Loading AI tools
นักการเมืองชาวรัสเซีย นักทฤษฎีคอมมิวนิสต์ และผู้ก่อตั้งสหภาพโซเวียต จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
วลาดีมีร์ อิลลิช อุลยานอฟ[b] เป็นที่รู้จักกันดีในชื่อเล่นของเขาว่า เลนิน[c] (22 เมษายน [ตามปฎิทินเก่า: 10 เมษายน] ค.ศ. 1870 – 21 มกราคม ค.ศ. 1924) เป็นนักปฏิวัติ นักการเมือง และนักทฤษฎีชาวรัสเซีย เลนินดำรงตำแหน่งหัวหน้ารัฐบาล ในฐานะเป็นผู้ก่อตั้งและประมุขคนแรกของรัสเซียโซเวียต ตั้งแต่ ค.ศ. 1917 ถึง ค.ศ. 1924 และสหภาพโซเวียต ตั้งแต่ ค.ศ. 1922 ถึง ค.ศ. 1924 ภายใต้การบริหารของเลนิน ประเทศรัสเซียซึ่งในเวลาต่อมาคือสหภาพโซเวียต ได้กลายเป็นรัฐสังคมนิยมแบบพรรคเดียวที่ถูกปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต เขาได้พัฒนาแนวคิดของลัทธิคอมมิวนิสต์ในรูปแบบต่าง ๆ ที่รู้จักกันดีในชื่อของลัทธิเลนิน
วลาดีมีร์ เลนิน | |
|---|---|
Владимир Ленин | |
 เลนินเมื่อ ค.ศ. 1920 | |
| ประธานคณะกรรมการราษฎร แห่งสหภาพโซเวียต | |
| ดำรงตำแหน่ง 6 กรกฎาคม ค.ศ. 1923 – 21 มกราคม ค.ศ. 1924 (0 ปี 199 วัน) | |
| ก่อนหน้า | สถาปนาตำแหน่ง |
| ถัดไป | อะเลคเซย์ รืยคอฟ |
| ประธานคณะกรรมการราษฎร แห่งสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย | |
| ดำรงตำแหน่ง 8 พฤศจิกายน ค.ศ. 1917 – 21 มกราคม ค.ศ. 1924 (6 ปี 74 วัน) | |
| ก่อนหน้า | สถาปนาตำแหน่ง |
| ถัดไป | อะเลคเซย์ รืยคอฟ |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | วลาดีมีร์ อิลลิช อุลยานอฟ 22 เมษายน [ตามปฎิทินเก่า: 10 เมษายน] ค.ศ. 1870 ซิมบีร์สค์, จักรวรรดิรัสเซีย |
| เสียชีวิต | 21 มกราคม ค.ศ. 1924 (53 ปี) กอร์กี, เขตผู้ว่าการมอสโก, สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย, สหภาพโซเวียต |
| ที่ไว้ศพ | สุสานเลนิน, กรุงมอสโก |
| พรรคการเมือง |
พรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค)[a] (ตั้งแต่ ค.ศ. 1912)
|
| การเข้าร่วม พรรคการเมืองอื่น |
|
| คู่สมรส | นาเดจดา ครุปสกายา (สมรส 1898) |
| บุพการี |
|
| ความสัมพันธ์ | พี่น้อง 4 คน
|
| ศิษย์เก่า | ราชวิทยาลัยเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก |
| ลายมือชื่อ |  |
สมาชิกสถาบันกลาง
ตำแหน่งอื่น ๆ ที่เคยดำรงตำแหน่ง
| |
ผู้นำสหภาพโซเวียต
| |
เลนินเกิดในครอบครัวชนชั้นกลางระดับสูงในเมืองซิมบีร์สค์ เลนินยอมรับการเมืองสังคมนิยมปฏิวัติหลังจากที่พี่ชายของเลนินถูกประหารชีวิตใน ค.ศ. 1887 หลังถูกไล่ออกจากราชวิทยาลัยคาซัน เนื่องจากมีส่วนร่วมในการประท้วงต่อต้านรัฐบาลซาร์ของจักรวรรดิรัสเซีย เลนินย้ายไปกรุงเซนต์ปีเตอส์เบิร์กใน ค.ศ. 1893 และกลายเป็นนักเคลื่อนไหวลัทธิมากซ์ ใน ค.ศ. 1893 เขาถูกจับในข้อหายุยงปลุกปั่นและถูกเนรเทศไปยังชูเชียนสโคเยในไซบีเรียเป็นเวลาสามปี ซึ่งเขาได้แต่งงานกับนาเดจดา ครุปสกายา หลังจากการเนรเทศ เลนินย้ายไปยุโรปตะวันตก ซึ่งเขาได้กลายเป็นนักทฤษฎีลัทธิมากซ์ที่โดดเด่นในพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย ใน ค.ศ. 1903 เขามีบทบาทสำคัญในการแตกแยกทางอุดมการณ์ของพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตย ซึ่งเลนินกลายเป็นผู้นำฝ่ายบอลเชวิคเพื่อต่อต้านฝ่ายเมนเชวิคที่นำโดยยูลี มาร์ตอฟ หลังการปฏิวัติที่ล้มเหลวของรัสเซียใน ค.ศ. 1905 เลนินได้รณรงค์เพื่อให้สงครามโลกครั้งที่หนึ่งเปลี่ยนเป็นการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพทั่วทั้งยุโรป ซึ่งในฐานะนักลัทธิมากซ์ เขาเชื่อว่าจะทำให้เกิดการล้มล้างทุนนิยมและแทนที่ด้วยลัทธิสังคมนิยม หลังจากการปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์ ใน ค.ศ. 1917 ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ซาร์สละราชสมบัติและจัดตั้งรัฐบาลชั่วคราว เขากลับไปรัสเซียเพื่อมีบทบาทสำคัญในการปฏิวัติเดือนตุลาคมที่ฝ่ายบอลเชวิคโค่นล้มระบอบการปกครองใหม่
ในขั้นต้น รัฐบาลบอลเชวิคของเลนินได้แบ่งปันอำนาจกับพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้าย สมาชิกสภาโซเวียตที่มาจากการเลือกตั้ง และสภาร่างรัฐธรรมนูญหลายพรรค แม้ว่าใน ค.ศ. 1918 จะมีอำนาจรวมศูนย์ในพรรคคอมมิวนิสต์ใหม่ การบริหารของเลนินได้แจกจ่ายที่ดินให้กับชาวนาและทำให้ธนาคารและอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ถูกโอนมาเป็นของรัฐ รัสเซียยังถอนตัวจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโดยลงนามในสนธิสัญญายอมยกดินแดนให้แก่ฝ่ายมหาอำนาจกลาง และส่งเสริมการปฏิวัติโลกผ่านองค์การคอมมิวนิสต์สากล ฝ่ายตรงข้ามถูกปราบปรามในความน่าสะพรึงสีแดง ซึ่งเป็นการรณรงค์ที่รุนแรงโดยหน่วยงานความมั่นคงของรัฐ ผู้คนหลายหมื่นคนถูกฆ่าหรือถูกกักขังในค่ายกักกัน ฝ่ายบริหารของเขาเอาชนะกองทัพต่อต้านคอมมิวนิสต์ฝ่ายขวาและฝ่ายซ้ายในสงครามกลางเมืองรัสเซียระหว่าง ค.ศ. 1917 ถึง ค.ศ. 1922 และคอยดูสงครามโปแลนด์-โซเวียตใน ค.ศ. 1919-1921 ในการตอบสนองต่อความหายนะในช่วงสงคราม ทุพภิกขภัย และการลุกฮือของประชาชน ใน ค.ศ. 1921 เลนินได้สนับสนุนการเติบโตทางเศรษฐกิจผ่านนโยบายเศรษฐกิจใหม่ ประเทศที่ไม่ใช่รัสเซียหลายแห่งได้รับเอกราชจากจักรวรรดิรัสเซียหลัง ค.ศ. 1917 แต่ห้าประเทศได้รวมตัวอีกครั้งเป็นสหภาพโซเวียตใน ค.ศ. 1922 สุขภาพของเขาแย่ลง เลนินถึงแก่อสัญกรรมที่กอร์กีใน ค.ศ. 1924 โดยที่โจเซฟ สตาลินเข้ามารับช่วงต่อจากเขาในฐานะบุคคลสำคัญในรัฐบาลโซเวียต
เลนินถือเป็นบุคคลสำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งของคริสต์ศตวรรษที่ 20 โดยถือเป็นหัวข้อหลังมรณกรรมของลัทธิบูชาบุคคลที่แพร่หลายในสหภาพโซเวียตจนกระทั่งสหภาพโซเวียตล่มสลายใน ค.ศ. 1991 เขากลายเป็นผู้นำในอุดมคติที่อยู่เบื้องหลังลัทธิมากซ์–เลนิน และมีอิทธิพลเหนือขบวนการคอมมิวนิสต์สากล เลนินเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ที่มีการโต้เถียงและแตกแยกอย่างมาก ผู้สนับสนุนของเขามองว่าเลนินเป็นผู้สนับสนุนลัทธิสังคมนิยมและชนชั้นแรงงาน ในขณะเดียวกันเลนินก็ถูกวิจารณ์โดยกล่าวหาว่าเขาก่อตั้งระบอบเผด็จการรวบอำนาจเบ็ดเสร็จที่คอยดูการสังหารหมู่และการปราบปรามทางการเมือง
เลนินเกิดเมื่อวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 1870 ในเมืองซิมบีร์สค์ (ปัจจุบันคือ อูลยานอฟสค์) และเข้าพิธีศีลจุ่มเมื่อยังเป็นเด็กในอีกหกวันต่อมา[1] เขาเป็นที่รู้จักในนามโวโลเดียซึ่งเป็นชื่อเรียกย่อของวลาดีมีร์[2] เขาเป็นลูกคนที่สามจากทั้งหมดแปดคน มีพี่น้องสองคนคือ อันนา (เกิด ค.ศ. 1864) และอะเลคซันดร์ (เกิด ค.ศ. 1866) ตามมาด้วยลูกอีกสามคนคือ โอลกา (เกิด ค.ศ. 1871) ดมีตรี (เกิด ค.ศ. 1874) และมารีเยีย (เกิด ค.ศ. 1878) พี่น้องสองคนต่อมาเสียชีวิตในวัยเด็ก[3] พ่อของเขา อีลียา นีโคลาเยวิช อุลยานอฟ เป็นผู้ศรัทธาคริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซียและให้ลูก ๆ ของเขาเข้าพิธีศีลจุ่ม แม้ว่าแม่ของเขา มารีเยีย อะเลคซันดรอฟนา อุลยาโนวา (นามสกุลเดิม บลังค์) ซึ่งนับถือนิกายลูเทอแรนโดยการเลี้ยงดู ส่วนใหญ่ไม่แยแสกับศาสนาคริสต์ ซึ่งเป็นมุมมองที่มีอิทธิพลต่อลูก ๆ ของเธอ[4]
อีลียา อุลยานอฟ มาจากครอบครัวของอดีตทาสติดที่ดิน เชื้อชาติของพ่อของอีลียานั้นไม่ทราบอย่างแน่ชัด[d] ในขณะที่แม่ของเขา อันนา อะเลคเซเยฟนา สมีร์โนวา เป็นลูกครึ่งคัลมืยเคียและลูกครึ่งรัสเซีย[6] แม้จะมีภูมิหลังเป็นชนชั้นล่าง แต่เขาก็สามารถก้าวขึ้นมาเป็นชนชั้นกลางได้ โดยศึกษาฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ที่ราชวิทยาลัยคาซัน ก่อนที่จะไปสอนที่สถาบันสำหรับชนชั้นสูงที่เปนซา[7] ในกลาง ค.ศ. 1863 อีลียาแต่งงานกับมารีเยีย[8] ลูกสาวที่มีการศึกษาดีของมารดาชาวสวีเดนนิกายลูเทอแรนผู้มั่งคั่งและบิดาชาวยิวชาวรัสเซียที่เปลี่ยนมานับถือคริสต์ศาสนาและทำงานเป็นแพทย์[9] โยฮานัน เปตรอฟสกี-ชเติร์น นักประวัติศาสตร์กล่าวว่า เป็นไปได้ว่าเลนินไม่ทราบถึงเชื้อสายลูกครึ่งยิวของมารดาของเขา ซึ่งอันนาค้นพบหลังจากการตายของเขาเพียงผู้เดียว[10]
ไม่นานหลังจากงานแต่งงานของพวกเขา อีลียาได้งานในนิจนีนอฟโกรอด และก้าวขึ้นมาเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประถมศึกษาในเขตซิมบิร์สค์ในอีกหกปีต่อมา ห้าปีหลังจากนั้น เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนของรัฐประจำจังหวัด โดยดูแลการก่อตั้งโรงเรียนกว่า 450 แห่ง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแผนการปรับปรุงให้ทันสมัยของรัฐบาล ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1882 การอุทิศตนเพื่อการศึกษาทำให้เขาได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์นักบุญวลาดีมีร์ ซึ่งมอบสถานะขุนนางโดยกำเนิดให้กับเขา[11]
พ่อแม่ของเลนินทั้งสองเป็นพวกราชาธิปไตยและเสรีอนุรักษนิยม โดยมุ่งมั่นที่จะปฏิรูปการเลิกทาสใน ค.ศ. 1861 โดยจักรพรรดิอะเลคซันดร์ที่ 2 นักปฏิรูป ซึ่งพวกเขาหลีกเลี่ยงความรุนแรงทางการเมือง และไม่มีหลักฐานว่าตำรวจเคยจับพวกเขาอยู่ภายใต้การสอดแนมสำหรับความคิดที่ถูกบ่อนทำลาย[12] ทุกฤดูร้อนพวกเขาจะไปเที่ยวพักผ่อนที่คฤหาสน์ชนบทในโคคูชคีโน[13] ในบรรดาพี่น้องของเขา เลนินสนิทกับโอลกา พี่สาวของเขามากที่สุด ซึ่งเขามักจะเป็นหัวหน้า เขามีนิสัยชอบแข่งขันสูงและอาจเป็นอันตรายได้ แต่มักจะยอมรับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของเขา[14] เขาเป็นนักกีฬาที่กระตือรือร้น เขาใช้เวลาว่างส่วนใหญ่นอกบ้านหรือเล่นหมากรุก และเก่งในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาซิมบิร์สค์ที่มีวินัยและอนุรักษ์นิยม[15]
ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1886 เมื่อเลนินอายุ 15 ปี พ่อของเขาเสียชีวิตด้วยอาการเลือดออกในสมองใหญ่[16] พฤติกรรมของเขาเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอยและเผชิญหน้าหลังจากนั้น และเขาละทิ้งความเชื่อในพระเจ้า[17] ในเวลานั้น อะเลคซันดร์ พี่ชายของเลนิน ซึ่งเขารู้จักในชื่อซาชา กำลังศึกษาอยู่ที่ราชวิทยาลัยเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก เขาเกี่ยวข้องกับการปลุกปั่นทางการเมืองเพื่อต่อต้านระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ของจักรพรรดิอะเลคซันดร์ที่ 3 ผู้ปฏิกิริยา อะเลคซันดร์ศึกษางานเขียนของฝ่ายซ้ายที่ถูกสั่งห้ามและจัดการประท้วงต่อต้านรัฐบาล เขาเข้าร่วมกลุ่มปฏิวัติที่ตั้งใจจะลอบปลงพระชนม์จักรพรรดิและได้รับเลือกให้สร้างระเบิด ก่อนที่การโจมตีจะเกิดขึ้น ผู้สมคบคิดถูกจับกุมและพยายาม และอะเลคซันดร์ถูกประหารชีวิตโดยการแขวนคอในเดือนพฤษภาคม[18] แม้จะเจ็บปวดทางจิตใจจากการเสียชีวิตของพ่อและพี่ชายของเขา เลนินยังคงศึกษาต่อ โดยสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนที่มีคะแนนสูงสุดในชั้นเรียนด้วยเหรียญทองสำหรับผลงานที่โดดเด่น และตัดสินใจเรียนกฎหมายที่ราชวิทยาลัยคาซัน[19]
เมื่อเข้าเรียนที่ราชวิทยาลัยคาซันในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1887 เลนินก็ย้ายเข้าไปอยู่ในแฟลตใกล้เคียง[20] ที่นั่น เขาได้เข้าร่วมเซมเลียเชียตวา ซึ่งเป็นสังคมมหาวิทยาลัยรูปแบบหนึ่งที่เป็นตัวแทนของผู้ชายในภูมิภาคใดภูมิภาคหนึ่ง[21] กลุ่มนี้เลือกเขาให้เป็นตัวแทนของสภาเซมเลียเชียตวาของราชวิทยาลัย และเขาเข้าร่วมในการประท้วงเมื่อเดือนธันวาคมเพื่อต่อต้านข้อจำกัดของรัฐบาลที่สั่งห้ามสมาคมนักศึกษา ตำรวจจับกุมเลนินและกล่าวหาว่าเขาเป็นหัวหน้าในการประท้วง เขาถูกไล่ออกจากราชวิทยาลัย และกระทรวงกิจการภายในก็เนรเทศเขาไปยังที่ดินโคคูชคีโนของครอบครัว[22] ที่นั่นเขาอ่านหนังสือและหลงใหลในนวนิยายแนวนิยมปฏิวัติเรื่อง What Is to Be Done? ของ นีโคไล เชียร์นีเชียฟสกี[23]
แม่ของเลนินกังวลกับแนวคิดหัวรุนแรงของลูกชายเธอ และมีส่วนสำคัญในการโน้มน้าวกระทรวงมหาดไทยให้อนุญาตให้เขากลับไปที่เมืองคาซัน แต่ไม่ใช่ที่ราชวิทยาลัย[24] เมื่อเขากลับมา เขาได้เข้าร่วมวงปฏิวัติของนีโคไล เฟโดเซียเยฟ ซึ่งเขาได้ค้นพบหนังสือ ทุน ของคาร์ล มาคส์ สิ่งนี้จุดประกายความสนใจของเขาในลัทธิมากซ์ ซึ่งเป็นทฤษฎีทางสังคมและการเมืองที่โต้แย้งว่าสังคมพัฒนาไปเป็นขั้น ๆ การพัฒนานี้เป็นผลมาจากการต่อสู้ระหว่างชนชั้น และสังคมทุนนิยมจะหลีกทางให้กับสังคมสังคมนิยมและสังคมคอมมิวนิสต์ในที่สุด[25] ด้วยความระมัดระวังต่อมุมมองทางการเมืองของเขา แม่ของเลนินจึงซื้อที่ดินในชนบทในหมู่บ้านอะลาคาเยฟคา แคว้นซามารา ด้วยความหวังว่าลูกชายของเธอจะหันความสนใจไปที่การเกษตร เขามีความสนใจเพียงเล็กน้อยในการจัดการฟาร์ม และในไม่ช้าแม่ของเขาก็ขายที่ดินโดยเก็บบ้านไว้เป็นบ้านพักฤดูร้อน[26]
ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1889 ครอบครัวอุลยานอฟย้ายไปที่เมืองซามารา ซึ่งเลนินเข้าร่วมวงสนทนาสังคมนิยมของอะเลคเซย์ สคลีอาเรนโค[27] ที่นั่น เลนินยอมรับลัทธิมากซ์อย่างเต็มที่และจัดทำจุลสารการเมืองของมาคส์และฟรีดริช เอ็งเงิลส์ใน ค.ศ. 1848 เรื่อง แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ เป็นภาษารัสเซีย[28] เขาเริ่มอ่านผลงานของเกออร์กี เพลคานอฟ นักลัทธิมากซ์ชาวรัสเซีย โดยเห็นด้วยกับข้อโต้แย้งของเพลคานอฟที่ว่ารัสเซียกำลังย้ายจากระบบศักดินาไปสู่ระบบทุนนิยม ดังนั้นลัทธิสังคมนิยมจึงถูกนำไปใช้โดยชนชั้นกรรมาชีพหรือชนชั้นแรงงานในเมือง แทนที่จะเป็นชาวนา[29] มุมมองของลัทธิมากซ์นี้ขัดแย้งกับมุมมองของขบวนการเกษตร-สังคมนิยมนารอดนิค ซึ่งถือว่าชาวนาสามารถสร้างลัทธิสังคมนิยมในรัสเซียได้โดยการสร้างชุมชนชาวนาโดยการหลีกเลี่ยงระบบทุนนิยม ทัศนะของนารอดนิคนี้พัฒนาขึ้นในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1860 โดยพรรคเสรีภาพประชาชน และต่อมาก็มีอิทธิพลเหนือขบวนการปฏิวัติรัสเซีย[30] เลนินปฏิเสธหลักการของการโต้แย้งเรื่องเกษตรกรรม-สังคมนิยม แต่ได้รับอิทธิพลจากนักสังคมนิยมเกษตรกรรมเช่นปิออตร์ ตคาเชฟ และ เซียร์เกย์ เนชาเยฟ และได้ผูกมิตรกับนารอดนิคหลายคน[31]
ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1890 มารีเยียซึ่งยังคงอิทธิพลทางสังคมในฐานะภรรยาม่ายของขุนนางคนหนึ่ง ได้ชักชวนเจ้าหน้าที่อนุญาตให้เลนินเข้าสอบภายนอกที่มหาวิทยาลัยเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก ซึ่งเขาได้รับปริญญาเกียรตินิยมเทียบเท่ากับปริญญาอันดับหนึ่ง งานเฉลิมฉลองการสำเร็จการศึกษาต้องพังทลายลงเมื่อโอลกาน้องสาวของเขาเสียชีวิตด้วยโรคไทฟอยด์[32] เลนินยังคงอยู่ในซามาราเป็นเวลาหลายปี โดยทำงานเป็นผู้ช่วยกฎหมายให้กับศาลประจำภูมิภาคก่อน จากนั้นจึงทำงานเป็นทนายความท้องถิ่น[33] เขาอุทิศเวลามากมายให้กับการเมืองที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง โดยยังคงแข็งขันอยู่ในกลุ่มของสคลีอาเรนโคและกำหนดแนวคิดเกี่ยวกับวิธีที่ลัทธิมากซ์นำไปใช้กับรัสเซีย เลนินได้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับสังคมรัสเซียโดยได้รับแรงบันดาลใจจากงานของเพลคานอฟ เพื่อสนับสนุนการตีความการพัฒนาสังคมของลัทธิมาร์กซิสต์และโต้แย้งคำกล่าวอ้างของนารอดนิค[34] เขาเขียนบทความเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ชาวนา แต่ถูกปฏิเสธโดย Russkaya mysl ซึ่งเป็นวารสารเสรีนิยม[35]
ในปลาย ค.ศ. 1893 เลนินย้ายไปที่กรุงเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก[36] ที่นั่นเขาทำงานเป็นเนติบัณฑิตและก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งอาวุโสในกลุ่มปฏิวัติลัทธิมากซ์ที่เรียกตัวเองว่าพรรคสังคมประชาธิปไตย ตามชื่อพรรคสังคมประชาธิปไตยเยอรมนีของนักลัทธิมากซ์[37] โดยสนับสนุนลัทธิมากซ์ในขบวนการสังคมนิยม เขาสนับสนุนการก่อตั้งกลุ่มปฏิวัติในศูนย์กลางอุตสาหกรรมของรัสเซีย[38] ปลาย ค.ศ. 1897 เขาเป็นผู้นำกลุ่มคนงานลัทธิมากซ์ และปกปิดเส้นทางของเขาอย่างพิถีพิถันเพื่อหลบเลี่ยงสายลับตำรวจ[39] เขาเริ่มมีความสัมพันธ์ที่โรแมนติกกับนาเดจดา "นาเดีย" ครุปสกายา ครูโรงเรียนลัทธิมากซ์[40] นอกจากนี้เขายังได้ประพันธ์บทความทางการเมืองที่วิพากษ์วิจารณ์นักสังคมนิยมเกษตรกรรมนารอดนิคว่า "เพื่อนของประชาชน" คืออะไร และพวกเขาต่อสู้กับสังคมประชาธิปไตยอย่างไร มีการพิมพ์อย่างผิดกฎหมายประมาณ 200 เล่มใน ค.ศ. 1894[41]
ด้วยความหวังที่จะประสานความสัมพันธ์ระหว่างพรรคสังคมประชาธิปไตยของเขาและกลุ่มปลดปล่อยแรงงาน ซึ่งเป็นกลุ่มลัทธิมากซ์รัสเซียในสวิตเซอร์แลนด์ เลนินจึงไปสวิตเซอร์แลนด์เพื่อพบกับสมาชิกกลุ่มเพลคานอฟและปาเวล แอกเซลรอด เขาเดินทางไปกรุงปารีสเพื่อพบกับพอล ลาฟาร์ก ลูกเขยของมาคส์ และเพื่อค้นคว้าเกี่ยวกับคอมมูนปารีส ค.ศ. 1871 ซึ่งเขาถือว่าเป็นต้นแบบในยุคแรก ๆ ของรัฐบาลของชนชั้นกรรมาชีพ เขาพักอยู่ในสปาเพื่อสุขภาพของสวิตเซอร์แลนด์ก่อนจะเดินทางไปเบอร์ลิน โดยได้รับทุนสนับสนุนจากแม่ ซึ่งเขาศึกษาอยู่ที่หอสมุดรัฐเบอร์ลินเป็นเวลาหกสัปดาห์ และได้พบกับวิลเฮล์ม ลีบเนคท์ นักลัทธิมากซ์[42] เมื่อกลับมารัสเซียพร้อมกับสิ่งพิมพ์ปฏิวัติที่ผิดกฎหมายมากมาย เขาเดินทางไปยังเมืองต่าง ๆ เพื่อแจกจ่ายวรรณกรรมให้กับคนงานที่ประท้วง[43] ขณะมีส่วนร่วมในการจัดทำเอกสารข่าว ราโบชีเดโล (สาเหตุแรงงาน) เขาเป็นหนึ่งในนักเคลื่อนไหว 40 คนที่ถูกจับกุมในเซนต์ปีเตอส์เบิร์กและถูกตั้งข้อหาปลุกปั่น[44]
เลนินปฏิเสธการเป็นตัวแทนทางกฎหมายหรือการประกันตัว เลนินปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหมดต่อเขา แต่ยังคงถูกจำคุกเป็นเวลาหนึ่งปีก่อนที่จะถูกพิพากษา[45] เขาใช้เวลานี้ในการคิดทฤษฎีและการเขียน ในงานนี้ เขาตั้งข้อสังเกตว่าการผงาดขึ้นของระบบทุนนิยมอุตสาหกรรมในรัสเซียส่งผลให้ชาวนาจำนวนมากต้องย้ายไปยังเมืองต่าง ๆ ซึ่งพวกเขาได้ก่อตั้งชนชั้นกรรมาชีพขึ้น จากมุมมองของนักลัทธิมากซ์ เลนินแย้งว่าชนชั้นกรรมาชีพรัสเซียจะพัฒนาความสำนึกเรื่องชั้นชน ซึ่งจะนำพวกเขาไปสู่การโค่นล้มระบอบซาร์ อภิชนาธิปไตย และกระฎุมพีอย่างรุนแรง และจะสถาปนารัฐชนชั้นกรรมาชีพที่จะเคลื่อนไปสู่สังคมนิยม[46]
ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1897 เลนินถูกตัดสินให้ถูกเนรเทศอยู่ในไซบีเรียตะวันออกเป็นเวลา 3 ปีโดยไม่มีการพิจารณาคดี เขาได้รับเวลาสองสามวันในเซนต์ปีเตอส์เบิร์กเพื่อจัดการเรื่องต่าง ๆ ของเขาให้เป็นระเบียบ และใช้เวลานี้พบปะกับพรรคสังคมประชาธิปไตย ซึ่งได้เปลี่ยนชื่อเป็นสันนิบาตการต่อสู้เพื่อการปลดปล่อยชนชั้นแรงงาน[47] การเดินทางของเขาไปยังไซบีเรียตะวันออกใช้เวลา 11 สัปดาห์ โดยส่วนใหญ่เขาเดินทางมาพร้อมกับแม่และน้องสาวของเขา เนื่องจากถือว่าเป็นภัยคุกคามต่อรัฐบาลเพียงเล็กน้อย เขาจึงถูกเนรเทศไปยังชูเชียนสโคเย เขตมีนูสีนสกี ซึ่งเขาถูกตำรวจจับตามอง อย่างไรก็ตามเขายังสามารถติดต่อกับนักปฏิวัติคนอื่น ๆ ได้ ซึ่งหลายคนมาเยี่ยมเขา และได้รับอนุญาตให้เดินทางไปว่ายน้ำในแม่น้ำเยนีเซย์และล่าเป็ดและนกปากซ่อม[46]
ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1898 นาเดียถูกเนรเทศและได้พบเขา โดยถูกจับกุมในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1896 ฐานจัดการนัดหยุดงาน ในตอนแรกเธอถูกส่งไปที่เมืองอูฟา แต่ได้ชักชวนเจ้าหน้าที่ให้ย้ายเธอไปที่ชูเชียนสโคเย ซึ่งเธอกับเลนินแต่งงานกันในวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1898[48] ใช้ชีวิตครอบครัวกับเยลีซาเวตา วาซีลเยฟนา แม่ของนาเดียในชูเชียนสโคเย ทั้งคู่แปลวรรณกรรมสังคมนิยมอังกฤษเป็นภาษารัสเซีย[49] ที่นั่น เลนินเขียนหนังสือประท้วงโดยสังคมประชาธิปไตยรัสเซียเพื่อวิพากษ์วิจารณ์นักลัทธิแก้ลัทธิมากซ์ชาวเยอรมัน เช่น เอดูอาร์ด เบิร์นสไตน์ ผู้ซึ่งสนับสนุนเส้นทางการเลือกตั้งที่สันติไปสู่สังคมนิยม[50] นอกจากนี้ เขายังเขียนเรื่อง พัฒนาการของระบบทุนนิยมในรัสเซีย (ค.ศ. 1899) จนเสร็จซึ่งเป็นหนังสือที่ยาวที่สุดของเขาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งวิพากษ์วิจารณ์กลุ่มเกษตรกรรม-สังคมนิยม และสนับสนุนการวิเคราะห์แบบลัทธิมากซ์เกี่ยวกับการพัฒนาเศรษฐกิจของรัสเซีย หนังสือจัดพิมพ์โดยใช้นามแฝงวลาดีมีร์ อีนิน แต่ได้คำวิจารณ์ที่แย่เป็นส่วนใหญ่เมื่อตีพิมพ์[51]
_(cropped).jpg)
หลังจากที่เขาถูกเนรเทศ เลนินอยู่ที่เมืองปัสคอฟในต้น ค.ศ. 1900[52] ที่นั่น เขาเริ่มระดมทุนให้กับหนังสือพิมพ์ อีสครา ซึ่งเป็นองค์กรใหม่ของพรรคลัทธิมากซ์รัสเซีย ซึ่งปัจจุบันเรียกตัวเองว่าพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย (แอร์แอสแดแอลแป)[53] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1900 เลนินเดินทางออกจากรัสเซียไปยังยุโรปตะวันตก ในสวิตเซอร์แลนด์ เขาได้พบกับนักลัทธิมากซ์ชาวรัสเซียคนอื่น ๆ และในการประชุมที่คอร์เซียร์ (Corsier) พวกเขาตกลงที่จะเปิดตัวรายงานฉบับนี้จากมิวนิก ที่ซึ่งเลนินย้ายมาตั้งถิ่นฐานในเดือนกันยายน[54] ด้วยการสนับสนุนจากนักลัทธิมากซ์ชาวยุโรปที่มีชื่อเสียง อีสครา จึงถูกลักลอบเข้าไปในรัสเซีย[55] กลายเป็นสิ่งพิมพ์ใต้ดินที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของประเทศในรอบ 50 ปี[56] เขาได้ใช้นามแฝงเลนินเป็นครั้งแรกในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1901 โดยอาจมีพื้นฐานมาจากแม่น้ำเลนาในไซบีเรีย[57] เขามักจะใช้นามแฝง เอ็น. เลนิน ที่สมบูรณ์กว่า และในขณะที่ เอ็น ไม่ได้ยืนหยัดเพื่อสิ่งใด ๆ ความเข้าใจผิดที่ได้รับความนิยมก็เกิดขึ้นในเวลาต่อมาว่าเป็นตัวแทนของ นีโคไล[58] ภายใต้นามแฝงนี้ ใน ค.ศ. 1902 เขาได้ตีพิมพ์จุลสาร ️จะทำอะไรดี? สิ่งพิมพ์ที่ทรงอิทธิพลที่สุดของเขาจนถึงปัจจุบันซึ่งสรุปความคิดของเขาเกี่ยวกับความจำเป็นที่พรรคแนวหน้านิยมจะนำพาชนชั้นกรรมาชีพเข้าสู่การปฏิวัติ[59]
นาเดียเข้าร่วมกับเลนินในมิวนิกและเป็นเลขานุการของเขา[60] พวกเขายังคงสร้างความปั่นป่วนทางการเมืองต่อไป ดังที่เลนินเขียนถึง อีสครา และร่างนโยบายพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยโดยโจมตีผู้เห็นต่างทางอุดมการณ์และนักวิจารณ์ภายนอก[61] โดยเฉพาะพรรคสังคมนิยมปฏิวัติ (แอสแอร์) ซึ่งเป็นกลุ่มเกษตรกรรม-สังคมนิยมนารอดนิคที่ก่อตั้งใน ค.ศ. 1901[62] แม้จะยังคงเป็นนักลัทธิมากซ์ แต่เขายอมรับมุมมองของนารอดนิคเกี่ยวกับอำนาจการปฏิวัติของชาวนารัสเซีย ดังนั้นเขาจึงเขียนจุลสาร คนจนในชนบท ใน ค.ศ. 1903 เพื่อหลบเลี่ยงตำรวจบาวาเรีย เลนินจึงย้ายไปกรุงลอนดอนพร้อมกับ อีสครา ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1902 ซึ่งเขาเป็นเพื่อนกับเลออน ทรอตสกี นักลัทธิมากซ์ชาวรัสเซียเชื้อสายยูเครน[63] เลนินล้มป่วยด้วยอาการไฟลามทุ่งและไม่สามารถรับบทบาทผู้นำเช่นนี้ในคณะบรรณาธิการ อีสครา ได้ ในระหว่างที่เขาไม่อยู่ คณะกรรมการได้ย้ายฐานปฏิบัติการไปที่เจนีวา[64]
การประชุมสมัชชาพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยครั้งที่ 2 จัดขึ้นที่กรุงลอนดอนในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1903[65] ในการประชุม เกิดความแตกแยกระหว่างผู้สนับสนุนเลนินและยูลี มาร์ตอฟ มาร์ตอฟแย้งว่าสมาชิกพรรคควรจะสามารถแสดงออกอย่างเป็นอิสระจากผู้นำพรรคได้ เลนินไม่เห็นด้วย โดยเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการเป็นผู้นำที่เข้มแข็งพร้อมการควบคุมพรรคโดยสมบูรณ์[66] ผู้สนับสนุนเลนินส่วนใหญ่เป็นคนส่วนใหญ่ และเขาเรียกพวกเขาว่า "กลุ่มส่วนใหญ่" (bol'sheviki ในภาษารัสเซีย; บอลเชวิค) ในการตอบโต้ มาร์ตอฟเรียกผู้ติดตามของเขาว่า "กลุ่มส่วนน้อย" (men'sheviki ในภาษารัสเซีย; เมนเชวิค)[67] การโต้เถียงระหว่างบอลเชวิคและเมนเชวิคยังคงดำเนินต่อไปหลังการประชุม บอลเชวิคกล่าวหาว่าคู่แข่งของตนเป็นนักฉวยโอกาสและนักปฏิรูปซึ่งขาดระเบียบวินัย ในขณะที่เมนเชวิคกล่าวหาเลนินว่าเป็นพวกใช้อำนาจเด็ดขาดและอัตตาธิปไตย[68] ด้วยความโกรธแค้นต่อเมนเชวิค เลนินจึงลาออกจากคณะบรรณาธิการ อีสครา และได้ตีพิมพ์บทความต่อต้านเมนเชวิค หนึ่งก้าวไปข้างหน้าสองก้าวถอยหลัง ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1904[69] ความเครียดทำให้เลนินป่วย และเพื่อพักฟื้นเขาจึงเดินทางไปพักผ่อนที่สวิตเซอร์แลนด์[70] ฝ่ายบอลเชวิคมีความแข็งแกร่งมากขึ้น ภายในฤดูใบไม้ผลิ ค.ศ. 1905 คณะกรรมการกลางพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยทั้งหมดคือบอลเชวิค[71] และในเดือนธันวาคม พวกเขาก่อตั้งหนังสือพิมพ์ วเปียริออด[72]
ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1905 การสังหารหมู่ผู้ประท้วงในวันอาทิตย์นองเลือดในกรุงเซนต์ปีเตอส์เบิร์กได้จุดชนวนให้เกิดความไม่สงบในจักรวรรดิรัสเซียที่เรียกว่าการปฏิวัติ ค.ศ. 1905[73] เลนินเรียกร้องให้บอลเชวิคมีบทบาทมากขึ้นในเหตุการณ์ดังกล่าว[74] และสนับสนุนให้เกิดการจลาจลอย่างรุนแรง ในการทำเช่นนั้น เขาได้นำคำขวัญของพรรคสังคมนิยมปฏิวัติที่เกี่ยวข้องกับ "การจลาจลด้วยอาวุธ" "การก่อการร้ายครั้งใหญ่" และ "การเวนคืนที่ดินของผู้ดี" ส่งผลให้เมนเชวิคกล่าวหาว่าเขาเบี่ยงเบนไปจากลัทธิมากซ์ดั้งเดิม[75] ในทางกลับกันเขายืนยันว่าพวกบอลเชวิคแยกตัวกับพวกเมนเชวิคโดยสิ้นเชิง บอลเชวิคจำนวนมากปฏิเสธ และทั้งสองกลุ่มได้เข้าร่วมการประชุมสมัชชาครั้งที่ 3 ซึ่งจัดขึ้นในกรุงลอนดอนในเดือนเมษายน ค.ศ. 1905[76] เลนินนำเสนอแนวคิดหลายประการของเขาในจุลสาร สองยุทธวิธีของสังคมประชาธิปไตยในการปฏิวัติประชาธิปไตย ซึ่งตีพิมพ์ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1905 ที่นี่ เขาทำนายว่าชนชั้นกระฎุมพีเสรีนิยมของรัสเซียจะอิ่มเอมใจด้วยการเปลี่ยนผ่านไปสู่ราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ และด้วยเหตุนี้จึงทรยศต่อการปฏิวัติ แต่เขาแย้งว่าชนชั้นกรรมาชีพจะต้องสร้างพันธมิตรกับชาวนาเพื่อโค่นล้มระบอบซาร์และสถาปนา "เผด็จการประชาธิปไตยแบบปฏิวัติชั่วคราวของชนชั้นกรรมาชีพและชาวนา"[77]
เพื่อตอบสนองต่อการปฏิวัติใน ค.ศ. 1905 ซึ่งล้มเหลวในการโค่นล้มรัฐบาล จักรพรรดินีโคไลที่ 2 ทรงยอมรับการปฏิรูปเสรีนิยมหลายครั้งในแถลงการณ์ตุลาคมของพระองค์ ในสถานการณ์เช่นนี้ เลนินรู้สึกปลอดภัยที่จะกลับไปยังเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก[78] ด้วยการเข้าร่วมคณะบรรณาธิการของ โนวายาจีซ์น ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์กฎหมายหัวรุนแรงที่ดำเนินการโดยมารีเยีย อันเดรย์เยวา เขาใช้หนังสือพิมพ์ดังกล่าวเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาที่พรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยเผชิญอยู่[79] เขาสนับสนุนให้พรรคแสวงหาสมาชิกในวงกว้างขึ้น และสนับสนุนให้มีการเผชิญหน้าที่รุนแรงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยเชื่อว่าทั้งสองฝ่ายมีความจำเป็นต่อการปฏิวัติที่ประสบความสำเร็จ[80] โดยตระหนักว่าค่าธรรมเนียมสมาชิกและการบริจาคจากผู้เห็นใจผู้มั่งคั่งเพียงไม่กี่คนไม่เพียงพอสำหรับกิจกรรมของบอลเชวิค เลนินจึงสนับสนุนแนวคิดที่จะปล้นที่ทำการไปรษณีย์ สถานีรถไฟ รถไฟ และธนาคาร ภายใต้การนำของเลโอนิด คราซิน บอลเชวิคเริ่มก่ออาชญากรรมดังกล่าว เหตุการณ์ที่โด่งดังที่สุดเกิดขึ้นในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1907 เมื่อบอลเชวิคซึ่งดำเนินการภายใต้การนำของโจเซฟ สตาลิน ก่อเหตุปล้นธนาคารของรัฐในเมืองติฟลิสด้วยอาวุธ[81]
แม้ว่าเขาจะสนับสนุนแนวคิดเรื่องการปรองดองระหว่างบอลเชวิคและเมนเชวิคในช่วงสั้น ๆ แต่การสนับสนุนความรุนแรงและการปล้นของเลนินก็ถูกประณามโดยเมนเชวิคในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 4 ซึ่งจัดขึ้นที่กรุงสต็อกโฮล์มในเดือนเมษายน ค.ศ. 1906[82] เลนินมีส่วนร่วมในการจัดตั้งศูนย์บอลเชวิคในเมืองก๊วกกาลา ราชรัฐฟินแลนด์ ซึ่งเป็นรัฐปกครองตนเองในจักรวรรดิรัสเซียในขณะนั้น[83] ก่อนที่บอลเชวิคจะกลับมามีอำนาจเหนือพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 5 ซึ่งจัดขึ้นที่กรุงลอนดอนในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1907[84] ขณะที่รัฐบาลซาร์ปราบปรามฝ่ายค้าน ทั้งการยุบสภาดูมาสมัยที่สองซึ่งเป็นสภานิติบัญญัติของรัสเซีย และโดยการสั่งให้โอฮรานาซึ่งเป็นหน่วยตำรวจลับจับกุมนักปฏิวัติ เลนินจึงหนีจากฟินแลนด์ไปยังสวิตเซอร์แลนด์[85] ที่นั่น เขาพยายามแลกเปลี่ยนธนบัตรที่ถูกขโมยในติฟลิสซึ่งมีหมายเลขซีเรียลที่ระบุอยู่บนธนบัตรเหล่านั้น[86]
อะเลคซันดร์ บอกดานอฟและบอลเชวิคที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ ตัดสินใจย้ายศูนย์บอลเชวิคไปยังกรุงปารีส แม้ว่าเลนินจะไม่เห็นด้วย แต่เขาย้ายไปที่เมืองนี้ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1908 เลนินไม่ชอบปารีส[87] โดยตำหนิปารีสว่าเป็น "หลุมเหม็น" และในขณะนั้น เลนินได้ฟ้องผู้ขับขี่รถยนต์คนหนึ่งที่ทำให้เขาล้มจักรยาน[88] เลนินวิพากษ์วิจารณ์มุมมองของบอกดานอฟอย่างมากว่าชนชั้นกรรมาชีพของรัสเซียจำเป็นต้องพัฒนาวัฒนธรรมสังคมนิยมเพื่อที่จะกลายเป็นเครื่องมือในการปฏิวัติที่ประสบความสำเร็จ ในทางกลับกัน เลนินกลับสนับสนุนผู้นำกลุ่มปัญญาชนสังคมนิยมซึ่งจะเป็นผู้นำชนชั้นแรงงานในการปฏิวัติ นอกจากนี้ บอกดานอฟซึ่งได้รับอิทธิพลจากแอ็นสท์ มัค เชื่อว่าแนวความคิดทั้งหมดของโลกมีความสัมพันธ์กัน ในขณะที่เลนินยึดติดกับทัศนะของลัทธิมากซ์ดั้งเดิมที่ว่ามีความเป็นจริงตามวัตถุประสงค์โดยไม่ขึ้นอยู่กับการสังเกตของมนุษย์[89] บอกดานอฟและเลนินไปเที่ยวด้วยกันที่บ้านพักของมักซิม กอร์กีในเมืองกาปรีในเดือนเมษายน ค.ศ. 1908[90] เมื่อกลับมายังกรุงปารีส เลนินสนับสนุนให้เกิดการแบ่งแยกภายในบอลเชวิคระหว่างผู้ติดตามของเขาและบอกดานอฟ โดยกล่าวหาว่าฝ่ายหลังเบี่ยงเบนไปจากลัทธิมากซ์[91]
.jpg)
ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1908 เลนินอาศัยอยู่ช่วงสั้น ๆ ในกรุงลอนดอน ซึ่งเขาใช้ห้องอ่านหนังสือของพิพิธภัณฑ์บริติชเขียน วัตถุนิยมและบทวิจารณ์เชิงประจักษ์ ซึ่งเป็นการโจมตีสิ่งที่เขาอธิบายว่าเป็น "ความเท็จของปฏิกิริยากระฎุมพี" ของสัมพัทธภาพของบอกดานอฟ[92] ลัทธิแบ่งแยกฝ่ายของเลนินเริ่มทำให้บอลเชวิคแปลกแยกมากขึ้น รวมถึงอดีตผู้สนับสนุนใกล้ชิดของเขา ทั้งอะเลคเซย์ รืยคอฟ และเลฟ คาเมเนฟ[93] โอฮรานาใช้ประโยชน์จากทัศนคติฝ่ายนิยมของเขาโดยส่งสายลับโรมัน มาลีนอฟสกี เพื่อทำหน้าที่เป็นแกนนำที่สนับสนุนเลนินในพรรค บอลเชวิคหลายคนแสดงความสงสัยเกี่ยวกับมาลีนอฟสกีต่อเลนิน แม้ว่าจะไม่ชัดเจนว่าฝ่ายหลังทราบถึงความซ้ำซ้อนของสายลับหรือไม่ เป็นไปได้ว่าเขาใช้มาลีนอฟสกีเพื่อให้ข้อมูลที่เป็นเท็จแก่โอฮรานา[94]
ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1910 เลนินเข้าร่วมการประชุมนานาชาติครั้งที่ 8 ของสากลที่สอง ซึ่งเป็นการประชุมระดับนานาชาติของนักสังคมนิยมในกรุงโคเปนเฮเกนในฐานะตัวแทนของพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยตามด้วยวันหยุดในสต็อกโฮล์มกับแม่ของเขา[95] จากนั้นเขาก็ย้ายไปฝรั่งเศสพร้อมกับภรรยาและน้องสาว โดยตั้งรกรากที่เมืองบอมบงก่อน จากนั้นจึงไปที่กรุงปารีส[96] ที่นี่เขากลายเป็นเพื่อนสนิทกับอิเนสซา อาร์ม็องด์ บอลเชวิคชาวฝรั่งเศส นักเขียนชีวประวัติบางคนเสนอว่าพวกเขามีความสัมพันธ์นอกสมรสตั้งแต่ ค.ศ. 1910 ถึง ค.ศ. 1912[97] ขณะเดียวกัน ในการประชุมที่ปารีสในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1911 คณะกรรมการกลางพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยตัดสินใจย้ายจุดเน้นในการปฏิบัติงานกลับไปยังรัสเซีย โดยสั่งให้ปิดศูนย์บอลเชวิคและหนังสือพิมพ์ โปรเลตารี[98] ด้วยความปรารถนาที่จะสร้างอิทธิพลของเขาขึ้นมาใหม่ในพรรค เลนินจึงได้จัดการประชุมพรรคขึ้นในกรุงปรากในเดือนมกราคม ค.ศ. 1912 และแม้ว่าผู้เข้าร่วม 16 คนจากทั้งหมด 18 คนจะเป็นบอลเชวิค แต่เขาก็ยังถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักถึงแนวโน้มการแบ่งแยกฝ่ายและล้มเหลวในการเพิ่มสถานะของเขาภายในพรรค[99]
การย้ายไปที่เมืองกรากุฟ ราชอาณาจักรกาลิเซียและโลโดเมเรีย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการีซึ่งมีวัฒนธรรมโปแลนด์ เขาใช้ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยยาเกียลโลเนียน (Jagiellonian University) เพื่อทำการวิจัย[100] เขายังคงติดต่ออย่างใกล้ชิดกับพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยซึ่งปฏิบัติการในจักรวรรดิรัสเซีย โดยโน้มน้าวให้สมาชิกบอลเชวิคของสภาดูมาแยกตัวออกจากพันธมิตรรัฐสภากับเมนเชวิค[101] ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1913 สตาลินซึ่งเลนินเรียกว่า "จอร์เจียผู้วิเศษ" ได้ไปเยี่ยมเขา และหารือเกี่ยวกับอนาคตของกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่ชาวรัสเซียในจักรวรรดิ[102] เนื่องจากสุขภาพที่ไม่สบายของทั้งเลนินและภรรยาของเขา พวกเขาจึงย้ายไปที่เมืองชนบท Biały Dunajec[103] ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังกรุงแบร์นเพื่อให้นาเดียเข้ารับการผ่าตัดคอพอกของเธอ[104]
เลนินอยู่ในแคว้นกาลิเซียเมื่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งปะทุขึ้น[105] สงครามครั้งนี้ทำให้จักรวรรดิรัสเซียต้องต่อสู้กับจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี และเนื่องจากสัญชาติรัสเซียของเขา เลนินจึงถูกจับกุมและถูกคุมขังช่วงสั้น ๆ จนกว่าจะมีการอธิบายข้อมูลรับรองการต่อต้านซาร์ของเขา[106] เลนินและภรรยากลับมาที่กรุงแบร์น ก่อนที่จะย้ายไปซือริชในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1916[107] เลนินรู้สึกโกรธที่พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยเยอรมนีสนับสนุนความพยายามทำสงครามของเยอรมนี ซึ่งถือเป็นการฝ่าฝืนมติชตุทการ์ทของสากลที่สองที่ว่าพรรคสังคมนิยมจะต่อต้านความขัดแย้งและมองว่าสากลที่สองสิ้นสภาพไปแล้ว[108] เขาเข้าร่วมการประชุมซิมเมอร์วาลด์ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1915 และการประชุมคินธาลในเดือนเมษายน ค.ศ. 1916[109] โดยกระตุ้นให้นักสังคมนิยมทั่วทั้งทวีปเปลี่ยน "สงครามจักรวรรดินิยม" ให้เป็น "สงครามกลางเมือง" ทั่วทั้งทวีป โดยที่ชนชั้นกรรมาชีพเป็นศัตรูกับชนชั้นกระฎุมพีและอภิชนาธิปไตย[110] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1916 แม่ของเลนินเสียชีวิต แต่เขาไม่สามารถไปร่วมงานศพแม่ได้[111] การตายของแม่ส่งผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อเขา และเขาก็รู้สึกหดหู่ใจเพราะเกรงว่าเขาจะตายก่อนที่จะเห็นการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพเช่นกัน[112]
ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1917 เลนินตีพิมพ์หนังสือ จักรวรรดินิยม: ขั้นสูงสุดของทุนนิยม ซึ่งแย้งว่าลัทธิจักรวรรดินิยมเป็นผลมาจากระบบทุนนิยมผูกขาด เนื่องจากนายทุนพยายามที่จะเพิ่มผลกำไรโดยการขยายไปสู่ดินแดนใหม่ซึ่งมีค่าจ้างต่ำกว่าและวัตถุดิบที่ถูกกว่า เขาเชื่อว่าการแข่งขันและความขัดแย้งจะเพิ่มขึ้น และสงครามระหว่างมหาอำนาจจักรวรรดินิยมจะดำเนินต่อไปจนกว่ามหาอำนาจเหล่านั้นจะถูกโค่นล้มโดยการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพและสังคมนิยมที่สถาปนาขึ้น[113] เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในการอ่านผลงานของเกออร์ค วิลเฮ็ล์ม ฟรีดริช เฮเกิล ลุดวิก ฟอวเออร์บัค และอาริสโตเติล ซึ่งล้วนเป็นอิทธิพลสำคัญต่อมาคส์[114] สิ่งนี้เปลี่ยนการตีความลัทธิมากซ์ของเลนิน ในขณะที่เขาเคยเชื่อว่านโยบายสามารถพัฒนาได้บนหลักการทางวิทยาศาสตร์ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า เขาสรุปว่าการทดสอบเดียวว่านโยบายนั้นถูกต้องหรือไม่คือการปฏิบัติ[115] เขายังคงรับรู้ว่าตัวเองเป็นนักลัทธิมากซ์ดั้งเดิม แต่เขาเริ่มแตกต่างจากการคาดการณ์ของมาคส์เกี่ยวกับการพัฒนาสังคม ในขณะที่มาคส์เชื่อว่า "การปฏิวัติกระฎุมพี-ประชาธิปไตย" ของชนชั้นกลางจะต้องเกิดขึ้นก่อน "การปฏิวัติสังคมนิยม" ของชนชั้นกรรมาชีพ เลนินเชื่อว่าในรัสเซีย ชนชั้นกรรมาชีพสามารถโค่นล้มระบอบการปกครองของซาร์ได้โดยไม่ต้องมีการปฏิวัติขั้นกลาง[116]
ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1917 การปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์ได้ปะทุขึ้นในเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก โดยเปลี่ยนชื่อเป็นเปโตรกราดในช่วงเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ในขณะที่คนงานในภาคอุตสาหกรรมนัดหยุดงานเนื่องจากการขาดแคลนอาหารและสภาพโรงงานที่ทรุดโทรมลง ความไม่สงบลุกลามไปยังส่วนอื่น ๆ ของรัสเซีย และจักรพรรดินีโคไลที่ 2 ทรงสละราชสมบัติด้วยเกรงว่าพระองค์จะถูกโค่นล้มอย่างรุนแรง สภาดูมารัฐเข้าควบคุมประเทศ ก่อตั้งรัฐบาลชั่วคราวรัสเซีย และเปลี่ยนจักรวรรดิให้เป็นสาธารณรัฐรัสเซียใหม่[117] เมื่อเลนินทราบเรื่องนี้จากฐานของเขาในสวิตเซอร์แลนด์ เขาก็เฉลิมฉลองร่วมกับผู้ไม่เห็นด้วยคนอื่น ๆ[118] เขาตัดสินใจกลับไปรัสเซียเพื่อดูแลบอลเชวิค แต่พบว่าเส้นทางส่วนใหญ่ในประเทศถูกปิดกั้นเนื่องจากความขัดแย้งที่ดำเนินอยู่ เขาได้จัดทำแผนร่วมกับผู้ไม่เห็นด้วยคนอื่น ๆ เพื่อเจรจาเส้นทางให้พวกเขาผ่านเยอรมนี ซึ่งรัสเซียอยู่ในภาวะสงครามในขณะนั้น ด้วยความตระหนักว่าผู้ไม่เห็นด้วยเหล่านี้อาจทำให้เกิดปัญหากับศัตรูรัสเซีย รัฐบาลเยอรมันจึงตกลงที่จะอนุญาตให้พลเมืองรัสเซีย 32 คนเดินทางโดยรถไฟผ่านดินแดนของตน ในจำนวนนี้ได้แก่เลนินและภรรยาของเขา[119] ด้วยเหตุผลทางการเมือง เลนินและเยอรมันจึงตกลงกันเรื่องที่เลนินเดินทางโดยตู้รถไฟที่ปิดผนึกผ่านดินแดนเยอรมนี แต่ในความเป็นจริงแล้ว รถไฟไม่ได้ถูกปิดผนึกอย่างแท้จริง และผู้โดยสารก็ได้รับอนุญาตให้ลงจากรถได้ เช่น ค้างคืนในแฟรงก์เฟิร์ต[120] กลุ่มคณะเดินทางโดยรถไฟจากซือริชไปยังซาสนิทซ์ จากนั้นเดินทางด้วยเรือข้ามฟากไปยังเทรลเลบอริส ประเทศสวีเดน จากนั้นไปยังจุดผ่านแดนฮาปารันดา–ทอร์นิโอ จากนั้นไปยังเฮลซิงกิ ก่อนที่จะขึ้นรถไฟขบวนสุดท้ายไปยังเปโตรกราดโดยการปลอมตัว[121]
เมื่อมาถึงสถานีรถไฟฟินแลนด์ในกรุงเปโตรกราดในเดือนเมษายน เลนินกล่าวสุนทรพจน์ต่อผู้สนับสนุนบอลเชวิคประณามรัฐบาลชั่วคราว และเรียกร้องให้มีการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพในยุโรปทั่วทั้งทวีปอีกครั้ง หลายวันต่อมา เขาพูดในการประชุมบอลเชวิคโดยตำหนิผู้ที่ต้องการปรองดองกับเมนเชวิค และเปิดเผย "บทเสนอเดือนเมษายน" ซึ่งเป็นโครงร่างแผนการของเขาสำหรับบอลเชวิค ซึ่งเขาเขียนไว้ระหว่างเดินทางจากสวิตเซอร์แลนด์ เขาประณามทั้งเมนเชวิคและนักปฏิวัติสังคมซึ่งปกครองสภาโซเวียตเปโตรกราดที่มีอิทธิพลที่ให้การสนับสนุนรัฐบาลชั่วคราวอย่างเปิดเผย โดยประณามพวกเขาว่าเป็นผู้ทรยศต่อลัทธิสังคมนิยม เมื่อพิจารณาว่ารัฐบาลเป็นจักรวรรดินิยมพอ ๆ กับระบอบซาร์ เขาสนับสนุนสันติภาพโดยทันทีกับเยอรมนีและออสเตรีย-ฮังการี การปกครองโดยโซเวียต โอนอุตสาหกรรมและธนาคารให้เป็นของชาติ และการเวนคืนที่ดินโดยรัฐ ทั้งหมดนี้ล้วนมีจุดมุ่งหมายในการจัดตั้งรัฐบาลชนชั้นกรรมาชีพและผลักดันไปสู่สังคมสังคมนิยม ในทางตรงกันข้ามเมนเชวิคเชื่อว่ารัสเซียไม่ได้รับการพัฒนาเพียงพอที่จะเปลี่ยนผ่านไปสู่สังคมนิยม และกล่าวหาว่าเลนินพยายามทำให้สาธารณรัฐใหม่เข้าสู่สงครามกลางเมือง[122] ตลอดหลายเดือนต่อจากนี้ เลนินรณรงค์เรื่องนโยบายของเขา เข้าร่วมการประชุมของคณะกรรมการกลางบอลเชวิค เขียนผลงานให้กับหนังสือพิมพ์บอลเชวิคอย่าง ปราฟดา และกล่าวสุนทรพจน์ต่อสาธารณะในเปโตรกราดโดยมุ่งเป้าไปที่การเปลี่ยนแรงงาน ทหาร กะลาสีเรือ และชาวนาให้เป็นไปตามเป้าหมายของเขา[123]
เลนินรับรู้ถึงความคับข้องใจที่เพิ่มมากขึ้นในหมู่ผู้สนับสนุนบอลเชวิค แนะนำให้จัดการชุมนุมทางการเมืองด้วยอาวุธในเปโตรกราดเพื่อทดสอบการตอบสนองของรัฐบาล[125] ท่ามกลางสุขภาพที่ย่ำแย่ เขาออกจากเมืองไปพักฟื้นที่หมู่บ้านเนโวลาในฟินแลนด์[126] การชุมนุมติดอาวุธของพวกบอลเชวิคที่ต่อมาถูกเรียกว่าวันกรกฎาคม เกิดขึ้นในขณะที่เลนินไม่อยู่[126] แต่เมื่อทราบว่าผู้ประท้วงปะทะอย่างรุนแรงกับกองกำลังของรัฐบาล เขาก็กลับไปที่เปโตรกราดและเรียกร้องให้อยู่ในความสงบ[127] เพื่อตอบสนองต่อความรุนแรง รัฐบาลได้ออกคำสั่งให้จับกุมเลนินและบอลเชวิคคนสำคัญอื่น ๆ บุกเข้าไปในสำนักงานของพวกเขา และกล่าวหาต่อสาธารณะว่าเขาเป็นสายลับเพื่อก่อกวนทางการเมืองของเยอรมัน[128] เลนินซ่อนตัวอยู่ในเซฟเฮาส์ในเปโตรกราดเพื่อหลีกเลี่ยงการจับกุม[129] ด้วยความกลัวว่าจะถูกสังหาร เลนินและกรีโกรี ซีโนเวียฟ เพื่อนและบอลเชวิคอาวุโสจึงหนีจากเปโตรกราดโดยปลอมตัวมาย้ายไปอยู่ที่รัจลีฟ[130] ที่นั่น เลนินเริ่มเขียนหนังสือที่ชื่อ รัฐกับการปฏิวัติ ซึ่งเป็นการอธิบายว่าเขาเชื่อว่ารัฐสังคมนิยมจะพัฒนาไปอย่างไรหลังการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพ และหลังจากนั้นรัฐจะค่อย ๆ สูญสลายไป เหลือเพียงสังคมคอมมิวนิสต์ที่บริสุทธิ์ได้อย่างไร[131] เขาเริ่มโต้เถียงเรื่องการลุกฮือติดอาวุธที่นำโดยบอลเชวิคเพื่อโค่นล้มรัฐบาล แต่ความคิดนี้ถูกปฏิเสธในการประชุมลับของคณะกรรมการกลางพรรค[132] จากนั้นเลนินเดินทางด้วยรถไฟและเดินเท้าไปยังฟินแลนด์ โดยมาถึงเฮลซิงกิในวันที่ 10 สิงหาคม ซึ่งเขาซ่อนตัวอยู่ในเซฟเฮาส์ที่เป็นของกลุ่มผู้เห็นใจบอลเชวิค[133]
ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1917 ขณะที่เลนินอยู่ในฟินแลนด์ นายพลลัฟร์ คอร์นีลอฟ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพรัสเซียได้ส่งกองทหารไปยังเปโตรกราดในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นความพยายามก่อรัฐประหารเพื่อต่อต้านรัฐบาลชั่วคราว อะเลคซันดร์ เคเรนสกี ประธานรัฐมนตรีหันไปขอความช่วยเหลือจากสภาโซเวียตเปโตรกราดรวมถึงสมาชิกบอลเชวิคเพื่อขอความช่วยเหลือ โดยปล่อยให้นักปฏิวัติจัดคนงานเป็นหน่วยองครักษ์แดงเพื่อปกป้องเมือง การรัฐประหารยุติลงก่อนที่จะถึงเปโตรกราด แต่เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้บอลเชวิคสามารถกลับคืนสู่เวทีการเมืองที่เปิดกว้างได้[134] ด้วยความกลัวการต่อต้านการปฏิวัติจากกองกำลังฝ่ายขวาที่เป็นศัตรูกับสังคมนิยม เมนเชวิคและกลุ่มนักสังคมนิยมปฏิวัติที่ครอบงำสภาโซเวียตเปโตรกราดจึงมีบทบาทสำคัญในการกดดันรัฐบาลให้ปรับความสัมพันธ์กับบอลเชวิคให้เป็นปกติ[135] ทั้งเมนเชวิคและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติสูญเสียการสนับสนุนจากประชาชนไปมาก เนื่องจากพวกเขาร่วมมือกับรัฐบาลชั่วคราวและการทำสงครามอย่างต่อเนื่องที่ไม่เป็นที่นิยม บอลเชวิคใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ และในไม่ช้า ทรอตสกี ซึ่งเป็นนักลัทธิมากซ์ผู้สนับสนุนบอลเชวิคก็ได้รับเลือกเป็นผู้นำของสภาโซเวียตเปโตรกราด[136] ในเดือนกันยายน บอลเชวิคได้รับเสียงข้างมากในส่วนของคนงานของทั้งสภาโซเวียตมอสโกและเปโตรกราด[137]
เมื่อตระหนักว่าสถานการณ์ปลอดภัยสำหรับเขา เลนินจึงกลับไปที่เปโตรกราด[138] ที่นั่นเขาได้เข้าร่วมการประชุมของคณะกรรมการกลางบอลเชวิคเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม ซึ่งเขาโต้แย้งอีกครั้งว่าพรรคควรนำการลุกฮือด้วยอาวุธเพื่อโค่นล้มรัฐบาลชั่วคราว ซึ่งในครั้งนี้การโต้แย้งชนะด้วยคะแนน 10 ต่อ 2 เสียง[139] ซีโนเวียฟและคาเมนเนฟวิจารณ์แผนนี้โดยแย้งว่าคนงานชาวรัสเซียจะไม่สนับสนุนการทำรัฐประหารอย่างรุนแรงเพื่อต่อต้านระบอบการปกครอง และไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนสำหรับการยืนยันของเลนินว่ายุโรปทั้งหมดจวนจะปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพ[140] พรรคเริ่มแผนการจัดระเบียบการโจมตี โดยจัดการประชุมครั้งสุดท้ายที่สถาบันสโมลนืยในวันที่ 24 ตุลาคม[141] ที่นี่เป็นฐานของคณะกรรมการปฏิวัติทหาร (แวแอร์กา) ซึ่งเป็นกองกำลังติดอาวุธที่ภักดีต่อบอลเชวิคซึ่งก่อตั้งขึ้นโดยสภาโซเวียตเปโตรกราดในช่วงที่คอร์นีลอฟถูกกล่าวหาว่าทำรัฐประหาร[142]
ในเดือนตุลาคม แวแอร์กาได้รับคำสั่งให้ควบคุมศูนย์กลางการคมนาคม การสื่อสาร การพิมพ์ และสาธารณูปโภคที่สำคัญของเปโตรกราด และดำเนินการโดยไม่มีการนองเลือด[143] บอลเชวิคปิดล้อมรัฐบาลในพระราชวังฤดูหนาว และเอาชนะรัฐบาลได้และจับกุมบรรดารัฐมนตรีหลังจากที่เรือลาดตระเวน อะวโรระ ซึ่งควบคุมโดยลูกเรือบอลเชวิค ยิงกระสุนเปล่าเพื่อส่งสัญญาณการเริ่มต้นของการปฏิวัติ[144] ในระหว่างการจลาจล เลนินกล่าวปราศรัยต่อสภาโซเวียตเปโตรกราดโดยประกาศว่ารัฐบาลชั่วคราวถูกโค่นล้มแล้ว[145] บอลเชวิคประกาศจัดตั้งรัฐบาลใหม่คือคณะกรรมการราษฎร หรือโซฟนาร์คอม ในตอนแรกเลนินปฏิเสธตำแหน่งหัวหน้ารัฐบาล โดยเสนอให้ทรอตสกีรับงานนี้ แต่บอลเชวิคคนอื่น ๆ ยืนกรานและท้ายที่สุดเลนินก็ยอมรับตำแหน่ง[146] จากนั้นเลนินและบอลเชวิคคนอื่น ๆ ได้เข้าร่วมการประชุมรัฐสภาโซเวียตครั้งที่ 2 เมื่อวันที่ 26 และ 27 ตุลาคม และประกาศการจัดตั้งรัฐบาลใหม่ เมนเชวิคที่เข้าร่วมการประชุมประณามการยึดอำนาจโดยมิชอบและความเสี่ยงที่จะเกิดสงครามกลางเมือง[147] ในช่วงแรก ๆ ของระบอบการปกครองใหม่ เลนินหลีกเลี่ยงการพูดในแง่ลัทธิมากซ์และสังคมนิยม เพื่อไม่ให้ประชากรรัสเซียแปลกแยก และกลับพูดถึงการให้ประเทศถูกควบคุมโดยคนงานแทน[148] เลนินและบอลเชวิคอีกหลายคนคาดว่าการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพจะแผ่ขยายไปทั่วยุโรปภายในไม่กี่วันหรือหลายเดือน[149]
รัฐบาลชั่วคราวได้วางแผนให้มีการเลือกตั้งสภาร่างรัฐธรรมนูญในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 จากการคัดค้านของเลนิน คณะกรรมการราษฎรตกลงที่จะลงคะแนนเสียงตามกำหนด[150] ในการเลือกตั้งตามรัฐธรรมนูญ บอลเชวิคได้รับคะแนนเสียงประมาณหนึ่งในสี่ โดยพ่ายแพ้ต่อกลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติที่เน้นเรื่องเกษตรกรรม[151] เลนินแย้งว่าการเลือกตั้งไม่ได้สะท้อนเจตจำนงของประชาชนอย่างยุติธรรม ผู้มีสิทธิเลือกตั้งไม่มีเวลาเรียนรู้โครงการการเมืองของบอลเชวิคและรายชื่อผู้สมัครได้รับการร่างขึ้นก่อนที่กลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายจะแยกตัวออกจากกลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติ[152] อย่างไรก็ตาม สภาร่างรัฐธรรมนูญรัสเซียที่ได้รับการเลือกตั้งใหม่ได้จัดขึ้นที่เปโตรกราดในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918[153] คณะกรรมการราษฎรแย้งว่าเป็นการต่อต้านการปฏิวัติเพราะพยายามจะถอดอำนาจออกจากโซเวียต แต่ฝ่ายสังคมนิยมปฏิวัติและเมนเชวิคปฏิเสธเรื่องนี้[154] ฝ่ายบอลเชวิคเสนอญัตติที่จะถอดถอนอำนาจทางกฎหมายส่วนใหญ่ของสภา เมื่อสมัชชาปฏิเสธญัตติ คณะกรรมการราษฎรประกาศว่านี่เป็นหลักฐานที่แสดงถึงลักษณะของการต่อต้านการปฏิวัติและบังคับให้ยุบสภา[155]
เลนินปฏิเสธคำเรียกร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก รวมถึงจากบอลเชวิคบางคนให้จัดตั้งรัฐบาลผสมร่วมกับพรรคสังคมนิยมอื่น ๆ[156] แม้ว่าจะปฏิเสธการเป็นพันธมิตรกับเมนเชวิคหรือพรรคสังคมนิยมปฏิวัติแต่คณะกรรมการราษฎรก็ยอมอ่อนข้อบางส่วน คณะกรรมการราษฎรอนุญาตให้พรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายดำรงตำแหน่ง 5 ตำแหน่งในคณะรัฐมนตรีในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1917 พันธมิตรนี้กินเวลาเพียงสี่เดือนจนถึงเดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 เมื่อพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายถอนตัวออกจากรัฐบาลเนื่องจากไม่เห็นด้วยกับแนวทางของบอลเชวิคในการยุติสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง[157] ในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 7 ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 บอลเชวิคเปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการจากพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซียเป็นพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย เนื่องจากเลนินต้องการแยกกลุ่มของเขาออกจากพรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยเยอรมันที่ปฏิรูปมากขึ้นเรื่อย ๆ และเพื่อเน้นย้ำเป้าหมายสูงสุดของตนซึ่งนั่นก็คือสังคมคอมมิวนิสต์[158]
แม้ว่าอำนาจสูงสุดจะตกอยู่ภายใต้รัฐบาลของประเทศอย่างเป็นทางการในรูปแบบของคณะกรรมการราษฎรและคณะกรรมการบริหาร (VTSIK) ที่ได้รับเลือกโดยรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวง (ARCS) พรรคคอมมิวนิสต์อยู่ภายใต้การควบคุมโดยพฤตินัยในรัสเซีย ดังที่สมาชิกยอมรับในขณะนั้น[159] ภายใน ค.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรเริ่มดำเนินการเพียงฝ่ายเดียวโดยอ้างว่าจำเป็นต้องมีความสะดวก[160] โดยที่คณะกรรมการบริหารและรัฐสภาโซเวียตกลายเป็นชายขอบมากขึ้น ดังนั้นโซเวียตจึงไม่มีบทบาทในการปกครองรัสเซียอีกต่อไป[161] ระหว่าง ค.ศ. 1918 และ ค.ศ. 1919 รัฐบาลขับเมนเชวิคและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติออกจากโซเวียต[162] รัสเซียได้กลายเป็นรัฐพรรคการเมืองเดียว[163]
ภายในพรรคได้จัดตั้งกรมการเมือง (โปลิตบูโร) และกรมองค์การ (ออร์กบูโร) เพื่อติดตามคณะกรรมการกลางที่มีอยู่ การตัดสินใจของหน่วยงานพรรคเหล่านี้จะต้องได้รับการรับรองจากคณะกรรมการราษฎรและสภาแรงงานและกลาโหม[164] เลนินเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดในโครงสร้างการปกครองนี้ เช่นเดียวกับการเป็นประธานคณะกรรมการราษฎรและนั่งอยู่ในสภาแรงงานและกลาโหม และเป็นคณะกรรมการกลางและโปลิตบูโรของพรรคคอมมิวนิสต์[165] บุคคลเพียงคนเดียวที่เข้าใกล้อิทธิพลนี้ได้คือยาคอฟ สเวียร์ดลอฟ มือขวาของเลนิน ซึ่งเสียชีวิตในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1919 ระหว่างการระบาดของไข้หวัดใหญ่สเปน[166] ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918 เลนินและภรรยาของเขาได้เข้าพักในแฟลตสองห้องภายในสถาบันสโมลนืย ในเดือนถัดมาพวกเขาก็ไปพักร้อนช่วงสั้น ๆ ในเมืองฮาลิลา ประเทศฟินแลนด์[167] ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918 เขารอดชีวิตจากความพยายามลอบสังหารในเปโตรกราด ฟริตซ์ แพลตเทน ซึ่งอยู่กับเลนินในเวลานั้น ได้ปกป้องเขาและได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืน[168]
ด้วยความกังวลว่ากองทัพเยอรมันเป็นภัยคุกคามต่อเปโตรกราด ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรจึงย้ายเมืองหลวงไปยังมอสโก[169] โดยเริ่มแรกเป็นมาตรการชั่วคราว ที่นั่น เลนิน ทรอตสกี และผู้นำบอลเชวิคคนอื่น ๆ ย้ายไปที่เครมลิน ซึ่งเลนินอาศัยอยู่กับภรรยาและน้องสาวของเขา มาเรีย ในอพาร์ตเมนต์ชั้นหนึ่งติดกับห้องที่ใช้จัดการประชุมคณะกรรมการราษฎร[170] เลนินไม่ชอบมอสโก[171] แต่ไม่ค่อยได้ออกจากใจกลางเมืองเลยตลอดชีวิตของเขา[172] เขารอดชีวิตจากความพยายามลอบสังหารครั้งที่สองในมอสโกเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1918 เขาถูกยิงหลังจากการกล่าวปราศรัยในที่สาธารณะและได้รับบาดเจ็บสาหัส[173] ฟันนี คาปลัน นักสังคมนิยมปฏิวัติซึ่งเป็นมือปืนถูกจับกุมและประหารชีวิต[174] การโจมตีดังกล่าวได้รับการกล่าวถึงอย่างกว้างขวางในสื่อรัสเซีย ทำให้เกิดความเห็นอกเห็นใจอย่างมากต่อเลนินและเพิ่มความนิยมของเขา[175] เพื่อเป็นการพักผ่อน เขาย้ายไปยังที่ดินทีกอร์กีอันหรูหรานอกมอสโกในเดือนกันยายน ค.ศ. 1918 ซึ่งรัฐบาลเพิ่งโอนมาเป็นของรัฐสำหรับเขา[176]
เมื่อเข้าคุมอำนาจ ระบอบการปกครองของเลนินได้ออกกฤษฎีกาหลายฉบับ ประการแรกคือกฤษฎีกาที่ดินซึ่งประกาศว่าที่ดินที่ถือครองของชนชั้นสูงและคริสตจักรออร์โธดอกซ์ควรเป็นรัฐและแจกจ่ายให้กับชาวนาโดยรัฐบาลท้องถิ่น สิ่งนี้ตรงกันข้ามกับความปรารถนาของเลนินในการรวมกลุ่มเกษตรกรรม แต่ทำให้รัฐบาลยอมรับการยึดที่ดินของชาวนาในวงกว้างที่เกิดขึ้นแล้ว[177] ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 รัฐบาลได้ออกกฤษฎีกาว่าด้วยสื่อมวลชนซึ่งปิดสื่อฝ่ายค้านจำนวนมากที่ถือว่าเป็นการต่อต้านการปฏิวัติโดยอ้างว่ามาตรการดังกล่าวเป็นเพียงมาตรการชั่วคราวกฤษฎีกาดังกล่าวได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง รวมถึงบอลเชวิคหลายคน ในเรื่องที่ประนีประนอมเสรีภาพสื่อ[178]
ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เลนินได้ออกปฏิญญาสิทธิประชาชนรัสเซีย ซึ่งระบุว่ากลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่ชาวรัสเซียที่อาศัยอยู่ในสาธารณรัฐมีสิทธิ์แยกตัวออกจากอำนาจของรัสเซียและสถาปนารัฐชาติอิสระของตนเอง[179] หลายประเทศได้ประกาศอิสรภาพ (ฟินแลนด์และลิทัวเนียในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1917 ลัตเวียและยูเครนในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918 เอสโตเนียในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1918 ทรานส์คอเคเชียในเดือนเมษายน ค.ศ. 1918 และโปแลนด์ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918) [180] ในไม่ช้า บอลเชวิคก็ส่งเสริมพรรคคอมมิวนิสต์ในรัฐชาติอิสระเหล่านี้อย่างแข็งขัน[181] ขณะเดียวกันในการประชุมรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวงครั้งที่ 5 ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918 รัฐธรรมนูญได้รับการอนุมัติซึ่งปฏิรูปสาธารณรัฐรัสเซียเป็นสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย[182] ด้วยความพยายามที่จะปรับปรุงประเทศให้ทันสมัย รัฐบาลจึงเปลี่ยนรัสเซียจากปฏิทินจูเลียนเป็นปฏิทินกริกอเรียนที่ใช้ในยุโรปอย่างเป็นทางการ[183]
ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 คณะกรรมการราษฎรได้ออกกฤษฎีกายกเลิกระบบกฎหมายของรัสเซีย โดยเรียกร้องให้ใช้ "จิตสำนึกแห่งการปฏิวัติ" มาแทนที่กฎหมายที่ถูกยกเลิก[184] ศาลถูกแทนที่ด้วยระบบสองระดับ ได้แก่ ศาลปฏิวัติเพื่อจัดการกับอาชญากรรมที่ต่อต้านการปฏิวัติ[185] และศาลประชาชนเพื่อจัดการกับความผิดทางแพ่งและทางอาญาอื่น ๆ พวกเขาได้รับคำสั่งให้เพิกเฉยต่อกฎหมายที่มีอยู่แล้ว และยึดถือคำตัดสินของตนตามกฤษฎีกาของคณะกรรมการราษฎรและ "สำนึกแห่งความยุติธรรมแบบสังคมนิยม"[186] เดือนพฤศจิกายนยังได้เห็นการยกเครื่องกองทัพ คณะกรรมการราษฎรใช้มาตรการที่เท่าเทียม ยกเลิกยศ ตำแหน่ง และเครื่องราชอิสริยาภรณ์ก่อนหน้านี้ และเรียกร้องให้ทหารจัดตั้งคณะกรรมการเพื่อเลือกผู้บัญชาการของตน[187]
ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1917 เลนินออกกฤษฎีกาจำกัดการทำงานสำหรับทุกคนในรัสเซียไว้ที่ 8 ชั่วโมงต่อวัน[188] นอกจากนี้เขายังออกกฤษฎีกาว่าด้วยการศึกษาแบบประชานิยม ซึ่งกำหนดว่ารัฐบาลจะรับประกันการศึกษาทางโลกฟรีสำหรับเด็กทุกคนในรัสเซีย[188] และกฤษฎีกาจัดตั้งระบบสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของรัฐ[189] เพื่อต่อสู้กับการไม่รู้หนังสือของประชาชน จึงได้ริเริ่มการรณรงค์การรู้หนังสือ ประมาณ 5 ล้านคนลงทะเบียนเรียนหลักสูตรเร่งรัดของการรู้หนังสือขั้นพื้นฐานระหว่าง ค.ศ. 1920 ถึง ค.ศ. 1926[190] เพื่อยอมรับความเท่าเทียมกันทางเพศ จึงมีการใช้กฎหมายที่ช่วยให้ผู้หญิงมีอิสระ โดยให้อิสระทางเศรษฐกิจจากสามี และยกเลิกข้อจำกัดในการหย่าร้าง[191] เจโนตเดลซึ่งเป็นองค์กรสตรีบอลเชวิคก่อตั้งขึ้นเพื่อส่งเสริมเป้าหมายเหล่านี้ ภายใต้การปกครองของเลนิน รัสเซียกลายเป็นประเทศแรกที่ออกกฎหมายให้ทำแท้งตามความต้องการในช่วงไตรมาสแรก[192] เลนินและพรรคคอมมิวนิสต์ผู้ไม่เชื่อในพระเจ้าอย่างเข้มแข็งต้องการทำลายระบบศาสนา[193] ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918 รัฐบาลได้ออกคำสั่งให้แยกคริสตจักรและรัฐให้ออกจากกัน และห้ามการเรียนการสอนศาสนาในโรงเรียน[194]
ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เลนินได้ออกกฤษฎีกาว่าด้วยการควบคุมแรงงาน ซึ่งเรียกร้องให้แรงงานของแต่ละองค์กรจัดตั้งคณะกรรมการที่ได้รับเลือกขึ้นเพื่อติดตามการจัดการของวิสาหกิจของตน[195] ในเดือนนั้นพวกเขายังได้ออกคำสั่งขอทองคำของประเทศ[196] และโอนธนาคารให้เป็นของรัฐ ซึ่งเลนินมองว่าเป็นก้าวสำคัญสู่สังคมนิยม[197] ในเดือนธันวาคม คณะกรรมการราษฎรได้จัดตั้งสภาเศรษฐกิจแห่งชาติสูงสุด (VSNKh) ซึ่งมีอำนาจเหนืออุตสาหกรรม การธนาคาร การเกษตร และการค้า[198] คณะกรรมการโรงงานเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของสหภาพแรงงาน ซึ่งอยู่ภายใต้สังกัดสภาเศรษฐกิจแห่งชาติสูงสุด แผนเศรษฐกิจแบบรวมศูนย์ของรัฐจัดลำดับความสำคัญเหนือผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจในท้องถิ่นของคนงาน[199] ในช่วงต้น ต.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรได้ยกเลิกหนี้ต่างประเทศทั้งหมดและปฏิเสธที่จะจ่ายดอกเบี้ยที่เป็นหนี้อยู่[200] ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1918 การค้าระหว่างประเทศเป็นของรัฐ ทำให้เกิดการผูกขาดการนำเข้าและส่งออกโดยรัฐ[201] ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1918 ได้มีการกฤษฎีกาโอนสาธารณูปโภค การรถไฟ วิศวกรรม สิ่งทอ โลหะวิทยา และเหมืองแร่ ให้เป็นของรัฐ แม้ว่าสิ่งเหล่านี้มักเป็นของรัฐในนามเท่านั้น[202] การโอนมาเป็นของรัฐอย่างเต็มรูปแบบไม่ได้เกิดขึ้นจนกระทั่งเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1920 เมื่อวิสาหกิจอุตสาหกรรมขนาดเล็กอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐ[203]
กลุ่มหนึ่งของบอลเชวิคที่รู้จักกันในชื่อ "คอมมิวนิสต์ซ้าย" วิพากษ์วิจารณ์นโยบายเศรษฐกิจของคณะกรรมการราษฎรว่าอยู่ในระดับปานกลางเกินไป พวกเขาต้องการโอนอุตสาหกรรม เกษตรกรรม การค้า การเงิน การขนส่ง และการสื่อสารมาเป็นของรัฐ[204] เลนินเชื่อว่าขั้นตอนนี้ทำไม่ได้ในทางปฏิบัติ และรัฐบาลควรโอนวิสาหกิจทุนนิยมขนาดใหญ่ของรัสเซีย เช่น ธนาคาร ทางรถไฟ ที่ดินขนาดใหญ่ โรงงานและเหมืองแร่ขนาดใหญ่ให้เป็นของรัฐเท่านั้น[204] ซึ่งอนุญาตให้ธุรกิจขนาดเล็กดำเนินกิจการแบบส่วนตัวได้จนกว่าพวกเขาจะขยายใหญ่พอที่จะสามารถโอนมาเป็นของรัฐได้ เลนินยังไม่เห็นด้วยกับกลุ่มคอมมิวนิสต์ซ้ายเกี่ยวกับองค์กรทางเศรษฐกิจ ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1918 เขาแย้งว่าจำเป็นต้องมีการควบคุมเศรษฐกิจแบบรวมศูนย์ของอุตสาหกรรม ในขณะที่กลุ่มคอมมิวนิสต์ซ้ายต้องการให้โรงงานแต่ละแห่งถูกควบคุมโดยแรงงาน ซึ่งเป็นแนวทางที่เลนินมองว่าเป็นอันตรายต่อสังคมนิยม[205]
การนำมุมมองเสรีนิยมฝ่ายซ้ายมาใช้ ทั้งกลุ่มคอมมิวนิสต์ซ้ายและกลุ่มอื่น ๆ ในพรรคคอมมิวนิสต์ต่างวิพากษ์วิจารณ์ความเสื่อมถอยของสถาบันประชาธิปไตยในรัสเซีย[206] ในระดับสากล นักสังคมนิยมหลายคนประณามระบอบการปกครองของเลนิน และปฏิเสธว่าเขากำลังสถาปนาลัทธิสังคมนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาเน้นย้ำถึงการขาดการมีส่วนร่วมทางการเมืองในวงกว้าง การปรึกษาหารือของประชาชน และประชาธิปไตยอุตสาหกรรม[207] ในช่วงปลาย ค.ศ. 1918 คาร์ล เคาต์สกี นักลัทธิมากซ์ชาวเช็ก-ออสเตรีย ได้เขียนจุลสารต่อต้านลัทธิเลนินโดยประณามธรรมชาติของการต่อต้านประชาธิปไตยของรัสเซียโซเวียต ซึ่งเลนินได้ตีพิมพ์คำตอบอย่างอึกทึกเรื่อง The Proletarian Revolution and the Renegade Kautsky[208] โรซา ลุคเซิมบวร์ค นักลัทธิมากซ์ชาวเยอรมัน สะท้อนมุมมองของเคาต์สกี[209] ในขณะที่ปิออตร์ โคโปตกิน ผู้นิยมอนาธิปไตยชาวรัสเซีย กล่าวถึงการยึดอำนาจของบอลเชวิคว่าเป็น "การฝังการปฏิวัติรัสเซีย"[210]
เมื่อขึ้นสู่อำนาจ เลนินเชื่อว่านโยบายสำคัญของรัฐบาลของเขาจะต้องถอนตัวออกจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโดยการสงบศึกกับฝ่ายมหาอำนาจกลางของเยอรมนีและออสเตรีย-ฮังการี[211] เขาเชื่อว่าสงครามที่ดำเนินอยู่จะสร้างความไม่พอใจในหมู่ทหารรัสเซียที่เบื่อหน่ายสงคราม ซึ่งเขาสัญญาว่าจะมีสันติภาพ และกองทหารเหล่านี้และกองทัพเยอรมันที่รุกคืบเข้ามาคุกคามทั้งรัฐบาลของเขาเองและต้นเหตุของลัทธิสังคมนิยมระหว่างประเทศ[212] ในทางตรงกันข้าม สมาชิกบอลเชวิคอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนีโคไล บูฮารินและฝ่ายคอมมิวนิสต์ซ้าย เชื่อว่าสันติภาพกับมหาอำนาจกลางจะเป็นการทรยศต่อลัทธิสังคมนิยมระหว่างประเทศ และรัสเซียควรเข้าร่วม "สงครามป้องกันการปฏิวัติ" แทน ซึ่งจะกระตุ้นให้ชนชั้นกรรมาชีพเยอรมันลุกฮือขึ้นต่อต้านรัฐบาลของตนเอง[213]
ในกฤษฎีกาสันติภาพเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เลนินเสนอการสงบศึกเป็นเวลาสามเดือน ซึ่งได้รับการอนุมัติจากสมัยประชุมครั้งที่ 2 ของสภาผู้แทนโซเวียตแห่งแรงงานและทหารรัสเซียทั้งปวง และนำเสนอต่อรัฐบาลเยอรมนีและออสเตรีย-ฮังการี[214] ฝ่ายเยอรมันแสดงท่าทีในทางบวก โดยมองว่านี่เป็นโอกาสที่จะมุ่งความสนใจไปยังแนวรบด้านตะวันตกและขจัดความพ่ายแพ้ที่กำลังจะเกิดขึ้น[215] ในเดือนพฤศจิกายน การเจรจาสงบศึกเริ่มต้นที่เบรสท์-ลีตอฟสก์ ซึ่งเป็นที่ตั้งฐานหลักของกองบัญชาการสูงสุดของเยอรมนีในแนวรบด้านตะวันออก โดยมีคณะผู้แทนรัสเซียนำโดยทรอตสกีและอดอล์ฟ จอฟเฟ[216] ขณะเดียวกันมีการตกลงหยุดยิงจนถึงเดือนมกราคม[217] ในระหว่างการเจรจา เยอรมนียืนกรานที่จะรักษาการพิชิตในช่วงสงคราม ซึ่งรวมถึงโปแลนด์ ลิทัวเนีย และคูร์ลันด์ ในขณะที่รัสเซียโต้แย้งว่านี่เป็นการละเมิดสิทธิในการตัดสินใจด้วยตนเองของประเทศเหล่านี้[218] บอลเชวิคบางคนแสดงความหวังที่จะดึงการเจรจาออกไปจนกว่าการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพจะปะทุขึ้นทั่วยุโรป[219] ในวันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 1918 ทรอตสกีเดินทางกลับจากเบรสต์-ลีตอฟสค์ไปยังเซนต์ปีเตอส์เบิร์กโดยยื่นคำขาดจากฝ่ายมหาอำนาจกลาง รัสเซียยอมรับข้อเรียกร้องเรื่องอาณาเขตของเยอรมนี ไม่เช่นนั้นสงครามจะดำเนินต่อไป[220]
ในเดือนมกราคมและอีกครั้งในเดือนกุมภาพันธ์ เลนินเรียกร้องให้บอลเชวิคยอมรับข้อเสนอของเยอรมนี เขาแย้งว่าการสูญเสียดินแดนสามารถยอมรับได้หากทำให้รัฐบาลที่นำโดยบอลเชวิคอยู่รอดได้ สมาชิกบอลเชวิคส่วนใหญ่ปฏิเสธจุดยืนของเขา โดยหวังว่าจะยืดเวลาการสงบศึกออกไปและเรียกเยอรมนีว่าเป็นมิตรแต่โผงผาง[221] ในวันที่ 18 กุมภาพันธ์ กองทัพเยอรมันได้เปิดปฏิบัติการเฟาสท์ชลาก รุกล้ำเข้าไปในดินแดนที่รัสเซียควบคุมและพิชิตดวินสค์ได้ภายในหนึ่งวัน[222] เมื่อถึงจุดนี้ ในที่สุดเลนินก็โน้มน้าวให้คณะกรรมการกลางบอลเชวิคเสียงข้างมากยอมรับข้อเรียกร้องของมหาอำนาจกลาง[223] ในวันที่ 23 กุมภาพันธ์ ฝ่ายมหาอำนาจกลางได้ยื่นคำขาดใหม่โดยรัสเซียต้องยอมรับการควบคุมของเยอรมนีไม่เพียงแต่ในโปแลนด์และรัฐบอลติกเท่านั้น แต่ยังรวมถึงยูเครนด้วย ไม่เช่นนั้นจะต้องเผชิญการรุกรานเต็มรูปแบบ[224]
วันที่ 3 มีนาคม มีการลงนามในสนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์[225] ส่งผลให้รัสเซียสูญเสียดินแดนมหาศาล โดยคิดเป็นประชากรของอดีตจักรวรรดิร้อยละ 26 พื้นที่เก็บเกี่ยวทางการเกษตรร้อยละ 37 อุตสาหกรรมร้อยละ 28 รางรถไฟร้อยละ 26 และสามในสี่ของถ่านหินและเหล็กที่ฝากถูกถ่ายโอนไปยังการควบคุมของเยอรมนี[226] ด้วยเหตุนี้ สนธิสัญญาดังกล่าวจึงไม่ได้รับความนิยมอย่างลึกซึ้งในทุกช่วงการเมืองของรัสเซีย[227] และสมาชิกบอลเชวิคและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายหลายคนลาออกจากคณะกรรมการราษฎรเพื่อเป็นการประท้วง[228] หลังจากการลงนามในสนธิสัญญา คณะกรรมการราษฎรมุ่งเน้นไปที่การพยายามปลุกปั่นการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพในเยอรมนี โดยออกสิ่งพิมพ์ต่อต้านสงครามและต่อต้านรัฐบาลมากมายในประเทศ รัฐบาลเยอรมันตอบโต้ด้วยการขับนักการทูตรัสเซีย[229] สนธิสัญญายังคงล้มเหลวในการหยุดยั้งความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลาง ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918 จักรพรรดิวิลเฮ็ล์มที่ 2 แห่งเยอรมนีสละราชบัลลังก์ และฝ่ายบริหารชุดใหม่ของประเทศได้ลงนามในข้อตกลงสงบศึกกับฝ่ายสัมพันธมิตร เป็นผลให้คณะกรรมการราษฎรประกาศให้สนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์เป็นโมฆะ[230]
เมื่อถึงต้น ค.ศ. 1918 หลายเมืองทางตะวันตกของรัสเซียเผชิญกับความอดอยากอันเป็นผลจากการขาดแคลนอาหารเรื้อรัง[231] เลนินกล่าวโทษเรื่องนี้ต่อพวกคูลัคหรือชาวนาที่ร่ำรวยกว่า ซึ่งถูกกล่าวหาว่ากักตุนเมล็ดพืชที่พวกเขาผลิตเพื่อเพิ่มมูลค่าทางการเงิน ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1918 เขาได้ออกคำสั่งขอเพื่อจัดตั้งกองกำลังติดอาวุธเพื่อริบเมล็ดพืชจากคูลัคเพื่อจำหน่ายในเมือง และในเดือนมิถุนายนได้เรียกร้องให้มีการจัดตั้งคณะกรรมการชาวนายากจนเพื่อช่วยในการขอเบิก[232] นโยบายนี้ส่งผลให้เกิดความไม่เป็นระเบียบและความรุนแรงทางสังคมอย่างกว้างขวาง เนื่องจากกองกำลังติดอาวุธมักปะทะกับกลุ่มชาวนา ซึ่งก่อให้เกิดสงครามกลางเมือง[233] ตัวอย่างที่โดดเด่นของมุมมองของเลนินคือโทรเลขเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1918 ถึงบอลเชวิคในเปนซา ซึ่งเรียกร้องให้พวกเขาปราบปรามการจลาจลของชาวนาด้วยการแขวนคอ "คูลัค คนรวย [และ] คนดูดเลือด อย่างน้อย 100 คนต่อหน้าสาธารณะ"[234]
คำสั่งดังกล่าวทำให้ชาวนาหมดกำลังใจในการผลิตธัญพืชเกินกว่าที่พวกเขาจะสามารถบริโภคได้ด้วยตนเอง[235] และทำให้การผลิตตกต่ำลง ตลาดมืดที่กำลังเฟื่องฟูช่วยเสริมเศรษฐกิจที่ทางการคว่ำบาตร[236] และเลนินเรียกร้องให้นำเอานักเก็งกำไร ผู้ขายสินค้าในตลาดมืด และนักปล้นสะดมไปยิงทิ้ง[237] ทั้งพรรคสังคมนิยมปฏิวัติและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายต่างประณามการจัดสรรเมล็ดพืชด้วยอาวุธในการประชุมรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวงครั้งที่ 5 ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918[238] โดยตระหนักว่าคณะกรรมการชาวนายากจนกำลังข่มเหงชาวนาที่ไม่ใช่คูลัคด้วย และด้วยเหตุนี้จึงมีส่วนทำให้เกิดความรู้สึกต่อต้านรัฐบาลในหมู่ชาวนา ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1918 เลนินจึงได้ยกเลิกสิ่งเหล่านี้[239]
เลนินเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการก่อการร้ายและความรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำอีกในการโค่นล้มระเบียบเก่าและรับประกันความสำเร็จของการปฏิวัติ[240] เมื่อพูดกับคณะกรรมการบริหารกลางของรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวงในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เขาประกาศว่า “รัฐเป็นสถาบันที่สร้างขึ้นเพื่อใช้ความรุนแรง ก่อนหน้านี้ความรุนแรงนี้ใช้ถุงเงินจำนวนหนึ่งเพื่อประชาชนทั้งหมด บัดนี้เราต้องการ [...] จัดระเบียบความรุนแรงเพื่อประโยชน์ของประชาชน”[241] เขาไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งต่อข้อเสนอแนะให้ยกเลิกโทษประหารชีวิต[242] ด้วยความกลัวว่ากองกำลังต่อต้านบอลเชวิคจะโค่นล้มรัฐบาลของเขา ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1917 เลนินจึงสั่งให้จัดตั้งคณะกรรมการพิเศษเพื่อต่อสู้กับการต่อต้านการปฏิวัติและการก่อวินาศกรรมหรือที่เรียกว่าเชการ์ซึ่งเป็นกองกำลังตำรวจการเมืองที่นำโดยเฟลิกซ์ ดเซียร์จินสกี[243]
ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรได้ออกกฤษฎีกาเพื่อเปิดฉากความน่าสะพรึงสีแดง ซึ่งเป็นระบบปราบปรามที่จัดทำโดยตำรวจลับเชการ์[244] แม้ว่าบางครั้งจะอธิบายว่าเป็นความพยายามที่จะกำจัดชนชั้นกระฎุมพีทั้งหมด[245] แต่เลนินก็ไม่ต้องการกำจัดสมาชิกทั้งหมดของชนชั้นนี้ เพียงแต่พวกที่ต้องการรื้อฟื้นการปกครองของตนกลับคืนมา[246] เหยื่อของความน่าสะพรึงสีแดงส่วนใหญ่เป็นพลเมืองมีฐานะดีหรืออดีตเจ้าหน้าที่รัฐบาลซาร์[247] คนอื่น ๆ ไม่ใช่ชนชั้นกลางที่ต่อต้านบอลเชวิคและรับรู้ถึงสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ทางสังคม เช่น โสเภณี[248] เชการ์อ้างสิทธิในทั้งการตัดสินโทษและประหารชีวิตใครก็ตามที่ถือว่าเป็นศัตรูของรัฐบาล โดยไม่ต้องอาศัยศาลปฏิวัติ[249] ด้วยเหตุนี้ เชการ์จึงได้ทำการสังหารบ่อยครั้งเป็นจำนวนมากทั่วทั้งรัสเซียโซเวียต[250] ตัวอย่างเช่น เจ้าหน้าที่เชการ์ในเปโตรกราดประหารชีวิตผู้คน 512 รายภายในเวลาไม่กี่วัน[251] ไม่มีบันทึกที่เหลือรอดมาเพื่อให้ตัวเลขที่แม่นยำของจำนวนผู้เสียชีวิตในความน่าสะพรึงสีแดง[252] การประมาณการในเวลาต่อมาของนักประวัติศาสตร์อยู่ระหว่าง 10,000 ถึง 15,000 คน และ 50,000 ถึง 140,000 คน[253]
เลนินไม่เคยเห็นความรุนแรงนี้หรือมีส่วนร่วมในเหตุการณ์นี้โดยตรง[254] และทำตัวเหินห่างจากความรุนแรงต่อสาธารณะ[255] บทความและสุนทรพจน์ที่ได้รับการตีพิมพ์ของเขาไม่ค่อยเรียกร้องให้มีการประหารชีวิต แต่เขาทำเช่นนั้นเป็นประจำในโทรเลขเข้ารหัสและบันทึกที่เป็นความลับ[256] บอลเชวิคจำนวนมากแสดงความไม่เห็นด้วยกับการประหารชีวิตหมู่ของเชการ์ และกลัวว่าองค์กรจะไม่รับผิดชอบอย่างชัดเจน[257] พรรคคอมมิวนิสต์พยายามยับยั้งกิจกรรมของเชการ์ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1919 โดยตัดอำนาจศาลและการประหารชีวิตในพื้นที่ที่ไม่อยู่ภายใต้กฎอัยการศึกอย่างเป็นทางการ แต่เชการ์ยังคงดำเนินต่อไปเช่นเดิมในแนวกว้างของประเทศ[258] ภายใน ค.ศ. 1920 เชการ์ได้กลายเป็นสถาบันที่ทรงอำนาจที่สุดในรัสเซียโซเวียต โดยมีอิทธิพลเหนือกลไกรัฐอื่น ๆ ทั้งหมด[259]
กฤษฎีกาในเดือนเมษายน ค.ศ. 1919 ส่งผลให้มีการจัดตั้งค่ายกักกันซึ่งได้รับความไว้วางใจจากเชการ์[260] ซึ่งต่อมาบริหารงานโดยหน่วยงานรัฐบาลใหม่ที่เรียกว่ากูลัก[261] มีการจัดตั้งค่าย 84 แห่งทั่วรัสเซียโซเวียตและคุมนักโทษได้ประมาณ 50,000 คนภายในสิ้น ค.ศ. 1920 ก่อนที่จะเพิ่มขึ้นเป็น 315 ค่ายและนักโทษประมาณ 70,000 คนภายในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1923[262] ผู้ที่ถูกกักขังในค่ายถูกใช้เป็นแรงงานทาส[263] ตั้งแต่เดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1922 ปัญญาชนที่ถูกกล่าวหาว่าต่อต้านรัฐบาลบอลเชวิคถูกเนรเทศไปยังภูมิภาคที่ไม่เอื้ออำนวยหรือถูกเนรเทศออกจากรัสเซียโดยสิ้นเชิง เลนินได้พิจารณารายชื่อผู้ที่ต้องจัดการในลักษณะนี้เป็นการส่วนตัว[264] ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1922 เลนินได้ออกคำสั่งให้ประหารชีวิตนักบวชที่ต่อต้านบอลเชวิค ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตระหว่าง 14,000 ถึง 20,000 ราย[265] คริสตจักรรัสเซียออร์ทอดอกซ์ได้รับผลกระทบหนักที่สุด นโยบายต่อต้านศาสนาของรัฐบาลยังส่งผลเสียต่อคริสตจักรนิกายโรมันคาทอลิกและโปรเตสแตนต์ สุเหร่ายิว และมัสยิดอิสลาม[266]
เลนินคาดหวังว่าชนชั้นสูงและชนชั้นกระฎุมพีรัสเซียจะต่อต้านรัฐบาลของเขา แต่เขาเชื่อว่าความเหนือกว่าเชิงตัวเลขของชนชั้นล่าง ควบคู่ไปกับความสามารถของบอลเชวิคในการจัดระเบียบพวกเขาอย่างมีประสิทธิภาพ จะรับประกันชัยชนะอย่างรวดเร็วในทุกความขัดแย้ง[267] ด้วยเหตุนี้เขาล้มเหลวในการคาดการณ์ถึงความรุนแรงของการต่อต้านอย่างรุนแรงต่อการปกครองของบอลเชวิคในรัสเซีย[267] สงครามกลางเมืองอันนองเลือดที่ยาวนานเกิดขึ้นระหว่างฝ่ายแดงคอมมิวนิสต์และฝ่ายขาวต่อต้านบอลเชวิคเริ่มต้นใน ค.ศ. 1917 และสิ้นสุดด้วยชัยชนะของฝ่ายแดงใน ค.ศ. 1923 นอกจากนี้ยังครอบคลุมความขัดแย้งทางชาติพันธุ์บริเวณชายแดนรัสเซีย และการลุกฮือของชาวนาที่ต่อต้านบอลเชวิคและการลุกฮือของฝ่ายซ้ายทั่วทั้งจักรวรรดิเก่า[268] ดังนั้นนักประวัติศาสตร์หลายคนจึงมองว่าสงครามกลางเมืองเป็นตัวแทนของความขัดแย้งสองประการที่แตกต่างกัน ครั้งแรกระหว่างนักปฏิวัติกับฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติ และอีกความขัดแย้งระหว่างกลุ่มปฏิวัติที่แตกต่างกัน[269]
กองทัพขาวก่อตั้งขึ้นโดยอดีตนายทหารซาร์[270] และรวมถึงกองทัพอาสาของอันตอน เดนีกินในรัสเซียตอนใต้[271] กองทัพของอะเลคซันดร์ คอลชัคในไซบีเรีย[272] และกองทัพของนีโคไล ยูเดนิชในรัฐบอลติกที่เพิ่งเป็นอิสระใหม่[273] ฝ่ายขาวได้รับการหนุนหลังเมื่อสมาชิกหน่วยทหารเชโกสโลวักจำนวน 35,000 นาย ซึ่งเป็นเชลยศึกจากการสู้รบกับฝ่ายมหาอำนาจกลางหันมาต่อต้านคณะกรรมการราษฎรและเป็นพันธมิตรกับคณะกรรมาธิการสมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญ (Komuch) ซึ่งเป็นรัฐบาลต่อต้านบอลเชวิคที่จัดตั้งขึ้นในซามารา[274] นอกจากนี้ ฝ่ายขาวยังได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลตะวันตกที่มองว่าสนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์เป็นการทรยศต่อความพยายามทำสงครามของฝ่ายสัมพันธมิตร และกลัวการเรียกร้องของพวกบอลเชวิคให้เกิดการปฏิวัติโลก[275] ใน ค.ศ. 1918 ทหารจากสหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส สหรัฐ แคนาดา อิตาลี และเซอร์เบียกว่า 10,000 นายยกพลขึ้นบกที่เมืองมูร์มันสค์ โดยยึดเมืองคันดาลัคชา ในขณะที่ปีต่อมากองทัพอังกฤษ สหรัฐ และญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกที่วลาดีวอสตอค[276] ในไม่ช้า กองทหารตะวันตกก็ถอนตัวออกจากสงครามกลางเมือง แทนที่จะสนับสนุนเฉพาะฝ่ายขาวด้วยเจ้าหน้าที่ ช่างเทคนิค และยุทโธปกรณ์ แต่ญี่ปุ่นยังคงอยู่เพราะพวกเขามองว่าความขัดแย้งเป็นโอกาสในการขยายอาณาเขต[277]
เลนินมอบหมายให้ทรอตสกีจัดตั้งกองทัพแดงของกรรมกรและของชาวนา และด้วยการสนับสนุนของเขา ทรอตสกีจึงจัดตั้งสภาทหารปฏิวัติในเดือนกันยายน ค.ศ. 1918[278] และดำรงตำแหน่งประธานจนถึง ค.ศ. 1925 เมื่อทราบถึงประสบการณ์ทางทหารอันมีค่าของพวกเขา เลนินจึงเห็นพ้องกันว่าเจ้าหน้าที่จากกองทัพซาร์เก่าสามารถปฏิบัติหน้าที่ในกองทัพแดงได้[279] แม้ว่าทรอตสกีจะจัดตั้งสภาทหารขึ้นเพื่อติดตามกิจกรรมของพวกเขาก็ตาม ฝ่ายแดงควบคุมเมืองใหญ่ที่สุดสองแห่งของรัสเซีย ได้แก่ มอสโกและเปโตรกราด เช่นเดียวกับเมืองใหญ่ส่วนใหญ่ของรัสเซีย[280] ในขณะที่เมืองของฝ่ายขาวส่วนใหญ่ตั้งอยู่บริเวณรอบนอกของอดีตจักรวรรดิ ดังนั้นฝ่ายขาวจึงถูกขัดขวางโดยการแยกส่วนและการกระจัดกระจายทางภูมิศาสตร์[281] และเนื่องจากกลุ่มชาติพันธุ์รัสเซียที่มีอำนาจเหนือกว่าทำให้ชนกลุ่มน้อยระดับชาติของภูมิภาคแปลกแยก[282] กองทัพต่อต้านบอลเชวิคได้เปิดฉากความน่าสะพรึงสีขาว ซึ่งเป็นการรณรงค์ที่ใช้ความรุนแรงต่อผู้ที่มองว่าเป็นผู้สนับสนุนบอลเชวิค ซึ่งโดยทั่วไปจะเกิดขึ้นเองมากกว่าความน่าสะพรึงสีแดงที่รัฐอนุมัติ[283] กองทัพทั้งกองทัพขาวและกองทัพแดงต่างรับผิดชอบต่อการโจมตีชุมชนชาวยิว กระตุ้นให้เลนินออกมาประณามลัทธิต่อต้านชาวยิว โดยกล่าวโทษอคติต่อชาวยิวจากการโฆษณาชวนเชื่อแบบทุนนิยม[284]
ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918 สเวียร์ดลอฟแจ้งคณะกรรมการราษฎรว่าสภาโซเวียตภูมิภาคยูรัลได้กำกับการสังหารอดีตซาร์และครอบครัวใกล้ชิดของซาร์ในเยคาเตรินบุร์ก เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาได้รับการช่วยเหลือโดยการรุกคืบของกองทัพขาว[285] แม้ว่าจะขาดข้อพิสูจน์ แต่นักเขียนชีวประวัติและนักประวัติศาสตร์เช่น ริชาร์ด ไปป์ส และดมีตรี โวลโคโกนอฟ ได้แสดงความเห็นว่าการสังหารนี้อาจได้รับอนุมัติจากเลนิน[286] ในทางกลับกัน นักประวัติศาสตร์ เจมส์ ไรอัน เตือนว่า "ไม่มีเหตุผล" ที่จะเชื่อสิ่งนี้[287] ไม่ว่าเลนินจะอนุมัติหรือไม่ก็ตาม เขายังถือว่าสิ่งนี้มีความจำเป็น โดยเน้นย้ำถึงแบบอย่างที่กำหนดโดยการประหารพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ในการปฏิวัติฝรั่งเศส[288]
หลังจากสนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์ พรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายได้ละทิ้งแนวร่วมและมองว่าบอลเชวิคเป็นผู้ทรยศต่อการปฏิวัติมากขึ้นเรื่อย ๆ[289] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918 ยาคอฟ บลัมคิน นักสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายได้ลอบสังหาร วิลเฮล์ม ฟอน เมียร์บาค เอกอัครราชทูตเยอรมนีประจำรัสเซีย โดยหวังว่าเหตุการณ์ทางการทูตที่ตามมาจะนำไปสู่สงครามปฏิวัติกับเยอรมนีที่เปิดขึ้นใหม่[290] จากนั้นพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายได้ก่อรัฐประหารในกรุงมอสโก โดยระดมยิงใส่เครมลินและยึดที่ทำการไปรษณีย์กลางของเมือง ก่อนที่จะถูกกองทัพของทรอตสกีหยุดยั้ง[291] ผู้นำพรรคและสมาชิกหลายคนถูกจับกุมและคุมขัง แต่ได้รับการปฏิบัติอย่างผ่อนปรนมากกว่าฝ่ายตรงข้ามอื่น ๆ ของบอลเชวิค[292]
ภายใน ค.ศ. 1919 กองทัพขาวกำลังล่าถอย และพ่ายแพ้ในทั้งสามแนวรบเมื่อต้น ค.ศ. 1920[293] แม้ว่าคณะกรรมการราษฎรจะได้รับชัยชนะ แต่ขอบเขตอาณาเขตของรัฐรัสเซียก็ลดลง เนื่องจากกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่รัสเซียจำนวนมากได้ใช้ความไม่เป็นระเบียบเพื่อผลักดันเอกราชของชาติ[294] ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1921 ระหว่างการทำสงครามที่เกี่ยวข้องกับโปแลนด์ มีการลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพรีกา โดยแบ่งดินแดนพิพาทในเบลารุสและยูเครนระหว่างสาธารณรัฐโปแลนด์และรัสเซียโซเวียต รัสเซียโซเวียตพยายามที่จะยึดครองประเทศเอกราชใหม่ทั้งหมดของจักรวรรดิเก่าอีกครั้ง แม้ว่าความสำเร็จจะมีจำกัดก็ตาม เอสโตเนีย ฟินแลนด์ ลัตเวีย และลิทัวเนียล้วนต่อต้านการรุกรานของโซเวียต ขณะที่ยูเครน เบลารุส (อันเป็นผลมาจากสงครามโปแลนด์–โซเวียต) อาร์มีเนีย อาเซอร์ไบจาน และจอร์เจียถูกยึดครองโดยกองทัพแดง[269][295] ภายใน ค.ศ. 1921 รัสเซียโซเวียตสามารถเอาชนะขบวนการระดับชาติของยูเครนและยึดครองเทือกเขาคอเคซัส แม้ว่าการลุกฮือต่อต้านบอลเชวิคในเอเชียกลางจะดำเนินไปจนถึงปลายคริสต์ทศวรรษ 1920[296]
หลังจากที่กองทหารรักษาการณ์โอเบอร์อ็อสของเยอรมนีถูกถอนออกจากแนวรบด้านตะวันออกหลังการสงบศึก ทั้งกองทัพรัสเซียโซเวียตและกองทัพโปแลนด์ก็เคลื่อนเข้ามาเพื่อเติมเต็มสุญญากาศ[297] รัฐโปแลนด์ที่เพิ่งเป็นอิสระใหม่และรัฐบาลโซเวียตต่างก็แสวงหาการขยายอาณาเขตในภูมิภาค[298] กองทัพโปแลนด์และรัสเซียปะทะกันครั้งแรกในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1919[299] โดยความขัดแย้งพัฒนาจนกลายเป็นสงครามโปแลนด์–โซเวียต ซึ่งต่างจากความขัดแย้งครั้งก่อน ๆ ของโซเวียต ความขัดแย้งนี้มีผลกระทบมากกว่าต่อการส่งออกการปฏิวัติและอนาคตของยุโรป[300] กองทัพโปแลนด์บุกเข้าไปในยูเครน[301] และได้ยึดเคียฟจากโซเวียตภายในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1920[302] หลังจากกองทัพโปแลนด์ถูกบีบบังคับให้ถอยกลับ เลนินกระตุ้นให้กองทัพแดงบุกโปแลนด์เอง โดยเชื่อว่าชนชั้นกรรมาชีพโปแลนด์จะลุกขึ้นเพื่อสนับสนุนกองทัพรัสเซียและจุดประกายให้เกิดการปฏิวัติยุโรป ทรอตสกีและบอลเชวิคคนอื่น ๆ ไม่เชื่อ แต่ก็เห็นด้วยกับการรุกราน ชนชั้นกรรมาชีพโปแลนด์ไม่ลุกขึ้น และกองทัพแดงพ่ายแพ้ในยุทธการที่วอร์ซอ[303] กองทัพโปแลนด์ผลักดันกองทัพแดงกลับเข้าไปในรัสเซีย บังคับให้คณะกรรมการราษฎรร้องขอสันติภาพ สงครามสิ้นสุดลงด้วยการลงนามสนธิสัญญาสันติภาพริกาซึ่งรัสเซียยกดินแดนให้กับโปแลนด์[304]
หลังจากการสงบศึกบนแนวรบด้านตะวันตก เลนินเชื่อว่าการปฏิวัติยุโรปจวนจะใกล้เข้ามา[305] ด้วยความพยายามที่จะส่งเสริมสิ่งนี้ คณะกรรมการราษฎรจึงสนับสนุนการจัดตั้งรัฐบาลโซเวียตของเบ-ลอ กุนในฮังการีในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1919 ตามมาด้วยรัฐบาลโซเวียตในบาวาเรีย และการลุกฮือของนักสังคมนิยมที่ปฏิวัติต่าง ๆ ในส่วนอื่น ๆ ของเยอรมนี รวมทั้งของสันนิบาตสปาตาคิสท์[306] ในช่วงสงครามกลางเมืองรัสเซีย กองทัพแดงถูกส่งไปยังสาธารณรัฐแห่งชาติที่เพิ่งเป็นอิสระบริเวณชายแดนรัสเซีย เพื่อช่วยเหลือนักลัทธิมากซ์ในการสถาปนาระบบการปกครองของโซเวียต[307] ในยุโรป สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดรัฐที่นำโดยคอมมิวนิสต์ใหม่ในเอสโตเนีย ลัตเวีย ลิทัวเนีย เบลารุส และยูเครน ซึ่งทั้งหมดนี้ในนามเป็นอิสระจากรัสเซีย แต่ในความเป็นจริงถูกควบคุมจากมอสโก[307] ขณะที่ห่างออกไปทางตะวันออกนำไปสู่การจัดตั้งรัฐบาลคอมมิวนิสต์ในมองโกเลียนอก[308] บอลเชวิคอาวุโสหลายคนต้องการให้สิ่งเหล่านี้ซึมซับเข้าไปในรัฐรัสเซีย เลนินยืนกรานว่าควรเคารพความอ่อนไหวของชาติ แต่ให้ความมั่นใจกับสหายของเขาว่าการบริหารพรรคคอมมิวนิสต์ชุดใหม่ของประเทศเหล่านี้อยู่ภายใต้อำนาจโดยพฤตินัยของคณะกรรมการราษฎร[309]
ในปลาย ค.ศ. 1918 พรรคแรงงานอังกฤษได้เรียกร้องให้มีการจัดตั้งการประชุมระหว่างประเทศของพรรคสังคมนิยม[310] ซึ่งก็คือพรรคแรงงานและสังคมนิยมสากล เลนินมองว่าสิ่งนี้เป็นการฟื้นฟูสากลที่สองซึ่งเขาดูหมิ่น และกำหนดการประชุมสังคมนิยมระหว่างประเทศที่เป็นคู่แข่งของเขาเองเพื่อชดเชยผลกระทบของมัน[311] การประชุมจัดโดยได้รับความช่วยเหลือจากซีโนเวียฟ นีโคไล บูฮาริน ทรอตสกี คริสเตียน ราคอฟสกี และ แองเจลิกา บาลาบานอฟ[311] การประชุมใหญ่ครั้งแรกขององค์การคอมมิวนิสต์สากล (โคมินเทิร์น) เปิดขึ้นในกรุงมอสโกในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1919[312] การประชุมยังขาดความครอบคลุมทั่วโลก จากจำนวนผู้แทนที่มาชุมนุมกัน 34 คน โดย 30 คนอาศัยอยู่ในประเทศของอดีตจักรวรรดิรัสเซีย และผู้แทนระหว่างประเทศส่วนใหญ่ไม่ได้รับการยอมรับจากพรรคสังคมนิยมในประเทศของตน[313] ด้วยเหตุนี้ บอลเชวิคจึงมีอำนาจเหนือระเบียบการ[314] โดยต่อมาเลนินได้เขียนกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ขึ้นมากมาย ซึ่งหมายความว่ามีเพียงพรรคสังคมนิยมที่สนับสนุนความคิดเห็นของบอลเชวิคเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมองค์การคอมมิวนิสต์สากล[315] ในระหว่างการประชุมครั้งแรก เลนินได้พูดคุยกับคณะผู้แทน โดยโจมตีเส้นทางรัฐสภาสู่ลัทธิสังคมนิยมที่ดำเนินการโดยนักแก้ลัทธิมากซ์เช่น คาอุตสกี และย้ำเสียงเรียกร้องของเขาอีกครั้งให้โค่นล้มรัฐบาลชนชั้นกระฎุมพีของยุโรปด้วยความรุนแรง[316] ขณะที่ซีโนเวียฟกลายเป็นประธานของโคมินเทิร์น เลนินยังคงมีอิทธิพลสำคัญเหนือเรื่องนี้[317]
การประชุมครั้งที่สองของโคมินเทิร์นจัดขึ้นที่สถาบันสโมลนืยในเปโตรกราดในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1920 ซึ่งถือเป็นครั้งสุดท้ายที่เลนินไปเยือนเมืองอื่นที่ไม่ใช่มอสโก[318] ที่นั่น เขาสนับสนุนให้ผู้แทนจากต่างประเทศเลียนแบบการยึดอำนาจของพวกบอลเชวิค และละทิ้งมุมมองที่มีมายาวนานของเขาที่ว่าระบบทุนนิยมเป็นขั้นตอนที่จำเป็นในการพัฒนาสังคม แทนที่จะสนับสนุนประเทศเหล่านั้นที่อยู่ภายใต้การยึดครองของอาณานิคมให้เปลี่ยนสังคมก่อนทุนนิยมของพวกเขาโดยตรงไปสู่สังคมนิยม[319] สำหรับการประชุมครั้งนี้ เขาได้ประพันธ์หนังสือ คอมมิวนิสต์ปีกซ้าย: ความคิดระส่ำระสายอย่างเด็กไร้เดียงสา ซึ่งเป็นหนังสือสั้นที่กล่าวถึงการวิพากษ์วิจารณ์องค์ประกอบต่าง ๆ ภายในพรรคคอมมิวนิสต์อังกฤษและเยอรมนีที่ปฏิเสธที่จะเข้าสู่ระบบรัฐสภาและสหภาพแรงงานของประเทศของตน แต่เขากลับกระตุ้นให้พวกเขาทำเช่นนั้นเพื่อความก้าวหน้าของการปฏิวัติ[320] การประชุมดังกล่าวต้องถูกระงับเป็นเวลาหลายวันเนื่องจากสงครามที่กำลังเกิดขึ้นในโปแลนด์[321] และถูกย้ายไปที่กรุงมอสโก ซึ่งยังคงจัดการประชุมต่อไปจนถึงเดือนสิงหาคม[322] การปฏิวัติโลกที่คาดการณ์ไว้ของเลนินไม่เป็นรูปธรรม เมื่อรัฐบาลคอมมิวนิสต์ฮังการีถูกโค่นล้ม และการลุกฮือของนักลัทธิมากซ์ในเยอรมนีก็ถูกปราบปราม[323]
ภายในพรรคคอมมิวนิสต์ มีความขัดแย้งจากสองฝ่าย ได้แก่ กลุ่มลัทธิรวมอำนาจประชาธิปไตยและแรงงานฝ่ายค้าน ซึ่งทั้งสองฝ่ายกล่าวหาว่ารัฐรัสเซียมีการรวมอำนาจแบบรวมศูนย์และเป็นระบบราชการมากเกินไป[324] แรงงานฝ่ายค้านซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับสหภาพแรงงานของรัฐอย่างเป็นทางการ ยังแสดงความกังวลว่ารัฐบาลสูญเสียความไว้วางใจจากชนชั้นแรงงานรัสเซีย[325] พวกเขาโกรธเคืองกับข้อเสนอแนะของทรอตสกีที่ให้กำจัดสหภาพแรงงาน เขามองว่าสหภาพแรงงานไม่จำเป็นใน "รัฐแรงงาน" แต่เลนินไม่เห็นด้วย โดยเชื่อว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะรักษาสหภาพแรงงานไว้ บอลเชวิคส่วนใหญ่ยอมรับความคิดเห็นของเลนินใน 'การอภิปรายเกี่ยวกับสหภาพแรงงาน'[326] เพื่อจัดการกับความขัดแย้ง ในการประชุมสมัชาพรรคครั้งที่ 10 ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1921 เลนินได้ออกคำสั่งห้ามกิจกรรมแบบแบ่งฝ่ายภายในพรรค ภายใต้ความเจ็บปวดจากการถูกขับออก[327]
ทุพภิกขภัยในรัสเซียใน ค.ศ. 1921 ถือเป็นภาวะทุพภิกขภัยที่รุนแรงที่สุดในประเทศซึ่งส่วนหนึ่งเกิดจากภัยแล้ง นับตั้งแต่ ค.ศ. 1891 ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตประมาณห้าล้านคน[328] ทุพภิกขภัยรุนแรงขึ้นจากการขอเบิกของรัฐบาล เช่นเดียวกับการส่งออกธัญพืชรัสเซียในปริมาณมาก[329] เพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภาวะทุพภิกขภัย รัฐบาลสหรัฐได้จัดตั้งหน่วยงานบรรเทาทุกข์อเมริกา (American Relief Administration) เพื่อแจกจ่ายอาหาร[330] เลนินสงสัยในความช่วยเหลือนี้และได้ติดตามความช่วยเหลืออย่างใกล้ชิด[331] ในช่วงภาวะทุพภิกขภัย สังฆราชตีฮอนเรียกร้องให้คริสตจักรออร์โธดอกซ์ขายสินค้าที่ไม่จำเป็นเพื่อช่วยเลี้ยงอาหารแก่ผู้อดอยาก ซึ่งเป็นการกระทำที่รัฐบาลรับรอง[332] ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1922 คณะกรรมการราษฎรเดินหน้าต่อไปโดยเรียกร้องให้มีการบังคับขายทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดของสถาบันทางศาสนา[333] สังฆราชตีฮอนคัดค้านการขายสิ่งของที่ใช้ในศีลมหาสนิทและมีสงฆ์จำนวนมากต่อต้านการจัดสรร ส่งผลให้เกิดความรุนแรง[334]
ใน ค.ศ. 1920 และ ค.ศ. 1921 การต่อต้านการขอเบิกในท้องถิ่นส่งผลให้เกิดการลุกฮือของชาวนาต่อต้านบอลเชวิคที่ลุกลามไปทั่วรัสเซีย ซึ่งถูกปราบปราม[335] การลุกฮือที่สำคัญที่สุดคือกบฏตัมบอฟซึ่งถูกกองทัพแดงปราบลง[336] ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1921 เหล่าแรงงานได้นัดหยุดงานในเปโตรกราด ส่งผลให้รัฐบาลประกาศใช้กฎอัยการศึกในเมือง และส่งกองทัพแดงเข้ามาเพื่อปราบปรามการประท้วง[337] ในเดือนมีนาคม กบฏโครนสตัดต์เริ่มต้นขึ้นเมื่อกะลาสีเรือในโครนสตัดต์ก่อกบฏต่อต้านรัฐบาลบอลเชวิค โดยเรียกร้องให้นักสังคมนิยมทุกคนได้รับอนุญาตให้เผยแพร่อย่างเสรี สหภาพแรงงานอิสระได้รับเสรีภาพในการชุมนุม และชาวนาได้รับอนุญาตให้มีตลาดเสรีและไม่อยู่ภายใต้การเรียกร้อง เลนินประกาศว่าผู้ก่อการกบฏถูกกลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติและจักรวรรดินิยมต่างชาติชักนำให้เข้าใจผิด โดยเรียกร้องให้มีการตอบโต้อย่างรุนแรง[338] ภายใต้การนำของทรอตสกี กองทัพแดงปราบกบฏในวันที่ 17 มีนาคม ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตหลายพันคนและผู้รอดชีวิตถูกกักขังในค่ายแรงงาน[339]
ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1921 เลนินได้เสนอนโยบายเศรษฐกิจใหม่ (เนียป) แก่คณะกรรมาธิการ เขาโน้มน้าวบอลเชวิคอาวุโสส่วนใหญ่ถึงความจำเป็น และได้ผ่านนโยบายในเดือนเมษายน[340] เลนินอธิบายนโยบายในหนังสือเล่มเล็ก ว่าด้วยเรื่องภาษีอาหาร ซึ่งเขาระบุว่า เนียปเป็นตัวแทนของการกลับไปสู่แผนเศรษฐกิจบอลเชวิคดั้งเดิม เขาอ้างว่าสิ่งเหล่านี้ได้รับผลกระทบจากสงครามกลางเมือง ซึ่งคณะกรรมการราษฎรถูกบังคับให้หันไปใช้นโยบายเศรษฐกิจสงครามคอมมิวนิสต์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการทำให้อุตสาหกรรมเป็นของชาติ การกระจายผลผลิตแบบรวมศูนย์ การบีบบังคับหรือบังคับขอผลิตผลทางการเกษตร และความพยายามที่จะขจัดการหมุนเวียนของเงิน วิสาหกิจเอกชน และการค้าเสรี ส่งผลให้เศรษฐกิจล่มสลายอย่างรุนแรง[341][342] เนียปอนุญาตให้บริษัทเอกชนบางแห่งในรัสเซีย อนุญาตให้นำระบบค่าจ้างกลับมาใช้ใหม่ได้ และอนุญาตให้ชาวนาขายผลิตผลในตลาดเปิดโดยต้องเก็บภาษีจากรายได้ของพวกเขา[343] นโยบายดังกล่าวยังอนุญาตให้มีการกลับคืนสู่อุตสาหกรรมขนาดเล็กของเอกชน อุตสาหกรรมพื้นฐาน การขนส่งและการค้าต่างประเทศยังอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐ[344] เลนินเรียกสิ่งนี้ว่า "ทุนนิยมของรัฐ"[345] และบอลเชวิคจำนวนมากคิดว่าสิ่งนี้เป็นการทรยศต่อหลักการสังคมนิยม[346] นักเขียนชีวประวัติของเลนินมักระบุว่าการเสนอนโยบายเศรษฐกิจใหม่เป็นหนึ่งในความสำเร็จที่สำคัญที่สุดของเขา และบางคนเชื่อว่าหากไม่ดำเนินการ คณะกรรมการราษฎรจะถูกโค่นล้มอย่างรวดเร็วโดยการลุกฮือของประชาชน[347]
ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1920 รัฐบาลได้นำเกณฑ์แรงงานสากล เพื่อให้พลเมืองทุกคนที่มีอายุระหว่าง 16 ถึง 50 ปีต้องทำงาน[348] เลนินยังเรียกร้องให้มีโครงการไฟฟ้าจำนวนมากของรัสเซีย ซึ่งเป็นแผนโกเอียลรอ ซึ่งเริ่มในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1920 คำประกาศของเลนินที่ว่า "คอมมิวนิสต์คืออำนาจโซเวียตบวกกับการใช้พลังงานไฟฟ้าของทั้งประเทศ" ได้ถูกอ้างถึงอย่างกว้างขวางในปีต่อ ๆ มา[349] ด้วยความปรารถนาที่จะพัฒนาเศรษฐกิจรัสเซียผ่านการค้าต่างประเทศ คณะกรรมการราษฎรจึงส่งผู้แทนเข้าร่วมการประชุมเจนัว เลนินหวังว่าจะเข้าร่วมแต่ถูกขัดขวางจากสุขภาพที่ไม่ดีของเขา การประชุมดังกล่าวส่งผลให้มีข้อตกลงระหว่างรัสเซียกับเยอรมนี ซึ่งตามมาจากข้อตกลงทางการค้าก่อนหน้านี้กับสหราชอาณาจักร[350] เลนินหวังว่าการอนุญาตให้บริษัทต่างชาติลงทุนในรัสเซีย คณะกรรมการราษฎรจะทำให้การแข่งขันระหว่างประเทศทุนนิยมรุนแรงขึ้นและเร่งความหายนะให้เร็วขึ้น เขาพยายามเช่าแหล่งน้ำมันคัมชัตกาให้กับบริษัทอเมริกันแห่งหนึ่งเพื่อเพิ่มความตึงเครียดระหว่างสหรัฐ และญี่ปุ่น ซึ่งต้องการให้คัมชัตคาเป็นส่วนหนึงของจักรวรรดิ[351]
.jpg)
ท่ามกลางความอับอายและความหวาดกลัวของเลนิน ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1920 บอลเชวิคได้จัดงานเลี้ยงใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดปีที่ 50 ของเขา ซึ่งมีการเฉลิมฉลองอย่างกว้างขวางทั่วรัสเซีย และการตีพิมพ์บทกวีและชีวประวัติที่อุทิศให้กับเขา[352] ระหว่าง ค.ศ. 1920 ถึง ค.ศ. 1926 มีการตีพิมพ์ ผลงานรวบรวม ของเลนินจำนวน 20 เล่ม เนื้อหาบางส่วนถูกละเว้น[353] ระหว่าง ค.ศ. 1920 บุคคลสำคัญของชาติตะวันตกหลายคนได้ไปเยือนเลนินในรัสเซีย อาทิเช่นนักเขียนเอช. จี. เวลส์ และนักปรัชญา เบอร์ทรันด์ รัสเซลล์[354] รวมถึงผู้นิยมอนาธิปไตยทั้งเอ็มมา โกลด์แมน และอเล็กซานเดอร์ เบิร์คแมน[355] นอกจากนี้ อาร์ม็องด์ยังไปเยี่ยมเลนินที่เครมลินซึ่งมีสุขภาพย่ำแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ[356] เขาส่งเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลในเมืองคีสโลวอดสค์ ทางตอนเหนือของคอเคซัสเพื่อพักฟื้น แต่เธอเสียชีวิตที่นั่นในเดือนกันยายน ค.ศ. 1920 ระหว่างที่มีอหิวาตกโรคระบาด[357] ร่างของเธอถูกส่งไปยังมอสโก ที่ซึ่งเลนินซึ่งโศกเศร้าอย่างเห็นได้ชัดและดูแลการฝังศพของเธอใต้กำแพงเครมลิน[358]
เลนินป่วยหนักในช่วงครึ่งหลังของ ค.ศ. 1921[359] โดยมีอาการหูไวเกิน นอนไม่หลับ และปวดศีรษะเป็นประจำ[360] ตามคำยืนกรานของโปลิตบูโรในเดือนกรกฎาคม เขาออกจากมอสโกเพื่อลาพักผ่อนเป็นเวลาหนึ่งเดือนที่คฤหาสน์กอร์กีของเขา[361] ซึ่งเขาได้รับการดูแลจากภรรยาและน้องสาวของเขา เลนินเริ่มใคร่ครวญถึงความเป็นไปได้ที่จะฆ่าตัวตาย โดยขอให้ทั้งครุปสกายาและสตาลินซื้อโพแทสเซียมไซยาไนด์ให้เขา[362] แพทย์ 26 คนได้รับการว่าจ้างให้ช่วยเหลือเลนินในช่วงปีสุดท้ายของเขา หลายคนเป็นชาวต่างชาติและถูกจ้างมาด้วยค่าใช้จ่ายจำนวนมาก[363] บางคนแย้งว่าอาการป่วยของเขาอาจเกิดจากการออกซิเดชันของโลหะจากกระสุนที่ติดอยู่ในร่างกายของเขาจากการพยายามลอบสังหารใน ค.ศ. 1918 ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1922 เขาได้รับการผ่าตัดเพื่อเอาออกได้สำเร็จ[364] อาการยังคงดำเนินต่อไปหลังจากนี้ โดยแพทย์ของเลนินไม่แน่ใจสาเหตุ บางคนแนะนำว่าเขาเป็นโรคประสาทเปลี้ยเหตุบาดเจ็บหรือโรคหลอดเลือดแดงแข็ง ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1922 เขาเป็นโรคหลอดเลือดสมองครั้งแรก ทำให้สูญเสียความสามารถในการพูดชั่วคราว และเป็นอัมพาตที่ซีกขวา[365] เขาพักฟื้นที่กอร์กีและหายเป็นปกติภายในเดือนกรกฎาคม[366] ในเดือนตุลาคม เขากลับไปมอสโก ในเดือนธันวาคม เขาเป็นโรคหลอดเลือดสมองครั้งที่สองและกลับไปกอร์กี[367]
แม้ว่าเลนินจะป่วย แต่เลนินก็ยังคงสนใจพัฒนาการทางการเมืองเป็นอย่างมาก เมื่อผู้นำของพรรคสังคมนิยมปฏิวัติถูกตัดสินว่ามีความผิดในข้อหาสมรู้ร่วมคิดต่อต้านรัฐบาลในการพิจารณาคดีที่จัดขึ้นระหว่างเดือนมิถุนายนถึงเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1922 เลนินเรียกร้องให้ประหารชีวิต พวกเขาถูกจำคุกโดยไม่มีกำหนดแทน โดยถูกประหารชีวิตเฉพาะในช่วงการกวาดล้างใหญ่ของสตาลินเท่านั้น[368] ด้วยการสนับสนุนของเลนิน รัฐบาลยังประสบความสำเร็จในการกำจัดลัทธิเมนเชวิคในรัสเซียด้วยการขับเมนเชวิคทั้งหมดออกจากสถาบันและรัฐวิสาหกิจในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1923 จากนั้นจึงจำคุกสมาชิกของพรรคในค่ายกักกัน[369] เลนินกังวลถึงความอยู่รอดของระบอบอมาตยาธิปไตยซาร์ในรัสเซียโซเวียต[370] โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงปีสุดท้ายของเขา โดยประณามทัศนคติของระบอบอมาตยาธิปไตย[371] เขาแนะนำให้ยกเครื่องใหม่ทั้งหมดเพื่อจัดการกับปัญหาดังกล่าว[372] ในจดหมายฉบับหนึ่งบ่นว่า "เรากำลังถูกดูดเข้าไปในหนองน้ำของระบอบอมาตยาธิปไตยที่น่ารังเกียจ"[373]
ระหว่างเดือนธันวาคม ค.ศ. 1922 ถึงมกราคม ค.ศ. 1923 เลนินได้ทำ "พินัยกรรม" ซึ่งเขาได้หารือเกี่ยวกับคุณสมบัติส่วนตัวของสหายของเขา โดยเฉพาะทรอตสกีและสตาลิน[374] เขาแนะนำให้ถอดสตาลินออกจากตำแหน่งเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์ เนื่องจากเห็นว่าเขาไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้[375] แต่เขากลับแนะนำทรอตสกีให้ทำงานนี้ โดยอธิบายว่าเขาเป็น "คนที่มีความสามารถมากที่สุดในคณะกรรมการกลางชุดปัจจุบัน" เขาเน้นย้ำถึงสติปัญญาที่เหนือกว่าของทรอตสกี แต่ในขณะเดียวกันก็วิพากษ์วิจารณ์ความมั่นใจในตนเองและความโน้มเอียงไปทางการบริหารที่มากเกินไป[376] ในระหว่างช่วงเวลานี้ เลนินได้วิพากษ์วิจารณ์ลักษณะระบบราชการของผู้ตรวจกรรมกรและชาวนา โดยเรียกร้องให้มีการสรรหาเจ้าหน้าที่ชนชั้นแรงงานใหม่เพื่อเป็นยาแก้พิษสำหรับปัญหานี้[377] ในขณะที่ในอีกบทความหนึ่ง เขาเรียกร้องให้รัฐต่อสู้กับการไม่รู้หนังสือ ส่งเสริมการตรงต่อเวลาและความมีจิตสำนึกภายในประชาชน และส่งเสริมให้ชาวนาเข้าร่วมสหกรณ์[378]
ในช่วงที่เลนินไม่อยู่ สตาลินได้เริ่มรวบรวมอำนาจของเขาทั้งโดยการแต่งตั้งผู้สนับสนุนให้ดำรงตำแหน่งที่โดดเด่น[379] และโดยการปลูกฝังภาพลักษณ์ของตัวเองว่าเป็นผู้สืบทอดที่ใกล้ชิดและสมควรได้รับจากเลนินมากที่สุด[380] ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1922 สตาลินรับผิดชอบในระบอบการปกครองของเลนิน โดยได้รับมอบหมายจากโปลิตบูโรให้ควบคุมว่าใครจะเข้าถึงเขาได้[381] เลนินวิพากษ์วิจารณ์สตาลินมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เลนินยืนกรานว่ารัฐควรรักษาการผูกขาดการค้าระหว่างประเทศไว้ ในช่วงกลาง ค.ศ. 1922 สตาลินกำลังนำบอลเชวิคกลุ่มอื่น ๆ ในการต่อต้านเรื่องนี้แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ[382] มีข้อโต้แย้งส่วนตัวระหว่างทั้งสองด้วยเช่นกัน สตาลินทำให้ครุปสกายาอารมณ์เสียด้วยการตะโกนใส่เธอระหว่างการสนทนาทางโทรศัพท์ ซึ่งทำให้เลนินโกรธมากซึ่งส่งจดหมายถึงสตาลินเพื่อแสดงความรำคาญ[383]
การแบ่งแยกทางการเมืองที่สำคัญที่สุดระหว่างทั้งสองเกิดขึ้นระหว่างกรณีจอร์เจีย สตาลินเสนอแนะว่าทั้งจอร์เจียที่ถูกยึดครองโดยโซเวียตและประเทศเพื่อนบ้าน เช่น อาเซอร์ไบจานและอาร์มีเนีย ซึ่งล้วนถูกรุกรานและยึดครองโดยกองทัพแดง ควรรวมเข้ากับรัฐรัสเซีย แม้ว่าจะมีเสียงประท้วงจากรัฐบาลท้องถิ่นที่โซเวียตแต่งตั้งไว้ก็ตาม[384] เลนินมองว่านี่เป็นการแสดงออกถึงลัทธิชาตินิยมทางชาติพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ของรัสเซียโดยสตาลินและผู้สนับสนุนของเขา แทนที่จะเรียกร้องให้รัฐชาติเหล่านี้เข้าร่วมกับรัสเซียในฐานะส่วนกึ่งอิสระของสหภาพที่ใหญ่กว่า ซึ่งเขาเสนอให้เรียกว่าสหภาพสาธารณรัฐโซเวียตแห่งยุโรปและเอเชีย[385] หลังจากการต่อต้านข้อเสนอนี้อยู่บ้าง ในที่สุดสตาลินก็ยอมรับข้อเสนอดังกล่าว แต่ด้วยข้อตกลงของเลนิน เขาได้เปลี่ยนชื่อของรัฐที่เสนอใหม่เป็นสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (สหภาพโซเวียต) [386] เลนินส่งทรอตสกีไปพูดในนามของเขาที่การประชุมคณะกรรมการกลางในเดือนธันวาคม ซึ่งแผนการสำหรับสหภาพโซเวียตถูกคว่ำบาตร แผนเหล่านี้ได้รับการรับรองเมื่อวันที่ 30 ธันวาคมโดยรัฐสภาโซเวียต ส่งผลให้เกิดการก่อตั้งสหภาพโซเวียต[387] แม้ว่าสุขภาพของเขาจะย่ำแย่ แต่เลนินก็ได้รับเลือกเป็นประธานรัฐบาลชุดใหม่ของสหภาพโซเวียต[388]
_detail_01.jpg)
ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1923 เลนินป่วยเป็นโรคหลอดเลือดสมองเป็นครั้งที่สามและสูญเสียความสามารถในการพูด[389] ในเดือนนั้น เลนินเป็นอัมพาตบางส่วนทางด้านขวา และเริ่มแสดงอาการภาวะเสียการสื่อความ[390] ภายในเดือนพฤษภาคม ดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นตัวอย่างช้า ๆ โดยสามารถฟื้นความคล่องตัว ทักษะการพูด และการเขียนบางส่วนได้[391] ในเดือนตุลาคม เขาได้เดินทางเยือนเครมลินเป็นครั้งสุดท้าย[392] ในช่วงสัปดาห์สุดท้ายของเขา ซีโนเวียฟ คาเมเนฟ และ บูฮาริน มาเยี่ยมเลนิน คนหลังไปเยี่ยมเขาที่คฤหาสน์กอร์กีของเขาในวันที่เขาเสียชีวิต[393] เลนินตกอยู่ในอาการโคม่าและถึงแก่อสัญกรรมในเวลาต่อมาในวันที่ 21 มกราคม ค.ศ. 1924 สิริอายุ 53 ปี[394] สาเหตุการตายอย่างเป็นทางการของเขาถูกบันทึกว่าเป็นโรคหลอดเลือดที่รักษาไม่หาย[395]
รัฐบาลโซเวียตประกาศการเสียชีวิตของเลนินต่อสาธารณะในวันรุ่งขึ้น[396] ในวันที่ 23 มกราคม ผู้ร่วมไว้อาลัยจากพรรคคอมมิวนิสต์ สหภาพแรงงาน และรัฐสภาโซเวียตไปที่บ้านกอร์กีของเขาเพื่อตรวจสอบศพ ซึ่งถูกเคลื่อนย้ายขึ้นไปบนโลงศพสีแดงโดยผู้นำบอลเชวิค[397] โลงศพถูกเคลื่อนย้ายโดยรถไฟไปมอสโกและถูกนำไปยังทำเนียบสหภาพที่ซึ่งศพนอนอยู่บนแท่นพิธีในสภาพปกติ[398] ในช่วงสามวันต่อมา มีผู้ร่วมไว้อาลัยประมาณหลายล้านคนมาเพื่อดูศพ หลายคนเข้าคิวรอนานหลายชั่วโมงในสภาพที่เย็นยะเยือก[399] ในวันที่ 26 มกราคม ในการประชุมรัฐสภาโซเวียตแห่งสหภาพทั้งปวงครั้งที่ 11 จัดขึ้นเพื่อแสดงความเคารพ โดยมีคาลีนิน ซิโนเวียฟ และสตาลินกล่าวสุนทรพจน์[399] ที่น่าสังเกตก็คือทรอตสกีไม่อยู่ เขาพักฟื้นในคอเคซัส และต่อมาเขาอ้างว่าสตาลินส่งโทรเลขถึงเขาโดยระบุวันที่จัดงานศพที่วางแผนไว้ไม่ถูกต้อง ทำให้เขาไม่สามารถมาทันเวลาได้[400] พิธีศพของเลนินจัดขึ้นในวันรุ่งขึ้น เมื่อร่างของเขาถูกนำไปยังจัตุรัสแดงพร้อมกับการบรรเลงดนตรีซึ่งฝูงชนที่รวมตัวกันฟังการปราศรัยต่อเนื่องก่อนที่ศพจะถูกนำไปฝังในห้องนิรภัยของสุสานที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ[401] มีผู้เข้าร่วมนับหมื่นคนแม้ว่าอุณหภูมิจะเยือกแข็ง[402]
เพื่อต่อต้านการประท้วงของครุปสกายา ร่างของเลนินถูกดองเพื่อเก็บรักษาไว้เพื่อจัดแสดงต่อสาธารณะในระยะยาวในสุสานจัตุรัสแดง[403] ในระหว่างขั้นตอนนี้ สมองของเลนินถูกเอาออกไป ใน ค.ศ. 1925 ได้มีการก่อตั้งสถาบันเพื่อวิเคราะห์ข้อมูลดังกล่าว โดยเผยให้เห็นว่าเลนินเป็นโรคเส้นโลหิตตีบขั้นรุนแรง[404] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1929 โปลิตบูโรได้ตกลงที่จะเปลี่ยนสุสานชั่วคราวเป็นสุสานถาวรที่ทำจากหินแกรนิต ซึ่งสร้างเสร็จใน ค.ศ. 1933[405] โลงศพของเขาถูกแทนที่ใน ค.ศ. 1940 และอีกครั้งใน ค.ศ. 1970[406] เพื่อความปลอดภัยในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ตั้งแต่ ค.ศ. 1941 ถึง ค.ศ. 1945 ศพจึงถูกย้ายไปที่เมืองตูย์เมนชั่วคราว[407] ศพของเขายังคงแสดงต่อสาธารณะในสุสานเลนินที่จัตุรัสแดงจนถึงปัจจุบัน[408]
เลนินเป็นนักลัทธิมากซ์ผู้เคร่งครัด[409] และเชื่อในการตีความลัทธิมากซ์ของเขา คำว่า "ลัทธิเลนิน" ถูกเรียกครั้งแรกโดยมาร์ตอฟใน ค.ศ. 1904[410] เป็นลัทธิดั้งเดิมเพียงหนึ่งเดียวอย่างแท้จริง[411] ตามมุมมองของลัทธิมากซ์ มนุษยชาติก็จะเข้าถึงลัทธิคอมมิวนิสต์ที่บริสุทธิ์ในที่สุด กลายเป็นสังคมไร้สัญชาติ ไร้ชนชั้น และเท่าเทียมของคนงานที่ปราศจากการแสวงหาผลประโยชน์และความแปลกแยก ควบคุมชะตากรรมของตนเอง และปฏิบัติตามหลักการ "จากทุกคนตามที่สามารถ ให้ทุกคนตามที่ต้องการ"[412] ตามคำกล่าวของโวลโคโกนอฟ เลนินเชื่ออย่าง "ลึกซึ้งและจริงใจ" ว่าเส้นทางที่เขากำหนดไว้กับรัสเซียจะนำไปสู่การสถาปนาสังคมคอมมิวนิสต์ในที่สุด[413]
ความเชื่อแบบลัทธิมากซ์ของเลนินทำให้เขามีมุมมองว่าสังคมไม่สามารถเปลี่ยนจากรัฐปัจจุบันไปสู่ลัทธิคอมมิวนิสต์ได้โดยตรง แต่จะต้องเข้าสู่ยุคสังคมนิยมก่อน ดังนั้นความกังวลหลักของเขาคือจะเปลี่ยนรัสเซียให้เป็นสังคมสังคมนิยมได้อย่างไร ในการทำเช่นนั้น เขาเชื่อว่า "เผด็จการโดยชนชั้นกรรมาชีพ" เป็นสิ่งจำเป็นในการปราบปรามชนชั้นกระฎุมพีและพัฒนาเศรษฐกิจสังคมนิยม[414] เขาให้คำจำกัดความลัทธิสังคมนิยมว่าเป็น "ระเบียบของผู้ร่วมมือที่มีอารยธรรมซึ่งปัจจัยการผลิตเป็นของสังคม"[415] และเชื่อว่าระบบเศรษฐกิจนี้จะต้องขยายออกไปจนกว่าจะสามารถสร้างสังคมที่อุดมสมบูรณ์ได้[412] เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ เขาเห็นว่าการนำเศรษฐกิจรัสเซียมาอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐเป็นประเด็นสำคัญของเขา โดยคำพูดของเขาคือ "พลเมืองทุกคน" กลายเป็น "ลูกจ้างของรัฐ"[416] การตีความลัทธิสังคมนิยมของเลนินเป็นแบบรวมศูนย์ มีการวางแผน และจัดทำสถิติ โดยมีการควบคุมทั้งการผลิตและการจัดจำหน่ายอย่างเข้มงวด[412] เขาเชื่อว่าแรงงานทุกคนทั่วประเทศจะสมัครใจเข้าร่วมเพื่อให้รัฐรวมอำนาจทางเศรษฐกิจและการเมืองได้[417] ด้วยวิธีนี้ การเรียกร้องของเขาให้ "เข้าควบคุมกิจการของแรงงาน" ในปัจจัยการผลิตไม่ได้หมายถึงการควบคุมโดยตรงของวิสาหกิจโดยแรงงานของพวกเขา แต่เป็นการดำเนินการของวิสาหกิจทั้งหมดภายใต้การควบคุมของ "รัฐแรงงาน"[418] สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดสิ่งที่หลายคนมองว่าเป็นสองประเด็นที่ขัดแย้งกันภายในความคิดของเลนิน ได้แก่ การเข้าควบคุมกิจการของแรงงานของประชาชน และกลไกรัฐที่รวมศูนย์ มีลำดับชั้น และบีบบังคับ[419]
ก่อน ค.ศ. 1914 มุมมองของเลนินส่วนใหญ่สอดคล้องกับแนวความคิดแบบลัทธิมากซ์ดั้งเดิมกระแสหลักของยุโรป[409] แม้ว่าเขาจะเยาะเย้ยนักลัทธิมากซ์ที่รับเอาแนวคิดจากนักปรัชญาและนักสังคมวิทยาที่ไม่ใช่นักลัทธิมากซ์ร่วมสมัยมาใช้[420] แต่แนวคิดของเขาเองไม่เพียงได้รับอิทธิพลจากนักทฤษฎีลัทธิมากซ์ของรัสเซียเท่านั้น แต่ยังได้รับอิทธิพลจากแนวคิดที่กว้างขึ้นจากขบวนการปฏิวัติรัสเซียด้วย[421] รวมไปถึงแนวคิดของกลุ่มสังคมนิยมเกษตรกรรมนารอดนิค[422] เขาปรับแนวความคิดของเขาตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป รวมถึงความเป็นจริงเชิงปฏิบัติของการปกครองรัสเซียท่ามกลางสงคราม ความอดอยาก และการล่มสลายทางเศรษฐกิจ[423] ในขณะที่ลัทธิเลนินพัฒนาขึ้น เลนินได้แก้ไขลัทธิมากซ์แบบดั้งเดิมที่จัดตั้งขึ้นและนำเสนอนวัตกรรมในแนวคิดของนักลัทธิมากซ์[409]
ในงานเขียนเชิงทฤษฎีของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จักรวรรดินิยม: ขั้นสูงสุดของทุนนิยม เลนินได้กล่าวถึงสิ่งที่เขามองว่าเป็นพัฒนาการของระบบทุนนิยมนับตั้งแต่การตายของมาคส์ ในความเห็นของเขา มันได้ก้าวมาถึงขั้นใหม่ของลัทธิทุนนิยมผูกขาดโดยรัฐ[424] เขาเชื่อว่าแม้ว่าเศรษฐกิจของรัสเซียจะถูกครอบงำโดยชาวนา แต่การมีอยู่ของระบบทุนนิยมผูกขาดในรัสเซียหมายความว่าประเทศได้รับการพัฒนาอย่างเป็นรูปธรรมเพียงพอที่จะเคลื่อนไปสู่สังคมนิยม[425] ลัทธิเลนินรับเอามุมมองของนักสัมบูรณนิยมและลัทธิหลักคำสอนมากกว่าลัทธิมากซ์รูปแบบอื่น ๆ และสร้างความโดดเด่นด้วยความรุนแรงทางอารมณ์ของวิสัยทัศน์ของผู้ปลดปล่อย[426] นอกจากนี้ยังโดดเด่นด้วยการเน้นย้ำถึงบทบาทของการเป็นแนวหน้าที่สามารถนำชนชั้นกรรมาชีพไปสู่การปฏิวัติ[426] และยกระดับบทบาทของความรุนแรงในฐานะเครื่องมือในการปฏิวัติ[427]
เลนินเชื่อว่าประชาธิปไตยแบบมีผู้แทนของประเทศทุนนิยมให้ภาพลวงตาของประชาธิปไตยในขณะที่ยังคงรักษา "เผด็จการของชนชั้นกระฎุมพี" เมื่อกล่าวถึงระบบประชาธิปไตยแบบมีผู้แทนของสหรัฐ เขากล่าวถึง "การดวลที่น่าตื่นตาตื่นใจและไร้ความหมายระหว่างสองพรรคกระฎุมพี" ซึ่งทั้งสองพรรคนำโดย "มหาเศรษฐีที่ชาญฉลาด" ที่แสวงหาประโยชน์จากชนชั้นกรรมาชีพชาวอเมริกัน[428] เขาต่อต้านลัทธิเสรีนิยม โดยแสดงความเกลียดชังต่อเสรีภาพโดยทั่วไปในฐานะค่านิยม[429] และเชื่อว่าเสรีภาพของลัทธิเสรีนิยมนั้นเป็นการฉ้อฉล เพราะไม่ได้ปลดปล่อยแรงงานจากการแสวงหาผลประโยชน์จากระบบทุนนิยม[430]
เลนินประกาศว่า "รัฐบาลโซเวียตมีประชาธิปไตยมากกว่าสาธารณรัฐกระฎุมพีที่เป็นประชาธิปไตยมากที่สุดหลายล้านเท่า"[431] ซึ่งอย่างหลังเป็นเพียง "ประชาธิปไตยสำหรับคนรวย" เขาถือว่า "เผด็จการของชนชั้นกรรมาชีพ" ของเขาเป็นประชาธิปไตย เพราะเขาอ้างว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการเลือกตั้งผู้แทนของโซเวียต แรงงานเลือกเจ้าหน้าที่ของตนเอง และการหมุนเวียนและการมีส่วนร่วมของแรงงานทุกคนในการบริหารรัฐอย่างสม่ำเสมอ[432] ความเชื่อของเลนินที่ว่ารัฐชนชั้นกรรมาชีพควรมีลักษณะอย่างไรนั้นกลับเบี่ยงเบนไปจากความเชื่อที่ลัทธิมากซ์กระแสหลักนำมาใช้ นักลัทธิมากซ์ชาวยุโรปอย่างเคาต์สกีจินตนาการถึงรัฐบาลรัฐสภาที่ได้รับการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตยโดยที่ชนชั้นกรรมาชีพมีเสียงข้างมาก ในขณะที่เลนินเรียกร้องให้มีกลไกรัฐที่เข้มแข็งและรวมศูนย์ ซึ่งกีดกันความคิดเห็นใด ๆ จากชนชั้นกระฎุมพี[426]
เลนินเป็นนักสากลนิยมและเป็นผู้สนับสนุนการปฏิวัติโลกอย่างกระตือรือร้น โดยถือว่าเขตแดนของประเทศเป็นแนวคิดที่ล้าสมัย และลัทธิชาตินิยมเป็นสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจจากการต่อสู้ทางชนชั้น[433] เขาเชื่อว่าในสังคมสังคมนิยม ประเทศต่าง ๆ ในโลกจะรวมตัวกันและส่งผลให้เกิดรัฐบาลเดียวในโลกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้[434] เขาเชื่อว่ารัฐสังคมนิยมนี้จะต้องรวมศูนย์รวมเป็นหนึ่งเดียว และถือว่าสหพันธรัฐเป็นแนวคิดกระฎุมพี[435] ในงานเขียนของเขา เลนินสนับสนุนแนวคิดต่อต้านจักรวรรดินิยมและระบุว่าทุกประเทศสมควรได้รับ "สิทธิในการตัดสินใจด้วยตนเอง"[436] เขาสนับสนุนสงครามปลดปล่อยชาติ โดยยอมรับว่าความขัดแย้งดังกล่าวอาจจำเป็นสำหรับชนกลุ่มน้อยที่จะแยกตัวออกจากรัฐสังคมนิยม เพราะรัฐสังคมนิยมไม่ได้ "ศักดิ์สิทธิ์หรือประกันความผิดพลาดหรือความอ่อนแอ"[437]
ก่อนที่จะขึ้นสู่อำนาจใน ค.ศ. 1917 เขากังวลว่าชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์และระดับชาติจะทำให้รัฐโซเวียตไม่สามารถปกครองได้ด้วยการเรียกร้องเอกราช ตามคำกล่าวของนักประวัติศาสตร์ ไซมอน เซบัก มอนเตฟิออเร เลนินจึงสนับสนุนสตาลินให้พัฒนา "ทฤษฎีที่เสนออุดมคติเรื่องการปกครองตนเองและสิทธิในการแบ่งแยกดินแดนโดยไม่จำเป็นต้องให้อนุญาตเช่นกัน"[438] ในการยึดอำนาจ เลนินเรียกร้องให้ปลดพันธะที่บังคับให้กลุ่มชาติพันธุ์ชนกลุ่มน้อยยังคงอยู่ในจักรวรรดิรัสเซีย และใช้สิทธิในการแยกตัวออก แต่ยังคาดหวังให้พวกเขากลับมารวมตัวกันอีกครั้งทันทีด้วยจิตวิญญาณของชนกรรมาชีพสากลนิยม[439] เขาเต็มใจที่จะใช้กำลังทหารเพื่อประกันเอกภาพนี้ ส่งผลให้เกิดการรุกรานด้วยอาวุธเข้าสู่รัฐเอกราชที่ก่อตั้งขึ้นในยูเครน จอร์เจีย โปแลนด์ ฟินแลนด์ และรัฐบอลติก[440] เฉพาะเมื่อความขัดแย้งกับฟินแลนด์ รัฐบอลติก และโปแลนด์ไม่ประสบผลสำเร็จเท่านั้น รัฐบาลของเลนินจึงยอมรับในเอกราชอย่างเป็นทางการ[441]
เลนินมองตัวเองว่าเป็นคนที่มีโชคชะตาและเชื่อมั่นในความชอบธรรมของอุดมการณ์ของเขาและความสามารถของเขาเองในฐานะผู้นำการปฏิวัติ[442] หลุยส์ ฟิสเชอร์ ผู้เขียนหนังสือชีวประวัติ บรรยายว่าเขาเป็น "ผู้รักการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงและการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุด" ชายผู้ซึ่ง "ไม่เคยมีจุดยืนตรงกลาง เขาเป็นคนที่พูดเกินจริงไม่ว่าจะดำหรือแดงก็ตาม"[443] ไปป์สตั้งข้อสังเกตว่าเขาแสดงความสามารถพิเศษอย่างมาก โดยเน้นที่ "เสน่ห์สำหรับงานที่มีระเบียบวินัย" และ "การอุทิศตนต่อการปฏิวัติ"[444] ในทำนองเดียวกัน โวลโคโกนอฟเชื่อว่า "ด้วยพลังแห่งบุคลิกภาพของเขา [เลนิน] จึงมีอิทธิพลเหนือผู้คน"[445] ในทางกลับกัน กอร์กี เพื่อนของเลนินแสดงความคิดเห็นว่าจากรูปลักษณ์ภายนอกของเขาในฐานะ "คนหัวล้าน แข็งแรง และแข็งแกร่ง" นักปฏิวัติคอมมิวนิสต์นั้น "ธรรมดาเกินไป" และไม่ได้ให้ "ความรู้สึกของการเป็นผู้นำ"[446]
โรเบิร์ต เซอร์วิส นักประวัติศาสตร์และผู้เขียนชีวประวัติ ยืนยันว่าเลนินเคยเป็นชายหนุ่มที่มีอารมณ์รุนแรง[447] และแสดงความเกลียดชังอย่างรุนแรงต่อทางการซาร์[448] เซอร์วิสยังกล่าวว่า เลนินพัฒนา "ความผูกพันทางอารมณ์" กับวีรบุรุษในอุดมคติของเขา เช่น มาคส์ เอ็งเงิลส์ และเชียร์นีเชียฟสกี[449] เขาเป็นเจ้าของภาพเหมือนของพวกเขา และบรรยายเป็นการส่วนตัวว่าตัวเองกำลัง "หลงรัก" มาคส์และเอ็งเงิลส์[450] ตามที่ เจมส์ ดี. ไวท์ นักเขียนชีวประวัติของเลนิน เลนินปฏิบัติต่องานเขียนของพวกเขาเสมือนเป็น "คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์" ซึ่งเป็น "ความเชื่อทางศาสนา" ซึ่งไม่ควร "ถูกตั้งคำถามแต่ต้องเชื่อ"[451] ในมุมมองของโวลโคโกนอฟ เลนินยอมรับว่าลัทธิมากซ์เป็น "ความจริงโดยสมบูรณ์" และทำท่าเหมือน "ผู้คลั่งไคล้ศาสนา" ตามลำดับ[452] ในทำนองเดียวกัน เบอร์ทรันด์ รัสเซลล์รู้สึกว่าเลนินแสดง "ศรัทธาอันแน่วแน่—ศรัทธาทางศาสนาในคำสอนของมาคส์"[453] ผู้เขียนชีวประวัติ คริสโตเฟอร์ รีด แนะนำว่าเลนินเป็น "ผู้นำทางโลกที่เทียบเท่ากับผู้นำตามระบอบประชาธิปไตยที่ได้รับความชอบธรรมจากความจริง [ที่รับรู้] ของหลักคำสอนของพวกเขา ไม่ใช่คำสั่งของประชาชน"[454] อย่างไรก็ตาม เลนินยังคงไม่เชื่อพระเจ้าและเป็นนักวิจารณ์ศาสนา โดยเชื่อว่าลัทธิสังคมนิยมไม่มีพระเจ้าโดยเนื้อแท้ ดังนั้นเขาจึงถือว่าสังคมนิยมคริสเตียนมีความขัดแย้งในแง่หนึ่ง[455]
เซอร์วิสกล่าวว่าเลนินอาจมี "อารมณ์แปรปรวนและขึ้น ๆ ลง ๆ"[456] และไปป์สถือว่าเขาเป็น "คนเกลียดชังคนชั่ว"[457] ซึ่งเป็นมุมมองที่ถูกรีดปฏิเสธ ซึ่งเน้นย้ำถึงหลายกรณีที่เลนินแสดงความเมตตา โดยเฉพาะต่อเด็ก ๆ[458] ตามที่นักเขียนชีวประวัติหลายคนกล่าว เลนินไม่ยอมรับการต่อต้านและมักจะเพิกเฉยต่อความคิดเห็นที่แตกต่างจากของเขาโดยสิ้นเชิง[459] เขาอาจเป็น "พิษร้ายในการวิพากษ์วิจารณ์ผู้อื่น" โดยแสดงนิสัยชอบเยาะเย้ย ประชดประชัน และโจมตีผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับเขาด้วยเหตุผลวิบัติ[460] เขาเพิกเฉยต่อข้อเท็จจริงที่ไม่สอดคล้องกับข้อโต้แย้งของเขา[461] เกลียดการประนีประนอม[462] และแทบไม่ยอมรับข้อผิดพลาดของตัวเองเลย[463] เขาปฏิเสธที่จะเปลี่ยนความคิดเห็นของเขา จนกว่าเขาจะปฏิเสธความคิดเห็นเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง หลังจากนั้นเขาจะปฏิบัติต่อมุมมองใหม่ราวกับว่ามันไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน[464] เลนินไม่ได้แสดงอาการซาดิสม์หรือปรารถนาที่จะกระทำความรุนแรงเป็นการส่วนตัว แต่เขาสนับสนุนการกระทำที่รุนแรงของผู้อื่น และไม่แสดงความเสียใจต่อผู้ที่เสียชีวิตจากการปฏิวัติ[465] ในมุมมองของเลนิน จุดจบถือเป็นแนวทางที่ชอบธรรมเสมอโดยการใช้จุดยืนที่เป็นมุมมองประโยชน์นิยม[466] ตามคำกล่าวของเซอร์วิส "เกณฑ์ทางศีลธรรมของเลนินนั้นเรียบง่าย: การกระทำบางอย่างก้าวหน้าหรือขัดขวางสาเหตุของการปฏิวัติหรือไม่?"[467]
ตามหลักชาติพันธุ์แล้ว เลนินระบุว่าเป็นชาวรัสเซีย[468] เซอร์วิสบรรยายถึงเลนินว่าเป็น “คนเย่อหยิ่งในแง่ระดับชาติ สังคม และวัฒนธรรม”[469] ผู้นำบอลเชวิคเชื่อว่าประเทศอื่น ๆ ในยุโรป โดยเฉพาะเยอรมนีซึ่งมีวัฒนธรรมเหนือกว่ารัสเซีย[470] โดยอธิบายว่ารัสเซียเป็น "หนึ่งในประเทศเอเชียที่ด้อยโอกาส ยุคกลาง และล้าหลังอย่างน่าละอายที่สุด"[428] เขารู้สึกรำคาญกับสิ่งที่เขามองว่าเป็นการขาดความรอบคอบและระเบียบวินัยในหมู่ชาวรัสเซีย และตั้งแต่วัยเยาว์ก็ต้องการให้รัสเซียกลายเป็นวัฒนธรรมยุโรปและตะวันตกมากขึ้น[471]
แม้ว่าเขาจะเป็นนักปฏิวัติการเมือง แต่เลนินก็ไม่ชอบการทดลองปฏิวัติในวรรณกรรมและศิลปะ โดยแสดงออกถึงความไม่ชอบศิลปะแนวสำแดงพลังอารมณ์ อนาคตนิยม และบาศกนิยม และในทางกลับกัน เขาชอบศิลปะแนวสัจนิยมและวรรณกรรมคลาสสิกของรัสเซีย[472] เลนินยังมีทัศนคติแบบอนุรักษ์นิยมต่อเรื่องเพศและการแต่งงาน[473] ตลอดชีวิตวัยผู้ใหญ่ของเขา เขามีความสัมพันธ์กับครุปสกายา เพื่อนนักลัทธิมากซ์ที่เขาแต่งงานด้วย เลนินและครุปสกายาต่างเสียใจที่พวกเขาไม่เคยมีลูก[474] และพวกเขาก็สนุกกับการให้ความบันเทิงแก่ลูกหลานของเพื่อน ๆ[475] รีดตั้งข้อสังเกตว่าเลนินมี "ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด อบอุ่น และตลอดชีวิต" กับสมาชิกในครอบครัวที่ใกล้ชิดของเขา[476] เขาไม่มีเพื่อนตลอดชีวิต และอาร์ม็องด์ถูกอ้างว่าเป็นเพียงคนสนิทที่ใกล้ชิดและสนิทสนมเพียงคนเดียวของเขา[477]
นอกจากภาษารัสเซียแล้ว เลนินยังพูดและอ่านภาษาฝรั่งเศส ภาษาเยอรมัน และภาษาอังกฤษอีกด้วย[478] ด้วยความกังวลเรื่องสมรรถภาพทางกาย เขาจึงออกกำลังกายเป็นประจำ[479] เลนินชอบปั่นจักรยาน ว่ายน้ำ และล่าสัตว์[480] และยังมีความหลงใหลในการเดินบนภูเขาบนยอดเขาสวิสอีกด้วย[481] เขายังชอบสัตว์เลี้ยง[482] โดยเฉพาะแมว[483] เขาใช้ชีวิตแบบสปาร์ตันโดยตั้งใจที่จะละทิ้งความหรูหรา[484] และไปป์สตั้งข้อสังเกตว่าเลนิน "ถ่อมตัวมากในความต้องการส่วนตัวของเขา" ซึ่งนำไปสู่ "วิถีชีวิตที่เคร่งครัด เกือบจะเป็นนักพรต"[485] เลนินดูถูกความไม่เป็นระเบียบ โต๊ะทำงานถูกจัดให้เรียบร้อยอยู่เสมอ และดินสอถูกลับให้คมอยู่เสมอ และยืนกรานที่จะเงียบสนิทในขณะที่เขาทำงาน[486] ตามที่ฟิสเชอร์กล่าวไว้ เลนินมี "ความไร้สาระน้อยมาก"[487] และด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ชอบลัทธิบูชาบุคคลที่ฝ่ายบริหารโซเวียตเริ่มสร้างขึ้นรอบตัวเขา อย่างไรก็ตามเขายอมรับว่าอาจมีประโยชน์บางประการในการรวมขบวนการคอมมิวนิสต์ให้เป็นหนึ่งเดียว[488]
โวลโคโกนอฟกล่าวในขณะที่ละทิ้งอุดมการณ์ของเลนินว่า "แทบจะไม่มีใครในประวัติศาสตร์ที่สามารถจัดการเปลี่ยนแปลงสังคมที่ใหญ่โตในระดับดังกล่าวได้อย่างลึกซึ้ง"[489] การบริหารงานของเลนินวางกรอบระบบการปกครองที่ปกครองรัสเซียมาเป็นเวลาเจ็ดทศวรรษ[490] และเป็นต้นแบบสำหรับรัฐที่นำโดยคอมมิวนิสต์ในเวลาต่อมา ซึ่งครอบคลุมพื้นที่หนึ่งในสามของโลกที่มีคนอาศัยอยู่ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 เป็นผลให้อิทธิพลของเลนินแพร่หลายไปทั่วโลก[491] เลนินเป็นบุคคลที่เป็นที่ถกเถียงกันมาก และยังคงถูกทั้งประณามและเป็นที่นับถือ บุคคลที่ได้รับการบูชาและเป็นปิศาจร้าย[492] แม้แต่ในช่วงชีวิตของเขา เลนิน "ได้รับความรักและเกลียดชัง ชื่นชมและถูกเหยียดหยาม" จากชาวรัสเซีย[493] สิ่งนี้ได้ขยายไปสู่การศึกษาเชิงวิชาการเกี่ยวกับเลนินและลัทธิเลนินซึ่งมักมีการแบ่งขั้วไปตามสายการเมือง[494]
อัลเบิร์ต เรซิส นักประวัติศาสตร์เสนอว่าหากการปฏิวัติเดือนตุลาคมถือเป็นเหตุการณ์ที่สำคัญที่สุดของคริสต์ศตวรรษที่ 20 เลนิน "จะต้องถูกมองว่าเป็นผู้นำทางการเมืองที่สำคัญที่สุดแห่งศตวรรษในทางที่ดีหรือไม่ดี"[495] ไวท์บรรยายถึงเลนินว่าเป็น "หนึ่งในบุคคลที่โดดเด่นในประวัติศาสตร์สมัยใหม่อย่างปฏิเสธไม่ได้"[496] ในขณะที่เซอร์วิสตั้งข้อสังเกตว่าผู้นำรัสเซียเป็นที่เข้าใจกันอย่างกว้างขวางว่าเป็นหนึ่งใน "นักแสดงหลัก" ของคริสต์ศตวรรษที่ 20[497] รีดถือว่าเขา "เป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ที่แพร่หลายและเป็นที่รู้จักในระดับสากลที่สุดของคริสต์ศตวรรษที่ 20"[498] ในขณะที่ไรอันเรียกเขาว่าเป็น "หนึ่งในบุคคลสำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่"[499] นิตยสาร ไทม์ ยกให้เลนินเป็นหนึ่งใน 100 บุคคลที่สำคัญที่สุดแห่งคริสต์ศตวรรษที่ 20[500] และเป็นหนึ่งใน 25 บุคคลสำคัญทางการเมืองตลอดกาล[501]
ในโลกตะวันตก นักเขียนชีวประวัติเริ่มเขียนเกี่ยวกับเลนินไม่นานหลังจากที่เขาเสียชีวิต บางคนเช่นคริสโตเฟอร์ ฮิลล์เห็นอกเห็นใจเขา และคนอื่น ๆ เช่นริชาร์ด ไปป์ส และโรเบิร์ต เกลลาเต แสดงความไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน นักเขียนชีวประวัติในเวลาต่อมาบางคนเช่นรีดและลาร์ส ลีห์ พยายามหลีกเลี่ยงการแสดงความคิดเห็นที่เป็นศัตรูหรือเชิงบวกเกี่ยวกับตัวเขา ดังนั้นจึงเป็นการหลีกเลี่ยงทัศนคติเหมารวมทางการเมือง[502] ในบรรดาผู้เห็นอกเห็นใจ เขาถูกมองว่าได้ปรับเปลี่ยนทฤษฎีลัทธิมากซ์อย่างแท้จริง ซึ่งทำให้ทฤษฎีนี้เหมาะสมกับสภาพเศรษฐกิจและสังคมของรัสเซียโดยเฉพาะ[503] มุมมองของโซเวียตทำให้เขาเป็นคนที่ยอมรับสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในอดีตและช่วยทำให้สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เกิดขึ้นตามลำดับ ในทางกลับกัน นักประวัติศาสตร์ตะวันตกส่วนใหญ่มองว่าเขาเป็นคนที่บงการเหตุการณ์ต่าง ๆ[504] เพื่อให้ได้มาและรักษาอำนาจทางการเมืองไว้ ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดของเขาถือว่าเป็นความพยายามที่จะพิสูจน์ให้เห็นถึงนโยบายเชิงปฏิบัติของเขาในเชิงอุดมการณ์[504] ต่อมา นักลัทธิแก้ทั้งในรัสเซียและตะวันตกได้เน้นย้ำถึงผลกระทบที่แนวความคิดที่มีอยู่แล้วและความกดดันของประชาชนที่กระทำต่อเลนินและนโยบายของเขา[505]
นักประวัติศาสตร์และนักเขียนชีวประวัติหลายคนระบุว่าการบริหารของเลนินเป็นระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จ[506] และเป็นรัฐตำรวจ[507] และหลายคนอธิบายว่าเป็นเผด็จการพรรคเดียว[508] นักวิชาการหลายคนอธิบายว่าเลนินเป็นเผด็จการ[509] ไรอันระบุว่าเขา "ไม่ใช่เผด็จการในแง่ที่ว่าคำแนะนำทั้งหมดของเขาได้รับการยอมรับและนำไปใช้" เนื่องจากเพื่อนร่วมงานหลายคนไม่เห็นด้วยกับเขาในประเด็นต่าง ๆ[510] ฟิสเชอร์ตั้งข้อสังเกตว่าในขณะที่ "เลนินเป็นเผด็จการ [เขา]ไม่ใช่เผด็จการแบบที่สตาลินในเวลาต่อมาเป็น"[511] โวลโคโกนอฟเชื่อว่าในขณะที่เลนินสถาปนา "เผด็จการของพรรค" สหภาพโซเวียตจึงกลายเป็น "เผด็จการของชายคนเดียว" ภายใต้การปกครองของสตาลินเท่านั้น[512] โมเช เลวินเสนอมุมมองที่ต่างออกไปและแย้งว่า "ระบอบการปกครองโซเวียตอยู่ภายใต้ "ลัทธิสตาลิน" มายาวนาน ซึ่งในลักษณะพื้นฐานไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของพินัยกรรมของ[เลนิน]"[513]
ในทางกลับกัน ผู้สังเกตการณ์ลัทธิมากซ์หลายคน รวมถึงนักประวัติศาสตร์ตะวันตก ฮิลและจอห์น รีส์ แย้งกับมุมมองที่ว่ารัฐบาลของเลนินเป็นเผด็จการ โดยมองว่ารัฐบาลของเลนินเป็นแนวทางที่ไม่สมบูรณ์ในการรักษาองค์ประกอบของประชาธิปไตย โดยไม่มีกระบวนการบางอย่างที่พบในรัฐประชาธิปไตยเสรีนิยม[514] ไรอันยืนยันว่า พอล เลอ บลอง นักประวัติศาสตร์ฝ่ายซ้าย "ให้ประเด็นที่ถูกต้องว่าคุณสมบัติส่วนตัวที่นำเลนินไปสู่นโยบายที่โหดร้ายไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งกว่าผู้นำตะวันตกคนสำคัญบางคนในคริสต์ศตวรรษที่ 20"[515] ไรอันยังตั้งข้อสังเกตอีกว่าสำหรับความรุนแรงในการปฏิวัติของเลนินนั้นเป็นเพียงหนทางในการยุติ กล่าวคือ การสถาปนาโลกสังคมนิยม ซึ่งท้ายที่สุดแล้วคือโลกคอมมิวนิสต์ ซึ่งเป็นโลกที่ปราศจากความรุนแรง[516] เจ. อาร์ช เก็ตตี นักประวัติศาสตร์ตั้งข้อสังเกตว่า "เลนินสมควรได้รับเครดิตอย่างมากสำหรับความคิดที่ว่าผู้อ่อนโยนสามารถสืบทอดโลกเป็นมรดก ที่ว่าอาจมีการเคลื่อนไหวทางการเมืองบนพื้นฐานของความยุติธรรมและความเสมอภาคทางสังคม"[517] ปัญญาชนฝ่ายซ้ายบางคน เช่น สลาวอจ ชิเชค อแลง บาดิโอ ลาร์ส ที. ลีห์ และเฟรดริก เจมสัน สนับสนุนการฟื้นฟูจิตวิญญาณแห่งการปฏิวัติอันแน่วแน่ของเลนินเพื่อแก้ไขปัญหาระดับโลกในปัจจุบัน[518]
ในสหภาพโซเวียต ลัทธิบูชาบุคคลที่อุทิศให้กับเลนินเริ่มพัฒนาในช่วงชีวิตของเขา แต่ก็สถาปนาขึ้นอย่างสมบูรณ์หลังจากที่เขาเสียชีวิตเท่านั้น[519] ตามที่นีนา ทูมาร์กิน นักประวัติศาสตร์กล่าว ลัทธินี้เป็นตัวแทนของ "ลัทธิผู้นำปฏิวัติที่ประณีตที่สุด" ของโลก นับตั้งแต่ลัทธิของจอร์จ วอชิงตันในสหรัฐ[520] และได้รับการขนานนามซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเป็น "กึ่งศาสนา"[521] รูปปั้นครึ่งตัวหรือรูปปั้นของเลนินถูกสร้างขึ้นในเกือบทุกหมู่บ้าน[522] และใบหน้าของเขาปรากฏในไปรษณียากร ถ้วยชาม โปสเตอร์ และหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ ปราฟดา และ อีซเวียซ์เตีย ของโซเวียต[523] สถานที่ที่เขาเคยอยู่หรือพักอยู่ถูกดัดแปลงเป็นพิพิธภัณฑ์ที่อุทิศให้กับเขา[522] ห้องสมุด ถนน ฟาร์ม พิพิธภัณฑ์ เมือง และภูมิภาคทั้งหมดได้รับการตั้งชื่อตามเขา[522] โดยเมืองเปโตรกราดถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "เลนินกราด" ใน ค.ศ. 1924[524] และบ้านเกิดของเขาในซิมบีร์สค์กลายเป็นอูลยานอฟสค์[525] เครื่องอิสริยาภรณ์เลนินได้รับการสถาปนาให้เป็นหนึ่งในเครื่องอิสริยาภรณ์สูงสุดของประเทศ[523] ทั้งหมดนี้ขัดต่อความปรารถนาของเลนินและถูกภรรยาม่ายของเขาวิพากษ์วิจารณ์อย่างเปิดเผย[402]
นักเขียนชีวประวัติหลายคนระบุว่างานเขียนของเลนินได้รับการปฏิบัติในลักษณะที่คล้ายกับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ภายในสหภาพโซเวียต[526] ในขณะที่ไปป์สเสริมว่า "ความคิดเห็นของเขาทุกประการถูกอ้างถึงเพื่อพิสูจน์เหตุผลของนโยบายอย่างใดอย่างหนึ่งและถือเป็นข่าวประเสริฐ"[527] สตาลินจัดระบบลัทธิเลนินผ่านการบรรยายหลายชุดที่มหาวิทยาลัยสเวียร์ดลอฟ ซึ่งต่อมาได้รับการตีพิมพ์ในชื่อ คำถามเกี่ยวกับลัทธิเลนิน[528] นอกจากนี้ งานเขียนส่วนใหญ่ของผู้นำที่เสียชีวิตของสตาลินยังถูกรวบรวมและจัดเก็บไว้ในเอกสารลับที่สถาบันมาคส์-เอ็งเงิลส์-เลนิน[529] สื่อต่าง ๆ เช่น คอลเลกชันหนังสือของเลนินในกรากุฟก็ถูกรวบรวมจากต่างประเทศเพื่อเก็บไว้ในสถาบันด้วย ซึ่งมักจะมีค่าใช้จ่ายสูง[530] ในสมัยโซเวียต งานเขียนเหล่านี้ได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวดและมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงได้[531] งานเขียนทั้งหมดของเลนินซึ่งพิสูจน์แล้วว่าเป็นประโยชน์ต่อสตาลินได้รับการตีพิมพ์[532] แต่งานเขียนอื่น ๆ ยังคงถูกซ่อนไว้ และความรู้เกี่ยวกับบรรพบุรุษที่ไม่ใช่รัสเซียของเลนินและสถานะอันสูงส่งของเขาถูกปิดบัง[523] โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้เกี่ยวกับวงศ์ตระกูลชาวยิวของเขาถูกปิดบังจนถึงคริสต์ทศวรรษ 1980[533] บางทีอาจมาจากลัทธิต่อต้านชาวยิวของสหภาพโซเวียต[534] และเพื่อไม่ให้บ่อนทำลายความพยายามในการแผลงเป็นรัสเซียของสตาลิน[535] และบางทีอาจไม่เป็นการกระตุ้นสำหรับความรู้สึกต่อต้านโซเวียตในหมู่ผู้ต่อต้านชาวยิวระหว่างประเทศ[534] หลังจากการค้นพบบรรพบุรุษชาวยิวของเลนิน มุมมองนี้ได้รับการเน้นย้ำโดยฝ่ายขวาจัดของรัสเซีย ซึ่งอ้างว่าพันธุกรรมชาวยิวที่สืบทอดมาของเขาอธิบายความปรารถนาของเขาที่จะถอนรากถอนโคนสังคมรัสเซียแบบดั้งเดิม[536] ภายใต้ระบอบการปกครองของสตาลิน เลนินถูกนำเสนออย่างกระตือรือร้นว่าเป็นเพื่อนสนิทของสตาลินซึ่งสนับสนุนการเสนอสตาลินให้เป็นผู้นำโซเวียตคนต่อไป[537] ในสมัยโซเวียต ผลงานตีพิมพ์ของเลนิน 5 ฉบับแยกกันได้รับการตีพิมพ์เป็นภาษารัสเซีย ฉบับพิมพ์ครั้งแรกเริ่มตีพิมพ์ใน ค.ศ. 1920 และฉบับพิมพ์ครั้งสุดท้ายตีพิมพ์ระหว่าง ค.ศ. 1958 ถึง ค.ศ. 1965 ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 5 ได้รับการอธิบายว่าเป็น "ฉบับสมบูรณ์" แต่ในความเป็นจริงแล้ว ได้มีการละเว้นไปมากในเรื่องความได้เปรียบทางการเมือง[538]
หลังจากสตาลินถึงแก่อสัญกรรม นีกีตา ครุชชอฟก็กลายเป็นผู้นำสหภาพโซเวียต และเริ่มกระบวนการล้มล้างอิทธิพลของสตาลิน โดยอ้างถึงงานเขียนของเลนิน รวมถึงงานเขียนเกี่ยวกับสตาลิน เพื่อทำให้กระบวนการนี้มีความชอบธรรม[539] เมื่อมีฮาอิล กอร์บาชอฟขึ้นสู่อำนาจใน ค.ศ. 1985 และนำเสนอนโยบายกลัสนอสต์และเปเรสตรอยคา เขาก็อ้างถึงการกระทำเหล่านี้เป็นการคืนหลักการของเลนินเช่นกัน[540] ในปลาย ค.ศ. 1991 ท่ามกลางการล่มสลายของสหภาพโซเวียต ประธานาธิบดีบอริส เยลต์ซินแห่งรัสเซียได้สั่งให้ถอดเอกสารสำคัญเกี่ยวกับเลนินออกจากการควบคุมของพรรคคอมมิวนิสต์ และนำไปอยู่ภายใต้การควบคุมของหน่วยงานของรัฐ ซึ่งก็คือศูนย์เพื่อการอนุรักษ์และการศึกษาเอกสารประวัติศาสตร์ปัจจุบันรัสเซีย ซึ่งมีการเปิดเผยว่างานเขียนของเลนินมากกว่า 6,000 ชิ้นไม่ได้รับการตีพิมพ์ สิ่งเหล่านี้ไม่เป็นความลับอีกต่อไปและจัดทำขึ้นเพื่อการศึกษาเชิงวิชาการ[541] ตั้งแต่ ค.ศ. 1991 เป็นต้นมา มีการถกเถียงกันเรื่องการเคลื่อนย้ายร่างของเลนินจากสุสานไปยังสุสานบนกำแพงเครมลินและฝังไว้ที่นั่น ประธานาธิบดีเยลต์ซินตั้งใจที่จะปิดสุสานและฝังศพเลนินข้างมารีเยีย อะเลคซันดรอฟนา อุลยาโนวา แม่ของเขาที่สุสานวอลคอฟในเซนต์ปีเตอส์เบิร์กโดยได้รับการสนับสนุนจากคริสตจักรรัสเซียออร์ทอดอกซ์ วลาดีมีร์ ปูติน ผู้ทอดตำแหน่งต่อจากเขา คัดค้านเรื่องนี้ โดยระบุว่าการฝังศพเลนินใหม่อาจบ่งบอกเป็นนัยว่าพลเมืองหลายชั่วอายุคนได้ปฏิบัติตามค่านิยมที่ผิด ๆ ในช่วง 70 ปีแห่งการปกครองของสหภาพโซเวียต[542][543]
ในรัสเซีย มีข้อเสนอจากรองผู้อำนวยการพรรคเสรีประชาธิปไตยแห่งประเทศรัสเซียโดยได้รับการสนับสนุนจากสมาชิกบางคนของพรรคยูไนเต็ดรัสเซียที่ปกครองอยู่ใน ค.ศ. 2012 โดยได้เสนอให้รื้อถอนอนุสาวรีย์เลนินในรัสเซียออก ข้อเสนอนี้ถูกต่อต้านอย่างรุนแรงจากพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหพันธรัฐรัสเซีย และไม่เคยได้รับการพิจารณา[544] รัสเซียยังคงรักษารูปปั้นเลนินส่วนใหญ่ไว้ได้ 7,000 แห่งซึ่งยังหลงเหลืออยู่ใน ค.ศ. 1991 โดยใน ค.ศ. 2022 มีอนุสาวรีย์เลนินในรัสเซียประมาณ 6,000 แห่ง[545]
ในยูเครน ระหว่างการประท้วงยูโรไมดานใน ค.ศ. 2013–2014 รูปปั้นเลนินได้รับความเสียหายหรือถูกทำลายโดยผู้ประท้วงในเมืองต่าง ๆ ทั่วประเทศ[546] และในเดือนเมษายน ค.ศ. 2015 รัฐบาลยูเครนได้ออกคำสั่งให้รื้อรูปปั้นอื่น ๆ ทั้งหมดเพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายขจัดคอมมิวนิสต์[547] ระหว่างการรุกรานยูเครนอย่างเต็มรูปแบบของรัสเซียใน ค.ศ. 2022 รูปปั้นเลนินจำนวนมากซึ่งถูกนักเคลื่อนไหวชาวยูเครนโค่นล้มลงในช่วงหลายปีก่อน ได้ถูกสร้างใหม่โดยผู้ยึดครองชาวรัสเซียในพื้นที่ควบคุมของรัสเซีย การกระทำเหล่านี้ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับการโฆษณาชวนเชื่อของคอมมิวนิสต์ แต่เลนินเป็นสัญลักษณ์ของการครอบงำของรัสเซียเหนือยูเครน[548][549][550][551]
ตามที่เดวิด ชูบ นักเขียนชีวประวัติของเลนินเขียนไว้ใน ค.ศ. 1965 แนวคิดและตัวอย่างของเลนินนั้น "ถือเป็นพื้นฐานของขบวนการคอมมิวนิสต์ในปัจจุบัน"[552] รัฐสังคมนิยมที่ดำเนินตามแนวคิดของเลนินปรากฏอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของโลกในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 20[499] มาร์เซล ลีบมัน นักประวัติศาสตร์เขียนไว้เมื่อ ค.ศ. 1972 ว่า "แทบจะไม่มีขบวนการก่อความไม่สงบใด ๆ ในปัจจุบัน ตั้งแต่ลาตินอเมริกาไปจนถึงแองโกลา ที่ไม่มีการกล่าวอ้างในมรดกของลัทธิเลนิน"[553]
หลังจากเลนินถึงแก่อสัญกรรม ฝ่ายบริหารของสตาลินได้ก่อตั้งอุดมการณ์ที่เรียกว่าลัทธิมากซ์–เลนิน ซึ่งเป็นขบวนการที่ถูกตีความให้แตกต่างออกไปโดยกลุ่มต่าง ๆ ที่แข่งขันกันในขบวนการคอมมิวนิสต์[554] หลังจากถูกบังคับให้ลี้ภัยโดยฝ่ายบริหารของสตาลิน ทรอตสกีแย้งว่าลัทธิสตาลินเป็นการลดคุณค่าของลัทธิเลนิน ซึ่งถูกครอบงำโดยระบบราชการและเผด็จการส่วนตัวของสตาลิน[555]
ลัทธิมากซ์–เลนินได้รับการปรับให้เข้ากับขบวนการปฏิวัติที่โดดเด่นที่สุดหลายขบวนในคริสต์ศตวรรษที่ 20 โดยก่อตัวเป็นลัทธิสตาลิน ลัทธิเหมา ชูเช แนวคิดโฮจิมินห์ และลัทธิกัสโตร[498] ในทางกลับกัน คอมมิวนิสต์ตะวันตกในเวลาต่อมาจำนวนมาก เช่น มานูเอล อัซการาเต และฌอง เอลเลนสไตน์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับขบวนการคอมมิวนิสต์ยูโรคอมมิวนิสต์ แสดงความคิดเห็นว่าเลนินและแนวคิดของเขาไม่เกี่ยวข้องกับวัตถุประสงค์ของพวกเขาเอง ด้วยเหตุนี้จึงยอมรับมุมมองของลัทธิมากซ์แต่ไม่ยอมรับมุมมองของลัทธิมากซ์–เลนิน[556]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
