Cezary Pazura
polski aktor Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cezary Andrzej Pazura (ur. 13 czerwca 1962 w Tomaszowie Mazowieckim[1]) – polski aktor teatralny, filmowy, i dubbingowy, reżyser, producent, artysta kabaretowy i youtuber, okazjonalnie także prezenter telewizyjny i piosenkarz.
.jpg) Cezary Pazura podczas festiwalu Energa Camerimage 2022 | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 czerwca 1962 |
|---|---|
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Żaneta Pazura |
| Lata aktywności |
od 1983 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr Ochoty w Warszawie (1983–1992) Teatr Powszechny w Warszawie (1992–1993) Teatr Scena Prezentacje w Warszawie (1992–1993) Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie (1994) Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie (2006) Teatr 6. piętro (od 2012) Teatr Capitol w Warszawie (2020) | |
 | |
| Strona internetowa | |
Zadebiutował jako aktor rolą druha Pumy w filmie Czarne Stopy (1986). Popularność zdobył dzięki kreacji Edwarda Wiadernego w filmie Władysława Pasikowskiego Kroll (1991), za którą dostał nagrodę za najlepszą drugoplanową rolę męską na 16. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, oraz serialowi Pogranicze w ogniu. Z powodzeniem współpracował z reżyserami, takimi jak: Marek Koterski, Władysław Pasikowski, Maciej Ślesicki, Juliusz Machulski, Olaf Lubaszenko i Jacek Bromski. Wykreował m.in. postać Waldemara Morawca w serii filmów Władysława Pasikowskiego: Psy (1992), Psy 2. Ostatnia krew (1994) i Psy 3. W imię zasad (2020), oraz Adasia Miauczyńskiego w filmach Marka Koterskiego: Nic śmiesznego (1995) i Ajlawju (1999). Do najważniejszych ról w jego aktorskiej karierze należą występy w filmach: Polska śmierć (1994), Tato (1995), Kiler (1997), Sara (1997), Szczęśliwego Nowego Jorku (1997), Sztos (1997), Kiler-ów 2-óch (1999), Chłopaki nie płaczą (2000), E=mc² (2002), Kariera Nikosia Dyzmy (2002), Show (2003), Sztos 2 (2011) i Pitbull. Ostatni pies (2018), jak też w serialach telewizyjnych: Pogranicze w ogniu (1988–1991), 13 posterunek (1997–2000), Faceci do wzięcia (2006–2010), Przypadki Cezarego P. (2015) i Ślepnąc od świateł (2018). Z dubbingu został zapamiętany jako leniwiec Sid z pięcioczęściowej serii filmu animowanego Epoka lodowcowa, Numernabis w filmach komediowych Asterix i Obelix: Misja Kleopatra i Asterix na olimpiadzie, Prezes z Looney Tunes znowu w akcji, rybka Oscar z Rybek z ferajny, świnia Specek Zawiotki z Kurczaka Małego i karzeł Rumpelstiltskin z filmu Shrek Forever. Był aktorem warszawskich teatrów: Ochoty i Scena Prezentacje, od 2012 występuje w spektaklach stołecznego Teatru 6. piętro.
Uznawany za jednego z najpopularniejszych aktorów polskiego kina lat 90.[2] Zdobywca nagród filmowych, w tym dwóch Złotych Lwów i dwóch Złotych Kaczek, a także Telekamery i Świra, ale też antynagrody Węża. Laureat festiwali filmowych, w tym Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Jednego Aktora, Kaliskich Spotkań Teatralnych, Festiwalu Filmów Akcji, Międzynarodowego Festiwalu Aktorskiego „Stożary”, Festiwalu Komedii Polskich i Festiwalu Filmów Optymistycznych „Multimedia Happy End”.
Rodzina i edukacja
Podsumowanie
Perspektywa
| 4. Wacław Pazura (1907–1962) |
||||||
| 2. Zdzisław Pazura (6 maja 1937–21 czerwca 2024) |
||||||
| 5. Anna Pazura | ||||||
| 1. Cezary Pazura | ||||||
| 6. Antoni Sowa | ||||||
| 3. Jadwiga Pazura (22 czerwca 1937–13 stycznia 2023) |
||||||
| 7. Józefa Sowa | ||||||
Jest starszym synem Zdzisława i Jadwigi Pazurów[3], którzy pobrali się w sierpniu 1961[4]. Jego matka była technikiem normowania w Wytwórni Wyrobów Precyzyjnych „Niewiadów Predom Prespol”, a ojciec był nauczycielem muzyki w Szkole Podstawowej w Osiedlu Niewiadów i prowadził teatr amatorski[5][3]. Dorastał z młodszym o siedem lat bratem, Radosławem, który również jest aktorem[3]. Jego rodzicami chrzestnymi są Marian Stackiewicz[6] i Tola Piasecka.
Wychował się w Osiedlu Niewiadów, gdzie był zawodnikiem Stali Niewiadów[7]. Jest absolwentem II Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Tomaszowie Mazowieckim[8]. Ukończył szkołę muzyczną w klasie klarnetu[9][10]. Po oblaniu egzaminów do szkoły teatralnej, podjął naukę w Policealnym Studium Gastronomicznym[11]. Będąc w liceum, założył zespół rockowy[12]. W 1986 ukończył Łódzką Szkołę Filmową; promotorem jego pracy magisterskiej pt. Mój błazen[11] była dr Wanda Renik[13]. W trakcie studiów dorabiał, pracując jako kelner na weselach[14]. Do 27. roku życia był ministrantem[11].
Kariera zawodowa
Podsumowanie
Perspektywa
Początki kariery na scenie i debiut filmowy
W 1983 rozpoczął pracę w Teatrze Ochoty w Warszawie[15]. Był też aktorem Teatru Studyjnego ’83 im. Juliana Tuwima w Łodzi[15]. W 1985 zagrał Błazna Pierwszego w spektaklu Maria i Woyzeck (reż. Adam Hanuszkiewicz), który został wyróżniony Grand Prix Festiwalu Szkół Teatralnych w Alès[16].
Jako aktor filmowy zadebiutował rolą w przygodowym filmie Waldemara Podgórskiego Czarne Stopy (1986)[17]. Za monodram Człowiek z przedmieścia otrzymał w 1987 nagrodę jury i dziennikarzy na XXI Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu[15]. W 1988 zagrał pierwszą główną rolę serialową – Czarka Adamskiego – w Pograniczu w ogniu (1992)[18]. W maju tego samego roku otrzymał powołanie do wojska – został wcielony do 92. plutonu Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności w Zegrzu[19]. W trakcie pełnienia służby wojskowej kontynuował pracę w Teatrze Ochoty[20].
Lata 1990–1999
Za rolę Edwarda Wiadernego w filmie Władysława Pasikowskiego Kroll (1991) zyskał uznanie widzów i krytyków, którzy nagrodzili go Złotym Lwem na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[17]. W 1992 odszedł z Teatru Ochoty w Warszawie i przeszedł do Teatru Powszechnego w Warszawie, w którym grał do 1993[17]. Następnie nawiązał roczną współpracę ze stołecznym teatrem „Scena Prezentacje” i zadebiutował jako aktor Teatru Telewizji[15], w których zagrał m.in. role: Andrzeja w W niedzielę po południu (1992), policjanta Pete w Palcu bożym (1993), Alfreda w Luni (1994) i Piskorza w Dwóch panach z Werony (1995)[17]. Na początku lat 90. zaczął pracę w dubbingu. Zagrał podporucznika Waldemara Morawca w Psach (1992) Władysława Pasikowskiego i Bolka Rylskiego w filmie Człowiek z... (1993), a także niewielkie role w Enaku (1992) Sławomira Idziaka i Wielka wsypa (1992) Jana Łomnickiego[17]. Za rolę w sztuce Kaczo odebrał w 1993 nagrodę dla młodych aktorów na XXXIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych[15]. Poprowadził galę finałową Miss Polonia 1993[21]; w trakcie wydarzenia błędnie odczytał laureatki tytułów komplementarnych, czym wywołał kontrowersje[22]. Zagrał Ossę w filmie sensacyjnym Waldemara Krzystka Polska śmierć (1994) i Andrzeja w dramacie Barbary Sass Tylko strach (1993)[17]. W 1994 wystąpił w programie satyrycznym Stefana Friedmanna i Krzysztofa Jaroszyńskiego Magazynio[23]. Za rolę ppor. Waldemara Morawca w filmie Psy 2. Ostatnia krew (1994) otrzymał w 1995 nagrodę dla najlepszego odtwórcę roli męskiej na Festiwalu Filmów Akcji w Valenciennes[15][17]. W tym samym roku za kreację Cezarego Kujawskiego w Tato (1995) odebrał Złotego Lwa za najlepszą drugoplanową rolę męską na FPFF w Gdyni[15]. Wcielił się w postać Adasia Miauczyńskiego w komediodramacie Marka Koterskiego Nic śmiesznego (1995)[24]. W tym czasie występował w warszawskim teatrze Scena Na Woli[15] i użyczył głosu Trampowi w filmie animowanym Zakochany kundel. Wyjechał do Niemiec, gdzie zagrał Andrzeja w dramacie Aniołek (1996).
Po powrocie do Polski premierę miały kolejne filmy z udziałem Pazury: Wirus, Sara i Szczęśliwego Nowego Jorku. W 1997 umocnił wizerunek aktora komediowego[25], kreując postać Kazika Czarneckiego w Sztosie, za co był nominowany do Złotych Kaczek dla najlepszego aktora. Popularność wśród telewidzów zdobył dzięki roli Cezarego Cezarego, głównego bohatera seriali komediowych 13 posterunek (1997–1998) i 13 posterunek 2 (1999–2000). W 1998 za kreację Jerzego Killera w Kilerze (1997) odebrał swoją pierwszą Złotą Kaczkę dla najlepszego aktora[15], poza tym został okrzyknięty idolem roku w plebiscycie czytelników miesięcznika „Machina”[15]. Do roli taksówkarza mylnie wziętego za seryjnego zabójcę powrócił w komedii Kiler-ów 2-óch (1999). W tym samym roku otrzymał Telekamerę „Tele Tygodnia” dla ulubiona aktora, a za rolę Adasia Miauczyńskiego w Ajlawju (1999) został nominowany do Złotej Kaczki w kategorii najlepszy kochanek.
W 1999 zadebiutował jako piosenkarz, wydając album studyjny pt. Płyta stereofoniczna, na który nagrał utwory skomponowane przez Jacka Kochana z tekstami Rafała Bryndala, Szymona Majewskiego i Piotra Bukartyka[26]. Album promował singlami: „Mam chorą wyobraźnię”[27], „Przystojny jestem”[28] i „Był pochmurny dzień”[29]. Z singlem „Przystojny jestem” dotarł do 27. miejsca na liście przebojów Programu III Polskiego Radia[30].
Lata 2000–2009
W 2000 odebrał Kryształowy Granat dla najlepszego aktora komediowego na IV Festiwalu Komedii Polskich w Lubomierzu[15] i został nominowany do Telekamery dla ulubionego aktora. Wystąpił w roli Freda w komedii Chłopaki nie płaczą (2000). W 2001 powrócił do kina niemieckiego rolą Janka w filmie Zutaten für Träume. Po powrocie do Polski zagrał główne lub pierwszoplanowe role w filmach Kariera Nikosia Dyzmy, Ramzesa w E=mc² i Show. Odrzucił propozycję zagrania Stefana w komedii Poranek kojota (2001)[31] i Adasia Miauczyńskiego w komediodramacie Marka Koterskiego Dzień świra (2002)[32]. W 2002 po raz pierwszy użyczył głosu leniwcowi Sidowi w polskiej wersji językowej filmu animowanego Epoka lodowcowa, postać zdubbingował postać w czterech kolejnych częściach sagi[33]. W grudniu 2002 zaczął współprowadzić z Krzysztofem Skibą satyryczno-rozrywkowy program Polsatu Pazury Skiby[34].
W 2003 poprowadził koncert „Top” podczas festiwalu TOPtrendy[35]. Grał Gustawa Milskiego w serialu Czego się boją faceci, czyli seks w mniejszym mieście (2003–2005)[36][37]. Odrzucił propozycję zagrania podkomisarza Artura Banasia w serialu TVP1 Glina (2004)[38]. W 2004 po raz pierwszy poprowadził program „Kabareton” podczas festiwalu TOPtrendy 2004[39] i wystąpił ze własnymi skeczami w programie HBO na stojaka![40]. W tym samym roku zadebiutował jako prezenter radiowy – został gospodarzem audycji Wieczór ze złotymi przebojami w Radiu Złote Przeboje[41], a także otrzymał kolejną w karierze Złotą Kaczkę dla najlepszego aktora[15]. W 2005 ponownie poprowadził sopocki „Kabareton”[42], wystąpił w ogólnopolskiej kampanii reklamowej klejów do glazury firmy Atlas[43]. Za potrójną rolę w Nienasyceniu (2003) otrzymał otrzymał nagrodę specjalną za „mistrzowskie kreacje aktorskie” na Międzynarodowym Festiwalu Aktorskim „Stożary” w Kijowie[15][44].
W 2005 w Teatrze STU w Krakowie odbył się benefis Pazury, podczas którego wystąpili m.in. Piotr Rzymyszkiewicz, Jan Machulski, Olaf Lubaszenko, Piotr Siejka, Adrianna Biedrzyńska i Zbigniew Suszyński. W tym samym roku objął funkcję prezesa zarządu Stowarzyszenia Aktorów Filmowych i Telewizyjnych (SAFT), którą piastował do 2013[45]. W 2006 zagrał Tomasza Kozłowskiego w Ja wam pokażę![46] i podinspektora Marka Sznajdera w serialu sensacyjno-kryminalnym TVP2 Oficerowie oraz Trzeci oficer[47][48], a także został obsadzony w roli Wiktora Maliszewskiego, jednego z głównych bohaterów serialu Faceci do wzięcia, w którym występował do 2010 wspólnie z Pawłem Wilczakiem i Wojciechem Paszkowskim[49]. Był nominowany do nagrody Jetix Kids 2006 w kategorii „najlepszy aktor/aktorka”[50].
W 2007 zadebiutował jako reżyser, realizując jeden z odcinków Facetów do wzięcia, a także odebrał nagrodę Świra dla najbardziej zakręconego aktora[51] i współprowadził galę rozdania Telekamer[52]. W 2007 i 2008 prowadził kolejne „Kabaretony” podczas festiwalu TOPtrendy[53][54]. W 2008 wystąpił ze swymi skeczami w programie Piotr Bałtroczyk przedstawia[55]. Pod koniec 2008 wypuścił do sprzedaży własną markę wina – P’azurro[56][57]. W latach 2008–2009 był gospodarzem teleturnieju Polsatu Strzał w 10[58][59]. Za swoją działalność telewizyjną był nominowany do Wiktora 2008 dla osobowości telewizyjnej[60][61] i Telekamery 2009 w kategorii „osobowość w rozrywce”[62]. W tym okresie kontynuował karierę aktorską, zagrał m.in. inspektora marka Sznajdera w Trzecim oficerze (2008) i Stefana w Złotym środku (2009)[63].
Lata 2010–2019
.jpg)
W 2010 pojawił się w roli Krzysztofa Dzikowskiego w Skrzydlatych świniach i Mariusza Marzędy w filmie Belcanto, a także odebrał nagrodę honorową na 8. Festiwalu Filmów Optymistycznych Multimedia Happy End w Rzeszowie[15], gościł w programie Polsat Café Dzieciaki nie płaczą[64] i był jurorem w programie Polsatu Stand up. Zabij mnie śmiechem[65]. Zadebiutował także jako reżyser filmem pełnometrażowym Weekend, który wyprodukował pod szyldem własnej firmy producenckiej Cezar 10[66]. Za film odebrał antynagrodę Węża 2012 dla najgorszego reżysera[67][68]. W 2011 powrócił do roli „Synka” Czarneckiego w filmie Sztos 2[69]. 21 października 2011 z okazji 25-lecia pracy artystycznej w katowickim Spodku odbył się benefis Pazury[70], na którym, oprócz samego jubilata, wystąpili: Kabaret Ani Mru-Mru, Kabaret Młodych Panów, Paweł Małaszyński, Jerzy Kryszak, Marcin Daniec i Kabaret Moralnego Niepokoju oraz zespół Life Club Band[70].
W 2012 został aktorem Teatru 6. piętro w Warszawie[15] oraz jednym z gospodarzy audycji Babie lato w RMF FM[71] i prowadzącym „Kabareton” podczas TOPtrendy 2012[72]. W 2013 wystąpił z programem kabaretowym podczas festiwalu TOPtrendy 2013[73].
W 2015 zagrał tytułową rolę w filmie Przypadki Cezarego P. i Andrzeja Domirskiego w serialu obyczajowym TVN Aż po sufit!, a także założył kanał w serwisie internetowym YouTube[75], na którym początkowo publikował występy kabaretowe, a następnie zaczął prowadzić autorski vlog[76]. W 2016 wrócił do śpiewania, a wykonany przez niego utwór „Ogórek Olo” znalazł się na albumie studyjnym dla dzieci pt. Jarzynki i Przyjaciele[77]. W tym czasie grał Oskara Adamczyka w serialu obyczajowym Polsatu Powiedz tak! oraz był ponownie nominowany do Telekamery w kategorii „aktor”. Następnie zagrał brata Zeno w Dwóch koronach (2017), „Zibiego” w Trzeciej połowie (2018) i „Gawrona” w filmie Pitbull. Ostatni pies (2018). W 2019 wystąpił w roli Kajetana Rybaka w thrillerze Canal+ Żmijowisko i Jarosza w Diablo. Wyścig o wszystko. Wystąpił również w filmie Kurier jako lokator mieszkania kontaktowego[78].
Od 2020
W 2020 ponownie wcielił się w Waldemara Morawca, tym razem na potrzeby filmu Psy 3. W imię zasad, a także zagrał „Dzika” w Futrze z misia i ojca Wandy w szwajcarskim komediodramacie Wanda, mein Wunder. W tym samym roku wystąpił w świątecznej komedii romantycznej Listy do M. 4.
W latach 2021–2022 wcielał się w jedną z głównych ról, Andrzeja Żurawskiego w serialu Tajemnica zawodowa udostępnianym na platformie VOD Player i emitowanym na antenie stacji telewizyjnej TVN. Od tego samego roku gra rolę Marka Nowickiego, ojca Moniki w serialu Netfliksa pt. Sexify. Ponadto wystąpił w komedii romantycznej pt. Druga połowa, a pod koniec roku dołączył do obsady serialu Chyłka, w którym odgrywał rolę Feliksa. W 2023 został prowadzącym program Prime Video LOL: Kto się śmieje ostatni oraz wcielił się w rolę bezwzględnego Rosjanina odpowiedzialnego za zabicie Stanisława Brzóski w filmie historycznym Tadeusza Syki Powstaniec 1863 (2024).
Wpływ na popkulturę
Uznawany za jednego z najpopularniejszych aktorów polskiego kina lat 90.[2] i gwiazdę filmową[79].
Uplasował się na 7. miejscu w kategorii „najpopularniejsi aktorzy polscy” w opublikowanym przez Google Zeitgeist rankingu najczęściej wyszukiwanych haseł w polskim Internecie w 2003[80] oraz na trzecim miejscu w tejże kategorii w zestawieniu za rok 2005[81].
Był jedną ze „100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu” według danych „Forbes Polska”; jego wizerunek został wyceniony przez reklamodawców na: 280 tys. zł w 2008 (97. miejsce)[82], 304,5 tys. zł w 2010 (86. miejsce)[83], 271,5 tys. zł w 2013 (96. miejsce)[84] i 207 tys. w 2014 (85. miejsce)[85].
Utwory „Pazury Cezara” i „Pazury Cezara 2” z albumu Gra? (2007) zespołu L-Dópa stanowią odniesienie do osoby Cezarego Pazury. Piosenka „Czarek” z albumu Poradnik sukcesu (2020) rapera Bobera jest nawiązaniem do ról Pazury.
Nazwisko Cezarego Pazury, zostało nadane jednej z planetoid krążących w głównym pasie planetoid między orbitami Marsa i Jowisza. Decyzję tę podjęła Międzynarodowa Unia Astronomiczna[86].
Działalność społeczna
Angażuje się w akcje społeczne. W 2006 wystąpił w koncercie z okazji 10-lecia działalności Fundacji Polsat[87], współpracował ze Stowarzyszeniem SOS Wioski Dziecięce (2009)[88], a w 2010 był ambasadorem Europejskich Letnich Igrzysk Olimpiad Specjalnych 2010[89]. W 2013 poparł inicjatywę budowy nowego stadionu Widzewa Łódź[90]. W 2020 podczas światowej pandemii COVID-19 został ambasadorem rządowej kampanii społecznej #SzczepimySię[91].
Życie prywatne
Podsumowanie
Perspektywa
Trzykrotnie żonaty[3]. 1 kwietnia 1989 poślubił Żanetę[3], z którą ma córkę, Anastazję (ur. 29 października 1989[92]). W 1994 rozwiódł się z żoną[3]. Od 1995 do końca 2007 był mężem Weroniki Marczuk[93][94]. 1 maja 2009 poślubił młodszą o 26 lat Edytę Zając[95]. Mają troje dzieci, Amelię (ur. 2009)[96], Antoniego Józefa (ur. 2012) i Ritę (ur. 2018). Jest katolikiem[97].
W 2000 poparł Aleksandra Kwaśniewskiego przed wyborami prezydenckimi[11]. Dekadę później w wywiadzie dla magazynu „Playboy” uznał, że żałuje wyrażenia publicznego poparcia dla kandydata, bo „artyście nie wolno robić takich rzeczy”[11].
Jest członkiem koła łowieckiego „Dzik” w Człuchowie, a wcześniej koła łowieckiego w Morągu. Egzamin z umiejętności strzeleckich zdał w Miastku przy kole łowieckim „Słonka”. Do myślistwa był zachęcany m.in. przez Bogusława Lindę, który także jest myśliwym[98]. Ponadto interesuje się piłką nożną. W młodości kibicował Widzewowi Łódź[99].
W 2008 pozwał serwis Pudelek.pl za naruszenie dóbr osobistych. Po przegraniu sprawy w 2010 zapowiedział apelację od wyroku[100]. W 2012 sąd apelacyjny wydał wyrok na korzyść aktora[101][102].
Na jego cześć nazwano planetoidę (669588) Pazura odkrytą przez Michała Kusiaka i Michała Żołnowskiego[103].
Filmografia
Teatr
- Teatr Telewizji
- 1992: W niedzielę po południu – Andrzej
- 1993: Lunia – Alfred
- 1993: Palec Boży – policjant Pete
- 1993: Złamana noga Babci – pan Piotr
- 1994: Dwaj panowie z Werony – Piskorz
- 1994: Matka chrzestna – Kossowski
- 1994: Wszystko zależy od dziadka – Biniu
- 1995: Gry małżeńskie – Piotr
- 1995: Klimaty – Filip
- 1996: Tajny detektyw – Julian Cristoforou
- 1998: Farrago – Farrago
- 2000: Klub kawalerów – Piorunowicz
- 2000: Przetarg – Tadzio
- 2015: Rybka Canero – Bolesław Lachowicz
- 2019: Czapa, czyli śmierć na raty – Kuźma
- 2020: Trójkąt bermudzki
- 2021: Druga połowa
Odcisk dłoni i podpis w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach
Dyskografia
- Albumy
| Tytuł | Dane dot. albumu |
|---|---|
| Płyta stereofoniczna |
|
- Single
Nagrody
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.