios (comunidades humanas rexidas por normas de libre albedrío e ideoloxías económicas socializadas).
Pouco despois apareceu a teoría comunista marxista que dende unha teoría crítica do comunismo, desenvolveu unha proposta política, o socialismo científico. Karl Marx postula nunha das súas obras a diferenciación entre «valor de mercado» e «valor de cambio» dunha mercadoría e a definición de plusvalía, sendo estas as súas maiores contribucións á economía política; non obstante, os economistas modernos non empregan estes conceptos do mesmo modo que o fan os seguidores da escola marxista do pensamento económico, argumentando que a teoría exposta por Marx non contempla a interacción total da ciencia económica e que se ve parcializada polo comunismo. Entre os socialistas houbo axiña unha divisón entre marxistas e anarquistas, que eran a esencia máis próxima á ideoloxía marxista. O marxismo como teoría recibiu moitas críticas, e algunhas delas constituíron durante moitas décadas a base ideolóxica da maioría de partidos socialistas. Máis tarde, a raíz da Revolución rusa e da interpretación que lle deu Lenin, o leninismo converteuse en foco de admiración dos partidos comunistas, agrupados baixo á IIIª Internacional.
A teoría marxista constrúese conxuntamente co anarquismo. O anarquismo pódese inscribir dentro dos conceptos temperáns do socialismo, que como ideal busca que as persoas decidan sobre as súas vidas libre e independentemente, a abolición do Estado e de toda autoridade, exaltando o individuo.
A meta do socialismo é construír unha sociedade baseada na igualdade, a equidade económica, a iniciativa persoal, a cooperación moral dun individuo, eliminando as compensacións estratificadas por esforzo, promovendo estruturas políticas e económicas de distribución como por exemplo o seguro social.
O socialismo acadou o seu apoxeo político a finais do século XX no bloque comunista de Europa, a Unión Soviética e os estados comunistas de Asia e do Caribe. Trala segunda guerra mundial, a tensión militar-ideolóxica entre o bloque comunista, encabezado pola Unión Soviética, e o capitalista, encabezado polos Estados Unidos, desembocou nun enfrontamento político que se coñeceu como guerra fría. Culminou coa disolución política da URSS, tras unha crise agravada pola súa situación económica e política e fortes presións externas, acompañada dunha pronunciada crise nos demais Estados socialistas, principalmente os europeos.
Ernest Mandel respondía nun escrito[83] do ano 1987 á pregunta de que é o comunismo, diferenciándoo do socialismo, e clarexando que ningún dos dous (socialismo ou comunismo) existían naquel intre en ningún lugar do mundo. Para este autor marxista, por socialismo debera entenderse un sistema social non que xa non hai mercadorías, nin clases sociais e no que o acceso aos medios de consumo aínda depende da aportación de traballo de cada quen á sociedade. O horizonte do comunismo está moito máis aló, pois o criterio para a satisfacción das necesidades de cada quen xa nada ten que ver coa súa achega de traballo e, engade Mandel, xa non existe propiedade privada nin estatal dos medios de produción.
O socialismo do século XXI é un concepto que aparece na escena mundial en 1996, a través de Heinz Dieterich Steffan.[84] A expresión adquiriu difusión mundial despois de que fose mencionada polo presidente de Venezuela, Hugo Chávez, o 30 de xaneiro de 2005, dende o V Foro Social Mundial.
No marco da Revolución Bolivariana, Chávez sinalou que para chegar a este socialismo haberá unha etapa de transición que denomina Democracia Revolucionaria. Hugo Chávez afirmou nun discurso a mediados de 2006:
Asumimos o compromiso de dirixir a Revolución Bolivariana cara ao socialismo e contribuír á senda do socialismo, un socialismo do século XXI que se basea na solidariedade, na fraternidade, no amor, na liberdade e na igualdade[85]
Ademais, este socialismo non está predefinido, senón que dixo Chávez:
O socialismo é, ás veces, confundido coa socialdemocracia xa que, hoxe en día, a maioría dos partidos políticos europeos que eran na súa orixe socialistas defínense agora coma socialdemócratas. Sucede así, por exemplo, en España, co Partido Socialista Obrero Español, ou en Francia co Partido Socialista.
Existen diversos tipos de socialismo, entre os que podemos destacar os seguintes:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
