afront
Z Wikisłownika, wolnego słownika
afront (język polski)
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
| przypadek | liczba pojedyncza | liczba mnoga |
|---|---|---|
| mianownik | afront | afronty |
| dopełniacz | afrontu | afrontów |
| celownik | afrontowi | afrontom |
| biernik | afront | afronty |
| narzędnik | afrontem | afrontami |
| miejscownik | afroncie | afrontach |
| wołacz | afroncie | afronty |
- (1.1) zniewaga, lekceważące zachowanie
- odmiana:
- (1.1)
- przykłady:
- (1.1) Zrobiła mi dziś afront, komentując przy wszystkich moją nadwagę.
- (1.1) Musi on za ten afront odpokutować, bo to całego stanu szlacheckiego krzywda.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) robić komuś afronty • znieść afront • spotkał kogoś afront
- synonimy:
- (1.1) zniewaga, obraza, policzek, despekt
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. afrontowanie n
- czas. afrontować ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. affront[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: zniewaga
- białoruski: (1.1) абраза ż, знявага ż, уніжэнне n
- bułgarski: (1.1) афронт m
- francuski: (1.1) affront m
- hiszpański: (1.1) afrenta ż
- kataloński: (1.1) afront m
- łaciński: (1.1) ignominia ż
- niemiecki: (1.1) Affront m
- nowogrecki: (1.1) προσβολή ż, ατιμία ż
- ukraiński: (1.1) афронт m
- źródła:
Hasło „afront” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
afront (język kataloński)
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.