Loading AI tools
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1992 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XVI Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1992 roku w Albertville.
zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu
zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu
zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu
państwa bez medalu
państwa nieuczestniczące w igrzyskach
Na igrzyskach w Albertville przeprowadzono 57 konkurencji w 12 dyscyplinach sportowych[1], czyli o 11 więcej niż podczas poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w 1988 roku w Calgary. Po raz pierwszy medale olimpijskie przyznano w narciarstwie dowolnym i short tracku (w Calgary w tych dyscyplinach przeprowadzono zawody pokazowe). Ponadto po raz pierwszy w biathlonie rywalizowały kobiety[2]. Dyscypliną pokazową było narciarstwo szybkie, w którym triumfowali Tarja Mulari wśród kobiet i Michael Prufer wśród mężczyzn[3]. W trakcie rywalizacji śmiertelnemu wypadkowi uległ Szwajcar Nicholas Bochatay[4]. Dyscypliną pokazową był również curling, w którym zwyciężyli Szwajcarzy w turnieju mężczyzn i Niemki w turnieju kobiet[5]. Zawody pokazowe przeprowadzono również w narciarstwie dowolnym – skoki akrobatyczne i balet narciarski nie były bowiem oficjalnymi konkurencjami olimpijskimi[2].
W igrzyskach olimpijskich wzięło udział 1801 sportowców (1312 mężczyzn i 488 kobiet) z 64 narodowych reprezentacji[1]. Dla ośmiu państw – Algierii, Bermudów, Brazylii, Chorwacji, Hondurasu, Irlandii, Słowenii i Suazi – występ w Albertville był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla Chorwacji i Słowenii był to ponadto pierwszy start olimpijski, zarówno w letnich i zimowych edycjach igrzysk. W igrzyskach wzięła udział również reprezentacja Wspólnoty Niepodległych Państw, powstała po rozpadzie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich[6].
Medalistami zostali sportowcy z 20 reprezentacji, co oznacza, że 44 państwa zakończyły igrzyska z zerowym dorobkiem medalowym. Zwycięstwo w klasyfikacji medalowej odniosła reprezentacja Niemiec, dla której był to pierwszy start olimpijski po zjednoczeniu. Niemcy zdobyli 10 złotych, 10 srebrnych i 6 brązowych medali, dzięki czemu okazali się najlepsi zarówno pod względem liczby złotych, jak i wszystkich medali. Drugie miejsce zajęła reprezentacja WNP z dorobkiem 23 medali (9 złotych, 6 srebrnych i 8 brązowych), a trzecie Austria z 21 medalami (6 złotych, 7 srebrnych i 8 brązowych)[1]. Dla Austriaków był to najlepszy w historii start olimpijski, zarówno w letnich, jak i zimowych igrzyskach[7].
Pierwszy w historii medal olimpijski dla Nowej Zelandii zdobyła narciarka alpejska Annelise Coberger w slalomie kobiet. Był to zarazem pierwszy zimowy medal dla kraju z półkuli południowej[8]. Pierwsze medale zimowych igrzysk wywalczyli dla swoich krajów również panczenistka Ye Qiaobo dla Chińskiej Republiki Ludowej[9], panczenista Kim Yun-man dla Korei Południowej[10][11] oraz alpejczyk Marc Girardelli dla Luksemburga[12].
Najlepszy w historii występ w zimowych igrzyskach olimpijskich, biorąc pod uwagę osiągnięcia medalowe, zaliczyli reprezentanci Norwegii, Włoch, Kanady[13] i Japonii. Dla Norwegów był to drugi pod względem liczby medali start olimpijski w historii po letnich igrzyskach w Antwerpii w 1920 roku[14]. Reprezentanci Włoch po raz drugi w historii zdobyli cztery złote medale podczas jednej edycji zimowych igrzysk, wcześniej nastąpiło to w 1968 roku w Grenoble[15]. Z kolei dla Japończyków igrzyska w Albertville były drugimi zimowymi, podczas których zdobyli oni złoto olimpijskie (wcześniej złoto wywalczyli tylko w 1972 roku w Sapporo)[16].
Francja, która po raz piąty gościła igrzyska olimpijskie (wcześniej dwukrotnie letnie w 1900 i 1924 roku w Paryżu oraz zimowe w 1924 roku w Chamonix i w 1968 roku w Grenoble[17]), uzyskała najlepszy dorobek medalowy podczas zimowych igrzysk od Grenoble[18].
Reprezentacje Korei Północnej i Hiszpanii po raz drugi w historii zdobyły medale zimowych igrzysk olimpijskich. Dla Korei Północnej pierwszy od igrzysk w Innsbrucku w 1964 roku medal zdobyła Hwang Ok-sil w short tracku[19], natomiast pierwszą medalistką dla Hiszpanii od igrzysk w Sapporo w 1972 roku została Blanca Fernández Ochoa w narciarstwie alpejskim[20].
Dla Szwajcarów występ w Albertville był najsłabszym zimowym od igrzysk w Grenoble[21], dla Szwedów najsłabszym od igrzysk w Innsbrucku w 1976 roku[22], a dla Finów od igrzysk w Lake Placid w 1980 roku[23]. W porównaniu do igrzysk w Calgary, w Albertville medali nie zdobyli zawodnicy z Jugosławii i Liechtensteinu[24][1].
Multimedalistami igrzysk olimpijskich w Albertville zostało 38 sportowców, spośród których 25 zdobyło co najmniej jedno złoto. Najbardziej utytułowanymi zawodnikami igrzysk zostali biegacze narciarscy: Lubow Jegorowa (3 złote i 2 srebrne medale), Bjørn Dæhlie i Vegard Ulvang (obaj po 3 złote i 1 srebrnym medalu). Pięciokrotnie na podium stanęła jeszcze inna biegaczka, Jelena Välbe (1 złoty i 4 brązowe medale)[1].
Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1992 w Albertville, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. |  Niemcy |
10 | 10 | 6 | 26 |
| 2. |  WNP |
9 | 6 | 8 | 23 |
| 3. |  Norwegia |
9 | 6 | 5 | 20 |
| 4. |  Austria |
6 | 7 | 8 | 21 |
| 5. |  USA |
5 | 4 | 2 | 11 |
| 6. |  Włochy |
4 | 6 | 4 | 14 |
| 7. |  Francja |
3 | 5 | 1 | 9 |
| 8. |  Finlandia |
3 | 1 | 3 | 7 |
| 9. |  Kanada |
2 | 3 | 2 | 7 |
| 10. |  Korea Południowa |
2 | 1 | 1 | 4 |
| 11. |  Japonia |
1 | 2 | 4 | 7 |
| 12. |  Holandia |
1 | 1 | 2 | 4 |
| 13. |  Szwecja |
1 | – | 3 | 4 |
| 14. |  Szwajcaria |
1 | – | 2 | 3 |
| 15. |  ChRL |
– | 3 | – | 3 |
| 16. |  Luksemburg |
– | 2 | – | 2 |
| 17. |  Nowa Zelandia |
– | 1 | – | 1 |
| 18. |  Czechosłowacja |
– | – | 3 | 3 |
| 19. |  Hiszpania |
– | – | 1 | 1 |
| 19. |  Korea Północna |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 57 | 58 | 56 | 171 | |
Podczas igrzysk w Albertville po raz pierwszy o medale olimpijskie w biathlonie rywalizowały kobiety[25]. Zawodniczki wystartowały w sprincie na 7,5 km, biegu indywidualnym na 15 km i sztafecie 3 × 7,5 km. Łącznie przyznano zatem sześć kompletów medali w konkurencjach biathlonowych[26].
Najbardziej utytułowanym zawodnikiem został Mark Kirchner, który zdobył dwa złote i jeden srebrny medal. Trzykrotnie na podium olimpijskim stanęła również Antje Misersky, w dorobku której znalazł się jeden złoty i dwa srebrne medale. Po dwa medale wywalczyli również: Ricco Groß (złoty i srebrny), Anfisa Riezcowa (złoty i brązowy) oraz Jelena Biełowa i Mikael Löfgren (oboje po dwa brązowe)[27].
W kalendarzu igrzysk w Albertville po raz pierwszy znalazły się biegi pościgowe kobiet i mężczyzn[28]. Wśród kobiet łączny dystans biegu wynosił 15–5 km techniką klasyczną i 10 km techniką dowolną[29]. Wśród mężczyzn dystans wynosił 25–10 km techniką klasyczną i 15 km dowolną[30]. Pierwsze części biegów pościgowych były osobnymi konkurencjami, za które przyznano medale[29][30]. Dodatkowo zmianom uległy dystanse trzech biegów – dotychczasowy bieg na 20 km kobiet zastąpiono biegiem na 30 km, zamiast biegu na 10 km kobiet rozegrano bieg na 15 km, a zamiast biegu na 15 km mężczyzn bieg na 10 km[31].
Rywalizację mężczyzn zdominowali reprezentanci Norwegii, którzy zdobyli wszystkie złote medale. W biegach indywidualnych dwukrotnie triumfowali Vegard Ulvang i Bjørn Dæhlie, obaj zdobyli też złoto w biegu sztafetowym oraz po jednym srebrnym medalu w biegach indywidualnych. Najczęściej na podium olimpijskim stanęły jednak reprezentantki Wspólnoty Niepodległych Państw, Lubow Jegorowa i Jelena Välbe. Obie zdobyły po pięć medali – Jegorowa trzy złote i dwa srebrne, a Välbe jeden złoty i cztery brązowe. Multimedalistami igrzysk w Albertville zostali również: Stefania Belmondo (jeden złoty, jeden srebrny i jeden brązowy medal), Marjut Lukkarinen (jeden złoty i jeden srebrny), Terje Langli (jeden złoty i jeden brązowy), Marco Albarello (dwa srebrne) i Giorgio Vanzetta (jeden srebrny i dwa brązowe)[32].
W biegu mężczyzn na 30 km całe podium zajęli reprezentanci Norwegii – Ulvang, Dæhlie i Langli. Była to pierwsza od igrzysk w Sankt Moritz w 1948 roku taka sytuacja, że całe podium konkurencji biegowej zajęli sportowcy z tego samego kraju[33].
Bobsleiści rywalizowali w Albertville w dwóch konkurencjach – dwójkach i czwórkach mężczyzn[34].
Medalistami zostali reprezentanci trzech państw – Austrii, Niemiec i Szwajcarii. Najwięcej razy – trzykrotnie – na podium olimpijskim stanęli Niemcy, jednak nie zdobyli ani jednego złota. Złote medale wywalczyli Szwajcarzy i Austriacy[35][36]. Dla tych drugich był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski w bobslejach i pierwszy medal w tej dyscyplinie od igrzysk w Grenoble w 1968 roku[37][38].
Multimedalistami zawodów bobslejowych zostali dwaj Szwajcarzy – Gustav Weder i Donat Acklin. Obaj wywalczyli złoto w dwójkach i brąz w czwórkach[35][36].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Szwajcaria |
1 | – | 1 | 2 |
| 2. | Austria |
1 | – | – | 1 |
| 3. | Niemcy |
– | 2 | 1 | 3 |
| Razem | 3 | 3 | 3 | 9 | |
W turnieju olimpijskim w hokeju na lodzie na igrzyskach w Albertville triumfowała reprezentacja Wspólnoty Niepodległych Państw, która w finale pokonała Kanadę. Brązowy medal wywalczyli hokeiści z Czechosłowacji[39][40]. Był to pierwszy medal olimpijski w hokeju na lodzie dla Kanady od igrzysk w Grenoble w 1968 roku i pierwszy od igrzysk w Sarajewie w 1984 roku medal w hokeju dla Czechosłowacji[41].
W reprezentacji WNP wystąpił Darius Kasparaitis, tym samym stał się pierwszym Litwinem, który zdobył medal zimowych igrzysk olimpijskich[42].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | WNP |
1 | – | – | 1 |
| 2. | Kanada |
– | 1 | – | 1 |
| 3. | Czechosłowacja |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 1 | 1 | 1 | 3 | |
Zawody w kombinacji norweskiej podczas igrzysk w Albertville składały się z dwóch konkursów – indywidualnego i drużynowego, tak samo jak podczas igrzysk w Calgary[43][44].
Rywalizację indywidualną zdominowali dwuboiści z Francji – złoto wywalczył Fabrice Guy, a srebro Sylvain Guillaume[45]. Były to pierwsze w historii medale olimpijskie w kombinacji norweskiej dla Francji[46] i zarazem pierwsze medale dla tego kraju w narciarstwie klasycznym[47]. Z kolei w zawodach drużynowych triumfował zespół japoński[48], który również zdobył pierwszy medal w kombinacji dla swojego kraju[49]. Był to pierwszy od igrzysk w Sapporo w 1972 roku złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Japonii[50].
Jedynym kombinatorem norweskim, który dwukrotnie stanął na podium olimpijskim w Albertville, był Austriak Klaus Sulzenbacher, w dorobku którego znalazły się dwa brązowe medale[45][48].
Na igrzyskach w Albertville konkurencje olimpijskie w łyżwiarstwie figurowym nie uległy zmianie – przeprowadzono rywalizację solistów, solistek, par sportowych i tanecznych[51][52].
Rywalizację zdominowali reprezentanci Wspólnoty Niepodległych Państw, którzy wywalczyli trzy złote medale olimpijskie, nie triumfując jedynie w jeździe indywidualnej kobiet. Żaden z łyżwiarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego[52]. Srebrna medalistka w kategorii solistek, Midori Itō zdobyła pierwszy w historii medal olimpijski w łyżwiarstwie figurowym dla Japonii[53]. Z kolei srebrni medaliści w parach tanecznych, Isabelle i Paul Duchesnay zdobyli pierwsze medale w łyżwiarstwie figurowym dla Francji od 20 lat[54][55][56][57][58][59].
Program konkurencji łyżwiarskich w Albertville składał się z tych samych konkurencji co podczas poprzednich igrzysk olimpijskich. Rozdano łącznie dziesięć kompletów medali[60][61].
Najwięcej medali – jedenaście – zdobyli reprezentanci Niemiec, którzy odnieśli triumf w pięciu konkurencjach[61]. Ponadto w biegu na 5000 m kobiet reprezentantki Niemiec (Gunda Niemann, Heike Warnicke i Claudia Pechstein) zajęły wszystkie trzy miejsca na podium olimpijskim[62].
Najbardziej utytułowaną zawodniczką została Gunda Niemann. Zdobywając dwa złote i jeden srebrny medal, została jedyną panczenistką, która w Albertville trzykrotnie stanęła na podium olimpijskim. Ponadto jeszcze sześcioro zawodników zostało multimedalistami igrzysk – Bonnie Blair (dwa złote medale), Johann Olav Koss (złoty i srebrny), Geir Karlstad (złoty i brązowy), Heike Warnicke i Ye Qiaobo (obie po dwa srebrne) i Leo Visser (dwa brązowe)[61].
Ye Qiaobo została pierwszą w historii medalistką zimowych igrzysk olimpijskich z Chińskiej Republiki Ludowej[9], a Kim Yun-man pierwszym medalistą z Korei Południowej[10][11].
Konkurencje alpejskie na igrzyskach w Albertville nie zmieniły się w porównaniu do igrzysk w Calgary. Medale przyznano w zjeździe, kombinacji, supergigancie, slalomie gigancie i slalomie[63][64].
Pięcioro alpejczyków zdobyło po dwa medale olimpijskie w Albertville. Dwukrotną mistrzynią olimpijską została Austriaczka Petra Kronberger, która odniosła triumf w kombinacji i slalomie. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanęli także: Alberto Tomba (złoto i srebro), Kjetil André Aamodt (złoto i brąz) oraz Marc Girardelli i Anita Wachter (oboje dwa razy srebro). W slalomie gigancie kobiet drugie miejsce ex aequo zajęły Anita Wachter i Diann Roffe. Obie zawodniczki zdobyły srebrne medale, a brązu nie przyznano[64].
W slalomie gigancie mężczyzn złoty medal zdobył Alberto Tomba, stając się pierwszym w historii narciarzem alpejskim, który obronił tytuł mistrza olimpijskiego[65].
Wicemistrzyni olimpijska w slalomie kobiet, Annelise Coberger zdobyła pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Nowej Zelandii. Był to jednocześnie pierwszy medal zimowych igrzysk dla zawodniczki z półkuli południowej[8]. Dwa srebrne medale Marca Girardelliego w supergigancie i slalomie gigancie mężczyzn były pierwszymi w historii medalami zimowych igrzysk olimpijskich dla Luksemburga i pierwszymi medalami dla tego kraju od letnich igrzysk w Helsinkach w 1952 roku[12]. Pierwszy od 20 lat medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Hiszpanii zdobyła Blanca Fernández Ochoa[20]. Z kolei medale Kjetila André Aamodta, Finna Christiana Jaggego i Jana Einara Thorsena były pierwszymi od igrzysk w Oslo w 1952 roku medalami w narciarstwie alpejskim dla Norwegii[66][67].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Austria |
3 | 2 | 3 | 8 |
| 2. | Włochy |
3 | 2 | – | 5 |
| 3. | Norwegia |
2 | – | 2 | 4 |
| 4. | Kanada |
1 | – | – | 1 |
| 4. | Szwecja |
1 | – | – | 1 |
| 6. | Francja |
– | 2 | 1 | 3 |
| 7. | Luksemburg |
– | 2 | – | 2 |
| 7. | USA |
– | 2 | – | 2 |
| 9. | Nowa Zelandia |
– | 1 | – | 1 |
| 10. | Hiszpania |
– | – | 1 | 1 |
| 10. | Niemcy |
– | – | 1 | 1 |
| 10. | Szwajcaria |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 10 | 11 | 9 | 30 | |
Na igrzyskach w Albertville po raz pierwszy w historii przyznano medale olimpijskie w narciarstwie dowolnym. Na mocy decyzji z 95. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Portoryko w 1989 roku, w programie igrzysk znalazły się dwie oficjalne konkurencje – jazda po muldach kobiet i mężczyzn[68]. Ponadto rozegrano cztery konkurencje pokazowe – balet narciarski i skoki akrobatyczne kobiet i mężczyzn[69].
Pierwszymi mistrzami olimpijskimi w narciarstwie dowolnym zostali Edgar Grospiron wśród mężczyzn i Donna Weinbrecht wśród kobiet[70]. Grospiron był jedynym, który stanął na podium jednocześnie w konkurencji pokazowej na igrzyskach w Calgary (3. miejsce) oraz w konkurencji oficjalnej w Albertville[71][72][70]. Łącznie medalistami zostali reprezentanci czterech państw, z których dwukrotnie na podium olimpijskim stanęli zawodnicy z Francji i Stanów Zjednoczonych[70].
W konkurencjach pokazowych dwukrotnie triumfowali reprezentanci Szwajcarii. Ogółem w najlepszej trójce znaleźli się przedstawiciele siedmiu państw, z których najczęściej – trzykrotnie – na podium stanęli Francuzi[73].
Program zawodów saneczkarskich w Albertville pozostał niezmienny względem igrzysk w Calgary, rozegrano trzy konkurencje – jedynki kobiet, jedynki mężczyzn i dwójki mężczyzn[74][75].
Rywalizację zdominowali zawodnicy z Niemiec i Austrii, którzy wywalczyli po cztery medale. Lepszy dorobek uzyskali jednak Niemcy, na koncie których znalazły się dwa złota olimpijskie. Żaden z saneczkarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu[75]. Mistrzami olimpijskimi w konkurencjach męskich w Albertville zostali wicemistrzowie z Calgary – w jedynkach triumfował Georg Hackl, a w dwójkach Stefan Krauße i Jan Behrendt[76][77][78].
Na igrzyskach w Albertville po raz pierwszy przyznano medale olimpijskie w short tracku. Podczas igrzysk w Calgary zawody w tej dyscyplinie miały charakter pokazowy[79]. Do programu włączono cztery konkurencje olimpijskie: biegi indywidualne (500 m kobiet i 1000 m mężczyzn) oraz sztafetowe (3000 m kobiet i 5000 m mężczyzn)[80].
Najbardziej utytułowanym zawodnikiem został Kim Ki-hoon, który wywalczył dwa złote medale olimpijskie[80]. Został jednocześnie pierwszym południowokoreańskim mistrzem zimowych igrzysk olimpijskich[11]. Multimedalistami igrzysk zostało jeszcze troje zawodników: Cathy Turner (złoty i srebrny medal), Lee Joon-ho (złoty i brązowy) oraz Frédéric Blackburn (dwa srebrne)[80]. Brązowa medalistka biegu na 500 m kobiet, Hwang Ok-sil zdobyła drugi w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Korei Północnej (pierwszy od igrzysk w Innsbrucku w 1964 roku)[19].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Korea Południowa |
2 | – | 1 | 3 |
| 2. | Kanada |
1 | 2 | – | 3 |
| 3. | USA |
1 | 1 | – | 2 |
| 4. | ChRL |
– | 1 | – | 1 |
| 5. | Japonia |
– | – | 1 | 1 |
| 5. | Korea Północna |
– | – | 1 | 1 |
| 5. | WNP |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 4 | 4 | 4 | 12 | |
W trakcie igrzysk w Albertville rozegrano trzy konkursy skoków narciarskich – dwa indywidualne i jeden drużynowy[65]. Były to drugie w historii igrzyska olimpijskie, podczas których przeprowadzono rywalizację skoczków w drużynie[81]. Były to pierwsze igrzyska olimpijskie, na których dominującym był styl V[65].
Medalistami zostali skoczkowie z trzech państw – Finlandii, Austrii i Czechosłowacji. We wszystkich trzech konkurencjach na podium olimpijskim stanęli Toni Nieminen i Martin Höllwarth. Nieminen został dwukrotnym mistrzem olimpijskim i jednokrotnym brązowym medalistą, a Höllwarth trzykrotnie wywalczył srebrny medal. Ponadto po dwa medale zdobyli Ernst Vettori (złoty i srebrny) i Heinz Kuttin (srebrny i brązowy)[65]. Nieminen został najmłodszym w historii mistrzem olimpijskim na zimowych igrzyskach, zdobywając złoty medal w wieku 16 lat[2].
W drugim w olimpijskiej historii konkursie drużynowym triumfowali reprezentanci Finlandii, tym samym obronili tytuł mistrzów olimpijskich. W składzie fińskiej drużyny był jednak tylko jeden zawodnik ze zwycięskiego zespołu z Calgary, Ari-Pekka Nikkola[82][83].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Finlandia |
2 | – | 1 | 3 |
| 2. | Austria |
1 | 3 | 1 | 5 |
| 3. | Czechosłowacja |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 3 | 3 | 3 | 9 | |
38 sportowców zdobyło w Albertville więcej niż jeden medal, a 25 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – sześcioro – multimedalistów reprezentowało Norwegię. Siedmioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich, po czworo w łyżwiarstwie szybkim i biathlonie, po troje w narciarstwie alpejskim i short tracku, a po dwóch w bobslejach i skokach narciarskich.
Najwięcej medali – po pięć – zdobyły reprezentantki WNP w biegach narciarskich – Lubow Jegorowa i Jelena Välbe. Jegorowa została najbardziej utytułowaną zawodniczką igrzysk z trzema złotymi i dwoma srebrnymi medalami. Po cztery medale (trzy złote i jeden srebrny) zdobyli biegacze norwescy – Bjørn Dæhlie i Vegard Ulvang.
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1992, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
| Miejsce | Zawodnik | Państwo | Dyscyplina | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Lubow Jegorowa | WNP |
biegi narciarskie | 3 | 2 | – | 5 |
| 2. | Bjørn Dæhlie | Norwegia |
biegi narciarskie | 3 | 1 | – | 4 |
| 2. | Vegard Ulvang | Norwegia |
biegi narciarskie | 3 | 1 | – | 4 |
| 4. | Mark Kirchner | Niemcy |
biathlon | 2 | 1 | – | 3 |
| 4. | Gunda Niemann | Niemcy |
łyżwiarstwo szybkie | 2 | 1 | – | 3 |
| 6. | Toni Nieminen | Finlandia |
skoki narciarskie | 2 | – | 1 | 3 |
| 7. | Bonnie Blair | USA |
łyżwiarstwo szybkie | 2 | – | – | 2 |
| 7. | Kim Ki-hoon | Korea Południowa |
short track | 2 | – | – | 2 |
| 7. | Petra Kronberger | Austria |
narciarstwo alpejskie | 2 | – | – | 2 |
| 10. | Antje Misersky | Niemcy |
biathlon | 1 | 2 | – | 3 |
| 11. | Stefania Belmondo | Włochy |
biegi narciarskie | 1 | 1 | 1 | 3 |
| 12. | Ricco Groß | Niemcy |
biathlon | 1 | 1 | – | 2 |
| 12. | Johann Olav Koss | Norwegia |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
| 12. | Marjut Lukkarinen | Finlandia |
biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 12. | Alberto Tomba | Włochy |
narciarstwo alpejskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 12. | Cathy Turner | USA |
short track | 1 | 1 | – | 2 |
| 12. | Ernst Vettori | Austria |
skoki narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 18. | Jelena Välbe | WNP |
biegi narciarskie | 1 | – | 4 | 5 |
| 19. | Kjetil André Aamodt | Norwegia |
narciarstwo alpejskie | 1 | – | 1 | 2 |
| 19. | Donat Acklin | Szwajcaria |
bobsleje | 1 | – | 1 | 2 |
| 19. | Geir Karlstad | Norwegia |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
| 19. | Terje Langli | Norwegia |
biegi narciarskie | 1 | – | 1 | 2 |
| 19. | Lee Joon-ho | Korea Południowa |
short track | 1 | – | 1 | 2 |
| 19. | Anfisa Riezcowa | WNP |
biathlon | 1 | – | 1 | 2 |
| 19. | Gustav Weder | Szwajcaria |
bobsleje | 1 | – | 1 | 2 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
