ภาวะเสียภาษา

ภาวะเสียภาษา^[2] หรือ ภาวะเสียการสื่อความ^[2] (อังกฤษ: aphasia หรือ dysphasia^[a]) คือ ภาวะความบกพร่องที่ทำให้บุคคลไม่สามารถเข้าใจหรือสื่อสารด้วยภาษาได้ อันเป็นผลจากความเสียหายในบริเวณบางส่วนของสมองที่เจาะจง สาเหตุส่วนใหญ่ของภาวะดังกล่าวคือโรคหลอดเลือดสมองเฉียบพลันและการบาดเจ็บที่ศีรษะ นอกจากนี้ยังมีสาเหตุอื่น ๆ ที่พบได้น้อยกว่า เช่น เนื้องอกสมอง การติดเชื้อของสมอง หรือโรคสมองเสื่อมต่าง ๆ เป็นต้น

ภาวะเสียภาษา (Aphasia)
บริเวณของสมองใหญ่ซีกซ้ายที่อาจก่อให้เกิดภาวะเสียภาษาได้เมื่อได้รับความเสียหาย[1]
การออกเสียง	/əˈfeɪʒə/, /əˈfeɪziə/ หรือ /eɪˈfeɪziə/
สาขาวิชา	ประสาทวิทยา, จิตเวชศาสตร์
การรักษา	ภาษามือ, วจีบำบัด

หมายเหตุ

1. มีข้อมูลบางแหล่งระบุว่า aphasia กับ dysphasia มีความแตกต่างกันที่ระดับความรุนแรงของการสูญเสียภาษา เช่น aphasia เป็นการสูญเสียภาษาในระดับรุนแรง สูญเสียความสามารถในการพูดและการเข้าใจอย่างสมบูรณ์ ส่วน dysphasia เป็นความบกพร่องทางภาษาในระดับปานกลางเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคำนี้มักพบการใช้แทนกันบ่อยครั้ง โดยหมายถึงได้ทั้งการสูญเสียภาษาแบบทั้งหมดและบางส่วน^[3] ในปัจจุบันคำว่า dysphasia ถูกเลิกใช้ไปแล้วในวงการการดูแลสุขภาพ (healthcare) เนื่องจากมักสับสนกับคำว่า dysphagia (ภาวะกลืนลำบาก)^[4]