Bogdan Klich

Bogdan Adam Klich (ur. 8 maja 1960 w Krakowie) – polski polityk, lekarz i politolog, poseł na Sejm IV kadencji (2001–2004), poseł do Parlamentu Europejskiego (2004–2007), minister obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska (2007–2011), senator VIII, IX, X i XI kadencji (2011–2024), chargé d’affaires RP w Stanach Zjednoczonych (od 2024).

Bogdan Klich

Bogdan Klich (2023)
Data i miejsce urodzenia	8 maja 1960 Kraków
Minister obrony narodowej
Okres	od 16 listopada 2007 do 2 sierpnia 2011
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Aleksander Szczygło
Następca	Tomasz Siemoniak
Odznaczenia

Bogdan Klich podczas 66. posiedzenia Senatu (2014)

Z Robertem Gatesem podczas wizyty w Pentagonie (2010)

Bogdan Klich (2021)

Życiorys

Jest synem profesora Adama Klicha^[1] oraz jego żony Marii. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Jest absolwentem studiów medycznych na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie (1986) oraz historii sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1987)^[2][3].

W latach 70. współpracował z opozycją demokratyczną – po śmierci Stanisława Pyjasa był działaczem młodzieżówki Studenckiego Komitetu Solidarności^[4]. Należał do założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W latach 1980–1981 zasiadał w jego władzach, a następnie działał w podziemnym NZS. W stanie wojennym został internowany 12 stycznia 1982, osadzono go w Załężu. W tym samym roku został tymczasowo aresztowany, był przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Krakowie oraz w Klinice Nefrologii AM. W latach 80. działał w Ruchu Wolność i Pokój. Oskarżony o obrazę organów władzy PRL, postępowanie zakończyło się w październiku 1982 wyrokiem uniewinniającym^[3]. W 1988–1989 współzałożyciel i członek środowiska „Czas Przyszły”^[3].

Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz psychiatra w krakowskim szpitalu neuropsychiatrycznym. W latach 1988–1990 był redaktorem naczelnym czasopisma artystycznego „Tumult”. W 1990 objął kierownictwo działu informacji w TVP Kraków. Od 1992 do 1995 ponownie pracował jako lekarz, m.in. w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera w Krakowie^[3].

Należał do Komitetu Obywatelskiego, Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej (1990–1991), Unii Demokratycznej (1991–1994) i Unii Wolności (1994–2000). W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia UD^[5]. W latach 90. zasiadał we władzach krajowych UD i UW. W 1993 współtworzył Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji w Krakowie, pełniąc funkcję jego prezesa do 1997. Następnie, po przekształceniu Centrum w Instytut Studiów Strategicznych, był jego dyrektorem w latach 1997–2007^[3][6].

W latach 1998–1999 był doradcą pełnomocnika rządu ds. negocjacji z Unią Europejską. Od 1999 do 2000^[7] pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialnego za politykę obronną i kontakty Polski z NATO. Został tez wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim^[8].

W 2001 przystąpił do Platformy Obywatelskiej, z listy której został wybrany do Sejmu IV kadencji w okręgu krakowskim^[9]. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Od maja do lipca 2004 był europosłem V kadencji w ramach delegacji krajowej^[10]. W 2004 został wybrany do PE VI kadencji^[11]. Należał do frakcji Europejskiej Partii Ludowej – Europejskich Demokratów. W latach 2004–2007 był przewodniczącym Delegacji do spraw stosunków z Białorusią^[10]. 15 listopada 2007 zrezygnował z mandatu, obejmując następnego dnia stanowisko ministra obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska.

11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku. 20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego^[12]. W styczniu 2011 posłowie klubu parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości wystąpili z wnioskiem o wotum nieufności, zarzucając Bogdanowi Klichowi polityczną współodpowiedzialność za katastrofę lotniczą w Smoleńsku i odpowiedzialność za zły w ich ocenie stan polskich sił zbrojnych. Poparcie dla wniosku zadeklarowali posłowie Sojuszu Lewicy Demokratycznej i Polska Jest Najważniejsza. Ostatecznie wniosek nie uzyskał większości w Sejmie (za wnioskiem KP PiS głosowało 194 posłów, przeciw było 234)^[13].

28 lipca 2011 złożył dymisję ze stanowiska ministra^[14], a 2 sierpnia 2011 został odwołany przez prezydenta RP^[15]. Okres kierowania MON przez Bogdana Klicha był krytykowany przez część prasy fachowej. W szczególności zarzucano ministrowi brak planowania rozwoju i przypadkowe zakupy niepotrzebnego sprzętu^[16].

W wyborach w 2011 uzyskał mandat senatora z ramienia PO. Kandydując w okręgu nr 33, otrzymał 95 439 głosów^[17]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję (dostał 71 852 głosy)^[18]. W Senacie IX kadencji był przewodniczącym grupy senatorów klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2019 został ponownie senatorem, otrzymując 123 080 głosów^[19]. Po wyborach objął funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych i Unii Europejskiej^[20].

W wyborach w 2023 również uzyskał mandat senatora, otrzymując 184 334 głosy^[21]. W XI kadencji został przewodniczącym Komisji Spraw Unii Europejskiej^[22]. Powoływany w skład Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy^[23]. W 2024 został powołany na członka Rady Muzeum przy Muzeum Narodowym w Krakowie^[24] oraz Rady Muzeum przy Zamku Królewskim na Wawelu – Państwowych Zbiorach Sztuki^[25].

W połowie listopada 2024 zrzekł się mandatu senatora i objął kierownictwo Ambasady RP w Waszyngtonie jako chargé d’affaires^[26][27].

Życie prywatne

Ojciec trójki dzieci. Posługuje się językiem angielskim i francuskim^[2].

Wyniki w wyborach ogólnopolskich

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1991		Unia Demokratyczna	Sejm I kadencji	nr 32	6119 (2,60%)[5]
2001		Platforma Obywatelska	Sejm IV kadencji	nr 13	11 307 (14,36%)[9]
2004			Parlament Europejski VI kadencji	nr 10	81 465 (11,21%)[11]
2011			Senat VIII kadencji	nr 33	95 439 (52,53%)[17]
2015			Senat IX kadencji		71 852 (38,04%)[18]
2019		Koalicja Obywatelska	Senat X kadencji		123 080 (54,66%)[19]
2023			Senat XI kadencji		184 334 (70,90%)[21]

Odznaczenia

• Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej (ex officio, 2007)
• Medal „Milito Pro Christo” (2010)^[28]
• Order „Za Zasługi” II stopnia (Ukraina, 2010)^[29]
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy (Estonia, 2014)^[30]