Loading AI tools
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Stanisław Rakowski (ur. 20 czerwca 1895 w Szczucinie, zm. 28 grudnia 1950 w Buenos Aires) – generał brygady Wojska Polskiego.
 1942 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca pułku kawalerii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
                   | |
W 1912 roku zdał maturę w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie[1]. Studiował w Akademii Górniczej w Leoben, działał w Związku Strzeleckim.
W latach 1914–1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich w 1 pułku piechoty oraz 1 pułku ułanów. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym w stopniu wachmistrza szefa[2]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej, a potem internowany na Węgrzech.
W listopadzie 1918 w Lublinie współorganizował 3 pułk Ułanów Śląskich. Walczył w Galicji w wojnie polsko-ukraińskiej i w wojnie polsko-bolszewickiej. Był dwukrotnie ranny.
W okresie od czerwca 1919 do listopada[3] 1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926–1928 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko głównego kierownika wyszkolenia bojowego[4][5]. 23 grudnia 1929 roku ogłoszono jego przeniesienie do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii[6].
Od sierpnia 1931 roku dowodził 12 pułkiem Ułanów Podolskich w Białokrynicy. 17 grudnia 1933 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W lutym 1936 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie[3], funkcję pełnił do 5 września 1939.
W czasie agresji III Rzeszy na Polskę 1939 był szefem sztabu Frontu Południowego i obrony Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną nie poszedł do niewoli sowieckiej. Podczas próby przejścia granicy polsko-węgierskiej w Karpatach aresztowany przez NKWD, do sierpnia 1941 więziony na Łubiance w Moskwie.
Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został od listopada 1941 do marca 1942[3] najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego PSZ w ZSRR, a następnie dowódcą kolejno 8 i od marca do września 1942[3] 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. Od września 1942 do sierpnia 1943 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie do stycznia 1945 dowódcą 2 Brygady Pancernej[8], z którą odbył kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego.
W latach 1945–1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.png){kind=small}
