Loading AI tools
austriacka narciarka alpejska Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anita Wachter, po mężu Salzgeber (ur. 12 lutego 1967 w Bartholomäberg) – austriacka narciarka alpejska, trzykrotna medalistka olimpijska, pięciokrotna medalistka mistrzostw świata oraz zdobywczyni Pucharu Świata.
Pierwszy sukces w karierze Anita Wachter osiągnęła w 1982 roku, kiedy zwyciężyła w slalomie podczas zawodów Trofeo Topolino[1]. Trzy lata później wygrała slalom oraz giganta podczas mistrzostw świata juniorów w Jasnej.
W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 4 stycznia 1985 roku w Mariborze, zajmując 22. miejsce w gigancie[2]. Pierwsze punkty (w sezonach 1980–1991 punktowało tylko piętnaście najlepszych zawodniczek) zdobyła 17 marca 1985 roku w Waterville Valley, zajmując piętnaste miejsce w gigancie. Były to jej jedyne punkty w sezonie 1984/1985, który ukończyła na 89. miejscu.
Na podium zawodów pucharowych po raz pierwszy stanęła 25 stycznia 1986 roku w Saint-Gervais-les-Bains, zajmując trzecie miejsce w kombinacji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie dwie reprezentantki Szwajcarii: Monika Hess i Corinne Schmidhauser. W kolejnych startach jeszcze dwa razy stanęła na podium: 16 marca w Vail była druga w supergigancie, a 20 marca w Waterville Valley drugie miejsce zajęła w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1985/1986 była siedemnasta, w supergigancie siódma, a w gigancie ósma. Podobne wyniki osiągnęła w sezonie 1986/1987, w którym dwa razy stanęła na podium: 15 marca 1987 roku w Vail była druga, a dzień później trzecia w supergigancie. W lutym 1987 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie jej najlepszym wynikiem było piąte miejsce w kombinacji.
Przełom w karierze Wachter nastąpił w sezonie 1987/1988. Już w trzecich zawodach sezonu, 30 listopada 1987 roku w Courmayeur, odniosła swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając slalom. W pozostałych startach piec razy stanęła na podium, jednak nie odniosła już zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej byłą trzecia, ulegając jedynie Micheli Figini i Brigitte Oertli. Była też druga w kombinacji, trzecia w slalomie i czwarta w gigancie. W lutym 1988 roku wystartowała we wszystkich konkurencjach na igrzyskach olimpijskich w Calgary. Zdobyła tam swój pierwszy medal wśród seniorek, zwyciężając w kombinacji. Po zjeździe do kombinacji Wachter zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Francuzki Carole Merle 0,68 sekundy. W slalomie do kombinacji uzyskała drugi wynik, co dało jej jednak najlepszy łączny wynik i zwycięstwo. Ostatecznie wyprzedziła Brigitte Oertli o zaledwie 0,23 punktu i jej rodaczkę Marię Walliser o 22,03 pkt. Na tych samych igrzyskach była też między innymi piąta w supergigancie i siódma w gigancie.
Przez trzy kolejne sezony plasowała się w czołówce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie wielokrotnie stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 9 sierpnia 1989 roku w Las Leñas, była najlepsza w supergigancie, a 3 grudnia 1989 roku w Vail i 10 lutego 1991 roku w Zwiesel triumfowała w gigantach. W sezonie 1989/1990 była druga w klasyfikacji generalnej, przegrywając tylko ze swą rodaczką, Petrą Kronberger. W tym samym sezonie zwyciężyła w klasyfikacjach giganta i kombinacji. Ponadto w sezonie 1988/1989 była trzecia w supergigancie, a dwa lata później była druga w klasyfikacji giganta. Z mistrzostw świata w Vail/Beaver Creek w 1989 roku wróciła bez medalu, jednak na rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm zdobyła brązowy medal w supergigancie. Uległa tam tylko innej Austriaczce, Ulrike Maier oraz Carole Merle.
W sezonie 1991/1992 tylko raz znalazła się w najlepszej trójce zawodów PŚ: 28 lutego 1992 roku w Narwiku zajęła drugie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej była tym razem dwunasta, zajęła także trzecie miejsce w klasyfikacji kombinacji, za Sabine Ginther i Miriam Vogt. Na początku lutego 1992 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie w trzech startach zdobyła dwa medale. Najpierw wywalczyła srebrny medal w kombinacji, uzyskując jedenasty czas zjazdu i drugi wynik slalomu. Ostatecznie przegrała tylko z Petrą Kronberger, a wyprzedziła Florence Masnadę z Francji. Pięć dni później była dziewiąta w supergigancie, a następnie wzięła udział w gigancie. Po pierwszym przejeździe zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Ulrike Maier o 0,27 sekundy. W drugim przejeździe uzyskała piąty wynik, co jednak dało jej drugi łączny czas i srebrny medal. Konkurencję wygrała Szwedka Pernilla Wiberg, a drugie miejsce ex aequo z Wachter zajęła Diann Roffe z USA.
Najlepsze wyniki osiągała w sezonie 1992/1993, kiedy zdobyła Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Ośmiokrotnie stawała na podium, w tym odniosła dwa zwycięstwa: 5 grudnia w Steamboat Springs wygrała giganta, a 17 stycznia 1993 roku w Cortina d'Ampezzo zwyciężyła w kombinacji. Zdobyła także Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji kombinacji oraz zajęła drugie miejsce w klasyfikacji giganta. Na mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku zdobyła srebro w gigancie, rozdzielając na podium Carole Merle i Niemkę Martinę Ertl. Pięć dni wcześniej zdobyła także brązowy medal w kombinacji, ulegając tylko Miriam Vogt i Picabo Street z USA.
Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Wachter nie zdobyła tam medalu, najlepszy wynik osiągając w gigancie, który ukończyła na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrała tam ze Szwajcarką Vreni Schneider o 0,09 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się osiem razy, z czego trzykrotnie zwyciężała: 31 października w Sölden, 26 listopada w Santa Caterina oraz 16 stycznia w Cortina d'Ampezzo była najlepsza w gigantach. Wyniki te dały je zwycięstwo w klasyfikacji tej konkurencji, a w klasyfikacji generalnej była czwarta. Trzy zwycięstwa odniosła także rok później: 7 stycznia w Haus w supergigancie oraz 23 stycznia w Cortina d’Ampezzo i 18 lutego w Åre w gigancie. Poza tym jeszcze raz stanęła na podium, w efekcie zajmując ósme miejsce w klasyfikacji generalnej i siódme w gigancie.
Ostatnią Małą Kryształową Kulę w karierze wywalczyła w sezonie 1995/1996, zwyciężając w klasyfikacji kombinacji. Na podium stawała trzykrotnie, z czego dwa razy na najwyższym stopniu: 17 grudnia w St. Anton była najlepsza w kombinacji, a 21 stycznia w Cortina d’Ampezzo wygrała giganta. W klasyfikacji generalnej była trzecia, za Katją Seizinger i Martiną Ertl. W lutym 1996 roku brała udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie wywalczyła srebrny medal w kombinacji. Austriaczka uzyskała dwunasty czas zjazdu i trzeci slalomu, ostatecznie na podium rozdzielając Pernillę Wiberg oraz Marianne Kjørstad z Norwegii. Na tej samej imprezie była także czwarta w gigancie, przegrywając walkę o brązowy medal z Martiną Ertl o 0,46 sekundy. Z rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Sestriere wróciła bez medalu. Najlepszy wynik uzyskała w gigancie, który ponownie ukończyła na czwartej pozycji. Tym razem walkę o podium przegrała z Francuzką Leïlą Piccard o 0,15 sekundy. W zawodach pucharowych na podium stawała sześć razy, jednak nie odniosła żadnego zwycięstwa. Sezon 1996/1997 ukończyła na siódmym miejscu, a w klasyfikacjach giganta i kombinacji była trzecia.
Sezon 1997/1998 był pierwszym od 13 lat, w którym ani razu nie stanęła na podium. Podczas zawodów w Cortina d’Ampezzo w styczniu 1998 roku Wachter wypadła z trasy zrywając więzadła krzyżowe w prawym kolanie[3]. Kontuzja ta wykluczyła ją ze startów w pozostałej części sezonu, w tym igrzysk olimpijskich w Nagano. Uzyskane do tego czasu wyniki dały jej 27. miejsce w klasyfikacji generalnej.
Austriaczka wróciła do sportu i rywalizowała jeszcze przez trzy kolejne sezony. Odniosła jeszcze pięć zwycięstw w zawodach Pucharu Świata: 27 grudnia 1998 roku w Semmering, 2 stycznia 1999 roku w Mariborze, 24 lutego w Åre, 13 marca w Sierra Nevada oraz 28 grudnia 1999 roku w Lienzu wygrywała giganty. Po zwycięstwie Lienzu w wieku 32 lat i 319 dni, została najstarszą zwyciężczynią zawodów PŚ w gigancie[4] W sezonie 1998/1999 zajęła drugie, a w sezonie 1999/2000 trzecie miejsce w klasyfikacji tej konkurencji. Podczas rozgrywanych w lutym 1999 roku mistrzostw świata w Vail/Beaver Creek zdobyła brązowy medal w gigancie. W zawodach tych uległa jedynie Alexandrze Meissnitzer i Norweżce Andrine Flemmen. W tej samej konkurencji wystąpiła także na rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w St. Anton, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu. Ostatni raz na podium zawodów pucharowych stanęła 17 lutego 2000 roku w Åre, zajmując drugie miejsce w gigancie. W marcu 2001 roku zakończyła karierę[5].
Wachter kilkukrotnie zdobywała medale mistrzostw Austrii, w tym sześć złotych: w gigancie w latach 1990, 1994 i 1997, kombinacji w 1985 roku oraz slalomie w latach 1986 i 1994[6]. W 1992 roku otrzymała Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[7]. W 1993 roku została wybrana sportsmenką roku w Austrii.
Jej mężem jest austriacki narciarz Rainer Salzgeber, z którym ma dwie córki. Ich córka Amanda Salzgeber jest trzykrotną medalistką igrzysk olimpijskich młodzieży w Lozannie[8].
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwyciężczyni |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| DNF | 19 lutego | 1988 |  Calgary |
Zjazd | 1:25,86 | - |  Marina Kiehl |
1. |
21 lutego | 1988 | Calgary |
Kombinacja | 29,25 pkt | - | - |
| 5. | 22 lutego | 1988 | Calgary |
Supergigant | 1:19,03 | +1,33 |  Sigrid Wolf |
| 7. | 24 lutego | 1988 | Calgary |
Gigant | 2:06,49 | +1,89 |  Vreni Schneider |
| DNF1 | 26 lutego | 1988 | Calgary |
Slalom | 1:36,69 | - | Vreni Schneider |
2. |
13 lutego | 1992 |  Albertville |
Kombinacja | 2,55 pkt | +16,84 pkt | Petra Kronberger |
| 9. | 18 lutego | 1992 | Albertville |
Supergigant | 1:21,22 | +2,98 |  Deborah Compagnoni |
| 2. |
19 lutego | 1992 | Albertville |
Gigant | 2:12,74 | +0,97 |  Pernilla Wiberg |
| 9. | 15 lutego | 1994 |  Lillehammer |
Supergigant | 1:22,15 | +0,86 |  Diann Roffe |
| 4. | 24 lutego | 1994 | Lillehammer |
Gigant | 2:30,97 | +2,09 | Deborah Compagnoni |
| DNF1 | 26 lutego | 1994 | Lillehammer |
Slalom | 1:56,01 | - | Vreni Schneider |
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwyciężczyni |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 17.[9] | 6 lutego | 1985 | Bormio |
Gigant | 2:18,53 | +3,61 | Diann Roffe |
| DNF1[10] | 9 lutego | 1985 | Bormio |
Slalom | 1:29,58 | - | Perrine Pelen |
| 5. | 30 stycznia | 1987 | Crans-Montana |
Kombinacja | 15,32 pkt | +21,38 pkt | Erika Hess |
| 17.[11] | 3 lutego | 1987 | Crans-Montana |
Supergigant | 1:19,17 | +3,33 | Maria Walliser |
| DNS1[12] | 5 lutego | 1987 | Crans-Montana |
Gigant | 2:21,22 | - | Vreni Schneider |
| 5. | 2 lutego | 1989 | Vail |
Kombinacja | 5,65 pkt | +30,32 pkt | Tamara McKinney |
| DNF1[13] | 7 lutego | 1989 | Vail |
Slalom | 1:30,88 | - |  Mateja Svet |
| 9. | 8 lutego | 1989 | Vail |
Supergigant | 1:19,46 | +0,93 | Ulrike Maier |
| 13. | 11 lutego | 1989 | Vail |
Gigant | 2:29,37 | +4,92 | Vreni Schneider |
3. |
29 stycznia | 1991 | Saalbach |
Supergigant | 1:08,72 | +0,13 | Ulrike Maier |
| DNF[14] | 31 stycznia | 1991 | Saalbach |
Kombinacja | 26,45 pkt | - | Chantal Bournissen |
| 12. | 1 lutego | 1991 | Saalbach |
Slalom | 1:25,90 | +2,22 | Vreni Schneider |
| 11. | 2 lutego | 1991 | Saalbach |
Gigant | 2:07,45 | +2,04 | Pernilla Wiberg |
| 3. |
5 lutego | 1993 |  Morioka |
Kombinacja | 3,39 pkt | +30,13 pkt | Miriam Vogt |
| DNF1[15] | 9 lutego | 1993 | Morioka |
Slalom | 1:27,66 | - | Karin Buder |
2. |
10 lutego | 1993 | Morioka |
Gigant | 2:17,59 | +0,40 | Carole Merle |
| 6. | 14 lutego | 1993 | Morioka |
Supergigant | 1:33,52 | +1,00 | Katja Seizinger |
| 16. | 12 lutego | 1996 |  Sierra Nevada |
Supergigant | 1:21,00 | +1,84 | Isolde Kostner |
| 2. |
19 lutego | 1996 | Sierra Nevada |
Kombinacja | 3:19,68 | +2,05 | Pernilla Wiberg |
| 4. | 22 lutego | 1996 | Sierra Nevada |
Gigant | 2:10,74 | +1,16 | Deborah Compagnoni |
| DNF1 | 24 lutego | 1996 | Sierra Nevada |
Slalom | 1:31,46 | - | Pernilla Wiberg |
| 22. | 5 lutego | 1997 | Sestriere |
Slalom | 1:43,88 | +6,44 | Deborah Compagnoni |
| 4. | 9 lutego | 1997 | Sestriere |
Gigant | 2:39,19 | +1,91 | Deborah Compagnoni |
| 10. | 15 lutego | 1997 | Sestriere |
Kombinacja | 3:03,38 | +3,76 | Renate Götschl |
| 3. |
11 lutego | 1999 | Vail |
Gigant | 2:08,54 | +0,59 | Alexandra Meissnitzer |
| 9. | 13 lutego | 1999 | Vail |
Slalom | 1:33,97 | +1,37 |  Zali Steggall |
| DFN1 | 9 lutego | 2001 | St. Anton |
Gigant | 2:19,01 | - | Sonja Nef |
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwyciężczyni |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 5. | 21 lutego | 1984 | Sugarloaf |
Gigant | 2:23,08 | +1,53 | Mateja Svet |
| 9. | 28 lutego | 1985 |  Jasná |
Zjazd | 1:22,12 | +2,03 | Astrid Geisler |
1. |
1 marca | 1985 | Jasná |
Gigant | 2:14,02 | - | - |
| 1. |
3 marca | 1985 | Jasná |
Slalom | 1:40,47 | - | - |
Courmayeur – 30 listopada 1987 (slalom)
Las Leñas – 9 sierpnia 1989 (supergigant) Vail – 3 grudnia 1989 (gigant) Zwiesel – 10 lutego 1991 (gigant) Steamboat Springs – 5 grudnia 1992 (gigant) Cortina d'Ampezzo – 17 stycznia 1993 (kombinacja) Sölden – 31 października 1993 (gigant) Santa Caterina – 26 listopada 1993 (gigant) Cortina d'Ampezzo – 16 stycznia 1994 (gigant) Haus – 7 stycznia 1995 (supergigant) Cortina d'Ampezzo – 23 stycznia 1995 (gigant) Åre – 18 lutego 1995 (gigant) St. Anton – 17 grudnia 1995 (kombinacja) Cortina d'Ampezzo – 21 stycznia 1996 (gigant) Semmering – 27 grudnia 1998 (gigant)
Maribor – 2 stycznia 1999 (gigant) Åre – 24 lutego 1999 (gigant) Sierra Nevada – 13 marca 1999 (gigant) Lienz – 28 grudnia 1999 (gigant) Saint-Gervais – 25 stycznia 1986 (kombinacja) – 3. miejsce Vail – 16 marca 1986 (supergigant) – 2. miejsce Waterville Valley – 20 marca 1986 (gigant) – 2. miejsce Vail – 15 marca 1987 (supergigant) – 3. miejsce Vail – 16 marca 1987 (supergigant) – 3. miejsce Crans-Montana – 13 grudnia 1987 (kombinacja) – 2. miejsce Kranjska Gora – 30 stycznia 1988 (gigant) – 3. miejsce Aspen – 6 marca 1988 (slalom) – 2. miejsce Rossland – 13 marca 1988 (supergigant) – 3. miejsce Saalbach-Hinterglemm – 23 marca 1988 (gigant) – 2. miejsce Schladming – 26 listopada 1988 (supergigant) – 3. miejsce Les Menuires – 28 listopada 1988 (gigant) – 2. miejsce Valzoldana – 18 grudnia 1988 (gigant) – 3. miejsce Tignes – 20 stycznia 1989 (supergigant) – 2. miejsce Steamboat Springs – 25 lutego 1989 (supergigant) – 2. miejsce Park City – 24 listopada 1989 (gigant) – 3. miejsce Park City – 25 listopada 1989 (slalom) – 3. miejsce Steamboat Springs – 10 grudnia 1989 (kombinacja) – 3. miejsce Hinterstoder – 8 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce Hinterstoder – 9 stycznia 1990 (slalom) – 2. miejsce Haus – 14 stycznia 1990 (kombinacja) – 2. miejsce Maribor – 20 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce Santa Caterina – 28 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce Veysonnaz – 5 lutego 1990 (gigant) – 2. miejsce Stranda – 11 marca 1990 (slalom) – 3. miejsce Altenmarkt – 9 grudnia 1990 (supergigant) – 3. miejsce Lake Louise – 11 marca 1991 (slalom) – 3. miejsce Vail – 17 marca 1991 (gigant) – 3. miejsce Narwik – 28 lutego 1992 (gigant) – 2. miejsce Vail – 13 grudnia 1992 (supergigant) – 3. miejsce Maribor – 5 stycznia 1993 (gigant) – 2. miejsce Cortina d'Ampezzo – 10 stycznia 1993 (gigant) – 2. miejsce Haus – 24 stycznia 1993 (slalom) – 2. miejsce Veysonnaz – 28 lutego 1993 (supergigant) – 2. miejsce Morzine – 7 marca 1993 (supergigant) – 3. miejsce Åre – 27 marca 1993 (gigant) – 3. miejsce Santa Caterina – 27 listopada 1993 (gigant) – 2. miejsce Santa Caterina – 28 listopada 1993 (slalom) – 2. miejsce Tignes – 5 grudnia 1993 (gigant) – 2. miejsce Morzine – 5 stycznia 1994 (gigant) – 2. miejsce Vail – 17 marca 1994 (supergigant) – 3. miejsce Alta Badia – 21 grudnia 1994 (gigant) – 2. miejsce Veysonnaz – 21 grudnia 1995 (gigant) – 3. miejsce Park City – 21 listopada 1996 (gigant) – 2. miejsce Semmering – 28 grudnia 1996 (slalom) – 3. miejsce Maribor – 3 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce Zwiesel – 17 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce Zwiesel – 18 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce Laax – 2 lutego 1997 (kombinacja) – 3. miejsce Val d’Isère – 11 grudnia 1998 (gigant) – 3. miejsce Cortina d'Ampezzo – 24 stycznia 1999 (gigant) – 3. miejsce Åre – 22 lutego 1999 (gigant) – 2. miejsce Tignes – 31 października 1999 (gigant) – 3. miejsce Serre Chevalier – 4 grudnia 1999 (gigant) – 2. miejsce Maribor – 5 stycznia 2000 (gigant) – 3. miejsce Åre – 17 lutego 2000 (gigant) – 2. miejsceSeamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
