A historia do alfabeto comeza no Antigo Exipto, máis dun milenio despois de comezar a historia da escritura. O primeiro alfabeto formal xurdiu cara ao 2000 a. C. para representar a linguaxe dos traballadores semitas en Exipto (ver alfabetos da Idade de Bronce media), e xestouse a partir dos principios alfabéticos contidos nos xeroglíficos exipcios. A maioría dos alfabetos actuais do mundo ou ben descenden directamente desta raíz, por exemplo os alfabetos grego e o latino, ou se inspiraron no seu deseño.[1]
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde novembro de 2015) |
Existen dous tipos de sistemas de escritura ben documentados que xorden no IV milenio a. C.: a escritura cuneiforme de Mesopotamia e os xeroglíficos exipcios. Ambos eran moi coñecidos na zona do Mediterráneo oriental, onde se desenvolveu o primeiro alfabeto que alcanzou ampla difusión, o alfabeto fenicio. Existe algunha evidencia que indicaría que o sistema cuneiforme estaba a desenvolver algunhas propiedades alfabéticas nalgunhas linguaxes ás que se adaptou, tal como se observa posteriormente no antigo sistema cuneiforme persa, pero todo indica que os devanditos desenvolvementos foron liñas laterais e non ancestrais ao alfabeto. O silabario de Biblos posúe suxestivas similitudes tanto co exipcio hierático, como co alfabeto fenicio, pero como non foi descifrado, non é posible precisar se é que tivo algún rol na historia do alfabeto.
Comezos en Exipto
Cara ao ano 2700 a. C. os antigos exipcios xa desenvolveran un conxunto de 22 xeroglíficos para representar as consoantes da súa linguaxe, máis un símbolo 23 que podería representar vogais ao comezo ou ao final dunha palabra. Estes glifos eran utilizados a maneira de guías de pronuncia en logogramas, para escribir inflexións gramaticais, e posteriormente para transcribir palabras e nomes estranxeiros. Con todo, aínda que o sistema era de natureza alfabética, non foi empregado para unha escritura puramente alfabética. Por iso, aínda que o sistema permitía ser usado como un alfabeto, foi sempre utilizado cun forte compoñente logográfico, posiblemente debido ao gran valor simbólico do complexo sistema de xeroglíficos exipcios.
O primeiro sistema de escritura totalmente alfabético estímase que foi desenvolvido cara ao 1850 a. C. polos traballadores semíticos na zona exipcia do Sinaí. Durante os cinco séculos seguintes difundiuse cara ao norte, e moitos alfabetos de Occidente proveñen del, ou foron inspirados nun dos seus descendentes. O alfabeto meroítico, foi unha adaptación no III século a. C. dos xeroglíficos, en Nubia no sur de Exipto –aínda que moitos estudosos sospeitan que existiron influencias do primeiro alfabeto.
Alfabeto semítico
Os alfabetos proto-sinaíticos de Exipto aínda deben ser descifrados. Con todo, parecen ser alfabéticos para rexistrar a lingua cananea. Os exemplos máis antigos son os gravados na zona do Sinaí e datados cara ao 1850 a. C. Segundo Gordon J. Hamilton, estas inscricións demostran que o sitio da invención do alfabeto foi moi probablemente Exipto.[2]
Esta escritura semítica non se limitou aos signos das consoantes exipcias existentes, senón que tamén incorporou outros xeroglíficos exipcios, formando un total dun trinta símbolos. Crese, aínda que sen evidencia concreta, que os nomearon utilizando nomes semíticos en lugar de exipcios.[3] Por exemplo, o xeróglifo per ("casa" en exipcio) converteuse en bayt ("casa" en semítico).[4] Non queda claro se é que estes glifos, ao ser usados para escribir a lingua semítica, eran de natureza puramente alfabética, representando só a primeira consoante dos seus nomes de acordo ao principio acrofónico, ou si en cambio tamén podían representar secuencias de consoantes ou aínda palabras como o fixeron os seus antecesores os xeroglíficos. Por exemplo, o glifo de "casa" pode ser que só signifique b (b como en beyt "casa"), ou podería representar tanto a consoante b como a secuencia byt, como sucedía en exipcio, onde representaba tanto a letra p como tamén a secuencia pr. Con todo, cando a escritura se diseminou cara a Canaán, xa era puramente alfabética, e o xeroglífico que inicialmente representaba "casa" soamente significaba b.[5]
O primeiro Estado canaanita que fixo un amplo uso do alfabeto foi Fenicia, e por iso as versións posteriores da escritura canaanita son chamadas fenicias. Fenicia era un Estado marítimo no centro dunha vasta rede comercial, e pronto o alfabeto fenicio difundiuse por todo o Mediterráneo. Dúas variantes do alfabeto fenicio terán un grande impacto na historia da escritura: o alfabeto arameo e o alfabeto grego.[3]
Derivados do abjad arameo
Os alfabetos fenicio e arameo, do mesmo xeito que o seu prototipo exipcio, representaban só as consoantes nun sistema denominado abjad. O alfabeto arameo, que evolucionou a partir do fenicio no século VII a. C. como o sistema oficial de escritura do Imperio persa, é probablemente o devanceiro de practicamente todos os alfabetos modernos de Asia:
- O alfabeto hebreo moderno comezou sendo unha variante local do arameo imperial. (O alfabeto hebreo orixinal foi mantido polos samaritanos.)[7][8]
- O alfabeto árabe descende do arameo a través do alfabeto nabateo utilizado no que actualmente é o sur de Xordania.
- O alfabeto siríaco usado logo do III século a. C. evolucionou, mediante o pahlavi e sogdiano, cara aos alfabetos do norte de Asia, tales como o Orkhon (probablemente), uigur, mongol e manchú.
- O alfabeto xeorxiano é de orixe incerta, pero parecería que forma parte da familia persa-arameo (ou talvez grega).
- O alfabeto arameo é o antecesor máis probable dos alfabetos brahámicos do subcontinente indio, que se difundiron cara ao Tíbet, Mongolia, Indochina e o arquipélago malaio xunto coas relixións hindú e budista. (China e o Xapón, aínda que incorporan o budismo, xa tiñan un desenvolvemento propio e retiveron os seus sistemas logográfico e silábico.)
- O alfabeto hangul foi inventado en Corea no século XV. Aínda que a tradición establece que foi unha invención autónoma, Gari Ledyard suxire que algunhas partes do seu sistema de consoantes poderían estar baseadas en media ducia de letras derivadas do tibetano por medio do alfabeto phagspa imperial da dinastía Yuan na China; o tibetano é unha escritura brahámica. Posúe unha característica únicas comparadas cos outros alfabetos, xa que o resto das consoantes derívanse deste núcleo en forma dun sistema distintivo.[4]
| Occidente ← | Fenicio | → Brahámicos | → Coreano | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Latino | Grego | Guyaratí | Devanágari | Tibetano | ||
| A | Α |  |
અ | अ | ཨ | |
| B | В |  |
બ | ब | བ | ㅂ, ㅁ |
| C, G | Г |  |
ગ | ग | ག | ㄱ, (ㆁ) |
| D | Δ |  |
ધ (ઢ) | ध (ढ) | - | |
| E | Ε |  |
હ | ह | ཧ | (ㅱ) |
| F, V | Ϝ, Υ |  |
વ | व | ཝ | |
| Z | Ζ |  |
દ (ડ) | द (ड) | ད (ཌ) | ㄷ, ㄴ |
| H | Η |  |
ઘ | घ | - | |
| - | Θ |  |
થ (ઠ) | थ (ठ) | ཐ (ཋ) | |
| I, J | Ι |  |
ય | य | ཡ | |
| K | Κ |  |
ક | क | ཀ | |
| L | Λ |  |
લ | ल | ལ | ㄹ |
| M | Μ |  |
મ | म | མ | |
| N | Ν |  |
ન | न | ན | |
| - | Ξ |  |
શ | श | ཤ | |
| Ou | Ο |  |
? | |||
| Π |  |
પ, ફ | प, फ | པ, ཕ | ||
| - | Ϡ |  |
સ | स | ས | ㅈ, ㅅ |
| Q | Ϙ |  |
ખ | ख | ཁ | |
| R | Ρ |  |
ર | र | ར | |
| Σ |  |
ષ | ष | ཥ | ||
| T | Τ |  |
ત (ટ) | त (ट) | ཏ (ཊ) | |
Táboa: A difusión do alfabeto cara ao oeste (grego, latín) e o leste (brahámico, coreano). Notar que a correspondencia exacta entre o fenicio (a través do arameo) cara ao brahámico é incerta, especialmente para as sibilantes e as letras entre parénteses. A transmisión do alfabeto desde o tibetano (a través do phagspa) cara ao hangul tampouco está exenta de controversias.
Transmisión cara a Grecia
Os gregos tomaron o alfabeto fenicio cara ao século VIII a. C. e adaptárono á súa linguaxe.[10] As letras do alfabeto grego son as mesmas que as do alfabeto fenicio, e ambos os alfabetos están ordenados da mesma forma.[10] Aínda que a asignación de letras vogais complicase a legibilidad do exipcio, fenicio ou hebreo, a súa ausencia representaba un problema para a linguaxe grega, no cal as vogais posúen un rol moito máis importante. Por iso os gregos adaptaron aquelas consoantes fenicias que non podían pronunciar para representar vogais. Todos os nomes das letras do alfabeto fenicio comezaban con consoantes, e esas consoantes eran o que as letras representaban, o que se denomina principio acrofónico. Con todo, varias consoantes fenicias non existían no grego, e por tanto varios nomes de letras pronunciáronse con vogais no seu inicio. Dado que o comezo do nome dunha letra asignábase ao son de devandita letra, en grego estas letras consoantes pasaron a ser as vogais. Por exemplo, os gregos non tiñ/a/n oclusiva glotal ou h, polo que as letras fenicias ’alep e hei convertéronse nas letras gregas alfa e e (posteriormente renomeada epsilon), e representaron ás vogais /a/ e /e/ en lugar das consoantes //ʔ// e /h/. Como este procedemento fortuíto só permitiu obter cinco ou seis (dependendo do dialecto) das doce vogais gregas, os gregos finalmente crearon dígrafos e outras modificacións, tales como ei, ou e ou (a que se converte en omega), ou nalgúns casos de xeito sinxelo ignoraron a deficiencia, como nas a, i, ou estendidas.[11]
Desenvolvéronse varias variedades do alfabeto grego. Por unha banda estaban as variedades occidentais ou calcídeas, situadas ao oeste de Atenas e no sur de Italia. As demais variedades, coñecidas como orientais, usadas en Atenas, Jonia e demais territorios gregos da actual Turquía, foron usadas no resto dos territorios que adoptaron o grego. Aínda que ao principio escribísese de dereita a esquerda como os fenicios, os gregos ao final decidiron escribir de esquerda a dereita, ao contrario dos fenicios.
Descendentes do alfabeto grego
O grego converteuse na fonte de todas as formas de escritura modernas de Europa. O alfabeto dos antigos dialectos occidentais do grego, como o alfabeto de Cumas, onde a letra eta usábase como h, deu lugar aos alfabetos itálicos antigos e ao alfabeto romano. Nos dialectos gregos, nos que non tiñan o son /h/, eta seguiu como vogal e permaneceu como vogal no grego moderno e en todos os alfabetos que derivaron da variante oriental: o alfabeto glagolítico, o cirílico, o armenio, o gótico (que adoptou letras gregas e tamén latinas), e posiblemente o xeorxiano.[12][3]
Aínda que esta descrición presenta a evolución das escrituras nunha forma lineal, iso é unha simplificación, xa que por exemplo, o alfabeto manchú, que descende do adjasio de Asia occidental, foi influenciado polo coreano hangul, que segundo as interpretacións é un alfabeto independente ou deriva do abugidas do sur de Asia. O xeorxiano aparentemente descende da familia aramea, pero foi fortemente influenciado na súa concepción polo grego. O alfabeto grego mesmo, que deriva dos xeroglíficos a través do alfabeto semítico, máis tarde adoptou media ducia de signos do demótico cando foi usado para escribir o exipcio copto.
Unha tribo coñecida como os latinos, que se converterían nos romanos, tamén vivían na Península Itálica ao norte dos gregos occidentais. Os latinos adoptaron para a súa escritura unha variante do alfabeto grego occidental a través do contacto cos etruscos, que usaban unha transformación deste, e dos propios gregos da Magna Grecia ao redor do século VII a. C. Os latinos refugaron catro letras do alfabeto grego, tomaron o F etrusco, que se pronunciaba como /w/, dándolle o son /f/; tamén adoptaron o S etrusco, con tres liñas en zigzag, que posteriormente se curvaron dando o aspecto actual do moderno S. Para representar o son /g/ en grego e o son /k/ en etrusco, utilizouse inicialmente a letra Γ, que terminaría transformándose no C. Estes cambios deron orixe ao alfabeto latino arcaico, que inicialmente tiña 21 letras, pero que antes do século III a. C. perdeu o Z.
Os romanos empregaban o C, K e Q para escribir o son /k/, o C adoptou tamén o son /g/. Posteriormente inventaron o G, engadíndolle un pauciño ao C, e inserírono entre o F e o H por razóns descoñecidas. Unha vez que o imperio romano conquistou Grecia, reintroduciuse o Z e adoptouse o Y para transcribir as palabras gregas que se tomaban prestadas, colocándoos ao final do alfabeto. Desta forma, e tras desaparecer as efémeras letras que introduciu Claudio, o alfabeto latino quedou con 23 letras durante o resto da Antigüidade e a Idade Media. Na Idade Media aparecen por primeira vez as letras minúsculas como consecuencia da evolución sufrida polas maiúsculas ao xeneralizarse a escritura con tinta sobre pergamiño ou papel.
Os pobos xermánicos adoptaron o alfabeto latino tras a súa cristianización. Os anglosaxóns introduciron transitoriamente no seu alfabeto dúas runas, thorn «Þ» e wyn «ƿ», para transcribir dous sons do seu idioma non representados polas letras latinas, /θ/ e /w/, respectivamente, pero terminaron refugándoas porque podían confundirse coa letra P. Wyn foi substituída por dous uves consecutivos, que terminaron ligándose e orixinando unha nova letra: o W. A finais da Idade Media empezouse a redondear o V para diferenciar cando correspondía ao seu son vocálico, orixinándose o U. J comezou a desenvolverse a partir do I no século XV. Estas dúas últimas incorporacións inicialmente só eran variedades caligráficas, e non foron aceptadas como verdadeiras letras até finais do século XVII e inicios do XVIII, quedando fixado o alfabeto latino básico:
| A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z |
Variantes nos alfabetos peninsulares
A letra Ç, que se usou en castelán antigo para representar a fonema /ts/, é unha letra orixinada durante a Idade Media na Península Ibérica por arqueamiento superior do zeta visigodo (ʒ) e cun cambio sucesivo da posición cara a abaixo. Os primeiros escritos onde aparece esta grafía foron hispanos. Co paso do tempo invertéronse os caracteres, colocando o z baixo o c; ata que se chame cedilla (zeta pequeno: o zeta chamábase ceda), que foi evolucionando até converterse no actual ç. Esta letra, que se usou tamén no éuscaro prenormativo, utilízase actualmente no catalán, o occitano, o francés, o portugués e nalgúns dialectos do friulano co valor de /s/. En cambio, no turco, o kurdo, o albanés, o turcomán, o tártaro, o azarí, o gagauzo e nalgúns outros dialectos do friulano, serve para representar o son /tʃ/. No turco é considerada letra de pleno dereito e non unha variación.
A letra Ñ orixinouse na Península Ibérica. Durante o século XIV estendeuse o seu uso, e xa en 1492 aparecía na Grammatica de Nebrija.[5][6] A grafía xurdiu do costume dos copistas medievais de colocar unha raia encima dun ene para indicar que era dobre, aforrando así espazo. Cando o par «nn» cambiou o seu son palatalizándose, /ɲ/, o eñe adoptouse como nova letra no alfabeto español. Emprégase tamén en galego, asturiano, estremeño, éuscaro e tagalo, así como nalgunhas linguas indíxenas de América, como o otomí, as linguas quechuas, o aimara e o guaraní.
Existe un rexistro histórico coa orde das letras do alfabeto do século XIV a. C., nun lugar chamado Ugarit situado na costa norte de Siria.[15]</ref> Atopáronse tabletas que contiñan ao redor dun milleiro de signos cuneiformes, aínda que non eran babilónicos e só había trinta signos diferentes. En doce delas aparece o conxunto de signos en orde alfabética. Apareceron dúas ordes distintas, un que é case idéntico á orde usada polo alfabeto hebreo, grego e o latino, e unha segunda orde moi similar ao utilizado polo alfabeto etíope.[7]
Sábese cantas letras había no alfabeto protosinaítico, pero non se coñece a súa orde. Entre os seus descendentes, o alfabeto ugarítico tiña 27 consoantes, o alfabeto árabe meridional tiña 29 e no alfabeto fenicio reducíronse a 22. Estas escrituras colocábanse en dúas ordes: un era ABGDE no fenicio, e outro HMĦLQ no meridional; o alfabeto ugarítico atopouse nas dúas ordes. Ambas as secuencias testemuñan a estabilidade que conservaron todos os alfabetos derivados destes tipos de escritura.
Os nomes das letras tamén permaneceron estables en moitos dos alfabetos descendentes do alfabeto fenicio, entre os que se atopan o alfabeto samaritano, o arameo, o sirio, o hebreo e o alfabeto grego. Con todo, eses nomes foron abandonados no alfabeto árabe e no alfabeto latino. A orde das letras permaneceu máis ou menos intacto no latino, no armenio, gótico e cirílico, pero modificouse no alfabeto brahmi, o rúnico e no árabe, aínda que neste último tamén se mantivo, ou foi reintroducido, a orde abjadi tradicional como alternativa.
A táboa seguinte é un esquema dos nomes e forma das letras do alfabeto fenicio e os alfabetos derivados del, na orde do fenicio, xunto co ugarítico.
| Orden alfabético |
Palabra protocanaanita | AFI | Valor numérico |
Ugarítico | Fenicio | Hebreo | Árabe | Outros alfabetos |
| 1 | ʾalp «boi» | /ʔ/ | 1 | 𐎀 ʾalpa | 𐤀 ʾalp | א alef | ا alif | Α A А ᚨ |
| 2 | bet «casa» | /b/ | 2 | 𐎁 beta | 𐤁 bēt | ב bet | ﺏ bāʾ | Β B В-Б ᛒ |
| 3 | gaml «pau arreboladizo», «camelo» | /g/ | 3 | 𐎂 gamla | 𐤂 gīmel | ג guímel | ﺝ ǧīm | Γ C-G Г ᚲ |
| 4 | dalet «porta» / digg «peixe» | /d/ | 4 | 𐎄 delta | 𐤃 dālet | ד dálet | ﺩ dāl | Δ D Д |
| 5 | haw «fiestra» / hll «xúbilo» | /h/ | 5 | 𐎅 ho | 𐤄 hē | ה he | هـ hāʾ | Ε E Е-Є |
| 6 | wāw «gancho» | /β/ /w/ | 6 | 𐎆 wo | 𐤅 wāw | ו vav | و wāw | Ϝ-Υ F-V-Y У ᚢ |
| 7 | zen «arma» / ziqq «grillóns» | /z/ | 7 | 𐎇 zeta | 𐤆 zayin | ז zayin | ز zāī | Ζ Z З |
| 8 | ḥet «fío», «valado»(¿?) | /ħ/ / /x/ | 8 | 𐎈 ḥota | 𐤇 ḥēt | ח het | ح ḥāʾ | Η H И ᚺ |
| 9 | ṭēt «roda» | /tˁ/ | 9 | 𐎉 ṭet | 𐤈 ṭēt | ט tet | ط ṭāʾ | Θ Ѳ |
| 10 | yad «man, (ante)brazo» | /j/ | 10 | 𐎊 yod | 𐤉 yōd | י yod | ي yāʾ | Ι I ᛁ |
| 11 | kap «(palma da) man» | /k/ | 20 | 𐎋 kap | 𐤊 kap | כ kaf | ك kāf | Κ K К |
| 12 | lamd «pica, látego» | /l/ | 30 | 𐎍 lamda | 𐤋 lāmed | ל lámed | ل lām | Λ L Л ᛚ |
| 13 | mem «auga» | /m/ | 40 | 𐎎 mem | 𐤌 mēm | מ mem | م mīm | Μ M М |
| 14 | naḥš «serpente» / nun «peixe» | /n/ | 50 | 𐎐 nun | 𐤍 nun | נ nun | ن nūn | Ν N Н |
| 15 | samek «apoio», «peixe»(¿?) | /s/ | 60 | 𐎒 samka | 𐤎 sāmek | ס sámej | Ξ | |
| 16 | ʻen «ollo» | /ʕ/ | 70 | 𐎓 ʻain | 𐤏 ʻayin | עayn | عʿayn | Ο O О |
| 17 | pu «boca» / piʼt «esquina» | /p/ | 80 | 𐎔 pu | 𐤐 pē | פ pei | ف fāʾ | Π P П |
| 18 | ṣad «planta», «caza» | /sˁ/ | 90 | 𐎕ṣade | 𐤑 ṣādē | צ tzadi | ص ṣād | Ϡ |
| 19 | qup «mono», «cordón»(¿?) | /kˁ/ | 100 | 𐎖 qopa | 𐤒 qōph | ק kuf | ق qāf | Ϙ Q Ҁ |
| 20 | raʼs «cabeza» | /r/ / /ɾ/ | 200 | 𐎗 raša | 𐤓 rēš | ר resh | ر rāʾ | Ρ R Р ᚱ |
| 21 | šin «dente» / šimš «sol» | /ʃ/ | 300 | 𐎌 šin | 𐤔 šin | ש shin | ش šīn | Σ S Ш ᛊ |
| 22 | taw «marca» | /t/ | 400 | 𐎚 to | 𐤕 tāw | ת taf | ت tāʾ | Τ T Т ᛏ |
Estas 22 consoantes póñense segundo a fonoloxía do semítico noroccidental. Das consoantes protosemíticas reconstruídas, sete perdéronse: as fricativas interdentais ḏ, ṯ, ṱ, as fricativas laterais xordas ś, ṣ́, a fricativa uvular ġ e a distinción entre a fricativa xorda uvular e farínxea ḫ, ḥ, que en canaanita ruxiuse como ḥet. As seis variantes das letras que se engadiron ao alfabeto árabe súplenas (excepto o ś), que sobrevive como un fonema separado como ሠ) do alfabeto ge'ez: ḏ equivale a ḏāl, ṯ a ṯāʼ, ṱ a ḍād, ġ a ġayn, ṣ́ a ẓāʼ e ḫ equivale a ḫāʼ.
| Alfabeto protocananeo[8] |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
O único alfabeto oficial na actualidade que non deriva do alfabeto canaanita é o thaana de Maldivas, aínda que foi claramente influído polo árabe, no que as formas das súas letras derivan de numerais. O alfabeto osmanya ideado para o somalí na década dos 1920, que foi cooficial en Somalia xunto co alfabeto latino até 1972, tamén tiña letras con formas completamente innovadas.
Entre os alfabetos que xa non se usan oficialmente por ningunha lingua, algúns mostraban claramente que as súas formas eran independentes dos semíticos. O alfabeto zhuyin deriva da forma dos caracteres chineses. O alfabeto santali da India oriental parece baseado en símbolos tradicionais, tales como "perigo" e "punto de encontro", ademais de pictogramas inventados polos seus creadores. Os nomes das letras do santali están relacionados cos sons que representan, segundo o principio de acrofonía, ao revés que no semítico orixinal, xa que inclúen o son ao final do nome tanto como os pictogramas inventados polo seu creador: lle (cheiro) representa o e, mentres que en (gran)" representa o n.
Na Antigüidade o alfabeto ogam das illas británicas, que constaba de signos cadrados, e as inscricións monumentais do antigo Imperio persa ordenábanse esencialmente como quedara rexistrado na escritura cuneiforme, aínda que a forma das súas letras era diferente e ao parecer fora especialmente creado para os seus idiomas.
A adopción de novos soportes e materiais de escritura provocan unha ruptura nas formas gráficas e dificulta o seguimento das relacións entre as súas grafías, como é o paso da inscrición en barro, sobre pedra ou á escritura con tinta. Por exemplo, non se observa de forma inmediata que o cuneiforme alfabeto ugarítico deriva do prototipico abjad semítico, aínda que parece ser que así é. Os alfabetos manuais son unha continuación directa dos alfabetos locais, o alfabeto a dúas mans e os alfabetos a unha man francés e americano manteñen as formas do alfabeto latino, o alfabeto manual indio aseméllase ao devanágari e o coreano ao hangul, mentres que o braille, o alfabeto semáforo, as bandeiras de sinais marítimos e o código Morse son esencialmente formas xeométricas elixidas arbitrariamente. As formas do braille e das letras semáforo, por exemplo, derivan da orde alfabética latina pero non das súas formas. A forma da moderna taquigrafía tamén parece non estar relacionada, se o estivo, co alfabeto latino, pois a conexión perdeuse co tempo.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
