Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Emil Karewicz

polski aktor Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Emil Karewicz
Remove ads

Emil Karewicz, właśc. Emilian[5][6][7] Alojzy[8] Karewicz (ur. 13 marca 1923 w Wilnie, zm. 18 marca 2020 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i radiowy.

Szybkie fakty Imię i nazwisko, Data i miejsce urodzenia ...
Remove ads
Thumb
Emil Karewicz i Teresa Lipowska w sztuce Teatru Nowego Pułapka. Warszawa, listopad 1979
Thumb
Emil Karewicz i Ewa Berger-Jankowska w sztuce Teatru Ludowego Żołnierz i bohater. Warszawa, czerwiec 1971
Thumb
Figury postaci Hermanna Brunnera i Hansa Klossa z serialu Stawka większa niż życie
Thumb
Grób Emila Karewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
Remove ads

Kariera aktorska

Podsumowanie
Perspektywa

Karierę aktorską rozpoczął na bezpłatnym stażu w Wilnie w 1940, w tamtejszym Teatrze Małym, gdzie zagrał rolę Małpy w Kwartecie I. Kryłowa (scenę dzielił m.in. z Hanną Skarżanką)[2]. Po rozwiązaniu teatru pod koniec czerwca 1941 podjął się pracy w firmie transportowej przez Arbeitsamt, aby uniknąć wywiezienia na roboty przymusowe do III Rzeszy[9][10]. Pod koniec wojny został aresztowany, a następnie przewieziony do Białegostoku, gdzie wcielony został do kompanii strzeleckiej 2 Armii Wojska Polskiego, z którą przeszedł szlak do Berlina[2][10][11]. Po krótkim okresie przeniesiono go do plutonu artystycznego, który organizował koncerty dla wojska. Służbę wojskową zakończył w 1947. W międzyczasie ukończył też Studio Dramatyczne prowadzone przez Iwona Galla w Krakowie. W 1948 debiutował na scenie rolą kelnera w Klubie kawalerów Michała Bałuckiego w Miejskim Teatrze Wybrzeże w Gdańsku[11]. Pod koniec lat 40. występował również w Teatrze Kameralnym w Sopocie[2][9], a następnie od 1949 na scenach łódzkich: im. S. Jaracza (1949–1957, 1958–1960) i Państwowym Teatrze Nowym (1960–1962); z rocznym epizodem w Teatrze Polskim w Poznaniu (1957–1958). Od 1962 związany z Warszawą, gdzie grał w teatrach: Ateneum (1962–1965), Dramatycznym (1965–1967) i Ludowym (od 1967; w 1974 przemianowanym na Nowy). Na emeryturę przeszedł w 1983.

Zagrał m.in. Oktawiana Augusta w Juliuszu Cezarze W. Shakespeare’a, Capignaca w Buonapartem i Sułkowskim R. Brandstaettera, Franciszka Moora w Zbójcach F. Schillera, Gospodarza w Weselu S. Wyspiańskiego (Łódź), Liapkin-Tiapkina w Rewizorze N. Gogola, Spodka w Śnie nocy letniej W. Shakespeare’a, Hetmana Kossakowskiego w Horsztyńskim J. Słowackiego, Pagatowicza w Grubych rybach M. Bałuckiego, Łomowa w Oświadczynach A. Czechowa, Janusza w Panu Jowialskim A. Fredry, Jenialkiewicza w Wielkim człowieku do małych interesów A. Fredry, Stomila w Tangu S. Mrożka, Geronta w Szelmostwach Skapena Moliera (Warszawa).

Największą popularność przyniosły mu role: Hermanna Brunnera w serialu Stawka większa niż życie, oficera Gestapo w filmie Jak rozpętałem drugą wojnę światową, a także króla Władysława Jagiełły w filmie Krzyżacy.

Występował w Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia. W 2004 odcisnął swoją dłoń w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach. Był ambasadorem Domu Artystów Weteranów w Skolimowie[1][7].

18 czerwca 2013, nakładem Wydawnictwa Melanż, ukazała się autobiografia Emila Karewicza zatytułowana „Moje trzy po trzy” (oprac. literackie Paweł Oksanowicz, ISBN 978-83-928029-5-2)[12][13]. W 2015 artysta zakończył karierę aktorską ze względu na postępującą chorobę.

Remove ads

Życie prywatne

Podsumowanie
Perspektywa

Był jedynym dzieckiem byłego oficera Cesarskiej Armii Rosyjskiej, później strażaka i felczera, i jego żony, Anny (1887–1973)[10][14]. Rodzice zamieszkali w 1919 w Wilnie[10]. Związek ten nie był udany z powodu alkoholizmu i cudzołóstwa ojca[10]. Kiedy miał 7 lat, jego rodzice się rozstali, a po rozprawie rozwodowej zamieszkał z matką[10]. W latach 30. był ministrantem w wileńskiej parafii[10]. Ponadto należał do lokalnej drużyny harcerskiej, którą Komenda Obrony Przeciwlotniczej Miasta zatrudniła jako gońców i przy obsłudze telefonów podczas obrony Wilna w czasie II wojny światowej[2].

Krótko po ukończeniu 18. roku życia ożenił się z Ewą, poznaną podczas pracy w firmie transportowej w 1941[9][10]. Po II wojnie światowej rozwiedli się[9]. Z drugą żoną, Delfiną, miał córkę Sylwię[9]. Od 1950 do 2012 jego trzecią żoną była Teresa Karewicz (1925–2012)[9][14][15][16], z którą miał dwójkę dzieci: Krzysztofa i Małgorzatę[9]. W połowie lat 70. zamieszkali w domu z ogrodem w Aninie[2]. Teresa zmarła po długiej chorobie sercowej 29 kwietnia 2012 w szpitalu w Aninie[9][15][16].

Oprócz aktorstwa, pasjonował się malarstwem, grą na pianinie i komponowaniem piosenek[10]. Rysował karykatury kolegów w teatrach, dorabiając przy tym do gaży aktorskiej. Wiele obrazów namalował z pamięci, m.in. pejzaże Wilna i okolic; także w plenerze[2]. Swoje prace kilkakrotnie wystawiał na wystawach w warszawskim Klubie Dowództwa Garnizonu przy alei Niepodległości 141, w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie, w Łódzkim Domu Kultury i w zamku w Nidzicy[2].

Aktor cierpiał na niewydolność serca (przez co spędził ponad tydzień w Instytucie Kardiologii im. Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego w 2009), a przez ostatnie lata życia zmagał się również z chorobą Ménière’a[16][17]. Miał także wszczepiony rozrusznik serca[3][4].

17 marca 2020, około godziny 12 w południe, trafił do szpitala w Międzylesiu, gdzie stwierdzono u niego udar mózgu[3][4]. Zmarł następnego dnia o godzinie 4 rano[3][4]. W czasie pobytu w szpitalu tylko na sekundę odzyskał przytomność[3][4]. Urnę z prochami Emila Karewicza złożono w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[a][6][7][18] (kwatera G-TUJE-52)[8]. Ze względu na pandemię COVID-19 pogrzeb odbył się 23 czerwca 2020[6][7][18]. Ceremonia miała charakter państwowy i świecki[6][7][18].

Remove ads

Ordery i odznaczenia

Występy w Teatrze TV (wybrane)

Filmografia

Remove ads

Uwagi

  1. [a]
    Pierwotnie pochówek zaplanowano w grobie rodzinnym na cmentarzu w Marysinie Wawerskim[6][23]. Jak podano w nekrologu zamieszczonym 21 marca w „Gazecie Wyborczej”, w wydarzeniu mieli wziąć udział tylko najbliżsi zmarłego. W trakcie przygotowań pogrzebowych Związek Artystów Scen Polskich wystosował wniosek do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego o pochowanie aktora w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[23]. 14 kwietnia 2020 rodzina Emila Karewicza wydała oświadczenie, w którym wyjaśniła okoliczności zmiany planów dotyczących pogrzebu[23].
Remove ads

Przypisy

Loading content...

Bibliografia

Loading content...
Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads