Loading AI tools
Krzysztof Gutkowski prof. Rzeszów, Ewa Sufin-Jacquemart
///
Ruiny zamku leżącej na Bąkowej Górze | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Pasmo | |
Wysokość |
279,81 lub 282 m n.p.m. |
Wybitność |
60,4[1] m |
51°08′22,9″N 19°51′36,8″E |
Bąkowa Góra – wzniesienie o wysokości 279,81 lub 282[2] m n.p.m. (jedno z najwyższych na Wzgórzach Radomszczańskich po Diablej Góry i Wzgórza Czartoryja)[1]. Znajduje się w zachodniej, skrajnej części wsi Bąkowa Góra (powiat opoczyński), na jego stokach stoi zamek w Bąkowej Górze i dworek Małachowskich. Leży w granicach otuliny Sulejowskiego Parku Krajobrazowego.
Najwyższy punkt wzniesienia znajduje się w pobliżu zamku, po jego lewej stronie patrząc od strony dworku[3]. Rozpościera się z niego widok na dolinę Pilicy i Pasma Przedborsko-Małogoskiego. Bąkowa Góra pokryta jest częściowo parkiem[2].
Kategoria:Bąkowa Góra Kategoria:Wzniesienia Polski
///
Data i miejsce urodzenia |
15 marca 1924 |
---|---|
Data śmierci |
14 kwietnia 2010 |
Zawód, zajęcie |
polityk, menedżer |
Stanowisko |
członek Izby Lordów (1970–1983), poseł do Parlamentu Europejskiego (1975–1979) |
Partia |
Partia Pracy, Partia Socjaldemokratyczna, Liberalni Demokraci |
Richard Thomas (Tom) Ellis (ur. 15 marca 1924 w Rhosllannerchrugog, zm. 14 kwietnia 2010[1]) – brytyjski (walijski) polityk i menedżer, członek Izby Lordów i poseł do Parlamentu Europejskiego.
Studiował chemię w Bangor University, kształcił się też na Uniwersytecie Walijskim i University of Nottingham. Od 1957 pracował w przemyśle górniczym, był m.in. dyrektorem kopalni węgla Bersham Colliery. Kierował Fabian Society w Wrexham.
W 1943 wstąpił do Partią Pracy. W latach 1970–1983 zasiadał w Izbie Gmin[2], od 1975 do 1979 był oddelegowany do Parlamentu Europejskiego kierował jej lokalnymi organizacjami, a od 1956 walijską odnogą (Welsh Liberal Democrats)
Kategoria:Absolwenci uczelni w Wielkiej Brytanii Kategoria:Brytyjscy menedżerowie Kategoria:Brytyjscy samorządowcy Kategoria:Parowie dziedziczni Kategoria:Politycy Liberalnych Demokratów Kategoria:Politycy Partii Pracy (Wielka Brytania) Kategoria:Urodzeni w 1905 Kategoria:Zmarli w 1976
///
///
Enzo Tortora (po prawej) | |||
Data i miejsce urodzenia |
30 października 1946 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 maja 1988 | ||
Zawód, zajęcie |
prezenter telewizyjny, polityk | ||
Alma Mater | |||
Stanowisko |
poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji (1984–1985) | ||
Partia | |||
|
Enzo Claudio Marcello Tortora (ur. 30 listopada 1928 w Genui, zm. 18 maja 1988 w Mediolanie) – włoski prezenter telewizyjny i polityk, od 1984 do 1985 poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji.
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Genueńskim. Początkowo występował w zespołach muzycznych jako komik i perkusista w zespołach występujących w klubach. W wieku 23 lat zatrudniony w RAI, gdzie był prowadzącym rozrywkowe programy radiowe i telewizyjne. W 1962 zwolniony z RAI, powrócił do niego po pięciu latach. Zdobył dużą popularność prowadząc programy takie, jak "Domenica Sportiva", "Giocchi senza frontiere" czy "Portobello" (który stał się najchętniej oglądaną audycją we Włoszech).
W latach 50. i 60. wystąpił w kilku filmach, opublikował także kilka książek oraz był konferansjerem m.in. podczas Festiwalu w San Remo.
W 198 został oskarżony o współpracę z mafią.
W 1976 związał się z Włoską Partią Liberalną, a w 1983 z Partią Radykalną. W 1984 wybrany posłem do Parlamentu Europejskiego, zrezygnował z mandatu 1985. Przez większość kadencji niezrzeszony, krótko należał do Technicznej Grupy Niezależnych[1].
W 1953 poślubił Pasqualinę Reillo, w 1959 unieważniono to małżeństwo. Jego drugą żoną została w 1964 Miranda Fantacci, z którą miał dwie córki i rozwiódł się w 1972. Pod koniec życia związany z polityk Francescą Scopelliti.
Kategoria:Absolwenci uczelni we Włoszech Kategoria:Ludzie urodzeni w Genui Kategoria:Włoscy aktorzy Kategoria:Włoscy dziennikarze Kategoria:Włoscy pisarze Kategoria:Włoscy posłowie do Parlamentu Europejskiego Kategoria:Urodzeni w 1928 Kategoria:Zmarli w 1988
//
Pełne imię i nazwisko |
Ołeksij Jurijowycz Reznikow |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1973 |
Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik |
Alma Mater | |
Stanowisko |
p.o. ministra obrony (od 2023) |
Dmytro Wołodymyrowycz Senniczenko (Szablon:Uk, ur. 8 grudnia 1973 w Kijowie) – ukraiński menedżer i urzędnik państwowy, od 2023 p.o. ministra obrony.
W 1998 ukończył stosunki międzynarodowe na Kijowski Uniwersytecie Narodowym im. Tarasa Szewczenki W połowie lat 80. odbył służbę wojskową, w 1991 ukończył studia prawnicze na Lwowskim Uniwersytecie Narodowym im. Iwana Franki. W 1994 uzyskał uprawnienia adwokata. Na początku lat 90. współtworzył firmę brokerską, w 2000 podjął praktykę adwokacką, którą prowadził w ramach różnych kancelarii prawniczych[1]. W 2004 należał do prawników reprezentujących Wiktora Juszczenkę w postępowaniu w sprawie unieważnienia drugiej tury wyborów prezydenckich[2]. Zasiadał później w radzie nadzorczej Oszczadbanku. W 2008 uzyskał mandat radnego rady miejskiej Kijowa, kandydując z listy skupionej wokół Mykoły Katerynczuka. W 2014 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję z ramienia partii UDAR[2]. W tym samym roku został zastępcą mera Kijowa i sekretarzem rady miejskiej. W latach 2016–2018 zajmował stanowisko zastępcy przewodniczącego Kijowskiej Miejskiej Administracji Państwowej do spraw samorządu[1][2]. W 2018 powrócił do praktyki prawniczej. Przez dwa lata był też członkiem Najwyższej Rady Sądownictwa. W 2019 prezydent Wołodymyr Zełenski powołał go w skład komisji trójstronnej do spraw rozwiązania kryzysu w Donbasie[2].
W marcu 2020 objął stanowiska wicepremiera oraz ministra do spraw terytoriów czasowo okupowanych w utworzonym wówczas rządzie Denysa Szmyhala[3]. W listopadzie 2021 odwołany z tych funkcji, a następnie w tym samym miesiącu powołany na urząd ministra obrony[4].
Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Kijowskiego Kategoria:Ukraińscy menedżerowie Kategoria:Ukraińscy ministrowie obrony Kategoria:Ukraińscy urzędnicy Kategoria:Ludzie urodzeni w Kijowie Kategoria:Urodzeni w 1973
//
Państwo działania | |
---|---|
profesor nauk medycznych i o zdrowiu | |
Specjalność: gastroenterologia, immunologia | |
Alma Mater | |
Doktorat |
2004 – medycyna |
Habilitacja |
2013 – medycyna |
Profesura |
4 stycznia 2021 |
Krzysztof Gutkowski – polski lekarz gastroenterolog, doktor habilitowany nauk prawnych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalności naukowe: prawo międzynarodowe, prawo europejskie.
W latach 1986–1988 kształcił się w zakresie analityki medycznej w Medycznym Studium Zawodowym w Rzeszowie, następnie do 1990 studiował farmację na Akademii Medycznej w Lublinie. Na tej uczelni w 1996 ukończył studia lekarskie, ponadto w 2005 został absolwentem studiów podyplomowych z zarządzania systemem ochrony zdrowia na Uniwersytecie Rzeszowskim. Uzyskał specjalizację z zakresu chorób wewnętrznych (2007) i gastroenterologii (2012)[1].
W 2004 na podstawie napisanej pod kierunkiem Marka Hartleba rozprawy pt. Wybrane subpopulacje limfocytów we krwi chorych na autoimmunologiczne zapalenie wątroby przed i w trakcie leczenia immunosupresyjnego otrzymał na UWr stopień naukowy doktora nauk medycznych w zakresie prawa, specjalność: gastroenterologia, immunologia. Tam też na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Nieinwazyjne modele oceny aktywności zapalnej i zaawansowania włóknienia wątroby u chorych z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby typu pierwszego uzyskał w 2013 stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie medycyny, specjalność: gastroenterologia. 4 stycznia 2021 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych i o zdrowiu. Obejmował stanowiska profesora nadzwyczajnego i profesora na Uniwersytecie Rzeszowskim, odbywał staże zagraniczne. Autor ponad 170 publikacji i doniesień naukowych, promotor co najmniej dwóch przewodów doktorskich[2].
Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Medycznego w Lublinie Kategoria:Członkowie Komitetu Nauk Prawnych PAN Kategoria:Polscy gastroenterolodzy Kategoria:Polscy specjaliści prawa międzynarodowego Kategoria:Wykładowcy Uniwersytetu Rzeszowskiego Kategoria:Urodzeni w XX wieku
////
Przewodnicząca Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego | |
Okres |
od kwietnia 2023 |
---|---|
Poprzednik |
Oliver Röpke (ur. ) – austriacki działacz związkowy i prawnik, od 2023 przewodniczący Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego.
Pracował jako magazynier. Uzyskała tytuł magistra w dziedzinie prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim[1].
Pracuje dla Austriackiej Federalnej Izby Gospodarczej (niem. Wirtschaftskammer Österreich – WKÖ), w której od 1994 pełni funkcję starszej doradczyni w departamencie polityki społecznej[1]. W 1995 została członkinią Komitetu Doradczego ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy, organu doradzającego Komisji Europejskiej[1]. W tym samym roku dołączyła także do Komisji Spraw Społecznych Europejskiego Stowarzyszenia Rzemiosła, Małych i Średnich Przedsiębiorstw (UEAMPE) oraz członkinią zarządu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy[1].
W 1998 roku została członkinią Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, dołączyła do grupy pracodawców.
Od 2018 do 2020 roku była przewodniczącą sekcji Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Obywatelstwa (SOC) w EESC[1]. 28 października 2020 roku została wybrana przewodniczącą Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[1][2]. Zakończyła pełnienie funkcji
W kwietniu 2023 wybrany przewodniczącym EKES[3].
Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Wiedeńskiego Kategoria:Austriaccy prawnicy Kategoria:Austriaccy związkowcy Kategoria:Przewodniczący Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego Kategoria:Urodzeni w XX wieku
///
lista rządów RSK partie może użyteczne?
Mile Paspalj niewiele, Borislav Mikelić; Zdravko Zečević mało; Risto Marković (?)
Jadranko Prlić [Herceg-Bośnia] Pero Marković /brak/
/////
Złota Góra (Brzeźno) najwyższy szczyt konińskiego
Kozia Góra (Białoruś) w Puszczy Białowieskiej
Inne pasma: Czarcie Góry z Czarcią Kazalnicą Kozackie Góry mało danych, Góry Jabłowskie
Najwyższe wzniesienia: Korona Dolnego Śląska pełna korona lubuskiego! [https:// łódzkie śląskie (niejasne kryteria) niektóre zach-pom
Mazowsze użyteczne o Podlasiu użyteczne o Wyżynie Lubelskiej
Pagóry Chełmskie: Góra Ariańska, Ostra Góra (Pagóry Chełmskie), Chwałowa Góra
Wybrane powiaty: Płowiecka Góra (najwyższy punkt pow. ełckiego) różne we włodawskim
///
Wieża widokowa na szczycie Złotej Góry | |||
Państwo |
PL-WL | ||
---|---|---|---|
Pasmo | |||
Wysokość |
191,2[1] m n.p.m. | ||
52°10′21″N 18°19′18″E | |||
|
Złota Góra – wzgórze pochodzenia morenowego o wysokości 191,2 m n.p.m. stanowiące najwyższy punkt powiatu konińskiego[2][3]. Położone jest na południowy wschód od wsi Brzeźna w gminie Krzymów, na Wysoczyźnie Tureckiej i w granicach Puszczy Genowefskiej.
Złota Góra i sąsiednie wzniesienia powstały jako formy szczelinowe w okresie zlodowacenia środkowopolskiego. Obszar ten objęty jest ochroną w ramach rezerwatu przyrody Złota Góra i Złotogórskim Obszarem Chronionego Krajobrazu. Wśród drzew porastających wzgórze są sosna, dąb, jarzębina, grab i leszczyna[1].
Na szczycie Złotej Góry od 2014 stoi wieża widokowa o wysokości ok. 30 m, w jego pobliżu znajduje się również maszt telekomunikacyjny. Od 1965 wzniesienie jest dostępne za pomocą dwóch szlaków pieszych (jednym z Brzeźna, zaś drugim na trasie Żychlin – Złota Góra – Wyszyna – Turek), a od XXI wieku także szlakiem rowerowym „Pętla dookoła Konina”[1]. Przez obszar Złotej Góry biegnie fragment trasy festiwalu biegowego[4].
Kategoria:Brzeźno (powiat koniński) Kategoria:Nizina Południowowielkopolska
///
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Pasmo | |
Wysokość |
214 m n.p.m. |
53°10′08″N 23°28′23″E |
Góra Świętego Jana – wzgórze morenowe o wysokości 214[1] metrów nad poziomem morza położone w paśmie Wzgórz Świętojańskich niedaleko wsi Królowy Most w województwie podlaskim, gmina Gródek. Stanowi ona czwarte najwyższe wzniesienie województwa podlaskiego[2] oraz trzecie najwyższe dawnego województwa białostockiego, jednocześnie najwyższy punkt Wzgórz Świętojańskich.
Góra jest jedną z atrakcji pieszego szlaku turystycznego Szlak Wzgórz Świętojańskich. Na szczycie góry znajduje się głaz z pamiątkową tablicą i krzyż na starej sośnie upamiętniające kaźń powstańców styczniowych, walczących na tych terenach.
///
Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1976 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
9 listopada 2022 | ||
Zastępca gubernatora obwodu chersońskiego (de facto, z poparciem Rosji) | |||
Okres |
od 26 kwietnia 2022 | ||
Przynależność polityczna |
Dierżawa | ||
|
Kirił Siergiejewicz (Kiryło Serhijowycz) Stremousow (ukr. Кирилл Сергеевич Стремоусов; ros. Кирило Сергійович Стремоусов; ur. 26 grudnia 1976 w Gołmiwśkij, obwód doniecki, zm. 9 listopada 2022 w Geniczesku) – ukraińsko-rosyjski działacz polityczny, bloger, przedsiębiorca i urzędnik, od 26 kwietnia do 9 listopada 2022 zastępca szefa Chersońskiej Wojskowo-Cywilnej Administracji (de facto gubernator większości terytorium okupowanego przez Rosję obwodu chersońskiego).
Ukończył studia na Akademii Ekonomii Narodowej w Tarnopolu. Przez pięć lat był właścicielem przedsiębiorstwa produkującego karmę dla ryb, później pracował w inspektoratach rybnych w Geniczesku i Kijowie. W 2009 przeniósł się do Chersonia, przez krótki czas przebywał też w Stanach Zjednoczonych. Zarejestrował się jako dziennikarz, został właścicielem strony internetowej zajmującej się m.in. promocją medycyny alternatywnej i publikowaniem sensacyjnych historii, rozpoczął także prowadzenie bloga.
Uczestniczył w różnych akcjach wspierających Rosję, w tym w protestach Anty-Euromajdanu. Kierował różnymi organizacjami, w tym „Za Prezydentem” (popierającą Wiktora Janukowycza) i „Centrum Samoobrony Ekologicznej”. Od 2020 propagował teorie spiskowe dotyczące pandemii COVID-19. Związał się także z , organizacją promującą teorię spiskową o charakterze doktryny politycznej. Korzystał z kontrowersyjnych metod działania, m.in. dokonał pobicia mera Chersonia i uczestniczył w różnych bójkach.
Od 2017 do 2019 był szefem chersońskiego oddziału Socjalistycznej Partii Ukrainy, został z niej wykluczony. W 2021 wstąpił do prorosyjskiej Dierżawy (zdelegalizowanej w 2022). Wystartował w wyborach parlamentarnych w 2019 jako kandydat niezależny, zdobywając niecałe 2% głosów[1].
W 2022 po rosyjskiej inwazji na Ukrainę podjął współpracę z Rosjanami. W marcu 2022 został szefem Komitetu Ocalenia dla Pokoju i Porządku, organizacji faktycznie wspierającej Rosjan i tworzącej nową lokalną administrację[2]. 26 kwietnia 2022 powołany przez okupantów na stanowisko pierwszego zastępcy szefa Chersońskiej Wojskowo-Cywilnej Administracji (de facto wicegubernatora obwodu chersońskiego, w większości zajętego przez wojska rosyjskie). Z czasem wpływy na tym obszarze przejęli jednak sami Rosjanie, marginalizując ukraińskich kolaborantów[3]. We wrześniu 2022 uzyskał obywatelstwo rosyjskie[4]. Po przeprowadzeniu tzw. referendum i faktycznej aneksji części obwodu chersońskiego przez Rosję 5 października 2022 został zastępcą jego gubernatora. W związku z działalnością we władzach okupacyjnych został objęty sankcjami Unii Europejskiej[5] i Stanów Zjednoczonych[6].
W listopadzie 2022 zdecydowanie sprzeciwił się planom wycofania rosyjskich wojsk okupacyjnych za Dniepr i opuszczenie Chersonia. 9 listopada 2022 zginął w wypadku samochodowym w okolicy Geniczeska. Według części źródeł miało być to zabójstwo zlecone przez rosyjskie służby lub jedynie upozorowanie śmierci.
Odznaczony pośmiertnie Orderem Męstwa (2022).
Kategoria:Absolwenci uczelni na Ukrainie Kategoria:Ludzie związani z Chersoniem Kategoria:Odznaczeni Orderem Męstwa Kategoria:Politycy Socjalistycznej Partii Ukrainy Kategoria:Propagatorzy teorii spiskowych Kategoria:Separatyści prorosyjscy na Ukrainie Kategoria:Ukraińscy przedsiębiorcy Kategoria:Ukraińscy publicyści Kategoria:Ukraińscy urzędnicy Kategoria:Urodzeni w 1976 Kategoria:Zmarli w 2022
/// Jean-? Deniau (?) tu też ciekawe
////
Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1956 | ||
---|---|---|---|
Wiceprezydent Naddniestrza | |||
Okres |
od 1 grudnia 1991 | ||
Poprzednik |
on sam (jako wiceprzewodniczący Rady Najwyższej Naddniestrza) | ||
Następca |
Siergiej Leontiew | ||
|
Alexandru Caraman, ros. Алекса́ндр Аки́мович Карама́н (Aleksandr Akimowicz Karaman; ur. 26 lipca 1956 w Cioburciu koło Slobozii) – naddniestrzański działacz polityczny, lekarz i dyplomata narodowości mołdawskiej, w latach 1990–2001 wiceprezydent Naddniestrza, w 2014 wicepremier i minister spraw zagranicznych Donieckiej Republiki Ludowej.
Syn nauczycieli narodowości mołdawskiej. W 1978 ukończył studia na Narodowym Uniwersytecie Medycyny i Farmacji w Kiszyniowie, specjalizował się w zakresie chirurgii. Pracował w jednej z klinik w Kiszyniowie i jako nauczyciel przedmiotów medycznych, następnie w latach 1982–1985 jako chirurg-stażysta w szpitalu wojskowym w Abakanie oraz do 1990 jako zastępca lekarza w Slobozii.
Od 1982 działał w mołdawskiej odnodze Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, początkowo od 1980 jako instruktor w Tyraspolu, następnie w komitecie w Slobozii (był także delegatem na 17. zjazd Komunistycznej Partii Mołdawii). W kwietniu 1990 został II sekretarzem ds. rolnictwa w komitecie KPZR rejonu Slobozia). Uchodził za zwolennika twardej linii. W 1990 wybrany do rady rejonu Slobozia. W kolejnym roku został wydalony z ugrupowania ze względu na popieranie ruchu separatystycznego w Naddniestrzu.
Ukończył dwa kierunki studiów, uzyskał stopień kandydata nauk technicznych i ekonomicznych[1]. Autor publikacji dotyczących m.in. systemów kontroli czołgów. Przez 24 lata pracował jako inżynier w biurze projektów mechanicznych w Charkowie im. Morozowa. Od 1995 zasiadał w radzie obwodu charkowskiego, wypowiadał się jako zwolennik zjednoczenia Ukrainy z Rosją[2].
Od 2013 zaangażowany w protesty tzw. Anty-Euromajdanu. Został przywódcą prorosyjskich stowarzyszeń „Wielka Ruś” i „Południowy Wschód”, zabiegał o przeprowadzenie na tym terenie referendum dotyczącego federalizacji Ukrainy. 7 kwietnia 2014 ogłosił się ludowym gubernatorem Charkowskiej Republiki Ludowej, a jego zwolennicy opanowali siedzibę miejscowej administracji obwodowej, deklarując niepodległość tego bytu[3]. Jednakże już kolejnego dnia budynek został odbity, a większość uczestników wystąpień aresztowana[4]. 1 maja 2014 Apuchtin został schwytany przez służby specjalne pod zarzutem organizowania zamieszek i naruszania konstytucyjnego porządku. W maju 2017 skazany na karę sześciu lat więzienia przez sąd w Charkowie[5], jednak w drugiej instancji został uwolniony od części zarzutów w grudniu 2017. Zwolniony 27 grudnia 2017.
Kategoria:Absolwenci uczelni w Mołdawii Kategoria:Ludzie związani z Tyraspolem Kategoria:Naddniestrzańscy politycy Kategoria:Politycy Donieckiej Republiki Ludowej Kategoria:Politycy KPZR Kategoria:Separatyści prorosyjscy na Ukrainie Kategoria:Mołdawscy samorządowcy Kategoria:Urodzeni w 1956
////
Data i miejsce urodzenia |
28 lutego 1939 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
polityk, działacz związkowy |
Partia |
Polskie Stronnictwo Ludowe (Mikołajczykowskie), Bezpartyjny Blok Wspierania Reform, Wolni i Solidarni |
Odznaczenia | |
Jarosław Śliwiński (ur. 28 lutego 1939 w Mirocinie) – polski polityk i działacz związkowy, opozycjonista w okresie PRL.
Syn Piotra i Józefy[1]. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Ścinawie (1956) i Technikum Mechaniczne w Jeleniej Górze (1966). W latach 1959–1961 odbył zasadniczą służbę wojskową, pracował jako tokarz oraz kierownik magazynu w Kopalni Węgla Brunatnego „Turów”. Po 1978 powrócił do miejsca urodzenia i rozpoczął prowadzenie rodzinnego gospodarstwa rolnego pod Przeworskiem. W styczniu i lutym 1981 uczestniczył w strajku ustrzycko-rzeszowskim, współorganizował też protesty związane z rejestracją związku rolniczego. W marcu 1981 uczestniczył w tzw. zjeździe zjednoczeniowym wiejskich środowisk solidarnościowych w Poznaniu. Został szefem NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” w Mirocinie, wchodził też w skład władz gminnych oraz kierował wojewódzką komisją rewizyjną. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmował się kolportażem podziemnej prasy, wielokrotnie poddawany zatrzymaniom i przesłuchaniom, a także inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Od 1984 do 1989 prowadził jako ajent stację benzynową. W 1988 współorganizował zbiórki żywności dla strajkujących górników i hutników, uczestniczył także w lokalnym duszpasterstwie rolników[2][3].
Po 1989 uczestniczył w reaktywacji Polskiego Stronnictwa Ludowego (Mikołajczykowskiego), objął funkcję prezesa partii w województwie przemyskim. Był przeciwnikiem reaktywacji NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”[2]. W wyborach parlamentarnych w 1993 otwierał przemyską listę okręgową Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform[4]. W 2004 przeszedł na emeryturę. W 2018 kandydował do sejmiku podkarpackiego z listy Wolnych i Solidarnych[5].
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009)[6] oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2016)[7].
Kategoria:Działacze NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” Kategoria:Ludzie związani z Przemyślem Kategoria:Ludzie związani z prasą podziemną w Polsce 1945–1989 Kategoria:Ofiary represji w stanie wojennym w Polsce 1981–1983 Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Wolności i Solidarności Kategoria:Politycy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform Kategoria:Politycy PSL (Mikołajczykowskiego) Kategoria:Politycy Wolnych i Solidarnych Kategoria:Polscy robotnicy Kategoria:Polscy przedsiębiorcy XX wieku Kategoria:Urodzeni w 1939
///
Torfowiska Doliny Izery widziane z góry | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Mezoregion | |||
Data utworzenia |
9 stycznia 1970 | ||
Data likwidacji |
2000 | ||
Powód likwidacji |
włączenie w granice rezerwatu przyrody Torfowiska Doliny Izery | ||
Powierzchnia |
44,74 ha | ||
Położenie na mapie Szklarskiej Poręby Współrzędne spoza mapy: 52.346389 20.780556 | |||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Współrzędne spoza mapy: 52.346389 20.780556 | |||
Położenie na mapie powiatu karkonoskiego Współrzędne spoza mapy: 52.346389 20.780556 | |||
52°20′47″N 20°46′50″E | |||
|
Rezerwat przyrody Torfowisko Izerskie – zlikwidowany rezerwat przyrody leżący na terenie województwa dolnośląskiego (wcześniej województwa jeleniogórskiego i wrocławskiego). Istniał w latach 1970–2000, został wchłonięty przez większy rezerwat przyrody Torfowiska Doliny Izery.
Został utworzony 9 stycznia 1970 na podstawie Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 20 listopada 1969 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z 1969 r. nr 51, poz. 400). Zlikwidowano go natomiast na mocy Rozporządzenia Nr 8 Wojewody Dolnośląskiego z dnia 3 lipca 2000 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody.
Według aktu powołującego znajdował się na terenie Izery (później włączonej w granice Świeradowa-Zdroju) w ówczesnej gromadzie Krobica, powiecie lwóweckim. Teren ten obejmował również leśnictwo Skalno w nadleśnictwie Szklarska Poręba.
Kategoria:Świeradów-Zdrój Kategoria:Góry Izerskie Kategoria:Rezerwaty przyrody w województwie dolnośląskim Kategoria:Zlikwidowane rezerwaty przyrody w Polsce
///
Data i miejsce urodzenia |
21 października 1952 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
polityk, socjolog, publicysta wydawca |
Alma Mater | |
Partia | |
Odznaczenia | |
Rafał Zygmunt Zapadka (ur. 21 października 1952 w Jarocinie) – polski polityk, socjolog, publicysta i wydawca, działacz związkowy i opozycyjny w okresie PRL.
Syn Stefana i Czesławy[1]. W 1976 ukończył studia socjologiczne na Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracował od 1976 do 1982 jako kierownik działu w Wojewódzkim Domu Kultury w Gorzowie Wielkopolskim oraz kierownik Ośrodka Opiekuna Społecznego przy Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w tym mieście, był też jednym z inicjatorem spotkań wykonawców piosenki amatorskiej w Myśliborzu[2]. Od 1980 związany z NSZZ „Solidarność”, współorganizował nieformalny zespół socjologów prowadzący badania ankietowe w gorzowskich zakładach pracy i został wybrany w skład Ośrodka Badań Społeczno-Zawodowych. Po 13 grudnia 1981 organizował pomoc dla rodzin internowanych, w 1982 na skutek nacisków został pozbawiony pracy. Pracował następnie jako agent ubezpieczeniowy, kierownik stołówki AWF Gorzów Wielkopolski i klubu osiedlowego, od 1986 przebywał na rencie. Od 1983 do 1989 członek Regionalnej Komisji Wykonawczej „Solidarności”, redagował podziemne pismo „Feniks” pod pseudonimem Marcin Konwa. Od 1988 do 1989 członek jawnej Rady Regionu „S”, inicjator niezależnej „Gazety Mówionej”. W 1989 po dokonaniu rewizji Służba Bezpieczeństwa skierowała przeciw niemu wniosek do kolegium ds. wykroczeń, który odrzucono[2][3]. Był rozpracowywany przez służby PRL[1].
Odznaczony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (2000) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2011)[3][4].
Kategoria:Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989) Kategoria:Ludzie urodzeni w Jarocinie Kategoria:Ludzie związani z Gorzowem Wielkopolskim Kategoria:Ludzie związani z prasą podziemną w Polsce 1945–1989 Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Wolności i Solidarności Kategoria:Odznaczeni odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” Kategoria:Ofiary represji w stanie wojennym w Polsce 1981–1983 Kategoria:Politycy Unii Polityki Realnej Kategoria:Politycy Kongresu Nowej Prawicy Kategoria:Polscy socjolodzy Kategoria:Polscy przedsiębiorcy XX wieku Kategoria:Polscy przedsiębiorcy XXI wieku Kategoria:Polscy publicyści Kategoria:Polscy wydawcy Kategoria:Urodzeni w 1952
Istotne!
Janusz Zimny członkowie KRS (sędziowie NSA, SN): Filomena Barczewska (1994-1998), Katarzyna Gonera (2014-2018), Jacek Gudowski (30 lat), Kazimierz Lipiński (sędzia SN) (prezes izby wojskowej, inny niż pozostali K.L.), Bogusław Moraczewski NSA, Małgorzata Niezgódka-Medek (NSA), Ryszard Pęk (prezes WSA Wr., s.NSA), Marek Pietruszyński (NSA)
Czł. zarz. woj. Jerzy Leszek Bartko; , członkowie KRS (sędziowie NSA) oraz prezesi izb SN, dawni nuncjusze w Polsce oraz ambasadorowie RP przy Stolicy Apostolskiej, Kuni-kyō (dawna stolica Japonii), postaci z DNR, ŁRL, Naddniestrza, Somalilandu
Władysław Rajkowski (polityk) prezes KW PPS Kraków, prezes PZPN, Józef Kapliński (Israel Kaplan) [II sek KW Rzeszów, faktycznie kierujący organizacją partyjną w miejsce Hanyża, Żyd], Izydor Kunat (czasowo I sek, powrócił do roli II sek); przewodniczący partii europejskich Wilhelm Knabe; premier Wietnamu Płd. Nguyễn Văn Lộc
wicewojewodowie: Józef Wojciechowski (od stycznia 1945 wicewojewoda krakowski) Józef Szonert (od kwietnia 1945) (??) Irena Kamieńska-Siuta, Józef Zbieszczyk, Ryszard Szypuła ?Sanok, Włodzimierz Koprukowniak naczelnik powiatu, Józef Surowiec [ZSL?]
posłowie do KRN/na Sejm Ustawodawczy: Józef Dubiel [poseł SU, prezydent Chorzowa],
Ludwik Denisiuk rektor WSWF w Gdańsku, Stanisław Klimczak prezes WK PSL Kraków, Lucjan Świdziński prezes WK PSL Lublin, Tadeusz Cieśla (poseł prezes SL lubelskiego woj. ś-d, Tomasz Głodowski prezes SL lubelskiego Rzeszów, Kazimierz Jachowicz kierownik WZ SL lubelskiego Bydgoszcz Karol Kurpiewski prezes ZW SL lub. Warszawa, Adam Sadrakuła od 1946 przewodniczący WRN Wrocław, SL lub., Mieczysław Wysocki prezes WK SL lub. Lublin, Jan Wilanowski prezes WK SL Szczecin Stanisław Zaremba (poseł) prezes WK SL Szczecin
posłowie na Sejm Ustawodawczy: Józef Augustyn (polityk) prezes WK SL Rzeszów, Franciszek Roch-Kowalski prezes WK SL (Bydgoszcz?), Bronisław Bęben prezes WK PPS Rzeszów, w 1948 usunięty ze składu SU
przewodniczący komitetów wojewódzkich PPS: Władysław Ryńca [Kielce, w 1948]
politycy Naddniestrza i Mołdawii, w tym członkowie gabinetów, Liliana Palihovici przew. parlamentu p.o. 2013; Naddniestrze Alexandru Caraman, Stanislav Moroz; przew. parlamentu Vladimir Gonchar, Mihail Burla, Alexander Korshunov, Aleksandr Szczerba
///
Władimir Antiufiejew Naddniestrze, przew. parlamentu, Jurij Apuchtin Charkowska Republika Ludowa, Aleksiej Czały (mer Sewastopola 2014), Władimir Warszawski Rep. Ludowa s, Władimir Konstantinow (polityk) Krym, Alexandru Cataman Naddniestrze - także inni miejscowi politycy, Jekaterina Gubariewa, żona Pawieła, Jewgienij Żylin zm. 2016, chyba nieency, Eduard Smirnow , przywódcy Gagauzji
///////////////
Ważne: Deep Lake 55 m ppm, najniższy punkt Antarktydy (?) [Dunning Hill Navassa b.d.], największe jeziora państw oraz najdłuższe rzeki (Cypr, Kosowo, Górski Karabach, Doniecka i Ługańska Republika Ludowa, Abchazja, Osetia Płd.), hymny, flagi
Rezerwat przyrody Torfowisko Izerskie 1969-2000, politycy DRL, ŁRL oraz RK, ukraińscy ministrowie; waluty (dinar Republiki Serbskiej ), dram Arcachu (Górskiego Karabachu) , dinar Serbskiej Krajiny , dolar Pitcairn , najwyższe wzniesienia dawnych województw ciekawe wzniesienia woj. wielkopolskiego (powiat po powiecie),
/////////////
Państwo działania | |
---|---|
doktor habilitowany nauk prawnych | |
Specjalność: prawo międzynarodowe, prawo europejskie | |
Alma Mater | |
Doktorat |
2008 – prawo |
Habilitacja |
2014 – prawo |
Jacek Katzer – polski inżynier budownictwa i polityk, doktor habilitowany nauk technicznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego i Politechniki Koszalińskiej.
Ukończył studia na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii (2004) oraz w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego (2005). W 2008 na podstawie napisanej pod kierunkiem Jana Kolasy rozprawy pt. Kompetencje Rady Bezpieczeństwa ONZ w międzynarodowym sądownictwie karnym otrzymał na UWr stopień naukowy doktora nauk prawnych w zakresie prawa, specjalność: prawo międzynarodowe. Dysertacja została wyróżniona w XLIV Ogólnopolskim Konkursie „Państwa i Prawa” na najlepsze prace habilitacyjne i doktorskie[1]. Tam też na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Odpowiedzialność państwa członkowskiego z tytułu działalności organizacji międzynarodowych uzyskał w 2014 stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa, specjalność: prawo międzynarodowe i europejskie Został profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Prawa Międzynarodowego i Europejskiego Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego, kierował także szkołą prawa austriackiego na tej uczelni[2][3].
Odbył staże naukowe na Uniwersytecie Cambridge, Uniwersytecie Karola w Pradze, Uniwersytecie Lwowskim i Uniwersytecie Ruhry w Bochum. Był profesorem wizytującym Uniwersytetu w Ratyzbonie i wykładowcą w Szkole Prawa Polskiego na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. Autor ponad 30 publikacji naukowych dotyczących m.in. odpowiedzialności w prawie międzynarodowym, międzynarodowego prawa karnego i zewnętrznych relacji Unii Europejskiej, w tym artykułów w „Polish Yearbook of International Law”[2][4]. Został członkiem Niemiecko-Polskiego Stowarzyszenia Prawników oraz arbitrem sądu polubownego przy Prokuratorii Generalnej RP[5].
Wybrano go na członka Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk kadencji 2020–2023[6].
Kategoria:Absolwenci Politechniki Koszalińskiej Kategoria:Politycy Unii Polityki Realnej Kategoria:Polscy inżynierowie budownictwa Kategoria:Polscy Kategoria:Wykładowcy Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego Kategoria:Wykładowcy Politechniki Koszalińskiej Kategoria:Urodzeni w 197
Tomasz Kucharski
Z wykształcenia specjalista rehabilitacji ruchowej, absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Kształcił się podyplomowo z zarządzania instytucjami samorządowymi i organizacjami pozarządowymi na Uniwersytecie Warszawskim oraz zarządzania w administracji publicznej w Akademii Leona Koźmińskiego. Występował jako zawodnik podnoszenia ciężarów w OKS „Start” Otwock i AZS-AWF Warszawa pod kierunkiem Waldemara Baszanowskiego. Trenował sekcję ciężarową Zawiszy Bydgoszcz[1].
W latach 90. kierował Komitetem Obywatelskim „Solidarność” w Józefowie oraz rembertowskim oddziałem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Od 1995 do 1999 był pełnomocnikiem burmistrza Rembertowa ds. bezrobocia i kierownikiem referatu w urzędzie gminy Warszawa-Rembertów, następnie do 2006 – ośrodka pomocy społecznej w dzielnicy Wawer[1]. Wstąpił do Platformy Obywatelskiej. Z jej ramienia w 2006[2], 2010[3], 2014[4] i 2018[5] wybierano go do sejmiku mazowieckiego, od 2010 pełni funkcję jego wiceprzewodniczącego. Jednocześnie od 2006 nieprzerwanie pełni funkcję burmistrza stołecznej Pragi-Północ jako najdłużej urzędujący burmistrz dzielnicy Warszawy, uzyskiwał reelekcję w 2010, 2014 i 2018.
Kategoria:Absolwenci Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie Kategoria:Burmistrzowie dzielnic Warszawy Kategoria:Działacze Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Kategoria:Ludzie związani z Józefowem (powiat otwocki) Kategoria:Odznaczeni Kategoria:Politycy Platformy Obywatelskiej Kategoria:Polscy sztangiści Kategoria:Polscy trenerzy podnoszenia ciężarów Kategoria:Polscy urzędnicy samorządowi Kategoria:Radni sejmiku województwa mazowieckiego Kategoria:Sportowcy AZS-AWF Warszawa Kategoria:Sportowcy Startu Otwock Kategoria:Trenerzy Zawiszy Bydgoszcz Kategoria:Urodzeni w 1963
//
[4] ____
przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej[5].
Kategoria:Przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w ____
/// ////
////////
Janusz Frąckowiak dr hab. w 1994 wybrany przewodniczącym sejmiku samorządowego województwa katowickiego, prawd. radny Mikołowa - to jest inna osoba Frąckowiak prof. inżynier zmarł w 2010,
Jan Mikołajczak prof. ART bdgszcz, Elżbieta Dynia prof., Elżbieta Smorawińska (?) dział. charytatywna , dziennikarka i prezenterka telewizyjna, doktor ekologii Zofia Dobrzańska-Czernicka , Janusz Lewko (?) [prof. n. med], Sławomir Owczarski rektor dr szeroko, Marian Liwo (?) dr, dział społ
Dodatkowe, niepewne: Henryk Kiepura starosta kłobucki, 2005, Ewa Gutek [2005, Senat, Rodzina-Ojczyzna] Strajk pielęgniarek
//// /////
opisać szerzej: gioś, gkp, inne obszary chronione, wiceprezesów KNF, herby i godła państw nieuznawanych, największe jeziora i wyspy państw, komisje Europejskie (?), dawnych posłów do PE (sprzed 1979)
??? niemieckie landy po 1990: Karl-Hermann Steinberg (p.o., Saksonia-Anhalt), Rudolf Krause (p.o., Saksonia), Jochen Wolf (p.o., Brandenburgia) przed 1990: Szlezwik-Holsztyn (Friedrich-Wilhelm Lübke, Helmut Lemke, Henning Schwarz (p.o.), Saara (Werner Zeyer, Franz-Josef Röder, Egon Reinert), Palatynat (Wilhelm Boden), Hesja (Holger Börner), Wolfgang Haußmann (p.o., BW)
rzecznik ubezpieczonych/finansowy
Janez Stanovnik, szefowie parlamentów: Manuel Cruz, Ander Gil
wiceministrowie PRL: uczestnicy S PZPR
uwaga: wicewojewodowie PRL !!!:
Zlikwidowane rezerwaty przyrody w Sudetach (?)
(red. Jacek Kamiński), Wykaz 2000 osób sprawujących władzę w Rzeczypospolitej Polskiej, PressPublica, Warszawa 1997, s. 256
rezerwat przyrody Tarnawa, Rezerwat przyrody Litmirz, M.P. z 1976 r. nr 42, poz. 206 rezerwat przyrody Dźwinacz, rezerwat przyrody Łokieć w 1999 włączone w granice Bieszczadzkiego Parku Narodowego
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.