baloncestista estadounidense From Wikipedia, the free encyclopedia
Allen Ezail Iverson, nado o 7 de xuño de 1975 en Hampton, Virxinia,[1] é un antigo xogador profesional de baloncesto estadounidense. Militou principalmente nos Philadelphia 76ers da National Basketball Association (NBA), xogando tamén en Denver Nuggets, Detroit Pistons e Memphis Grizzlies.
Foi seleccionado na primeira posición do Draft da NBA de 1996 por Philadelphia 76ers,[2] equipo no que xogou até 2006, cando foi traspasado a Denver Nuggets. Na súa etapa nos 76ers, Iverson gañou o MVP da Tempada e do All-Star Game en 2001, liderando ademais ao seu equipo ás Finais da NBA onde caeu ante Los Angeles Lakers. Na súa primeira campaña na liga alzouse co Rookie do Ano e integrou o mellor quinteto de rookies da tempada. Pese a súa altura, 1,83 m, é un dos maiores anotadores da historia da NBA, sendo a súa porcentaxe anotadora ao longo da súa carreira a sexta mellor da historia (26,7 puntos por partido). A nivel internacional Iverson representou á selección de Estados Unidos nos Xogos Olímpicos de Atenas 2004, gañando unha medalla de bronce.
No seu ano "junior" (terceiro ano) no Instituto Bethel da súa nativa Hampton, Iverson foi campión estatal en fútbol americano xogando como quarterback. Máis tarde, na primavera de 1994, o adestrador do equipo de baloncesto masculino de Georgetown Hoyas, John Thompson, visitou a Iverson no Instituto Bethel. Thompson díxolle que lle ofrecía unha bolsa, pero que non dubidaría en enviarlle de volta a casa co "rabo entre as pernas" se lle fallaba a el ou ao estrito código de honra de Georgetown.[2]
Coa camiseta dos Hoyas, Iverson gañou o premio ao mellor defensor do ano na Big East Conference en dúas ocasións, foi incluído no mellor quinteto de rookies do torneo e gañou a medalla de ouro nas Universíadas de 1995 no Xapón. Nelas, Iverson liderou ao combinado norteamericano en anotación e en asistencias, facendo 16,7 puntos por partido e 6,1 asistencias. Como freshman (primeiro ano), gañou o Rookie do Ano da Big East tras facer 20,4 puntos e 4,5 asistencias por encontro. No seu ano sophomore (segundo ano), foi nomeado integrante do primeiro equipo do All-America por Associated Press. Aquel ano liderou aos Hoyas en anotación con 25 puntos por partido, en asistencias con 4,7 e en roubos de balón con 3,35, ademais de xogar como titular 66 dos 67 partidos que disputou.[2] Iverson abandonou os Hoyas como o máximo anotador da súa historia. Debido a que a situación da súa familia empeoraba, Iverson tivo que dar o salto á NBA antes de graduarse, sendo ademais o primeiro xogador en deixar os Hoyas pola NBA con Thompson de adestrador (o outro xogador foi Victor Page un ano despois).
Tras dúas tempadas en Georgetown, Iverson foi seleccionado na primeira posición do Draft da NBA de 1996 polos Sixers. Pronto se converteu nun das mellores bases da liga, gañando os premios de rookie (novato) do mes de novembro e abril, e posteriormente o Rookie do Ano. Tamén formou parte do mellor quinteto de rookies da tempada. Iverson liderou aos 76ers con 23,5 puntos por partido (sexto na NBA), 7,5 asistencias (undécimo) e 2,07 roubos de balón (sétimo) en 40,1 minutos de xogo (oitavo), liderando ademais aos rookies nas devanditas categorías estatísticas. A pesar de lanzar cunha porcentaxe do 41,6 en tiros de campo, foi capaz de anotar 155 triplos e obter un 34,1%. Nos seus últimos oito partidos de tempada regular, Iverson tivo unha media de 39 puntos incluíndo cinco partidos con 40 ou máis puntos e sendo o único rookie na historia en logralo. O 12 de abril endosou 50 puntos a Cleveland Cavaliers a pesar de caer derrotado por 125-118, converténdose no segundo xogador máis novo (21 anos e 310 días) na historia en chegar aos 50 puntos. Trinta e dous anos antes, Rick Barry de San Francisco Warriors anotou 57 puntos con 21 anos e 261 días. No Schick Rookie Game do All-Star Weekend, Iverson asinou 19 puntos e 9 asistencias en 26 minutos, sendo nomeado MVP do partido. Tamén foi convidado a participar no Concurso de Mates, pero rexeitou a invitación debido a unha lesión.[2]
No apartado colectivo, os 76ers completaron unha mala tempada ao gañar 22 partidos e perder 60, aínda que melloraron o balance logrado na tempada anterior.[3] O equipo levaba desde 1991 sen acceder a playoffs. A pesar do seu xogo, Iverson manexou con dificultade o seu novo status de celebridade tanto coa prensa como cos xogadores e adestradores, dos que recibía críticas e acusacións de falta de respecto aos grandes xogadores da NBA, aos veteranos (un exemplo diso foi o crossover a Michael Jordan con posterior canastra).[4] Iverson chegou mesmo a ser tachado de egoísta coa pelota e de fracasado, a pesar dos seus éxitos individuais.
Na tempada 1997-98, os Sixers mostraron unha leve melloría e abandonaron o pozo da liga logrando un balance de 31-51.[5] Iverson asinou números parecidos aos da tempada anterior, diminuíndo en puntos (22 por partido), asistencias (6,2), rebotes (3,7) e porcentaxe de triplos (29,8), pero mellorando nos apartados de porcentaxe de tiros de campo (46,1), porcentaxe de tiros libres (72,9), roubos de balón (2,2) e perdas (3,05), xogando 80 partidos, todos eles como titular. O seu mellor partido da tempada chegou o 10 de abril de 1998 ante Minnesota Timberwolves, onde anotou 43 puntos e atrapou 4 rebotes. Dous días antes, logrou a mellor marca reboteadora na súa carreira por entón, con 10 rexeitamentos, na vitoria por 109-101 ante Charlotte Hornets.[2]
Na seguinte tempada produciuse o lockout, peche patronal da liga pola folga dos xogadores. A tempada regular comezou en febreiro e reduciuse a 50 partidos, gañando 28 deles os 76ers e entrando en playoffs por primeira vez dende que Iverson forma parte do equipo.[6] Iverson logrou o seu primeiro título de máximo anotador da NBA con 26,8 puntos por noite, a parte de finalizar sexto no apartado de roubos de balón (2,29), e foi incluído no mellor quinteto da tempada por primeira vez na súa carreira. En febreiro foi nomeado mellor xogador do mes ao facer 28,5 puntos, 6 asistencias, 5,8 rebotes, 2,31 roubos de balón por partido e liderar aos 76ers a un balance de 8-5 no mes.[2] En playoffs xogou os 10 partidos como titular cunha media de 44,4 minutos por encontro a pesar das numerosas lesións que padecía. En primeira rolda os 76ers desfixéronse de Orlando Magic en catro partidos, aínda que na seguinte rolda os veteranos Indiana Pacers elimináronlles por 4-0.[7]
A tempada 1999-00 foi semellante á anterior, cos 76ers caendo en Semifinais de Conferencia en mans dos Pacers.[8] En playoffs, Iverson fixo 26,2 puntos, 4,8 asistencias e 4 rebotes por partido, incluíndo un encontro de 40 puntos en primeira rolda ante Charlotte Hornets. En tempada regular,[9] os 76ers gañaron 49 partidos e Iverson integrou o segundo quinteto da NBA con medias de 28,4 puntos, 4,7 asistencias e 2,1 roubos de balón en 40.8 minutos de xogo. Nesta tempada, Iverson foi o único xogador que conseguiu un voto na elección do MVP da tempada ademais do gañador Shaquille O'Neal. O 6 de febreiro de 2000 igualou a súa mellor marca anotadora (50 puntos) na vitoria dos 76ers ante Sacramento Kings.[2] O All-Star Game de 2000 foi o primeiro na carreira de Iverson, finalizando o partido con 26 puntos e 9 asistencias como titular no Leste. Tamén participou no Concurso de Triplas, terminando na sétima posición.
Iverson comezou a tempada 2000-01 liderando aos 76ers á vitoria nos dez primeiros partidos. Finalizou con 56 vitorias, o mellor balance da Conferencia Leste.[10] As súas medias ascenderon a 31,1 puntos, gañando o seu segundo título de máximo anotador, 4,6 asistencias, 3,8 rebotes, 2,5 roubos de balón (líder na NBA) e 42 minutos de xogo nos 77 partidos que disputou. Ademais, converteuse no primeiro xogador desde Michael Jordan en 1996 en facer máis de 30 puntos por partido nunha tempada. Tamén finalizou segundo na liga en tiros libres totais (585), cuarto en tiros libres tentados (719) e primeiro en minutos. Con el por encima dos 40 puntos, os 76ers lograron unha marca de 12-5, sen el en pista de 6-5 (todos eles debido a lesións) e en 65 dos 82 partidos foi o máximo anotador do equipo. Integrou o mellor quinteto da tempada e gañou o premio de mellor xogador do mes en xaneiro, ademais de incrementar a súa marca persoal anotadora a 54 puntos ante Cleveland Cavaliers.[2]
Na súa segunda participación consecutiva no All-Star Game, Iverson liderou a remontada do Leste ao Oeste xunto con Stephon Marbury, gañando o partido e sendo elixido MVP do partido por primeira vez.[11] Ao finalizar a tempada regular, foi premiado co MVP da Tempada.[12] En playoffs, os 76ers eliminaron os Pacers en primeira rolda antes de enfrontarse a Toronto Raptors en Semifinais de Conferencia. A serie foise até o sétimo partido, e de non ser polo lanzamento errado no último segundo de Vince Carter nese partido,[13] os 76ers caesen eliminados. Nas Finais de Conferencia medíronse a Milwaukee Bucks, gañando tamén en sete partidos, e avanzaron ás Finais da NBA. O seu rival era Los Angeles Lakers, os actuais campións. No primeiro partido, Iverson anotou 48 puntos e os 76ers gañaron o encontro,[14] pero con todo, Shaquille O'Neal e Kobe Bryant lideraron aos Lakers á vitoria nos catro seguintes duelos e fixéronse co campionato por segundo ano consecutivo.[15]
Tras as Finais de 2001, nin Iverson nin os 76ers volverían ter un éxito como aquel. Na seguinte tempada revalidou o seu título de máximo anotador da liga con 31,4 puntos e foi seleccionado no segundo mellor quinteto da tempada. A súa media de puntos foi a segunda mellor na historia da franquía por detrás dos 33,5 de Wilt Chamberlain.[2] En playoffs foron eliminados en primeira rolda por Boston Celtics en cinco partidos, a pesar dos 30 puntos por encontro de Iverson.[16]
Na tempada 2002-03, Iverson xogou os 82 partidos da tempada regular por primeira vez na súa carreira, finalizando terceiro na liga en puntos con 27,2 por noite e liderando a NBA en roubos por terceira vez consecutiva.[2] En playoffs, fixo 31,7 puntos e 7,4 asistencias nos 12 partidos que disputou. En primeira rolda eliminou a New Orleans Hornets por 4-2, endosándolles 55 puntos no primeiro duelo da serie, marca de franquía e marca persoal do xogador en playoffs.[17] Na seguinte rolda, Detroit Pistons apeoulles en seis encontros.[18] No quinto partido da eliminatoria, Iverson anotou 14 puntos, rompendo unha serie de 22 partidos de playoffs consecutivos con 20 puntos ou máis.
As lesións axexaron a Iverson ao longo da seguinte campaña, limitándolle a 48 partidos en pista. Os 76ers pagárono e gañaron soamente 33 partidos, quedando fóra dos postos de playoffs.[19] Nesta tempada, Iverson converteuse no décimo xogador que máis rápido chega aos 14.000 puntos (en 518 partidos) tras anotar 30 puntos a Orlando Magic. Na 2004-05, chegou até os 60 puntos ante os Magic, marca persoal, sendo así o segundo xogador na historia da franquía en anotar 60 puntos ou máis (Chamberlain logrouno 3 veces). Tamén se converteu no sétimo xogador na historia da NBA en conseguir 50 ou máis puntos en partidos consecutivos, uníndose ao club integrado por entón por Rick Barry, Elgin Baylor, Wilt Chamberlain, Antawn Jamison, Michael Jordan e Bernard King.[2] Ademais, fíxose co seu cuarto título de máximo anotador da liga facendo 30,7 puntos por partido. No All-Star Game de 2005, foi votado MVP do partido por segunda vez na súa carreira ao achegar 15 puntos, 9 asistencias, 4 roubos e axudar á vitoria do Leste.[20] En playoffs, foron eliminados polos Pistons do ex-adestrador dos 76ers Larry Brown en cinco partidos a pesar da chegada ao equipo en febreiro da estrela Chris Webber, procedente de Sacramento Kings.[21]
A campaña 2005-06 foi a súa última completa nos 76ers. A pesar de asinar 33 puntos por encontro, foi superado por Kobe Bryant e non puido revalidar o seu premio de máximo anotador da liga. Cun pobre balance de 38-44, os 76ers quedaron fóra de playoffs por segunda vez en tres anos. Durante o verán de 2006 rumoreouse o traspaso de Iverson, pero ningún intercambio completouse e o xogador permaneceu en Filadelfia. Con todo, o 8 de decembro, coa tempada 2006-07 xa comezada, Iverson pediu o traspaso e once días máis tarde foi enviado xunto con Ivan McFarlin a Denver Nuggets por Andre Miller, Joe Smith e dúas primeiras roldas do Draft de 2007.[22]
Dende a tempada 1997-98 até a 2002-03, o seu adestrador foi Larry Brown. A miúdo o xogador eloxiaba a Brown, dicindo que sen el non conseguiría tantos éxitos no deporte, aínda que ambos tiveron unha relación de amor-odio. Con todo, chocaban con frecuencia, sendo famoso o enfrontamento verbal que tiveron tras a eliminación dos 76ers nos playoffs de 2002 no que Brown criticáballe a súa falta de asistencia aos adestramentos. Na entrevista realizada a Iverson, o xogador di a palabra "adestrar" en 24 ocasións,[23] respondendo ao día seguinte Brown cun "dixo a palabra adestrar máis veces que o que actualmente adestra". Con todo, ambos terminaron ben tras a marcha de Brown dos 76ers en 2003, e posteriormente reuníronse de novo nos Xogos Olímpicos de Atenas 2004, con Brown de adestrador e Iverson de co-capitán.
En 2005, no programa televisivo Quite Frankly with Stephen A. Smith de ESPN, pediron a Iverson que resumise os seus problemas con Brown. Iverson confesou que foi un privilexiado e honrado por ter a Brown como adestrador, sen reparos nin críticas; describiu a Brown como unha influencia positiva na súa carreira profesional e na súa vida persoal. Smith emitiu un vídeo no que Brown describía ao xogador como o modelo a imitar ideal para os nenos americanos, e Iverson non puido conter a emoción.[24][25]
Tras a súa chegada a Denver Nuggets a finais de 2006, o equipo xuntouse cos dous máximos anotadores da liga, xa que polo momento Carmelo Anthony mantíñase como líder e Iverson como segundo. Aquela tempada nos Nuggets disputou 50 partidos, 49 deles como titular, achegando 24,8 puntos e 7,2 asistencias. Nos 15 encontros que xogou previamente cos 76ers, os seus números ascenderon a 31,2 puntos e 7,3 asistencias.
Tras finalizar con 45 vitorias, os Nuggets accederon a playoffs e caeron eliminados en primeira rolda por cuarto ano consecutivo, esta vez con San Antonio Spurs de rival e en cinco partidos.[26] O ano seguinte foi similar, cos Nuggets fóra de competición ás primeiras de cambio e tendo gañado cinco partidos máis en tempada regular que o ano anterior.[27] O 27 de marzo de 2008, a tenda oficial da NBA na Quinta Avenida de Nova York anunciou as 10 camisetas máis vendidas na tenda na última década, estando Iverson no terceiro lugar da lista e só superado por Michael Jordan e Kobe Bryant.
O 3 de novembro de 2008 foi traspasado a Detroit Pistons a cambio de Chauncey Billups, Antonio McDyess e Cheikh Samb.[28] O cambio supuxo tamén un cambio de dorsal para Allen, pasando de levar o número 3 (que mantivera durante os seus 12 anos na liga) a levar o número 1. Detroit xa tentara a fichaxe de Iverson durante a tempada 2000-2001.
Este cambio ofrecía en principio, tanto a Allen como a Detroit, moitas máis posibilidades de conseguir o anel, pero unha lesión impediulle xogar a maior parte da tempada. Cando o 28 de marzo de 2009 o base de Georgetown regresou ao equipo fíxoo co rol de home de banco e esa nova situación non foi de agrado do veterano base. Iverson alegou que non tiña nin a forma nin a preparación mental para estar sentado no banco e xogar os minutos de descanso dos titulares. O 3 de abril de 2009 o presidente dos Pistons, Joe Dumars, anunciou que Allen Iverson sería baixa para o que restase de tempada e a fase final. Os motivos desta decisión, segundo Dumars, eran exclusivamente de carácter médico, dado que Iverson non estaba recuperado completamente a súa lesión de costas e por tanto non podería xogar ao nivel que o equipo e el mesmo esixían.
O 10 de setembro de 2009 anúnciase a súa fichaxe por unha tempada por Memphis Grizzlies.[29] Pero a súa estadía nos Grizzlies complícase en parte por unha lesión que non lle permite disputar a pretempada e os primeiros partidos da tempada regular, ademais do seu desgusto por comezar os partidos no banco. Iverson abandona o equipo o 7 de novembro por "razóns persoais", e 9 días despois, a franquía anuncia que o seu contrato foi rescindido por "acordo mutuo". Finalmente, Iverson disputou tres partidos oficiais cos Grizzlies.
Tras converterse en axente libre, inicialmente New York Knicks mostrou interese polo xogador, pero o presidente do equipo Donnie Walsh anunciou que non se efectuaría unha oferta por el. O 26 de novembro de 2009, Iverson anuncia a súa retirada cun frío comunicado publicado na web de Stephen A. Smith, columnista do Philadelphia Inquirer. Poucos días despois, Iverson ficha por Philadelphia 76ers por un ano.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
