dzikus

dzikus (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈʥ̑ikus], AS: [ʒ́ikus], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) obraź. osobnik niecywilizowany

(1.2) pot. pejor. osoba zachowująca się prymitywnie i grubiańsko

(1.3) pot. pejor. osoba nieśmiała, mająca trudności w relacjach

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dzikus	dzikusy
dopełniacz	dzikusa	dzikusów
celownik	dzikusowi	dzikusom
biernik	dzikusa	dzikusy
narzędnik	dzikusem	dzikusami
miejscownik	dzikusie	dzikusach
wołacz	dzikusie	dzikusy
ndepr. M. i W. lm: (ci) dzikusi

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dzikus	dzikusy
dopełniacz	dzikusa	dzikusów
celownik	dzikusowi	dzikusom
biernik	dzikusa	dzikusy
narzędnik	dzikusem	dzikusami
miejscownik	dzikusie	dzikusach
wołacz	dzikusie	dzikusy

(2.1) pot. żart. nieoswojone zwierzę^[1]

odmiana:

(1.1-3)

 

(2.1)

 

przykłady:

(1.1) Opaliło nas słońce, staliśmy się dzikusami, pijemy wielkimi haustami nieskażoną pierwotność lasu^[2].

(1.3) Aga poszła zapytać dzikusa pod oknem, dlaczego nie tańczy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) banda dzikusów

(1.2) banda / gromada dzikusów

synonimy:

(1.1) barbarzyńca, dziecko natury, dziki, jaskiniowiec, troglodyta

(1.2) dewastator, nieokrzesaniec, prymityw

(1.3) odludek, samotnik; pot. borsuk, dzik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dzik mzw, dziczyzna ż, dziki mos, dzicz ż, dzikość ż

zdrobn. dzikusek m

forma żeńska dzikuska ż

czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.

przym. dziki

przysł. dziko

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. dziki + -us

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) savage, barbarian, wild man, loner
• bułgarski: (1.1) дивак m
• esperanto: (1.1) sovaĝulo, barbaro, primitivulo; (1.2) sovaĝulo, barbaro
• kaszubski: (1.1) dzëkùs m

źródła:

1.  Hasło „dzikus” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2. Arkady Fiedler, Kanada pachnąca żywicą, wyd. 1946.