walka

walka (język polski)

walka (1.3)

wymowa:

IPA: [ˈvalka], AS: [valka] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	walka	walki
dopełniacz	walki	walk
celownik	walce	walkom
biernik	walkę	walki
narzędnik	walką	walkami
miejscownik	walce	walkach
wołacz	walko	walki

(1.1) siłowe lub zbrojne rozstrzyganie konfliktu

(1.2) przen. zmaganie z czymś, zwalczanie czegoś

(1.3) sport. mecz bokserski lub mecz innego sportu kontaktowego

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) W stolicy kraju wybuchły walki pomiędzy rywalizującymi ze sobą przywódcami rebeliantów.

(1.1) W shōnenach najbardziej lubię sceny walk.

(1.2) W amerykańskiej polityce zagranicznej najważniejsza jest obecnie walka z terroryzmem.

(1.2) Kolarz na wyścigu toczy walkę nie tylko z rywalami, ale też z bólem i własnymi słabościami.

(1.3) Walka Andrzeja Gołoty z Lennoksem Lewisem skończyła się już w pierwszej rundzie nokautem polskiego boksera.

(1.3) Na dzisiejszą galę boksu w Las Vegas przewidziane są cztery walki, wśród nich o pas mistrza świata federacji WBF.

składnia:

(1.1) walka o + B. • walka z + N.

(1.2) walka z + N.

kolokacje:

(1.1) walka o wolność / niepodległość • gwałtowna / bezpardonowa / nierówna / zacięta walka • wybuchły walki • toczyć walkę • walka z nieprzyjacielem / bólem

(1.2) toczyć walkę • walka z bólem / pandemią

(1.3) walka bokserska

synonimy:

(1.1) wojna, konflikt, starcie, potyczka, bój, wojowanie

(1.2) zmaganie

(1.3) starcie, mecz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. waleczność ż, walczerz m, walczenie n, powalczenie n, zwalczanie n, zwalczenie n

czas. wywalczyć, walczyć ndk., powalczyć dk., zwalczać ndk., zwalczyć dk.

przym. waleczny

związki frazeologiczne:

sztuka walki • walka z wiatrakami

etymologia:

(1.1-3) pol. walić

źródłosłów pol. walczyć^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• afrykanerski: (1.1) stryd; (1.2) stryd
• angielski: (1.1) fight; (1.2) struggle; (1.3) fight
• arabski: (1.1-2) صراع, جهاد (1.2) ;نزال ,نزاع, قتال ,عراك, تقاتل
• baskijski: (1.1) borroka, gatazka; (1.2) borroka; (1.3) borroka
• białoruski: (1.1) барацьба ż
• bułgarski: (1.1) борба ż
• chiński standardowy: (1.1) 打 (dǎ)
• dolnołużycki: (1.1) wójowanje n; (1.2) wójowanje n
• duński: (1.1) kamp w; (1.2) kamp w; (1.3) kamp w
• esperanto: (1.1) batalo
• francuski: (1.1) combat m
• interlingua: (1.1) combatto
• islandzki: (1.1) stríð n, hildur ż; (1.2) stríð
• japoński: (1.1) 戦闘 (せんとう, sentō), 闘争 (とうそう, tōsō), ファイト (faito)
• jidysz: (1.1) קאַמף m (kamf), געשלעג n (geszleg), געראַנגל n (gerangl)
• kaszubski: (1.1) biôtka ż; (1.3) biôtka ż
• kataloński: (1.1) lluita ż; (1.2) lluita ż
• łaciński: (1.1) pugno, luctor
• niderlandzki: (1.1) strijd m, gevecht n
• niemiecki: (1.1) Kampf m; (1.2) Kampf m; (1.3) Kampf m
• norweski (bokmål): (1.1) kamp m; (1.2) kamp m
• nowogrecki: (1.3) αγώνας
• pali: (1.1) yuddha
• rosyjski: (1.1) борьба ż
• sanskryt: (1.1) युद्ध, आयोधन
• slovio: (1.1) borba (борба)
• słoweński: (1.1) pretep m
• szwedzki: (1.1) strid w, kamp w
• ukraiński: (1.1) боротьба́ ż
• włoski: (1.1) battaglia ż, combattimento m, scontro m; (1.2) lotta ż, battaglia ż, combattimento m; (1.3) combattimento m, incontro m
• wolof: (1.1) làmb, xeex

źródła:

1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 16.