Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Piasecki, ps. „Dublańczyk” (ur. 14 grudnia 1893 w Szafarni, zm. 26 stycznia 1954 w Nicei) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 grudnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 stycznia 1954 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
                | |
Urodził się 14 grudnia 1893 w Szafarni, w powiecie rypińskim, w rodzinie Andrzeja i Heleny z Dembińskich[1].
W 1911, po ukończeniu Szkoły Handlowej we Włocławku, rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. W 1914, po zaliczeniu pięciu semestrów przeniósł się do Akademii Rolniczej w Dublanach. W czasie studiów należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej, od 18 sierpnia 1914 walczył w Legionach Polskich. Był podoficerem, a później oficerem 1 pułk ułanów Legionów Polskich. Od 6 lutego do 1 kwietnia 1917 wykładał przedmioty „taktyka” i „służba łączności” na kawaleryjskim kursie podoficerskim przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce[2]. W lipcu tego, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży.
Od 2 listopada 1918 był jednym z organizatorów 7 pułku Ułanów Lubelskich, w którym został dowódcą szwadronu, a następnie zastępcą dowódcy pułku. 17 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem awansu na porucznika, ogłoszonego w rozkazie generała majora Śmigłego[3]. 4 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 rotmistrzem[4]. 6 lipca 1920 objął jego dowództwo i sprawował je do 29 marca 1929 (od 21 czerwca 1921 dowodzony przez niego oddział stacjonował w garnizonie Mińsk Mazowiecki). W międzyczasie dowodził Brygadą „B” złożoną z 7 i 16 pułków ułanów oraz dywizjonu ułanów rtm. Zapolskiego w Grupie Operacyjnej płk Adama Nieniewskiego (26 sierpnia – 8 października 1920), ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców jazdy (w 1921, w Warszawie) i kurs dowódców pułków (w 1926, w Grudziądzu).
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[5], a 3 maja 1922 zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 12. lokatą w korpusie oficerów jazdy[6]. 31 marca 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy[7], a 1 stycznia 1928 mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. W marcu 1929 został mianowany dowódcą 17 Brygady Kawalerii w Hrubieszowie z równoczesnym przeniesieniem macierzyście do kadry oficerów kawalerii[9]. Od 6 grudnia 1929 do 10 lipca 1930 był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W marcu 1930 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie z pozostawieniem na kursie[10][11][12]. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie generałów[13]. Z dniem 1 kwietnia 1937 dowodzona przez niego wielka jednostka przemianowana została na Krakowską Brygadę Kawalerii. Na jej czele walczył w kampanii wrześniowej 1939.
Był jeńcem obozu w Oflagu VII A w Murnau. Po II wojnie światowej, do kwietnia 1946, był w dyspozycji dowódcy 2 Korpusu Polskiego, a następnie podjął pracę zarobkową w Nicei, gdzie zmarł. Pochowany na miejscowym cmentarzu Caucade (kwatera 48, rząd 3 od wejścia, grób 1 od żywopłotu)[14].
Generał Piasecki był żonaty z Zofią Piasecką, z którą miał dwoje dzieci: Andrzeja (ur. 1929) i Zofię (ur. 1932)[1]. Po zakończeniu wojny małżonka generała wraz z ich dziećmi została wypędzona z majątku w Ryczowie.
W 2011 w pałacu w Ryczowie otwarto muzeum poświęcone gen. Zygmuntowi Piaseckiemu[26][27].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
.png){kind=small}
