korzec

korzec (język polski)

korzec (1.3)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	korzec	korce
dopełniacz	korca	korców / korcy
celownik	korcowi	korcom
biernik	korzec	korce
narzędnik	korcem	korcami
miejscownik	korcu	korcach
wołacz	korcu	korce

(1.1) daw. dawna jednostka objętości, stosowana przy ciałach sypkich; zob. też Korzec (jednostka objętości) w Wikipedii

(1.2) daw. dawna miara ciężaru

(1.3) daw. naczynie odmierzające korce (1.1)

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) W zaborze pruskim korzec nie był używany^[1].

(1.2) Zważ mi, proszę, pięć korcy owsa.

(1.3) Nikt nie zapala światła i nie stawia go w ukryciu ani pod korcem, lecz na świeczniku, aby jego blask widzieli ci, którzy wchodzą^[2].

składnia:

kolokacje:

(1.1) korzec amerykański / gdański / krakowski / nowopolski / rzymski / skarbowy / toruński / warszawski / wrocławski

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) jednostka

(1.2) miara

(1.3) naczynie

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. korczyk mrz

przym. korcowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zob. buszel

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) modius; (1.3) bushel
• hiszpański: (1.3) almud m
• łaciński: (1.1) modius m; (1.3) modius m
• niemiecki: (1.1) Scheffel m; (1.3) Scheffel m
• portugalski: (1.1) alqueire m; (1.3) alqueire m
• ukraiński: (1.1) коре́ць m; (1.2) коре́ць m; (1.3) коре́ць m
• wilamowski: (1.1) sieffuł m, šeffuł m; (1.3) sieffuł m, šeffuł m
• włoski: (1.3) moggio m

źródła:

1. z Wikipedii
2. Ewangelia wg św. Łukasza 11,33