Loading AI tools
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Zygmunt Sochaczewski (ur. 27 sierpnia[uwaga 1] 1877 w Chyrówce[uwaga 2], zm. 14 lipca 1953 w Penley) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 | |
 generał brygady | |
| Pełne imię i nazwisko |
Stanisław Zygmunt Sochaczewski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 sierpnia 1877 |
| Data i miejsce śmierci |
14 lipca 1953 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1902 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
              | |
Urodził się 27 sierpnia 1877 w Chyrówce, w powiecie kaniowskim ówczesnej guberni kijowskiej, w rodzinie Wiktora Franciszka (1830–1911), dyrektora cukrowni w Steblowie, i Marii z hr. Ursyn-Pruszyńskich h. Rawicz (1844–1910)[4][5][6]. W 1895 ukończył 4 Gimnazjum Klasyczne w Kijowie[7]. Studiował prawo na Imperatorskim Uniwersytecie Kijowskim św. Włodzimierza, lecz „nie czuł najmniejszych zdolności w tym kierunku”[8]. 26 września 1900 wstąpił do Jelizawetgradzkiej Szkoły Kawalerii[9]. 13 sierpnia 1902, po ukończeniu szkoły, został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 13 sierpnia 1901 i wcielony do 22 astrachańskiego pułku dragonów, który 6 grudnia 1907 został przemianowany na 8 astrachański pułk dragonów[10][5]. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 organizował w Mandżurii partyzantkę chińską. W czasie służby w armii rosyjskiej awansował kolejno na stopień: porucznika ze starszeństwem z 6 grudnia 1905, sztabsrotmistrza ze starszeństwem z 6 grudnia 1909, majora ze starszeństwem z 6 grudnia 1913 i podpułkownika 19 listopada 1917 ze starszeństwem z 21 stycznia 1917[uwaga 3].
W czasie I wojny światowej na froncie austriackim. Po rewolucji październikowej od grudnia 1917 do lutego 1918 dowódca Polskiego Kawaleryjskiego Dywizjonu rosyjskiej 8 Armii[12], potem organizator i dowódca 5 pułku ułanów w II Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie). Awansowany na podpułkownika w grudniu 1917[5]. Na Ukrainie organizował i dowodził 5 pułkiem ułanów. 11 maja 1918 walczył w bitwie pod Kaniowem i dostał się do niewoli niemieckiej. Internowany w Białej Podlaskiej, a później w Brześciu[8].
8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego II Korpusu Polskiego, zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony z dniem 14 listopada 1918 do 5 pułku ułanów[13]. Wspomniany pułk sformował w Mińsku Mazowieckim i dowodził nim na wojnie z Ukraińcami, a później wojnie z bolszewikami[14]. „16 maja 1919 na czele oddziału jazdy wykonał rajd na 65 km w głąb frontu ukraińskiego”. 17 maja 1919 „o świcie uderzył na stację kolejową Ołyka szerząc postrach wśród uciekającego do Łucka wroga. Osobiście prowadząc spieszonych ułanów do ataku na bagnety i nie bacząc na to, że został w tym czasie raniony w oko, został do końca w szeregu, zdobywając osobiście jeden karabin maszynowy nieprzyjacielski”[15][16][17]. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari[18].
30 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[19]. Od 7 grudnia 1920 dowodził V Brygadą Jazdy[20]. 30 stycznia 1921 został mianowany na stanowisko dowódcy brygady[21]. Od 25 września 1921 dowodził VII Brygadą Jazdy (VII Brygada Kawalerii) w Poznaniu[20]. 15 października 1921 został zameldowany w Poznaniu przy ul. Konopnickiej 3, a 18 kwietnia 1922 przeprowadził się na ul. Matejki 53 m. 7[22]. Pułkownik kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie[23][24]. Podczas przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie rządu i przechwalał się, że przyprowadzi Józefa Piłsudskiego na „lassie”[25]. Od stycznia 1927 pełniący obowiązki dowódcy 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu. 16 marca 1927 został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 13. lokatą w korpusie generałów[26]. Z dniem 31 maja 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[27].
W 1934 przeprowadził się do Warszawy i zamieszkał przy Służewskiej 2 m. 18[28]. 22 lutego 1937 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[29][30]. 1 kwietnia 1937 Sąd Grodzki w Warszawie Oddział X przy ul. Przechodniej 8 skazał go na podstawie art. 61 ustawy z 28 kwietnia 1936 – Prawo czekowe[31] na karę dwóch tygodni aresztu z zawieszeniem wykonania kary na okres dwóch lat i na 300 zł grzywny. 29 grudnia 1937 Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział Odwoławczy Karny, po uwzględnieniu apelacji oskarżonego, uchylił wyrok pierwszej instancji i skazał go na 200 zł grzywny z zamianą w razie nieściągalności na miesiąc aresztu[32].
Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, nie otrzymał tam jednak przydziału. Po ewakuacji do Anglii przebywał bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Uczestniczył w spisku gen. Stefana Dąba-Biernackiego. Konsekwencji nie poniósł. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii[potrzebny przypis].
Zmarł 14 lipca 1953 w Penley w Walii[33]. Został pochowany na cmentarzu we Wrexham (kwatera D, gr.9318)[34].
8 lutego 1904 w Gniwaniu ożenił się z Ireną Olgą z Rogowskich (ur. 1 sierpnia 1882), z którą miał syna Edwarda Jerzego (ur. 14 lipca 1909)[35][36][22].
W 1919 generał Sochaczewski deklarował, że „zupełnie biegle” włada językami francuskim, rosyjskim i ukraińskim, „czyta biegle mówi gorzej” w języku angielskim oraz „mówi biegle ale nie czyta” w języku chińskim[37].
.jpg)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
