Loading AI tools
fiński kierowca wyścigowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mika Pauli „Häkä” Häkkinen (ur. 28 września 1968 w Vantaa) – fiński kierowca wyścigowy, w latach 1991–2001 rywalizujący w mistrzostwach świata Formuły 1. Jest dwukrotnym mistrzem świata Formuły 1 w sezonach 1998 i 1999 i wicemistrzem w sezonie 2000. Nazywany jest Latającym Finem[uwaga 1].
 Mika Häkkinen podczas rundy Deutsche Tourenwagen Masters na torze Norisring (2009) | |
| Imię i nazwisko |
Mika Pauli Häkkinen |
|---|---|
| Państwo | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Sukcesy | |
|
1987: | |
Häkkinen ścigał się w seriach kartów w wieku pięciu lat. Wygrywał w regionalnych i narodowych mistrzostwach zanim przeszedł do pełnowymiarowych maszyn. Po zdobyciu mistrzostwa Brytyjskiej Formuły 3, dołączył do zespołu Lotus, startującego w Formule 1.
Swoją karierę w Formule 1 rozpoczął w sezonie 1991 w barwach zespołu Lotus. Jego debiut przypadł w pierwszym wyścigu sezonu Grand Prix Stanów Zjednoczonych, gdzie nie zdołał ukończyć wyścigu, gdyż na 59. okrążeniu w jego samochodzie zepsuł się silnik. Pierwsze punkty zdobywa podczas Grand Prix San Marino, gdzie zajął piąte miejsce, zdobywając dwa punkty do klasyfikacji. Były to jedyne punkty w tym sezonie. Ostatecznie w klasyfikacji mistrzostw zajął 16. miejsce.
W sezonie 1992 Fin punktował już sześciokrotnie. Najwyżej w tym sezonie był czwarty podczas wyścigów w Niemczech i Belgii. Z 11 punktami sezon kończy na 8. miejscu.
Do zespołu McLaren przeszedł na sezon 1993. Pierwotnie był kierowcą testowym, jednak po Grand Prix Włoch zastąpił słabo spisującego się Michaela Andrettiego. W sezonie 1993 wystąpił w trzech ostatnich eliminacjach. Podczas swojego pierwszego wyścigu kwalifikując się przed Ayrtonem Senną na trzeciej pozycji, wyścigu jednak nie ukończył, jednak w kolejnej eliminacji Grand Prix Japonii zdobył pierwsze podium zajmując trzecie miejsce, nie ukończył również ostatniego wyścigu sezonu Grand Prix Australii. Z czterema punktami za trzecie miejsce w Japonii sezon kończy na 15. miejscu.
Po odejściu do zespołu Williams trzykrotnego mistrza świata Ayrtona Senny partnerem zespołowymi Häkkinena został Martin Brundle. W tymże sezonie McLaren używał silników francuskiego producenta Peugeot. W tymże sezonie Fin zaczął regularnie stawać na podium wyścigów. Raz był drugi i pięciokrotnie trzeci. Ostatecznie sezon kończy dobrym czwartym miejscem.
W sezonie 1995 McLaren zmienił dostawce silników. Został nim Mercedes. W tymże sezonie drugim kierowcą McLarena został Mark Blundell. W tymże sezonie Mika tylko dwa razy staje na podium (drugie miejsca we Włoszech i Japonii) i nie zdołał ukończyć aż 9 wyścigów. Podczas testów przed Grand Prix Australii w 1995 roku uległ poważnemu wypadkowi i omal nie stracił życia. W śpiączce został przewieziony do szpitala, na drugi dzień odzyskał przytomność i okazało się, że nie doszło do żadnych komplikacji. W wyniku wypadku nie wystartował w ostatnim wyścigu sezonu. W ostateczności Häkkinen sezon kończy na 7. miejscu.
Sezon 1996 przynosi kolejną zmianę w składzie kierowców McLarena gdyż nowym partnerem Fina z zespołu został David Coulthard, który był jego zespołowym partnerem do końca kariery Häkkinena w Formule 1. W tymże sezonie Häkkinen czterokrotnie zajmuje trzecie miejsca co zaowocowało piątym miejscem na koniec sezonu z dorobkiem 31 punktów.
W sezonie 1997 McLaren zmienił sponsora. Po zakończeniu współpracy z firmą Philip Morris (właściciela marki Marlboro) zespół zaczęła sponsorować firma Imperial Tobacco promując markę West, jednocześnie zmieniono malowanie bolidów na srebrne barwy Mercedesa. W tymże sezonie Fin odnosi pierwsze duże sukcesy. W tym roku ustanawia swoje pierwsze najszybsze okrążenie podczas Grand Prix Włoch, zdobywa pierwsze pole position w Grand Prix Luksemburga i na koniec sezonu odniósł pierwsze zwycięstwo, wtedy wygrał Grand Prix Europy. Oprócz tego dwukrotnie zajął trzecie miejsce w Australii i Niemczech i nie ukończył jednocześnie siedmiu wyścigów. Sezon kończy na 6. miejscu z dorobkiem 27 punktów.
Sezon 1998 był dla Häkkinena jak i dla jego zespołu przełomowy. Do zespołu trafił znany projektant Formuły 1 Adrian Newey, który przyczynił się do sukcesów Williamsa. Zaprojektował on bolid MP4/13, który okazał się najszybszym samochodem w stawce. Häkkinen zaczął sezon od dwóch zwycięstw w Australii i Brazylii. Kolejny wyścig sezonu wygrywa kierowca Ferrari Michael Schumacher i to z nim Fin rywalizował o tytuł mistrzowski w sezonie. Potem wygrywa wyścigi w Hiszpanii i Monako. Później trzy kolejne wyścigi wygrywa Schumacher, zaś później Häkkinen wygrywa dwa kolejne wyścigi w Austrii i Niemczech. Po Grand Prix Włoch wygranym przez Michaela Schumachera dwaj najwięksi pretendenci do tytułu mieli tę samą liczbę punktów. Jednak Mika wygrał dwa ostatnie wyścigi, dzięki czemu został mistrzem świata Formuły 1 z dorobkiem 100 punktów. Oprócz ośmiu zwycięstw, dziewięć razy zdobył pole position, sześć razy ustanawiał najszybsze okrążenie. Jedenaście razy stanął na podium i nie ukończył zaledwie trzech wyścigów, a dzięki dobrej jeździe Davida Coultharda, który był trzeci w końcowej klasyfikacji McLaren wywalczył mistrzostwo świata konstruktorów.
W 1998 roku Häkkinen został najlepszym sportowcem roku w Finlandii.
Sezon 1999 był trudniejszy w wykonaniu Fina. Już w pierwszym wyścig sezonu Grand Prix Australii w jego McLarenie zawiodła przepustnica przez co nie ukończył wyścigu. Później odnosi zwycięstwo w kolejnym wyścigu w Brazylii, jednak kolejny wyścig w San Marino zakończył się dla niego na 17. okrążeniu z powodu poślizgu. Później czterokrotnie staje na podium odnosząc dwa zwycięstwa w Hiszpanii i Kanadzie. Nie ukończył Grand Prix Wielkiej Brytanii, gdyż wypadło koło w jego samochodzie. W tym wyścigu w wyniku wypadku kontuzji doznał jego największy rywal w walce o tytuł Michael Schumacher przez co nie wystąpił w sześciu kolejnych wyścigach i przekreślił tym samym szansę na tytuł, w związku z tym w walce o mistrzowski tytuł przyszło się mierzyć z innym kierowcą Ferrari Eddiem Irvine’em, który jeździł dobrze i konsekwentnie, zaś w tym czasie Mika wygrywa Grand Prix Węgier. Po zwycięstwie Brytyjczyka w Grand Prix Malezji dzięki pomocy powracającego po rekonwalescencji Schumachera Häkkinen stracił prowadzenie na rzecz Irvine’a. Jednak Fin odnosi zwycięstwo w ostatnim wyścigu w Japonii co przy trzecim miejscu Eddiego Irvine’a dało drugi tytuł mistrza świata kierowców z dorobkiem 76 punktów i z dwoma punktami przewagi nad Brytyjczykiem. Jednak McLaren stracił tytuł mistrzowski w klasyfikacji konstruktorów na rzecz Ferrari.
Do sezonu 2000 Mika przystąpił z nadziejami na trzeci z rzędu tytuł mistrza świata. Jednak początek sezonu był pechowy, gdyż nie ukończył z powodu awarii samochodu dwóch pierwszych wyścigów, a początek sezonu zdominował Michael Schumacher wygrywając trzy z czterech pierwszych wyścigów sezonu i po Grand Prix Wielkiej Brytanii Häkkinen tracił do Niemca 22 punkty. Potem Fin wygrał Grand Prix Hiszpanii jednak Schumacher był w dalszym ciągu bezkonkurencyjny. Później jednak w połowie sezonu Michael nie ukończył trzech wyścigów co wykorzystał Häkkinen wygrywając trzy z pięciu wyścigów i po Grand Prix Węgier objął prowadzenie w mistrzostwach. Jednak później znów zaczął dominować Schumacher. Z powodu awarii silnika nie ukończył Grand Prix Stanów Zjednoczonych przez co stracił prowadzenie w mistrzostwach na rzecz Niemca. Ostatecznie Häkkinen utracił szanse na obronę tytułu w Grand Prix Japonii, gdzie zajął drugie miejsce za Schumacherem, dzięki czemu Niemiec zapewnił na jeden wyścig przed końcem sezonu mistrzowski tytuł. Ostatecznie sezon kończy z wicemistrzostwem z dorobkiem 89 punktów, ze stratą 19 punktów do Michaela Schumachera.
W przeprowadzonej w 2000 roku ankiecie czytelników niemieckiego magazynu sportowego Häkkinen, zdobywając 35% głosów, został wskazany jako najbardziej lubiany kierowca. W tej samej ankiecie Michael Schumacher uzyskał 25% głosów.
Sezon 2001 okazał się ostatnim dla Häkkinena. W tym sezonie nie potrafił już nawiązać walki o tytuł mistrzowski i wygrał już tylko dwa wyścigi w sezonie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Nie zdołał ukończyć siedmiu wyścigów i ukończył sezon na 5. pozycji z dorobkiem 37 punktów.
Na trzy wyścigi przed końcem sezonu 2001 ogłosił, że zamierza zrobić roczną przerwę od startów, jednak w lipcu 2002 roku ogłosił, że definitywnie kończy karierę w Formule 1. Jego miejsce w zespole zajął inny Fin, Kimi Räikkönen.
W latach 1991–2001 wystąpił w 162 wyścigach Grand Prix Formuły 1, 51 razy stając na podium, w tym 20 na jego najwyższym stopniu. Ponadto 26 razy zdobył pole position i 25 razy ustanawiał najszybsze okrążenia. Zdobył w swojej karierze łącznie 420 punktów.
Od roku 2005 startował w niemieckiej serii samochodów turystycznych (DTM), w samochodach marki Mercedes-Benz. W swoim debiutanckim wyścigu zajął 8 pozycję, a w trzecim wywalczył pole position i wygrał wyścig.
Starty w DTM zakończył z końcem sezonu 2007 i zakończył karierę kierowcy wyścigowego.
Po zakończeniu kariery w Formule 1 wielokrotnie pojawiały się doniesienia o powrocie Häkkinena. Fin łączony był z posadą w zespole Williams w sezonie 2004, w którym miałby zastąpić Montoyę przechodzącego do McLarena[1]. Rok później wiązany był z posadą w zespole BMW Sauber[2].
Pod koniec sezonu 2006 wiązano go ponownie z McLarenem. Magazyn Autosport donosił o testach w symulatorze, które Häkkinen przeprowadzał w listopadzie. Spekulacje ukróciło ogłoszenie Lewisa Hamiltona kierowcą zespołu. Mika był jednak ciągle wiązany z inną rolą w zespole.
Ostatecznie Häkkinen powrócił za kierownicę samochodu Formuły 1 podczas testów na torze Circuit de Catalunya 30 listopada 2006 roku – poprowadził McLarena MP4-21. Przejechał 79 okrążeń, ale jego najlepszy czas był o 3 sekundy gorszy od czasów regularnych kierowców.
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
| Sezon | Zespół | Samochód | Pozycje startowe / w wyścigach | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Silnik | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | ||
| 1991 |  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|||||||
| Team Lotus Judd |
Lotus 102B |
13 | 22 | 25 | 26 | 24 | 24 | NZ | 25 | 23 | 26 | 24 | 25 | 26 | 21 | 21 | 25 | ||||||
| Judd 3.6 V8 |
NU | 9 | 5 | NU | NU | 9 | - | 12 | NU | 14 | NU | 14 | 14 | NU | NU | 19 | |||||||
| 1992 |  |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||
| Team Lotus Ford |
Lotus 102D/107 |
21 | 18 | 24 | 21 | NZ | 14 | 10 | 11 | 9 | 13 | 16 | 8 | 11 | 7 | 7 | 10 | ||||||
| Ford HB 3.5 V8 |
9 | 6 | 10 | NU | - | NU | NU | 4 | 6 | NU | 4 | 6 | NU | 5 | NU | 7 | |||||||
| 1993 | |
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||
| Marlboro McLaren Ford |
McLaren MP4-8 |
- | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 3 | 3 | 5 | ||||||
| Ford HB 3.5 V8 |
- | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | NU | 3 | NU | |||||||
| 1994 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||||
| Marlboro McLaren Peugeot |
McLaren MP4-9 |
8 | 4 | 8 | 2 | 3 | 7 | 9 | 5 | 8 | - | 8 | 7 | 4 | 9 | 8 | 4 | ||||||
| Peugeot A6 3.5 V10 |
NU | NU | 3 | NU | NU | NU | NU | 3 | NU | - | 2 | 3 | 3 | 3 | 7 | 12 | |||||||
| 1995 | |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||
| Marlboro McLaren Mercedes |
McLaren MP4-10/B/C |
7 | 5 | 6 | 9 | 6 | 7 | 8 | 8 | 7 | 5 | 3 | 7 | 13 | 9 | - | 3 | 24 | |||||
| Mercedes FO 110 3.0 V10 |
4 | NU | 5 | NU | NU | NU | 7 | NU | NU | NU | NU | 2 | NU | 8 | - | 2 | NW | ||||||
| 1996 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||
| Marlboro McLaren Mercedes |
McLaren MP4-11/11B |
5 | 7 | 8 | 9 | 11 | 8 | 10 | 6 | 5 | 4 | 4 | 7 | 6 | 4 | 7 | 5 | ||||||
| Mercedes FO 110 3.0 V10 |
5 | 4 | NU | 8 | 8 | 6 | 5 | 5 | 5 | 3 | NU | 4 | 3 | 3 | NU | 3 | |||||||
| 1997 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
 |
|
|
||||||
| West McLaren Mercedes |
McLaren MP4-12 |
6 | 4 | 17 | 8 | 8 | 5 | 9 | 10 | 3 | 3 | 4 | 5 | 5 | 2 | 1 | 4 | 5 | |||||
| Mercedes FO 110E/F 3.0 V10 |
3 | 4 | 5 | 6 | NU | 7 | NU | NU | NU | 3 | NU | DK | 9 | NU | NU | 4 | 1 | ||||||
| 1998 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||
| West McLaren Mercedes |
McLaren MP4-13 |
1 | 1 | 3 | 2 | 1 | 1 | 2 | 1 | 1 | 3 | 1 | 1 | 1 | 3 | 3 | 2 | ||||||
| Mercedes FO 110G |
1 | 1 | 2 | NU | 1 | 1 | NU | 3 | 2 | 1 | 1 | 6 | NU | 4 | 1 | 1 | |||||||
| 1999 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||
| West McLaren Mercedes |
McLaren MP4-14 |
1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 2 | 14 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 3 | 4 | 2 | ||||||
| Mercedes FO110H 3.0 V10 |
NU | 1 | NU | 3 | 1 | 1 | 2 | NU | 3 | NU | 1 | 2 | NU | 5 | 3 | 1 | |||||||
| 2000 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
||||||
| West McLaren Mercedes |
McLaren MP4-15 |
1 | 1 | 1 | 3 | 2 | 3 | 5 | 4 | 4 | 1 | 4 | 3 | 1 | 3 | 3 | 2 | 2 | |||||
| Mercedes FO110J 3.0 V10 |
NU | NU | 2 | 2 | 1 | 2 | 6 | 4 | 2 | 1 | 2 | 1 | 1 | 2 | NU | 2 | 4 | ||||||
| 2001 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||
| West McLaren Mercedes |
McLaren MP4-16 |
3 | 4 | 3 | 2 | 2 | 8 | 3 | 8 | 6 | 4 | 2 | 3 | 6 | 7 | 7 | 4 | 5 | |||||
| Mercedes FO110K 3.0 V10 |
NU | 6 | NU | 4 | 9 | NU | NU | 3 | 6 | NU | 1 | NU | 5 | 4 | NU | 1 | 4 | ||||||
Mika Häkkinen jest synem Harriego, prezentera radiowego i dorywczo kierowcy taksówki oraz Aili Häkkinen, która pracowała jako sekretarka. Ma siostrę Ninę, która prowadziła internetową stronę fanów brata, aż do jej zamknięcia w 1998 roku. Häkkinen był żonaty z Erją Honkanen. Razem mają dwójkę dzieci: syna Hugo Ronana (ur. 11 grudnia 2000) i córkę Ainę Julię (ur. 12 maja 2005). Od 1991 roku mieszka w Monte Carlo, ma również domy we Francji i Finlandii. Na początku 2008 roku media podały, że Mika i Erja złożyli dokumenty o rozwód. 30 listopada 2010 roku urodziło się trzecie dziecko kierowcy, córka Ella, której matką jest dziewczyna kierowcy, Markéta Kromatová.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
