Puszcza Sandomierska

Puszcza Sandomierska – zwarty kompleks leśny ciągnący się południkowo na terenie Kotliny Sandomierskiej. W okresie średniowiecza była to naturalna granica pomiędzy Polską a księstwami ruskimi. Puszcza Sandomierska jest ważnym ekosystemem Polski południowo-wschodniej. Obecnie znaczna część znajduje się w granicach obszaru Natura 2000 Puszcza Sandomierska PLB180005.

Duży kompleks leśny rozciągający się od Tarnobrzega na północy po Rzeszów na południu. Przeważają gleby bielicowe. Przez puszczę przepływa rzeka Łęg, mająca także źródła na terenie puszczy. Rzeka ta jest prawobrzeżnym dopływem Wisły. W rejonie Budy Stalowskiej znajduje się duży kompleks znaturalizowanych stawów rybnych. Teren puszczy jest stosunkowo dobrze nawadniany, o czym świadczy duży udział olchy w drzewostanie – drzewa preferującego podmokłe tereny. Historyczne, zauważalne jeszcze, krańce Puszczy Sandomierskiej znajdują się zarówno pod Lwowem, jak i pod Krakowem, co wskazuje, że była to jedna z naszych największych puszcz. Do tej pory jest to jeden z większych zwartych (i niezbadanych) polskich kompleksów leśnych; z tego powodu brany jest pod uwagę jako potencjalny teren reintrodukcji wymarłych bądź ustępujących gatunków zwierząt, preferujących duże powierzchnie leśne, leśno-polne i łąkowe.