Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Piotr Małachowski (lekkoatleta)
polski sportowiec Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Piotr Małachowski (ur. 7 czerwca 1983 w Żurominie) – polski lekkoatleta, specjalizujący się w rzucie dyskiem. Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich, zdobył srebrny medal w 2008 w Pekinie[1] oraz w 2016 w Rio de Janeiro. Stawał na podium mistrzostw świata oraz Europy (także w gronie młodzieżowców). Dziewięciokrotny rekordzista Polski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski seniorów[2].
Remove ads
Reprezentant kraju w pucharze Europy, drużynowych mistrzostwach Europy, zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych oraz meczach międzypaństwowych. W 2009, 2010 i 2016 wygrywał plebiscyt Złote Kolce na najlepszego polskiego lekkoatletę w sezonie[3][4]. Zwycięzca plebiscytu Gazety Wrocławskiej i Telewizji Wrocław na najlepszego sportowca Dolnego Śląska 2010[5].
Jest żołnierzem rezerwy Wojska Polskiego, w latach 2004–2005 pełnił służbę zasadniczą, a od września 2005 jest podoficerem zawodowym w stopniu sierżanta. Służył w 2. Batalionie Dowodzenia Śląskiego Okręgu Wojskowego[6][7]; 10 Wrocławskim Pułku Dowodzenia, a od lutego 2019 w Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu[8]. Jego ostatnim przydziałem służbowym był Centralny Wojskowy Zespół Sportowy. W 2022 przeszedł do rezerwy[9].
Remove ads
Kariera
Podsumowanie
Perspektywa
Początki
Pochodzący z Bieżunia zawodnik karierę lekkoatletyczną zaczynał na zawodach szkolnych w Ciechanowie – startując w dysku Małachowski osiągnął wynik 31 metrów i dzięki staraniom nauczyciela trafił do trenera Witolda Suskiego, który podczas imprezy sędziował konkurs rzutu dyskiem[10]. W 1999 zajął 10. miejsce w mistrzostwach Polski kadetów[11]. Na dużej imprezie międzynarodowej zadebiutował w 2001 zajmując piątą lokatę w mistrzostwach Europy juniorów[12]. W kolejnym sezonie uplasował się na szóstym miejscu rozegranych na Jamajce juniorskich mistrzostw globu[13]. Na koniec 2002 był jeszcze drugi w Libercu podczas meczu młodzieżowców Czechy – Polska[14]. Dziewiąty dyskobol młodzieżowych mistrzostw Europy w 2003[15]. Do stypendium dorabiał jako bramkarz w dyskotekach wraz z ciężarowcem Marcinem Dołęgą[16]. Jedynym międzynarodowym osiągnięciem Małachowskiego w 2004 było zwycięstwo w meczu młodzieżowców przeciwko Czechom 22 września w Krakowie[17]. W listopadzie 2004 rozpoczął służbę wojskową i stał się zawodnikiem wrocławskiego Śląska[6][6]. Zdobył – w 2005 w Erfurcie – tytuł wicemistrza Starego Kontynentu młodzieżowców przegrywając złoto o 51 centymetrów z reprezentantem Niemiec Robertem Hartingiem[18][19].
2006
Na początku 2006 zawodnik wygrał – 18 marca w Tel Awiwie – zawody zimowego pucharu Europy w rzutach pokonując – pierwszy raz w karierze – wicemistrza świata z 2005 Estończyka Gerda Kantera oraz ustanawiając wynikiem 65,01 nowy rekord życiowy[20]. Zajął odpowiednio drugie i trzecie miejsce podczas najważniejszych krajowych mityngów sezonu – europejskiego festiwalu lekkoatletycznego w Bydgoszczy (1 czerwca) i memoriału Janusza Kusocińskiego w Warszawie (18 czerwca)[21]. 11 dni po warszawskich zawodach Małachowski zadebiutował w reprezentacji podczas superligi pucharu Europy – w Maladze wygrał konkurs dyskoboli i wynikiem 66,21 ustanowił nowy rekord Polski poprawiając o 23 centymetry rezultat Dariusza Juzyszna z 1985 roku[22]. 23 lipca zdobył w Bydgoszczy złoto mistrzostw kraju[2]. Podczas rozrywanych na stadionie Ullevi w Göteborgu mistrzostw Europy z wynikiem 63,76 zajął trzecie miejsce w eliminacjach, a w finale uzyskując 64,57 uplasował się ostatecznie na szóstym miejscu[23]. Na koniec sezonu zajął szóste miejsce w światowym finale lekkoatletycznym[24].
2007
17 marca zajął drugie miejsce podczas zimowego pucharu Europy w rzutach w Jałcie – uzyskał wynik 65,05 i przegrał tylko z Gerdem Kanterem, którego pokonał rok wcześniej podczas poprzedniej edycji zawodów[1][25]. Wśród ważniejszych startów w pierwszej części sezonu były mityngi w Dosze (2. miejsce z wynikiem 64,32)[26], Bydgoszczy (2. miejsce z wynikiem 65,84)[27], Oslo (3. miejsce z wynikiem 66,00)[28] oraz Warszawie (3 miejsce z wynikiem 65,03)[29]. 24 czerwca wygrał w Monachium zawody superligi pucharu Europy[1], a tydzień później został na stadionie Olimpii Poznań mistrzem Polski[2]. Podczas zawodów na stadionie imienia S. Dariusa i Girėnasa w Kownie – 25 lipca – zajął trzecie miejsce (za Estończykiem Kanterem i Litwinem Alekną) ustawiając w czwartej próbie – drugi raz w karierze – rekord Polski wynikiem 66,61[30]. Na głównej imprezie sezonu – mistrzostwach świata – był dziewiąty w eliminacjach z rezultatem 63,20, a w finale zajął dwunaste miejsce z wynikiem 60,77[31]. We wrześniu zajął trzecie miejsce w światowym finale lekkoatletycznym, a 16 października zdobył w Hajdarabdzie złoto światowych igrzysk wojska ustanawiając wynikiem 65,87 rekord tej imprezy[32].
2008
Małachowski olimpijski sezon rozpoczął od zwycięstwa 3 maja w zawodach w Białymstoku[33]. Sześć dni później dyskobol był drugi w zawodach w Dosze[34]. 24 maja wynikiem 66,65 ustanowił rekord Polski i zajął drugie miejsce w mityngu w Halle[35]. Zwyciężył w memoriale Kusocińskiego[36], był trzeci w pucharze Europy[1] oraz zajął drugie miejsce w europejskim festiwalu lekkoatletycznym[37]. 6 lipca zdobył w Szczecinie kolejny złoty medal mistrzostw Polski[38], a 27 lipca podczas Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły wynikiem 68,65 ustanowił nowy rekord Polski[39]. W ostatnim starcie przed igrzyskami zwyciężył w mityngu Beskidianathletic w Bielsku-Białej z wynikiem 67,98[33]. Na koniec sezonu wygrał zawody w Częstochowie, był drugi w światowym finale IAAF[40] i mityngu Pedro’s Cup oraz trzeci w zawodach w Tallinnie[33].
Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na stadionie narodowym w Pekinie 16 sierpnia – grupa A, w której startował Małachowski rozpoczęła rywalizację o godzinie 10:40 czasu miejscowego[41]. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 64,50 – Polak już w pierwszej próbie osiągnął lepszy rezultat (65,94) i awansował do finału z najlepszym wynikiem całej rundy eliminacyjnej[41][42].
Konkurs finałowy rozegrano 19 sierpnia wieczorem czasu pekińskiego[43]. W pierwszej kolejce Małachowski rzucił 66,45, a w drugiej serii poprawił swój wynik osiągając odległość 67,82 cały czas prowadząc w zawodach[43]. W czwartej kolejce Gerd Kanter posłał dysk na odległość 68,82 i odebrał Polakowi pozycję lidera[43]. Małachowski nie zdołał już poprawić swojego najlepszego wyniku i ostatecznie został wicemistrzem olimpijskim[43][44] – wygrał Kanter, a brąz zdobył Litwin Virgilijus Alekna z wynikiem 67,79[44].
Poniższa tabela prezentuje start Piotra Małachowskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie[44].
2009
Sezon – podobnie jak poprzedni – rozpoczął od zwycięstwa w mityngu w Białymstoku 3 maja[45]. W drugim starcie, 23 maja w Halle, wynikiem z pierwszej kolejki 68,75 poprawił własny rekord Polski[46]. W maju dyskobol zaczął zmagać się z kontuzją palca wskazującego prawej ręki[16][47]. Mimo urazu 7 czerwca wygrał memoriał Janusza Kusocińskiego[45], a już dwa dni później zdobył złoty medal rozegranych w Sofii mistrzostw globu wojska[48]. Wynikiem 66,24 zwyciężył w konkursie dyskoboli podczas pierwszej edycji superligi drużynowych mistrzostw Europy[1]. 2 sierpnia ponownie został mistrzem kraju jednak występ w światowym czempionacie potwierdził dopiero 4 sierpnia po konsultacjach lekarskich związanych z kontuzją palca[47].
Eliminacje rzutu dyskiem na mistrzostwach świata odbyły się 18 sierpnia – minimum kwalifikacyjne ustalono na poziomie 64,50[49]. Małachowski w pierwszej próbie osiągnął 64,20, w drugiej 64,48, a w trzeciej 62,65 i do finału dostał się z ósmym rezultatem eliminacji, w których najlepszy okazał się Robert Harting[49].
Wieczorem 19 sierpnia na Olympiastadion rozegrano finałowy konkurs rzutu dyskiem[50]. Mimo kontuzji Małachowski już w pierwszej kolejce objął prowadzenie z nowym rekordem Polski – 68,77. W drugiej próbie rzucił 68,05, w trzeciej 67,00, czwartą miał nieudaną, a w piątej kolejce umocnił się na prowadzeniu drugi raz w konkursie poprawiając rekord kraju wynikiem 69,15[50]. W ostatniej serii rzutów rzucający jako przedostatni Niemiec Robert Harting posłał dysk na odległość 69,43 ustanawiając swój rekord życiowy i wyprzedził Polaka[50]. Małachowski w swojej ostatniej próbie uzyskał wynik 67,33 i ostatecznie zdobył srebrny medal[51]. Brązowy medal światowego czempionatu zdobył z wynikiem 66,88 Gerd Kanter[50].
Na koniec sezonu zajął jeszcze trzecią lokatę w finale lekkoatletycznym w Salonikach[52]. Po ostatnim starcie w 2009 roku – na mityngu Pedro’s Cup w Szczecinie 15 września[45] – poddał się operacji chorego palca, który utrudniał mu starty przez cały sezon[53].
2010
Na początku 2010 przeszedł badania związane z urazem palca, z którym borykał się w poprzednim roku[54]. Sezon 2010 rozpoczął od startów zagranicznych – 15 maja był drugi w Halle[55], 23 maja trzeci w Szanghaju[56] i pierwszy 28 maja w Tajpej[57]. W czerwcu wygrał dwa mityngi w Polsce – w Bydgoszczy i Warszawie[55]. 10 czerwca triumfował w zawodach diamentowej ligi Golden Gala w Rzymie[58], a dziesięć dni później podczas superligi drużynowych mistrzostw Starego Kontynentu był drugi przegrywając tylko z Robertem Hartingiem[59]. Kolejne zwycięstwo w zawodach diamentowej ligi odniósł 3 lipca w Eugene wygrywając mityng Prefontaine Classic[60]. Kilka dni później został w Bielsku-Białej mistrzem Polski ustawiając wynikiem 67,48 rekord mistrzostw[61]. Dwa dni po tym sukcesie – 10 lipca – wygrał kolejne zawody diamentowej ligi poprawiając w Gateshead rekord kraju rezultatem 69,83[62][63]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami Europy zajął trzecią lokatę w Monako 22 lipca[55].
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na Estadi Olímpic Lluís Companys w Barcelonie 31 lipca – minimum kwalifikacyjne do finału wynosiło 63,50[64]. Małachowski startujący w grupie eliminacyjnej B już w pierwszej próbie uzyskał wymagany rezultat osiągając wynik 63,69 – ostatecznie zajął w rundzie kwalifikacyjnej siódme miejsce[64].
Po pierwszej kolejce finału, który rozegrano 1 sierpnia, prowadził Niemiec Robert Harting z wynikiem 68,33, a Małachowski był drugi po rzucie na odległość 65,84[64]. W drugiej kolejce Polak posłał dysk na odległość 68,87 i objął prowadzenie ustanawiając jednocześnie rekord mistrzostw Europy[64][65]. Harting w kolejnych próbach trzykrotnie rzucał ponad 68 metrów jednak nie udało mu się już osiągnąć lepszego rezultatu od prowadzącego Małachowskiego[64]. Polak w trzecie serii spalił próbę, w czwartej osiągnął 64,06, piątą spalił, a w ostatniej kolejce rzucił 64,37[64]. Brązowy medal przypadł w udziale reprezentantowi Węgier Róbertowi Fazekasowi, który uzyskał wynik 66,43[65]. Małachowski jest pierwszym polskim mistrzem Europy w konkurencjach rzutowych od czasu zwycięstwa Janusza Sidło w konkursie rzutu oszczepem podczas mistrzostw Europy w Sztokholmie w 1958[1][66].
8 sierpnia – tydzień po barcelońskim czempionacie – wygrał zawody w Tallinnie, a 14 sierpnia był piąty podczas Grand Prix Londynu[55]. Między tymi startami – 11 sierpnia – odebrał z rąk Ministra Obrony Narodowej Bogdana Klicha awans na stopień kaprala[67]. Dzięki udanym startom w pierwszej części sezonu w mityngach diamentowej ligi i zajęciu drugiego miejsca w finałowym konkursie tego cyklu – zawodach Weltklasse Zürich – zwyciężył w klasyfikacji generalnej Diamentowej Ligi 2010[68][69][70]. Na konie sezonu reprezentował Europę podczas inauguracyjnych zawodów pucharu interkontynentalnego zajmując w nich czwartą lokatę z wynikiem 64,20[71].
Pod koniec września przeszedł operację przepukliny – z kontuzją tą startował przez cały sezon 2010[72].
2011
W swoim pierwszym starcie w sezonie – podczas zawodów Qatar Athletic Super Grand Prix 2011 w Dosze – zajął piąte miejsce z wynikiem 63,59 i nie zdobył punktów do klasyfikacji diamentowej ligi[73][74]. 24 maja odniósł pierwszy triumf w sezonie – pokonując między innymi brązowego medalistę ubiegłorocznych mistrzostw Europy Węgra Róberta Fazekasa zwyciężył w zawodach w Turnovie z wynikiem 64,51[75][76]. W Hengelo, 29 maja, z wynikiem 65,25 zajął trzecie miejsce w corocznym mityngu Fanny Blankers-Koen Games 2011[77]. Na mityngu w Krakowie, 12 czerwca na obiekcie miejscowej AWF w trzeciej serii uzyskał wynik 67,97 – drugi wynik na listach światowych w sezonie[78]. Tydzień później zajął 3. miejsce podczas superligi drużynowych mistrzostw Europy w Sztokholmie[79]. 25 czerwca zwyciężył (z wynikiem 68,49) w rozegranym w Szczecinie memoriale Janusza Kusocińskiego umacniając się na drugiej pozycji na listach światowych[80]. 23 lipca na światowych igrzyskach wojska w Rio de Janeiro dyskobol borykał się z kontuzją – przerostem ciała Hoffy[81] – i zajął w tej imprezie dziesiąte miejsce[82][83]. Uraz zawodnika ostatecznie nie okazał się poważny i Małachowski 29 lipca wystąpił w mityngu DN Galan 2011 w Sztokholmie[84] zajmując w tych zawodach drugie miejsce[85]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami świata, na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy zdobył srebrny medal przegrywając niespodziewanie tytuł mistrza kraju z Przemysławem Czajkowskim[86]. Podczas mistrzostw świata w Daegu w eliminacjach osiągnął najlepszy rezultat ze startujących (65,48)[87], a w finale zajął dziewiąte miejsce – w pierwszej kolejce osiągnął 58,28, drugi rzut miał spalony, a w trzeciej próbie wynik 63,37 dał mu ósmą lokatę jednak ostatecznie dalej rzucił reprezentant Indii Vikas Gowda i Małachowski nie wystąpił w wąskim finale[87]. Po nieudanych mistrzostwach w Korei Południowej Polak zajął m.in. piątą lokatę na zawodach Weltklasse Zürich 2011[88], zwyciężył podczas finału ligi lekkoatletycznej w Krakowie[89] oraz był szósty na mityngu Internationales Stadionfest 2011 w Berlinie[90] i piąty podczas Hanžeković Memorial 2011 Zagrzebiu[91]. Sezon zakończył trzecią lokatą na memoriale Kamili Skolimowskiej w Warszawie uzyskując wynik 63,93[92].
Po zakończeniu sezonu Małachowski poddał się operacji kolana, z którego bólem borykał się od maja[93]. Zabieg polegał na wycięciu fałdu błony maziowej – po operacji dyskobol poddał się trzytygodniowej rehabilitacji[94].
2012
Olimpijski sezon 2012 Małachowski rozpoczął, podobnie jak cztery lata wcześniej, 3 maja na mityngu w Białymstoku[95], podczas którego zwyciężył osiągając rezultat 65,62[96]. Wynik dyskobola był lepszy od minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki na igrzyska olimpijskie w Londynie jednak zawody w Białymstoku nie znajdowały się na liście imprez, na których można uzyskiwać wskaźniki na igrzyska[96]. W swoim drugim starcie w 2012, 11 maja na Qatar Athletic Super Grand Prix 2012 w Dosze (mityngu zaliczanym do cyklu Samsung Diamentowa Liga), zwyciężył z wynikiem 67,53 i wypełnił jednocześnie minimum PZLA na igrzyska w Londynie[97]. Podczas mityngu rzutowego w niemieckim mieście Halle, 19 maja, zajął drugie miejsce za Robertem Hartingiem (który uzyskał 70,31) z wynikiem 68,94 (seria: 68,31-66,02-66,93-68,37-68,94-68,49)[98]. W połowie czerwca Małachowski zwyciężył w mistrzostwach Polski, swój najlepszy wynik (66,89) uzyskując już w pierwszej próbie[99]. 7 sierpnia zajął 5. lokatę w konkursie dyskoboli podczas igrzysk olimpijskich w Londynie[100].
2013
8 czerwca 2013 r. podczas mityngu w Hengelo ustanowił fantastyczny rekord Polski 71,84 m, najlepszy od wielu lat na świecie, który przyniósł mu pierwsze miejsce na listach światowych w całym sezonie lekkoatletycznym. W superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Gateshead uplasował się jednak poza podium, zajmując czwarte miejsce ze słabiutkim wynikiem 59,68 m. Po raz ósmy został mistrzem Polski, a sukces medalowy osiągnął również podczas mistrzostw świata w Moskwie, zdobywając po raz drugi srebro wynikiem 68,36 m. Na koniec sezonu wywalczył jeszcze brązowy medal mistrzostw Europy wojskowych w Warendorfie (61,80). W klasyfikacji Diamentowej Ligi zajął 2. miejsce, gromadząc 14 punktów (m.in. triumfował na mityngach w Szanghaju, Londynie i Sztokholmie).
2014
17 maja 2014 r. w Halle Piotr Małachowski uzyskał 69,28 m, pokonując Roberta Hartinga. Wynik ten okazał się najlepszy w całym sezonie lekkoatletycznym. Małachowski reprezentował Polskę w superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Brunszwiku, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 65,36 m. Został po raz dziewiąty mistrzem Polski, jednak podczas mistrzostw Europy w Zurychu zajął dopiero 4. miejsce (63,54), przegrywając m.in. z Robertem Urbankiem. Po raz drugi zwyciężył natomiast w klasyfikacji Diamentowej Ligi, gromadząc w serii mityngów 22 punkty (1. miejsca zajął na mityngach w Dausze, Lozannie i Monaco).
2015
Piotr Małachowski zdobył w Krakowie wynikiem 65,60 m 10. w karierze tytuł mistrza Polski. Zwyciężył również po raz pierwszy na mistrzostwach świata w Pekinie z rezultatem 67,40 m (brązowy medal zdobył Robert Urbanek). Trzeci raz w karierze triumfował w Diamentowej Lidze, gromadząc 21 punktów i pokonując o 2 punkty R. Urbanka. Małachowski zwyciężył na mityngach DL w Szanghaju, Eugene, Paryżu i Sztokholmie[101]. Najlepszy wynik w sezonie uzyskał 1 sierpnia w Cetniewie – 68,29 m. W podsumowaniach sezonu zajął szóste miejsce w 81. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszych sportowców Polski.
2016
To był jeden z najlepszych sezonów w karierze Piotra Małachowskiego. Na zawodach w Bydgoszczy po raz 11 zdobył tytuł mistrza Polski (68,10). W mistrzostwach Europy w Amsterdamie okazał się najlepszy z wynikiem 67,06 m. Podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zdobył srebrny medal wynikiem 67,55 cm. Polski mistrz prowadził do ostatniej kolejki, w której został przerzucony o 80 cm przez Christopha Hartinga, brata swego odwiecznego rywala, Roberta. Swój medal z Rio Małachowski przeznaczył na cele charytatywne. Najlepszy wynik sezonu – 68,15 – uzyskał 28 maja w Warszawie. 9 września 2016 r. w finałowym mityngu Diamentowej Ligi w Brukseli zajął 2. miejsce z wynikiem 65,27 m (wygrał z wynikiem 65,78 m Szwed Daniel Ståhl, lider list światowych). Małachowski po raz czwarty zwyciężył w łącznej klasyfikacji DL, gromadząc 54 punkty (wcześniej zwyciężył w mityngach w Dausze, Rabacie, Birmingham i Monaco). Na koniec roku został uznany jedną z 10 osobowości roku przez magazyn Spikes, finansowany przez IAAF. W 82. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10. najlepszych sportowców Polski zajął, najwyższe w karierze, 3. miejsce. 9 stycznia 2017 na spotkaniu noworocznym Rodziny Olimpijskiej prezydent Andrzej Duda odznaczył Małachowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Podobne odznaczenie otrzymał również trener Witold Suski.
2021
Karierę sportową zakończył 5 września 2021 roku podczas 12. Memoriału Kamili Skolimowskiej zajmując w turnieju 4. miejsce[102][103].
Remove ads
Osiągnięcia
Podsumowanie
Perspektywa
Międzynarodowe
Rankingi
Ranking Track and Field News[113]
Mistrzostwa Polski
Piotr Małachowski w latach 2001–2021 dwadzieścia razy startował w wąskim finale mistrzostw Polski seniorów[2]. W klasyfikacji medalowej wszech czasów mistrzostw Polski dyskobol zajmuje pierwsze miejsce z trzynastoma złotymi, trzema srebrnymi oraz dwoma brązowymi medalami[1]. Podczas zawodów w 2016 ustanowił – wynikiem 68,10 – aktualny rekord czempionatu. Dyskobol stawał także na podium mistrzostw Polski juniorów[114] oraz trzykrotnie był mistrzem kraju w kategorii młodzieżowców[115][116][117].
Remove ads
Progresja wyników
Rekordy
Rekordy Polski
Rekordy życiowe
Remove ads
Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2016)[124][125]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2009)[126]
- Złoty Krzyż Zasługi (2008)[127]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (2009)[6]
- Coin CSWIiCh (2019)[8]
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads